Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
vrijdag 13 februari 2009 om 19:35
vrijdag 13 februari 2009 om 19:37
Wurmpje, ik vind het vervelend dat ik huilde bij de huisarts (evenals de vorige drie keren trouwens ook al). En ik vind het ook vervelend als ik huil in therapie. Ik probeer het nog altijd zo snel mogelijk te onderdrukken, zo schaam ik me dan.
Moet je je voorstellen: die stoere EV die nooit iets van gevoel liet blijken, en dit komt er zomaar uit. Doodeng zeg.
Moet je je voorstellen: die stoere EV die nooit iets van gevoel liet blijken, en dit komt er zomaar uit. Doodeng zeg.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 13 februari 2009 om 20:31
Ik heb weer even bijgelezen.
Wurmpje, wat schrijf je helder en treffend.
Iry, ik hoop dat je een beetje bijgekomen bent van de behandeling, sterkte met het stoppen met roken..
EV, juist goed dat alles er uit komt en dat je huilt. Klinkt alsof je een hele begrijpende huisarts hebt.
Voor iedereen hier een , ik ga bankhangen!
Wurmpje, wat schrijf je helder en treffend.
Iry, ik hoop dat je een beetje bijgekomen bent van de behandeling, sterkte met het stoppen met roken..
EV, juist goed dat alles er uit komt en dat je huilt. Klinkt alsof je een hele begrijpende huisarts hebt.
Voor iedereen hier een , ik ga bankhangen!
vrijdag 13 februari 2009 om 21:26
quote:Sterretjee schreef op 13 februari 2009 @ 18:57:
Jee Wurm, wat een mooie tekst. Heb wel bewondering voor je hoor. Maar je doet het zo knap, je weet wat je hebt en je doet er alles aan om je leven zo plezierig mogelijk te maken. Vind je zo stoer en sterk.
Je komt ook over als een intelligente sprankelende meid die nu al zo goed weet waar haar grenzen liggen en die de dingen kan benoemen. Vind ik erg knap.. Ben stiekum een beetje op een goeie manier jaloers.
En als buitenstaanders vragen waarom je zo weinig werkt? Wat zeg je dan? Ik vind dat zo moeilijk om te bewantwoorden. Want ik weet het gewoon nog allemaal niet zo goed.
Dan roep ik heul stoer: 'Waarom meer werken als we zo lekker kunnen leven! Doe mij maar lekker veel vrije tijd en dan wat minder geld. Als ik minder werk hoef ik ook niet heel duur op vakantie om weer bij te komen, dus dan sta ik weer quitte.'
En allemaal van dat soort uitspraken.
'Laat me nu maar lekker genieten, full-time werken kan ik mn hele leven nog.' is ook een van mn favo's.
Kleine Wurmpjes hebben een hele grote bek.
En wel grappig dat ik zo overkom... Ik voel me vrij onzeker in mn leven en hoe ik met mezelf om moet gaan. De toekomst lijkt ook zo onzeker.
Misschien is het mijn eigen hoop die ik hier heul stoer uitstraal?
Maar terugdenken maakt me idd wel bewust van dat ik het nu zoveel beter heb. Dus dat probeer ik erbij te houden.
Lukt makkelijker nu ik in een juich bui ben omdat het vrijdag is en ik vakantie heb.
Alleen jammer dat mn beste vriendin (en vrijdagavond-slachtoffer) moet vergaderen over een feestje voor mij . hihi
Stuiter ik in mn eentje rond!
Jee Wurm, wat een mooie tekst. Heb wel bewondering voor je hoor. Maar je doet het zo knap, je weet wat je hebt en je doet er alles aan om je leven zo plezierig mogelijk te maken. Vind je zo stoer en sterk.
Je komt ook over als een intelligente sprankelende meid die nu al zo goed weet waar haar grenzen liggen en die de dingen kan benoemen. Vind ik erg knap.. Ben stiekum een beetje op een goeie manier jaloers.
En als buitenstaanders vragen waarom je zo weinig werkt? Wat zeg je dan? Ik vind dat zo moeilijk om te bewantwoorden. Want ik weet het gewoon nog allemaal niet zo goed.
Dan roep ik heul stoer: 'Waarom meer werken als we zo lekker kunnen leven! Doe mij maar lekker veel vrije tijd en dan wat minder geld. Als ik minder werk hoef ik ook niet heel duur op vakantie om weer bij te komen, dus dan sta ik weer quitte.'
En allemaal van dat soort uitspraken.
'Laat me nu maar lekker genieten, full-time werken kan ik mn hele leven nog.' is ook een van mn favo's.
Kleine Wurmpjes hebben een hele grote bek.
En wel grappig dat ik zo overkom... Ik voel me vrij onzeker in mn leven en hoe ik met mezelf om moet gaan. De toekomst lijkt ook zo onzeker.
Misschien is het mijn eigen hoop die ik hier heul stoer uitstraal?
Maar terugdenken maakt me idd wel bewust van dat ik het nu zoveel beter heb. Dus dat probeer ik erbij te houden.
Lukt makkelijker nu ik in een juich bui ben omdat het vrijdag is en ik vakantie heb.
Alleen jammer dat mn beste vriendin (en vrijdagavond-slachtoffer) moet vergaderen over een feestje voor mij . hihi
Stuiter ik in mn eentje rond!
vrijdag 13 februari 2009 om 21:29
quote:Elmervrouw schreef op 13 februari 2009 @ 19:37:
Wurmpje, ik vind het vervelend dat ik huilde bij de huisarts (evenals de vorige drie keren trouwens ook al). En ik vind het ook vervelend als ik huil in therapie. Ik probeer het nog altijd zo snel mogelijk te onderdrukken, zo schaam ik me dan.
Moet je je voorstellen: die stoere EV die nooit iets van gevoel liet blijken, en dit komt er zomaar uit. Doodeng zeg.
Ik snap het wel heel goed. Voel me ook altijd beschaamd over tranen.
Reageert je huisarts/therapeute er op als je huilt?
Mij stelde het heel erg gerust dat Peuter niet verblikt of verbloost en gewoon doorgaat met praten als ik tranen heb. Geeft mij het gevoel dat het 'normaal' is. (heeft z eook al een aantal keer gezegd) En dat ze er geen aandacht aan besteed, alsof ze het neit ziet geeft me een minder kwetsbaar gevoel.
En jou vind ik voorlopig heel stoer dat je durft te huilen met een ander in de buurt. Ik vind het een teken van dapperheid als mensen oprecht verdriet laten zien waar anderen bij zijn.
Dat geeft me altijd een brok in de keel, en ik vind diegene dan heel dapper. Dus. Ik vind je dapper!
Wurmpje, ik vind het vervelend dat ik huilde bij de huisarts (evenals de vorige drie keren trouwens ook al). En ik vind het ook vervelend als ik huil in therapie. Ik probeer het nog altijd zo snel mogelijk te onderdrukken, zo schaam ik me dan.
Moet je je voorstellen: die stoere EV die nooit iets van gevoel liet blijken, en dit komt er zomaar uit. Doodeng zeg.
Ik snap het wel heel goed. Voel me ook altijd beschaamd over tranen.
Reageert je huisarts/therapeute er op als je huilt?
Mij stelde het heel erg gerust dat Peuter niet verblikt of verbloost en gewoon doorgaat met praten als ik tranen heb. Geeft mij het gevoel dat het 'normaal' is. (heeft z eook al een aantal keer gezegd) En dat ze er geen aandacht aan besteed, alsof ze het neit ziet geeft me een minder kwetsbaar gevoel.
En jou vind ik voorlopig heel stoer dat je durft te huilen met een ander in de buurt. Ik vind het een teken van dapperheid als mensen oprecht verdriet laten zien waar anderen bij zijn.
Dat geeft me altijd een brok in de keel, en ik vind diegene dan heel dapper. Dus. Ik vind je dapper!
vrijdag 13 februari 2009 om 21:30
Het is niet alleen je eigen hoop. Dit is jij. Stoer sprankelend lief en diep in je hart weet je wat je wil en wat je nodig hebt. Iedereen is wel eens onzeker, dat is logisch. En met al onze 'mankementen' is het soms best pittig. Maar je komt iig heel sterk over hoor!
Haha lekker stuiteren dan.
Stuiter met je mee.
Haha lekker stuiteren dan.
Stuiter met je mee.
vrijdag 13 februari 2009 om 21:32
Zijn er trouwens mensen die jouw echte angsten en gevoelens weten? Waar je zo af en toe over praat?
Vraag het me gewoon af. Vind het namelijk soms zo moeilijk om mezelf te verwoorden. Dan ga ik het allemaal weer afzwakken en voel ik me zwak dat ik al zo lang niet werk..
Weet uiteindelijk wel waarom ik niet werk.
Maar toch...voel me er soms zo rot over.
Vraag het me gewoon af. Vind het namelijk soms zo moeilijk om mezelf te verwoorden. Dan ga ik het allemaal weer afzwakken en voel ik me zwak dat ik al zo lang niet werk..
Weet uiteindelijk wel waarom ik niet werk.
Maar toch...voel me er soms zo rot over.
vrijdag 13 februari 2009 om 21:34
vrijdag 13 februari 2009 om 21:39
quote:Sterretjee schreef op 13 februari 2009 @ 21:30:
Het is niet alleen je eigen hoop. Dit is jij. Stoer sprankelend lief en diep in je hart weet je wat je wil en wat je nodig hebt. Iedereen is wel eens onzeker, dat is logisch. En met al onze 'mankementen' is het soms best pittig. Maar je komt iig heel sterk over hoor!
Haha lekker stuiteren dan.
Stuiter met je mee.
Pff wat moeilijk om te horen zeg. Ontzettend compliment, maar wel moeilijk.
Ik voel me nu een beetje een leugenaar. Omdat je me zo ziet, en ik het gevoel heb dat ik je dat op de mouw gespeld heb.
Dat wat ik nodig heb, dat heb ik na 7 jaar therapie wel geleerd ondertussen. In ieder geval de goede antwoorden haha.
Dat toepassen, dat lukt neit zo goed.
Maar ik kan het wel heul mooi verwoorden.
Het woord sterk, dat voelt zo 'fout' in combi met mij...
Ik hoor het wel vaker, ik denk dat het iets te maken heeft met mijn heftige karakter. Wat ik doe, doe ik met 200% namelijk.
Maar wat mensen vaak niet zien is dat als ik instort, dingen niet red, of verdriet heb, dat òòk met 200% gaat.
Een goed humeur kan dus echt mega-effectief en leuk en sterk overkomen. En een slechte dag mond hier een keer per maand uit in een flinke crisis. Die gelukkig steeds ietsje beter te hanteren zijn, maar het blijft zo'n pokkezooitje. Mijn leven.
En zoals jij het zegt, zo klinkt het inderdaad goed. Zeker met mijn beschrijving. En het ìs ook zoveel beter.
Maar ik voel me er zo'n leugenaar bij, omdat het nu net lijkt of ik zo'n productief stabiel typje ben dat vrede heeft met haar bejaardenbestaan.
Ik denk dta het meer is dat ik het keihard tegen mezelf aanlopen ontzettend moe geworden ben. De vele idioot heftige crississen maakten niet alleen mij, maar ook Wurman compleet kapot.
Ik ben het vechten tegen de bierkaai gewoon moe denk ik, en het verdriet van Wurman. Dus heb ik het opgegeven en leidt een bejaardenleven.
Zo voelt het.
Snap je dat 'sterk' daarom zo voelt als verraad?
Voor mijn gevoel 'moet' ik dit uitleggen. Ik probeer hier eerlijk te zijn, en dit voelt als zo'n enorme leugen....
*zeur-modus uit*
Waar jumpen we op?
En laten we hopen dat het geen nieuwe soort regendans is! T weer was al beroerd genoeg hier vandaag!
Het is niet alleen je eigen hoop. Dit is jij. Stoer sprankelend lief en diep in je hart weet je wat je wil en wat je nodig hebt. Iedereen is wel eens onzeker, dat is logisch. En met al onze 'mankementen' is het soms best pittig. Maar je komt iig heel sterk over hoor!
Haha lekker stuiteren dan.
Stuiter met je mee.
Pff wat moeilijk om te horen zeg. Ontzettend compliment, maar wel moeilijk.
Ik voel me nu een beetje een leugenaar. Omdat je me zo ziet, en ik het gevoel heb dat ik je dat op de mouw gespeld heb.
Dat wat ik nodig heb, dat heb ik na 7 jaar therapie wel geleerd ondertussen. In ieder geval de goede antwoorden haha.
Dat toepassen, dat lukt neit zo goed.
Maar ik kan het wel heul mooi verwoorden.
Het woord sterk, dat voelt zo 'fout' in combi met mij...
Ik hoor het wel vaker, ik denk dat het iets te maken heeft met mijn heftige karakter. Wat ik doe, doe ik met 200% namelijk.
Maar wat mensen vaak niet zien is dat als ik instort, dingen niet red, of verdriet heb, dat òòk met 200% gaat.
Een goed humeur kan dus echt mega-effectief en leuk en sterk overkomen. En een slechte dag mond hier een keer per maand uit in een flinke crisis. Die gelukkig steeds ietsje beter te hanteren zijn, maar het blijft zo'n pokkezooitje. Mijn leven.
En zoals jij het zegt, zo klinkt het inderdaad goed. Zeker met mijn beschrijving. En het ìs ook zoveel beter.
Maar ik voel me er zo'n leugenaar bij, omdat het nu net lijkt of ik zo'n productief stabiel typje ben dat vrede heeft met haar bejaardenbestaan.
Ik denk dta het meer is dat ik het keihard tegen mezelf aanlopen ontzettend moe geworden ben. De vele idioot heftige crississen maakten niet alleen mij, maar ook Wurman compleet kapot.
Ik ben het vechten tegen de bierkaai gewoon moe denk ik, en het verdriet van Wurman. Dus heb ik het opgegeven en leidt een bejaardenleven.
Zo voelt het.
Snap je dat 'sterk' daarom zo voelt als verraad?
Voor mijn gevoel 'moet' ik dit uitleggen. Ik probeer hier eerlijk te zijn, en dit voelt als zo'n enorme leugen....
*zeur-modus uit*
Waar jumpen we op?
En laten we hopen dat het geen nieuwe soort regendans is! T weer was al beroerd genoeg hier vandaag!
vrijdag 13 februari 2009 om 21:41
quote:Sterretjee schreef op 13 februari 2009 @ 21:32:
Zijn er trouwens mensen die jouw echte angsten en gevoelens weten? Waar je zo af en toe over praat?
Vraag het me gewoon af. Vind het namelijk soms zo moeilijk om mezelf te verwoorden. Dan ga ik het allemaal weer afzwakken en voel ik me zwak dat ik al zo lang niet werk..
Weet uiteindelijk wel waarom ik niet werk.
Maar toch...voel me er soms zo rot over.
Ja. Peuter, die ik nu twee jaar ken, daar ben ik angstig eerlijk bij. Schrik ik zelf elke keer weer van.
En mijn allerliefste vriendin. Mijn rechterhersenhelft noem ik haar.
Zij is een van de weinigen waar ik echt mezelf ben. Met alles erbij.
Praten, lachen, huilen, om mij of om haar.
Ik beleef dat als ontzettend bijzonder. Zou ook niet weten wat ik ooit zonder haar zou moeten.
En jij? Kan jij ergens in je omgeving jezelf zijn? Praten over je gedachten, angsten, etc?
Zijn er trouwens mensen die jouw echte angsten en gevoelens weten? Waar je zo af en toe over praat?
Vraag het me gewoon af. Vind het namelijk soms zo moeilijk om mezelf te verwoorden. Dan ga ik het allemaal weer afzwakken en voel ik me zwak dat ik al zo lang niet werk..
Weet uiteindelijk wel waarom ik niet werk.
Maar toch...voel me er soms zo rot over.
Ja. Peuter, die ik nu twee jaar ken, daar ben ik angstig eerlijk bij. Schrik ik zelf elke keer weer van.
En mijn allerliefste vriendin. Mijn rechterhersenhelft noem ik haar.
Zij is een van de weinigen waar ik echt mezelf ben. Met alles erbij.
Praten, lachen, huilen, om mij of om haar.
Ik beleef dat als ontzettend bijzonder. Zou ook niet weten wat ik ooit zonder haar zou moeten.
En jij? Kan jij ergens in je omgeving jezelf zijn? Praten over je gedachten, angsten, etc?
vrijdag 13 februari 2009 om 21:53
quote:Wurmpje schreef op 13 februari 2009 @ 21:39:
[...]
Pff wat moeilijk om te horen zeg. Ontzettend compliment, maar wel moeilijk.
Ik voel me nu een beetje een leugenaar. Omdat je me zo ziet, en ik het gevoel heb dat ik je dat op de mouw gespeld heb.
Ik weet dat je dit denkt. Ook al ken ik je alleen van hier. Je denkt dan, shit ik heb haar een verkeerd beeld van mezelf gegeven. Zo ben ik helemaal niet! Ik ben echt niet zo'n sterk persoon. Geloof een beetje in jezelf. Onzekerheid hoort erbij maar ik meende echt wat ik net zei. En als je al 30 pagina's zo op mij overkomt, dan heb IK jou verkeerd geinterpreteerd?? Nee hoor, dacht het echt niet.
Dat wat ik nodig heb, dat heb ik na 7 jaar therapie wel geleerd ondertussen. In ieder geval de goede antwoorden haha. Alsof het gaat om de goede antwoorden.. Dat toepassen, dat lukt neit zo goed. Vind dat je al heel ver bent lieve Wurm.
Maar ik kan het wel heul mooi verwoorden.
Het woord sterk, dat voelt zo 'fout' in combi met mij...
Ik hoor het wel vaker, ik denk dat het iets te maken heeft met mijn heftige karakter. Wat ik doe, doe ik met 200% namelijk.
Maar wat mensen vaak niet zien is dat als ik instort, dingen niet red, of verdriet heb, dat òòk met 200% gaat.
Dat geeft niet, dat maakt je geen zwakkeling, maar juist een prachtig, gevoelig, sterk maar ook kwetsbaar persoon! Daar is werkelijk niks mis mee. Leer een beetje van jezelf houden.
Een goed humeur kan dus echt mega-effectief en leuk en sterk overkomen. En een slechte dag mond hier een keer per maand uit in een flinke crisis.
Heb ik ook hoor. En die slechte dagen zijn er heel vaak. Dat is moeilijk, dat weet ik ook als geen ander.
Die gelukkig steeds ietsje beter te hanteren zijn, maar het blijft zo'n pokkezooitje. Mijn leven.
Lieverd je bent nog zo jong. Verander je beeld een ietsiepietsie klein beetje. Haal jezelf niet zo omlaag en stel niet zulke hoge eisen aan jezelf.
En zoals jij het zegt, zo klinkt het inderdaad goed. Zeker met mijn beschrijving. En het ìs ook zoveel beter.
Maar ik voel me er zo'n leugenaar bij, omdat het nu net lijkt of ik zo'n productief stabiel typje ben dat vrede heeft met haar bejaardenbestaan.
Nou een klein beetje vrede toch wel? Jij komt zo veel beter tot bloei! We zijn allemaal anders. Je bent niet slechter of wat dan ook.. Je hebt het nodig, so what!!
Ik denk dat het meer is dat ik het keihard tegen mezelf aanlopen ontzettend moe geworden ben. De vele idioot heftige crississen maakten niet alleen mij, maar ook Wurman compleet kapot.
Ik ben het vechten tegen de bierkaai gewoon moe denk ik, en het verdriet van Wurman. Dus heb ik het opgegeven en leidt een bejaardenleven.
Zo voelt het.
Snap je dat 'sterk' daarom zo voelt als verraad?
Ja ik begrijp het... Zo fucking goed... Jij moet gewoon meer dragen. Meer pijn. Daar heb je niet om gevraagd. En wurman ook niet. Maar hij is bij je, hij houdt van je en hij ziet door je buien heen wie je bent. En ja, ook die buien horen bij jou. En als die iets minder worden door een 'bejaardenbestaan' te leven, nou prachtig toch! Vind dat je er verdomd goed mee omgaat. En ik vind het niet eerlijk en vervelend dat je dat zelf niet ziet.
Voor mijn gevoel 'moet' ik dit uitleggen. Ik probeer hier eerlijk te zijn, en dit voelt als zo'n enorme leugen....
Maar het is zo vermoeiend om je steeds maar weer te moeten verdedigen. Je hoeft je niet te verdedigen of het uit te leggen.
*zeur-modus uit*
Ow jammer haha bij mij ging ie net aan.
Waar jumpen we op?
En laten we hopen dat het geen nieuwe soort regendans is! T weer was al beroerd genoeg hier vandaag!
[...]
Pff wat moeilijk om te horen zeg. Ontzettend compliment, maar wel moeilijk.
Ik voel me nu een beetje een leugenaar. Omdat je me zo ziet, en ik het gevoel heb dat ik je dat op de mouw gespeld heb.
Ik weet dat je dit denkt. Ook al ken ik je alleen van hier. Je denkt dan, shit ik heb haar een verkeerd beeld van mezelf gegeven. Zo ben ik helemaal niet! Ik ben echt niet zo'n sterk persoon. Geloof een beetje in jezelf. Onzekerheid hoort erbij maar ik meende echt wat ik net zei. En als je al 30 pagina's zo op mij overkomt, dan heb IK jou verkeerd geinterpreteerd?? Nee hoor, dacht het echt niet.
Dat wat ik nodig heb, dat heb ik na 7 jaar therapie wel geleerd ondertussen. In ieder geval de goede antwoorden haha. Alsof het gaat om de goede antwoorden.. Dat toepassen, dat lukt neit zo goed. Vind dat je al heel ver bent lieve Wurm.
Maar ik kan het wel heul mooi verwoorden.
Het woord sterk, dat voelt zo 'fout' in combi met mij...
Ik hoor het wel vaker, ik denk dat het iets te maken heeft met mijn heftige karakter. Wat ik doe, doe ik met 200% namelijk.
Maar wat mensen vaak niet zien is dat als ik instort, dingen niet red, of verdriet heb, dat òòk met 200% gaat.
Dat geeft niet, dat maakt je geen zwakkeling, maar juist een prachtig, gevoelig, sterk maar ook kwetsbaar persoon! Daar is werkelijk niks mis mee. Leer een beetje van jezelf houden.
Een goed humeur kan dus echt mega-effectief en leuk en sterk overkomen. En een slechte dag mond hier een keer per maand uit in een flinke crisis.
Heb ik ook hoor. En die slechte dagen zijn er heel vaak. Dat is moeilijk, dat weet ik ook als geen ander.
Die gelukkig steeds ietsje beter te hanteren zijn, maar het blijft zo'n pokkezooitje. Mijn leven.
Lieverd je bent nog zo jong. Verander je beeld een ietsiepietsie klein beetje. Haal jezelf niet zo omlaag en stel niet zulke hoge eisen aan jezelf.
En zoals jij het zegt, zo klinkt het inderdaad goed. Zeker met mijn beschrijving. En het ìs ook zoveel beter.
Maar ik voel me er zo'n leugenaar bij, omdat het nu net lijkt of ik zo'n productief stabiel typje ben dat vrede heeft met haar bejaardenbestaan.
Nou een klein beetje vrede toch wel? Jij komt zo veel beter tot bloei! We zijn allemaal anders. Je bent niet slechter of wat dan ook.. Je hebt het nodig, so what!!
Ik denk dat het meer is dat ik het keihard tegen mezelf aanlopen ontzettend moe geworden ben. De vele idioot heftige crississen maakten niet alleen mij, maar ook Wurman compleet kapot.
Ik ben het vechten tegen de bierkaai gewoon moe denk ik, en het verdriet van Wurman. Dus heb ik het opgegeven en leidt een bejaardenleven.
Zo voelt het.
Snap je dat 'sterk' daarom zo voelt als verraad?
Ja ik begrijp het... Zo fucking goed... Jij moet gewoon meer dragen. Meer pijn. Daar heb je niet om gevraagd. En wurman ook niet. Maar hij is bij je, hij houdt van je en hij ziet door je buien heen wie je bent. En ja, ook die buien horen bij jou. En als die iets minder worden door een 'bejaardenbestaan' te leven, nou prachtig toch! Vind dat je er verdomd goed mee omgaat. En ik vind het niet eerlijk en vervelend dat je dat zelf niet ziet.
Voor mijn gevoel 'moet' ik dit uitleggen. Ik probeer hier eerlijk te zijn, en dit voelt als zo'n enorme leugen....
Maar het is zo vermoeiend om je steeds maar weer te moeten verdedigen. Je hoeft je niet te verdedigen of het uit te leggen.
*zeur-modus uit*
Ow jammer haha bij mij ging ie net aan.
Waar jumpen we op?
En laten we hopen dat het geen nieuwe soort regendans is! T weer was al beroerd genoeg hier vandaag!
vrijdag 13 februari 2009 om 21:54
quote:Wurmpje schreef op 13 februari 2009 @ 21:41:
[...]
Ja. Peuter, die ik nu twee jaar ken, daar ben ik angstig eerlijk bij. Schrik ik zelf elke keer weer van.
En mijn allerliefste vriendin. Mijn rechterhersenhelft noem ik haar.
Zij is een van de weinigen waar ik echt mezelf ben. Met alles erbij.
Praten, lachen, huilen, om mij of om haar.
Ik beleef dat als ontzettend bijzonder. Zou ook niet weten wat ik ooit zonder haar zou moeten.
En jij? Kan jij ergens in je omgeving jezelf zijn? Praten over je gedachten, angsten, etc?
Wat heerlijk zo'n vriendin. En fijn dat je zo'n goeie peuter hebt.
Ja ik kan dat, maar tot op zekere hoogte. Daarom is het soms zo verdomde eenzaam.
[...]
Ja. Peuter, die ik nu twee jaar ken, daar ben ik angstig eerlijk bij. Schrik ik zelf elke keer weer van.
En mijn allerliefste vriendin. Mijn rechterhersenhelft noem ik haar.
Zij is een van de weinigen waar ik echt mezelf ben. Met alles erbij.
Praten, lachen, huilen, om mij of om haar.
Ik beleef dat als ontzettend bijzonder. Zou ook niet weten wat ik ooit zonder haar zou moeten.
En jij? Kan jij ergens in je omgeving jezelf zijn? Praten over je gedachten, angsten, etc?
Wat heerlijk zo'n vriendin. En fijn dat je zo'n goeie peuter hebt.
Ja ik kan dat, maar tot op zekere hoogte. Daarom is het soms zo verdomde eenzaam.
vrijdag 13 februari 2009 om 22:03
quote:Sterretjee schreef op 13 februari 2009 @ 21:54:
[...]
Wat heerlijk zo'n vriendin. En fijn dat je zo'n goeie peuter hebt.
Ja ik kan dat, maar tot op zekere hoogte. Daarom is het soms zo verdomde eenzaam.
Dat kan ik me heel goed voorstellen. Ik voel me ook regelmatig zo verdomde eenzaam. Hoeveel je ook kan vertellen, mensen begrijpen toch nooit echt 'hoe het was'.
Kan je bij je vriend wel je ei kwijt? Of ook bij hem tot op zekere hoogte?
[...]
Wat heerlijk zo'n vriendin. En fijn dat je zo'n goeie peuter hebt.
Ja ik kan dat, maar tot op zekere hoogte. Daarom is het soms zo verdomde eenzaam.
Dat kan ik me heel goed voorstellen. Ik voel me ook regelmatig zo verdomde eenzaam. Hoeveel je ook kan vertellen, mensen begrijpen toch nooit echt 'hoe het was'.
Kan je bij je vriend wel je ei kwijt? Of ook bij hem tot op zekere hoogte?
vrijdag 13 februari 2009 om 22:05
Heb je trouwens nog gezien dat ik je toegevoegd had op mesmm?
Vind t vervelend om nu weg te gaan, maar vriendje moet nog wat voor zijn werk doen.
Jammer, vond het wel een fijn gesprek. Misschien een beetje confronterend voor ons allebei maar ik wil je bedanken voor je openheid en lieve persoonlijkheid.
Als je gewoon ff een keer je verhaal kwijt moet mag je me ook mailen. vivasterretje et live punt enel.
Fijne avond wurm
Liefs!
Vind t vervelend om nu weg te gaan, maar vriendje moet nog wat voor zijn werk doen.
Jammer, vond het wel een fijn gesprek. Misschien een beetje confronterend voor ons allebei maar ik wil je bedanken voor je openheid en lieve persoonlijkheid.
Als je gewoon ff een keer je verhaal kwijt moet mag je me ook mailen. vivasterretje et live punt enel.
Fijne avond wurm
Liefs!
vrijdag 13 februari 2009 om 22:06
quote:Wurmpje schreef op 13 februari 2009 @ 22:04:
En, Bingo!
De eerste tranen van vandaag rollen.
Je gaat door voor de koelkast Ster!
Dankjewel voor je lieve woorden. Ik sla ze op en ga ze nog vaak nalezen.
Je hebt gelijk. Ik ben poepie-jong.
Never stop believing!
Tnx! (f)
Wilde je niet aan het huilen maken.
Ja. lees het maar vaak door, lijkt me heel goed!!
En, Bingo!
De eerste tranen van vandaag rollen.
Je gaat door voor de koelkast Ster!
Dankjewel voor je lieve woorden. Ik sla ze op en ga ze nog vaak nalezen.
Je hebt gelijk. Ik ben poepie-jong.
Never stop believing!
Tnx! (f)
Wilde je niet aan het huilen maken.
Ja. lees het maar vaak door, lijkt me heel goed!!
zaterdag 14 februari 2009 om 00:08
Hai allemaal! Ik leef, en lees, nog hoor! Hoewel dat lezen wel even een flinke klus was nu. Had anderhalve dag niet meegelezen...
Tsjee, tsja, ehm, jeetje zoveel gelezen dat ik er niets zinnigs aan toe te voegen heb. Behalve dat er gewoon een scheut van het een of het ander door mijn buik schoot toen ik las dat ik gemist werd... Het bracht een grote grote grijns op mijn gezicht.
Iry ik ben ook pas gestopt met roken. Mij heeft het boek van Jan Geurtz (de opluchting) heel goed geholpen. Toch iets anders dan Allen Carr. En op de één of andere manier heeft de ontembare vrouw gemaakt dat ik weet waarom ik niet wil roken en maakt dat dat ik het ook gewoon maar niet meer doe.
Ik hoop dat het je lukt.
EV jij en je dekentje, fantastisch. En al die tranen die je moet laten zien, ik voel met je mee, maar het went, echt waar.
Hoe het met mij is? Pfoe, vreemd en nieuw en soms verwarrend maar dan ook wel heel snel ontward.
Vandaag is mijn dochter 14 jaar geworden. Niets van haar vader gehoord, wel een kaart van zijn vrouw en haar half broertjes. Voor mijn dochter een gegeven, voor mij een misselijk makende werkelijkheid. Mijn dochter heeft een vader die haar liever niet ziet.
Maar goed. Ik had gister avond een moment van diep en wezenlijk inzicht. Een soort geestelijke groeisprong zeg maar.
Ik zat aan de versierde keukentafel terug te denken aan 14 jaar geleden, de geboorte van Philomien. Een intens verdriet als ik terug denk aan dat meisje (ik) alleen in een ziekenhuisbed midden in de nacht, net moeder en alleen in het donker op de gang een sigaret rokend.
Het verdriet van al die jaren daarna: vechten, bevechten, angst en onmacht. En terwijl het vertrouwde verdriet opwelde, leek het alsof de andere helft van mij ineens zei "nee, dat hoeft dus niet. Dat is geweest, dat is niet meer nu, daar hoef je niet in te gaan nu. Dat helpt je niet verder. Ja het is er, het is er geweest en het verdient een plek. Maar nee, het is niet nu, laat het los".
En ik besloot niet in mijn verdriet te gaan, ik besloot weer voor de woede, de kracht. En dat is nog steeds waar ik ben. Op een wip tussen oud en nieuw, Een wip tussen slachtoffer en overlever. En dat voelt gek en dat voelt goed en dat voelt ook verdrietig want het gaat wel degelijk gepaard met een soort realistische verbittering haast. Niet iedereen is goed en ik moet vechten, ik moet op mezelf vertrouwen en niet ieder mens is goed.
Vooral dat heb ik heel erg moeite mee: niet ieder mens is goed voor mij. Maar misschien is dat die grens die ik nooit gevoeld heb, die ik nooit eerder ben tegengekomen, want was niet iedereen beter dan ik zelf. Meer waard dan ik zelf?
Nu ik zo zit te typen valt er weer een stuk op z'n plek.
Ik dacht zo weinig van mezelf dat dus iedereen beter was.
Nu kom ik erachter dat ik niet iedereen boven mezelf moet stellen en dat voelt goed maar dus ook verdrietig. Waarom voelt dat in vredesnaam verdrietig?
Misschien is het het verdriet dat ook gepaard gaat met het zien van een zielige film. Misschien zie ik de zielige film van de sneue feiten nog helderder nu ik zie dat het anders zou moeten zijn.
Nou jongens ik ben er weer hoor! Meteen een roman getypt.
Dit weekend erg druk met verjaardag vieren dus misschien laat met reageren... Fijn weekend voor zover mogelijk voor iedereen.
Tsjee, tsja, ehm, jeetje zoveel gelezen dat ik er niets zinnigs aan toe te voegen heb. Behalve dat er gewoon een scheut van het een of het ander door mijn buik schoot toen ik las dat ik gemist werd... Het bracht een grote grote grijns op mijn gezicht.
Iry ik ben ook pas gestopt met roken. Mij heeft het boek van Jan Geurtz (de opluchting) heel goed geholpen. Toch iets anders dan Allen Carr. En op de één of andere manier heeft de ontembare vrouw gemaakt dat ik weet waarom ik niet wil roken en maakt dat dat ik het ook gewoon maar niet meer doe.
Ik hoop dat het je lukt.
EV jij en je dekentje, fantastisch. En al die tranen die je moet laten zien, ik voel met je mee, maar het went, echt waar.
Hoe het met mij is? Pfoe, vreemd en nieuw en soms verwarrend maar dan ook wel heel snel ontward.
Vandaag is mijn dochter 14 jaar geworden. Niets van haar vader gehoord, wel een kaart van zijn vrouw en haar half broertjes. Voor mijn dochter een gegeven, voor mij een misselijk makende werkelijkheid. Mijn dochter heeft een vader die haar liever niet ziet.
Maar goed. Ik had gister avond een moment van diep en wezenlijk inzicht. Een soort geestelijke groeisprong zeg maar.
Ik zat aan de versierde keukentafel terug te denken aan 14 jaar geleden, de geboorte van Philomien. Een intens verdriet als ik terug denk aan dat meisje (ik) alleen in een ziekenhuisbed midden in de nacht, net moeder en alleen in het donker op de gang een sigaret rokend.
Het verdriet van al die jaren daarna: vechten, bevechten, angst en onmacht. En terwijl het vertrouwde verdriet opwelde, leek het alsof de andere helft van mij ineens zei "nee, dat hoeft dus niet. Dat is geweest, dat is niet meer nu, daar hoef je niet in te gaan nu. Dat helpt je niet verder. Ja het is er, het is er geweest en het verdient een plek. Maar nee, het is niet nu, laat het los".
En ik besloot niet in mijn verdriet te gaan, ik besloot weer voor de woede, de kracht. En dat is nog steeds waar ik ben. Op een wip tussen oud en nieuw, Een wip tussen slachtoffer en overlever. En dat voelt gek en dat voelt goed en dat voelt ook verdrietig want het gaat wel degelijk gepaard met een soort realistische verbittering haast. Niet iedereen is goed en ik moet vechten, ik moet op mezelf vertrouwen en niet ieder mens is goed.
Vooral dat heb ik heel erg moeite mee: niet ieder mens is goed voor mij. Maar misschien is dat die grens die ik nooit gevoeld heb, die ik nooit eerder ben tegengekomen, want was niet iedereen beter dan ik zelf. Meer waard dan ik zelf?
Nu ik zo zit te typen valt er weer een stuk op z'n plek.
Ik dacht zo weinig van mezelf dat dus iedereen beter was.
Nu kom ik erachter dat ik niet iedereen boven mezelf moet stellen en dat voelt goed maar dus ook verdrietig. Waarom voelt dat in vredesnaam verdrietig?
Misschien is het het verdriet dat ook gepaard gaat met het zien van een zielige film. Misschien zie ik de zielige film van de sneue feiten nog helderder nu ik zie dat het anders zou moeten zijn.
Nou jongens ik ben er weer hoor! Meteen een roman getypt.
Dit weekend erg druk met verjaardag vieren dus misschien laat met reageren... Fijn weekend voor zover mogelijk voor iedereen.
zaterdag 14 februari 2009 om 10:16
Philomein, gefeliciteerd met je dochter! Ik ben blij weer wat van je te lezen. Ik had je gemist. (En nu mis ik Saartje weer, waar ben je?)
Op de wip tussen oud en nieuw, tussen slachtoffer en overlever. Mooi gezegd. Ik vind het altijd zo mooi om te lezen als mensen hun inzichten hier delen... inspirerend!
Vind het zelf trouwens ook leuk om zulke dingen hier te delen of een ander erover te vertellen.
Nog even reageren over die oordelen over je eigen leven, ik weet even niet wie daarover schreef. Ik betrap er mezelf ook op hoor. Dat ik mezelf bijv. kwalijk neem dat ik eerder mezelf zo verloochende. Of andere dingen die ik nu inzie en eerder niet. Huisarts zei dus gisteren heel kalmpjes: dat had je tóen nodig. Zie het als overlevingsstrategie.
Zucht van opluchting aan mijn kant; zo van: oh, dan hoef ik mezelf daar dus niet om te veroordelen?
Hoezo heb ik anderen nodig om zulke eigenlijk simpele dingen te zeggen? Hoezo blinde vlek?
Maar ik wil mezelf dus ook niet meer veroordelen om dingen waar ik niets aan kan doen, die ik simpelweg niet anders kon of kan doen (anders deed ik het wel); ik wil me niet meer schamen om mijn bejaardenstaat-van-nu en het al dan niet werken; ik wil accepteren wat nu eenmaal NU zo is.
Zoals het nu is. Punt. En verder stoppen met denken daarover. Denken leidt tot niets.
Op de wip tussen oud en nieuw, tussen slachtoffer en overlever. Mooi gezegd. Ik vind het altijd zo mooi om te lezen als mensen hun inzichten hier delen... inspirerend!
Vind het zelf trouwens ook leuk om zulke dingen hier te delen of een ander erover te vertellen.
Nog even reageren over die oordelen over je eigen leven, ik weet even niet wie daarover schreef. Ik betrap er mezelf ook op hoor. Dat ik mezelf bijv. kwalijk neem dat ik eerder mezelf zo verloochende. Of andere dingen die ik nu inzie en eerder niet. Huisarts zei dus gisteren heel kalmpjes: dat had je tóen nodig. Zie het als overlevingsstrategie.
Zucht van opluchting aan mijn kant; zo van: oh, dan hoef ik mezelf daar dus niet om te veroordelen?
Hoezo heb ik anderen nodig om zulke eigenlijk simpele dingen te zeggen? Hoezo blinde vlek?
Maar ik wil mezelf dus ook niet meer veroordelen om dingen waar ik niets aan kan doen, die ik simpelweg niet anders kon of kan doen (anders deed ik het wel); ik wil me niet meer schamen om mijn bejaardenstaat-van-nu en het al dan niet werken; ik wil accepteren wat nu eenmaal NU zo is.
Zoals het nu is. Punt. En verder stoppen met denken daarover. Denken leidt tot niets.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 14 februari 2009 om 12:48
quote:iry schreef op 13 februari 2009 @ 17:56:
Heb ook even met Saar gesproken en de conclusie getrokken dat we het nu wel te groot maken.
Dus dat doen we maar niet.
Ik wil me hier nog even bij aansluiten. We hebben het te groot gemaakt, onnodig, ook naar Claire toe.
Laten we het er maar op houden dat we gezien hebben wat de beperkingen van een forum zijn, en het daar bij laten.
Ik heb gister even de tijd genomen om het te laten bezinken, want ik sloeg inderdaad een beetje door.
Heb mezelf afgevraagd wat ik wil met dit topic, wat meer afstand nemen of zo doorgaan.
Ben tot de conclusie gekomen dat deze plek belangrijk voor me is, dat ik het nodig heb en dat ik dus gewoon zo door wil gaan.
Ik kan jullie niet missen
Heb ook even met Saar gesproken en de conclusie getrokken dat we het nu wel te groot maken.
Dus dat doen we maar niet.
Ik wil me hier nog even bij aansluiten. We hebben het te groot gemaakt, onnodig, ook naar Claire toe.
Laten we het er maar op houden dat we gezien hebben wat de beperkingen van een forum zijn, en het daar bij laten.
Ik heb gister even de tijd genomen om het te laten bezinken, want ik sloeg inderdaad een beetje door.
Heb mezelf afgevraagd wat ik wil met dit topic, wat meer afstand nemen of zo doorgaan.
Ben tot de conclusie gekomen dat deze plek belangrijk voor me is, dat ik het nodig heb en dat ik dus gewoon zo door wil gaan.
Ik kan jullie niet missen
zaterdag 14 februari 2009 om 12:55
Philomein, fijn weer wat van je te lezen!
Van mij mag je vaker dit soort romans schrijven hoor.
Inspirerend inderdaad, zoals EV het al zegt.
Gefeliciteerd met je dochter en een heel fijn weekend.
EV, wat goed om te lezen dat willen accepteren van wat nu eenmaal NU zo is.
Dat wil ik ook proberen. Niet te ver vooruit kijken en mezelf gek maken door overal tegenop te zien. Maar leven in het nu en maar zien wat er komt en hoe dat gaat.
Van mij mag je vaker dit soort romans schrijven hoor.
Inspirerend inderdaad, zoals EV het al zegt.
Gefeliciteerd met je dochter en een heel fijn weekend.
EV, wat goed om te lezen dat willen accepteren van wat nu eenmaal NU zo is.
Dat wil ik ook proberen. Niet te ver vooruit kijken en mezelf gek maken door overal tegenop te zien. Maar leven in het nu en maar zien wat er komt en hoe dat gaat.
zaterdag 14 februari 2009 om 14:59
Mooi Philomein! Wat een inzicht, en wat een kracht ook.
Ik heb een gru-we-lijk luie dag. Net aangekleed, en het bevalt prima. Zo'n eerste vakantiedag mag ik dat van mezelf.
Saar, good for you dat je er even rustig over gedacht hebt. Het roept ook allemaal een boel emoties op soms.
Nou lieverds, ik heb het heel druk. Ik moet hoog nodig weer verder luieren!
Daaag!
Ik heb een gru-we-lijk luie dag. Net aangekleed, en het bevalt prima. Zo'n eerste vakantiedag mag ik dat van mezelf.
Saar, good for you dat je er even rustig over gedacht hebt. Het roept ook allemaal een boel emoties op soms.
Nou lieverds, ik heb het heel druk. Ik moet hoog nodig weer verder luieren!
Daaag!
