Psyche
alle pijlers
Klusjes doen om anderen te helpen
vrijdag 25 september 2020 om 18:55
Iedereen kent het wel. Je buurman van 80 vraagt of je even wat kan printen voor hem want de computer is toch niet zo makkelijk. Of dat omaatje aan het einde van de straat heeft op een verkeerde knop gedrukt en nu moet ze haar lievelingsprogramma missen. Maar wat nou als je zo vijftien omaatjes in je straat hebt? En hoe handiger je bent hoe erger dit wordt.
Ik ben eigenlijk al sinds ik ben beginnen werken aan het worstelen met de balans in mijn leven. Het lijkt alsof er geen tijd voor mezelf overblijft. Een nieuwe baan met minder werkuren (overuren opnemen in plaats van uitbetalen) heeft wel wat geholpen, maar toch is het nog niet voorbij. Ik probeer sinds een tijdje wat bij te houden wat me gelukkig maakt en wat niet. En het valt me op hoeveel tijd ik spendeer met allerhande klusjes voor anderen. Er zijn twee dingen waar ik eigenlijk mee zit:
1: Hoe zeg je, op een beleefde manier, nee tegen mensen. Ik vind dit soms heel moeilijk want het is heel lastig als iemands verwarming uitvalt op zaterdag en de monteur pas op dinsdag kan komen. Ik ben voor veel mensen degene die ze dan bellen en vaak krijg ik het wel opgelost, maar dit kost voor mij heel erg veel energie (alles laten vallen, gereedschap bij elkaar, en weer kan je niet doen wat je gepland hebt). Om te illustreren hoe erg het soms is: ik heb deze week naast mijn full time baan een wasmachine, een vaatwasser, een stofzuiger en boiler onder handen gehad. Dat was zo wat elke avond wat, en je avond is om voor je het weet.
2: Hoe zeg je nee tegen je ouders. Mijn ouders willen vaak iets en vinden het dan normaal dat ik dat regel. Ze bestellen een nieuw tuinhek en plots mag ik het gaan hangen. Ze kopen een tv en ik moet hem installeren. Idem voor lampen, stopcontacten, IKEA kasten enz. Soms zeggen ze zelfs klussen bij een ander toe in mijn naam (zie dan weer vraag 1). En als ik het dan niet bij kan houden wordt mijn moeder chagrijnig. Als ik probeer nee te zeggen dan komt mijn vader tussen en begint het van: alles wat wij vragen is te veel, ondankbaar stuk vreten.
Begrijp me niet verkeerd, ik wil gerust een klusje doen of iemand uit de nood helpen maar ik vind het niet leuk dat ik het altijd moet doen gewoon omdat ik nu eenmaal een technische opleiding heb gehad. Ik wil ook wel eens tijd voor mezelf.
Ik ben eigenlijk al sinds ik ben beginnen werken aan het worstelen met de balans in mijn leven. Het lijkt alsof er geen tijd voor mezelf overblijft. Een nieuwe baan met minder werkuren (overuren opnemen in plaats van uitbetalen) heeft wel wat geholpen, maar toch is het nog niet voorbij. Ik probeer sinds een tijdje wat bij te houden wat me gelukkig maakt en wat niet. En het valt me op hoeveel tijd ik spendeer met allerhande klusjes voor anderen. Er zijn twee dingen waar ik eigenlijk mee zit:
1: Hoe zeg je, op een beleefde manier, nee tegen mensen. Ik vind dit soms heel moeilijk want het is heel lastig als iemands verwarming uitvalt op zaterdag en de monteur pas op dinsdag kan komen. Ik ben voor veel mensen degene die ze dan bellen en vaak krijg ik het wel opgelost, maar dit kost voor mij heel erg veel energie (alles laten vallen, gereedschap bij elkaar, en weer kan je niet doen wat je gepland hebt). Om te illustreren hoe erg het soms is: ik heb deze week naast mijn full time baan een wasmachine, een vaatwasser, een stofzuiger en boiler onder handen gehad. Dat was zo wat elke avond wat, en je avond is om voor je het weet.
2: Hoe zeg je nee tegen je ouders. Mijn ouders willen vaak iets en vinden het dan normaal dat ik dat regel. Ze bestellen een nieuw tuinhek en plots mag ik het gaan hangen. Ze kopen een tv en ik moet hem installeren. Idem voor lampen, stopcontacten, IKEA kasten enz. Soms zeggen ze zelfs klussen bij een ander toe in mijn naam (zie dan weer vraag 1). En als ik het dan niet bij kan houden wordt mijn moeder chagrijnig. Als ik probeer nee te zeggen dan komt mijn vader tussen en begint het van: alles wat wij vragen is te veel, ondankbaar stuk vreten.
Begrijp me niet verkeerd, ik wil gerust een klusje doen of iemand uit de nood helpen maar ik vind het niet leuk dat ik het altijd moet doen gewoon omdat ik nu eenmaal een technische opleiding heb gehad. Ik wil ook wel eens tijd voor mezelf.
vrijdag 25 september 2020 om 21:49
Rigoreus zijn voor de omgeving. Nee sorry dat lukt niet. Wanneer dan wel? Helaas, ik zie op dit moment geen mogelijkheden. Ik zou even kijken op werkspot !
Je ouders is een ander verhaal. Ik zou eerlijk zijn en zeggen dat je best wil helpen, maar geplande dingen als die pergola zou ik skippen. Nee ook niet 5 minuten. Helaas. Je klinkt erg lief en klote voor je dat je er alleen voor staat met straks misschien 3 mensen op je nek.
Je ouders is een ander verhaal. Ik zou eerlijk zijn en zeggen dat je best wil helpen, maar geplande dingen als die pergola zou ik skippen. Nee ook niet 5 minuten. Helaas. Je klinkt erg lief en klote voor je dat je er alleen voor staat met straks misschien 3 mensen op je nek.
vrijdag 25 september 2020 om 21:49
vrijdag 25 september 2020 om 22:13
JeroenP schreef: ↑25-09-2020 21:37[...]
Ik heb een zus die zelf heel erg hulpbehoevend is. Mijn ouders zorgen nu voor haar, maar het beangstigt me wel heel erg. Als mijn ouders ouder zijn krijg ik dus niet twee maar drie mensen om voor te zorgen. Dit maakt het voor mij psychisch ook wel zwaarder denk ik, weten dat ik ongevraagd steeds meer werk op mijn nek zal krijgen. Ik wilde hier eerst niets over schrijven, maar ik realiseer mij nu pas echt dat die angst zoveel meer speelt dan misschien nog de klusjes zelf. Bedankt om me dit te doen inzien.
Kan ik mij heel goed voorstellen: die klusjes zijn één ding, de (psychische) druk voor de toekomst lijkt mij benauwender.
Ik weet niet of je alleen woont of met vrouw/partner/kinderen.
Maar als je nu 30 jaar bent, kan je familie niet van je verwachten dat je de komende 30 jaar je leven 'on hold' en volledig ten dienste van je familie leeft.
Natuurlijk is hulp aan familie tot op zekere hoogte 'normaal' binnen een normaal gezin/familie. Maar ik snap dat je dat zelf ook zo ziet en zéér bereid bent anderen te helpen.
Het gevoel van 'aanvliegen' met het oog op de toekomst, zou je misschien toch eens ter sprake kunnen brengen?
Bijvoorbeeld vragen hoe zij e.e.a. zouden zien als jij bijvoorbeeld voor je werk naar het buitenland zou worden uitgezonden voor een jaar of 5 of langer... hebben zij dan een plan?
Misschien hebben zij namelijk al lang een plan voor zo'n situatie en dan kun jij opgelucht adem halen want dan is die -onuitgesproken- druk van jouw schouders.
Als zij geen plan hebben, zet je hen misschien aan het denken over de druk die zij nu (bewust of onbewust) als een soort 'loden last met het oog op de toekomst', toch bij jou neerleggen.
vrijdag 25 september 2020 om 22:15
Nee. Ik ken dit niet. Maar ik woon dan ook middenin een grote stad. Toen de corona losbrak heb ik bij de bejaarde buren van wie ik de naam kende een kaartje in de bus gedaan of ik ze ergens mee kon helpen. Niks op gehoord (maar ze leven nog wel, zo te horen).
Volgens mij heb je drie opties:
1. Nee leren zeggen en ermee leven dat je het niet iedereen naar de zin kunt maken.
2. Verhuizen naar mijn stad en extra werken om je huur te betalen
3. Gewoon zo doorgaan en blij zijn dat je zoveel voor mensen kunt doen.
vrijdag 25 september 2020 om 22:16
Anders misschien toch eens proberen een open en eerlijk gesprek aan te gaan, over wat het met je doet. Ook met het oog op de toekomst.
En ook duidelijker aangeven dat alle kleine dingetjes bij elkaar er toch voor zorgen dat je weinig tijd voor jezelf overhoudt. De pergola is nog niet geplaatst of ze willen een kippenhok bouwen, het is nooit eens klaar.
En ook duidelijker aangeven dat alle kleine dingetjes bij elkaar er toch voor zorgen dat je weinig tijd voor jezelf overhoudt. De pergola is nog niet geplaatst of ze willen een kippenhok bouwen, het is nooit eens klaar.
vrijdag 25 september 2020 om 22:20
vrijdag 25 september 2020 om 22:29
Ook een goede oplossing; afbakening in de tijd qua frequentie en aantal uren, geeft in elk geval rust in de zin van 'weten war je aan toe bent'. En het 'verreken' van aan derden beloofde klusjes met de klus-tijd bij je ouders, maakt hen misschien ook wat terughoudender (of biedt voor hen stof tot nadenken).blijmetmij schreef: ↑25-09-2020 22:19Tegen je ouders zeg je dat je iedere maand x uur komt helpen op die-en-die dag.
Dat ze alles wat je dan niet af krijgt, zelf moeten regelen of een maand laten liggen.
Als ze hun vrienden beloven dat jij daar wat komt doen, gaat het van hun tijd af.
vrijdag 25 september 2020 om 22:34
Ik herken dit van toen ik twaalf was, maar ik rekende toen wel omgerekend 5 euro per uur aan (begin jaren negentig). Dus twee dagen kozijnen schilderen was al een mooie bijverdienste.
Maak gewoon je rekening, haken ze af heb je meer vrije tijd, blijven ze komen dan moet je misschien overwegen om zelfstandige in bijberoep te worden.
Maak gewoon je rekening, haken ze af heb je meer vrije tijd, blijven ze komen dan moet je misschien overwegen om zelfstandige in bijberoep te worden.
vrijdag 25 september 2020 om 22:48
Bijberoep?Moirmel schreef: ↑25-09-2020 22:34Ik herken dit van toen ik twaalf was, maar ik rekende toen wel omgerekend 5 euro per uur aan (begin jaren negentig). Dus twee dagen kozijnen schilderen was al een mooie bijverdienste.
Maak gewoon je rekening, haken ze af heb je meer vrije tijd, blijven ze komen dan moet je misschien overwegen om zelfstandige in bijberoep te worden.
Belgisch?
vrijdag 25 september 2020 om 22:56
Ja, bijberoep is hier een zelfstandige activiteit naast een baan in loondienst.
zaterdag 26 september 2020 om 07:57
Maar dan ben je al op grotere afstand en het maakt de vrager plotseling bewust dat jij ook een leven hebt. Je kan dan bedachtzaam door je agenda bladeren; hmm, ik zie dat het niet gaat lukken, maar bel de klusspoeddienst.Lady*Voldemort schreef: ↑25-09-2020 19:39En dan moet je later alsnog nee zeggen.
Of (nog erger) toch maar ja.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 26 september 2020 om 08:07
Oh maar dat ken ik wel; ouders die vreselijk bang zijn dat hun kinderen niet alles voor ze overhebben zoals zij (denken dat ze) alles over hebben gehad voor hun kind. In werkelijkheid zijn ze dan juist flink in begrip en empathie tekortgeschoten maar hebben daar geen idee van.doornroosje9 schreef: ↑25-09-2020 23:31Ondankbaar stuk vreten?
Serieus, TO??? Waarom laat je je zo behandelen? Wat is er aan de hand?
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 26 september 2020 om 08:30
JeroenP schreef: ↑25-09-2020 20:09Ik zou dat meer moeten zeggen denk ik. Meestal vragen ze (soms kan ik echt niet) wanneer het wel kan. Soms staan ze er ook gewoon mee aan de deur en dan kan ik moeilijk zeggen dat ik niet thuis ben. Of ze houden me tegen als ik met de hond voorbij wandel of ik even wil komen kijken.
Het is ook gewoon gegroeid. Toen ik 15 was was het wel leuk om zoiets te doen voor een paar euro zakgeld. Nu ben ik bijna 30 en zijn die mensen het gewend.
Ja het is maar net wat je dringend noemt. Als je een heel weekend niet kan wassen is dat voor de meeste mensen best lastig.
Ik woon in een klein dorp waar iedereen iedereen kent. De meeste mensen zijn al jaren vrienden op één of andere manier van mijn familie. En de meesten zijn 70+ ja.
Ja dit dus. Het zijn allemaal kleine dingen. Eventjes wat geld overmaken, even iets regelen met de telefoon, eventjes iets bestellen op internet. Deze week waren het boilers en stofzuigers maar het zijn even vaak van die kleine dingen. Dan is het steeds maar een kwartiertje, een half uurtje. Maar het stapelt zo op. En je ziet het soms al van een kilometer aankomen. Dan zegt mijn vader dat die pergola in de reclamefolder zo mooi is en je weet dat je een week later mag komen timmeren.
En ik heb al geprobeerd van die afspraken te maken maar dan heb ik een halve week rust en dan begint het weer opnieuw. Als ik het dan niet wil doen krijg ik de hele preek dat zij ook alles voor mij hebben gedaan en op den duur dan doe je het maar snel om van het gezeik af te zijn.
Waarsc;hijnlijk heb je (nog) geen kinderen.
Een kind vraagt iets. Ouder zegt nee. Het wordt nog eens gevraagd. Antwoord is weer nee. Dan komt er een wat zeurderig, zielig toontje of juist van die puppy-ogen (kinderen weten precies hoe ze hun ouders moeten aanpakken
). Maar goed, even door op zeurderig en zielig. Antwoord is nog steeds nee. Dan komt de woede aanval, bij voorkeur midden op straat of in de supermarkt. En dan gaat mams toch overstag.Als mams de volgende keer niet overstag gaat, wordt het krijsen. Soms net zo lang tot het lukt. Wat leer je je kind? Dat de volhouder wint. Het is dus zaak om je poot stijf te houden, al duurt het vier dagen.
Jouw ouders zijn precies als die krijsende peuter in de supermarkt. En ja, ze weten precies hoe ze jou moeten aanpakken. Aan jou de keuze hoe je dat wilt aanpakken. Je kunt je poot stijf houden of, wat jij doet, toch overstag gaan. Je hebt jouw ouders heel goed geleerd dat je toch wel komt.
Als je het ziet aankomen: Mooie pergola inderdaad. Bel mij niet, want ik kom hem niet in elkaar zetten! (En MEEN wat je zegt!!)
Twee dingen zijn belangrijk.
Als je nee zegt, gebruik dan geen twijfeltaal. Dus niet: Ik heb daar eigenlijk geen tijd voor. Het woordje eigenlijk geeft al aan dat het best wel even tussendoor kan. Wees direct: Bel even een monteur of, als je het best wilt doen: Dat lukt komende donderdag.
Als je het echt heel lastig vind om direct nee te zeggen: Sorry, ik moet over een kwartiertje inloggen op het werk. Thuis werken is heel normaal tegenwoordig, dus best een legitieme reden. Niet helemaal eerlijk misschien maar al die klussen voor nop uitvoeren is ook niet helemaal eerlijk.
En geef ook geen reden. Elke 'want' kan beantwoord worden met 'ja maar'. En sommige mensen zijn daar heel goed in. Als jij zegt: dat lukt komende donderdag want de andere dagen ben ik al hier of daar, dan is de kans groot dat ze die ander gaan bellen om onderling over jouw tijd te onderhandelen.
Ik woon trouwens ook in zo'n soort dorp dus ik snap je helemaal.
Wat je ook nog kunt doen is: ik wil je best helpen maar ik ben een eigen zaak begonnen, dus vanaf nu kost het 30 euro per uur.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
zaterdag 26 september 2020 om 08:49
Het verschil tussen ouders en kinderen is, Ceylon, dat kinderen uitsluitend op hun eigen voordeel uit zijn omdat ze nog geen begrip voor anderen hebben ontwikkeld (en dat hoort ook zo als kleuter), maar dat mensen van 40-70 zich in een ander kunnen verplaatsen. Als ze heel oud zijn wordt dat inlevingsvermogen en respect wel weer minder trouwens. Dan worden ze weer kind. 
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
zaterdag 26 september 2020 om 08:52
zaterdag 26 september 2020 om 09:08
De meesten wel ja. Maar genoeg mensen die voornamelijk uit zijn op hun eigen voordeel en zich alleen in een ander verplaatsen als ze daar voordeel van hebben.retrostar schreef: ↑26-09-2020 08:49Het verschil tussen ouders en kinderen is, Ceylon, dat kinderen uitsluitend op hun eigen voordeel uit zijn omdat ze nog geen begrip voor anderen hebben ontwikkeld (en dat hoort ook zo als kleuter), maar dat mensen van 40-70 zich in een ander kunnen verplaatsen. Als ze heel oud zijn wordt dat inlevingsvermogen en respect wel weer minder trouwens. Dan worden ze weer kind.
Mijn schoonvader was er zo eentje. Hij behandelde mijn man net zoals de ouders van TO hem behandelen. Maar niemand snapte zijn frustratie omdat ie tegen anderen wel heel aardig was.
Schone schijn dus. En heel geniepig. Schoonmoeder is niet veel beter maar heeft inmiddels afgeleerd om de 'ik ben zo zielig' troefkaart te spelen, omdat wij daar niet op ingaan en dan weer een poosje weg blijven. Ze is een hypochonder en godzijdank heeft ze geen internet want ik denk dat ze dan pas echt gek zou worden.
Maar goed, dat is dan weer een tikje offtopic.
De tand des tijds kan een antieke kast nou juist nét dat karakter geven. Zonde om over te schilderen. Avena.
