Psyche
alle pijlers
lotgenoten depressie
woensdag 1 augustus 2007 om 14:29
Hoihoi
Ik voel me al geruime tijd niet goed en na maanden van "toneel spelen" heb ik open kaart gespeeld....het gaat niet goed met me.
Ben al bij de ha geweest en er is spraken van een (lichte?) depressie....:(
Aangezien ik het hier erg moeilijk mee heb, ben ik op zoek naar
lotgenoten. Heb al meerder forums ontdekt (o.a. van st. Pandora), maar
daar zitten naar mijn mening toch echt de "zwaardere" gevallen, mensen
die niet zo aansluiten bij mijn beleving op het moment.......
Ik zou dus graag in contact komen met mensen die momenteel ook een
depressie hebben, maar liever geen mensen die al jaren in het medische
circuit zitten mbt psychische klachten.Sorry, maar dat is voor mij te
ver van mn bed.
Wie weet kunnen elkaar ondersteunen in deze rotperiode en het is ook fijn om te weten dat je niet de enige bent...
Nou, misschien druk ik het allemaal wat omslachtig uit, maar uit mn woorden komen gaat ff niet zo gemakkelijk.....
doei
Ik voel me al geruime tijd niet goed en na maanden van "toneel spelen" heb ik open kaart gespeeld....het gaat niet goed met me.
Ben al bij de ha geweest en er is spraken van een (lichte?) depressie....:(
Aangezien ik het hier erg moeilijk mee heb, ben ik op zoek naar
lotgenoten. Heb al meerder forums ontdekt (o.a. van st. Pandora), maar
daar zitten naar mijn mening toch echt de "zwaardere" gevallen, mensen
die niet zo aansluiten bij mijn beleving op het moment.......
Ik zou dus graag in contact komen met mensen die momenteel ook een
depressie hebben, maar liever geen mensen die al jaren in het medische
circuit zitten mbt psychische klachten.Sorry, maar dat is voor mij te
ver van mn bed.
Wie weet kunnen elkaar ondersteunen in deze rotperiode en het is ook fijn om te weten dat je niet de enige bent...
Nou, misschien druk ik het allemaal wat omslachtig uit, maar uit mn woorden komen gaat ff niet zo gemakkelijk.....
doei
You don´t have to believe everything you think
donderdag 2 augustus 2007 om 00:24
ga niet meteen aan de anti-depressiva zou ik zeggen. Maar ga eerst kijken hoe het komt waarom je je zo voelt. Wat is de oorzaak. AD is vaak alleen maar ter ondersteuning. Probeer anders een psycholoog.
Iedereen is anders en hebben ook een andere behandelmethode nodig. Doe wat jij denkt dat goed voor je is. Ik hoop dat je lotgenoten kunt vinden of dat zij jou vinden.
Maar je bent in ieder geval al op de goede weg.
Toegeven dat je een probleem hebt is al stap 1.
Sterkte
Iedereen is anders en hebben ook een andere behandelmethode nodig. Doe wat jij denkt dat goed voor je is. Ik hoop dat je lotgenoten kunt vinden of dat zij jou vinden.
Maar je bent in ieder geval al op de goede weg.
Toegeven dat je een probleem hebt is al stap 1.
Sterkte
donderdag 2 augustus 2007 om 10:54
Ik zou JUIST wel meteen aan de anti depressie pillen gaan. Vooral als jouw depressie met slapeloosheid gepaard gaat (weet ik dus niet) want dat is wel vaak het geval. Daarnaast kun je natuurlijk ook in therapy gaan.
Het probleem met therapy is dat je vaak niet meteen bij iemand terecht kunt, dan heb je dus als je GEEN pillen neemt, helemaal geen behandeling.
Ben je bij een kerk dan kun je ook heel goed praten met een dominee bv. als je niet meteen een psych kunt vinden.
Zoek aub alle hulp die je denkt nodig te hebben, bedenk dat heel VEEL mensen met die probleem zitten, schaam je er niet voor!
Het probleem met therapy is dat je vaak niet meteen bij iemand terecht kunt, dan heb je dus als je GEEN pillen neemt, helemaal geen behandeling.
Ben je bij een kerk dan kun je ook heel goed praten met een dominee bv. als je niet meteen een psych kunt vinden.
Zoek aub alle hulp die je denkt nodig te hebben, bedenk dat heel VEEL mensen met die probleem zitten, schaam je er niet voor!
donderdag 2 augustus 2007 om 11:57
Ben zelf een paar jaar geleden als "zwaar depressief" bestempeld. Ik heb hier dan ook heel veel last van. Wat ik alleen niet goed kan begrijpen is dat veel mensen zo makkelijk doen over medicatie. Ik wil hier gewoon niet mee beginnen (hoewel er echt wel veel momenten zijn waarop ik denk: geef mij in hemelsnaam een pot pillen!)
Heb al een aantal jaar therapie, wat goed is om "er bij" te doen. Maar ik geloof dat ik ook een deel van de oplossing in een alternatieve oplossing moet kunnen vinden. Ben momenteel dan ook bezig met de zoektocht naar wat er nog meer is...
Maar goed, waar het mij om ging: als TO praat over een lichte depressie, denk ik niet dat het goed is om meteen maar aan de antidepressiva te gaan... Probeer eerst eens te kijken of je zonder ergens kunt komen.
Sterkte!
Heb al een aantal jaar therapie, wat goed is om "er bij" te doen. Maar ik geloof dat ik ook een deel van de oplossing in een alternatieve oplossing moet kunnen vinden. Ben momenteel dan ook bezig met de zoektocht naar wat er nog meer is...
Maar goed, waar het mij om ging: als TO praat over een lichte depressie, denk ik niet dat het goed is om meteen maar aan de antidepressiva te gaan... Probeer eerst eens te kijken of je zonder ergens kunt komen.
Sterkte!
donderdag 2 augustus 2007 om 14:44
Hoi
Bedankt voor jullie reacties.
Medicatie wil ik liever niet aan beginnen, als het echt niet anders kan
dan wel, maar ik wil eerst proberen er op een andere manier uit te
komen.
Maar ik zou zo graag mensen spreken die in hetzelfde schuitje zitten en
vragen hoe zij zich voelen, hoe lang het duurde en bij welke hulp zij
baat hebben of hebben gehad.......
Iemand?
doei
Bedankt voor jullie reacties.
Medicatie wil ik liever niet aan beginnen, als het echt niet anders kan
dan wel, maar ik wil eerst proberen er op een andere manier uit te
komen.
Maar ik zou zo graag mensen spreken die in hetzelfde schuitje zitten en
vragen hoe zij zich voelen, hoe lang het duurde en bij welke hulp zij
baat hebben of hebben gehad.......
Iemand?
doei
You don´t have to believe everything you think
donderdag 2 augustus 2007 om 20:37
Hoi muis,
Je vroeg of er mensen zijn met wie je ervaringen kunt uitwisselen...Ben zelf sinds iets meer dan een half jaar (licht) depressief. Naast die depressie heb ik last van paniekaanvallen en lichte dwangklachten. Slik zelf ook AD. Vond het heel moeilijk om te beslissen of ik er aan zou gaan beginnen maar het heeft me wel geholpen. Wel is het zo dat je naast die medicijnen hulp moet krijgen van een psycholoog, want anders kun je de oorzaak van de depressie niet oplossen. Heb zelf veel baat bij de gesprekken met de psycholoog, merk dat het vaak maar kleine dingen zijn die je 'moet' veranderen, maar dat ze vaak een helboel rust in je hoofd geven.
Zou best hier best op dit forum met je over willen verder praten. Ik zie wel of je reageert..
Groetjes loin
Je vroeg of er mensen zijn met wie je ervaringen kunt uitwisselen...Ben zelf sinds iets meer dan een half jaar (licht) depressief. Naast die depressie heb ik last van paniekaanvallen en lichte dwangklachten. Slik zelf ook AD. Vond het heel moeilijk om te beslissen of ik er aan zou gaan beginnen maar het heeft me wel geholpen. Wel is het zo dat je naast die medicijnen hulp moet krijgen van een psycholoog, want anders kun je de oorzaak van de depressie niet oplossen. Heb zelf veel baat bij de gesprekken met de psycholoog, merk dat het vaak maar kleine dingen zijn die je 'moet' veranderen, maar dat ze vaak een helboel rust in je hoofd geven.
Zou best hier best op dit forum met je over willen verder praten. Ik zie wel of je reageert..
Groetjes loin
vrijdag 3 augustus 2007 om 22:05
Ha muis!
In dit topic kan ik me wel vinden geloof ik!
Mijn verhaal in het kort. Weet niet meer goed wanneer het is begonnen, maar heb me altijd 'anders' gevoeld. Ik geniet niet optimaal van feestjes/vakanties/etc. Toen ik 18 was, net studeerde kreeg ik steeds meer de drang er iets aan te doen, maar nooit doorgezet. Goede periode op school, vriendje dat me veel liefde gaf, altijd was er iets dat me (tijdelijk) weer een goed gevoel gaf. Tot vorig zomer. Vriendje maakte het uit, ik kon niet meer stoppen met huilen. Alles kwam eruit. Zat toen echt heel diep. Terwijl ik eigenlijk niets te klagen heb, dat is misschien wel het probleem, heb het gevoel dat ik me niet zo 'mag' voelen. Ben 22, student. Ben niet extreem lelijk, ben intelligent, heb tonnen vriendinnen, goede opleiding, geweldig werk, ouders zijn bij elkaar, goede band met broer en zus, de hele rimram. Zou anderen tot euforische hoogte brengen, mij niet. Ik pieker, wil liefde, heb het gevoel dat niemand me wil, voel me te lelijk om uit te gaan, heb eetbuien, ben te dik, zit avonden lang thuis te huilen.
Aan de andere kant leef ik door. Ik ga leuke dingen doen met vriendinnen, ben met vlagen extreem vrolijjk, kan mezelf goed vermaken, maak carriere etc.En toch wil ik het liefste weg zijn. Even uit die intercity stappen om mijn problemen op te lossen. Maar zo werkt het niet. Helaas.
Heb vorig jaar een maand of 7 therapie gehad, soort psycholoog (ze is eigenlijk pedagoge geloof ik). Werkte heel goed. Ze wees me op veel dingen en gewoon door te praten voelde ik me steeds beter. raakte ook minder snel van slag (zelfs bij hele zware dingen). Ondertussen heb ik het gevoel terug bij af te zijn. Heb ook nog eens 2 maanden vakantie, en vrije tijd invullen is niet mijn sterkste kant. Ik ben juist op mijn best als ik 6 dagen per week werk (bij wijze van spreken). Veel vriendinnen zijn op vakantie en ik zoek ze ook niet op. Mijn ouders voelen het aan (ze bellen zelfs vanaf hun vakantieadres, ze smsen heel vaak). En ik weet het dondersgoed.
Komt nog bij dat ik een soort van eetstoornis heb. In een wanhopige bui heb ik afgelopen week mijn psych weer gemaild met mn verhaal, heb er nu spijt van, heb me werkelijk nog nooit zo blootgegeven (is wel makkelijker bij iemand anders die je niet zo goed kent). Maar ze is denk ik op vakantie, heeft nog niet gereageerd.
Het liefst zou ik medicijnen nemen, gelijjk.. Alles om me beter te voelen, even die druk eraf (die er al jaren zit)...Mits ik er niet dikker van wordt. Volgens mij heb ik egwoon een hersenoverschot.
Muis zou je ook een soort van samenvatting kunnen geven? Ben erg benieuwd naar je verhaal (mijne zal waarschijnlijk ook wel warrig zijn)
In dit topic kan ik me wel vinden geloof ik!
Mijn verhaal in het kort. Weet niet meer goed wanneer het is begonnen, maar heb me altijd 'anders' gevoeld. Ik geniet niet optimaal van feestjes/vakanties/etc. Toen ik 18 was, net studeerde kreeg ik steeds meer de drang er iets aan te doen, maar nooit doorgezet. Goede periode op school, vriendje dat me veel liefde gaf, altijd was er iets dat me (tijdelijk) weer een goed gevoel gaf. Tot vorig zomer. Vriendje maakte het uit, ik kon niet meer stoppen met huilen. Alles kwam eruit. Zat toen echt heel diep. Terwijl ik eigenlijk niets te klagen heb, dat is misschien wel het probleem, heb het gevoel dat ik me niet zo 'mag' voelen. Ben 22, student. Ben niet extreem lelijk, ben intelligent, heb tonnen vriendinnen, goede opleiding, geweldig werk, ouders zijn bij elkaar, goede band met broer en zus, de hele rimram. Zou anderen tot euforische hoogte brengen, mij niet. Ik pieker, wil liefde, heb het gevoel dat niemand me wil, voel me te lelijk om uit te gaan, heb eetbuien, ben te dik, zit avonden lang thuis te huilen.
Aan de andere kant leef ik door. Ik ga leuke dingen doen met vriendinnen, ben met vlagen extreem vrolijjk, kan mezelf goed vermaken, maak carriere etc.En toch wil ik het liefste weg zijn. Even uit die intercity stappen om mijn problemen op te lossen. Maar zo werkt het niet. Helaas.
Heb vorig jaar een maand of 7 therapie gehad, soort psycholoog (ze is eigenlijk pedagoge geloof ik). Werkte heel goed. Ze wees me op veel dingen en gewoon door te praten voelde ik me steeds beter. raakte ook minder snel van slag (zelfs bij hele zware dingen). Ondertussen heb ik het gevoel terug bij af te zijn. Heb ook nog eens 2 maanden vakantie, en vrije tijd invullen is niet mijn sterkste kant. Ik ben juist op mijn best als ik 6 dagen per week werk (bij wijze van spreken). Veel vriendinnen zijn op vakantie en ik zoek ze ook niet op. Mijn ouders voelen het aan (ze bellen zelfs vanaf hun vakantieadres, ze smsen heel vaak). En ik weet het dondersgoed.
Komt nog bij dat ik een soort van eetstoornis heb. In een wanhopige bui heb ik afgelopen week mijn psych weer gemaild met mn verhaal, heb er nu spijt van, heb me werkelijk nog nooit zo blootgegeven (is wel makkelijker bij iemand anders die je niet zo goed kent). Maar ze is denk ik op vakantie, heeft nog niet gereageerd.
Het liefst zou ik medicijnen nemen, gelijjk.. Alles om me beter te voelen, even die druk eraf (die er al jaren zit)...Mits ik er niet dikker van wordt. Volgens mij heb ik egwoon een hersenoverschot.
Muis zou je ook een soort van samenvatting kunnen geven? Ben erg benieuwd naar je verhaal (mijne zal waarschijnlijk ook wel warrig zijn)
vrijdag 3 augustus 2007 om 22:25
Bij een lichte depressie zijn medicijnen wellicht niet direct de eerste keus, maar verder ga ik mee met Persephone. Ik zie het ook zo; ik mis een stofje in m'n hersenen, het wordt te snel opgenomen, er wordt te weinig van aangemaakt of whatever, maar ik merk zeer duidelijk verschil bij mezelf tussen het wel en niet slikken van m'n AD.
Ik heb twee keer een stoppoging gedaan (enkele maanden), maar viel steeds weer terug. En ik slik liever pillen waardoor ik weer dingen wil ondernemen en bijv. weer zin heb om voor mezelf te koken, m'n bed uit kan komen om te werken en om 's avonds eens wat af te spreken met iemand, dan dat ik steeds maar weer overweeg om met m'n auto tegen de palen van een viaduct op te rijden.
Ik heb door de AD meer energie, voel me stukken beter en zorg beter voor mezelf. De keren dat ik wilde stoppen, kwamen omdat ik op een punt kwam dat ik mezelf wel wat erg af vond vlakken, dus dat is wel een nadeel. Tegenwoordig pas ik dan, in overleg met de huisarts (tijdelijk) de dosering wat aan. Dat helpt dan wel een beetje.
Maar goed, bij "licht depressief" is praten met een maatschappelijk werker of een psycholoog en evt. St. Janskruid misschien een goede optie om eerst te proberen.
Maar mensen die ernstig depressief zijn en per se geen pillen willen slikken vanwege het "geen pillen willen slikken", zijn alleen zichzelf maar aan het pesten.
Ik heb twee keer een stoppoging gedaan (enkele maanden), maar viel steeds weer terug. En ik slik liever pillen waardoor ik weer dingen wil ondernemen en bijv. weer zin heb om voor mezelf te koken, m'n bed uit kan komen om te werken en om 's avonds eens wat af te spreken met iemand, dan dat ik steeds maar weer overweeg om met m'n auto tegen de palen van een viaduct op te rijden.
Ik heb door de AD meer energie, voel me stukken beter en zorg beter voor mezelf. De keren dat ik wilde stoppen, kwamen omdat ik op een punt kwam dat ik mezelf wel wat erg af vond vlakken, dus dat is wel een nadeel. Tegenwoordig pas ik dan, in overleg met de huisarts (tijdelijk) de dosering wat aan. Dat helpt dan wel een beetje.
Maar goed, bij "licht depressief" is praten met een maatschappelijk werker of een psycholoog en evt. St. Janskruid misschien een goede optie om eerst te proberen.
Maar mensen die ernstig depressief zijn en per se geen pillen willen slikken vanwege het "geen pillen willen slikken", zijn alleen zichzelf maar aan het pesten.
donderdag 9 augustus 2007 om 18:24
Ik wil ook graag reageren hier op:)
Ik ben pas 18, en ben al ruim vijf jaar heel erg angstig (hypochondrie, gegeneraliseerde angststoornis etc) en heb daar bij ook nog eens een sociale fobie. Waar uit dus een depressie voort kwam.
Nooit, maar dan ook nooit heeft er ook maar één haar op mijn hoofd over gedacht om medicatie te nemen. Als ik vroeger zelf dat ontbrekende stofje kon aanmaken, zou ik het mezelf wel weer kunnen leren. Zonder rare medicijnen (die er ook voor kunnen zorgen dat je van ze afhankelijk raakt).
En dit was niet omdat ik het niet heel zwaar had oid. Ik wilde dood, zag niks meer zitten, wilde het liefst helemaal niet meer opstaan en alleen maar slapen.
En toch, kan ik nu eindelijk weer de zon zien, om het zo maar te zeggen. Dankzij therapie en ook zelf veel er aan te werken, heb ik met mijn angstklachten leren leven. De eerste psycholoog die ik bezocht, had me weinig te bieden. Daarna bij een psychiater lukte het wat beter. Uiteindelijk kwam ik terecht bij een werkgroep voor mensen met een sociale fobie, en dat heeft me er bijna helemaal bovenop gebracht.
Ik denk dat het voor jou belangrijk is dat je vooral níet je terug gaat trekken, ook al is dat waarschijnlijk wat je het liefste zou willen doen. Isolatie is écht niet goed, hoe lekker het ook lijkt. En zoek vooral steun. Dat is echt heel erg belangrijk, en geef je gelukkig zelf ook aan.
Ik hoop dat je ook wat hebt aan dit forum, om je hier door heen te slepen, want het is echt heel erg vervelend als je je zo voelt. Vooral niet te veel alleen er mee blijven zitten!!!
Ik ben pas 18, en ben al ruim vijf jaar heel erg angstig (hypochondrie, gegeneraliseerde angststoornis etc) en heb daar bij ook nog eens een sociale fobie. Waar uit dus een depressie voort kwam.
Nooit, maar dan ook nooit heeft er ook maar één haar op mijn hoofd over gedacht om medicatie te nemen. Als ik vroeger zelf dat ontbrekende stofje kon aanmaken, zou ik het mezelf wel weer kunnen leren. Zonder rare medicijnen (die er ook voor kunnen zorgen dat je van ze afhankelijk raakt).
En dit was niet omdat ik het niet heel zwaar had oid. Ik wilde dood, zag niks meer zitten, wilde het liefst helemaal niet meer opstaan en alleen maar slapen.
En toch, kan ik nu eindelijk weer de zon zien, om het zo maar te zeggen. Dankzij therapie en ook zelf veel er aan te werken, heb ik met mijn angstklachten leren leven. De eerste psycholoog die ik bezocht, had me weinig te bieden. Daarna bij een psychiater lukte het wat beter. Uiteindelijk kwam ik terecht bij een werkgroep voor mensen met een sociale fobie, en dat heeft me er bijna helemaal bovenop gebracht.
Ik denk dat het voor jou belangrijk is dat je vooral níet je terug gaat trekken, ook al is dat waarschijnlijk wat je het liefste zou willen doen. Isolatie is écht niet goed, hoe lekker het ook lijkt. En zoek vooral steun. Dat is echt heel erg belangrijk, en geef je gelukkig zelf ook aan.
Ik hoop dat je ook wat hebt aan dit forum, om je hier door heen te slepen, want het is echt heel erg vervelend als je je zo voelt. Vooral niet te veel alleen er mee blijven zitten!!!
donderdag 9 augustus 2007 om 18:27
Na mijn bericht van net toch maar even hier wat op zeggen hoor
Ik hield nog al een fel betoog tegen medicatie. Maar in jouw geval vind ik het wel terecht dat je aan medicatie bent begonnen. Als het risico zo groot is dat je er écht mee gaat kappen, moet je natuurlijk alle middelen aangrijpen. Maar als je een 'zware' depressie hebt die nou net niet zó zwaar is, kan je het (dat is wat ik duidelijk wilde maken) met andere middelen ook wel oplossen.
zaterdag 11 augustus 2007 om 17:07
QUOTE: Na mijn bericht van net toch maar even hier wat op zeggen hoor
Ik hield nog al een fel betoog tegen medicatie. Maar in jouw geval vind ik het wel terecht dat je aan medicatie bent begonnen. Als het risico zo groot is dat je er écht mee gaat kappen, moet je natuurlijk alle middelen aangrijpen. Maar als je een 'zware' depressie hebt die nou net niet zó zwaar is, kan je het (dat is wat ik duidelijk wilde maken) met andere middelen ook wel oplossen.
Even ter aanvulling van de gequote post.
Omdat ik wel vaker merk dat mensen m.b.t. depressie willekeurig 'zwaar/ernstig' en 'licht' door elkaar halen, wil ik hier even op reageren.
Ik merk vaak dat mensen die een lichte of matige depressie hebben deze toch 'zwaar' noemen. Ik begrijp dat hartstikke goed (!), want het woord depressie wordt vaak door de omgeving of door de persoon zelf niet serieus genomen. Het woord depressie is aan degradatie onderhevig ("iedereen heeft toch wel eens dipje?" of "ik word echt depressief van die tentamens").
Toch denk ik dat het belangrijk is om niet zomaar te gaan spreken van een zware (ernstige) depressie. Een zgn. ernstige depressie is echt anders van aard dan een lichte of matige depressie. Ik vind zelf het woord 'ernstig' slecht gekozen omdat het ook echt ernst is voor mensen met lichtere depressies, maar dat is nu eenmaal zo bepaald en voor het onderscheid (dat een uge differance kan betekenen!!!) wel zo belangrijk.
Ik plak hieronder even wat de DSM IV zegt over mate van depressies. (De DSM IV is een boek met de psychiatrisch diagnostische criteria).
Mate v/e depressie:
• Licht
Weinig of niet meer symptomen dan nodig om de diagnose te stellen en symptomen die slechts leiden tot geringe beperkingen in het beroepsmatig functioneren of in de normale sociale activiteiten of relaties met anderen.
• Matig
Symptomen of functionele beperkingen tussen "licht en ernstig".
• Ernstig zonder psychotische kenmerken
Verschillende symptomen, meer dan nodig om de diagnose te stellen, en symptomen die duidelijk interfereren met het beroepsmatig functioneren, of met de gewone sociale activiteiten of relaties met anderen.
• Ernstig met psychotische kenmerken
Verder wil ik alle posters hier die zelf lijden aan een depressie heel veel liefs toewensen. Het is een hel, I know.
Ik hield nog al een fel betoog tegen medicatie. Maar in jouw geval vind ik het wel terecht dat je aan medicatie bent begonnen. Als het risico zo groot is dat je er écht mee gaat kappen, moet je natuurlijk alle middelen aangrijpen. Maar als je een 'zware' depressie hebt die nou net niet zó zwaar is, kan je het (dat is wat ik duidelijk wilde maken) met andere middelen ook wel oplossen.
Even ter aanvulling van de gequote post.
Omdat ik wel vaker merk dat mensen m.b.t. depressie willekeurig 'zwaar/ernstig' en 'licht' door elkaar halen, wil ik hier even op reageren.
Ik merk vaak dat mensen die een lichte of matige depressie hebben deze toch 'zwaar' noemen. Ik begrijp dat hartstikke goed (!), want het woord depressie wordt vaak door de omgeving of door de persoon zelf niet serieus genomen. Het woord depressie is aan degradatie onderhevig ("iedereen heeft toch wel eens dipje?" of "ik word echt depressief van die tentamens").
Toch denk ik dat het belangrijk is om niet zomaar te gaan spreken van een zware (ernstige) depressie. Een zgn. ernstige depressie is echt anders van aard dan een lichte of matige depressie. Ik vind zelf het woord 'ernstig' slecht gekozen omdat het ook echt ernst is voor mensen met lichtere depressies, maar dat is nu eenmaal zo bepaald en voor het onderscheid (dat een uge differance kan betekenen!!!) wel zo belangrijk.
Ik plak hieronder even wat de DSM IV zegt over mate van depressies. (De DSM IV is een boek met de psychiatrisch diagnostische criteria).
Mate v/e depressie:
• Licht
Weinig of niet meer symptomen dan nodig om de diagnose te stellen en symptomen die slechts leiden tot geringe beperkingen in het beroepsmatig functioneren of in de normale sociale activiteiten of relaties met anderen.
• Matig
Symptomen of functionele beperkingen tussen "licht en ernstig".
• Ernstig zonder psychotische kenmerken
Verschillende symptomen, meer dan nodig om de diagnose te stellen, en symptomen die duidelijk interfereren met het beroepsmatig functioneren, of met de gewone sociale activiteiten of relaties met anderen.
• Ernstig met psychotische kenmerken
Verder wil ik alle posters hier die zelf lijden aan een depressie heel veel liefs toewensen. Het is een hel, I know.
zaterdag 11 augustus 2007 om 17:16
En om mezelf ook nog even aan te vullen:
Ik denk dat i.i.g. voor mensen met een zgn. ernstige depressie medicatie héél belangrijk is. Dat kan voelen als een nederlaag, maar het kan een verschil van leven of dood (helaas ook letterlijk) betekenen.
Medicatie kan mensen met een ernstige depressie net dat kleine beetje verbetering geven waardoor ze zich kunnen brengen tot zaken als therapie en coping with.
Als je medicatie niet nodig hebt, dan natuurlijk liever niet!!! Maar als je het wél nodig hebt, begin er echt mee. Depressie is heel simpel gezegd (vaak) een ziekte, namelijk een kwestie van verstoorde balans van chemische stofjes/prikkeloverdracht/enz/enz. Medicijnen kunnen bijdragen aan een gezondere fysieke toestand en zijn soms onontbeerlijk voor een gezondere mentale toestand.
Sowieso gaat niemand denk ik medicatie voor de lol slikken, de bijwerkingen zijn soms (!) bijna onhoudbaar, maar bij een ernstige depressie slaat het kosten-batenplaatje vaak toch uit naar pro-medicatie.
Nogmaals een welgemeende van mij
Ik denk dat i.i.g. voor mensen met een zgn. ernstige depressie medicatie héél belangrijk is. Dat kan voelen als een nederlaag, maar het kan een verschil van leven of dood (helaas ook letterlijk) betekenen.
Medicatie kan mensen met een ernstige depressie net dat kleine beetje verbetering geven waardoor ze zich kunnen brengen tot zaken als therapie en coping with.
Als je medicatie niet nodig hebt, dan natuurlijk liever niet!!! Maar als je het wél nodig hebt, begin er echt mee. Depressie is heel simpel gezegd (vaak) een ziekte, namelijk een kwestie van verstoorde balans van chemische stofjes/prikkeloverdracht/enz/enz. Medicijnen kunnen bijdragen aan een gezondere fysieke toestand en zijn soms onontbeerlijk voor een gezondere mentale toestand.
Sowieso gaat niemand denk ik medicatie voor de lol slikken, de bijwerkingen zijn soms (!) bijna onhoudbaar, maar bij een ernstige depressie slaat het kosten-batenplaatje vaak toch uit naar pro-medicatie.
Nogmaals een welgemeende
van mij
zaterdag 11 augustus 2007 om 22:29
Hoi dames!
Vorig jaar bij de psych heb ik allerlei testen gedaan en bij mij kwam er toen ook uit: subklinische depressie, dus onder de grens van medicijnen. Scoorde heel hoog bij depressieve en angstige dingen zeg maar..
Ik ben nog steeds een beetje aan het uitzoeken, vooral omdat mn psych nog niet heeft gereageerd op mn mail (denk dat ze op vakantie is).. zie ook veel herkenningspunten bij ADHD (haha, lijk wel hypochonder).. Denk dat het een combinatie is, Merk dat ik me nu beter voel omdat ik het drukker heb. Ik 'gedij' het best bij drukke tijden, veel werken, weinig tijd tot piekeren. Maarja, dat is natuurlijk ook geen oplossing. Moet binnenkort afstuderen en zal dan maanden thuis zitten voor scriptie. Moet daar echt mee leren omgaan.
Laatste week gaat het trouwens veel beter, ben niet meer zo huilerig (helemaal niet zelf).. maar denk wel heel erg zwart/wit. 'Geluk' is dat ik vaak dingen bij mezelf wel herken, maar het omdraaien blijft moeilijk...
Emma
Vorig jaar bij de psych heb ik allerlei testen gedaan en bij mij kwam er toen ook uit: subklinische depressie, dus onder de grens van medicijnen. Scoorde heel hoog bij depressieve en angstige dingen zeg maar..
Ik ben nog steeds een beetje aan het uitzoeken, vooral omdat mn psych nog niet heeft gereageerd op mn mail (denk dat ze op vakantie is).. zie ook veel herkenningspunten bij ADHD (haha, lijk wel hypochonder).. Denk dat het een combinatie is, Merk dat ik me nu beter voel omdat ik het drukker heb. Ik 'gedij' het best bij drukke tijden, veel werken, weinig tijd tot piekeren. Maarja, dat is natuurlijk ook geen oplossing. Moet binnenkort afstuderen en zal dan maanden thuis zitten voor scriptie. Moet daar echt mee leren omgaan.
Laatste week gaat het trouwens veel beter, ben niet meer zo huilerig (helemaal niet zelf).. maar denk wel heel erg zwart/wit. 'Geluk' is dat ik vaak dingen bij mezelf wel herken, maar het omdraaien blijft moeilijk...
Emma
zaterdag 11 augustus 2007 om 23:08
Hoi allemaal,
Even een bericht van een man op een vrouwenforum.. ik heb jullie postings gelezen en heb zelf ook last gehad van licht depressieve klachten.
Kortweg beschreven zat ik in een cirkeltje van tegenspoed. Teveel hooi op mijn vork; relatie ging plotseling uit (ik zag het wel zitten met haar); studie ging niet; raakte behoorlijk geblesseerd met sporten (plus operatie enz); vrienden gaven niet thuis, en was mijn bijbaan, kamer en eigen leven kwijt. Ik ging weer thuis wonen en dat was een heel moeilijke periode. Ik had nog nooit gehad dat er werkelijk niets uit mijn handen kwam. Urenlang naar een beeldscherm of bladzijde staren en niets doen. De hele dag, dag in dag uit. Met sportbeelden (succes, gouden plak bijv.) raakte ik standaard geemotioneerd en ik was overdreven jaloers op mensen. Ik haatte op een gegeven moment alles en iedereen om me heen. Incl mezelf. Toen ik dat merkte besefte ik dat er iets moest gebeuren. Ik had weer een kortstondige relatie op dat moment, maar ik heb haar roekeloos behandeld en daar heb ik spijt van. Ik kon gewoonweg niet genieten, laat staan van iets of iemand houden. Dus haar aan de kant gezet. Terwijl ze achteraf heel lief was voor me.
Daarna via de huisarts naar een psycholoog gegaan en daar veel mee gepraat. Mijn revalidatie droeg ook zeker bij aan mijn 'wederopstanding'. Drie keer in de week aan de slag om weer zoals altijd te kunnen sporten. En dat was afzien, maar het is gelukt! In een tijdsbestek van 2 a 3 maanden ging het weer stukken beter. Ik kon weer de dingen doen die ik wilde, ik werkte weer, ik sportte weer en ik kon weer genieten.
Alleen hoewel ik de mensen die mij in de steek hebben gelaten redelijk heb kunnen vergeven, ben ik het nog lang niet vergeten dat het is gebeurd. Nu we dik een jaar verder zijn, merk ik desondanks, na weer heel veel positieve gebeurtenissen, dat 'het' nog altijd niet als vanouds is. Het zal nooit meer zo worden denk ik dan. Sinds november ga ik niet meer naar de psycholoog en praat met de mensen die ik kan vertrouwen. Dat aantal is enorm afgenomen. Mijn geest moet ook revalideren, net als mijn knie destijds.
Inmiddels een jaar verder heb ik een korte relatie achter de rug, waarin ik weer mezelf herkende. Ik had haar bewust niets verteld over die kloteperiode. De relatie ging niet werken, en voelde me daar toch wel weer even flink klote door. Het voelde als falen, terwijl ik best weet dat dat onzin is. Ik had er alles aan gedaan, maar wegens tijdgebrek en echte vlinders (bij haar) hield het op.
Langzaam, zeer traag, komt de echte Dennis terug. Ik wist direct dat ik de enige was die hier iets aan kon doen. Ik was in de positie om te kiezen. Om te kiezen om zelf weer achter het stuur te gaan zitten. Dat gaat steeds beter, maar als ik sommige berichten hier lees, is dat helemaal niet vanzelfsprekend. Ik ben er nog niet, maar ik wil jullie allen sterkte wensen. Een depressie, welke mate dan ook, is iets serieus en 'de omgeving' snappen dat meestal niet. Ik ben in de positie dat ik geen medicatie hoefde, gelukkig. Veel sterkte en hou het licht in je ogen!
Even een bericht van een man op een vrouwenforum.. ik heb jullie postings gelezen en heb zelf ook last gehad van licht depressieve klachten.
Kortweg beschreven zat ik in een cirkeltje van tegenspoed. Teveel hooi op mijn vork; relatie ging plotseling uit (ik zag het wel zitten met haar); studie ging niet; raakte behoorlijk geblesseerd met sporten (plus operatie enz); vrienden gaven niet thuis, en was mijn bijbaan, kamer en eigen leven kwijt. Ik ging weer thuis wonen en dat was een heel moeilijke periode. Ik had nog nooit gehad dat er werkelijk niets uit mijn handen kwam. Urenlang naar een beeldscherm of bladzijde staren en niets doen. De hele dag, dag in dag uit. Met sportbeelden (succes, gouden plak bijv.) raakte ik standaard geemotioneerd en ik was overdreven jaloers op mensen. Ik haatte op een gegeven moment alles en iedereen om me heen. Incl mezelf. Toen ik dat merkte besefte ik dat er iets moest gebeuren. Ik had weer een kortstondige relatie op dat moment, maar ik heb haar roekeloos behandeld en daar heb ik spijt van. Ik kon gewoonweg niet genieten, laat staan van iets of iemand houden. Dus haar aan de kant gezet. Terwijl ze achteraf heel lief was voor me.
Daarna via de huisarts naar een psycholoog gegaan en daar veel mee gepraat. Mijn revalidatie droeg ook zeker bij aan mijn 'wederopstanding'. Drie keer in de week aan de slag om weer zoals altijd te kunnen sporten. En dat was afzien, maar het is gelukt! In een tijdsbestek van 2 a 3 maanden ging het weer stukken beter. Ik kon weer de dingen doen die ik wilde, ik werkte weer, ik sportte weer en ik kon weer genieten.
Alleen hoewel ik de mensen die mij in de steek hebben gelaten redelijk heb kunnen vergeven, ben ik het nog lang niet vergeten dat het is gebeurd. Nu we dik een jaar verder zijn, merk ik desondanks, na weer heel veel positieve gebeurtenissen, dat 'het' nog altijd niet als vanouds is. Het zal nooit meer zo worden denk ik dan. Sinds november ga ik niet meer naar de psycholoog en praat met de mensen die ik kan vertrouwen. Dat aantal is enorm afgenomen. Mijn geest moet ook revalideren, net als mijn knie destijds.
Inmiddels een jaar verder heb ik een korte relatie achter de rug, waarin ik weer mezelf herkende. Ik had haar bewust niets verteld over die kloteperiode. De relatie ging niet werken, en voelde me daar toch wel weer even flink klote door. Het voelde als falen, terwijl ik best weet dat dat onzin is. Ik had er alles aan gedaan, maar wegens tijdgebrek en echte vlinders (bij haar) hield het op.
Langzaam, zeer traag, komt de echte Dennis terug. Ik wist direct dat ik de enige was die hier iets aan kon doen. Ik was in de positie om te kiezen. Om te kiezen om zelf weer achter het stuur te gaan zitten. Dat gaat steeds beter, maar als ik sommige berichten hier lees, is dat helemaal niet vanzelfsprekend. Ik ben er nog niet, maar ik wil jullie allen sterkte wensen. Een depressie, welke mate dan ook, is iets serieus en 'de omgeving' snappen dat meestal niet. Ik ben in de positie dat ik geen medicatie hoefde, gelukkig. Veel sterkte en hou het licht in je ogen!
zaterdag 11 augustus 2007 om 23:18
Ik ben er deze week achter gekomen dat het voor mij weer nodig is om in therapie te gaan. Ik heb al eerder therapie gehad, voor onder andere paniekstoornissen.
Ik heb niet de klassieke depressie symptomen van niks meer willen, niet uit bed willen ed. Ik werk gewoon, ik heb een leuke vriendenkring, en ik heb een aantal leuke hobby's.
Maar ik voel een enorme onrust in me, begin ergens aan en haak af. Ik heb het allemaal voor elkaar, maar ik voel me werkelijk doodongelukkig en vooral eenzaam.
Weer in therapie moeten en aan de medicijnen voelt voor mij als falen, ik voel me een mislukkeling. En dat is dan het zoveelste waar ik in faal.
@ TO je mag me zeker mailen als je dat wilt, ik heb zelf ook best behoefte om wat dingen uit te wisselen namelijk ( ik weet niet of er een emailadres in mijn profiel staat, zodra ik daar in kan zal ik daar naar kijken).
Ik heb niet de klassieke depressie symptomen van niks meer willen, niet uit bed willen ed. Ik werk gewoon, ik heb een leuke vriendenkring, en ik heb een aantal leuke hobby's.
Maar ik voel een enorme onrust in me, begin ergens aan en haak af. Ik heb het allemaal voor elkaar, maar ik voel me werkelijk doodongelukkig en vooral eenzaam.
Weer in therapie moeten en aan de medicijnen voelt voor mij als falen, ik voel me een mislukkeling. En dat is dan het zoveelste waar ik in faal.
@ TO je mag me zeker mailen als je dat wilt, ik heb zelf ook best behoefte om wat dingen uit te wisselen namelijk ( ik weet niet of er een emailadres in mijn profiel staat, zodra ik daar in kan zal ik daar naar kijken).
zondag 12 augustus 2007 om 21:15
Tinkerbel, ik herken je verhaal.. vorig jaar was mn eerste 'dip/depressie'.. En nu weer!! Ik snap niet waarom en heb ook geen 'echte' reden.. En juist omdat het de tweede keer is vind ik het zo erg.. Ik wil niet mijn leven lang elke keer moeten wachten op zo'n bui, ik wil neit dat het 'bij me hoort'..
Daarom zou ik nu juist graag medicijnen willen (ik weet van de bijwerkingen en van de verslaving).. maar het lijkt me ook 'eng' om er dan weer mee te stoppen...
Daarom zou ik nu juist graag medicijnen willen (ik weet van de bijwerkingen en van de verslaving).. maar het lijkt me ook 'eng' om er dan weer mee te stoppen...
zondag 12 augustus 2007 om 22:53
@ emmaviva: Als het 'alleen' om een dip gaat zou ik je toch maar even goed laten adviseren door een psychiater. Als je dit nog niet gedaan hebt: gewoon naar je ha gaan en vragen of hij je door verwijst.
Zie mijn eerdere posts: bij een lichte (en vaak ook matige) depressie is medicatie niet gebruikelijk en ook niet altijd raadzaam. Dan kan enkel therapie al een groot verschil maken. Bovendien zit je niet met de nadelen van mediactie.
Uiteraard kan ik absoluut niet bepalen wat de mate van jouw depressie is, dus ik zou zeggen even naar de ha gaan! Heel veel sterkte i.i.g.!
@ Persephone: Dank je wel! Verder kan ik alleen maar zeggen: heel veel liefs van mij! Ik leef met je mee!
maandag 13 augustus 2007 om 12:00
Hoihoi, hier weer even een berichtje van de TO.....in ieder geval bedankt voor jullie reacties, erg fijn!
Heb gemerkt dat ik het toch wel erg moeilijk vind om de juiste woorden te vinden en ook de energie om hier te posten....
Heb al jullie verhalen gelezen en de meningen over medicatie zijn nogal verdeeld, maar goed, dat lijkt me ook logisch. Zelf heb ik het idee dat asl het ECHT niet meer zou gaan, als ik echt mn bed niet meer uit te branden ben en het ook te lang duurt, dat ik dan eens ga nadenken over medicatie. Vind het een erg grote stap, vooral ook gezien de lichamelijke bijwerkingen. Maar snap heel goed dat anderen deze stap eerder (moeten) maken.
En tja nu dan? Nu vooral heel hard op zoek naar de oplossing, de manier om hier uit te komen en dat kost natuurlijk ook weer megaveel energie. Bestond er maar een knop, waarmee je die hersens eens uit kon zetten heh....dat zou al een hoop rust geven.
Nogmaals bedankt voor jullie ervaringen, "fijn" om te zien dat je niet de enige bent, want ook dat maakt het juist zo moeilijk. Het gevoel er alleen in te staan, omdat toch niemand echt kan begrijpen hoe je je voelt. Want als je een leuke baan/huis/man/kinderen hebt, dan ben je toch gewoon gelukkig?
Nou, niet dus en dat zorgt bij mij ook voor een ontzettend schuldgevoel...en hopla, weer een energievreter erbij.
Mijn vermoeidheid vind ik momenteel dan ook het zwaarst, heb continu het gevoel alsof ik een paar zware slaappillen op heb, zon loom/verdoofd en slaperig gevoel. En dat terwijl ik niks slik en ook voldoende slaap, niet teveel en niet te weinig. Hebben anderen dat ook zo erg?
Nou, tot binnenkort maar weer.....
PS: Tinkeldel, er staat geen e-mail in je profiel...
Heb gemerkt dat ik het toch wel erg moeilijk vind om de juiste woorden te vinden en ook de energie om hier te posten....
Heb al jullie verhalen gelezen en de meningen over medicatie zijn nogal verdeeld, maar goed, dat lijkt me ook logisch. Zelf heb ik het idee dat asl het ECHT niet meer zou gaan, als ik echt mn bed niet meer uit te branden ben en het ook te lang duurt, dat ik dan eens ga nadenken over medicatie. Vind het een erg grote stap, vooral ook gezien de lichamelijke bijwerkingen. Maar snap heel goed dat anderen deze stap eerder (moeten) maken.
En tja nu dan? Nu vooral heel hard op zoek naar de oplossing, de manier om hier uit te komen en dat kost natuurlijk ook weer megaveel energie. Bestond er maar een knop, waarmee je die hersens eens uit kon zetten heh....dat zou al een hoop rust geven.
Nogmaals bedankt voor jullie ervaringen, "fijn" om te zien dat je niet de enige bent, want ook dat maakt het juist zo moeilijk. Het gevoel er alleen in te staan, omdat toch niemand echt kan begrijpen hoe je je voelt. Want als je een leuke baan/huis/man/kinderen hebt, dan ben je toch gewoon gelukkig?
Nou, niet dus en dat zorgt bij mij ook voor een ontzettend schuldgevoel...en hopla, weer een energievreter erbij.
Mijn vermoeidheid vind ik momenteel dan ook het zwaarst, heb continu het gevoel alsof ik een paar zware slaappillen op heb, zon loom/verdoofd en slaperig gevoel. En dat terwijl ik niks slik en ook voldoende slaap, niet teveel en niet te weinig. Hebben anderen dat ook zo erg?
Nou, tot binnenkort maar weer.....
PS: Tinkeldel, er staat geen e-mail in je profiel...
You don´t have to believe everything you think
maandag 13 augustus 2007 om 18:14
Ik sluit me hier bij aan. In de bijsluiter stond bij mij dat het niet zeker was of de bijwerkingen door de AD werden veroorzaakt of door de depressie zelf. Dat was al een hele opluchting voor mij, het zou gewoon z'n gangetje blijven gaan totdat de medicijnen werkten. Ik heb eigenlijk helemaal nergens last van gehad qua bijwerkingen (behalve afstomping, maar lichamelijk niks).
Ik heb de afgelopen jaren vaak genoeg gemerkt dat je gedachten een raar fenomeen zijn, die ontzettend veel lichamelijke dingen kunnen beinvloeden.
@TO: Ik zal even naar mijn profiel kijken. (kan nog niks wijzigen)
maandag 13 augustus 2007 om 18:26
Wat betreft de bijwerkingen beamen sommige (de mijne) artsen wel dat AD over het algemeen je gevoelens afvlakken, dat schijnt echt vaker voor te komen dan maar bij 1%.
Ook is het aankomen en een afnemend libido een behoorlijk vaak voorkomende bijwerking, dat hoor en lees je overal.
Voor sommige misschien niet erg genoeg in vergelijking met een depressie, maar ik vind dat toch behoorlijk vervelende bijwerkingen.
Maar nogmaals, ik keur dat helemaal niet af. Alleen voor mij is dat nu een reden om er (nog) niet aan te beginnen.
Persephone (hopelijk schrijf ik het goed...), klinkt allemaal erg heftig zeg...jee. Gelukkig gaat het wat dat etreft beter met mij, maar wil je wel veel sterkte wensen.....is niet niks wat jij allemaal meemaakt en doorstaat.
liefs
muis
Ook is het aankomen en een afnemend libido een behoorlijk vaak voorkomende bijwerking, dat hoor en lees je overal.
Voor sommige misschien niet erg genoeg in vergelijking met een depressie, maar ik vind dat toch behoorlijk vervelende bijwerkingen.
Maar nogmaals, ik keur dat helemaal niet af. Alleen voor mij is dat nu een reden om er (nog) niet aan te beginnen.
Persephone (hopelijk schrijf ik het goed...), klinkt allemaal erg heftig zeg...jee. Gelukkig gaat het wat dat etreft beter met mij, maar wil je wel veel sterkte wensen.....is niet niks wat jij allemaal meemaakt en doorstaat.
liefs
muis
You don´t have to believe everything you think
