Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
maandag 22 december 2008 om 11:43
maandag 22 december 2008 om 23:26
Ik ben er sinds een kleine periode achter dat ik waarschijnlijk ook een EMDR moet gaan volgen,moet alleen uitzoeken wat de kosten zijn en wat voor extra verzekering ik nodig voor zou hebben,heeft een van jullie daar ervaring mee?(heb nog niet alle pagina's kunnen lezen-concentratie problemen ADHD)
Ik heb waarschijnlijk last van PTTS=trauma's tav.geweldgetuige en slachtoffer,verkrachting,verlies van m'n vader toen ik 16 was aan een autoongeluk,wiegedoodvan m'n 4 mnd. oude dochter in 2001,m'n vriend heeft sinds een paar jaar leukemie en is al 2x bijna dood geweest en dan is m'n moeder nog wegelopen toen ik 8 was naar een andere man voor eenlange tijd en zijn ze dus gescheiden,alles moest worden verkoght,m'n pony(mijn vader was arts en tot de scheiding hadden we het goed.Daarna kwamen we bij m,n moeder wonen en leefde op bijstands nivo,met 5 kinderen,2 van een andere vader-.en werd ik punk om tegen alles en iedereen aftezetten.Toen werd ik ook nog verslaafd ,gelukkig ben ik daar nu grotendeels overheen al blijft het een zwakke plek.
Na ik deze lijst zo zie is het best veel wat ik dus allemaal in m'n"rugtas" m,eedraag.Ik heb woensdag sinds een lange tijd een afspraak met een pshychiater want ik slik om al deze klachten hiervan te onderdrukken antidepress.antipshychotica en een inslaper.Ik vind het raar dat hij d'r zelf niet meekomt met die PTTS en EMDR daar heeft een kennis me op gewezen-gelukkig.Nu kan ik bij Bent-coaching een coach krijgen ter ondersteuning o.a tav. ADHD,maar die EMDR lijkt mij prioriteit nr 1.Heeft een van jullie een tip, ik vind het nml moeilijk prioriteiten te stellen(adhd-klacht)
Alvast bedankt
Groetjes Spongebabe
Ik heb waarschijnlijk last van PTTS=trauma's tav.geweldgetuige en slachtoffer,verkrachting,verlies van m'n vader toen ik 16 was aan een autoongeluk,wiegedoodvan m'n 4 mnd. oude dochter in 2001,m'n vriend heeft sinds een paar jaar leukemie en is al 2x bijna dood geweest en dan is m'n moeder nog wegelopen toen ik 8 was naar een andere man voor eenlange tijd en zijn ze dus gescheiden,alles moest worden verkoght,m'n pony(mijn vader was arts en tot de scheiding hadden we het goed.Daarna kwamen we bij m,n moeder wonen en leefde op bijstands nivo,met 5 kinderen,2 van een andere vader-.en werd ik punk om tegen alles en iedereen aftezetten.Toen werd ik ook nog verslaafd ,gelukkig ben ik daar nu grotendeels overheen al blijft het een zwakke plek.
Na ik deze lijst zo zie is het best veel wat ik dus allemaal in m'n"rugtas" m,eedraag.Ik heb woensdag sinds een lange tijd een afspraak met een pshychiater want ik slik om al deze klachten hiervan te onderdrukken antidepress.antipshychotica en een inslaper.Ik vind het raar dat hij d'r zelf niet meekomt met die PTTS en EMDR daar heeft een kennis me op gewezen-gelukkig.Nu kan ik bij Bent-coaching een coach krijgen ter ondersteuning o.a tav. ADHD,maar die EMDR lijkt mij prioriteit nr 1.Heeft een van jullie een tip, ik vind het nml moeilijk prioriteiten te stellen(adhd-klacht)
Alvast bedankt
Groetjes Spongebabe
maandag 22 december 2008 om 23:55
Wat een verhaal Spongebabe. Dat is zeker een flinke rugzak die je meedraagt.
Ik zou je aanraden dit met je psychiater te bespreken, ook het eventueel gaan volgen van EMDR.
EMDR is eigenlijk altijd onderdeel van een therapie of behandeling. Het is dus niet zo dat je alleen maar bezig bent met EMDR. Er zijn dan ook geen speciale kosten aan verbonden en dus ook geen extra verzekering nodig.
Ik heb een sessie gehad bij een psycholoog, het viel gewoon onder de therapie daar en de eigen bijdrage per afspraak was 10 euro.
Maar overleg het met je psychiater, dat lijkt me verstandiger dan zelf zomaar wat gaan doen.
Ik zou je aanraden dit met je psychiater te bespreken, ook het eventueel gaan volgen van EMDR.
EMDR is eigenlijk altijd onderdeel van een therapie of behandeling. Het is dus niet zo dat je alleen maar bezig bent met EMDR. Er zijn dan ook geen speciale kosten aan verbonden en dus ook geen extra verzekering nodig.
Ik heb een sessie gehad bij een psycholoog, het viel gewoon onder de therapie daar en de eigen bijdrage per afspraak was 10 euro.
Maar overleg het met je psychiater, dat lijkt me verstandiger dan zelf zomaar wat gaan doen.
dinsdag 23 december 2008 om 12:27
De zonen van EM zijn nu hier; de mannen zijn druk bezig met het bekijken van de aansluitingen e.d. van onze tv en home theatre. Echt niet interessant, dus ik knijp er even tussenuit naar boven, en straks trouwens weer naar het werk.
Allesbehalve lekker vandaag trouwens. Lichamelijk, maar ook geestelijk. EM heeft trouwens wel vakantie, twee weken.
Allesbehalve lekker vandaag trouwens. Lichamelijk, maar ook geestelijk. EM heeft trouwens wel vakantie, twee weken.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 23 december 2008 om 12:38
Hier net zo EV, voel me ook niet lekker, lichamelijk en geestelijk niet.
Ben alweer erg verkouden geworden, moe en zie er ook niet uit. Onrustig, opgefokt en voel me labiel.
Zo toch maar even de drukte trotseren voor wat boodschappen.
Sterkte EV, ook met je werk straks. En ik hoop dat het een gezellige dag wordt met de zonen van EM.
Ben alweer erg verkouden geworden, moe en zie er ook niet uit. Onrustig, opgefokt en voel me labiel.
Zo toch maar even de drukte trotseren voor wat boodschappen.
Sterkte EV, ook met je werk straks. En ik hoop dat het een gezellige dag wordt met de zonen van EM.
dinsdag 23 december 2008 om 12:47
Nou, ik voel me erg gespannen met ze, en 'teveel', maar dat ligt echt aan mij, denk ik. Vanmorgen zag EM (hoe is het mogelijk) dat ik me niet bepaald lekker in mijn vel voelde; gisteravond was ik na het eten draaierig en doodmoe. Vanmorgen zei hij maar één ding en ik begon al te janken (en dat vóór mijn werk, dus ik zie er ook niet uit!!).
Alles is teveel..
en wat me het hoogst zit: wat heb ik eigenlijk betekend voor mensen, voor mijn ouders, voor mijn ex? Wat was nou eigenlijk echt? Ik hoor maar steeds 'niet persoonlijk opvatten', bijv. ook kwaadheid van mensen in de taxi wegens minder geslaagde planning, maar ik heb geen idee hoe ik het nu NIET persoonlijk moet opvatten dat mensen mij zo behandelen.
Ik schrijf het een beetje warrig denk ik, maar ik voel me zó ontzettend waardeloos. En bang. Voel me bij niemand op mijn gemak.
Ook nu dus niet met de jongens. Gelukkig zijn het van die echte ICT-mannen, die niets zien en niets voelen. Oh rampzalig, als iemand echt eens zou zien hoe ik me voelde.
Alles is teveel..
en wat me het hoogst zit: wat heb ik eigenlijk betekend voor mensen, voor mijn ouders, voor mijn ex? Wat was nou eigenlijk echt? Ik hoor maar steeds 'niet persoonlijk opvatten', bijv. ook kwaadheid van mensen in de taxi wegens minder geslaagde planning, maar ik heb geen idee hoe ik het nu NIET persoonlijk moet opvatten dat mensen mij zo behandelen.
Ik schrijf het een beetje warrig denk ik, maar ik voel me zó ontzettend waardeloos. En bang. Voel me bij niemand op mijn gemak.
Ook nu dus niet met de jongens. Gelukkig zijn het van die echte ICT-mannen, die niets zien en niets voelen. Oh rampzalig, als iemand echt eens zou zien hoe ik me voelde.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 23 december 2008 om 12:55
Je schrijft niet warrig hoor, ik begrijp wel wat je bedoelt.
Dat bij niemand op je gemak voelen herken ik wel.
Maar dat komt volgens mij omdat ik me vooral niet op mijn gemak voel met mezelf op het moment.
Dat zie ik bij jou volgens mij ook? Als je jezelf waardeloos voelt, dan lukt het ook niet om je dingen niet persoonlijk aan te trekken. Dan voelt alles als een persoonlijke aanval en afwijzing.
Zou het echt rampzalig zijn als iemand eens echt zou zien hoe jij je voelt? Of zou het misschien ergens juist wel heel fijn zijn?
(die vraag stel ik mezelf ook, maar ik weet het ook niet)
Dat bij niemand op je gemak voelen herken ik wel.
Maar dat komt volgens mij omdat ik me vooral niet op mijn gemak voel met mezelf op het moment.
Dat zie ik bij jou volgens mij ook? Als je jezelf waardeloos voelt, dan lukt het ook niet om je dingen niet persoonlijk aan te trekken. Dan voelt alles als een persoonlijke aanval en afwijzing.
Zou het echt rampzalig zijn als iemand eens echt zou zien hoe jij je voelt? Of zou het misschien ergens juist wel heel fijn zijn?
(die vraag stel ik mezelf ook, maar ik weet het ook niet)
dinsdag 23 december 2008 om 13:07
He schatten.
Getsie Ev,wat naar dat je je zo voelt.
Wat zou je kunnen helpen om dat gevoel wat te verlichten?
Ik kan natuurlijk hier schrijven dat ik je totaal niet waardeloos vind en het ondenkbaar vind dat jij niets betekend zou hebben voor anderen en nog niet doet.
Want ik meen oprecht dat dat de woorden zij die niet eens bij mij opkomen zals ik je een beetje ken van het forum.
( en dat beetje kan ik misschien wel weglaten want ik heb niet veel woorden van een ander nodig om een goed beeld te vormen,die gave heb ik dan weer wel).
Extra aandacht aan jezelf is nu wel welkom denk ik.
Verwen jezelf met een lekker bad of douche.
Heb je lekker bodymilk in huis en/of een maskertje (die heb ik standaard in de badkamer voor crisissituaties,haha!)
Smeer je lekker in,contact met je eigen huid kan heel troostend werken en je gaat nog lekker ruiken ook!.
Tut je lekker op,zet een kop thee,luister naar mooie muziek.
Verdrijf die nare gedachten een beetje want het zijn zeer onterechte en slopende ideeen over jezelf.
Iets niet persoonlijk oppaken is ook rete moeilijk,hoe je dat niet moet doen kan ik je helaas ook niet vertellen.
Maar zet er een gedachte naast? Iets positiefs.
Ik weet er in ieder geval al 1 voor je....als ik een post van je lees straalt daar warmte uit,puurheid.
Ik voel dat ik zonder enig oordeel gelezen wordt door je.
Dat is ook een gave Ev.
En dat voel ik bij jou ook lieve Saar.
Wat balen meid dat je je niet goed voelt. Vemoeidheid en niet fit zijn help ook niet bepaalt natuurlijk.
Ga je jezelf ook verwennen vandaag.
Plof op de bank met een film of een goed boek en even lekker niets doen.
En spui lekker op het forum hoor! kan ook even ontladen.
Wat zit je zo dwars?
Knuffel voor jullie hoor.
Lieve Claire.
Hoe gaat het met je?
Vind je het lastig nu je twee weken zonder therapie zit?
Kan ik mij heel goed voorstellen nu je nog in je gewenningsfase zit.
Weet je al hoe je dat gaat opvangen?
Rust lekker uit meid.
Enne voor slap geouwehoer zoek je mij maar op als ik op het forum zit hoor!
Beetje afleiding.
Hoe gaat het met de rest van de dames hier?.
Hopelijk toch een fijne dag vandaag.
Liefs.
Getsie Ev,wat naar dat je je zo voelt.
Wat zou je kunnen helpen om dat gevoel wat te verlichten?
Ik kan natuurlijk hier schrijven dat ik je totaal niet waardeloos vind en het ondenkbaar vind dat jij niets betekend zou hebben voor anderen en nog niet doet.
Want ik meen oprecht dat dat de woorden zij die niet eens bij mij opkomen zals ik je een beetje ken van het forum.
( en dat beetje kan ik misschien wel weglaten want ik heb niet veel woorden van een ander nodig om een goed beeld te vormen,die gave heb ik dan weer wel).
Extra aandacht aan jezelf is nu wel welkom denk ik.
Verwen jezelf met een lekker bad of douche.
Heb je lekker bodymilk in huis en/of een maskertje (die heb ik standaard in de badkamer voor crisissituaties,haha!)
Smeer je lekker in,contact met je eigen huid kan heel troostend werken en je gaat nog lekker ruiken ook!.
Tut je lekker op,zet een kop thee,luister naar mooie muziek.
Verdrijf die nare gedachten een beetje want het zijn zeer onterechte en slopende ideeen over jezelf.
Iets niet persoonlijk oppaken is ook rete moeilijk,hoe je dat niet moet doen kan ik je helaas ook niet vertellen.
Maar zet er een gedachte naast? Iets positiefs.
Ik weet er in ieder geval al 1 voor je....als ik een post van je lees straalt daar warmte uit,puurheid.
Ik voel dat ik zonder enig oordeel gelezen wordt door je.
Dat is ook een gave Ev.
En dat voel ik bij jou ook lieve Saar.
Wat balen meid dat je je niet goed voelt. Vemoeidheid en niet fit zijn help ook niet bepaalt natuurlijk.
Ga je jezelf ook verwennen vandaag.
Plof op de bank met een film of een goed boek en even lekker niets doen.
En spui lekker op het forum hoor! kan ook even ontladen.
Wat zit je zo dwars?
Knuffel voor jullie hoor.
Lieve Claire.
Hoe gaat het met je?
Vind je het lastig nu je twee weken zonder therapie zit?
Kan ik mij heel goed voorstellen nu je nog in je gewenningsfase zit.
Weet je al hoe je dat gaat opvangen?
Rust lekker uit meid.
Enne voor slap geouwehoer zoek je mij maar op als ik op het forum zit hoor!
Beetje afleiding.
Hoe gaat het met de rest van de dames hier?.
Hopelijk toch een fijne dag vandaag.
Liefs.
dinsdag 23 december 2008 om 13:26
Bedankt voor je lieve reactie Iry.
EV, het is zo onrustig in mijn hoofd dat ik niet zo goed kan benoemen wat ik nu voel en waarom. Maar het is vooral zoals ik het in mijn vorige reactie schrijf: me niet op mijn gemak voelen met mezelf.
Maar even een voorbeeld van waar ik vannacht aan zat te denken. Was het afgelopen jaar wat aan het overdenken (jaja, tijd van het jaar denk ik). Mijn tijd in Afrika begin dit jaar en hoe goed ik me daar voelde. Bizar hoe ik me daar 'thuis' kon voelen en dat gevoel hier niet heb. Hoe ik me blijkbaar beter op mijn gemak voel alleen, zonder bekenden om me heen, in een totaal andere wereld. De vrijheid die ik daar voelde, niet hoeven voldoen aan een beeld dat ik van mezelf heb neergezet.
En ik weet dus dat ik het kan, mij helemaal op mijn gemak voelen met mezelf, maar ik kan het nu even niet meer vinden.
EV, het is zo onrustig in mijn hoofd dat ik niet zo goed kan benoemen wat ik nu voel en waarom. Maar het is vooral zoals ik het in mijn vorige reactie schrijf: me niet op mijn gemak voelen met mezelf.
Maar even een voorbeeld van waar ik vannacht aan zat te denken. Was het afgelopen jaar wat aan het overdenken (jaja, tijd van het jaar denk ik). Mijn tijd in Afrika begin dit jaar en hoe goed ik me daar voelde. Bizar hoe ik me daar 'thuis' kon voelen en dat gevoel hier niet heb. Hoe ik me blijkbaar beter op mijn gemak voel alleen, zonder bekenden om me heen, in een totaal andere wereld. De vrijheid die ik daar voelde, niet hoeven voldoen aan een beeld dat ik van mezelf heb neergezet.
En ik weet dus dat ik het kan, mij helemaal op mijn gemak voelen met mezelf, maar ik kan het nu even niet meer vinden.
dinsdag 23 december 2008 om 14:18
He lieve Saar.
Je niet op je gemak voelen met jezelf is heel herkenbaar.
Ik zit mijzelf ook vaak in de weg.
Zoals ik nu van jou lees en ik zelf ook vaker ondervind,ligt dat niet zozeer aan jezelf maar aan je omgeving,de situatie,de hoeveelheid mensen.
En ja,daar komt idd bij kijken dat je het gevoel(of dwang meer) hebt om je aan te passen,een beeld neer te zetten,aan een verwachting te voldoen die je meestal jezelf oplegt.
Alleen zijn betekent ook weinig fout kunnen doen,geen mensen terleurstellen,geen verplichtingen en dat voelt vrij.
Ik heb gisteren een boek uit de kast geplukt over het hoog sensitieve kind.Dat had mijn moeder eens voor mij meegebracht.
En hoewel het weer zo'n lekker vage mode stempel is,kom ik in een hoop herkenning terecht!
Ik heb het gepakt omdat mijn middelste zoon heel gevoelig is en er een paar opvallende aspecten naar voren kwamen de laatste tijd bij hem waardoor ik eens dat boek pakte.
Mijn zoon past compleet in dat plaatje wat geschetst wordt.
En ik ook (ik ben van plan van dezelfde schrijver het boek over hoog sensitieve volwassen te bestellen).
Tsja,het is weer zo'n verschijnsel dat hoog sensitief zijn,maar ik kan niet anders zeggen dat ik alleen maar loop te knikken tijdens het lezen.
Wat ik een mooie uitleg vond is dat er in ieders hoofd een soort sorteer systeem aanwezig is.
Bij de gemiddelde mens wordt het in bijv. drie banen geleidt
Bij hoog sensitieve mensen wel in 15,ieder detail en verandering komt binnen en wordt nauwkeurig onderworpen aan een keuring naar welke baan het hoort.
Komt er teveel binnen dan krijg je een opstopping in de sorteermachine en raak je van slag.
Druk in je hoofd,onrustig? Misschien daardoor?
Misschien vind je het maar onzin,maar het klinkt wel plausibel voor mij.
Wellicht dat de ruimte en vrijheid en rust die je in Afrika had je sorteermachine soepeler liet verlopen.
Je niet op je gemak voelen met jezelf is heel herkenbaar.
Ik zit mijzelf ook vaak in de weg.
Zoals ik nu van jou lees en ik zelf ook vaker ondervind,ligt dat niet zozeer aan jezelf maar aan je omgeving,de situatie,de hoeveelheid mensen.
En ja,daar komt idd bij kijken dat je het gevoel(of dwang meer) hebt om je aan te passen,een beeld neer te zetten,aan een verwachting te voldoen die je meestal jezelf oplegt.
Alleen zijn betekent ook weinig fout kunnen doen,geen mensen terleurstellen,geen verplichtingen en dat voelt vrij.
Ik heb gisteren een boek uit de kast geplukt over het hoog sensitieve kind.Dat had mijn moeder eens voor mij meegebracht.
En hoewel het weer zo'n lekker vage mode stempel is,kom ik in een hoop herkenning terecht!
Ik heb het gepakt omdat mijn middelste zoon heel gevoelig is en er een paar opvallende aspecten naar voren kwamen de laatste tijd bij hem waardoor ik eens dat boek pakte.
Mijn zoon past compleet in dat plaatje wat geschetst wordt.
En ik ook (ik ben van plan van dezelfde schrijver het boek over hoog sensitieve volwassen te bestellen).
Tsja,het is weer zo'n verschijnsel dat hoog sensitief zijn,maar ik kan niet anders zeggen dat ik alleen maar loop te knikken tijdens het lezen.
Wat ik een mooie uitleg vond is dat er in ieders hoofd een soort sorteer systeem aanwezig is.
Bij de gemiddelde mens wordt het in bijv. drie banen geleidt
Bij hoog sensitieve mensen wel in 15,ieder detail en verandering komt binnen en wordt nauwkeurig onderworpen aan een keuring naar welke baan het hoort.
Komt er teveel binnen dan krijg je een opstopping in de sorteermachine en raak je van slag.
Druk in je hoofd,onrustig? Misschien daardoor?
Misschien vind je het maar onzin,maar het klinkt wel plausibel voor mij.
Wellicht dat de ruimte en vrijheid en rust die je in Afrika had je sorteermachine soepeler liet verlopen.
dinsdag 23 december 2008 om 15:08
AH getrotseerd en overleefd...
Iry, of het onzin is of niet dat weet ik niet.
Maar dat hoog sensitief zijn, ik heb er niet zoveel mee, moet ik je eerlijk zeggen.
Misschien ben ik niet helemaal duidelijk geweest, maar mijn periode in het buitenland had ik juist wel heel veel mensen om mij heen. Veel meer en intensiever dan ik hier gewend ben. Daar had ik trouwens ook wel moeite mee, dat gebrek aan privacy. Maar dat waren tot voor ik daar kwam, wel volslagen onbekenden voor mij. En toch kon ik me daar thuis voelen, in een onbekende omgeving, omdat ik me om mijn gemak voelde met mezelf. En dat gevoel raak ik nu kwijt, maar ik weet niet zo goed waarom of nog belangrijker, hoe ik dat terug kan vinden.
Ik kan het niet zo goed uitleggen geloof ik, dat gevoel.
Iry, of het onzin is of niet dat weet ik niet.
Maar dat hoog sensitief zijn, ik heb er niet zoveel mee, moet ik je eerlijk zeggen.
Misschien ben ik niet helemaal duidelijk geweest, maar mijn periode in het buitenland had ik juist wel heel veel mensen om mij heen. Veel meer en intensiever dan ik hier gewend ben. Daar had ik trouwens ook wel moeite mee, dat gebrek aan privacy. Maar dat waren tot voor ik daar kwam, wel volslagen onbekenden voor mij. En toch kon ik me daar thuis voelen, in een onbekende omgeving, omdat ik me om mijn gemak voelde met mezelf. En dat gevoel raak ik nu kwijt, maar ik weet niet zo goed waarom of nog belangrijker, hoe ik dat terug kan vinden.
Ik kan het niet zo goed uitleggen geloof ik, dat gevoel.
dinsdag 23 december 2008 om 16:01
Ik heb ook niet zoveel met dat hoog sensitief hoor Saar.
maar misschien moet ik mijn visie bij gaan stellen,het boek verteld mij een hoop,wie weet kan ik er wat mee.
Mischien waren het mensen daar met een vrijere mentaliteit?
Paste je daardoor beter daar?.
Je hoeft het niet uit te leggen hoor Saar,ik denk dat ik je gevoel aardig begrijp.
Vraag is inderdaad hoe kan je dat oplossen?
Misschien is jou plek gewoon heel ergens anders.
Of ligt dat te ver buiten je kader?
In ieder geval zeer vervelend dat je zo onrustig bent.
Je moet maar snel bijna dood konijn komen aaien!
( ze mist overigens ineens een stuk van haar oor,bizar!)
maar misschien moet ik mijn visie bij gaan stellen,het boek verteld mij een hoop,wie weet kan ik er wat mee.
Mischien waren het mensen daar met een vrijere mentaliteit?
Paste je daardoor beter daar?.
Je hoeft het niet uit te leggen hoor Saar,ik denk dat ik je gevoel aardig begrijp.
Vraag is inderdaad hoe kan je dat oplossen?
Misschien is jou plek gewoon heel ergens anders.
Of ligt dat te ver buiten je kader?
In ieder geval zeer vervelend dat je zo onrustig bent.
Je moet maar snel bijna dood konijn komen aaien!
( ze mist overigens ineens een stuk van haar oor,bizar!)
dinsdag 23 december 2008 om 16:42
Dat mijn plek misschien heel ergens ander ligt denk ik ook wel eens. Daar denk ik zelfs serieus over na om weg te gaan hier.
Als me daar (of in een ander land) een baan aangeboden zou worden en morgen moeten vertrekken, dan zou ik dat meteen doen. Geen probleem om alles en iedereen hier achter te laten.
Maar daar zit het hem juist in, en daar zit ook mijn twijfel om het werkelijk te doen, want het geluk wacht niet ergens anders, dat moet ik in mezelf vinden.
En ik denk niet dat ik dat nu echt ergens zal vinden, ja tijdelijk misschien. Het moet geen vlucht worden voor mezelf.
Het is meer het gevoel dat ik daar over mezelf had, en dat staat op zich los van de plek denk ik. Dat gevoel wil ik weer terugvinden, maar dat vind ik niet ergens anders op deze aardbol, maar in mezelf.
Nou ja, wordt een beetje vaag verhaal zo en waar het eigenlijk op neer komt is dat ik even niet zo blij ben met mezelf en het vertrouwen in mezelf kwijt ben.
Moet zeker snel een keer konijn komen aaien!
Hoe kan het dat ze ineens een stukje van haar oor mist? Ze is nu alleen toch, heeft ze het er zelf afgebeten?
Als me daar (of in een ander land) een baan aangeboden zou worden en morgen moeten vertrekken, dan zou ik dat meteen doen. Geen probleem om alles en iedereen hier achter te laten.
Maar daar zit het hem juist in, en daar zit ook mijn twijfel om het werkelijk te doen, want het geluk wacht niet ergens anders, dat moet ik in mezelf vinden.
En ik denk niet dat ik dat nu echt ergens zal vinden, ja tijdelijk misschien. Het moet geen vlucht worden voor mezelf.
Het is meer het gevoel dat ik daar over mezelf had, en dat staat op zich los van de plek denk ik. Dat gevoel wil ik weer terugvinden, maar dat vind ik niet ergens anders op deze aardbol, maar in mezelf.
Nou ja, wordt een beetje vaag verhaal zo en waar het eigenlijk op neer komt is dat ik even niet zo blij ben met mezelf en het vertrouwen in mezelf kwijt ben.
Moet zeker snel een keer konijn komen aaien!
Hoe kan het dat ze ineens een stukje van haar oor mist? Ze is nu alleen toch, heeft ze het er zelf afgebeten?
dinsdag 23 december 2008 om 17:11
Yep,
kom maar snel konijn aaien!
Nee,je bent niet vaag hoor,het is ook lastig iets te omschrijven wat je zelf ook nog niet helder hebt.
Maar ik kan mij goed inleven in je gevoel,dus echt vaag vind ik het niet.
Zouden we in de puberteit blijven hangen en dus gedoemd zijn om eeuwig op zoek te gaan naar jezelf.
Waarschijnlijk was ze al een tijd gewond aan haar oor maar hebben we dat niet opgemerkt omdat het onder haar vacht zit.
Volgens de dierenarts was waarschijnlijk de korst eraf gevallen met het haar en is het daaronder mooi genezen.
maar er is nu dus een hele hap uit haar oor!
Geen idee wat er is gebeurt,dierenarts wist het ook niet.
Grr...ik haat raadsels zit nu de hele tijd te denken hoe het gebeurt kan zijn.
Maar ze is nog steeds lief,het wordt meer en meer een bijzonder konijn,haha!
Moet wel heel therapeutisch werken.
Liefs
kom maar snel konijn aaien!
Nee,je bent niet vaag hoor,het is ook lastig iets te omschrijven wat je zelf ook nog niet helder hebt.
Maar ik kan mij goed inleven in je gevoel,dus echt vaag vind ik het niet.
Zouden we in de puberteit blijven hangen en dus gedoemd zijn om eeuwig op zoek te gaan naar jezelf.
Waarschijnlijk was ze al een tijd gewond aan haar oor maar hebben we dat niet opgemerkt omdat het onder haar vacht zit.
Volgens de dierenarts was waarschijnlijk de korst eraf gevallen met het haar en is het daaronder mooi genezen.
maar er is nu dus een hele hap uit haar oor!
Geen idee wat er is gebeurt,dierenarts wist het ook niet.
Grr...ik haat raadsels zit nu de hele tijd te denken hoe het gebeurt kan zijn.
Maar ze is nog steeds lief,het wordt meer en meer een bijzonder konijn,haha!
Moet wel heel therapeutisch werken.
Liefs
dinsdag 23 december 2008 om 17:25
Fijn dat je het begrijpt, weet ook niet hoe ik het beter uit kan leggen.
Ik weet wel zeker dat ik in die pubertijd ben blijven hangen
Zou dat het dan zijn?
Hmm, het mysterie van het gehavende konijnenoor...
Ik zou er ook niet tegen kunnen, maar tenzij je een telepatische gaven hebt met je konijn, kon je daar niet achter.
Ben nu wel heel benieuwd geworden naar je therapeutische knuffelkonijn.
Kom maar een keer met een datum!
Ik weet wel zeker dat ik in die pubertijd ben blijven hangen
Zou dat het dan zijn?
Hmm, het mysterie van het gehavende konijnenoor...
Ik zou er ook niet tegen kunnen, maar tenzij je een telepatische gaven hebt met je konijn, kon je daar niet achter.
Ben nu wel heel benieuwd geworden naar je therapeutische knuffelkonijn.
Kom maar een keer met een datum!
dinsdag 23 december 2008 om 21:29
In de puberteit blijven hangen.. ik ben er nu pas in beland en nog niet eens helemáál goed, geloof ik
De jongens zijn net weer vertrokken. Met het avondeten en vooral daarna, op de bank, voelde ik me wel wat beter met hun. Als EM er even niet bij is (hij ging de hond uitlaten) praat ik met ze over hoe het voelt, (bijna) afgestudeerd zijn, de nieuwe stappen die eraan komen (baan, woonruimte zoeken), hoe hun moeder het vindt dat ze het huis uitgaan.. al die dingen. Er zit veel aan te komen. En ze kijken er wel naar uit, al is er natuurlijk ook onzekerheid. Logisch. Het is een hele nieuwe fase in hun leven, en het leuke is dat die dichterbij ons gaat plaatsvinden (hier in de buurt is in hun vak meer werk te vinden dan waar zij wonen).
Vanmiddag voelde ik me zo beroerd, trillerig, niet lekker. Bedacht me later dat het kwam door het eten van een banaan en daarna zoet gebak, heel fout met die hypoglycemie denk ik. Ik let er nog niet altijd even goed op maar zou dat wel moeten doen, ik denk dat daar ook wel wat lich. onwelbevinden vandaan komt. Maar het duurde wel een paar uur voordat ik me iets beter voelde. Ik vind dat echt beangstigend. Straks krijg ik ook suikerziekte, net als mijn moeder op latere leeftijd. Moet er niet aan denken.
En, zucht van verlichting, morgen hoef ik niet te werken. Onverwacht vrij! Ik ga heel goed uitrusten. Eerste kerstdag wel weer aantreden. Maar morgen niet, wat een opluchting! Al waren alle mensen wel aardig vandaag. Jongen14 wenste mij zelfs, uit zichzelf, fijne kerstdagen, en vanmorgen vroeg hij of ik hem vanmiddag ook weer kwam ophalen. Poehh, ik ga hem nog missen, in de vakantie, als ik niet oppas. Waar slaat dat op?!
Saartje, met interesse jullie gedachtenwisseling gelezen. Ik vroeg me af of je je daar misschien beter voelt omdat niemand je kent. In zo'n heel andere omgeving heb je geen 'achtergrond' en weet niemand iets van je, toch? Kun je helemaal zijn wie je bent, of wie je wilt zijn, zonder bagage. Zou het zoiets kunnen zijn?
De jongens zijn net weer vertrokken. Met het avondeten en vooral daarna, op de bank, voelde ik me wel wat beter met hun. Als EM er even niet bij is (hij ging de hond uitlaten) praat ik met ze over hoe het voelt, (bijna) afgestudeerd zijn, de nieuwe stappen die eraan komen (baan, woonruimte zoeken), hoe hun moeder het vindt dat ze het huis uitgaan.. al die dingen. Er zit veel aan te komen. En ze kijken er wel naar uit, al is er natuurlijk ook onzekerheid. Logisch. Het is een hele nieuwe fase in hun leven, en het leuke is dat die dichterbij ons gaat plaatsvinden (hier in de buurt is in hun vak meer werk te vinden dan waar zij wonen).
Vanmiddag voelde ik me zo beroerd, trillerig, niet lekker. Bedacht me later dat het kwam door het eten van een banaan en daarna zoet gebak, heel fout met die hypoglycemie denk ik. Ik let er nog niet altijd even goed op maar zou dat wel moeten doen, ik denk dat daar ook wel wat lich. onwelbevinden vandaan komt. Maar het duurde wel een paar uur voordat ik me iets beter voelde. Ik vind dat echt beangstigend. Straks krijg ik ook suikerziekte, net als mijn moeder op latere leeftijd. Moet er niet aan denken.
En, zucht van verlichting, morgen hoef ik niet te werken. Onverwacht vrij! Ik ga heel goed uitrusten. Eerste kerstdag wel weer aantreden. Maar morgen niet, wat een opluchting! Al waren alle mensen wel aardig vandaag. Jongen14 wenste mij zelfs, uit zichzelf, fijne kerstdagen, en vanmorgen vroeg hij of ik hem vanmiddag ook weer kwam ophalen. Poehh, ik ga hem nog missen, in de vakantie, als ik niet oppas. Waar slaat dat op?!
Saartje, met interesse jullie gedachtenwisseling gelezen. Ik vroeg me af of je je daar misschien beter voelt omdat niemand je kent. In zo'n heel andere omgeving heb je geen 'achtergrond' en weet niemand iets van je, toch? Kun je helemaal zijn wie je bent, of wie je wilt zijn, zonder bagage. Zou het zoiets kunnen zijn?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
dinsdag 23 december 2008 om 23:34
Zal ik je een keer een lesje puberen geven EV? Ik ben er best goed in, al zeg ik het zelf
Fijn dat je je later vandaag wat beter bij ze voelde. Spannend voor ze, nu gaat het echte leven beginnen, met verantwoordelijkheid enzo.
En lekker dat je morgen vrij bent!
Betrokkenheid is dat EV, dat je die jongen nog gaat missen ook. Ik ken het, ook al roep ik natuurlijk altijd heel hard van niet. Toen ik in Afrika zat heb ik gebeld naar 'mijn' jongens en mailtjes gestuurd. Maar dat deed ik natuurlijk voor hen...
Zoals je zelf al zegt, belangrijk om op je voeding te letten als je daar die klachten (deels) mee kan voorkomen.
Goed voor jezelf zorgen!
Wat je zegt over dat ik daar niemand kende, kunnen zijn wie je bent zonder verwachtingen van anderen. Dat is deels wat ik bedoel. Of misschien is dat het wel.
Want ik heb hier eigenlijk altijd wel een masker op, niemand die mij helemaal te zien krijgt. En dat wil ik wel veranderen, maar dat is erg lastig, omdat het dan niet meer helemaal voldoet aan het beeld dat anderen van mij hebben. Ik heb eigenlijk nooit wat gezegd, amper emoties getoond en weet niet hoe er gereageerd gaat worden als ik dat nu ineens wel ga doen.
Hier is het makkelijk, dingen opschrijven terwijl je alleen tegen een schermpje aanstaart. Maar als ik iemand voor me heb staan, dan kan ik dat niet of nauwelijks.
Ik hoop dat je je morgen wat beter voelt en vanavond nog even ontspannen op de bank hebt kunnen hangen.
Fijn dat je je later vandaag wat beter bij ze voelde. Spannend voor ze, nu gaat het echte leven beginnen, met verantwoordelijkheid enzo.
En lekker dat je morgen vrij bent!
Betrokkenheid is dat EV, dat je die jongen nog gaat missen ook. Ik ken het, ook al roep ik natuurlijk altijd heel hard van niet. Toen ik in Afrika zat heb ik gebeld naar 'mijn' jongens en mailtjes gestuurd. Maar dat deed ik natuurlijk voor hen...
Zoals je zelf al zegt, belangrijk om op je voeding te letten als je daar die klachten (deels) mee kan voorkomen.
Goed voor jezelf zorgen!
Wat je zegt over dat ik daar niemand kende, kunnen zijn wie je bent zonder verwachtingen van anderen. Dat is deels wat ik bedoel. Of misschien is dat het wel.
Want ik heb hier eigenlijk altijd wel een masker op, niemand die mij helemaal te zien krijgt. En dat wil ik wel veranderen, maar dat is erg lastig, omdat het dan niet meer helemaal voldoet aan het beeld dat anderen van mij hebben. Ik heb eigenlijk nooit wat gezegd, amper emoties getoond en weet niet hoe er gereageerd gaat worden als ik dat nu ineens wel ga doen.
Hier is het makkelijk, dingen opschrijven terwijl je alleen tegen een schermpje aanstaart. Maar als ik iemand voor me heb staan, dan kan ik dat niet of nauwelijks.
Ik hoop dat je je morgen wat beter voelt en vanavond nog even ontspannen op de bank hebt kunnen hangen.
