Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
woensdag 25 februari 2009 om 18:21
Status van mijn boek: het is in de lamineerfase. Dat wil zeggen de afwerking van de omslag (glanslaag). Dat wil dus zeggen dat het al gedrukt is! Zo gaaf dat je dat via die site kunt volgen, de status van je order. Ik denk zomaar dat het eerder klaar is dan de 5e maart..
Ik ben behoorlijk serieus aan het schrijven geweest op het andere topic (OV), dus ik ga hier maar niet in herhaling vervallen. Verder nog een blog geschreven op mijn hyves. En gepuzzeld, en met de hond gelopen, en was opgehangen, andere was opgeruimd, en gepoetst. Stiekem toch wel weer aardig wat.
Mijn leidraad was vandaag: wat heb ik NU nodig?
Ik ben behoorlijk serieus aan het schrijven geweest op het andere topic (OV), dus ik ga hier maar niet in herhaling vervallen. Verder nog een blog geschreven op mijn hyves. En gepuzzeld, en met de hond gelopen, en was opgehangen, andere was opgeruimd, en gepoetst. Stiekem toch wel weer aardig wat.
Mijn leidraad was vandaag: wat heb ik NU nodig?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 25 februari 2009 om 19:50
Dat gaat snel nu met je boek EV, wat goed!
Mooie leidraad die je had vandaag. Is het gelukt die te volgen?
Net maar even met mijn huiswerk bezig geweest, moet wel af zijn voor morgen natuurlijk.
Ik vind het maar ingewikkeld gedoe al die emoties. En ik wil het graag goed doen, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Het kan eigenlijk niet goed of fout.
Merk wel dat ik nog steeds enorm pissig ben op mijn moeder. We zijn nu een week verder en ik heb niets meer van haar gehoord. Dan zeg ik wel heel stoer dat ik het nu bij haar laat, zonder verwachtingen, maar ik merk dat ik toch stiekem hoopte dat ze er zelf op terug zou komen. Maar niet dus.
Laat ik me toch weer teleurstellen.
En niet alleen dat, want ik laat het ook niet bij haar, zoals ik graag zou willen. Ik voel me weer in de positie gedrukt van het moeilijk k*tkind en ga het toch weer bij mezelf zoeken. Mij weer afvragen wat ik verkeerd heb gedaan dat zij zo doet.
Mooie leidraad die je had vandaag. Is het gelukt die te volgen?
Net maar even met mijn huiswerk bezig geweest, moet wel af zijn voor morgen natuurlijk.
Ik vind het maar ingewikkeld gedoe al die emoties. En ik wil het graag goed doen, maar dat slaat natuurlijk nergens op. Het kan eigenlijk niet goed of fout.
Merk wel dat ik nog steeds enorm pissig ben op mijn moeder. We zijn nu een week verder en ik heb niets meer van haar gehoord. Dan zeg ik wel heel stoer dat ik het nu bij haar laat, zonder verwachtingen, maar ik merk dat ik toch stiekem hoopte dat ze er zelf op terug zou komen. Maar niet dus.
Laat ik me toch weer teleurstellen.
En niet alleen dat, want ik laat het ook niet bij haar, zoals ik graag zou willen. Ik voel me weer in de positie gedrukt van het moeilijk k*tkind en ga het toch weer bij mezelf zoeken. Mij weer afvragen wat ik verkeerd heb gedaan dat zij zo doet.
woensdag 25 februari 2009 om 20:03
O niet doen Saar.
Hoe je als kind was weet ik niet, maar een kind kan bijna nooit 'fout' zijn. En nu ben je in ieder geval niet het moeilijke kind.
Je vroeg om een beetje respect voor iets heel heel heel persoonlijks. Iets kwetsbaars, iets dat van jou is.
Iets dat gewoon niemand aangaat, tenzij jij het wilt delen.
En dat mag je dan vragen!
Jij bent iemand. Iemand met rechten, iemand met gevoelens.
Dat kan soms lastig zijn voor de rest van de wereld, maar daar leren ze maar mee leven. Zeker als het alleen lastig is omdat zij dan niet het nieuwtje van de week hebben.
Je hebt het geweldig gedaan, en laat je geweten je niet anders vertellen!
Hoe je als kind was weet ik niet, maar een kind kan bijna nooit 'fout' zijn. En nu ben je in ieder geval niet het moeilijke kind.
Je vroeg om een beetje respect voor iets heel heel heel persoonlijks. Iets kwetsbaars, iets dat van jou is.
Iets dat gewoon niemand aangaat, tenzij jij het wilt delen.
En dat mag je dan vragen!
Jij bent iemand. Iemand met rechten, iemand met gevoelens.
Dat kan soms lastig zijn voor de rest van de wereld, maar daar leren ze maar mee leven. Zeker als het alleen lastig is omdat zij dan niet het nieuwtje van de week hebben.
Je hebt het geweldig gedaan, en laat je geweten je niet anders vertellen!
woensdag 25 februari 2009 om 20:06
EV: Jeetje, wat gaat dat snel! Dat had ik niet verwacht! Leuk zeg! 
En dat klinkt goed, een dag in het teken van wat heb ik nu nodig. Vind je het niet moeilijk om te besluiten wat je echt nodig hebt, of wat je graag zou willen maar waar je wel zonder kan, en wat je misschien niet wilt maar wel goed is?
Ik vind dat dus zò moeilijk!
(ik wil altijd alleeen maar liggen en chocola ._
Ster: sorrie he
Zal ik nog even nadenken over haalbare verzoeken?
Misschien moet ik deze wishlist dan bij het altaartje vna de blonde godin leggen?
En dat klinkt goed, een dag in het teken van wat heb ik nu nodig. Vind je het niet moeilijk om te besluiten wat je echt nodig hebt, of wat je graag zou willen maar waar je wel zonder kan, en wat je misschien niet wilt maar wel goed is?
Ik vind dat dus zò moeilijk!
(ik wil altijd alleeen maar liggen en chocola ._
Ster: sorrie he
Zal ik nog even nadenken over haalbare verzoeken?
Misschien moet ik deze wishlist dan bij het altaartje vna de blonde godin leggen?
woensdag 25 februari 2009 om 21:28
Dag lieverds!
Dikke ! Want volgens mij kunnen een aantal van jullie dat wel gebruiken. Een is niet veel, maar wel gemeend!
Saar, succes morgen! Ik hoop je morgen nog te spreken op msn..
Ik kwam alleen maar even een brengen. Zet de laptop zo uit.. Ga op de bank liggen of misschien al wel naar bed.
Ik heb genoeg gehad en gevoeld voor vandaag.
Tot morgen! Dan ga ik verder reageren op jullie posts.
Liefs! (f)
Dikke ! Want volgens mij kunnen een aantal van jullie dat wel gebruiken. Een is niet veel, maar wel gemeend!
Saar, succes morgen! Ik hoop je morgen nog te spreken op msn..
Ik kwam alleen maar even een brengen. Zet de laptop zo uit.. Ga op de bank liggen of misschien al wel naar bed.
Ik heb genoeg gehad en gevoeld voor vandaag.
Tot morgen! Dan ga ik verder reageren op jullie posts.
Liefs! (f)
woensdag 25 februari 2009 om 22:39
Ik snap dat helemaal Saartje, dat gevoel en verstand niet op 1 lijn zitten. Heb ik ook. Het is ook zo moeilijk om niet iets te verwachten of misschien kun je beter zeggen: hopen.
Heel maf bij mij is dat ik, ondanks dat ik zelf anderhalf jaar geleden het contact met mijn moeder heb verbroken, toch nog steeds hoop dat ze ineens voor de deur staat..
tegelijkertijd weet ik gewoon dat dat niet gaat gebeuren en dat ze niet anders gaat denken.
En ik voel nu meteen heel veel als ik dit opschrijf, van boosheid tot verdriet aan toe.
(Trouwens, daar kun je toch over schrijven? Hoe je je voelt in deze situatie van je moeder? En je hebt hier wel meer geschreven, de afgelopen week..)
Wurm, het is een verschil hoor, dat wat je wil, of dat wat je echt nodig hebt. Het laatste zit dieper. Oppervlakkig gezien kun je in je bed willen blijven, maar dieper zit dan vast en zeker wel een andere behoefte. Om maar een voorbeeld van mezelf te geven: ik wil nu bijv. rust en stilte, maar diep van binnen wil ik verbondenheid en contact ervaren. Maar eigenlijk ben ik daar ook weer doodsbang voor... dus ik zeg maar gauw tegen mezelf dat ik rust en stilte wil, en mijn dekentje.
(Waarom denk je dat ik niet heb gereageerd op de hondenwandeling?)
Heel maf bij mij is dat ik, ondanks dat ik zelf anderhalf jaar geleden het contact met mijn moeder heb verbroken, toch nog steeds hoop dat ze ineens voor de deur staat..
tegelijkertijd weet ik gewoon dat dat niet gaat gebeuren en dat ze niet anders gaat denken.
En ik voel nu meteen heel veel als ik dit opschrijf, van boosheid tot verdriet aan toe.
(Trouwens, daar kun je toch over schrijven? Hoe je je voelt in deze situatie van je moeder? En je hebt hier wel meer geschreven, de afgelopen week..)
Wurm, het is een verschil hoor, dat wat je wil, of dat wat je echt nodig hebt. Het laatste zit dieper. Oppervlakkig gezien kun je in je bed willen blijven, maar dieper zit dan vast en zeker wel een andere behoefte. Om maar een voorbeeld van mezelf te geven: ik wil nu bijv. rust en stilte, maar diep van binnen wil ik verbondenheid en contact ervaren. Maar eigenlijk ben ik daar ook weer doodsbang voor... dus ik zeg maar gauw tegen mezelf dat ik rust en stilte wil, en mijn dekentje.
(Waarom denk je dat ik niet heb gereageerd op de hondenwandeling?)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
woensdag 25 februari 2009 om 22:41
Nu gaa hier ook de pc uit hoor. Genoeg gedaan, geschreven en vooral gevoeld vandaag. Zelfs als ik naar een aflevering van Star Trek kijk (ik heb toch zo'n dvd-box). Dan gaat het over iemand van een buitenaards ras die worstelt met mensworden en gevoelens.....
Welterusten voor straks, allemaal. Ik hoop ook dat ik een keer rustig slaap zonder dromen. Tenminste, dromen mag wel, maar ik wil niet bang wakker worden.
Welterusten voor straks, allemaal. Ik hoop ook dat ik een keer rustig slaap zonder dromen. Tenminste, dromen mag wel, maar ik wil niet bang wakker worden.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 26 februari 2009 om 00:17
quote:Elmervrouw schreef op 25 februari 2009 @ 22:39:
Wurm, het is een verschil hoor, dat wat je wil, of dat wat je echt nodig hebt. Het laatste zit dieper. Oppervlakkig gezien kun je in je bed willen blijven, maar dieper zit dan vast en zeker wel een andere behoefte. Om maar een voorbeeld van mezelf te geven: ik wil nu bijv. rust en stilte, maar diep van binnen wil ik verbondenheid en contact ervaren. Maar eigenlijk ben ik daar ook weer doodsbang voor... dus ik zeg maar gauw tegen mezelf dat ik rust en stilte wil, en mijn dekentje.
(Waarom denk je dat ik niet heb gereageerd op de hondenwandeling?)
Daar zeg je me wat.
Ik ga er eens over nadenken! Dank, EV!
Welterusten allemaal!!!
Wurm, het is een verschil hoor, dat wat je wil, of dat wat je echt nodig hebt. Het laatste zit dieper. Oppervlakkig gezien kun je in je bed willen blijven, maar dieper zit dan vast en zeker wel een andere behoefte. Om maar een voorbeeld van mezelf te geven: ik wil nu bijv. rust en stilte, maar diep van binnen wil ik verbondenheid en contact ervaren. Maar eigenlijk ben ik daar ook weer doodsbang voor... dus ik zeg maar gauw tegen mezelf dat ik rust en stilte wil, en mijn dekentje.
(Waarom denk je dat ik niet heb gereageerd op de hondenwandeling?)
Daar zeg je me wat.
Ik ga er eens over nadenken! Dank, EV!
Welterusten allemaal!!!
donderdag 26 februari 2009 om 00:37
Goeie avond/nacht allemaal!EV,ik zag "je"nog staan in de boekenwinkel(het olifantje Elemer!als knuffel,moest gelijk aan jouw denken.
Gisteravond naar Sara Kroos geweest,was een geslaagde voorstelling maar er was van alles aan de hand met mijn vriend(noem hem Spongebobe=SB ipv SM want dat staat zo raar)Een hele toestand -met ziekenhuis bezoek enal- maar dat vertel ik morgen wel want het is al laat en ik moet morgen vroeg op.Ga naar het creatief athelier een basis curcus tekenen&schilderen volgen dat om 9.30 begint dus...Maar wou toch nog even wat van me laten horen vandaar
Tot morgen
Groetjes Spongebabe
Gisteravond naar Sara Kroos geweest,was een geslaagde voorstelling maar er was van alles aan de hand met mijn vriend(noem hem Spongebobe=SB ipv SM want dat staat zo raar)Een hele toestand -met ziekenhuis bezoek enal- maar dat vertel ik morgen wel want het is al laat en ik moet morgen vroeg op.Ga naar het creatief athelier een basis curcus tekenen&schilderen volgen dat om 9.30 begint dus...Maar wou toch nog even wat van me laten horen vandaar
Tot morgen
Groetjes Spongebabe
donderdag 26 februari 2009 om 13:10
Dag begon minder, zeg maar. Mezelf opgepakt en heel eind met de hond gaan lopen, langs het water. Dat heeft wel geholpen. Ik denk dat het liedje van Claudia de Breij meer dan ik wilde heeft opgeroepen wat mijn kinderen betreft; een onderwerp wat ik de meeste tijd succesvol ergens weet te parkeren omdat ik er toch niets mee kan.
Oei, wat klinkt dit laatste erg.
Verder (och ja, ik zeg het nog maar een keer) gepieker over werk, terugkeren in het echte leven, want nu zit ik maar wat in en om huis en dat is toch ook niet wat ik wil.
Maar de moed om mijn baas te bellen heb ik tot dusver nog niet gevonden. Het zit me ook dwars dat er niets van zijn kant komt. Druk, ja, maar dan voel ik wel zoiets van 'uit het oog, uit het hart', terwijl ik zelf juist veel 'flashbacks' heb van werksituaties en mensen, en er veel mee bezig ben, ook met een mogelijk einde-contract.
Succes straks (of nu?) bij de psych, ik denk aan je.
Oei, wat klinkt dit laatste erg.
Verder (och ja, ik zeg het nog maar een keer) gepieker over werk, terugkeren in het echte leven, want nu zit ik maar wat in en om huis en dat is toch ook niet wat ik wil.
Maar de moed om mijn baas te bellen heb ik tot dusver nog niet gevonden. Het zit me ook dwars dat er niets van zijn kant komt. Druk, ja, maar dan voel ik wel zoiets van 'uit het oog, uit het hart', terwijl ik zelf juist veel 'flashbacks' heb van werksituaties en mensen, en er veel mee bezig ben, ook met een mogelijk einde-contract.
Succes straks (of nu?) bij de psych, ik denk aan je.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 26 februari 2009 om 13:32
Lastig is dat he, dat je aan gemoedsrust toe wilt komen en dat er van alles in en om je aan je trekt.
Zoals je elders al schreef, het heeft enorm met autonomie te maken. Hoe meer je daar van hebt, hoe minder wankel je wordt van de omstandigheden om je heen.
Kort en bondig kun je wel zeggen dat het leven je niet heel erg heeft meegezeten. Heb gister je blog gelezen, ook het liedje gehoord en ik zat met tranen in mijn ogen. Omdat ik op dat moment dacht hoe dat voor jou moet voelen, zo'n liedje horen: Ik ben altijd bij je, elke hartslag.
Hoe ga je om met een liefde (voor je kinderen) die je niet opraakt, die niet doodgaat maar die je ook niet het dagelijks kwijt kunt. Ik snap dat je 'er niks mee kan'. Ik vind dat zelfs heel rustig neergezet.
Dat je het in een boekvorm kon gieten, is denk ik ook heel belangrijk om ....ja hoe zeg je dat zonder in cliche's te vallen. Woorden geven, niet compleet door te draaien, wanhoop woede en pijn, verlangen liefde en trots.... dat dat er allemaal mag zijn. En -als het je lukt- dat het boek af en toe dicht kan als het te pijnlijk voor je is.
Dikke knuf van mij
Zoals je elders al schreef, het heeft enorm met autonomie te maken. Hoe meer je daar van hebt, hoe minder wankel je wordt van de omstandigheden om je heen.
Kort en bondig kun je wel zeggen dat het leven je niet heel erg heeft meegezeten. Heb gister je blog gelezen, ook het liedje gehoord en ik zat met tranen in mijn ogen. Omdat ik op dat moment dacht hoe dat voor jou moet voelen, zo'n liedje horen: Ik ben altijd bij je, elke hartslag.
Hoe ga je om met een liefde (voor je kinderen) die je niet opraakt, die niet doodgaat maar die je ook niet het dagelijks kwijt kunt. Ik snap dat je 'er niks mee kan'. Ik vind dat zelfs heel rustig neergezet.
Dat je het in een boekvorm kon gieten, is denk ik ook heel belangrijk om ....ja hoe zeg je dat zonder in cliche's te vallen. Woorden geven, niet compleet door te draaien, wanhoop woede en pijn, verlangen liefde en trots.... dat dat er allemaal mag zijn. En -als het je lukt- dat het boek af en toe dicht kan als het te pijnlijk voor je is.
Dikke knuf van mij
donderdag 26 februari 2009 om 14:50
Moet zo naar therapie en wat zie ik er tegenop zeg.
Had vanochtend het liefst afgebeld.
Volgens mij is dit gewoon niets voor mij, schiet ik er niets mee op.
Beetje zoeken naar jezelf, wat dat dan ook mag zijn.
Wat als ik nu gewoon al die tijd juist al mezelf was en nu op zoek ben naar iets wat ik helemaal niet ben?
Misschien voel ik me daarom wel zo rot.
Had vanochtend het liefst afgebeld.
Volgens mij is dit gewoon niets voor mij, schiet ik er niets mee op.
Beetje zoeken naar jezelf, wat dat dan ook mag zijn.
Wat als ik nu gewoon al die tijd juist al mezelf was en nu op zoek ben naar iets wat ik helemaal niet ben?
Misschien voel ik me daarom wel zo rot.
donderdag 26 februari 2009 om 16:13
Goeiemiddag!
Saar, ben hard aan je aan het denken op dit moment... Niet dat dat zal helpen... maar toch.
EV,
Goed nieuws wat je boek betreft! Je boek ligt hier te wachten om gelezen te gaan worden. Ga er snel in beginnen, heb de rust nu nog niet gehad er in te beginnen helaas.
Hanke, hoe is het met jou?
Spongebabe, sterkte met je vriend...
Lynne, hoe was je middag met bezoek?
Ster, hoe is het met je?
De therapie week zit er weer op voor mij. Zo rustig als het begon, zo heftig is het geeindigd vandaag. Bah... Ik voelde me wel redelijk deze week. Heb daar ook wel moeite voor moeten doen door alles proberen zo ver mogelijk weg te stoppen. Onder het motto van: als ik er niet aan denk is het er voor eventjes ook niet.
Maar nu... vandaag heeft er ontzettend ingehakt.
En heb nu de keuze, het over me heen laten komen of weer diep weg stoppen. Alhoewel ik betwijfel of dat gaat lukken.
Dus een twijfelende Appel op dit moment.
Ga even wandelen met Appelhond, i-pod zo hard mogelijk zetten en een flink stuk lopen.
Tot later! (f)
Saar, ben hard aan je aan het denken op dit moment... Niet dat dat zal helpen... maar toch.
EV,
Goed nieuws wat je boek betreft! Je boek ligt hier te wachten om gelezen te gaan worden. Ga er snel in beginnen, heb de rust nu nog niet gehad er in te beginnen helaas.
Hanke, hoe is het met jou?
Spongebabe, sterkte met je vriend...
Lynne, hoe was je middag met bezoek?
Ster, hoe is het met je?
De therapie week zit er weer op voor mij. Zo rustig als het begon, zo heftig is het geeindigd vandaag. Bah... Ik voelde me wel redelijk deze week. Heb daar ook wel moeite voor moeten doen door alles proberen zo ver mogelijk weg te stoppen. Onder het motto van: als ik er niet aan denk is het er voor eventjes ook niet.
Maar nu... vandaag heeft er ontzettend ingehakt.
En heb nu de keuze, het over me heen laten komen of weer diep weg stoppen. Alhoewel ik betwijfel of dat gaat lukken.
Dus een twijfelende Appel op dit moment.
Ga even wandelen met Appelhond, i-pod zo hard mogelijk zetten en een flink stuk lopen.
Tot later! (f)
donderdag 26 februari 2009 om 16:45
Hallo allemaal!
Even een tijdje toelaten misschien Appel? Gewoon aan toe geven, onder een deken, even voelen dat het rot/vermoeiend/boos of wat dan ook is. Als je dat een half uurtje bewust doet is het daarna vaak ook makkelijker om het af te sluiten. Omdat je er op zo'n moment over nadenkt en de emoties van die dag een klein beetje een plekje geeft.
Maar misschien doe je met een wandeling met Appelhond wel hetzelfde. Een flinke wandeling kan voor mij echt meditatief werken!
Lieve Saar. Hoor ik hier een hoop angst en onzekerheid? Dat lijkt me juist iets om te bespreken. Dat je bang bent om te worden wie Peut denkt dat je bent.
Persoonlijk zie ik gesprekstherapie liever als een mogelijkheid om te kijken naar dingen waar ik in mijn hoofd mee bezig ben. Onderzoeken waarom ze me bezig houden, welke emoties erbij horen. Of die soms ergens anders vandaan komen.
Dat is vaak al heel waardevol voor mij. En bij sommige dingen wil ik dan gaan onderzoeken òf ik het wil veranderen. En waarom wel of niet. Want je MOET niet veranderen.
Je kan kijken wat je nu in je leven lastig vind. Waarom je dat zo lastig vind. En of er ruimte is om er verandering in te brengen. Of je dat uberhaupt wilt.
Therapie is Jou ding joh. En als je Peuter teveel 'wroet' naar jou zin, dan mag je dat zeggen!
EV: confronterend, sommige liedjes. Nu moet ik zeggen dat ik (toen ik dr op tv zag) niet goed geluisterd heb naar de tekst, maar ik kan me wel goed voorstellen dat het voor jou heel emotioneel is. Zit je daar, met al je moedergevoelens...
Wat dat betreft kan bijna niemand begrijpen wat jij allemaal hebt doorgemaakt denk ik. Nog steeds doormaakt.
Ik kan er geen woorden voor vinden, maar wil wel even zeggen dat ik erg veel respect voor je hebt, en de manier waarop je jij bent. Duidelijker krijg ik het nu niet.
Lynne, hoe was je bezoek? Heb je een goede band met die vriendin van je moeder, of was het een bijzondere gebeurtenis?
Spongebabe, ik weet niet wat het is, maar ik hoop dat je vriend nu redelijk okee is. Uit je verhaal kan ik niet opmaken of het ernstig was, maar omdat je vriend ook zo ziek is lijkt het me flink schrikken als je dan ineens met je lief in het ziekenhuis zit.
Hanke, Iry, hoe is het met jullie vandaag?
Ster, waar ben je? Druk druk druk?
Even een tijdje toelaten misschien Appel? Gewoon aan toe geven, onder een deken, even voelen dat het rot/vermoeiend/boos of wat dan ook is. Als je dat een half uurtje bewust doet is het daarna vaak ook makkelijker om het af te sluiten. Omdat je er op zo'n moment over nadenkt en de emoties van die dag een klein beetje een plekje geeft.
Maar misschien doe je met een wandeling met Appelhond wel hetzelfde. Een flinke wandeling kan voor mij echt meditatief werken!
Lieve Saar. Hoor ik hier een hoop angst en onzekerheid? Dat lijkt me juist iets om te bespreken. Dat je bang bent om te worden wie Peut denkt dat je bent.
Persoonlijk zie ik gesprekstherapie liever als een mogelijkheid om te kijken naar dingen waar ik in mijn hoofd mee bezig ben. Onderzoeken waarom ze me bezig houden, welke emoties erbij horen. Of die soms ergens anders vandaan komen.
Dat is vaak al heel waardevol voor mij. En bij sommige dingen wil ik dan gaan onderzoeken òf ik het wil veranderen. En waarom wel of niet. Want je MOET niet veranderen.
Je kan kijken wat je nu in je leven lastig vind. Waarom je dat zo lastig vind. En of er ruimte is om er verandering in te brengen. Of je dat uberhaupt wilt.
Therapie is Jou ding joh. En als je Peuter teveel 'wroet' naar jou zin, dan mag je dat zeggen!
EV: confronterend, sommige liedjes. Nu moet ik zeggen dat ik (toen ik dr op tv zag) niet goed geluisterd heb naar de tekst, maar ik kan me wel goed voorstellen dat het voor jou heel emotioneel is. Zit je daar, met al je moedergevoelens...
Wat dat betreft kan bijna niemand begrijpen wat jij allemaal hebt doorgemaakt denk ik. Nog steeds doormaakt.
Ik kan er geen woorden voor vinden, maar wil wel even zeggen dat ik erg veel respect voor je hebt, en de manier waarop je jij bent. Duidelijker krijg ik het nu niet.
Lynne, hoe was je bezoek? Heb je een goede band met die vriendin van je moeder, of was het een bijzondere gebeurtenis?
Spongebabe, ik weet niet wat het is, maar ik hoop dat je vriend nu redelijk okee is. Uit je verhaal kan ik niet opmaken of het ernstig was, maar omdat je vriend ook zo ziek is lijkt het me flink schrikken als je dan ineens met je lief in het ziekenhuis zit.
Hanke, Iry, hoe is het met jullie vandaag?
Ster, waar ben je? Druk druk druk?
donderdag 26 februari 2009 om 17:02
donderdag 26 februari 2009 om 17:26
Hoi goeiedemiddeg allemaal!
-Saar sterkte met je therapie,ik zal aan je denken(al heb je daar nu natuurlijk niets aan)Ik heb ook elke x weerstand om tegaan(ken ik van vorige therapieen)maar heb als ik thuis ben meestal toch een goed gevoel over dat ik gegaan ben(meestal niet altijd)
Ik ben dus alleen naar die voorstelling van Sara Kroos geweest in A'dam.Mijn vriend ging niet hij was een autosleutel kwijtgeraakt(SB=automonteur)van een klant en dat gaat hem 700 euro kosten (afgezien de bijkomstigheden)dus hij was niet in de stemming om tegaan (dat kon ik me wel voorstellen maar)ik besloot dus om wel tegaan .Ik dacht dan zitten we anders met z'n tweeen thuis sjagerijnig tezijn terwijl ik naar die voorstelling kan(dacht dat hij alleen niet wou omdat hij baalde ivm.die sleutels)Hij zij nog dat hij misschien naar het ziekenhuis ging maar dat drong niet echt tot me door+we hadden die ochtend daarna nog een controle afspraak in het VU dus dacht dat het niet zo'n vaart zou lopen.(ik heb alleen telefonisch contact met hem gehad,en hij zei nog ik spreek je nog wel als je terug bent op een boze toon)Ik mijn moeder opgebelt om tevragen wat zij gedaan zou hebben in deze situatie;zij zei dat ik gewoon gaan moest(had ik zelf ook al bedacht zocht alleen even bevestiging)Dus ik ging met de treinI werd ik nog de verkeerde kant opgestuurd door een agent toen ik de weg vroeg en waar de Kleine komedie was;hij zei dat ik naar het Leidseplein moest gaan en daar...maar ik had mijn moeder aan de tel. en die zei dat ik richting het Rembrandsplein moest (ik kon nog net op tijd uit de tram stappen)Heb toen op de plattegrond bij de tramhalte gekeken en benverder gaan lopen.Toen ik net een man de weg gevraagd had(en hij zei dat het nog heeeel ver lopen was)zag ik schuin tegenover mij een bord hangen met de Kleine Komedie;gelukkig gevonden!Het was 10 minuten voor de laatsteophaal mogelijkheid van de kaarten,en omdat ik alleen was kon ik ipv. rij 10 op de hoek van rij 4 gaan zitten(dat was best vooraan dus)De voorstelling was tegek ze zong veel liedjes,heb na afloop een gesigneerde CD van de voorstelling gekocht(had nog net genoeg geld)En ik ging gelijk terug naar huis,daar aangekomen zat er een kwade SB op de bank die zich zeer gepasseerd gevoeld had/voelde.Wat bleek dus door de stress is hij lichamelijk beroerd geworden(stress sloeg op zijn lichaam)zo beroerd dat de buurvrouw van de garage(werk)hem naar het ziekenhuis heeft gebracht want hij was zo benauwd dat hij bijna van zijn stokkie ging,had het gevoel flauw tevallen en hij kon niet meer auto rijden.Daar hebben ze hem iets tegen zijn benauwdheid gegeven en hem even laten liggen en daarna hebben ze hem naar huis gestuurd omdat hij de volgende dag toch een afspraak in het ziekenhuis had staan(controle ivm.leukemie)De buurvrouw heeft hem dan ook naar mijn huis terug gebracht.Waar hij dus op mij zat tewachten,want hij wou met me spreken had hij al door de tel. gezegd...Dus toen ik thuis kwam;volgens hem hield ik niet genoeg van hem want als het slecht met hem gaat en hij naar het ziekenhuis toemoet ga ik gewoon alleen naar een voorstelling toe zonder me te intresseren wat er met hem aan de hand was.Het was mij helemaal niet zo duidelijk dat hij zich zo beroerd voelde en dat er misschien wat aan de hand was (ik dacht we gaan morgen toch naar het ziekenhuis)dacht dat hij alleen liep tebalen van die sleutel en dat ie daarom niet mee wilde gaan.Maar ik had wel gezegd,toen hij zei dat hij misschien naar het ziekenhuis zou gaan,dat moet je doen je gezondheid is belangrijk-tenminste dat zegt hij dat ik dat gezegd heb ik maakte me op dat moment druk omdat ik alleen moest gaan en ik niet wist waar het was ,hoe ik er komen moest enz(het alleen heen gaan is ook best een drempel net als alleen uitgaan bijv.).dus ik kan me dat niet meer herinneren of ik dat gezegd heb.Ik mocht gelijk niet meer mee naar het ziekenhuis de volgende dag(terwijl ik meestal meega)Ik heb het een paar x gevraagd of ik mee mocht maar dat mocht echt niet,want ik hield niet van hem anders wasik niet alleen naar die voorstelling gegaan terwijl hij naar het ziekenhuis moest,hij had al helemaal plannen als ik niet mee zou gaan dat hij als hij terug kwam hij helemaal weer terug in zijn eigen huis zou gaan wonen(hij heeft een eigen huis maar is meestal bij mij)vertelde hij me gisteravond.
Ik ben gewoon toch vroeg opgaan staan(gister toen hij naar het ziekenhuis moest) en heb me aangekleed terwijl hij bleef zeggen dat ik niet mee mocht als ik het hem vroeg.Toen hij aanstalte maakte om weg tegaan heb ik me jas aan getrokken(ik dacht ik loop gewoon mee en stap ook in de auto,maar hij ging het eerste stuk met de scooter om vervolgens over testappen op de auto(die nog bij de garage stond ivm de rit met de buurvrouw))Toen zei hij op het laatste moment pak die helm maar en toen ben ik ,in eerste instantie,meegegaan zonder wat tezeggen(ik had mijn excusses al eerder+meerder x-en gemaakt )achterop de scooter,daarna verder met de auto.
Gelukkig was er vandaag een erg aardige arts die ook nog eens een duidelijke uitleg gaf die positief was.Nml.dat de leukemie weg was door die 4 chemokuren die SB in het VU heeft gehad en hij een beenmergpunctie/transplantatie heeft gehad om tekijken of de kanker nou helemaal weg was/is en dat hij daarom die kuur voor thuis en die andere medicijnen moet blijven slikken (+ om de zoveel tijd moet zijn bloed gecontroleerd daarvoor zijn deze afspraken)om de leukemie daadwerkelijk weg tehouden(deze med. moet hij 2 jaar blijven slikken;hij heeft er een krap jaar opzitten dus heeft nog een ruim jaar tegaan=zijn wel zware pillen hoor elke dag een aantal(waarvan 1 die ik ook heb gehad voor mijn lever;dus ik weet wat hij voelt ongeveer qua bijwerkingen)en zondag's 11 stuks waar hij de hele dag beroerd van is .We kwamen dan ook op het idee om die pas s'avonds intenemen zodat je er overdag geen last van hebt maar dat is iets voor een ander topic.Ik heb hem gewoon niet goed begrepen,gelukkig is er niets ernstigs gebeurt.En die prognose is ook ERG fijn alleen heb ik mijn reserves hierin want je hoort zo vaak dat kanker terugkomt.Bij mijn vriendin is de kanker na 5 jaar op een andere manier weer terug gekomen dus ...Gelukkig was ik zo koppig om niet terug naar bed tegaan om 7 uur toen hij zei dat ik niet mee mocht...
Vanochtend ben ik voor de eerste x naar een curcus basis tekenen en schilderen geweest(vorige week was ik er geweest en heb me toen opgegeven en heb ik voor mezelf gewerkt(dat is ook een mogelijkheid)dan kan je komen en gaan wanneer je wilt en zelf bepalen wat je doet.Maar dit is echt een curcus begint om 9.30 tot 12.30 kost maar 3 euro(maar dan moet je wel ingeschreven zijn bij Roads=nu over genomen door iets anders weet de naam niet )Ik mag er officieel 3 dagdelen per week komen als ik wil maar na een tijd niet geweest tezijn ga ik nu 2x per week,1x werken voor mezelf en 1x die curcus.We zijn bezig met portret tekenen(vind ik hartstikke moeilijk,mocht evt ook iets anders doen maar ik kom er ook om er wat te leren dus doe ik gewoon mee)Het resultaat is best redelijk/goed;ga er volgende week mee verder.(eigenlijk wilden ik het zo houden maar ik wou ook wel iets doen met kleur,toen zei de lerares je kan het om het mooi tehouden wel veilighouden(dus geen kleur)maar door te experimenteren leer je er ook weer van-daar heeft ze natuurlijk gelijk in dus ben ik toch met de kleur(=pastelkrijt) begonnen)Ga volgende week verder en ga ik waarschijnlijk ook met houtskool werken(het portret is zwart-wit -grijs alleen haar haren zijn kleur nml.bruin)
Ga nog even verder bijlezen op het forum,excusses voor de lengte van deze post...
Groetjes Spongebabe
Ik weet niet jullie ieder apart iets tezeggen ik zit momenteel een beetje "vol'' van alles
-Saar sterkte met je therapie,ik zal aan je denken(al heb je daar nu natuurlijk niets aan)Ik heb ook elke x weerstand om tegaan(ken ik van vorige therapieen)maar heb als ik thuis ben meestal toch een goed gevoel over dat ik gegaan ben(meestal niet altijd)
Ik ben dus alleen naar die voorstelling van Sara Kroos geweest in A'dam.Mijn vriend ging niet hij was een autosleutel kwijtgeraakt(SB=automonteur)van een klant en dat gaat hem 700 euro kosten (afgezien de bijkomstigheden)dus hij was niet in de stemming om tegaan (dat kon ik me wel voorstellen maar)ik besloot dus om wel tegaan .Ik dacht dan zitten we anders met z'n tweeen thuis sjagerijnig tezijn terwijl ik naar die voorstelling kan(dacht dat hij alleen niet wou omdat hij baalde ivm.die sleutels)Hij zij nog dat hij misschien naar het ziekenhuis ging maar dat drong niet echt tot me door+we hadden die ochtend daarna nog een controle afspraak in het VU dus dacht dat het niet zo'n vaart zou lopen.(ik heb alleen telefonisch contact met hem gehad,en hij zei nog ik spreek je nog wel als je terug bent op een boze toon)Ik mijn moeder opgebelt om tevragen wat zij gedaan zou hebben in deze situatie;zij zei dat ik gewoon gaan moest(had ik zelf ook al bedacht zocht alleen even bevestiging)Dus ik ging met de treinI werd ik nog de verkeerde kant opgestuurd door een agent toen ik de weg vroeg en waar de Kleine komedie was;hij zei dat ik naar het Leidseplein moest gaan en daar...maar ik had mijn moeder aan de tel. en die zei dat ik richting het Rembrandsplein moest (ik kon nog net op tijd uit de tram stappen)Heb toen op de plattegrond bij de tramhalte gekeken en benverder gaan lopen.Toen ik net een man de weg gevraagd had(en hij zei dat het nog heeeel ver lopen was)zag ik schuin tegenover mij een bord hangen met de Kleine Komedie;gelukkig gevonden!Het was 10 minuten voor de laatsteophaal mogelijkheid van de kaarten,en omdat ik alleen was kon ik ipv. rij 10 op de hoek van rij 4 gaan zitten(dat was best vooraan dus)De voorstelling was tegek ze zong veel liedjes,heb na afloop een gesigneerde CD van de voorstelling gekocht(had nog net genoeg geld)En ik ging gelijk terug naar huis,daar aangekomen zat er een kwade SB op de bank die zich zeer gepasseerd gevoeld had/voelde.Wat bleek dus door de stress is hij lichamelijk beroerd geworden(stress sloeg op zijn lichaam)zo beroerd dat de buurvrouw van de garage(werk)hem naar het ziekenhuis heeft gebracht want hij was zo benauwd dat hij bijna van zijn stokkie ging,had het gevoel flauw tevallen en hij kon niet meer auto rijden.Daar hebben ze hem iets tegen zijn benauwdheid gegeven en hem even laten liggen en daarna hebben ze hem naar huis gestuurd omdat hij de volgende dag toch een afspraak in het ziekenhuis had staan(controle ivm.leukemie)De buurvrouw heeft hem dan ook naar mijn huis terug gebracht.Waar hij dus op mij zat tewachten,want hij wou met me spreken had hij al door de tel. gezegd...Dus toen ik thuis kwam;volgens hem hield ik niet genoeg van hem want als het slecht met hem gaat en hij naar het ziekenhuis toemoet ga ik gewoon alleen naar een voorstelling toe zonder me te intresseren wat er met hem aan de hand was.Het was mij helemaal niet zo duidelijk dat hij zich zo beroerd voelde en dat er misschien wat aan de hand was (ik dacht we gaan morgen toch naar het ziekenhuis)dacht dat hij alleen liep tebalen van die sleutel en dat ie daarom niet mee wilde gaan.Maar ik had wel gezegd,toen hij zei dat hij misschien naar het ziekenhuis zou gaan,dat moet je doen je gezondheid is belangrijk-tenminste dat zegt hij dat ik dat gezegd heb ik maakte me op dat moment druk omdat ik alleen moest gaan en ik niet wist waar het was ,hoe ik er komen moest enz(het alleen heen gaan is ook best een drempel net als alleen uitgaan bijv.).dus ik kan me dat niet meer herinneren of ik dat gezegd heb.Ik mocht gelijk niet meer mee naar het ziekenhuis de volgende dag(terwijl ik meestal meega)Ik heb het een paar x gevraagd of ik mee mocht maar dat mocht echt niet,want ik hield niet van hem anders wasik niet alleen naar die voorstelling gegaan terwijl hij naar het ziekenhuis moest,hij had al helemaal plannen als ik niet mee zou gaan dat hij als hij terug kwam hij helemaal weer terug in zijn eigen huis zou gaan wonen(hij heeft een eigen huis maar is meestal bij mij)vertelde hij me gisteravond.
Ik ben gewoon toch vroeg opgaan staan(gister toen hij naar het ziekenhuis moest) en heb me aangekleed terwijl hij bleef zeggen dat ik niet mee mocht als ik het hem vroeg.Toen hij aanstalte maakte om weg tegaan heb ik me jas aan getrokken(ik dacht ik loop gewoon mee en stap ook in de auto,maar hij ging het eerste stuk met de scooter om vervolgens over testappen op de auto(die nog bij de garage stond ivm de rit met de buurvrouw))Toen zei hij op het laatste moment pak die helm maar en toen ben ik ,in eerste instantie,meegegaan zonder wat tezeggen(ik had mijn excusses al eerder+meerder x-en gemaakt )achterop de scooter,daarna verder met de auto.
Gelukkig was er vandaag een erg aardige arts die ook nog eens een duidelijke uitleg gaf die positief was.Nml.dat de leukemie weg was door die 4 chemokuren die SB in het VU heeft gehad en hij een beenmergpunctie/transplantatie heeft gehad om tekijken of de kanker nou helemaal weg was/is en dat hij daarom die kuur voor thuis en die andere medicijnen moet blijven slikken (+ om de zoveel tijd moet zijn bloed gecontroleerd daarvoor zijn deze afspraken)om de leukemie daadwerkelijk weg tehouden(deze med. moet hij 2 jaar blijven slikken;hij heeft er een krap jaar opzitten dus heeft nog een ruim jaar tegaan=zijn wel zware pillen hoor elke dag een aantal(waarvan 1 die ik ook heb gehad voor mijn lever;dus ik weet wat hij voelt ongeveer qua bijwerkingen)en zondag's 11 stuks waar hij de hele dag beroerd van is .We kwamen dan ook op het idee om die pas s'avonds intenemen zodat je er overdag geen last van hebt maar dat is iets voor een ander topic.Ik heb hem gewoon niet goed begrepen,gelukkig is er niets ernstigs gebeurt.En die prognose is ook ERG fijn alleen heb ik mijn reserves hierin want je hoort zo vaak dat kanker terugkomt.Bij mijn vriendin is de kanker na 5 jaar op een andere manier weer terug gekomen dus ...Gelukkig was ik zo koppig om niet terug naar bed tegaan om 7 uur toen hij zei dat ik niet mee mocht...
Vanochtend ben ik voor de eerste x naar een curcus basis tekenen en schilderen geweest(vorige week was ik er geweest en heb me toen opgegeven en heb ik voor mezelf gewerkt(dat is ook een mogelijkheid)dan kan je komen en gaan wanneer je wilt en zelf bepalen wat je doet.Maar dit is echt een curcus begint om 9.30 tot 12.30 kost maar 3 euro(maar dan moet je wel ingeschreven zijn bij Roads=nu over genomen door iets anders weet de naam niet )Ik mag er officieel 3 dagdelen per week komen als ik wil maar na een tijd niet geweest tezijn ga ik nu 2x per week,1x werken voor mezelf en 1x die curcus.We zijn bezig met portret tekenen(vind ik hartstikke moeilijk,mocht evt ook iets anders doen maar ik kom er ook om er wat te leren dus doe ik gewoon mee)Het resultaat is best redelijk/goed;ga er volgende week mee verder.(eigenlijk wilden ik het zo houden maar ik wou ook wel iets doen met kleur,toen zei de lerares je kan het om het mooi tehouden wel veilighouden(dus geen kleur)maar door te experimenteren leer je er ook weer van-daar heeft ze natuurlijk gelijk in dus ben ik toch met de kleur(=pastelkrijt) begonnen)Ga volgende week verder en ga ik waarschijnlijk ook met houtskool werken(het portret is zwart-wit -grijs alleen haar haren zijn kleur nml.bruin)
Ga nog even verder bijlezen op het forum,excusses voor de lengte van deze post...
Groetjes Spongebabe
Ik weet niet jullie ieder apart iets tezeggen ik zit momenteel een beetje "vol'' van alles
donderdag 26 februari 2009 om 17:26
Vandaag gaat het goed als ik bezig ben. Als ik ga zitten voel ik dat ik buik en rugpijn heb - het is weer die dag van de maand. Maar ook dat is prima te verdragen hoor. Ik ben alleen wat vermoeider en slomer.
Ukkies en vriendendienst stonden vandaag op het programma en ik heb bij de laatste geholpen met koken. Was een geslaagde actie. Zeker omdat scherven geluk brengen, toch?!
Merk dat ik veel meer bezig ben met het hier-en-nu en niet van alles achter dingen zoek. Om specifiek te zijn: een vriendin komt dit weekend ff langs. Vroeger zou ik daar allerlei conclusies uit trekken zoals of ik wel of niet belangrijk ben, of ik wel genoeg aandacht krijg, of de vriendschap nog wel goed is, of ik wel aardig genoeg ben.
Nu merk ik dat ik 'stop' tegen mezelf zeg als ik dat ga denken. In plaats daarvan denk ik dat het fijn is om haar kort te zien. Dat het altijd gezellig is als we samen zijn en dat ik er verder niet te veel over na wil denken. Ik heb geen zin om aan de vriendschap te gaan 'trekken'. Ik vind het gewoon gezellig dat ze komt, niks meer en niks minder.
Eerder is me al gezegd dat de ander dat gedrag lastig vindt, en nu merk ik dat ik zélf ook minder de behoefte heb om dat gedrag te vertonen. Niet omdat de ander dat van me vraagt, maar omdat ik er aan toe ben. Ik word zo langzamerhand steeds autonomer.
Grote meid he
Ukkies en vriendendienst stonden vandaag op het programma en ik heb bij de laatste geholpen met koken. Was een geslaagde actie. Zeker omdat scherven geluk brengen, toch?!
Merk dat ik veel meer bezig ben met het hier-en-nu en niet van alles achter dingen zoek. Om specifiek te zijn: een vriendin komt dit weekend ff langs. Vroeger zou ik daar allerlei conclusies uit trekken zoals of ik wel of niet belangrijk ben, of ik wel genoeg aandacht krijg, of de vriendschap nog wel goed is, of ik wel aardig genoeg ben.
Nu merk ik dat ik 'stop' tegen mezelf zeg als ik dat ga denken. In plaats daarvan denk ik dat het fijn is om haar kort te zien. Dat het altijd gezellig is als we samen zijn en dat ik er verder niet te veel over na wil denken. Ik heb geen zin om aan de vriendschap te gaan 'trekken'. Ik vind het gewoon gezellig dat ze komt, niks meer en niks minder.
Eerder is me al gezegd dat de ander dat gedrag lastig vindt, en nu merk ik dat ik zélf ook minder de behoefte heb om dat gedrag te vertonen. Niet omdat de ander dat van me vraagt, maar omdat ik er aan toe ben. Ik word zo langzamerhand steeds autonomer.
Grote meid he
