Psyche
alle pijlers
Kist open of dicht?
donderdag 25 juni 2009 om 19:20
Ik ben gister zo geschrokken, en graag wil ik ervaringen weten van andere ik heb namelijk even geen idee meer hoe ik hier mee om moet gaan. Sommige zullen zeggen… zet je er overheen maar het lukt mij gewoon weg niet.
Een jaar geleden is mijn vader overleden, en ook zijn lichaam heb ik nooit door gezien omdat ik dat niet wilde en heb nooit spijt gehad van dat besluit.
Wel nu het verhaal wat mij van slag maakt;
Gister vroeg mijn moeder of ik mee wilde gaan naar een condoleance omdat ze liever niet alleen wilde omdat het nogal wat herinneringen naar boven zou halen, maar natuurlijk ga ik even met haar mee.
Al daar aangekomen sluiten we aan in de rij die door de gang gaat, tekenen het boek en lopen verder een ‘parcours’ af. Door de gang door een grote ruimte waar verder niks bijzonders was, en daarna moesten we een ruimte in waar we nog niet in konden kijken voor we naar binnen konden,door grote drukte liep het allemaal heel langzaam. Mijn moeder gaat de ruimte in en hoek om en schrikt zich wezenloos ik volg haar en ook ik schrik en wordt kotsmisselijk, zonder enige aanwijzing of iets vooraf kijken wij beide recht de open kist in. Dit persoon is al 5 dagen overleden en ziet er uit als een om het even oneerbiedig te zeggen uit als een flink bruin geschminkte pop, niet het persoon wat ik herkende van de foto die ik eerder die avond zag.
Bij mijn vader hadden mensen de keuze of ze langs de kist wilden, al was deze dicht er waren mensen die daar geen behoefte aan hadden en dat is ook prima.
Heel de nacht ben ik wakker geweest, ik was zo onvoorbereid dat ook dit kon gebeuren dat ik hoe egoïstisch het ook klinkt ik een beetje boos was.
Klinkt dit mensen normaal in de oren, en is er een manier dat ik mijzelf hier een beetje vlug overheen kan zetten? Heel de nacht en al heel de dag denk ik hier aan.
Ik had zo graag een keuze gehad, wel zien of niet zien?
Of hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt? Ziet elk lijk er anders uit?
Ik heb mij laten vertellen dat het bijna altijd zo is dat je denkt dat deze mensen slapen.
Opeens heb ik zoveel vragen hierover.
Of moet ik mij gewoon niet zo aanstellen?
Een jaar geleden is mijn vader overleden, en ook zijn lichaam heb ik nooit door gezien omdat ik dat niet wilde en heb nooit spijt gehad van dat besluit.
Wel nu het verhaal wat mij van slag maakt;
Gister vroeg mijn moeder of ik mee wilde gaan naar een condoleance omdat ze liever niet alleen wilde omdat het nogal wat herinneringen naar boven zou halen, maar natuurlijk ga ik even met haar mee.
Al daar aangekomen sluiten we aan in de rij die door de gang gaat, tekenen het boek en lopen verder een ‘parcours’ af. Door de gang door een grote ruimte waar verder niks bijzonders was, en daarna moesten we een ruimte in waar we nog niet in konden kijken voor we naar binnen konden,door grote drukte liep het allemaal heel langzaam. Mijn moeder gaat de ruimte in en hoek om en schrikt zich wezenloos ik volg haar en ook ik schrik en wordt kotsmisselijk, zonder enige aanwijzing of iets vooraf kijken wij beide recht de open kist in. Dit persoon is al 5 dagen overleden en ziet er uit als een om het even oneerbiedig te zeggen uit als een flink bruin geschminkte pop, niet het persoon wat ik herkende van de foto die ik eerder die avond zag.
Bij mijn vader hadden mensen de keuze of ze langs de kist wilden, al was deze dicht er waren mensen die daar geen behoefte aan hadden en dat is ook prima.
Heel de nacht ben ik wakker geweest, ik was zo onvoorbereid dat ook dit kon gebeuren dat ik hoe egoïstisch het ook klinkt ik een beetje boos was.
Klinkt dit mensen normaal in de oren, en is er een manier dat ik mijzelf hier een beetje vlug overheen kan zetten? Heel de nacht en al heel de dag denk ik hier aan.
Ik had zo graag een keuze gehad, wel zien of niet zien?
Of hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt? Ziet elk lijk er anders uit?
Ik heb mij laten vertellen dat het bijna altijd zo is dat je denkt dat deze mensen slapen.
Opeens heb ik zoveel vragen hierover.
Of moet ik mij gewoon niet zo aanstellen?
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
maandag 29 juni 2009 om 20:34
@HPL
Niet altijd... ik ken ook een politieagent die de meest gruwelijke dingen voorbij heeft zien komen. En alhoewel soms met moeite, alles kreeg uiteindelijk een plek. Alles, behalve dat 2 jarige jochie dat hij niet kon redden na een zwempartij in de lokale singel. Dat kleine mannetje staat 30 jaar na dato nog steeds op zijn netvlies gebrand.
@Mies
Hoe is het nu met je?
Niet altijd... ik ken ook een politieagent die de meest gruwelijke dingen voorbij heeft zien komen. En alhoewel soms met moeite, alles kreeg uiteindelijk een plek. Alles, behalve dat 2 jarige jochie dat hij niet kon redden na een zwempartij in de lokale singel. Dat kleine mannetje staat 30 jaar na dato nog steeds op zijn netvlies gebrand.
@Mies
Hoe is het nu met je?
dinsdag 30 juni 2009 om 13:15
dinsdag 30 juni 2009 om 20:10
Hallo,
Ook ik heb wat goeie en minder goeie ervaringen hiermee. Toen ik 21 was is een van mijn beste vriendinnen verongelukt en werd thuis opgebaard. Ik durfde niet te gaan kijken maar op de laatste dag dat het kon ben ik toch gegaan. Gelukkig had ik daar zelf de keus om in de kist te kijken en heb het gedaan...en ik wilde dat ik het nooit gedaan had. Ze zag er vreselijk uit en totaal anders dan hoe ze was. Het is inmiddels 8 jaar geleden en nog steeds zie ik als eerste dat beeld als ik aan haar denk.
Een paar maanden geleden overleed mijn papa. Hij was de laatste jaren geestelijk en lichamelijk ziek, en zag er voor zijn 59 jaar heel 'oud' uit. Wij hebben er na overlijden voor gekozen om de familie gelegenheid te geven bij het uitvaartcentrum bij hem te zijn, maar zelf durfde ik niet zo goed. Nadat mijn familie ons belden en vertelden hoe mooi hij erbij lag, hebben we toch besloten te gaan, ondanks mijn angst (door mn vriendin). En ook ik kwam de hoek om en zag hem meteen liggen, had de tijd niet om een beslissing te nemen al dan niet te gaan kijken....eerst schrok ik heel erg maar toen ik goed keek zag ik dat alle pijn uit zijn gezicht was verdwenen, hij had ineens een gezicht alsof hij weer een kind was, met een soort van 'lach' om zijn mond of zo. Zo mooi, dus wat ben ik blij dat ik hem gezien heb! Het eerste wat ik zei was: waarom zit er zo'n lelijk ordinair wit satijnen ding in zijn kist, dat vindt hij lelijk...raar hoe je kan reageren, maar zo zie je maar, ik ben superblij dat ik toch naar hem toe ben geweest. Daarmee werd ik bevestigd dat zijn dood oke was, hoe raar het ook klinkt.
Ook ik heb wat goeie en minder goeie ervaringen hiermee. Toen ik 21 was is een van mijn beste vriendinnen verongelukt en werd thuis opgebaard. Ik durfde niet te gaan kijken maar op de laatste dag dat het kon ben ik toch gegaan. Gelukkig had ik daar zelf de keus om in de kist te kijken en heb het gedaan...en ik wilde dat ik het nooit gedaan had. Ze zag er vreselijk uit en totaal anders dan hoe ze was. Het is inmiddels 8 jaar geleden en nog steeds zie ik als eerste dat beeld als ik aan haar denk.
Een paar maanden geleden overleed mijn papa. Hij was de laatste jaren geestelijk en lichamelijk ziek, en zag er voor zijn 59 jaar heel 'oud' uit. Wij hebben er na overlijden voor gekozen om de familie gelegenheid te geven bij het uitvaartcentrum bij hem te zijn, maar zelf durfde ik niet zo goed. Nadat mijn familie ons belden en vertelden hoe mooi hij erbij lag, hebben we toch besloten te gaan, ondanks mijn angst (door mn vriendin). En ook ik kwam de hoek om en zag hem meteen liggen, had de tijd niet om een beslissing te nemen al dan niet te gaan kijken....eerst schrok ik heel erg maar toen ik goed keek zag ik dat alle pijn uit zijn gezicht was verdwenen, hij had ineens een gezicht alsof hij weer een kind was, met een soort van 'lach' om zijn mond of zo. Zo mooi, dus wat ben ik blij dat ik hem gezien heb! Het eerste wat ik zei was: waarom zit er zo'n lelijk ordinair wit satijnen ding in zijn kist, dat vindt hij lelijk...raar hoe je kan reageren, maar zo zie je maar, ik ben superblij dat ik toch naar hem toe ben geweest. Daarmee werd ik bevestigd dat zijn dood oke was, hoe raar het ook klinkt.
dinsdag 30 juni 2009 om 20:45
Vandaag hebben we mijn oma begraven.
Het was indrukwekkend, een mooie dienst, precies zoals ze het zelf 10 jaar geleden op papier heeft gezet.
(Helemaal onderaan de brief met 'instructies' stond nog: PS, vergeet niet om de organist 15 Euro te geven!
Daar hebben we wel om gelachen samen, ze had het guldenteken ook veranderd naar een Euro teken.
Ik vond haar er niet meer 'mooi' uitzien. Waarschijnlijk heeft ook het weer meegespeeld.
Ze kreeg vlekken in haar gezicht, heel naar om te zien.
De kist is dan ook gesloten vlak voor de dienst.
Mijn kinderen gaven aan, dat ze echt niet wilden kijken, en ik was opgelucht daarover, want ik had er zelf ook moeite mee.
Verder waren ze erg lief, en gelukkig ook zichzelf..
Voor de tijd heb ik ze flink laten rennen buiten, één en al zenuwachtigheid bij ze.
Het was goed zo.
Het was indrukwekkend, een mooie dienst, precies zoals ze het zelf 10 jaar geleden op papier heeft gezet.
(Helemaal onderaan de brief met 'instructies' stond nog: PS, vergeet niet om de organist 15 Euro te geven!
Daar hebben we wel om gelachen samen, ze had het guldenteken ook veranderd naar een Euro teken.
Ik vond haar er niet meer 'mooi' uitzien. Waarschijnlijk heeft ook het weer meegespeeld.
Ze kreeg vlekken in haar gezicht, heel naar om te zien.
De kist is dan ook gesloten vlak voor de dienst.
Mijn kinderen gaven aan, dat ze echt niet wilden kijken, en ik was opgelucht daarover, want ik had er zelf ook moeite mee.
Verder waren ze erg lief, en gelukkig ook zichzelf..
Voor de tijd heb ik ze flink laten rennen buiten, één en al zenuwachtigheid bij ze.
Het was goed zo.
dinsdag 30 juni 2009 om 20:58
Sorry voor mijn ego-post
Nut, jij ook gecondoleerd natuurlijk.
Fussie, dat is confronterend hé? Ik ben ook leerkracht, en heb het ook meegemaakt met een vader van een van de kinderen.
Kon je jouw eigen emoties in de hand houden?
Mies, ik hoop dat het slijt met de tijd, want het lijkt me heel naar voor je.
Nut, jij ook gecondoleerd natuurlijk.
Fussie, dat is confronterend hé? Ik ben ook leerkracht, en heb het ook meegemaakt met een vader van een van de kinderen.
Kon je jouw eigen emoties in de hand houden?
Mies, ik hoop dat het slijt met de tijd, want het lijkt me heel naar voor je.
dinsdag 30 juni 2009 om 21:39
Wat schattig Herfstrood, zo die orders. Fijn dat de dienst troost gaf.
Ik kon mijn eigen emoties gelukkig goed bedwingen. Is misschien meer een gevalletje van "afsluiten voor verdriet want ik heb andere dingen te doen nu" geweest. Niet goed, maar ja.
Ik vind het vooral nu heel moeilijk. Alles is achter de rug en wat nu in de klas? De herdenkingshoek staat er nog, en die blijft er denk ik nog even staan, afhankelijk van mijn leerling.
Monty, fijn dat je toch op een prettige manier afscheid hebt kunnen nemen van je vader.
Ik kon mijn eigen emoties gelukkig goed bedwingen. Is misschien meer een gevalletje van "afsluiten voor verdriet want ik heb andere dingen te doen nu" geweest. Niet goed, maar ja.
Ik vind het vooral nu heel moeilijk. Alles is achter de rug en wat nu in de klas? De herdenkingshoek staat er nog, en die blijft er denk ik nog even staan, afhankelijk van mijn leerling.
Monty, fijn dat je toch op een prettige manier afscheid hebt kunnen nemen van je vader.
dinsdag 30 juni 2009 om 22:05
Staat die hoek bij jou in de klas?
Ik weet niet wanneer jullie vakantie krijgen, maar je zou kunnen overwegen om hem in de vakantie in de hal te zetten, en aan het begin van het schooljaar in de groep waar die leerling dan in zit?
Dan zou de leerling samen met de ouder kunnen aangeven wanneer de hoek weer weggaat, of een andere vorm kiezen (zoals een fotootje in de klas?)
O, ik werk in het basisonderwijs, ik weet niet in welk type onderwijs jij werkt natuurlijk...
Ik herken het wel hoor, op dat moment is ook jouw verdriet niet het belangrijkste, om het cru te zeggen.
Je moet er dan zijn voor de kinderen..
Maar dat is erg moeilijk!
Ik weet niet wanneer jullie vakantie krijgen, maar je zou kunnen overwegen om hem in de vakantie in de hal te zetten, en aan het begin van het schooljaar in de groep waar die leerling dan in zit?
Dan zou de leerling samen met de ouder kunnen aangeven wanneer de hoek weer weggaat, of een andere vorm kiezen (zoals een fotootje in de klas?)
O, ik werk in het basisonderwijs, ik weet niet in welk type onderwijs jij werkt natuurlijk...
Ik herken het wel hoor, op dat moment is ook jouw verdriet niet het belangrijkste, om het cru te zeggen.
Je moet er dan zijn voor de kinderen..
Maar dat is erg moeilijk!
dinsdag 30 juni 2009 om 22:09
Ik heb een hoek in mijn klas en er is een hoek in de hal. De leerling gaat aan het einde van het jaar naar het voortgezet onderwijs, dus ik denk dat ik het laat staan tot de vakantie.
Dan wil ik alle spullen verzamelen in een mooie doos en meegeven voor thuis. Een soort herinneringsdoos.
Ik werk in het speciaal basisonderwijs trouwens
Nu eerst slapen, morgen weer een warme dag.
Dan wil ik alle spullen verzamelen in een mooie doos en meegeven voor thuis. Een soort herinneringsdoos.
Ik werk in het speciaal basisonderwijs trouwens
Nu eerst slapen, morgen weer een warme dag.
dinsdag 30 juni 2009 om 22:18
Ik heb (gelukkig) nog maar 1 keer een lijk gezien. Ik vind alleen het woord al akelig.
Ik vond overigens niet dat hij eruit zag als iemand die lag te slapen. Wat mij betreft was het alleen maar een leeg omhulsel. Dat hoor je mensen wel 's zeggen, maar zo voelde het ook en het zal er ook echt zo uit. De mens die hij was, was niet meer.
Zelf zou ik graag de keuze willen hebben om het lichaam van de overledene wel of niet te zien. En ik zou waarschijnlijk kiezen voor 'niet zien'. In mijn herinnering zal de persoon in kwestie gegarandeerd mooier zijn - alleen al omdat ik doorgaans nooit lenzen of m'n bril draag, terwijl ik wel een lichte afwijking heb (van m'n ogen dan he) en daardoor worden onzuiverheden vaak afgevlakt (maar ik meen het stiekem wel...)
@Herfstrood:
Gecondoleerd met het verlies van je oma.
De PS onderaan haar wensenlijstje vind ik echt schitterend! Hoezo alles goed geregeld
Ik vond overigens niet dat hij eruit zag als iemand die lag te slapen. Wat mij betreft was het alleen maar een leeg omhulsel. Dat hoor je mensen wel 's zeggen, maar zo voelde het ook en het zal er ook echt zo uit. De mens die hij was, was niet meer.
Zelf zou ik graag de keuze willen hebben om het lichaam van de overledene wel of niet te zien. En ik zou waarschijnlijk kiezen voor 'niet zien'. In mijn herinnering zal de persoon in kwestie gegarandeerd mooier zijn - alleen al omdat ik doorgaans nooit lenzen of m'n bril draag, terwijl ik wel een lichte afwijking heb (van m'n ogen dan he) en daardoor worden onzuiverheden vaak afgevlakt (maar ik meen het stiekem wel...)
@Herfstrood:
Gecondoleerd met het verlies van je oma.
De PS onderaan haar wensenlijstje vind ik echt schitterend! Hoezo alles goed geregeld
dinsdag 30 juni 2009 om 22:23
Mooi idee, Fussie, zo'n herinneringsdoos... Dat lijkt me heel kostbaar om te hebben voor een kind, om te weten dat er met het gezin mee gerouwd werd, ze net alleen staan in hun verdriet. Doe je goed, juf Fus!
Oh, en over de vraag waarom sommige kisten open staan; voor mijzelf sprekend was ik zo allemachtig trots op Hero, zo trots over hoe hij zijn laatste momenten doorstaan had, zo trots over de man die hij was, zo overweldigend trots op hem... dat ik hem aan iedereen wilde laten zien. Ik trok nog net geen wildvreemde voorbijgangers de waaksuite in. Dat zal grotendeels de shock wel zijn geweest, maar ook gewoon de pure emotie van dat moment. Ik wilde ook niet dat de kist half dicht was, maar hem van top tot teen nog kunnen zien en bewonderen, liefhebben.
Dus ook hier, HPL, schoenen die niet in de kist pasten. Hero lag er uiteindelijk dus als Charlie Chaplin bij, hihi...
Overigens heb ik hem zelf geschoren, gewassen en aangekleed, en geholpen met hem in de kist te tillen (kon ik meteen zijn houding bepalen, ik weigerde om mijn stoere vent met op zijn borst gevouwen handjes neer te leggen. Hij had zijn knuisten dus patserig half in zijn zakken). En ik kan garanderen dat er geen lippenlijm of hechtingen aan te pas zijn gekomen. Dat is een kwestie van gelijk de mond goed dichtdoen (opgerolde handdoek na het overlijden onder de kaak) maar dat kan natuurlijk alleen als diegene niet alleen sterft.
Ook make-up werd er niet gebruikt, ondanks 19 chemokuren, Was niet nodig.
Hero's ogen stonden wel op een minuscuul kiertje, hij weigerde ze dicht te doen, het eigenwijze stuk vreten, maar dat was niet storend. Ik heb geprobeerd zijn ogen nog te zien, heb echt op een paar centimeter afstand gepoogd onder zijn wimpers door te staren, maar dat lukt niet.
Wel raar hoor, als je iemands wimpers aanraakt en diegene knippert niet... Dat vond ik nog het meest confronterend.
Oh, en over de vraag waarom sommige kisten open staan; voor mijzelf sprekend was ik zo allemachtig trots op Hero, zo trots over hoe hij zijn laatste momenten doorstaan had, zo trots over de man die hij was, zo overweldigend trots op hem... dat ik hem aan iedereen wilde laten zien. Ik trok nog net geen wildvreemde voorbijgangers de waaksuite in. Dat zal grotendeels de shock wel zijn geweest, maar ook gewoon de pure emotie van dat moment. Ik wilde ook niet dat de kist half dicht was, maar hem van top tot teen nog kunnen zien en bewonderen, liefhebben.
Dus ook hier, HPL, schoenen die niet in de kist pasten. Hero lag er uiteindelijk dus als Charlie Chaplin bij, hihi...
Overigens heb ik hem zelf geschoren, gewassen en aangekleed, en geholpen met hem in de kist te tillen (kon ik meteen zijn houding bepalen, ik weigerde om mijn stoere vent met op zijn borst gevouwen handjes neer te leggen. Hij had zijn knuisten dus patserig half in zijn zakken). En ik kan garanderen dat er geen lippenlijm of hechtingen aan te pas zijn gekomen. Dat is een kwestie van gelijk de mond goed dichtdoen (opgerolde handdoek na het overlijden onder de kaak) maar dat kan natuurlijk alleen als diegene niet alleen sterft.
Ook make-up werd er niet gebruikt, ondanks 19 chemokuren, Was niet nodig.
Hero's ogen stonden wel op een minuscuul kiertje, hij weigerde ze dicht te doen, het eigenwijze stuk vreten, maar dat was niet storend. Ik heb geprobeerd zijn ogen nog te zien, heb echt op een paar centimeter afstand gepoogd onder zijn wimpers door te staren, maar dat lukt niet.
Wel raar hoor, als je iemands wimpers aanraakt en diegene knippert niet... Dat vond ik nog het meest confronterend.
Wat wilde ik nou toch typen?
dinsdag 30 juni 2009 om 22:26
Oh, dat " net of hij ligt te slapen" vind ik ook zo'n rare uitspraak. Ik weet niet met wat voor vreemde figuren mensen die dat zeggen het bed delen, maar de mensen die ik heb zien slapen zien er toch echt heel anders uit dan de overledenen die ik heb gezien.
De overledenen zien er gewoon uit als overledenen. Lichamen waar de vonk uit is. Niet eng, maar wel duidelijk anders.
De overledenen zien er gewoon uit als overledenen. Lichamen waar de vonk uit is. Niet eng, maar wel duidelijk anders.
Wat wilde ik nou toch typen?
dinsdag 30 juni 2009 om 22:31
Ik was net twaalf toen mijn vader stierf en 18 toen mijn zusje stierf. Bij beiden heb ik gekeken en bij beiden was het allesbehalve vervelend.
Ik denk er nu wel eens over na hoe het zal zijn als mijn moeder straks (hopelijk pas over heeeeele lange tijd) komt te overlijden. Dan heb ik nl. geen naaste familie meer (anders dan ooms, tantes e.d.). Ik realiseer me dat ik echt nog een kind was toen mijn vader stierf en dat ik daardoor de begrafenis en alles eromheen heel anders ervaren heb. Ik kan me herinneren dat ik het ergens ook wel 'leuk/gezellig' vond, al die mensen die kwamen en die zo lief waren.
Jaren later hoorde ik van mijn tante dat ik heb huilend heb staan schreeuwen aan het graf van mijn vader op de begraafplaats: 'Papa....nee....niet weggaan!' Ik vind dit zelf zo'n zielig idee... maar kan het me absoluut niet meer herinneren (hoewel ik me wel voor kan stellen dat ik zo gereageerd heb uiteindelijk, want ik vond het vreselijk, die hele begrafenis).
Als mijn moeder straks ooit komt te overlijden, dan zal ik dit alles dus 'als volwassene' meemaken en ik vrees dat ik het dan veel intenser zal ervaren.
Nog maar even niet aan denken....
Ik denk er nu wel eens over na hoe het zal zijn als mijn moeder straks (hopelijk pas over heeeeele lange tijd) komt te overlijden. Dan heb ik nl. geen naaste familie meer (anders dan ooms, tantes e.d.). Ik realiseer me dat ik echt nog een kind was toen mijn vader stierf en dat ik daardoor de begrafenis en alles eromheen heel anders ervaren heb. Ik kan me herinneren dat ik het ergens ook wel 'leuk/gezellig' vond, al die mensen die kwamen en die zo lief waren.
Jaren later hoorde ik van mijn tante dat ik heb huilend heb staan schreeuwen aan het graf van mijn vader op de begraafplaats: 'Papa....nee....niet weggaan!' Ik vind dit zelf zo'n zielig idee... maar kan het me absoluut niet meer herinneren (hoewel ik me wel voor kan stellen dat ik zo gereageerd heb uiteindelijk, want ik vond het vreselijk, die hele begrafenis).
Als mijn moeder straks ooit komt te overlijden, dan zal ik dit alles dus 'als volwassene' meemaken en ik vrees dat ik het dan veel intenser zal ervaren.
Nog maar even niet aan denken....
dinsdag 30 juni 2009 om 22:34
Mims, mijn ervaring is dat dit per keer verschilt. Sommige overledenen zien er inderdaad uit alsof ze rustig liggen te slapen. Maar anderen zijn zo overduidelijk dood....
Mijn buurvrouw bijvoorbeeld, een zo krachtig mens, moeder van 10 waaronder 1 dochter die mongool is. Hoe zij al die jaren de spil van het gezin was, altijd en eeuwig voor iedereen klaar stond en die je werkelijk altijd overal tegenkwam.
Toen ze in de kist lag opgebaard was ze zo overduidelijk dood. Ik weet nog dat me dat toen echt heeft geraakt!
Mijn buurvrouw bijvoorbeeld, een zo krachtig mens, moeder van 10 waaronder 1 dochter die mongool is. Hoe zij al die jaren de spil van het gezin was, altijd en eeuwig voor iedereen klaar stond en die je werkelijk altijd overal tegenkwam.
Toen ze in de kist lag opgebaard was ze zo overduidelijk dood. Ik weet nog dat me dat toen echt heeft geraakt!
dinsdag 30 juni 2009 om 22:40
Ik heb er zelf niet zo'n moeite mee. Het hoort voor mij bij het leven. Toen mijn moeder overleed hebben we haar gestreeld en ik heb haar opgemaakt. Een kus gegeven. Bij mijn opa die 10 jaar daarvoor is overleden heb ik hetzelfde gedaan.
Toen mijn moeder is overleden heeft ze de hele dag op haar bed gelegen en wij als familie hebben om haar heen gezeten om alles te bespreken. Mijn dochter van toen een heeft naast haar (wel op de grond natuurlijk) zitten spelen. Ik vond en vindt dit nog steeds fijn.
Ook mensen met wie ik geen band heb vind ik niet moeilijk om te zien. Maar dit was allemaal wel natuurlijke dood.
Ooit is een collega van mij overleden en toen ik de blik in zijn ogen zag wist ik dat hij dood was. Dat zal ik nooit meer vergeten.
Toen mijn moeder is overleden heeft ze de hele dag op haar bed gelegen en wij als familie hebben om haar heen gezeten om alles te bespreken. Mijn dochter van toen een heeft naast haar (wel op de grond natuurlijk) zitten spelen. Ik vond en vindt dit nog steeds fijn.
Ook mensen met wie ik geen band heb vind ik niet moeilijk om te zien. Maar dit was allemaal wel natuurlijke dood.
Ooit is een collega van mij overleden en toen ik de blik in zijn ogen zag wist ik dat hij dood was. Dat zal ik nooit meer vergeten.
dinsdag 30 juni 2009 om 22:42
dinsdag 30 juni 2009 om 22:51
Ik heb niet alle reacties gelezen maar als het lichaam echt al zo verkleurd was dan is het vreselijk slecht geconserveerd... En het is eigenlijk bijna een schande te noemen dat het uitvaartcentrum dan niet de kist alsnog heeft gesloten, inoverleg met de directe nabestaanden... Ik snap dat je bent geschrokken! Iemand die net is overleden ziet er al niet prettig meer uit, en iemand die een paar dagen is overleden (en slecht geconserveerd, sorry voor het vreselijk lelijke woord!) is echt heel akelig om te zien.
Het is niet raar dat je zo bent geschrokken, zeker als de kist zo onverdekt in een kamer stond. Ik zou de uitvaartonderneming hier zeker op aanspreken als je je daar sterk genoeg voor voelt. Ik kan me voorstellen dat er meer mensen zijn die er geen fijne herinnering aan hebben, terwijl dat toch een beetje het doel is van een dergelijk afscheid.
Ik hoop dat je er niet al te veel last van zult houden, bah wat een nare ervaring... Sterkte, ook met het verlies zelf!
Het is niet raar dat je zo bent geschrokken, zeker als de kist zo onverdekt in een kamer stond. Ik zou de uitvaartonderneming hier zeker op aanspreken als je je daar sterk genoeg voor voelt. Ik kan me voorstellen dat er meer mensen zijn die er geen fijne herinnering aan hebben, terwijl dat toch een beetje het doel is van een dergelijk afscheid.
Ik hoop dat je er niet al te veel last van zult houden, bah wat een nare ervaring... Sterkte, ook met het verlies zelf!
dinsdag 30 juni 2009 om 22:55
quote:Ranewen schreef op 30 juni 2009 @ 22:51:
Iemand die net is overleden ziet er al niet prettig meer uit
Dat is dus heel subjectief.
Niet iedereen vind een overledene er 'niet prettig" uitzien. Ik kan niet zeggen dat ik het prettig vind, want dat is een verkeerde woordkeus, maar ik vind het ook niet onprettig. Het is gewoon een overledene en die zien er soms beter uit dan andere keren.
Met de rest van jouw post ben ik het wel helemaal eens, dit was heel onnodig.
Iemand die net is overleden ziet er al niet prettig meer uit
Dat is dus heel subjectief.
Niet iedereen vind een overledene er 'niet prettig" uitzien. Ik kan niet zeggen dat ik het prettig vind, want dat is een verkeerde woordkeus, maar ik vind het ook niet onprettig. Het is gewoon een overledene en die zien er soms beter uit dan andere keren.
Met de rest van jouw post ben ik het wel helemaal eens, dit was heel onnodig.
Wat wilde ik nou toch typen?
dinsdag 30 juni 2009 om 23:01
Ik heb *helaas* al heel wat lijken gezien, steeds van goede bekenden. Ik was toch vaak wel 'blij' dat ik het gezien heb. Alsof je dan pas echt gelooft dat iemand dood is. Moet ik er wel bijzeggen dat de personen die ik heb gezien plotseling dood gingen; een ongeluk of een hartstilstand.
Alleen 1 vriendin stierf aan kanker en haar had ik liever niet willen zien. Ze zag er vreselijk uit. Vooral in de laatste maand heeft ze vreselijk veel geleden. Ze was echt nog een heel schriel, geel uitziend meisje in een veel te grote kist. Afschuwelijk.
Bij een vriend die was verongelukt, was de kist dicht, omdat hij er schijnbaar vreselijk uitzag. En dat vond ik heel raar... joost mocht weten wie of wat er in die kist lag... je weet natuurlijk wel dat HIJ er in ligt en dat hij ook echt dood is, maar met zoiets ben ik toch meer het type van: "eerst zien, dan geloven"
nou ja, zoiets wil je ook niet geloven natuurlijk..
Veel sterkte.
Alleen 1 vriendin stierf aan kanker en haar had ik liever niet willen zien. Ze zag er vreselijk uit. Vooral in de laatste maand heeft ze vreselijk veel geleden. Ze was echt nog een heel schriel, geel uitziend meisje in een veel te grote kist. Afschuwelijk.
Bij een vriend die was verongelukt, was de kist dicht, omdat hij er schijnbaar vreselijk uitzag. En dat vond ik heel raar... joost mocht weten wie of wat er in die kist lag... je weet natuurlijk wel dat HIJ er in ligt en dat hij ook echt dood is, maar met zoiets ben ik toch meer het type van: "eerst zien, dan geloven"
nou ja, zoiets wil je ook niet geloven natuurlijk..
Veel sterkte.
woensdag 1 juli 2009 om 14:14
emand die net is overleden ziet er al niet prettig meer uit
Nou 'mijn' doden zagen er prima uit hoor. De Draculalook misstond die knappe broer van mij echt niet en ook al had zus een dikke prednison-plofkop, ook dood was ze een mooie vrouw.
Nou 'mijn' doden zagen er prima uit hoor. De Draculalook misstond die knappe broer van mij echt niet en ook al had zus een dikke prednison-plofkop, ook dood was ze een mooie vrouw.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
woensdag 1 juli 2009 om 16:53
woensdag 1 juli 2009 om 16:58
quote:HoiPippiLangkous schreef op 01 juli 2009 @ 14:14:
emand die net is overleden ziet er al niet prettig meer uit
Nou 'mijn' doden zagen er prima uit hoor. De Draculalook misstond die knappe broer van mij echt niet en ook al had zus een dikke prednison-plofkop, ook dood was ze een mooie vrouw. Jeetje Pip, ben jij al je broer en zus verloren? Komt er misschien een beetje dommig uit, maar ik dacht altijd dat jij een jaar of 25 zou zijn en om dan al 2 gezinsleden te hebben verloren. (Wellicht ben je gewoon wat ouder en was je misschien de jongste van het gezin...).
emand die net is overleden ziet er al niet prettig meer uit
Nou 'mijn' doden zagen er prima uit hoor. De Draculalook misstond die knappe broer van mij echt niet en ook al had zus een dikke prednison-plofkop, ook dood was ze een mooie vrouw. Jeetje Pip, ben jij al je broer en zus verloren? Komt er misschien een beetje dommig uit, maar ik dacht altijd dat jij een jaar of 25 zou zijn en om dan al 2 gezinsleden te hebben verloren. (Wellicht ben je gewoon wat ouder en was je misschien de jongste van het gezin...).
woensdag 1 juli 2009 om 17:16
De lieve broer van mijn vriend heeft zelfmoord gepleegd door voor een trein te gaan liggen. Niemand wilde een open kist, schijnbaar zag hij er echt vreselijk uit, natuurlijk niet gek. Mijn vriend wilde hem wél nog zien. Ze hebben hem toen redelijk toonbaar gemaakt. Laken tot aan zijn kin. Mijn vriend is toen alleen afscheid gaan nemen.
Hij praat er nooit over, ik hoorde het toevallig vanmiddag van zijn toenmalige vriendin waarmee ik goed bevriend ben.
Ik ben bijn opa en oma en 1 oom geweest kijken. Ik vond het mooi ze te zien, vooral mijn opa.
Hij praat er nooit over, ik hoorde het toevallig vanmiddag van zijn toenmalige vriendin waarmee ik goed bevriend ben.
Ik ben bijn opa en oma en 1 oom geweest kijken. Ik vond het mooi ze te zien, vooral mijn opa.
woensdag 1 juli 2009 om 17:23
Mies, ik snap je gevoel wel hoor. De nabestaanden hadden op z'n minst even kunnen waarschuwen.
Ik wil zelf ook liever geen dode mensen zien (om het even plastisch te zeggen). Ook mijn lief (pardon: ex-lief) niet. En ook mijn moeder (met wie ik een hele goede band heb) niet. Ik herinner mensen liever zoals ze waren.
Misschien dat ik er anders over zou denken als het moment daar is, maar zoals ik er nu over denk, dus niet.
Lukt het je wel een beetje om het beeld uit je hoofd te zetten?
Ik wil zelf ook liever geen dode mensen zien (om het even plastisch te zeggen). Ook mijn lief (pardon: ex-lief) niet. En ook mijn moeder (met wie ik een hele goede band heb) niet. Ik herinner mensen liever zoals ze waren.
Misschien dat ik er anders over zou denken als het moment daar is, maar zoals ik er nu over denk, dus niet.
Lukt het je wel een beetje om het beeld uit je hoofd te zetten?
woensdag 1 juli 2009 om 18:03
ik heb mijn vader gezien net na zijn overlijden en ook mijn opa en oma en wat mij vooral bij is gebleven, is de rust die van ze uitging. Alsof ze vrede hadden met hun sterven, eigenlijk heel mooi.
In het rouwcentrum waar ze alledrie opgebaard hebben gelegen, was het wel goed geregeld. De overledene lag in een soort van nis van een ruimte waar je als nabestaanden kon samenkomen. Iedereen die dat wilde, kon naar die nis en als je dat niet wilde, zag je er ook helemaal niks van
In het rouwcentrum waar ze alledrie opgebaard hebben gelegen, was het wel goed geregeld. De overledene lag in een soort van nis van een ruimte waar je als nabestaanden kon samenkomen. Iedereen die dat wilde, kon naar die nis en als je dat niet wilde, zag je er ook helemaal niks van
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
