Psyche
alle pijlers
Kist open of dicht?
donderdag 25 juni 2009 om 19:20
Ik ben gister zo geschrokken, en graag wil ik ervaringen weten van andere ik heb namelijk even geen idee meer hoe ik hier mee om moet gaan. Sommige zullen zeggen… zet je er overheen maar het lukt mij gewoon weg niet.
Een jaar geleden is mijn vader overleden, en ook zijn lichaam heb ik nooit door gezien omdat ik dat niet wilde en heb nooit spijt gehad van dat besluit.
Wel nu het verhaal wat mij van slag maakt;
Gister vroeg mijn moeder of ik mee wilde gaan naar een condoleance omdat ze liever niet alleen wilde omdat het nogal wat herinneringen naar boven zou halen, maar natuurlijk ga ik even met haar mee.
Al daar aangekomen sluiten we aan in de rij die door de gang gaat, tekenen het boek en lopen verder een ‘parcours’ af. Door de gang door een grote ruimte waar verder niks bijzonders was, en daarna moesten we een ruimte in waar we nog niet in konden kijken voor we naar binnen konden,door grote drukte liep het allemaal heel langzaam. Mijn moeder gaat de ruimte in en hoek om en schrikt zich wezenloos ik volg haar en ook ik schrik en wordt kotsmisselijk, zonder enige aanwijzing of iets vooraf kijken wij beide recht de open kist in. Dit persoon is al 5 dagen overleden en ziet er uit als een om het even oneerbiedig te zeggen uit als een flink bruin geschminkte pop, niet het persoon wat ik herkende van de foto die ik eerder die avond zag.
Bij mijn vader hadden mensen de keuze of ze langs de kist wilden, al was deze dicht er waren mensen die daar geen behoefte aan hadden en dat is ook prima.
Heel de nacht ben ik wakker geweest, ik was zo onvoorbereid dat ook dit kon gebeuren dat ik hoe egoïstisch het ook klinkt ik een beetje boos was.
Klinkt dit mensen normaal in de oren, en is er een manier dat ik mijzelf hier een beetje vlug overheen kan zetten? Heel de nacht en al heel de dag denk ik hier aan.
Ik had zo graag een keuze gehad, wel zien of niet zien?
Of hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt? Ziet elk lijk er anders uit?
Ik heb mij laten vertellen dat het bijna altijd zo is dat je denkt dat deze mensen slapen.
Opeens heb ik zoveel vragen hierover.
Of moet ik mij gewoon niet zo aanstellen?
Een jaar geleden is mijn vader overleden, en ook zijn lichaam heb ik nooit door gezien omdat ik dat niet wilde en heb nooit spijt gehad van dat besluit.
Wel nu het verhaal wat mij van slag maakt;
Gister vroeg mijn moeder of ik mee wilde gaan naar een condoleance omdat ze liever niet alleen wilde omdat het nogal wat herinneringen naar boven zou halen, maar natuurlijk ga ik even met haar mee.
Al daar aangekomen sluiten we aan in de rij die door de gang gaat, tekenen het boek en lopen verder een ‘parcours’ af. Door de gang door een grote ruimte waar verder niks bijzonders was, en daarna moesten we een ruimte in waar we nog niet in konden kijken voor we naar binnen konden,door grote drukte liep het allemaal heel langzaam. Mijn moeder gaat de ruimte in en hoek om en schrikt zich wezenloos ik volg haar en ook ik schrik en wordt kotsmisselijk, zonder enige aanwijzing of iets vooraf kijken wij beide recht de open kist in. Dit persoon is al 5 dagen overleden en ziet er uit als een om het even oneerbiedig te zeggen uit als een flink bruin geschminkte pop, niet het persoon wat ik herkende van de foto die ik eerder die avond zag.
Bij mijn vader hadden mensen de keuze of ze langs de kist wilden, al was deze dicht er waren mensen die daar geen behoefte aan hadden en dat is ook prima.
Heel de nacht ben ik wakker geweest, ik was zo onvoorbereid dat ook dit kon gebeuren dat ik hoe egoïstisch het ook klinkt ik een beetje boos was.
Klinkt dit mensen normaal in de oren, en is er een manier dat ik mijzelf hier een beetje vlug overheen kan zetten? Heel de nacht en al heel de dag denk ik hier aan.
Ik had zo graag een keuze gehad, wel zien of niet zien?
Of hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt? Ziet elk lijk er anders uit?
Ik heb mij laten vertellen dat het bijna altijd zo is dat je denkt dat deze mensen slapen.
Opeens heb ik zoveel vragen hierover.
Of moet ik mij gewoon niet zo aanstellen?
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 19:28
Nee je stelt je helemaal niet aan. Snap je precies. Ik heb het gehad bij het zien van mijn opa. Jaren heb ik er nog van gedroomd. Totaal niet de man die ik kende. Wat een naar beeld. Sindsdien wil ik niemand meer zien na de dood. Ook bij mijn broertje en vader heb ik niet gekeken. Bij andere begrafenissen waren de kisten gelukkig ook dicht.
Waar je nu niets aan hebt maar mocht je ooit naar een begrafenis gaan, even navragen.
Ja meer dan er over praten met je moeder en vriendinnen kan je nu denk ik niet. Heel veel sterkte .
Waar je nu niets aan hebt maar mocht je ooit naar een begrafenis gaan, even navragen.
Ja meer dan er over praten met je moeder en vriendinnen kan je nu denk ik niet. Heel veel sterkte .
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
donderdag 25 juni 2009 om 19:30
Ik ga eigenlijk altijd wel kijken en had daar tot 8 jaar geleden nooit spijt van,totdat mijn neef overleed aan kanker,iedereen die daar mee te maken heeft gehad,weet dat die er niet bepaald "mooi" meer uitzien,ik ben toen dus ook vreselijk geschrokken en heb dat beeld nog lang op mijn netvlies gehad.
langzaamaan is dat gevoel er over wel weg gegaan.en ik ga toch nog wel kijken als er iemand opgebaard ligt..
maar voortaan wel met gemengde gevoelens.
maar eigenlijk was dit tot nu toe de enige keer dat ik zo schrok.
en vind ik dat de anderen die ik opgebaard heb zien liggen,niet afschrikwekkend waren..
Ik begrijp dat je hier nu veel vragen over hebt.. en nee,je stelt je niet aan.
op zoiets kun je je niet voor bereiden.
Hoop dat je er niet al te lang last van blijft houden..
langzaamaan is dat gevoel er over wel weg gegaan.en ik ga toch nog wel kijken als er iemand opgebaard ligt..
maar voortaan wel met gemengde gevoelens.
maar eigenlijk was dit tot nu toe de enige keer dat ik zo schrok.
en vind ik dat de anderen die ik opgebaard heb zien liggen,niet afschrikwekkend waren..
Ik begrijp dat je hier nu veel vragen over hebt.. en nee,je stelt je niet aan.
op zoiets kun je je niet voor bereiden.
Hoop dat je er niet al te lang last van blijft houden..
Haast, ik moet niet vergeten te zwaaien,als ik mezelf voorbij loop...
donderdag 25 juni 2009 om 19:31
Maar we stonden in die rij, en moesten daar wel de hoekom en de volgende ruimte binnen en gelijk was hij daar ik kan me ook niet zo snel bedenken aan wie ik het had moeten vragen, ik had dit totaal niet verwacht.
Ze hadden er wel iemand van het crematorium bij mogen zetten wij waren vast niet de enige die dit zo hebben ervaren?
Ze hadden er wel iemand van het crematorium bij mogen zetten wij waren vast niet de enige die dit zo hebben ervaren?
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 19:35
Niet vreemd hoor. Je wordt ineens wel erg geconfronteerd met de dood en je eigen sterfelijkheid. De meeste mensen zien mensen sterven op TV en dat is nogal geromantiseerd zullen we maar zeggen. De dood is in de directe vorm niet zo mooi, spieren verslappen, incotinentie, rottingsproces...heel begrijpelijk dat je een geliefde niet dood wil zien.
Ik heb dat ook nooit willen zien (ik wilde liever iemand herinneren zoals 'ie was), maar helaas, bij mijn opa liep ik de kamer binnen en had niet verwacht dat 'ie daar lag. Door kanker de helft van z'n gewicht afgevallen, erg bruin en net een mummy eigenlijk. Ik had 'm al een halfjaar niet gezien (ik zat ver weg in 't buitenland) en ik vind het zonde van het beeld dat ik van 'm had (heel gezonde fijne lieve man).
Maar je hebt het nu eenmaal gezien. De schok wordt minder natuurlijk, maar ervan dromen is niet fijn. Ik denk niet dat je erg veel kunt doen, behalve je concentreren op andere zaken. Is het echt het lijk an sich of ook het besef van de dood?
Ik heb dat ook nooit willen zien (ik wilde liever iemand herinneren zoals 'ie was), maar helaas, bij mijn opa liep ik de kamer binnen en had niet verwacht dat 'ie daar lag. Door kanker de helft van z'n gewicht afgevallen, erg bruin en net een mummy eigenlijk. Ik had 'm al een halfjaar niet gezien (ik zat ver weg in 't buitenland) en ik vind het zonde van het beeld dat ik van 'm had (heel gezonde fijne lieve man).
Maar je hebt het nu eenmaal gezien. De schok wordt minder natuurlijk, maar ervan dromen is niet fijn. Ik denk niet dat je erg veel kunt doen, behalve je concentreren op andere zaken. Is het echt het lijk an sich of ook het besef van de dood?
donderdag 25 juni 2009 om 19:39
Echt het lijk, van de dood ben ik erg op de hoogte sinds de dood mei vorig jaar van mijn papa.
Deze man stond ook best ver van mij af hoor, ik ging echt mee voor mijn moeder.
Maar hij was inderdaad heel bruin, zijn mond een beetje open.
Deze man stond ook best ver van mij af hoor, ik ging echt mee voor mijn moeder.
Maar hij was inderdaad heel bruin, zijn mond een beetje open.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 19:42
Alle geliefde mensen die zijn overleden in mijn omgeving heb ik gezien nadat ze overleden waren. Ik heb daar juist veel troost uit gehaald ook al was het soms naar om te zien (ook door de confrontatie van een geliefd persoon die dan dood is natuurlijk maar ook omdat meerdere van hen aan bijv. kanker zijn overleden).
Ik kan me voorstellen dat het een schok is als je onvoorbereid bent. Ik ben dan ook een voorstander van de gelegenheid die mensen krijgen maar dat het niet hoeft, langs de overledene te lopen. Vind het zelf wel belangrijk dat als het mogelijk is, mensen de mogelijkheid krijgen de persoon nog te zien in de kist.
Wel erg naar voor je dat je hier zo op bent gelopen.
Ik kan me voorstellen dat het een schok is als je onvoorbereid bent. Ik ben dan ook een voorstander van de gelegenheid die mensen krijgen maar dat het niet hoeft, langs de overledene te lopen. Vind het zelf wel belangrijk dat als het mogelijk is, mensen de mogelijkheid krijgen de persoon nog te zien in de kist.
Wel erg naar voor je dat je hier zo op bent gelopen.
donderdag 25 juni 2009 om 19:44
Ik snap niet dat mensen het lijk niet willen zien. Heb 2 keer meegemaakt dat de kist dicht moest omdat het echt niet meer om aan te zien was en dat vond ik vreselijk. Er kon zomaar niemand in die kist liggen.
Alle andere keren heb ik de lichamen gezien. De eerste keer was ik 11, schrok ontzettend, overstuur en alles natuurlijk maar daar was ik vrij snel overheen.
Daarna altijd gekeken, behalve dan die 2 keer. Daar zaten mooie lijken tussen en minder mooie. Vredige en minder vredige.
Ik heb er heus weleens van gedroomd (soms echt eng, soms mooi) ik heb mezelf doodsbang gemaakt als ik 's nachts alleen was. Ik zie soms dat in magere hoofd van mijn oom voor, of juist die rare dikke witte prednisonkop van mijn zus. Hoort er allemaal bij voor mij.
Alle andere keren heb ik de lichamen gezien. De eerste keer was ik 11, schrok ontzettend, overstuur en alles natuurlijk maar daar was ik vrij snel overheen.
Daarna altijd gekeken, behalve dan die 2 keer. Daar zaten mooie lijken tussen en minder mooie. Vredige en minder vredige.
Ik heb er heus weleens van gedroomd (soms echt eng, soms mooi) ik heb mezelf doodsbang gemaakt als ik 's nachts alleen was. Ik zie soms dat in magere hoofd van mijn oom voor, of juist die rare dikke witte prednisonkop van mijn zus. Hoort er allemaal bij voor mij.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 25 juni 2009 om 19:50
Ik vind dat de keuzen bij de mensen zelf moet liggen of ze het willen zien of niet. Toen ik 12 was overleed mijn opa. Ik drufde niet te kijken maar heb er altijd spijt van gehad. Later toen een tante van mij overleed wilde ik perse kijken...Misschien dat ik anders weer spijt zou krijgen.
Ik vond het net alsof ze lag te slapen. Heb er geen moeite mee gehad.
Ik vond het net alsof ze lag te slapen. Heb er geen moeite mee gehad.
donderdag 25 juni 2009 om 19:51
Bij mijn vader en achter ooms waren allemaal de kisten dicht.
Ik ben blij dat je mijn vraag beantwoord dat de lijken er steeds verschillend uitzagen. Deze man was plotsling overleden, dus geen ernstige ziektes ofzo.
En dat de kist open is, snap ik wel dat het normaal is al zou ik er zelf geen behoefte aan hebben dat iedereen mij dood komt bekijken maar dat is natuurlijk persoonlijk. Maar dat ik geen keuze had of ik het inderdaad wilde zien vind ik heel naar.
Wij stonden in een rij om gecondoleerd te worden, en mijn vader lag naast ons maar wel in een andere ruimte die half afgesloten was door deuren die je open kan schuiven voor de gene die er nog naar toe wilde. Ze hadden dus een keuze.
Neem ik de hele situatie heel zwaar op?
Ik ben blij dat je mijn vraag beantwoord dat de lijken er steeds verschillend uitzagen. Deze man was plotsling overleden, dus geen ernstige ziektes ofzo.
En dat de kist open is, snap ik wel dat het normaal is al zou ik er zelf geen behoefte aan hebben dat iedereen mij dood komt bekijken maar dat is natuurlijk persoonlijk. Maar dat ik geen keuze had of ik het inderdaad wilde zien vind ik heel naar.
Wij stonden in een rij om gecondoleerd te worden, en mijn vader lag naast ons maar wel in een andere ruimte die half afgesloten was door deuren die je open kan schuiven voor de gene die er nog naar toe wilde. Ze hadden dus een keuze.
Neem ik de hele situatie heel zwaar op?
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 19:54
donderdag 25 juni 2009 om 19:55
Hai Mies,
Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je geschrokken bent. Ik vind ook dat de directe nabestaanden het zouden moeten aankondigen als iemand zichtbaar in een kist ligt, want inderdaad wil niet iedereen met dit beeld geconfronteerd worden. Daar mag je je best een beetje boos over voelen. Maar sommigen mensen staan er misschien niet bij stil dat anderen dit als vervelend ervaren, dus idd, een volgende keer van te voren even informeren (heb jij de 'hard way' geleerd).
Dan over dode mensen: ik heb er al heel wat gezien. Ik vond dat in het begin ook eng, maar nu valt dat wel mee. Wat mij het sterkst is opgevallen, is dat mensen helemaal niet meer lijken op wie ze waren. Ze zien er niet uit alsof ze slapen, ze zien er uit als een zielloos lichaam, maar zelfs dat lichaam is veranderd door de dood. Sommige mensen zien er wel 'mooi rustig' uit, maar veel mensen ook niet. Met name de mensen die van te voren nog erg ziek zijn geweest (bijv. mensen met kanker), zien er vaak niet meer zo mooi uit. Door de ziekte zelf, of door de behandeling, kan de huidskleur veranderen, de vorm van het gezicht etc. Dit proberen de begrafenisondernemers dan weer te verdoezelen met een heleboel 'schmink'. Ik zou daarom mensen nooit aanraden om nog even bij een dode te gaan kijken, omdat 'ie er dan 'zo mooi rustig bij ligt' of 'ter herinnering'. Volgens mij is de enige goede reden om bij een dode te gaan kijken, dat je doordrongen wilt raken van het feit dat iemand echt dood is. Om het te kunnen geloven. Óf misschien als iemand in zijn laatste fase verwrongen van pijn was, en je nu kan zien dat dit eindelijk over is. In de andere gevallen zijn de beelden van de levende persoon eigenlijk altijd prettiger dan de beelden van de dode.
Waarom laat dit beeld je niet los? Waarschijnlijk omdat je het ten eerste niet kan plaatsen en ten tweede misschien omdat je je toch afvraagt of je vader er ook zo uit heeft gezien? Dat eerste: neem de tijd om even aan dat idee en beeld te wennen. Het is niet prettig, maar de dood hoort ook bij het leven. Je kan niet altijd alle nare beelden buiten je gezichtsveld houden, je zal wel eens vaker iets in je leven gaan zien dat er niet prettig uitziet. Neem er de tijd voor om dat beeld een plekje te geven, praat er over met anderen en op den duur weet je dus dat dode mensen er zo uit kunnen zien.
Over punt twee: je weet niet hoe je vader er dood uit heeft gezien en dat is prima. Jij weet hoe hij levend was, dat is de mooiste herinnering. Ga er niet te veel over na denken hoe hij er misschien uit gezien heeft, dat maakt niet uit. Dat dode lichaam was slechts een overblijfsel, niet meer jouw vader. En de dood is niet mooi, ik denk dat dat duidelijk is.
Sterkte met het verwerken, je komt er wel weer bovenop!
Ik kan me ook heel goed voorstellen dat je geschrokken bent. Ik vind ook dat de directe nabestaanden het zouden moeten aankondigen als iemand zichtbaar in een kist ligt, want inderdaad wil niet iedereen met dit beeld geconfronteerd worden. Daar mag je je best een beetje boos over voelen. Maar sommigen mensen staan er misschien niet bij stil dat anderen dit als vervelend ervaren, dus idd, een volgende keer van te voren even informeren (heb jij de 'hard way' geleerd).
Dan over dode mensen: ik heb er al heel wat gezien. Ik vond dat in het begin ook eng, maar nu valt dat wel mee. Wat mij het sterkst is opgevallen, is dat mensen helemaal niet meer lijken op wie ze waren. Ze zien er niet uit alsof ze slapen, ze zien er uit als een zielloos lichaam, maar zelfs dat lichaam is veranderd door de dood. Sommige mensen zien er wel 'mooi rustig' uit, maar veel mensen ook niet. Met name de mensen die van te voren nog erg ziek zijn geweest (bijv. mensen met kanker), zien er vaak niet meer zo mooi uit. Door de ziekte zelf, of door de behandeling, kan de huidskleur veranderen, de vorm van het gezicht etc. Dit proberen de begrafenisondernemers dan weer te verdoezelen met een heleboel 'schmink'. Ik zou daarom mensen nooit aanraden om nog even bij een dode te gaan kijken, omdat 'ie er dan 'zo mooi rustig bij ligt' of 'ter herinnering'. Volgens mij is de enige goede reden om bij een dode te gaan kijken, dat je doordrongen wilt raken van het feit dat iemand echt dood is. Om het te kunnen geloven. Óf misschien als iemand in zijn laatste fase verwrongen van pijn was, en je nu kan zien dat dit eindelijk over is. In de andere gevallen zijn de beelden van de levende persoon eigenlijk altijd prettiger dan de beelden van de dode.
Waarom laat dit beeld je niet los? Waarschijnlijk omdat je het ten eerste niet kan plaatsen en ten tweede misschien omdat je je toch afvraagt of je vader er ook zo uit heeft gezien? Dat eerste: neem de tijd om even aan dat idee en beeld te wennen. Het is niet prettig, maar de dood hoort ook bij het leven. Je kan niet altijd alle nare beelden buiten je gezichtsveld houden, je zal wel eens vaker iets in je leven gaan zien dat er niet prettig uitziet. Neem er de tijd voor om dat beeld een plekje te geven, praat er over met anderen en op den duur weet je dus dat dode mensen er zo uit kunnen zien.
Over punt twee: je weet niet hoe je vader er dood uit heeft gezien en dat is prima. Jij weet hoe hij levend was, dat is de mooiste herinnering. Ga er niet te veel over na denken hoe hij er misschien uit gezien heeft, dat maakt niet uit. Dat dode lichaam was slechts een overblijfsel, niet meer jouw vader. En de dood is niet mooi, ik denk dat dat duidelijk is.
Sterkte met het verwerken, je komt er wel weer bovenop!
donderdag 25 juni 2009 om 19:55
Ja Mies, ik vind van wel. De dood is iets heel natuurlijks, daar moet je niet al te spastisch over doen.
(dat is wat anders dan niet verdrietig zijn)
Maar hoe zwaarder en enger je het maakt, hoe zwaarder en enger het wordt.
Heb jij je vader echt niet meer gezien nadat hij was gestorven? Was je erbij toen hij stierf?
En had je geen behoefte om hem tot op het allerlaatste moment tezien, aan te raken, te zoenen?
(dat is wat anders dan niet verdrietig zijn)
Maar hoe zwaarder en enger je het maakt, hoe zwaarder en enger het wordt.
Heb jij je vader echt niet meer gezien nadat hij was gestorven? Was je erbij toen hij stierf?
En had je geen behoefte om hem tot op het allerlaatste moment tezien, aan te raken, te zoenen?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 25 juni 2009 om 19:56
quote:Mies85 schreef op 25 juni 2009 @ 19:51:
Neem ik de hele situatie heel zwaar op?Nee hoor. Het zijn geen dingen waar je het dagelijks over hebt. Vele weten ook niet wat ze kunnen verwachten en de ene situatie is gewoon anders dan de ander. Of in een trieste situatie en onverwachts zijn het ook niet de eerste dingen waar je aan denkt of de kist open of dicht is. Je had je er niet op ingesteld en jij en je moeder hadden daardoor geen keuze wat jullie zelf wilde.
Neem ik de hele situatie heel zwaar op?Nee hoor. Het zijn geen dingen waar je het dagelijks over hebt. Vele weten ook niet wat ze kunnen verwachten en de ene situatie is gewoon anders dan de ander. Of in een trieste situatie en onverwachts zijn het ook niet de eerste dingen waar je aan denkt of de kist open of dicht is. Je had je er niet op ingesteld en jij en je moeder hadden daardoor geen keuze wat jullie zelf wilde.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
donderdag 25 juni 2009 om 19:58
quote:Ik vind ook dat de directe nabestaanden het zouden moeten aankondigen als iemand zichtbaar in een kist ligt, want inderdaad wil niet iedereen met dit beeld geconfronteerd worden. Daar mag je je best een beetje boos over voelenIk weet niet of ik hier boos om moet worden of om moet lachen. Verwacht jij nou echt van mensen die een dierbare hebben verloren dat ze ook nog eens rekening gaan houden met de (over)gevoeligheden van de begrafenisgasten?
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 25 juni 2009 om 20:01
Een goeie begrafenisondernemer zorgt er altijd voor dat de kist - zo lang die nog open is - een beetje 'verdekt' opegsteld staat, dus in een nis, of op een verhoging, of achter een gordijn of in een andere ruimte. Zodat je echt heel bewust naar die kist toe moet gaan om de overledene te zien. Als mensen zo maar plompverloren voor de open kist komen te staan vind ik dat - op zijn zachtst uitgedrukt - een absolute misser van de betreffende begrafenisondernemer.
Zelf ben ik trouwens wel iemand die altijd gaat kijken. Sommige doden zijn prachtig, dan straalt er er serene rust uit zo'n gezicht. Alle spieren zijn ontspannen, alle zorgen zijn verdwenen, sommige gezichten lijken van albast en zijn daardoor heel mooi en sereen. Andere doden zijn afschuwelijk om te zien, als ze een zware doodsstrijd hebben gehad. Er zijn enkele doden die ik ook niet van mijn netvlies kan krijgen; iemand die me heel na stond en die ze na zijn zelfmoord nog hebben geprobeerd te reanimeren ..... Toch kan ik - gelukkig - dat vreselijke beeld in mijn hoofd verwisselen in het beeld van de persoon die ik lief heb gehad, gelukkig maar. Een andere persoon - mijn allerbeste vriendin - mocht ik na haar zelfmoord niet meer zien; er was niet zoveel meer van haar over na haar zelfmoord op de rails. Juist daarmee heb ik de grootste moeite gehad het te verwerken, ik heb het nodig om iemand die overleden is ook daadwerkelijk dood te zien liggen in de kist, om aan mijn eigen verwerkingsproces te kunnen beginnen.
Zelf ben ik trouwens wel iemand die altijd gaat kijken. Sommige doden zijn prachtig, dan straalt er er serene rust uit zo'n gezicht. Alle spieren zijn ontspannen, alle zorgen zijn verdwenen, sommige gezichten lijken van albast en zijn daardoor heel mooi en sereen. Andere doden zijn afschuwelijk om te zien, als ze een zware doodsstrijd hebben gehad. Er zijn enkele doden die ik ook niet van mijn netvlies kan krijgen; iemand die me heel na stond en die ze na zijn zelfmoord nog hebben geprobeerd te reanimeren ..... Toch kan ik - gelukkig - dat vreselijke beeld in mijn hoofd verwisselen in het beeld van de persoon die ik lief heb gehad, gelukkig maar. Een andere persoon - mijn allerbeste vriendin - mocht ik na haar zelfmoord niet meer zien; er was niet zoveel meer van haar over na haar zelfmoord op de rails. Juist daarmee heb ik de grootste moeite gehad het te verwerken, ik heb het nodig om iemand die overleden is ook daadwerkelijk dood te zien liggen in de kist, om aan mijn eigen verwerkingsproces te kunnen beginnen.
donderdag 25 juni 2009 om 20:05
Dat laatste heb ik ook Joyce. Mijn schoonzus is in het buitenland overleden, hoop gedoe eer ze in NL was. Ging denk ik 2 weken overheen. Dan mag je diegene niet meer zien.
Beste vriend heeft zelfmoord gepleegd, duurde even voor ie werd gevonden. Tijd en de warmte van waterbed en cv deden hun werk, mochten we dus ook niet meer zien. En dat doet tot op de dag van vandaag godallejezus pijn.
Beste vriend heeft zelfmoord gepleegd, duurde even voor ie werd gevonden. Tijd en de warmte van waterbed en cv deden hun werk, mochten we dus ook niet meer zien. En dat doet tot op de dag van vandaag godallejezus pijn.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 25 juni 2009 om 20:05
Nou, ik had heel sterk dat ik mijn vader, waar ik een heeeel sterke band mee had niet dood en inderdaad zielloos wilde zien.
Mijn moeder en broertje hebben hem dood thuis op bed gevonden en hebben hem 4 uur na overlijden dus nog gezien en daarna ook niet meer. Het was ook zo dat hij erg veel vocht verloor en dus weer nieuwe kleren aan moest, hij was dus zoiezo niet zo mooi meer.
Dat maakte dat ik er zeker geen behoefte aan had. Ik weet dus dat mijn vader er niet zo mooi bij lag. En kist open wilde hij zelf niet, gelukkig zijn wij een gezin die het hier wel over hebben anders hadden wij het niet geweten denk ik.
Ik ben zeer content met al jullie reacties, ik word hier veel wijzer uit! Ik zou anders niet weten hoe ik aan mijn antwoorden moet komen aangezien er nog niet zoveel dooden zijn in mijn omgeving.
Mijn moeder en broertje hebben hem dood thuis op bed gevonden en hebben hem 4 uur na overlijden dus nog gezien en daarna ook niet meer. Het was ook zo dat hij erg veel vocht verloor en dus weer nieuwe kleren aan moest, hij was dus zoiezo niet zo mooi meer.
Dat maakte dat ik er zeker geen behoefte aan had. Ik weet dus dat mijn vader er niet zo mooi bij lag. En kist open wilde hij zelf niet, gelukkig zijn wij een gezin die het hier wel over hebben anders hadden wij het niet geweten denk ik.
Ik ben zeer content met al jullie reacties, ik word hier veel wijzer uit! Ik zou anders niet weten hoe ik aan mijn antwoorden moet komen aangezien er nog niet zoveel dooden zijn in mijn omgeving.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 20:07
@PipiLangkous
Natuurlijk hebben de nabestaanden wel wat beters te doen dan zich druk te maken om elk detail. Maar een begrafenis is er toch ook voor genodigde gasten, die ook een band hadden met de overledene? Anders zou je de begrafenis in besloten kring moeten houden. Ook wie er spreekt en wat er verteld wordt is vaak enigszins afgestemd op de aanwezigen, toch?
Iedereen mag afscheid nemen van iemand zoals hij dat zelf wenst, en daarbij moet je niks opdringen, ook niet de aanblik van de dode persoon.
Natuurlijk hebben de nabestaanden wel wat beters te doen dan zich druk te maken om elk detail. Maar een begrafenis is er toch ook voor genodigde gasten, die ook een band hadden met de overledene? Anders zou je de begrafenis in besloten kring moeten houden. Ook wie er spreekt en wat er verteld wordt is vaak enigszins afgestemd op de aanwezigen, toch?
Iedereen mag afscheid nemen van iemand zoals hij dat zelf wenst, en daarbij moet je niks opdringen, ook niet de aanblik van de dode persoon.
