Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
woensdag 25 februari 2009 om 12:51
Even wat anders...
Ben net gebeld door twee verschillende personen die vanmiddag en vanavond langs willen komen. Heb ze beiden afgewimpeld met 1 of andere stomme smoes.
Ik weet dat ik dat mag, als ik geen zin heb hoef ik niets. Maar toch voel ik me er beetje vervelend over. Waarom wil ik geen mensen zien of spreken??? Waarom ontloop ik alle contact?
Ik heb er geen antwoord op en dat frusteert me.
Baal van mezelf. Bah!
Zo, moest dit even kwijt..
Ben net gebeld door twee verschillende personen die vanmiddag en vanavond langs willen komen. Heb ze beiden afgewimpeld met 1 of andere stomme smoes.
Ik weet dat ik dat mag, als ik geen zin heb hoef ik niets. Maar toch voel ik me er beetje vervelend over. Waarom wil ik geen mensen zien of spreken??? Waarom ontloop ik alle contact?
Ik heb er geen antwoord op en dat frusteert me.
Baal van mezelf. Bah!
Zo, moest dit even kwijt..
woensdag 25 februari 2009 om 12:55
En ik baal ook van hoe ik met het nieuws van nu omga. Het nieuws van de vliegtuigcrash. Het is vervelend, en heel erg. En ja, mijn ouders moeten nog naar huis komen met die vliegmaatschappij. Maar ik weet ook wel dat de kans zeer klein is dat er iets gebeurd met het vliegtuig waar ze mee terug moeten vliegen.
Ik ben gespannen, gestresst en bijna in paniek. Dat is toch gen normale reactie? Waarom reageer ik zo???
Ik ben gespannen, gestresst en bijna in paniek. Dat is toch gen normale reactie? Waarom reageer ik zo???
woensdag 25 februari 2009 om 12:55
woensdag 25 februari 2009 om 12:59
Boos worden op je eigen gevoel heeft geen zin Appel. Daar kwel je jezelf alleen maar mee. Een beetje coulance naar jezelf voor de schik. Je wilt je ouders niet kwijt, dus zulk nieuws roept veel op. En door je ziek-zijn kun je ook slecht filteren. Heel vervelend en ook iets wat niet direct overgaat. Je zult toch een beetje geduld met jezelf moeten hebben.
Je zeurt niet!
Je zeurt niet!
woensdag 25 februari 2009 om 13:17
quote:hanke321 schreef op 25 februari 2009 @ 12:55:
Waarom moet altijd alles een reden hebben Appel?
Geen zin, of geen behoefte om iemand te zien is toch ook een prima argument. Waarom wil je alles verklaren?
Wat als je het omdraait en zegt tegen jezelf dat je behoefte hebt om alleen te zijn. Klinkt het dan anders?
Ik weet dat ik er niet helemaal goed mee omga. Dat ik anders moet proberen te denken. Maar ik vind het slap van mezelf. Slap is niet helemaal het goede woord, maar kan zo niets anders bedenken.
Ik doe mijn best te denken wat jij zegt, dat ik de behoefte mag hebben alleen te zijn.
quote:hanke321 schreef op 25 februari 2009 @ 12:59:
Boos worden op je eigen gevoel heeft geen zin Appel. Daar kwel je jezelf alleen maar mee. Een beetje coulance naar jezelf voor de schik. Je wilt je ouders niet kwijt, dus zulk nieuws roept veel op. En door je ziek-zijn kun je ook slecht filteren. Heel vervelend en ook iets wat niet direct overgaat. Je zult toch een beetje geduld met jezelf moeten hebben.
Je zeurt niet!
Ik besef ook wel dat mijn reactie alles te maken heeft met hoe ik er nu spiegies aan toe ben..
En geduld met mezelf hebben... ja dat is zeker iets waar ik nog hard aan moet werken!!
Bedankt voor je lieve woorden!
Waarom moet altijd alles een reden hebben Appel?
Geen zin, of geen behoefte om iemand te zien is toch ook een prima argument. Waarom wil je alles verklaren?
Wat als je het omdraait en zegt tegen jezelf dat je behoefte hebt om alleen te zijn. Klinkt het dan anders?
Ik weet dat ik er niet helemaal goed mee omga. Dat ik anders moet proberen te denken. Maar ik vind het slap van mezelf. Slap is niet helemaal het goede woord, maar kan zo niets anders bedenken.
Ik doe mijn best te denken wat jij zegt, dat ik de behoefte mag hebben alleen te zijn.
quote:hanke321 schreef op 25 februari 2009 @ 12:59:
Boos worden op je eigen gevoel heeft geen zin Appel. Daar kwel je jezelf alleen maar mee. Een beetje coulance naar jezelf voor de schik. Je wilt je ouders niet kwijt, dus zulk nieuws roept veel op. En door je ziek-zijn kun je ook slecht filteren. Heel vervelend en ook iets wat niet direct overgaat. Je zult toch een beetje geduld met jezelf moeten hebben.
Je zeurt niet!
Ik besef ook wel dat mijn reactie alles te maken heeft met hoe ik er nu spiegies aan toe ben..
En geduld met mezelf hebben... ja dat is zeker iets waar ik nog hard aan moet werken!!
Bedankt voor je lieve woorden!
woensdag 25 februari 2009 om 13:39
Hoi liefjes!
Kom vast gedag zeggen.....moet eigenlijk gaan opruimen en mijn haren wassen (en ook echt nu...mijn schoonzusje staat zo voor de deur)
He Appel! fijn om je weer even te zien schrijven.
Gaat het een beetje meid? lekker egoposten hoor!!
Hanke,dansen is inderdaad topsport.Ik ga je echt afmatten hoor!!
Saar....weer boven water?
Kom vast gedag zeggen.....moet eigenlijk gaan opruimen en mijn haren wassen (en ook echt nu...mijn schoonzusje staat zo voor de deur)
He Appel! fijn om je weer even te zien schrijven.
Gaat het een beetje meid? lekker egoposten hoor!!
Hanke,dansen is inderdaad topsport.Ik ga je echt afmatten hoor!!
Saar....weer boven water?
