Psyche
alle pijlers
Lang geleden verkracht, nooit behandeld, wel last
woensdag 28 mei 2008 om 07:26
Hallo,
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
ik heb een vraag, waarvan ik hoop dat de dames hier me kunnen helpen. Een hele goede vriendin van mij is jaren geleden (lees 14 jaar) verkracht (ontmaagding). Toentertijd heeft ze daarvoor bij het RIAGG gelopen, maar is daar zoals velen teleurgesteld weggegaan. Daarna is ze er eigenlijk nooit voor behandeld of iets dergelijks.
Ik ken haar pas een paar jaar maar ik doortast haar en merk aan haar dat het gewoon vaak nog haar leven bepaald. Niet dat ze er nou heel de tijd mee bezig is, maar ook vooral onbewust. Ze heeft een hele harde buitenkant, mooi weer spelen, maar ik voel de onderliggende pijn, de onzekerheid. Ze stelt zich vaak heel fel op, een echte pittige tante... maar ik zie de hardheid naar zichzelf ook. Ik heb haar al vaak gezegd dat ze meer van zichzelf moet houden. In diepe gesprekken die we hebben geeft ze dit ook uiteindelijk wel toe.
Ik ben de eerste en enige die het weet (naast ouders) en ik ben er ook zelf achtergekomen door haar gedrag.
In principe functioneert ze prima, als je het niet weet hoeft het je helemaal niet op te vallen.... maar ik denk dat ze zoveel gelukkiger zou zijn als ze hier echt goed mee zou kunnen omgaan.
Nou is mijn vraag... zijn er mensen hier die hier misschien ervaring mee hebben, en dan met name met behandelaars / behandelingen. Zijn er psycho-therapeuten (of iets dergelijks) die gespecialiseerd zijn in verkrachtingen? Is er een bepaalde behandelmethode die hiervoor beter geschikt is? Het is natuurlijk al vrij lang geleden. Is voor zoiets een behandeling met hypnose een goed idee?
Ik heb met haar afgesproken dat we samen gaan kijken of we hier uit kunnen komen, het gaat me echt heel erg aan het hart dat zij 100% gelukkig kan zijn. Het is alleen wel heel duidelijk dat het met de behandeling/behandelaar 'raak' moet zijn, juist omdat ze zo'n slechte ervaring heeft me bijv RIAGG. Het moet dus nadrukkelijk één behandelaar zijn, zodat ze niet telkens opnieuw onnodig haar verhaal hoeft te doen etc, want ik merk dat dat haar nog echt veel pijn doet. Desalniettemin is ze zeker bereid om 'diep' te gaan, volgens mij ook de enige manier om te voorkomen dat dit haar leven blijft beinvloeden.
Ben benieuwd!
zondag 28 december 2008 om 17:01
Balen zeg, om bewaker te moeten spelen. Pff, was er helemaal niets leuks of positiefs? Hebben die jongeren het nu ook moeilijker met zichzelf, in deze tijd?
Het zijn heel veel emoties. Als EM maar eens echt aan mij vraagt hoe het gaat, en blijft kijken zoals vanmorgen, jank ik al. Zo hoog zit alles. Bahbahbah en nog eens bah.
Het zijn heel veel emoties. Als EM maar eens echt aan mij vraagt hoe het gaat, en blijft kijken zoals vanmorgen, jank ik al. Zo hoog zit alles. Bahbahbah en nog eens bah.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 28 december 2008 om 17:09
Op afstand houden dus. Want ik voel me onderhand zo schuldig en rot tegenover hem (en de wereld). Ik begin zo ongeduldig te worden, het moet maar eens een keer echt beter gaan, ik wil al die ellende achter me laten.
Maar helaas werkt het niet met simpelweg zo'n knop omdraaien of zo.
Maar helaas werkt het niet met simpelweg zo'n knop omdraaien of zo.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 28 december 2008 om 17:18
Nee, was het maar zo makkelijk dat je een knop om kon zetten...
Waarom voel je je zo schuldig?
Jij hebt hier niet voor gekozen, maar je moet het helaas wel dragen. Dat kan je jezelf toch niet kwalijk nemen?
En je emoties op afstand houden is wel begrijpelijk (herkenbaar ook), maar daarmee verdwijnen ze niet natuurlijk.
Waarom voel je je zo schuldig?
Jij hebt hier niet voor gekozen, maar je moet het helaas wel dragen. Dat kan je jezelf toch niet kwalijk nemen?
En je emoties op afstand houden is wel begrijpelijk (herkenbaar ook), maar daarmee verdwijnen ze niet natuurlijk.
zondag 28 december 2008 om 17:20
Schuldgevoel vind ik zoiets lastigs, ik weet niet hoe ik dat 'weg moet krijgen'. Altijd bang 'lastig' of 'niet gezellig' te zijn.
Terwijl hij er geen probleem mee heeft en het begrijpt!
Maar ik wil zo graag anders... willen dus he, rationeel. Alleen het gevoel sjokt er nog achteraan.....
Hoe gaat het nu met jou eigenlijk? Na de kerst, je ouders? En met je broertje, na het gebeuren van laatst?
Terwijl hij er geen probleem mee heeft en het begrijpt!
Maar ik wil zo graag anders... willen dus he, rationeel. Alleen het gevoel sjokt er nog achteraan.....
Hoe gaat het nu met jou eigenlijk? Na de kerst, je ouders? En met je broertje, na het gebeuren van laatst?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 28 december 2008 om 17:31
Schuldgevoel is ook lastig. En soms is het nog moeilijker om die schuld buiten jezelf te leggen.
Maar het is niet zo dat je anders wil en er vervolgens niets aan doet. Je bent zo hard aan het werk daarvoor, maar ik kan ook wel begrijpen dat je daardoor juist ongeduldig wordt.
Gaat wel. Kerst heb ik wel duidelijk gemaakt dat het niet zo werkt dat we ineens de happy family kunnen zijn. En daarmee doelde ik niet alleen op de rest van de familie.
Ik voel een afstand tot de mensen om me heen en het lukt me gewoon niet zo goed die te verkleinen.
Maar het is niet zo dat je anders wil en er vervolgens niets aan doet. Je bent zo hard aan het werk daarvoor, maar ik kan ook wel begrijpen dat je daardoor juist ongeduldig wordt.
Gaat wel. Kerst heb ik wel duidelijk gemaakt dat het niet zo werkt dat we ineens de happy family kunnen zijn. En daarmee doelde ik niet alleen op de rest van de familie.
Ik voel een afstand tot de mensen om me heen en het lukt me gewoon niet zo goed die te verkleinen.
zondag 28 december 2008 om 17:34
quote:saartje1980 schreef op 28 december 2008 @ 17:31:
Ik voel een afstand tot de mensen om me heen en het lukt me gewoon niet zo goed die te verkleinen.
Voelde je dat eerder ook al, of is het iets van de laatste tijd?
Overigens herkenbaar hoor. Bij mij is het omdat ik met zoveel bezig ben van binnen; dingen die je niet kunt zeggen of delen, bijv. op het werk. Ik moet steeds een soort drempeltje over, om het tóch te zeggen, met name dan bij EM bedoel ik. Daar wil ik die afstand niet hebben, want dan voel ik me eenzaam in mijn eigen huis.
Ik voel een afstand tot de mensen om me heen en het lukt me gewoon niet zo goed die te verkleinen.
Voelde je dat eerder ook al, of is het iets van de laatste tijd?
Overigens herkenbaar hoor. Bij mij is het omdat ik met zoveel bezig ben van binnen; dingen die je niet kunt zeggen of delen, bijv. op het werk. Ik moet steeds een soort drempeltje over, om het tóch te zeggen, met name dan bij EM bedoel ik. Daar wil ik die afstand niet hebben, want dan voel ik me eenzaam in mijn eigen huis.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 28 december 2008 om 17:41
Ik denk dat ik me steeds meer van die afstand bewust word, ik voel het steeds meer.
Ik moet er natuurlijk ook moeite voor doen om dan toch dingen te zeggen, omdat er nou eenmaal niet iemand thuis op me wacht. En die drempel is gewoon te hoog, om daarvoor iemand op te zoeken of te bellen.
Begrijp dat jij die drempel toch wil nemen bij EM. Ik denk dat je je in een relatie nog eenzamer kan voelen als alleen, wanneer je die dingen niet met de ander kan delen.
Ik moet er natuurlijk ook moeite voor doen om dan toch dingen te zeggen, omdat er nou eenmaal niet iemand thuis op me wacht. En die drempel is gewoon te hoog, om daarvoor iemand op te zoeken of te bellen.
Begrijp dat jij die drempel toch wil nemen bij EM. Ik denk dat je je in een relatie nog eenzamer kan voelen als alleen, wanneer je die dingen niet met de ander kan delen.
zondag 28 december 2008 om 17:48
Kan me helemaal voorstellen, die drempel om iemand te bellen of op te zoeken. Dat doe ik ook niet. En ik zit natuurlijk normaal gezien ook een groot deel van de dag alleen, omdat EM werkt en ik op mijn werk met niets terecht kan, ik moet een 'service/dienstverlenend gezicht' opzetten.
Als je in een relatie zulke (echte, wezenlijke) dingen niet kunt delen, voel je je idd heel erg alleen en eenzaam. Dat heb ik hiervoor wel ondervonden. Dat nooit meer.
Als je in een relatie zulke (echte, wezenlijke) dingen niet kunt delen, voel je je idd heel erg alleen en eenzaam. Dat heb ik hiervoor wel ondervonden. Dat nooit meer.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 28 december 2008 om 17:54
zondag 28 december 2008 om 17:59
quote:saartje1980 schreef op 28 december 2008 @ 17:54:
Ook een reden om me nog maar even niet in een relatie te storten, want tot nu toe heb ik die wezenlijke dingen ook niet in een relatie kunnen bespreken.
Dat is natuurlijk niet echt een reden om je niet in een relatie te storten. Het is iets wat je beetje bij beetje meer gaat doen in een relatie; meestal niet op de eerste afspraak (hoewel, bij EM en mij? als je eerst al veel contact via mail hebt gehad?)
... Wat is de echte reden?...
Ook een reden om me nog maar even niet in een relatie te storten, want tot nu toe heb ik die wezenlijke dingen ook niet in een relatie kunnen bespreken.
Dat is natuurlijk niet echt een reden om je niet in een relatie te storten. Het is iets wat je beetje bij beetje meer gaat doen in een relatie; meestal niet op de eerste afspraak (hoewel, bij EM en mij? als je eerst al veel contact via mail hebt gehad?)
... Wat is de echte reden?...
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 28 december 2008 om 18:07
Haha, geeft niet hoor. Ik hou wel van direct
Tuurlijk is dat niet dé reden, maar heeft wel te maken met het altijd afstand houden tot de ander.
En daar zit de angst, iemand echt dichtbij laten komen. Zodra dat ook maar een beetje lijkt te gebeuren, ren ik hard weg.
Eigenlijk maar één keer echt een diepe verbondenheid gevoeld.
Helaas had die relatie geen kans van slagen, al hebben we het een aantal keer geprobeerd in een jaar of 5/6 tijd.
Tuurlijk is dat niet dé reden, maar heeft wel te maken met het altijd afstand houden tot de ander.
En daar zit de angst, iemand echt dichtbij laten komen. Zodra dat ook maar een beetje lijkt te gebeuren, ren ik hard weg.
Eigenlijk maar één keer echt een diepe verbondenheid gevoeld.
Helaas had die relatie geen kans van slagen, al hebben we het een aantal keer geprobeerd in een jaar of 5/6 tijd.
zondag 28 december 2008 om 18:11
quote:saartje1980 schreef op 28 december 2008 @ 18:07:
Eigenlijk maar één keer echt een diepe verbondenheid gevoeld.
Helaas had die relatie geen kans van slagen, al hebben we het een aantal keer geprobeerd in een jaar of 5/6 tijd.Wat jammer, waarom had het geen kans van slagen dan?
Eigenlijk maar één keer echt een diepe verbondenheid gevoeld.
Helaas had die relatie geen kans van slagen, al hebben we het een aantal keer geprobeerd in een jaar of 5/6 tijd.Wat jammer, waarom had het geen kans van slagen dan?
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 28 december 2008 om 18:17
Hij was nog moeilijker dan ik
Het is een lang verhaal, maar uiteindelijk konden we elkaar niet gelukkig maken. Of onszelf niet, maar net hoe je het bekijkt.
Gevalletje niet zonder, maar ook niet met elkaar kunnen.
Mijn hart maakt nog steeds een sprongetje als ik iets van hem hoor
En ergens kan ik hem nog steeds niet helemaal loslaten.
Het is een lang verhaal, maar uiteindelijk konden we elkaar niet gelukkig maken. Of onszelf niet, maar net hoe je het bekijkt.
Gevalletje niet zonder, maar ook niet met elkaar kunnen.
Mijn hart maakt nog steeds een sprongetje als ik iets van hem hoor
En ergens kan ik hem nog steeds niet helemaal loslaten.
zondag 28 december 2008 om 19:30
Sorry, was even weg (eten) en internet was ontzettend traag, nu ook, dus ik ga zo ook weer weg.
Ga naar Top2000 a GoGo kijken.
Als ik het goed zie, houd je nog van hem...
dan nogmaals, jammer zeg! Misschien ooit wel? Of heb je alle hoop opgegeven dat het nog iets kan worden? Zou je het nog willen?
Saar, en de anderen: fijne avond nog. Morgenvroeg weer werken. Ik zou bijna zeggen, gelukkig. Tijd voor wat actie. Genoeg bankgehangen, ik word er simpel van. Ik moet het huis uit!! Mensen zien! ........ (hoezo opgefokt?)
Ga naar Top2000 a GoGo kijken.
Als ik het goed zie, houd je nog van hem...
dan nogmaals, jammer zeg! Misschien ooit wel? Of heb je alle hoop opgegeven dat het nog iets kan worden? Zou je het nog willen?
Saar, en de anderen: fijne avond nog. Morgenvroeg weer werken. Ik zou bijna zeggen, gelukkig. Tijd voor wat actie. Genoeg bankgehangen, ik word er simpel van. Ik moet het huis uit!! Mensen zien! ........ (hoezo opgefokt?)
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 28 december 2008 om 20:10
Wat jammer saar dat het niet is geworden wat je er van verwacht (gehoopt) had. Heb eigenlijk dezelfde vragen als EV.
Ik herken het trouwens wel...niet met en niet zonder kunnen. Heel frustrerend kan dat zijn. moeilijk om zoiets echt af te sluiten gevoelsmatig.
Ev ik hoop dat je een beetje tot rust kunt komen met het tv kijken.
Ik heb hetzelfde ik ben het nu al weer zat dat thuis zitten bah! Ik vind er geen *** meer aan.
Ik zit mezelf gewoon in de weg, heb nergens zin in. Ik voel me alleen terwijl ik dat niet hoef te zijn......gewoon een onmogelijke bui.
Ik herken het trouwens wel...niet met en niet zonder kunnen. Heel frustrerend kan dat zijn. moeilijk om zoiets echt af te sluiten gevoelsmatig.
Ev ik hoop dat je een beetje tot rust kunt komen met het tv kijken.
Ik heb hetzelfde ik ben het nu al weer zat dat thuis zitten bah! Ik vind er geen *** meer aan.
Ik zit mezelf gewoon in de weg, heb nergens zin in. Ik voel me alleen terwijl ik dat niet hoef te zijn......gewoon een onmogelijke bui.
zondag 28 december 2008 om 20:25
Ja, dat klopt, ik hou nog steeds van hem (al 10 jr). En dat is heel frustrerend, wat je zegt Claire, het is moeilijk om het echt af te sluiten. Herkenbaar dus voor jou??
Maar het zal nooit meer wat worden.
Het heeft geen kans van slagen dus dat kunnen we elkaar maar beter niet aandoen.
Wanneer begint je therapie weer Claire?
Ik ken het gevoel van jezelf in de weg zitten, niets is/voelt dan ook goed.
Mijn aanbod blijft staan he, als je je echt verveelt
Maar het zal nooit meer wat worden.
Het heeft geen kans van slagen dus dat kunnen we elkaar maar beter niet aandoen.
Wanneer begint je therapie weer Claire?
Ik ken het gevoel van jezelf in de weg zitten, niets is/voelt dan ook goed.
Mijn aanbod blijft staan he, als je je echt verveelt
zondag 28 december 2008 om 20:35
Ja herkenbaar, maar bij mij is het wel over. Ik hou niet meer van hem. Daarvoor is er te veel gebeurt.
Hij heeft al lang een ander en een kind dus dat maakt het ook makkelijker.
Jeetje 10 jaar is lang meis, en zolang je niet echt intiem kunt zijn met een ander blijven de herinneringen heel erg aanwezig en is het ook moeilijk om er echt een punt achter te zetten, of er mee om te kunnen gaan.
Haha ramenlappen?
Ik heb nu gewoon zin om door te zakken......even nergens meer aan te denken.
Hij heeft al lang een ander en een kind dus dat maakt het ook makkelijker.
Jeetje 10 jaar is lang meis, en zolang je niet echt intiem kunt zijn met een ander blijven de herinneringen heel erg aanwezig en is het ook moeilijk om er echt een punt achter te zetten, of er mee om te kunnen gaan.
Haha ramenlappen?
Ik heb nu gewoon zin om door te zakken......even nergens meer aan te denken.
