Psyche
alle pijlers
Kist open of dicht?
donderdag 25 juni 2009 om 19:20
Ik ben gister zo geschrokken, en graag wil ik ervaringen weten van andere ik heb namelijk even geen idee meer hoe ik hier mee om moet gaan. Sommige zullen zeggen… zet je er overheen maar het lukt mij gewoon weg niet.
Een jaar geleden is mijn vader overleden, en ook zijn lichaam heb ik nooit door gezien omdat ik dat niet wilde en heb nooit spijt gehad van dat besluit.
Wel nu het verhaal wat mij van slag maakt;
Gister vroeg mijn moeder of ik mee wilde gaan naar een condoleance omdat ze liever niet alleen wilde omdat het nogal wat herinneringen naar boven zou halen, maar natuurlijk ga ik even met haar mee.
Al daar aangekomen sluiten we aan in de rij die door de gang gaat, tekenen het boek en lopen verder een ‘parcours’ af. Door de gang door een grote ruimte waar verder niks bijzonders was, en daarna moesten we een ruimte in waar we nog niet in konden kijken voor we naar binnen konden,door grote drukte liep het allemaal heel langzaam. Mijn moeder gaat de ruimte in en hoek om en schrikt zich wezenloos ik volg haar en ook ik schrik en wordt kotsmisselijk, zonder enige aanwijzing of iets vooraf kijken wij beide recht de open kist in. Dit persoon is al 5 dagen overleden en ziet er uit als een om het even oneerbiedig te zeggen uit als een flink bruin geschminkte pop, niet het persoon wat ik herkende van de foto die ik eerder die avond zag.
Bij mijn vader hadden mensen de keuze of ze langs de kist wilden, al was deze dicht er waren mensen die daar geen behoefte aan hadden en dat is ook prima.
Heel de nacht ben ik wakker geweest, ik was zo onvoorbereid dat ook dit kon gebeuren dat ik hoe egoïstisch het ook klinkt ik een beetje boos was.
Klinkt dit mensen normaal in de oren, en is er een manier dat ik mijzelf hier een beetje vlug overheen kan zetten? Heel de nacht en al heel de dag denk ik hier aan.
Ik had zo graag een keuze gehad, wel zien of niet zien?
Of hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt? Ziet elk lijk er anders uit?
Ik heb mij laten vertellen dat het bijna altijd zo is dat je denkt dat deze mensen slapen.
Opeens heb ik zoveel vragen hierover.
Of moet ik mij gewoon niet zo aanstellen?
Een jaar geleden is mijn vader overleden, en ook zijn lichaam heb ik nooit door gezien omdat ik dat niet wilde en heb nooit spijt gehad van dat besluit.
Wel nu het verhaal wat mij van slag maakt;
Gister vroeg mijn moeder of ik mee wilde gaan naar een condoleance omdat ze liever niet alleen wilde omdat het nogal wat herinneringen naar boven zou halen, maar natuurlijk ga ik even met haar mee.
Al daar aangekomen sluiten we aan in de rij die door de gang gaat, tekenen het boek en lopen verder een ‘parcours’ af. Door de gang door een grote ruimte waar verder niks bijzonders was, en daarna moesten we een ruimte in waar we nog niet in konden kijken voor we naar binnen konden,door grote drukte liep het allemaal heel langzaam. Mijn moeder gaat de ruimte in en hoek om en schrikt zich wezenloos ik volg haar en ook ik schrik en wordt kotsmisselijk, zonder enige aanwijzing of iets vooraf kijken wij beide recht de open kist in. Dit persoon is al 5 dagen overleden en ziet er uit als een om het even oneerbiedig te zeggen uit als een flink bruin geschminkte pop, niet het persoon wat ik herkende van de foto die ik eerder die avond zag.
Bij mijn vader hadden mensen de keuze of ze langs de kist wilden, al was deze dicht er waren mensen die daar geen behoefte aan hadden en dat is ook prima.
Heel de nacht ben ik wakker geweest, ik was zo onvoorbereid dat ook dit kon gebeuren dat ik hoe egoïstisch het ook klinkt ik een beetje boos was.
Klinkt dit mensen normaal in de oren, en is er een manier dat ik mijzelf hier een beetje vlug overheen kan zetten? Heel de nacht en al heel de dag denk ik hier aan.
Ik had zo graag een keuze gehad, wel zien of niet zien?
Of hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt? Ziet elk lijk er anders uit?
Ik heb mij laten vertellen dat het bijna altijd zo is dat je denkt dat deze mensen slapen.
Opeens heb ik zoveel vragen hierover.
Of moet ik mij gewoon niet zo aanstellen?
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 20:08
quote:HoiPippiLangkous schreef op 25 juni 2009 @ 19:58:
[...]
Ik weet niet of ik hier boos om moet worden of om moet lachen. Verwacht jij nou echt van mensen die een dierbare hebben verloren dat ze ook nog eens rekening gaan houden met de (over)gevoeligheden van de begrafenisgasten?
Nee precies, dat had ik ook niet verwacht die hebben zo onwijs veel andere dingen om aan te denken.
Maar misschien een persoon die bij het crematorium hoorde?
bij de boeken waar je in moet schrijven werd iedereen strak in de gaten gehouden, misschien had er wel iemand bij het lijk kunnen staan?
[...]
Ik weet niet of ik hier boos om moet worden of om moet lachen. Verwacht jij nou echt van mensen die een dierbare hebben verloren dat ze ook nog eens rekening gaan houden met de (over)gevoeligheden van de begrafenisgasten?
Nee precies, dat had ik ook niet verwacht die hebben zo onwijs veel andere dingen om aan te denken.
Maar misschien een persoon die bij het crematorium hoorde?
bij de boeken waar je in moet schrijven werd iedereen strak in de gaten gehouden, misschien had er wel iemand bij het lijk kunnen staan?
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 20:08
Het is een cliché, maar de dood hoort nu eenmaal bij het leven. Je kunt je ogen er niet voor sluiten, je kunt het ook niet verzachten: als iemand doodgaat is dat onherroepelijk. En dan is de confrontatie met dat zielloze lichaam weliswaar een harde confrontatie, maar - voor mij - de enige manier om écht, zeker weten, te beseffen dat die persoon er niet meer is.
donderdag 25 juni 2009 om 20:10
quote:HoiPippiLangkous schreef op 25 juni 2009 @ 20:06:
[...]
Echt niet?
Nee echt niet, familie heb ik niet meer. Ben verder vrijgezel en vriendinnen ga ik daar niet mee lastig vallen. Ik schrijf wel op hoe ik het zou willen. De crematie heb ik geregeld en betaald. Ben alleen vergeten waar en kan er geen papieren meer van vinden, dat moet ik nog even voor ik dood ga uitzoeken. Was ik laatst al mee bezig.
Nee het is niet echt een onderwerp die bij mij normaal aan de orde komt.
[...]
Echt niet?
Nee echt niet, familie heb ik niet meer. Ben verder vrijgezel en vriendinnen ga ik daar niet mee lastig vallen. Ik schrijf wel op hoe ik het zou willen. De crematie heb ik geregeld en betaald. Ben alleen vergeten waar en kan er geen papieren meer van vinden, dat moet ik nog even voor ik dood ga uitzoeken. Was ik laatst al mee bezig.
Nee het is niet echt een onderwerp die bij mij normaal aan de orde komt.
Als je tot je oren in de soep zit, zie je de gehaktballen pas naast je drijven.
donderdag 25 juni 2009 om 20:11
Wat vervelend dat je zo geschrokken bent. Hoewel het, volgens mij, heel normaal is dat er bij een condoleance een open kist is, was je er niet op voorbereid. En ik kan me voorstellen dat het een vervelende ervaring was.
Ik vind ook niet dat een overleden lichaam eruit ziet alsof het iemand is die slaapt. Ik vind het echt een groot verschil. Maar ik vind het ook niet eng. Het is een dood lichaam, niet meer of minder. Zo duidelijk niet de persoon die het was.
Probeer hier niet in te blijven hangen. De dood is niet eng, wel heel verdrietig.
Ik vind ook niet dat een overleden lichaam eruit ziet alsof het iemand is die slaapt. Ik vind het echt een groot verschil. Maar ik vind het ook niet eng. Het is een dood lichaam, niet meer of minder. Zo duidelijk niet de persoon die het was.
Probeer hier niet in te blijven hangen. De dood is niet eng, wel heel verdrietig.
donderdag 25 juni 2009 om 20:14
quote:HoiPippiLangkous schreef op 25 juni 2009 @ 19:59:
[...]
Niet dagelijks nee, maar dit zijn toch zaken waar je heus weleens over praat?
Vind ik dus ook.
Vriend verkondigt bv steeds dat hij een dichte kist wil en absoluut niet opgebaard wil worden; alleen ik mag hem zien. Ik heb hem gezegd dat ik dat dus niet ga trekken, dat ik dan iig zijn ouders (als die er nog zouden zijn) erbij wil hebben.
Verder vind ik dat als je naar een condoleance of uitvaart gaat, het in de lijn der verwachting ligt dat je een open kist ziet. Dat is iets waar de 'bezoeker' rekening mee moet houden, niet de nabestaanden die een open kist willen.
[...]
Niet dagelijks nee, maar dit zijn toch zaken waar je heus weleens over praat?
Vind ik dus ook.
Vriend verkondigt bv steeds dat hij een dichte kist wil en absoluut niet opgebaard wil worden; alleen ik mag hem zien. Ik heb hem gezegd dat ik dat dus niet ga trekken, dat ik dan iig zijn ouders (als die er nog zouden zijn) erbij wil hebben.
Verder vind ik dat als je naar een condoleance of uitvaart gaat, het in de lijn der verwachting ligt dat je een open kist ziet. Dat is iets waar de 'bezoeker' rekening mee moet houden, niet de nabestaanden die een open kist willen.
donderdag 25 juni 2009 om 20:15
Een condeolance is ook afscheid nemen van de overledene en ja daar hoort nu eenmaal bij dat de kist open is. Bij een crematie of begrafenis is de kist dicht. De dagen ervoor dat je afscheid kunt nemen zijn juist bedoeld dat je de overledene nog één keer kunt zien. Wil je dat liever niet dan kun je beter alleen naar de crematie/begrafenis gaan.
donderdag 25 juni 2009 om 20:17
donderdag 25 juni 2009 om 20:38
Toen een van mijn ouders overleden was, was de kist gesloten. Ik weet niet meer wie daarvoor gekozen had. Maar wij kregen als kinderen echt reacties van mensen dat ze wel teleurgesteld waren dat ze nu geen afscheid hadden kunnen nemen. Dit waren overigens wat oudere mensen. Misschien dat het toen/bij hen normaler is dan tegenwoordig. Dood is misschien voor ons soort generatie abstracter geworden en daardoor naarder om te zien?
Hoe dan ook, ik waardeer zelf de keuze mogelijkheid. En daarom vind ik het wel netjes als men dat soort informatie deelt. Maar ik denk dat je er (voortaan) goed aan doet even te informeren. De familie laat je dit denk ik graag weten. Als je ten minste weet wie de familie is.
Zelf heb ik geen naar gevoel bij de dood. Maar waar het me vroeger niks kon schelen, merk ik dat ik daar wel anders over ben gaan denken. Een goede vriend van mij lag ook opgebaard en hij was...zo anders. Ook al is hij niet door ziekte om het leven gekomen, maar door geweld, hij was zooo anders. Ik vond het net een wassen pop, weggelopen uit madam Tusseaud (?schrijf ik dat goed?)
Hoe dan ook, ik waardeer zelf de keuze mogelijkheid. En daarom vind ik het wel netjes als men dat soort informatie deelt. Maar ik denk dat je er (voortaan) goed aan doet even te informeren. De familie laat je dit denk ik graag weten. Als je ten minste weet wie de familie is.
Zelf heb ik geen naar gevoel bij de dood. Maar waar het me vroeger niks kon schelen, merk ik dat ik daar wel anders over ben gaan denken. Een goede vriend van mij lag ook opgebaard en hij was...zo anders. Ook al is hij niet door ziekte om het leven gekomen, maar door geweld, hij was zooo anders. Ik vond het net een wassen pop, weggelopen uit madam Tusseaud (?schrijf ik dat goed?)
donderdag 25 juni 2009 om 20:40
quote:schouderklopje schreef op 25 juni 2009 @ 20:38:
Ik vond het net een wassen pop, weggelopen uit madam Tusseaud (?schrijf ik dat goed?)
dit wilde ik eigenlijk al die tijd niet schrijven, maar zo vond ik het wel.
een neppe huidskleur enzo.
Ik vond het net een wassen pop, weggelopen uit madam Tusseaud (?schrijf ik dat goed?)
dit wilde ik eigenlijk al die tijd niet schrijven, maar zo vond ik het wel.
een neppe huidskleur enzo.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 20:41
quote:Layka63 schreef op 25 juni 2009 @ 20:15:
Bij een crematie of begrafenis is de kist dicht. De dagen ervoor dat je afscheid kunt nemen zijn juist bedoeld dat je de overledene nog één keer kunt zien. Wil je dat liever niet dan kun je beter alleen naar de crematie/begrafenis gaan.Zowel bij mijn opa als oom was de kist open tijdens de dienst.
Bij een crematie of begrafenis is de kist dicht. De dagen ervoor dat je afscheid kunt nemen zijn juist bedoeld dat je de overledene nog één keer kunt zien. Wil je dat liever niet dan kun je beter alleen naar de crematie/begrafenis gaan.Zowel bij mijn opa als oom was de kist open tijdens de dienst.
donderdag 25 juni 2009 om 20:44
donderdag 25 juni 2009 om 20:50
quote:Zoete schreef op 25 juni 2009 @ 20:37:
De dagen dat ik naast mijn overleden man heb gezeten, heb ik er een stapeltje foto's bij gepakt om hem te kunnen blijven herinneren zoals hij was zoals hij was. Zo'n dood lichaam is... tja, alleen maar de buitenkant, he?
Zoete! Heb jij een overleden man?!
Oh, staat er wel heel stom. Maar ik heb dit nooit meegekregen....
De dagen dat ik naast mijn overleden man heb gezeten, heb ik er een stapeltje foto's bij gepakt om hem te kunnen blijven herinneren zoals hij was zoals hij was. Zo'n dood lichaam is... tja, alleen maar de buitenkant, he?
Zoete! Heb jij een overleden man?!
Oh, staat er wel heel stom. Maar ik heb dit nooit meegekregen....
donderdag 25 juni 2009 om 20:51
Bij mijn oma ook Ivy, en daar kwam je ook langs de kist als je de kerk in liep. Ik geloof dat je ook niet echt keuze had of je zag in ieder geval een glimps van haar. Je moest er wel echt even heen lopen wilde je haar goed zien. Tijdens de dienst zelf was de kist geloof ik wel dicht, maar daarvoor niet.
Ik heb er geen moment aan gedacht dat er mensen zouden kunnen zijn die dat vreemd zouden vinden. Wij vonden het als familie belangrijk dat iedereen afscheid kon nemen van haar, en niet wij alleen.
Ik heb er geen moment aan gedacht dat er mensen zouden kunnen zijn die dat vreemd zouden vinden. Wij vonden het als familie belangrijk dat iedereen afscheid kon nemen van haar, en niet wij alleen.
donderdag 25 juni 2009 om 20:51
Kunnen we hieruit concluderen dat bij een condoleance een kist altijd open is, tenzij anders vermeld?
Dat is nl. een beetje wat ik eruit opmaak dat het bedoelt is om afscheid te kunnen nemen van de overledene en dus dat je die persoon kunt zien.
Wil je dit vermijden, moet je dus niet naar een condoleance gaan of zelf even specifiek navragen.
Dat is nl. een beetje wat ik eruit opmaak dat het bedoelt is om afscheid te kunnen nemen van de overledene en dus dat je die persoon kunt zien.
Wil je dit vermijden, moet je dus niet naar een condoleance gaan of zelf even specifiek navragen.
donderdag 25 juni 2009 om 20:52
Mies, wat een vervelende ervaring.
Toen mijn tante 10 jaar geleden overleed aan kanker lag zij ook in een open kist maar dat was in een aparte kamer dus iedereen had de keus om te gaan kijken of niet. Ik had een tijd lang voor haar dood niet meer gezien en ik schrok ervan dat ze zo mager en uitgeteerd was geworden. Toch vind ik dat dat best zichbaar mag zijn. Als iemand verminkt is door een ongeluk of brand dan vind ik het wat anders, want je wilt je iemand toch graag herinneren zoals hij was toen hij nog gezond was.
Toen mijn tante 10 jaar geleden overleed aan kanker lag zij ook in een open kist maar dat was in een aparte kamer dus iedereen had de keus om te gaan kijken of niet. Ik had een tijd lang voor haar dood niet meer gezien en ik schrok ervan dat ze zo mager en uitgeteerd was geworden. Toch vind ik dat dat best zichbaar mag zijn. Als iemand verminkt is door een ongeluk of brand dan vind ik het wat anders, want je wilt je iemand toch graag herinneren zoals hij was toen hij nog gezond was.
donderdag 25 juni 2009 om 20:53
Ik begrijp je gevoel wel. Zelf heb ik het nooit zo ervaren overigens.Een overledene ziet er in de kist meestal heel anders uit dan bij leven. Dat was bij mijn oma ook zo. Maar toch is dat niet het beeld dat mij bijblijft van haar. Ik herinner me haar zoals ze was.
Ik vind dode mensen niet eng, heb er geen moeite mee om te kijken. Maar ik begrijp dat jij dat wel hebt en het is niet zo fijn dat je er onverwacht mee geconfronteerd werd.
Het gevoel zal met de tijd wel slijten.
Ik vind dode mensen niet eng, heb er geen moeite mee om te kijken. Maar ik begrijp dat jij dat wel hebt en het is niet zo fijn dat je er onverwacht mee geconfronteerd werd.
Het gevoel zal met de tijd wel slijten.
donderdag 25 juni 2009 om 20:55
Jaren geleden overleed mijn beste vriendin. De kist was open en samen met vrienden hebben we uren en uren naar haar staan kijken. Haar haar en wang nog een keer aangeraakt.
Het voelde goed om zo heel intens afscheid te kunnen nemen. Ik vond dat heel fijn. Het hoorde echt bij het rouwproces, kan ik me herinneren.
Het voelde goed om zo heel intens afscheid te kunnen nemen. Ik vond dat heel fijn. Het hoorde echt bij het rouwproces, kan ik me herinneren.
donderdag 25 juni 2009 om 20:57
quote:fleurtje schreef op 25 juni 2009 @ 20:50:
[...]
Zoete! Heb jij een overleden man?!
Oh, staat er wel heel stom. Maar ik heb dit nooit meegekregen....
Ik loop er ook niet mee te koop (op het forum). Ben jong getrouwd en hij overleed toen ik 24 was. Dat is inmiddels 9 jaar geleden.
En ik zeg altijd liever dat ik getrouwd ben geweest en dat het niet zo goed is afgelopen. Daar lieg ik niks mee en scheelt een heleboel van die 'begrijpende' blikken vol medelijden/-leven.
[...]
Zoete! Heb jij een overleden man?!
Oh, staat er wel heel stom. Maar ik heb dit nooit meegekregen....
Ik loop er ook niet mee te koop (op het forum). Ben jong getrouwd en hij overleed toen ik 24 was. Dat is inmiddels 9 jaar geleden.
En ik zeg altijd liever dat ik getrouwd ben geweest en dat het niet zo goed is afgelopen. Daar lieg ik niks mee en scheelt een heleboel van die 'begrijpende' blikken vol medelijden/-leven.
donderdag 25 juni 2009 om 20:58
Nou wereldmeid geloof me, iemand die lang ziek is ziet er echt niet meer gezond uit. Moet je diegene dan ook maar niet meer opzoeken om je mooie herinnering niet te verpesten?
Waarom denken jullie dat je niet beide herinneringen naast elkaar kan hebben?
Ik zie mijn broer en zus zowel gezond als ziek, levend als dood, als puber en als volwassene nog zo voor me. Dat ik ze doodziek en uitgeteerd heb gezien, dat ik ze dood in hun kist heb zien liggen, dat ik me de pleuris schrok van Broer omdat ie in de kist op Dracula leek ( ) doet aan alle andere herinneringen niks af.
Waarom denken jullie dat je niet beide herinneringen naast elkaar kan hebben?
Ik zie mijn broer en zus zowel gezond als ziek, levend als dood, als puber en als volwassene nog zo voor me. Dat ik ze doodziek en uitgeteerd heb gezien, dat ik ze dood in hun kist heb zien liggen, dat ik me de pleuris schrok van Broer omdat ie in de kist op Dracula leek ( ) doet aan alle andere herinneringen niks af.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 25 juni 2009 om 20:59
quote:Tuut schreef op 25 juni 2009 @ 20:07:
@PipiLangkous
Natuurlijk hebben de nabestaanden wel wat beters te doen dan zich druk te maken om elk detail. Maar een begrafenis is er toch ook voor genodigde gasten, die ook een band hadden met de overledene? Anders zou je de begrafenis in besloten kring moeten houden. Ook wie er spreekt en wat er verteld wordt is vaak enigszins afgestemd op de aanwezigen, toch?
Iedereen mag afscheid nemen van iemand zoals hij dat zelf wenst, en daarbij moet je niks opdringen, ook niet de aanblik van de dode persoon.
Een uitvaart is om mensen ruimte te bieden afscheid te nemen van de persoon in kwestie. Om samen te herinneren en te gedenken. Maar de manier waarop wordt besloten door de familie. Dus toen mijn vader overleed besloot ik dat er geen condeoalancesavond zou zijn. Dat niemand mijn vader meer zou zien (dus geen open kist). Ik vind dat in dit soort gevallen respect moet zijn voor de familie. De genodigden mochten blij zijn dat ze welkom waren. Ik was zeer zeker niet van plan rekening te houden met hun wensen.
En tja ik heb mijn vader zien sterven. En voor mij was zijn ziel toen al vertrokken. Zijn lichaam was het enige wat overbleef. Een herinnering van de man die hij was. Maar niet wie hij was. Op de dag van de uitvaart heb ik nog eenmaal in de open kist gekeken. Te minste ik liep de kamer binnen waar hij lag opgebaard. En ik liep er meteen weer achteruit. Wat een schrik om weer met zijn lichaam geconfronteerd te worden. Later ben ik wel weer terug gegaan. Ik weigerde bang te zijn voor zijn lichaam. En inderdaad het was zijn lichaam, maar verder leek hij weinig op de man die ik lief had. Maar ik ben wel blij dat ik het gedaan heb. Het was een essentieel stukje in mijn rouwproces.
@PipiLangkous
Natuurlijk hebben de nabestaanden wel wat beters te doen dan zich druk te maken om elk detail. Maar een begrafenis is er toch ook voor genodigde gasten, die ook een band hadden met de overledene? Anders zou je de begrafenis in besloten kring moeten houden. Ook wie er spreekt en wat er verteld wordt is vaak enigszins afgestemd op de aanwezigen, toch?
Iedereen mag afscheid nemen van iemand zoals hij dat zelf wenst, en daarbij moet je niks opdringen, ook niet de aanblik van de dode persoon.
Een uitvaart is om mensen ruimte te bieden afscheid te nemen van de persoon in kwestie. Om samen te herinneren en te gedenken. Maar de manier waarop wordt besloten door de familie. Dus toen mijn vader overleed besloot ik dat er geen condeoalancesavond zou zijn. Dat niemand mijn vader meer zou zien (dus geen open kist). Ik vind dat in dit soort gevallen respect moet zijn voor de familie. De genodigden mochten blij zijn dat ze welkom waren. Ik was zeer zeker niet van plan rekening te houden met hun wensen.
En tja ik heb mijn vader zien sterven. En voor mij was zijn ziel toen al vertrokken. Zijn lichaam was het enige wat overbleef. Een herinnering van de man die hij was. Maar niet wie hij was. Op de dag van de uitvaart heb ik nog eenmaal in de open kist gekeken. Te minste ik liep de kamer binnen waar hij lag opgebaard. En ik liep er meteen weer achteruit. Wat een schrik om weer met zijn lichaam geconfronteerd te worden. Later ben ik wel weer terug gegaan. Ik weigerde bang te zijn voor zijn lichaam. En inderdaad het was zijn lichaam, maar verder leek hij weinig op de man die ik lief had. Maar ik ben wel blij dat ik het gedaan heb. Het was een essentieel stukje in mijn rouwproces.
