Koopgedrag onder controle krijgen

Ik open dit topic in de hoop op wat tips bij de eerste stappen naar herstel.

Momenteel ben ik 29 weken zwanger van ons derde kindje. De zwangerschap gaat verschrikkelijk. Met het kindje gaat het heel goed maar ikzelf kan amper functioneren. Ik heb ernstige bloedarmoede, zware migraineaanvallen en ben alle dagen kotsmisselijk. Ik leef van de ene ziekenhuisopname naar de volgende en ben eigenlijk de hele dag doodmoe.

Sinds het begin van mijn zwangerschap vind ik veel ‘troost’ in het kopen van dingen. In eerste instantie de nodige zwangerschapskleding en babyspullen. Ongemerkt is dat daarna behoorlijk uit de hand gelopen. Vanuit teleurstelling naar mijn lichaam heb ik tientallen kledingstukken (vooral echt mooie jurkjes) gekocht die ik vervolgens nooit aan zal doen. Ik kom namelijk mijn bed amper uit. Ik koop tientallen verzorgingsproducten ter verlichting van zeer lijf. Tientallen boeken (leesboeken, maar ook zelfhulpboeken) om de tijd te doden en om meer controle over de situatie te krijgen. Speelgoed en kleding voor de twee oudere kinderen uit schuldgevoel. Ik heb tientallen alternatieve (dure) therapieën geprobeerd om mij iets beter te voelen. Ik boek yoga/sportlessen die ik vervolgens moet afzeggen (maar wel moet betalen natuurlijk), want te ziek. Ik stuur spontaan cadeautjes naar familieleden/vrienden en heb voor het hele jaar al verjaardagscadeau’s ingekocht. Ik heb twee dure fotoreportages geboekt, terwijl ik weet dat ik niet blij ga zijn met het eindresultaat (ik zie er momenteel verschrikkelijk uit). Wat simpele voorbeelden, maar zo kan ik eigenlijk nog wel even doorgaan.

Het is mij meer dan duidelijk dat ik koop vanuit leegte en verdriet. Maar ik koop ook uit verveling (wat moet je anders tijdens een langdurige opname?) en schuldgevoel naar verschillende partijen. Het geeft mij even een fijn gevoel (controle soms, soms hoop op herstel/verbetering en soms het uitkijken naar iets), maar daarna geeft het mij juist veel zorgen. Zorgen of ik het financieel wel trek en ook zorgen omdat het dus niet echt helpt, maar vaak juist enorm frustreert (dure behandeling werkt niet, kleding staat verschrikkelijk, sportles weer afzeggen, etc).

Wie herkent het misschien en heeft wat tips? Ik ben ook van plan om hulp in te schakelen.

Allemaal weer bedankt voor het meedenken en de tips! De laatste dagen ging het goed. Ik heb alleen een boek gekocht. Ik heb aankomende week ook een lange vervelende opname, dus vond dat ik dat had verdiend.

Het gesprek met de pop-poli was niet perse nuttig over dit onderwerp. Ze zeggen dat ik mij waarschijnlijk ongerust erom maak juist omdat ik zwanger ben. Ze stellen voor om een keer in de week wat te kopen. En inderdaad de wachtstand methode (voelt het na een aantal dagen nog steeds als iets noodzakelijks?).

Iemand vroeg hier of ik wel genoeg steun ontvang van mijn partner. Dat voelt voor mij inderdaad niet zo. Mijn man zit al een poosje slecht in zijn vel vanwege drukte op het werk. Hij heeft ook de ene sportblessure na de andere. Dat resulteert erin dat hij eigenlijk weinig ruimte heeft om dingen van mij over te nemen. Ik breng dus altijd, hoe ziek ook, de kinderen naar school, laat de honden uit en doe behoorlijk wat huishoudelijke taken nog. Ik ga ook zelf naar ziekenhuisafspraken en breng de kinderen naar sport en clubjes. Hij vindt dat het beter voor mij is om ‘mee’ te blijven doen en buiten te blijven komen. Nu knap ik daar ook wel vaak van op, maar soms (na een hele slechte nacht bijvoorbeeld) zou ik vaak liever iets langer blijven liggen. Hij vraagt ook niet altijd hoe een afspraak was. Afgelopen week had ik bijvoorbeeld een belangrijk gesprek over mijn bloedwaarden, maar hij heeft niet echt gevraagd hoe het was. Ik heb ook vaak het idee dat hij mijn klachten eigenlijk niet serieus neemt en vindt dat het allemaal reuze meevalt. Soms helpt hij wel met iets, maar dat gaat dan gepaard met zoveel gemopper en gezucht dat ik hem liever ook ontzie momenteel.

En ja, na dit soort situaties voel ik mij altijd vrij eenzaam. Dan volgt eerst een gevoel van totale machteloosheid en daarna probeer ik mezelf op te beuren en dan denk ik dingen als ‘zorg er dan iig voor dat je er, hoe slecht je je ook voelt, toch mooi uitziet’. Soms werkt dat voor mij. Hoop werkt bij mij ook altijd goed (hoop op wat verbetering door een nieuwe behandeling bijvoorbeeld) en leuke dingen inplannen. Ik zal dus in dat soort situaties mijn gevoel meer moeten accepteren en niet moeten proberen weg te stoppen.

In bovenstaande komt mijn man er niet echt goed vanaf, maar dit gedrag is echt iets van de laatste tijd. In het begin van de zwangerschap was hij juist heel behulpzaam. We hebben daarvoor ook eigenlijk nooit problemen gehad.