Psyche
alle pijlers
Kist open of dicht?
donderdag 25 juni 2009 om 19:20
Ik ben gister zo geschrokken, en graag wil ik ervaringen weten van andere ik heb namelijk even geen idee meer hoe ik hier mee om moet gaan. Sommige zullen zeggen… zet je er overheen maar het lukt mij gewoon weg niet.
Een jaar geleden is mijn vader overleden, en ook zijn lichaam heb ik nooit door gezien omdat ik dat niet wilde en heb nooit spijt gehad van dat besluit.
Wel nu het verhaal wat mij van slag maakt;
Gister vroeg mijn moeder of ik mee wilde gaan naar een condoleance omdat ze liever niet alleen wilde omdat het nogal wat herinneringen naar boven zou halen, maar natuurlijk ga ik even met haar mee.
Al daar aangekomen sluiten we aan in de rij die door de gang gaat, tekenen het boek en lopen verder een ‘parcours’ af. Door de gang door een grote ruimte waar verder niks bijzonders was, en daarna moesten we een ruimte in waar we nog niet in konden kijken voor we naar binnen konden,door grote drukte liep het allemaal heel langzaam. Mijn moeder gaat de ruimte in en hoek om en schrikt zich wezenloos ik volg haar en ook ik schrik en wordt kotsmisselijk, zonder enige aanwijzing of iets vooraf kijken wij beide recht de open kist in. Dit persoon is al 5 dagen overleden en ziet er uit als een om het even oneerbiedig te zeggen uit als een flink bruin geschminkte pop, niet het persoon wat ik herkende van de foto die ik eerder die avond zag.
Bij mijn vader hadden mensen de keuze of ze langs de kist wilden, al was deze dicht er waren mensen die daar geen behoefte aan hadden en dat is ook prima.
Heel de nacht ben ik wakker geweest, ik was zo onvoorbereid dat ook dit kon gebeuren dat ik hoe egoïstisch het ook klinkt ik een beetje boos was.
Klinkt dit mensen normaal in de oren, en is er een manier dat ik mijzelf hier een beetje vlug overheen kan zetten? Heel de nacht en al heel de dag denk ik hier aan.
Ik had zo graag een keuze gehad, wel zien of niet zien?
Of hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt? Ziet elk lijk er anders uit?
Ik heb mij laten vertellen dat het bijna altijd zo is dat je denkt dat deze mensen slapen.
Opeens heb ik zoveel vragen hierover.
Of moet ik mij gewoon niet zo aanstellen?
Een jaar geleden is mijn vader overleden, en ook zijn lichaam heb ik nooit door gezien omdat ik dat niet wilde en heb nooit spijt gehad van dat besluit.
Wel nu het verhaal wat mij van slag maakt;
Gister vroeg mijn moeder of ik mee wilde gaan naar een condoleance omdat ze liever niet alleen wilde omdat het nogal wat herinneringen naar boven zou halen, maar natuurlijk ga ik even met haar mee.
Al daar aangekomen sluiten we aan in de rij die door de gang gaat, tekenen het boek en lopen verder een ‘parcours’ af. Door de gang door een grote ruimte waar verder niks bijzonders was, en daarna moesten we een ruimte in waar we nog niet in konden kijken voor we naar binnen konden,door grote drukte liep het allemaal heel langzaam. Mijn moeder gaat de ruimte in en hoek om en schrikt zich wezenloos ik volg haar en ook ik schrik en wordt kotsmisselijk, zonder enige aanwijzing of iets vooraf kijken wij beide recht de open kist in. Dit persoon is al 5 dagen overleden en ziet er uit als een om het even oneerbiedig te zeggen uit als een flink bruin geschminkte pop, niet het persoon wat ik herkende van de foto die ik eerder die avond zag.
Bij mijn vader hadden mensen de keuze of ze langs de kist wilden, al was deze dicht er waren mensen die daar geen behoefte aan hadden en dat is ook prima.
Heel de nacht ben ik wakker geweest, ik was zo onvoorbereid dat ook dit kon gebeuren dat ik hoe egoïstisch het ook klinkt ik een beetje boos was.
Klinkt dit mensen normaal in de oren, en is er een manier dat ik mijzelf hier een beetje vlug overheen kan zetten? Heel de nacht en al heel de dag denk ik hier aan.
Ik had zo graag een keuze gehad, wel zien of niet zien?
Of hebben jullie ook wel eens zoiets meegemaakt? Ziet elk lijk er anders uit?
Ik heb mij laten vertellen dat het bijna altijd zo is dat je denkt dat deze mensen slapen.
Opeens heb ik zoveel vragen hierover.
Of moet ik mij gewoon niet zo aanstellen?
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 21:58
donderdag 25 juni 2009 om 21:58
Lieve Zoete......
Toen ik 's ochtends hoorde dat mijn moeder overleden was, wilde ik er in eerste instantie niet heen (naar haar huis, ze lag beneden in bed, in de woonkamer). Een paar uur later belde mijn broer op om te zeggen dat het echt niet eng was. Ik ben toen toch gegaan en man.... wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb en haar niet alleen in de kist heb gezien (wat ik eerst wilde). Ze lag in bed, we zaten op een meter afstand aan tafel. Ze lag zoals ze was gestorven, vijf uur eerder.
De eerste seconden was eng, raar, vreemd, moeilijk. Daarna niet meer. Ze was er gewoon bij. Gewoon.
Alleen toen de uitvaartmensen kwamen om haar mee te nemen, toen ben ik naar buiten gelopen, ik kon dat niet zien.
Ze is dus niet thuis gebleven. Ik geloof dat ik dat nog wel gewild had, maar ik was ook net de enige die daar niet de hele tijd kon blijven, zeker 's nachts niet.
Toen ik 's ochtends hoorde dat mijn moeder overleden was, wilde ik er in eerste instantie niet heen (naar haar huis, ze lag beneden in bed, in de woonkamer). Een paar uur later belde mijn broer op om te zeggen dat het echt niet eng was. Ik ben toen toch gegaan en man.... wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb en haar niet alleen in de kist heb gezien (wat ik eerst wilde). Ze lag in bed, we zaten op een meter afstand aan tafel. Ze lag zoals ze was gestorven, vijf uur eerder.
De eerste seconden was eng, raar, vreemd, moeilijk. Daarna niet meer. Ze was er gewoon bij. Gewoon.
Alleen toen de uitvaartmensen kwamen om haar mee te nemen, toen ben ik naar buiten gelopen, ik kon dat niet zien.
Ze is dus niet thuis gebleven. Ik geloof dat ik dat nog wel gewild had, maar ik was ook net de enige die daar niet de hele tijd kon blijven, zeker 's nachts niet.
donderdag 25 juni 2009 om 22:00
quote:Toetiexx schreef op 25 juni 2009 @ 21:50:
[quote]Mies85 schreef op 25 juni 2009 @ 21:38:
[...]
Mijn vader wilde ook geen condoleance en het liefst ook geen grote ceremonie bij zijn crematie. Hier bij hebben wij wel zelf gekozen dat wij dat wel wilde en dat hij wilde er weinig meer toe deed. Er zijn nou eenmaal mensen die hem wel gaan missen en dat die wel afscheid wilden nemen. Condoleance van omennabij 2 uur gehad, en een crematie plechtigheid van ook zoiets. super lang allemaal maar mijn vader was een nogal bekend type.
/quote]
Ik wil niet heel vervelend doen,of bot overkomen. Maar ik vind dit nogal respectloos naar jou vader toe. In mijn optiek hoor je de wensen van een overledene gwoon te respecteren.
Een hele goede vriendin van mij is overleden aan kanker 2 jaar terug en zei wilde absoluut NIET dat iemand na haar dood haar nog zag.. behalve haar kinderen (ze was alleenstaande moeder van 3 volwassen kinderen) omdat ze bang was dat ze er niet uitzag. Achteraf scheen dat volgens haar dochters heel erg meegevallen te zijn,maar dan nog mocht niemand haar zien omdat zij dat niet wilde. En hoe zeer mij dat ook deed (en nog steeds doet) ik respecteerde dat.
nee hoor ben je niet.
Maar op deze momenten maak je beslissingen, en nee niet iedereen zal het daar mee eens zijn en dat geeft ook niet.
Maar wij vonden dat mensen die hem echt naast stonden nog even mochten kijken. Zoals zijn zussen/zwagers en zijn vrienden. Verder heeft niemand hem gezien.
En wij vonden een waardig afscheid voor iedereen heel belangrijk, voor ons en voor alle andere.En dat zou niet lukken binnen een een zo kort mogelijke tijd. Maar we hebben er wel alles aan gedaan om het zo dicht mogelijk vij hem te laten aansluiten.
We hebben tijdens de condoleance de hele tijd zijn muziek op gehad, zelf een cd gebrand met golden earring, phil collins enz enz dus niet zo droevig, kist dicht, geen koffie/thee met cake dat wilde hij ook absoluut niet. Crematie precies het zelfde, ook veel muziek best veel sprekers, er kwamen heel veel mensen, en na afloop iedereen wat drinken wat hij wilde weer die cd op van de condoleance. Wij vonden dit een prima middenweg.
[quote]Mies85 schreef op 25 juni 2009 @ 21:38:
[...]
Mijn vader wilde ook geen condoleance en het liefst ook geen grote ceremonie bij zijn crematie. Hier bij hebben wij wel zelf gekozen dat wij dat wel wilde en dat hij wilde er weinig meer toe deed. Er zijn nou eenmaal mensen die hem wel gaan missen en dat die wel afscheid wilden nemen. Condoleance van omennabij 2 uur gehad, en een crematie plechtigheid van ook zoiets. super lang allemaal maar mijn vader was een nogal bekend type.
/quote]
Ik wil niet heel vervelend doen,of bot overkomen. Maar ik vind dit nogal respectloos naar jou vader toe. In mijn optiek hoor je de wensen van een overledene gwoon te respecteren.
Een hele goede vriendin van mij is overleden aan kanker 2 jaar terug en zei wilde absoluut NIET dat iemand na haar dood haar nog zag.. behalve haar kinderen (ze was alleenstaande moeder van 3 volwassen kinderen) omdat ze bang was dat ze er niet uitzag. Achteraf scheen dat volgens haar dochters heel erg meegevallen te zijn,maar dan nog mocht niemand haar zien omdat zij dat niet wilde. En hoe zeer mij dat ook deed (en nog steeds doet) ik respecteerde dat.
nee hoor ben je niet.
Maar op deze momenten maak je beslissingen, en nee niet iedereen zal het daar mee eens zijn en dat geeft ook niet.
Maar wij vonden dat mensen die hem echt naast stonden nog even mochten kijken. Zoals zijn zussen/zwagers en zijn vrienden. Verder heeft niemand hem gezien.
En wij vonden een waardig afscheid voor iedereen heel belangrijk, voor ons en voor alle andere.En dat zou niet lukken binnen een een zo kort mogelijke tijd. Maar we hebben er wel alles aan gedaan om het zo dicht mogelijk vij hem te laten aansluiten.
We hebben tijdens de condoleance de hele tijd zijn muziek op gehad, zelf een cd gebrand met golden earring, phil collins enz enz dus niet zo droevig, kist dicht, geen koffie/thee met cake dat wilde hij ook absoluut niet. Crematie precies het zelfde, ook veel muziek best veel sprekers, er kwamen heel veel mensen, en na afloop iedereen wat drinken wat hij wilde weer die cd op van de condoleance. Wij vonden dit een prima middenweg.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 22:05
donderdag 25 juni 2009 om 22:06
Hai Mies,
Bedankt voor de uitleg. Ik snap het.
Zo te zien heb je inderdaad voor een goede middenweg gekozen. Jullie (fam en vrienden) een goede manier om afscheid te nemen toch ook rekening houdend met de wensen van je vader.
Want inderdaad...voor veel mensen is afscheid nemen heel erg
belangrijk. Al dan niet via een condoleance en in de kist kijken danwel een dienst.
Maar laat ik eens op jou antwoorden..
Ik vind het niet raar dat je geschrokken bent.
Ik vind namelijk ook dat je gewoon zelf de keuze moet hebben om iemand te zien of niet.
De overledenen die ik heb gezien waren in het rouwcentrum idd in een andere ruimte opgebaard dan waar je kon condoleren.
Bedankt voor de uitleg. Ik snap het.
Zo te zien heb je inderdaad voor een goede middenweg gekozen. Jullie (fam en vrienden) een goede manier om afscheid te nemen toch ook rekening houdend met de wensen van je vader.
Want inderdaad...voor veel mensen is afscheid nemen heel erg
belangrijk. Al dan niet via een condoleance en in de kist kijken danwel een dienst.
Maar laat ik eens op jou antwoorden..
Ik vind het niet raar dat je geschrokken bent.
Ik vind namelijk ook dat je gewoon zelf de keuze moet hebben om iemand te zien of niet.
De overledenen die ik heb gezien waren in het rouwcentrum idd in een andere ruimte opgebaard dan waar je kon condoleren.
anoniem_44746 wijzigde dit bericht op 25-06-2009 22:07
Reden: goed typen is ook een vak
Reden: goed typen is ook een vak
% gewijzigd
donderdag 25 juni 2009 om 22:09
@Toetixx
Ik zou er zelf ook zoveel mogelijk voor kiezen om de wens van de overledenen te respecteren. Maar nog belangrijker vind ik het eigenlijk om de wensen van de nabestaanden te respecteren. Mensen reageren anders, zijn zichzelf niet in dat soort situaties en moeten in hele korte tijd behoorlijk wat beslissingen nemen terwijl ze daar juist op dat moment helemaal niet op zitten te wachten. Zeker bij een plotselinge dood is dat erg moeilijk. En dan doe je wat op dat moment juist voelt en hoop je dat je er nooit spijt van zult krijgen.
Ik zou er zelf ook zoveel mogelijk voor kiezen om de wens van de overledenen te respecteren. Maar nog belangrijker vind ik het eigenlijk om de wensen van de nabestaanden te respecteren. Mensen reageren anders, zijn zichzelf niet in dat soort situaties en moeten in hele korte tijd behoorlijk wat beslissingen nemen terwijl ze daar juist op dat moment helemaal niet op zitten te wachten. Zeker bij een plotselinge dood is dat erg moeilijk. En dan doe je wat op dat moment juist voelt en hoop je dat je er nooit spijt van zult krijgen.
donderdag 25 juni 2009 om 22:10
Ja ik snap wel dat ik in eerste instantie misschien wat anders overkwam, vandaar mijn toelichting. Maar hij was ook ineens dood dus konden niks meer vragen.
Ik ben toch wel blij, dat mijn gevoelens richting dit toch wel te noemen incident niet heel raar zijn.
En ik merk ook dat ik het heel fijn vind om over mijn vader te praten hier. Ik praat er ook veel met mijn moeder broer en vriend over maar ik wil ze niet tot vervelens toe blijven vervelen. min of meer zeg maar, hun hebben er ook niet altijd even veel zin in plus je blijft het zelfde gesprek houden, want er veranderd natuurlijk niks meer. En mijn vriend die kent mijn vader ook niet, dus dat belemmerd mijn verhalen een klein beetje want hij heeft geen idee over wat voor persoon ik het heb.
Ik ben toch wel blij, dat mijn gevoelens richting dit toch wel te noemen incident niet heel raar zijn.
En ik merk ook dat ik het heel fijn vind om over mijn vader te praten hier. Ik praat er ook veel met mijn moeder broer en vriend over maar ik wil ze niet tot vervelens toe blijven vervelen. min of meer zeg maar, hun hebben er ook niet altijd even veel zin in plus je blijft het zelfde gesprek houden, want er veranderd natuurlijk niks meer. En mijn vriend die kent mijn vader ook niet, dus dat belemmerd mijn verhalen een klein beetje want hij heeft geen idee over wat voor persoon ik het heb.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 22:16
@Mies
Stel dat jij en je vriend echt samen oud gaan worden. Dan is het voor hem toch ook juist fijn om door jouw verhalen jouw vader alsnog te leren kennen? Die man is wel de belangrijkste man in je leven geweest!
Voor wat betreft het praten, heb je er na deze gebeurtenis al met je moeder gesproken? De kans is groot dat zij, net als jij, ook juist nu weer wat meer behoefte heeft om erover te praten.
Stel dat jij en je vriend echt samen oud gaan worden. Dan is het voor hem toch ook juist fijn om door jouw verhalen jouw vader alsnog te leren kennen? Die man is wel de belangrijkste man in je leven geweest!
Voor wat betreft het praten, heb je er na deze gebeurtenis al met je moeder gesproken? De kans is groot dat zij, net als jij, ook juist nu weer wat meer behoefte heeft om erover te praten.
donderdag 25 juni 2009 om 22:18
quote:fleurtje schreef op 25 juni 2009 @ 21:58:
Lieve Zoete......
Toen ik 's ochtends hoorde dat mijn moeder overleden was, wilde ik er in eerste instantie niet heen (naar haar huis, ze lag beneden in bed, in de woonkamer). Een paar uur later belde mijn broer op om te zeggen dat het echt niet eng was. Ik ben toen toch gegaan en man.... wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb en haar niet alleen in de kist heb gezien (wat ik eerst wilde). Ze lag in bed, we zaten op een meter afstand aan tafel. Ze lag zoals ze was gestorven, vijf uur eerder.
De eerste seconden was eng, raar, vreemd, moeilijk. Daarna niet meer. Ze was er gewoon bij. Gewoon.
Alleen toen de uitvaartmensen kwamen om haar mee te nemen, toen ben ik naar buiten gelopen, ik kon dat niet zien.
Ze is dus niet thuis gebleven. Ik geloof dat ik dat nog wel gewild had, maar ik was ook net de enige die daar niet de hele tijd kon blijven, zeker 's nachts niet.
Zo was het bij mijn oma ook. Ze is dan wel aan tafel gestorven, en de verpleging had haar in bed gelegd maar ze lag zo rustig. Heel sereen, met een soort glimlach. De verzorgsters kwamen af en toe binnen en vertelden ons dat ze bij haar oksel nog warm was. Wij vonden het zo mooi om te voelen, het leek net of ze sliep. Om de beurt hebben we bij haar gezeten en tegen haar gepraat. Haar hand even vasthouden, haar gezicht strelen of haar haren voelen. De rest zat aan tafel en in de zithoek met wat te drinken en wat te eten. Maar hier heb ik het dan wel over iemand die de 80 gepasseerd was en waarvan we al 3 jaar eerder dachten dat ze zou overlijden. Toen was ze heel ziek en had ze pijn, en nu was ze dan zo vredig ingeslapen. Eigenlijk een heel mooi einde waar we allemaal vrede mee konden hebben. Toen ze later in de kist lag zag het er toch anders uit. Ze had gelukkig nog wel die glimlach maar toch was het heel anders dan in haar eigen bed.
De uitvaart hebben we met alleen haar dochters, schoonzonen en kleinkinderen gedaan, zoals zij dat wilde. En met de muziek die zij had uitgekozen. Wel was er een condoleance (met open kist die makkelijk te ontwijken viel). Er kwamen veel mensen die avond. Heel mooi om te zien en een echte troost want mijn oma had het nooit verwacht.
Voor dode mensen op zich ben ik niet bang. Ik ga wel kijken als ik de overledene zelf gekend heb. Maar als het iemand is die ik eigenlijk niet kende (zoals de vader van een collega) dan ga ik liever niet in de kist kijken. Het zou mij dan ook erg overvallen als je er automatisch langs komt zonder waarschuwing vooraf. Niet netjes van het uitvaartcentrum, ik vind dat je de keus moet hebben of je wilt gaan kijken.
Lieve Zoete......
Toen ik 's ochtends hoorde dat mijn moeder overleden was, wilde ik er in eerste instantie niet heen (naar haar huis, ze lag beneden in bed, in de woonkamer). Een paar uur later belde mijn broer op om te zeggen dat het echt niet eng was. Ik ben toen toch gegaan en man.... wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb en haar niet alleen in de kist heb gezien (wat ik eerst wilde). Ze lag in bed, we zaten op een meter afstand aan tafel. Ze lag zoals ze was gestorven, vijf uur eerder.
De eerste seconden was eng, raar, vreemd, moeilijk. Daarna niet meer. Ze was er gewoon bij. Gewoon.
Alleen toen de uitvaartmensen kwamen om haar mee te nemen, toen ben ik naar buiten gelopen, ik kon dat niet zien.
Ze is dus niet thuis gebleven. Ik geloof dat ik dat nog wel gewild had, maar ik was ook net de enige die daar niet de hele tijd kon blijven, zeker 's nachts niet.
Zo was het bij mijn oma ook. Ze is dan wel aan tafel gestorven, en de verpleging had haar in bed gelegd maar ze lag zo rustig. Heel sereen, met een soort glimlach. De verzorgsters kwamen af en toe binnen en vertelden ons dat ze bij haar oksel nog warm was. Wij vonden het zo mooi om te voelen, het leek net of ze sliep. Om de beurt hebben we bij haar gezeten en tegen haar gepraat. Haar hand even vasthouden, haar gezicht strelen of haar haren voelen. De rest zat aan tafel en in de zithoek met wat te drinken en wat te eten. Maar hier heb ik het dan wel over iemand die de 80 gepasseerd was en waarvan we al 3 jaar eerder dachten dat ze zou overlijden. Toen was ze heel ziek en had ze pijn, en nu was ze dan zo vredig ingeslapen. Eigenlijk een heel mooi einde waar we allemaal vrede mee konden hebben. Toen ze later in de kist lag zag het er toch anders uit. Ze had gelukkig nog wel die glimlach maar toch was het heel anders dan in haar eigen bed.
De uitvaart hebben we met alleen haar dochters, schoonzonen en kleinkinderen gedaan, zoals zij dat wilde. En met de muziek die zij had uitgekozen. Wel was er een condoleance (met open kist die makkelijk te ontwijken viel). Er kwamen veel mensen die avond. Heel mooi om te zien en een echte troost want mijn oma had het nooit verwacht.
Voor dode mensen op zich ben ik niet bang. Ik ga wel kijken als ik de overledene zelf gekend heb. Maar als het iemand is die ik eigenlijk niet kende (zoals de vader van een collega) dan ga ik liever niet in de kist kijken. Het zou mij dan ook erg overvallen als je er automatisch langs komt zonder waarschuwing vooraf. Niet netjes van het uitvaartcentrum, ik vind dat je de keus moet hebben of je wilt gaan kijken.
donderdag 25 juni 2009 om 22:20
Toen ik bij mijn vader kwam was hij net dood, hij was nog lauw en zag eruit alsof hij sliep. De begrafenis was 6 dagen later en toen zag ik hem weer..... hij leek veel kleiner en onschuldig als een kind. Ik denk dat zijn mond was dichtgenaaid want die zag er anders uit dan anders. Het was niet naar om hem te zien maar wij hebben er voor gekozen om hem in een aparte kamer van de aula opgebaard te leggen en wij bepaalden wie er nog afscheid mocht komen nemen, namelijk alleen de naaste familie en dierbare vrienden. Het laatste wat wij wilden was een soort "nog even kijken" gebeuren.....dat had mijn vader ook niet gewild.
Ik vind het zelf vreselijk om "verplicht" nog naar een dode te moeten kijken. Alleen als iemand me heel dierbaar was wil ik dat nog overwegen. Het is veel te confonterend, zeker als je er niet op voorbereid bent. Maar dat is mijn mening.
Ik vind het zelf vreselijk om "verplicht" nog naar een dode te moeten kijken. Alleen als iemand me heel dierbaar was wil ik dat nog overwegen. Het is veel te confonterend, zeker als je er niet op voorbereid bent. Maar dat is mijn mening.
donderdag 25 juni 2009 om 22:22
Ja ik en mijn moeder hebben ook een goede band, en 'toevallig' moesten we vandaag iets ondernemen dus hebben we er de hele weg verontwaardigt over gesproken. Zoals vrouwen dat zo goed kunnen.
gister hebben we ook de kaarten van mijn vader weer gelezen, ik heb ook cd's meegenomen van de crematie met alle sprekers waaronder ik zelf op te horen zijn en die wil ik samen met mijn vriend luisteren na zijn examens deze week. En foto's van het uitstrooien ik Okt. dan kan hij ook zien en horen hoe het was. Maar ik kan van alles doen, maar hij zal hem nooit kennen.
gister hebben we ook de kaarten van mijn vader weer gelezen, ik heb ook cd's meegenomen van de crematie met alle sprekers waaronder ik zelf op te horen zijn en die wil ik samen met mijn vriend luisteren na zijn examens deze week. En foto's van het uitstrooien ik Okt. dan kan hij ook zien en horen hoe het was. Maar ik kan van alles doen, maar hij zal hem nooit kennen.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 22:25
Nee, dat is waar, hij zal hem nooit meer leren kennen. Maar het is denk ik wel belangrijk dat hij weet wat jouw vader voor jou allemaal betekent heeft. Dan kan hij er toch beter voor je zijn als wanneer hij niets weet.
Fijn dat je er met je moeder over hebt kunnen praten. Ik ben inmiddels 8 jaar geleden een dierbaar familielid verloren en wij praten er ook nog steeds veel over. Niet als in drama's en toestanden, maar wel vaak. En dat voelt voor ons heel fijn, want hij is niet vergeten en op die manier nog steeds bij ons.
Fijn dat je er met je moeder over hebt kunnen praten. Ik ben inmiddels 8 jaar geleden een dierbaar familielid verloren en wij praten er ook nog steeds veel over. Niet als in drama's en toestanden, maar wel vaak. En dat voelt voor ons heel fijn, want hij is niet vergeten en op die manier nog steeds bij ons.
donderdag 25 juni 2009 om 22:26
quote:kaetje schreef op 25 juni 2009 @ 22:18:
[...]
. Maar als het iemand is die ik eigenlijk niet kende (zoals de vader van een collega) dan ga ik liever niet in de kist kijken. Het zou mij dan ook erg overvallen als je er automatisch langs komt zonder waarschuwing vooraf. Niet netjes van het uitvaartcentrum, ik vind dat je de keus moet hebben of je wilt gaan kijken.
Wat ik wel echt verschrikkelijk vond, was dat de buurvrouw waar mijn moeder echt de schurft aan had, als een van de eerste met haar neus boven de kist hing, samen met haar twee kleine kinderen. Op de begrafenis zelf presteerde zij het om op de tweede rij te gaan zitten, terwijl er al nauwelijks plaats was voor familie en vrienden.
Ik weet niet of ik mijn moeder er vredig uit vond zien, toen ze in bed lag. Ze had die nacht erg veel pijn gehad en ze is overleden in een morfine-roes (toen ik tijdens mijn bevalling een soort van morfine kreeg, waren mijn laatste gedachtes: als mama dit ook zo voelde, dan is het goed). Het was gewoon mama die er lag, niet meer en niet minder. Gewoon mijn mama.
[...]
. Maar als het iemand is die ik eigenlijk niet kende (zoals de vader van een collega) dan ga ik liever niet in de kist kijken. Het zou mij dan ook erg overvallen als je er automatisch langs komt zonder waarschuwing vooraf. Niet netjes van het uitvaartcentrum, ik vind dat je de keus moet hebben of je wilt gaan kijken.
Wat ik wel echt verschrikkelijk vond, was dat de buurvrouw waar mijn moeder echt de schurft aan had, als een van de eerste met haar neus boven de kist hing, samen met haar twee kleine kinderen. Op de begrafenis zelf presteerde zij het om op de tweede rij te gaan zitten, terwijl er al nauwelijks plaats was voor familie en vrienden.
Ik weet niet of ik mijn moeder er vredig uit vond zien, toen ze in bed lag. Ze had die nacht erg veel pijn gehad en ze is overleden in een morfine-roes (toen ik tijdens mijn bevalling een soort van morfine kreeg, waren mijn laatste gedachtes: als mama dit ook zo voelde, dan is het goed). Het was gewoon mama die er lag, niet meer en niet minder. Gewoon mijn mama.
donderdag 25 juni 2009 om 22:30
nou dat is zeker waar. Mijn vader is nog steeds de belangrijkste man in mijn leven ondanks dat hij er niet meer is!
Stukje van wat ik heb gezegt:
Namens Mama, broertje mijzelf en de rest van de familie wil ik iedereen bedanken voor alle kaarten en alle goede zorgen waar wij nu al een hoop steun van hebben gehad. Wij hopen dat mijn papa altijd in jullie harten zal blijven en zolang wij hem niet zullen vergeten zal hij er altijd zijn.
en zo praat ik dus over hem, meestal als of hij niet dood is.
Stukje van wat ik heb gezegt:
Namens Mama, broertje mijzelf en de rest van de familie wil ik iedereen bedanken voor alle kaarten en alle goede zorgen waar wij nu al een hoop steun van hebben gehad. Wij hopen dat mijn papa altijd in jullie harten zal blijven en zolang wij hem niet zullen vergeten zal hij er altijd zijn.
en zo praat ik dus over hem, meestal als of hij niet dood is.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 22:32
Bij mijn opa was het ook zo gek. Ik hoor nog mijn moeder vragen waar ze hem toch weggezet hadden. Waarop ik heel droog kon antwoorden dat ze zich alleen maar hoefde om te draaien, hij stond net voorbij de kapstok.
Was dus een heel onwerkelijke plek, waar ik later nog vaak om gelachen heb met mijn moeder.
Mijn moeder zelf hebben we dus op een dusdanige plek gezet dat iedereen die het wilde afscheid kon nemen en wie dat niet wilde hoefde er niet naar toe. Haar kist was open, maar kon op verzoek ook nog dicht voor wie wel afscheid wilde nemen maar niet bij een open kist. Een prachtige oplossing vind ik zelf, dan kun je recht doen aan iedereen. Bij de uitvaart zelf stond de kist wel open voor in de kerk, maar dan kon je er niet zo inkijken.
Ik snap best dat je geschrokken bent, omdat het je zo overvallen is. Het gevoel dat je erbij hebt zakt wel weer. Dat kan een paar dagen duren maar dan zakt het echt wel weer.
Ik heb vorige week nog afscheid moeten nemen van iemand die er rustig bijlag, maar de ogen waren niet helemaal dicht. Dat ziet er dan weer anders uit.
Maar ik neem liever wel afscheid, het voelt echter, het dringt beter door.
Ik weet ook nog dat ik het tof vond om te laten zien hoe mama erbij lag, herinner ik me nu. Ze had zo'n mooi plekje en we hadden het zo mooi gemaakt. Ik was er trots op, ook op hoe ze erbij lag, had zelf geholpen bij de verzorging. Het heeft mij erg geholpen bij mijn verwerking.
Was dus een heel onwerkelijke plek, waar ik later nog vaak om gelachen heb met mijn moeder.
Mijn moeder zelf hebben we dus op een dusdanige plek gezet dat iedereen die het wilde afscheid kon nemen en wie dat niet wilde hoefde er niet naar toe. Haar kist was open, maar kon op verzoek ook nog dicht voor wie wel afscheid wilde nemen maar niet bij een open kist. Een prachtige oplossing vind ik zelf, dan kun je recht doen aan iedereen. Bij de uitvaart zelf stond de kist wel open voor in de kerk, maar dan kon je er niet zo inkijken.
Ik snap best dat je geschrokken bent, omdat het je zo overvallen is. Het gevoel dat je erbij hebt zakt wel weer. Dat kan een paar dagen duren maar dan zakt het echt wel weer.
Ik heb vorige week nog afscheid moeten nemen van iemand die er rustig bijlag, maar de ogen waren niet helemaal dicht. Dat ziet er dan weer anders uit.
Maar ik neem liever wel afscheid, het voelt echter, het dringt beter door.
Ik weet ook nog dat ik het tof vond om te laten zien hoe mama erbij lag, herinner ik me nu. Ze had zo'n mooi plekje en we hadden het zo mooi gemaakt. Ik was er trots op, ook op hoe ze erbij lag, had zelf geholpen bij de verzorging. Het heeft mij erg geholpen bij mijn verwerking.
donderdag 25 juni 2009 om 22:36
quote:fleurtje schreef op 25 juni 2009 @ 22:26:
[...]
Wat ik wel echt verschrikkelijk vond, was dat de buurvrouw waar mijn moeder echt de schurft aan had, als een van de eerste met haar neus boven de kist hing, samen met haar twee kleine kinderen. Op de begrafenis zelf presteerde zij het om op de tweede rij te gaan zitten, terwijl er al nauwelijks plaats was voor familie en vrienden.
Wat vreselijk!
Zoiets hadden wij nou ook! een tante van mij heeft een vriendin, en daar had hij zo'n schijthekel aan! die kwamen wij dus al als eerste tegen op de parkeerplaats voor de crematie! stomwijf, door haar moesten WIJ ergens anders parkeren. Luid huilen liep ze daar maar rond, k*twijf. ze was zelf erg open dat ze hem ook niet zo aardig vond.
en er was iemand van het bedrijf van mijn ouders, die schijnbaar mijn moeder niet zo goed kende... die ze haar naam fout bij het condoleren.. als je het niet zeker weet zeg dan geen naam! dit was beslist niet mijn lieveling’s collega, dus die heb ik direct gecorrigeerd. zakhooi!
En zo nog wel meer dingen hoor.
[...]
Wat ik wel echt verschrikkelijk vond, was dat de buurvrouw waar mijn moeder echt de schurft aan had, als een van de eerste met haar neus boven de kist hing, samen met haar twee kleine kinderen. Op de begrafenis zelf presteerde zij het om op de tweede rij te gaan zitten, terwijl er al nauwelijks plaats was voor familie en vrienden.
Wat vreselijk!
Zoiets hadden wij nou ook! een tante van mij heeft een vriendin, en daar had hij zo'n schijthekel aan! die kwamen wij dus al als eerste tegen op de parkeerplaats voor de crematie! stomwijf, door haar moesten WIJ ergens anders parkeren. Luid huilen liep ze daar maar rond, k*twijf. ze was zelf erg open dat ze hem ook niet zo aardig vond.
en er was iemand van het bedrijf van mijn ouders, die schijnbaar mijn moeder niet zo goed kende... die ze haar naam fout bij het condoleren.. als je het niet zeker weet zeg dan geen naam! dit was beslist niet mijn lieveling’s collega, dus die heb ik direct gecorrigeerd. zakhooi!
En zo nog wel meer dingen hoor.
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 22:39
donderdag 25 juni 2009 om 22:46
Een open mond is ook niet zo fijn, dat snap ik heel goed.
Het was heel fijn idd om het zo te kunnen doen.
Wat ik ook heb gedaan is foto's maken. Véél. Ze staan op mijn laptop en ik bekijk ze nog af en toe. Er zitten foto's bij van alles, vanaf het overlijden tot het graf zoals het er nu uitziet. Ook van mama in haar kist. Het helpt me enorm om het een plaatsje te geven.
Zoon had ook de mogelijkheid om op ieder moment zijn Oma te zien. Dat ging hierdoor heel natuurlijk, hij had er weinig moeite mee. Het was voor hem 'het jasje' van zijn Beppe, dat daar lag. Haar ziel was voor hem al een ster. Dat laatste van die ster had ik hem liever niet verteld, maar dat had iemand anders al gedaan met de beste bedoelingen, dus dat laat ik maar zo.
Zoete, wat verdrietig. En ik vind het ook verdrietig dat je het maar zo vertelt tegenwoordig. Ik kan het wel begrijpen maar het is zo jammer dat het zo gaat, dat het ontkent moet worden. Iig een voor je
Het was heel fijn idd om het zo te kunnen doen.
Wat ik ook heb gedaan is foto's maken. Véél. Ze staan op mijn laptop en ik bekijk ze nog af en toe. Er zitten foto's bij van alles, vanaf het overlijden tot het graf zoals het er nu uitziet. Ook van mama in haar kist. Het helpt me enorm om het een plaatsje te geven.
Zoon had ook de mogelijkheid om op ieder moment zijn Oma te zien. Dat ging hierdoor heel natuurlijk, hij had er weinig moeite mee. Het was voor hem 'het jasje' van zijn Beppe, dat daar lag. Haar ziel was voor hem al een ster. Dat laatste van die ster had ik hem liever niet verteld, maar dat had iemand anders al gedaan met de beste bedoelingen, dus dat laat ik maar zo.
Zoete, wat verdrietig. En ik vind het ook verdrietig dat je het maar zo vertelt tegenwoordig. Ik kan het wel begrijpen maar het is zo jammer dat het zo gaat, dat het ontkent moet worden. Iig een voor je
anoniem_49276 wijzigde dit bericht op 25-06-2009 22:47
Reden: d/t...
Reden: d/t...
% gewijzigd
donderdag 25 juni 2009 om 22:46
quote:Alleen toen de uitvaartmensen kwamen om haar mee te nemen, toen ben ik naar buiten gelopen, ik kon dat niet zien.Mijn broer wasthuis opgebaard. Op de dag van de begrafenis ging de bel. Ik doe open, zie die kraaien van de uitvaart en ik heb zo de deur weer dichtgegooid. Mooi dat ze mijn broer niet mee zouden nemen.
Je hoeft me geen gelijk te geven, ik heb het al. Vraag maar aan dangeensuus.
donderdag 25 juni 2009 om 22:50
quote:HoiPippiLangkous schreef op 25 juni 2009 @ 22:46:
[...]
Mijn broer wasthuis opgebaard. Op de dag van de begrafenis ging de bel. Ik doe open, zie die kraaien van de uitvaart en ik heb zo de deur weer dichtgegooid. Mooi dat ze mijn broer niet mee zouden nemen.ow en toen?
[...]
Mijn broer wasthuis opgebaard. Op de dag van de begrafenis ging de bel. Ik doe open, zie die kraaien van de uitvaart en ik heb zo de deur weer dichtgegooid. Mooi dat ze mijn broer niet mee zouden nemen.ow en toen?
Een goed begin is het halve werk, maar een goed begin is maar de helft
donderdag 25 juni 2009 om 22:52
quote:HoiPippiLangkous schreef op 25 juni 2009 @ 22:46:
[...]
Mijn broer wasthuis opgebaard. Op de dag van de begrafenis ging de bel. Ik doe open, zie die kraaien van de uitvaart en ik heb zo de deur weer dichtgegooid. Mooi dat ze mijn broer niet mee zouden nemen.
Wij zaten en stonden met zn allen in de tuin, alleen oma is binnen gebleven: ze wilde kijken of het wel goed gebeurde. Ik vond dit een van de verschrikkelijkste momenten. Gedeelde eerste plaats met moment dat de kist dicht ging en het moment dat we bij het graf weg 'moesten' en de kist daar achter bleef.
[...]
Mijn broer wasthuis opgebaard. Op de dag van de begrafenis ging de bel. Ik doe open, zie die kraaien van de uitvaart en ik heb zo de deur weer dichtgegooid. Mooi dat ze mijn broer niet mee zouden nemen.
Wij zaten en stonden met zn allen in de tuin, alleen oma is binnen gebleven: ze wilde kijken of het wel goed gebeurde. Ik vond dit een van de verschrikkelijkste momenten. Gedeelde eerste plaats met moment dat de kist dicht ging en het moment dat we bij het graf weg 'moesten' en de kist daar achter bleef.