Klusjes doen om anderen te helpen

Iedereen kent het wel. Je buurman van 80 vraagt of je even wat kan printen voor hem want de computer is toch niet zo makkelijk. Of dat omaatje aan het einde van de straat heeft op een verkeerde knop gedrukt en nu moet ze haar lievelingsprogramma missen. Maar wat nou als je zo vijftien omaatjes in je straat hebt? En hoe handiger je bent hoe erger dit wordt.

Ik ben eigenlijk al sinds ik ben beginnen werken aan het worstelen met de balans in mijn leven. Het lijkt alsof er geen tijd voor mezelf overblijft. Een nieuwe baan met minder werkuren (overuren opnemen in plaats van uitbetalen) heeft wel wat geholpen, maar toch is het nog niet voorbij. Ik probeer sinds een tijdje wat bij te houden wat me gelukkig maakt en wat niet. En het valt me op hoeveel tijd ik spendeer met allerhande klusjes voor anderen. Er zijn twee dingen waar ik eigenlijk mee zit:

1: Hoe zeg je, op een beleefde manier, nee tegen mensen. Ik vind dit soms heel moeilijk want het is heel lastig als iemands verwarming uitvalt op zaterdag en de monteur pas op dinsdag kan komen. Ik ben voor veel mensen degene die ze dan bellen en vaak krijg ik het wel opgelost, maar dit kost voor mij heel erg veel energie (alles laten vallen, gereedschap bij elkaar, en weer kan je niet doen wat je gepland hebt). Om te illustreren hoe erg het soms is: ik heb deze week naast mijn full time baan een wasmachine, een vaatwasser, een stofzuiger en boiler onder handen gehad. Dat was zo wat elke avond wat, en je avond is om voor je het weet.

2: Hoe zeg je nee tegen je ouders. Mijn ouders willen vaak iets en vinden het dan normaal dat ik dat regel. Ze bestellen een nieuw tuinhek en plots mag ik het gaan hangen. Ze kopen een tv en ik moet hem installeren. Idem voor lampen, stopcontacten, IKEA kasten enz. Soms zeggen ze zelfs klussen bij een ander toe in mijn naam (zie dan weer vraag 1). En als ik het dan niet bij kan houden wordt mijn moeder chagrijnig. Als ik probeer nee te zeggen dan komt mijn vader tussen en begint het van: alles wat wij vragen is te veel, ondankbaar stuk vreten.

Begrijp me niet verkeerd, ik wil gerust een klusje doen of iemand uit de nood helpen maar ik vind het niet leuk dat ik het altijd moet doen gewoon omdat ik nu eenmaal een technische opleiding heb gehad. Ik wil ook wel eens tijd voor mezelf.

Gebruna schreef: ↑

25-09-2020 22:13

Kan ik mij heel goed voorstellen: die klusjes zijn één ding, de (psychische) druk voor de toekomst lijkt mij benauwender.

Ik weet niet of je alleen woont of met vrouw/partner/kinderen.
Maar als je nu 30 jaar bent, kan je familie niet van je verwachten dat je de komende 30 jaar je leven 'on hold' en volledig ten dienste van je familie leeft.
Natuurlijk is hulp aan familie tot op zekere hoogte 'normaal' binnen een normaal gezin/familie. Maar ik snap dat je dat zelf ook zo ziet en zéér bereid bent anderen te helpen.

Het gevoel van 'aanvliegen' met het oog op de toekomst, zou je misschien toch eens ter sprake kunnen brengen?
Bijvoorbeeld vragen hoe zij e.e.a. zouden zien als jij bijvoorbeeld voor je werk naar het buitenland zou worden uitgezonden voor een jaar of 5 of langer... hebben zij dan een plan?

Misschien hebben zij namelijk al lang een plan voor zo'n situatie en dan kun jij opgelucht adem halen want dan is die -onuitgesproken- druk van jouw schouders.
Als zij geen plan hebben, zet je hen misschien aan het denken over de druk die zij nu (bewust of onbewust) als een soort 'loden last met het oog op de toekomst', toch bij jou neerleggen.

Maar dat is het ook wat je schrijft. Het is normaal ergens dat je wel eens wat doet. Toen mijn grootouders nog leefden ging ik daar ook wel eens helpen schilderen. En dat werd dan goed gemaakt met een etentje en dat was dan prima. En die hulp wil ik mijn ouders ook wel bieden, maar af en toe is het gewoon te veel en krijg ik mijn eigen werk amper nog gedaan.

Over "het plan" voor mijn zus is al veel gesproken maar weinig tot niets ondernomen. Ze zou mogelijk ergens naar een opvang kunnen heeft mijn moeder "eens gehoord" en daar blijft het bij. Informatie inwinnen wordt er niet gedaan, en ik heb eigenlijk geen zin om er achteraan te gaan want dan is het weer een extra klus die ik op mij neem.

rumforviva schreef: ↑

25-09-2020 22:16

Anders misschien toch eens proberen een open en eerlijk gesprek aan te gaan, over wat het met je doet. Ook met het oog op de toekomst.

En ook duidelijker aangeven dat alle kleine dingetjes bij elkaar er toch voor zorgen dat je weinig tijd voor jezelf overhoudt. De pergola is nog niet geplaatst of ze willen een kippenhok bouwen, het is nooit eens klaar.

Ik heb een keer een maandje ofzo een dagboek bijgehouden met wat ik allemaal doe en dat dan aan hen gepresenteerd. Echt met uren erbij enzo. Toen waren ze best aardig en zouden ze me wat meer met rust laten. Dat is toen ook gelukt, voor een week.

Ze hebben het soms ook gewoon niet door. Dan kom ik nog eens een avond voor mijn auto en dan moet ik even komen kijken. Dan zeg ik zus en zo kan je dat doen, of ik dan dat even kan doen dan kan mijn vader verder. Nou prima dan, dat even doen, oh en hoe moet nu dit? Oh ja zo misschien. Uiteindelijk heb ik in mijn hoofd de hele avond voor mijn ouders gewerkt terwijl mijn ouders denken dat ik een hele avond aan mijn auto heb gesleuteld. Zoiets.

doornroosje9 schreef: ↑

25-09-2020 23:31

Ondankbaar stuk vreten?

Serieus, TO??? Waarom laat je je zo behandelen? Wat is er aan de hand?

Ik roep dan wel terug hoor, maar dat helpt niet veel.

Mijn ouders zijn volgens mij nog opgegroeid met het idee zoals vroeger op de boerderij: als ik jong ben help ik mijn ouders, als mijn kinderen groot genoeg zijn helpen ze mij. Dat klopt als je ouder op kind een bedrijf doorgeeft, maar ze begrijpen blijkbaar niet dat ik een fulltime baan heb (mijn vader ook trouwens, de boerderij is er al 25 jaar niet meer, maar de ideeën/principes van toen lijken wel te zijn blijven hangen vaak).

retrostar schreef: ↑

26-09-2020 08:07

Oh maar dat ken ik wel; ouders die vreselijk bang zijn dat hun kinderen niet alles voor ze overhebben zoals zij (denken dat ze) alles over hebben gehad voor hun kind. In werkelijkheid zijn ze dan juist flink in begrip en empathie tekortgeschoten maar hebben daar geen idee van.

Dit dus.

chocolol schreef: ↑

27-09-2020 13:52

Je snapt dat de situatie alleen zal veranderen als jij zal veranderen?

Als je je als een deurmat blijft gedragen, zullen mensen er over heen blijven lopen. En niet uit slechte wil, maar omdat ze denken dat je een deurmat bent. En deurmatten zijn gemaakt om over heen te lopen.

Ik begrijp wel wat je bedoelt maar ik heb ook niet meteen zin om uit het niets plots ruzie met de hele buurt te gaan maken. Ik help in principe zelfs graag mensen maar was het beu om de klusjes van de hele buurt op mij te krijgen gewoon omdat iedereen me kent als een handig iemand.


Over je volgende vraag of ik al nee heb durven zeggen:

Afgelopen weekend had mijn vader me gebeld, iemand was zijn aanhanger komen lenen en kwam die terugbrengen op een moment dat hij er niet was. Of ik even de deur van slot wilde doen zodat ie meteen binnen kon. Nou prima dan, stond heel wat rommel in de garage, dus vooraan in de deur zal wel goed zijn.

Beetje later vader helemaal over de rooie want hij was thuis gekomen en kon zijn garage nog niet binnen met zijn auto want de aanhanger stond in de weg, en dan moest ie eerst helemaal terug van de oprit af, zodat de aanhanger uit de weg kon zodat ie zijn auto kon binnen rijden en zijn aanhanger ernaast (kon ie even goed met minder moeite lijkt me maar goed, die aanhanger rijdt nogal kut, dat is zo).

Hij boos, ik boos (echt boos, ik had hem bijna voor zijn kop geslagen en dat is van de middelbare school geleden dat ik dat gedaan heb), moeder boos. Heb ik gezegd dat als ik niks goed kan doen dat ik niks meer doe, dat ze het maar moeten uitzoeken. Hele hoop bagger terug gekregen. Uiteindelijk gezegd dat ik genoeg heb aan één werkgever die me uitkaffert en er geen twee moet hebben. Mijn vader was inmiddels al weg gelopen dus ik was met mijn moeder alleen over, en toen kalmeerde het gesprek wat.

Toen gezegd dat ik het gewoon niet meer leuk vond om afgejaagd te worden alsof ik bij hen in loondienst was. Toen zei mijn moeder dat ze dat helemaal niet deed (...) en vervolgens dat ze vond dat ik altijd maar tijd in nutteloze dingen wilde stoppen (doelende op mijn hobby, of uitstapjes met mijn vriendin), terwijl er nog "zoveel werk" was (ja als je telkens bij verzint...).

Uiteindelijk had ik het gevoel dat ik gewoon niet doordrong. Mijn moeder leek niet te snappen dat de dingen waarvoor ik kies voor mij belangrijker zijn dan "haar pergola", omdat zij er niets aan heeft. Ik weet niet hoe het komt dat ze steeds maar niet in mij kunnen verplaatsen.

rumforviva schreef: ↑

30-09-2020 06:23

Het is geen structurele oplossing, maar die hobby-auto moet daar echt weg. Dan ben je er minder en zien ze je ook niet werken aan dat ding, tegelijk met dingen voor hun.

Is ook wel de bedoeling, ik had eigenlijk iets op het oog, maar toen ben ik van werk veranderd, leerde ik mijn vriendin kennen, kon ik bij haar intrekken, etc. Allemaal wat verandering in de plannen waardoor het allemaal wat is uitgesteld.

Djoels schreef: ↑

30-09-2020 06:48

Wat verdrietig dat ze het niet zien...

Misschien omdat jouw ouders' leven in het teken staat van verzorging van je zus, dat zij dat pas echt zwaar vinden omdat ze er altijd moeten zijn.
Dat ze dus die paar klussen die jij voor ze moet doen wel mee vinden vallen, in vergelijk met dat zij er altijd voor je zus moeten zijn.
Zou dat een gedachtengang kunnen zijn van hen. Dat ze vinden dat jij voldoende eigen tijd hebt in vergelijking met hen.

Ik vind het heel naar dat ze je zo behandelen.

Mijn ouders hebben gewoon altijd een leven gehad van werken werken werken. 's Ochtends 6u uit bed want de koeien moesten gemolken worden. Dat de koeien er dan niet meer zijn heeft hen er nooit van weerhouden dit te blijven doen, en was op mijn 16 ik een keer tot laat gaan stappen kon ik maken dat ik ook vroeg opstond. Hoofdpijn of niet, niets mee te maken. Het is de manier waarop ik ben opgevoed, al heb ik er op latere leeftijd wel een afkeer aan gekregen.

parbleumondieu schreef: ↑

30-09-2020 10:16

Je hebt het duidelijk uitgelegd. Dat zij het niet vatten, ligt niet aan jou.
Is het mogelijk om je auto ergens anders te gaan stallen? Hierdoor ben je gedwongen om vaak contact met je ouders te hebben.
Zij vinden dus dat een mens altijd nuttig bezig moet zijn? En een relatie en een auto onderhouden hoort daar niet bij. Daarom dwingen ze je misschien tot klussen, zodat je niet iets leuks aan het doen bent.

Op je eerste vraag: zie hierboven.

Verder denk ik dat ze niet per se willen dat ik niets leuk doe. Ik denk eerder dat ze niet door hebben hoeveel ze van mij vragen. Voor hen zijn het allemaal kleine karweitjes. Ik probeer soms ook aan te geven dat ze zullen moeten wachten. Op een manier van: ik wil het wel doen maar ik heb nog dat en dat te doen en wat je vraagt is veel werk dus dat gaat zeker wel 3 weken duren (voor zoiets als het pergola bijvoorbeeld). Mijn ouders denken dan dat ik heel erg overdrijf en dat prima op een uurtje kan doen. Vandaar dat ik ook al eens op een briefje bij hield hoeveel uren ik werkelijk ergens aan gewerkt heb maar dat leken ze niet te vatten.

Ik vind het moeilijk een goed voorbeeld te geven van een dergelijke onderschatting maar ik denk wel dat je begrijpt wat ik bedoel.

chocolol schreef: ↑

30-09-2020 10:23

Want nee zeggen en assertief zijn staat gelijk aan ruzie maken?

Dat zeg ik niet, maar ik zocht een manier om "netjes" nee te zeggen. Ik vind het verschrikkelijk om tegen een oudje van 80 te zeggen: nee ik heb er geen zin in, als dat mens altijd heel vriendelijk is en niet meer goed te been is, en ik haar op een kwartiertje geholpen heb. Alleen kan ik niet alle oudjes op de hele wereld helpen want het aantal kwartiertjes op mijn avond is beperkt...

captain_hindsight schreef: ↑

30-09-2020 10:23

Ze willen bepalen wat jij doet. Je moeder vindt blijkbaar dat je nuttiger bent als je hen helpt met klusjes dan als je zelf bepaalt wat je doet.

Wil jij dat?

Nee. Misschien heb je gelijk en moet ik me die vraag gewoon vaker stellen.