lotgenoten depressie

.

Hallo,



ik ben denk ik wel een lotgenoot: ben nu ong een jaar depressief en heb gelukkig wel de motivatie om therapie te gaan. ik heb verschillende methoden geprobeerd en ben nu in behandeling bij een "gewone" psycholoog. AD gebruik ik (nog) niet, ik wil eerst uitzoeken of ik er zonder pillen uit kan komen.

Ik herken je slechte slapen, zelf heb ik in de erge periodes ook nog last van onrust in mn lijf en huilbuien.



Omdat deze situatie nu al een tijd duurt kan ik er inmiddels beter mee omgaan en het onder woorden brengen en kan ik je wel wat tips geven die kunnen werken ipv AD



Wat betreft je schuldgevoel: besef je wel dat dat een van de symptomen van depressie is? Misschien maakt dat het makkelijker om er mee om te gaan?



Heel veel sterkte!

Persephone, hoe kom je erbij dat een depressie "altijd" iets lichamelijks is? Er zijn niet veel mensen waar het lichamelijk bij is. De meeste mensen ontwikkelen een depressie door gebeurtenissen of persoonlijkheidseigenschappen. Dan maak je een tijdelijk tekort aan serotonine aan. Zodra je depressie minder wordt gaat je lichaam vanzelf weer de normale dosis serotonine aanmaken. Medicijnen kunnen helpen met het aanmaken van serotonine om die periode te overbruggen. Het is wel de bedoeling na een periode van 6 maanden dat het goed gaat je medicijnen weer af te bouwen. Bij mensen waar het biologisch bij is (een klein percentage) wordt aangeraden om op therapeutische basis door te blijven slikken.

Dit tekort aan serotonine treed op bij de meeste mensen na een vervelende gebeurtenis of bepaalde persoonlijkheid. En het is niet altijd nodig hier medicijnen tegen te slikken, maar in jouw geval kan ik het wel begrijpen als het biologisch is. En tja ik ken het.. Niks te klagen hoeven hebben, maar toch diep in de shit zitten. Een trauma zou je eventueel nog kunnen verwerken.. Maar wat als het zomaar is ontstaan..

emmaviva schreef op 03 augustus 2007 @ 22:05:

Ha muis!

In dit topic kan ik me wel vinden geloof ik!



Mijn verhaal in het kort. Weet niet meer goed wanneer het is begonnen, maar heb me altijd 'anders' gevoeld. Ik geniet niet optimaal van feestjes/vakanties/etc. Toen ik 18 was, net studeerde kreeg ik steeds meer de drang er iets aan te doen, maar nooit doorgezet. Goede periode op school, vriendje dat me veel liefde gaf, altijd was er iets dat me (tijdelijk) weer een goed gevoel gaf. Tot vorig zomer. Vriendje maakte het uit, ik kon niet meer stoppen met huilen. Alles kwam eruit. Zat toen echt heel diep. Terwijl ik eigenlijk niets te klagen heb, dat is misschien wel het probleem, heb het gevoel dat ik me niet zo 'mag' voelen. Ben 22, student. Ben niet extreem lelijk, ben intelligent, heb tonnen vriendinnen, goede opleiding, geweldig werk, ouders zijn bij elkaar, goede band met broer en zus, de hele rimram. Zou anderen tot euforische hoogte brengen, mij niet. Ik pieker, wil liefde, heb het gevoel dat niemand me wil, voel me te lelijk om uit te gaan, heb eetbuien, ben te dik, zit avonden lang thuis te huilen.

Aan de andere kant leef ik door. Ik ga leuke dingen doen met vriendinnen, ben met vlagen extreem vrolijjk, kan mezelf goed vermaken, maak carriere etc.En toch wil ik het liefste weg zijn. Even uit die intercity stappen om mijn problemen op te lossen. Maar zo werkt het niet. Helaas.

Heb vorig jaar een maand of 7 therapie gehad, soort psycholoog (ze is eigenlijk pedagoge geloof ik). Werkte heel goed. Ze wees me op veel dingen en gewoon door te praten voelde ik me steeds beter. raakte ook minder snel van slag (zelfs bij hele zware dingen). Ondertussen heb ik het gevoel terug bij af te zijn. Heb ook nog eens 2 maanden vakantie, en vrije tijd invullen is niet mijn sterkste kant. Ik ben juist op mijn best als ik 6 dagen per week werk (bij wijze van spreken). Veel vriendinnen zijn op vakantie en ik zoek ze ook niet op. Mijn ouders voelen het aan (ze bellen zelfs vanaf hun vakantieadres, ze smsen heel vaak). En ik weet het dondersgoed.

Komt nog bij dat ik een soort van eetstoornis heb. In een wanhopige bui heb  ik afgelopen week mijn psych weer gemaild met mn verhaal, heb er nu spijt van, heb me werkelijk nog nooit zo blootgegeven (is wel makkelijker bij iemand anders die je niet zo goed kent). Maar ze is denk ik op vakantie, heeft nog niet gereageerd.

Het liefst zou ik medicijnen nemen, gelijjk.. Alles om me beter te voelen, even die druk eraf (die er al jaren zit)...Mits ik er niet dikker van wordt. Volgens mij heb ik egwoon een hersenoverschot.



Muis zou je ook een soort van samenvatting kunnen geven? Ben erg benieuwd naar je verhaal (mijne zal waarschijnlijk ook wel warrig zijn)

Met verbazing las ik het bovenstaande. Het komt namelijk ontzettend overeen met mijn situatie. Ook ik ben 22, studeer nog, heb in principe helemaal niets te klagen (goede band met familie, goede vriendinnen, studeer aan de uni, ben niet lelijk), maar zo voelt het niet. Heb vanaf jongs af aan al het gevoel gehad dat ik anders was dan anderen. Ik denk ontzettend veel na (wat vaak op piekeren neerkomt) en heb soms het idee dat het beter was geweest als ik wat minder "slim" zou zijn geweest. Doe genoeg leuke dingen, maar op de één of andere manier kan ik er niet écht van genieten. Bovendien komt de klap net zo hard als ik weer alleen op m'n studentenkamer ben. Het afgelopen jaar gaat het steeds slechter met me, heb nergens meer zin in, huil ontzettend veel, heb (vr)eetbuien (heb zes jaar geleden anorexia gehad en ben het laatste jaar totaal de andere kant op geslagen....inmiddels dus ook te dik, maar heb niet de energie om m'n patroon te doorbreken) en weet niet wat ik wil met mijn leven. Het absolute dieptepunt kwam een paar maanden geleden toen m'n vriend het na 3,5 jaar uitmaakte. Heb toen ook, op aanraden van anderen, contact opgenomen met een psychotherapeut waar ik nu al een paar gesprekken mee heb gehad. Vind het tot nu toe nog helemaal niet helpen...maar hoop dat dit punt nog wel komt. Vind het ook heel lastig, omdat niemand in mijn omgeving snapt hoe ik me zo kan voelen. Juist omdat er op het eerste gezicht niets aan mijn leven scheelt en ik ook vaak heel vrolijk overkom op anderen.

Het lijkt wel alsof ik deels m'n eigen verhaal lees in voorgaande... (de reactie van Pers die nu verwijders is). Ook zogenaamd "hoogbegaafd", ook een klas overgeslagen, een dunne, lange sliert in de puberteit, compleet met bril en al, en nu populair, mensen vinden dat ik er leuk uit zie, ik heb een leuke baan, studeer in de avonduren en toch...



Cipramil, valium, librium, soms temazepam en maagtabletten (omdat ik anders al m'n eten weer uitkots) slepen me door de dagen heen. Jaren therapie gehad, jaren medicatie. Betere tijden gekend en ineens ben je weer terug bij af.



Ben 27 nu. Zou nooit nog 27 jaar zo door willen, ik word al eng bij de gedachte.

Ga me vast wel weer een keer een poosje wat beter voelen. Wil van de op de loer liggende benzo-verslaving af, in ieder geval. De AD (Cipramil) blijf ik de rest van m'n leven slikken, ik kan niet zonder. Twee niet-succesvolle stoppogingen gedaan, dan maar pillen, whatever.



Wil weer nornaal kunnen eten, weer wat aankomen en weer wat gaan ondernemen. Sleep me naar m'n werk, ben 9 van de 10 keer te laat. Een wonder dat ik nog geen ernstig functioneringsgesprek gehad heb.



Reageer niet op iemand in het speciaal. Pers' verhaal raakte me, omdat het in zekere zin herkenbaar is. Verder wilde ik gewoon heel even van me afschrijven.



Ik wil iedereen sterkte wensen die zich rot voelt.



(Waar is die knuffel-smilie, of ben ik nou zo scheel??)



Suus.

Hi allemaal,

Ik las jullie verhalen en kan me er in heel veel dingen in vinden....

Ik zelf zit op het forum "burnout, wie ook?", eigenlijk zit ik er niet goed.

Maar doordat ik er vanaf het begin zit en ik iedereen wat heb leren kennen, blijf ik daar. Toch wil ik een klein stukje van mijn verhaal kwijt aan jullie, omdat ik denk dat sommigen mij beter kunnen en zullen begrijpen....

Ik heb een "lichte" depressie zegt de huisarts en krijg ter ondersteuning Efexor 37,5 mg. Nu na 5/6 weken begin ik mij weer wat lekkerder in mijn vel te voelen. Voel me ook sterker worden, maar weet dat ik er nog lang niet ben. Dit merk ik vooral, wanneer ik te veel heb gedaan (b.v. middagje winkelen met moeder) en daarna was ik zo moe en geestelijk kapot. Ik voelde me weer zo ellendig! Toen heb ik een uurtje op de bank liggen pitten en ben daar wel van op geknapt. Toch steeds het besef dat ik er nog niet ben... Ik heb veel strijd moeten leveren op mijn werk voordat ze mij serieus namen in mijn ziek zijn... dit heeft met name een depressie bij mij opgeleverd! Kon er zelf niet meer tegen en eruit komen en heb toen medicatie gekregen. Maanden last gehad van o.a. huilbuien, onzekerheid, handen trillingen, concentratieverlies, vergeetachtigheid, moeheid, negatief denken, rot gevoel, kwetsbaar en niet weerbaar genoeg. Ik voelde mij geestelijk een wrak en niet begrepen door het werk! Nu het dus wat beter met mij gaat, ben ik natuurlijk heel erg blij mee!

De huisarts vertelde me dat ik het nog een aantal weken moest aankijken om te zien of er een stijgende lijn in zit en dan mocht ik weer proberen therapeutisch te gaan werken!! Nu komt het: vanmorgen een gesprek met het werk, sinds lange tijd. Want heb een tijd gehad dat ik geen telefoon aannam, ter bescherming van mezelf etc. Ze weten nu dat het wat beter met mij gaat en ben dus benieuwd hoe ze hier op gaan reageren! In het telefoongesprek werd er direct al gevraagd of ik alweer op het werk was geweest en zo. Heb nee gezegd.(omdat ik nog maar net herstellende ben en genoeg heb aan mezelf!) Dus krijg nu weer de twijfels of ze me wel begrijpen...........

Ik weet dat ik straks steeds in mijn hoofd moet houden, dat ikzelf belangrijk ben en dat ik voor mezelf moet opkomen! Zie er best tegenop! Ik wil binnenkort heel graag weer mijn werk oppakken, maar weet ook dat ik nog een lange weg te gaan heb. Nog iets, het werk staat niet achter therapeutisch werken en ik vind dit heel erg, omdat dit voor mij de enige manier is om terug te kunnen komen! Dus ook dit moet ik waarschijnlijk vandaag verdedigen! Ik moet weer opnieuw beginnen en zo voelt het ook, dus de verwachtingen die ze van mij hebben, moeten zij aanpassen. Verder begin ik binnenkort met een cursus 'groepshulpverlening voor vrouwen' waar o.a. de volgende punten in voorkomen; nee zeggen, boosheid uiten, jezelf positief waarderen, schuldgevoelens, grenzen herkennen en duidelijk maken, wensen uiten, feedback geven en ontvangen etc. Naast medicatie ga ik ook nog naar het MW. Ik heb heel erg lang moeten wachten voordat ik hulp kreeg bij het MW, vond dit schandalig. Maar ik zit nu in de molen en hoop dat ik volgend jaar kan zeggen: ik ben er weer! Maar weet heel goed, dat ik nooit meer de oude zal en wil worden! Heb me er nu eindelijk ook bij neergelegd, dat ik niet weet wanneer ik beter ben! Nu het werk nog..............

Even een update vanuit deze hoek.

Ik zit nog te wachten tot de huisarts terug is van vakantie en dan kan ik eindelijk mijn verwijzing weer aanvragen. Ik begin steeds wat zenuwachtiger te worden, want nu ik voor mezelf erkent heb dat ik hulp nodig heb, is het ook doorgeslagen.



Ik voel me nu continu slecht als ik alleen ben, kan maar aan 1 ding denken en dat is hoe ongelukkig ik wel niet ben. En tussendoor dwangmatige gedachten als: Ik kan mezelf maar beter ophangen, etc. Opzich is dat wel vervelend, maar ik weet ondertussen wel dat ik mezelf niet ben als ik dat denk, en dat ik er toch niks mee doe. Verder ben ik er met mijn hoofd niet bij: in de auto niet door hebben dat je al lang op kunt rijden, of voor niks stoppen. Naar de winkel gaan en mijn portemonnee op tafel laten liggen. Ik kan wel janken, maar ook daar voel ik me te hopeloos voor.

Van de week het GGZ gebeld om me alvast op de wachtlijst te laten zetten. Volgens dat mens moesten ze eerst een verwijzing hebben en dan kreeg ik vanzelf wel een uitnodiging, op zon afscheperig toontje. Ik dacht toen; als je er op dit moment al door heen zat en al graag genoeg jezelf van kant wou maken, dan had je het nou echt gedaan. En dat voor Geestelijke Gezondheidszorg.



Ik hoop dat ik het nog 2 maanden vol kan houden voor ik mijn uitnodiging krijg, en de afspraak heb laten verzetten omdat ik niet kan op het door hun voorgestelde (lees: gecommandeerde) tijdstip.



(@ TO: ik geloof dat het emailadres er nu in moet staan, tenminste dat zegt mijn profiel wel)

Persephone, jij studeert toch ook Psychologie? Probeer die bril nog eens op te zetten en als intelligente vrouw te kijken naar je laatste berichten.. Wat zou jij diegene adviseren die dit heeft geschreven?

Ik schrik hiervan. Jij moet echt nu onmiddelijk ergens aan de bel trekken: crisisdienst, huisarts, vriendin, ouders. Alsjeblieft.

Perse, wat heb je eraan je nood hier op het forum neer te zetten, jezelf te beschadigen of weg te kwijnen in bed?



Vrouw, trek aan de bel bij wie je hulp kan bieden!

Onderneem de actie die je nù nodig hebt! En dan bedoel ik: NU!



Meer kan ik je niet zeggen.....

Tinkeldel, Ak25, Muis, Belladonna, Lesley, Marjan en iedereen die ik nu vergeet: een knuffel voor jullie!



Ik ben moe, dus typ niet veel nu. Ga morgen dieper op jullie verhalen in. Ik hoop dat jullie een beetje goed slapen.



@ Pers: ik heb je gemaild en een berichtje gestuurd. Laat me even weten hoe het met je is morgen, ik maak me zorgen om je.



Liefs, Suzanne

Vanwege privacy zijn een aantal berichten verwijderd.

Allemaal, ivm privacy schrijf ik hier niet meer. Maar misschien willen jullie je ervaringen nog delen of tips uitwisselen, wiw weet. Kijk dan bij het topic Moderator, daar staat mijn mailadres. Gaat toch makkelijker dan via Viva.



Groetjes en sterkte aan iedereen.

Belladonna, wat een herkenning idd! Als je me wilt mailen, kan dat. Moet alleen nog even bedenken hoe haha, zonder me bekend te maken.

Heb het hele weekend heerlijk gewerkt, leuke mensen, leuk werk, maar nu ben ik thuis en bam.. bah. voel me alleen, lelijk. Ook al word ik gebeld, gemaild etc. Erger me aan mijn huisgenoot, aan mijn liefdesgedrag, aan alles. Weet nu al niet hoe ik de week door meot komen.

Ga trouewns volgende week weer naar de psych...

Ik wil je graag mailen bella, dus ik ga het ff uitvogelen!!!

Emmaviva, je kunt emailadressen uitwisselen via mij, mail me maar op vivaangel5@gmail.com

Hoe gaat het met iedereen? Met mij iets beter want ik zit nu bij mijn ouders die me verzorgen en me weer een beetje eren eten. Ik weeg namelijk nu onder de 50 kilo en dat i ongezond. Brood krijg ik nog niet weg, wel yoghurt, bananen en mijn moeder gaat een slaatje maken wat mijn lievelingsgerecht is. Ook koopt ze activia voor me want door te weinig vezels is naar de wc gaan erg lastig. Een weekje helemaal vrijgenomen, hoop nog wel wat te studeren.



Groetjes,



Eurydice

Ikzelf heb ook een depressieve aard en heb ongeveer acht maanden verschillende AD geslikt. Sinds drie weken slik ik niets meer. Ik heb veel gehad aan zelftherapie door te leren om te relativeren en door veel psychologische boeken te lezen. Nu merk ik, helaas, wel weer dat ik weer de sombere kant op neig zonder dat ik dat wil. Waarschijnlijk was AD echt een steun voor mij en nu lijkt het alsof die steun letterlijk is weggevallen. Ik probeer verder te gaan met zelftherapie zonder medicijnen. Want ik wil gewoon iets doen aan mijn somberheid. Toch denk ik dat je niet altijd grip hebt op een depressie. Er hoeven niet altijd ernstige dingen in je omgeving bijvoorbeeld te gebeuren waardoor je depressief raakt. Het kan ook endogeen of genetisch zijn waar je dus eigenlijk weinig tot geen controle over je depressie hebt. Dan vind ik persoonlijk medicijnen wel verantwoord.



Wie is er trouwens ook sinds kort gestopt met AD? En hoe gaat het nu? Voel je je echt beter of heb je het idee dat de AD, hoe erg het misschien ook klinkt, je steun en toeverlaat was? Lijkt me wel interessant om te weten.

SuzanneVDS schreef op 19 augustus 2007 @ 00:18:

Tinkeldel, Ak25, Muis, Belladonna, Lesley, Marjan en iedereen die ik nu vergeet: een knuffel voor jullie!



Ik ben moe, dus typ niet veel nu. Ga morgen dieper op jullie verhalen in. Ik hoop dat jullie een beetje goed slapen.



@ Pers: ik heb je gemaild en een berichtje gestuurd. Laat me even weten hoe het met je is morgen, ik maak me zorgen om je.



Liefs, Suzanne

Lief van je Suzanne. Weet niet of er teruggemaild is. Pers heeft een transformatie ondergaan namelijk. Snapje?

Viva Angel5 schreef op 20 augustus 2007 @ 10:17:

Emmaviva, je kunt emailadressen uitwisselen via mij, mail me maar op vivaangel5@gmail.com

@ Emmadiva, heb zojuist mijn emailadres doorgemaild naar vivaangel5! Wat vervelend dat je je weer zo naar voelt na een lekker weekend. Ik zit al weken nauwelijks iets te doen, eigenlijk te wachten op het nieuwe collegejaar....had een bijbaantje, maar heb ik een paar weken geleden opgezegd (werkte er al 3,5 jaar en de koek was wel zo'n beetje op daar). Alleen niet zo handig dat ik nog geen nieuw bijbaantje heb! Heb dus erg veel tijd om te piekeren....



@ de rest: hoe is 't met jullie allemaal?

Hai allemaal,



Ik wilde jullie even vertellen, dat mijn gesprek met het werk gelukkig mee viel!

We hebben een aantal zaken uitgepraat en gaan er weer tegen aan...

De komende twee weken ga ik een aantal keren op bezoek bij mijn werk en over een aantal weken hebben we weer contact over hoe het nu gaat etc.

Bij gisteren bij mijn MW geweest en die was ook blij dat het de goede kant op gaat. Ik weet dat ik nu nog heel erg kwetsbaar ben, er hoeft maar iets te gebeuren en dan is het:BAM!! Alles rustig weer gaan opbouwen en we zien wel wanneer ik er helemaal ben... In september begint een cursus waar ik me voor heb opgegeven via het MW en vindt dit best wel spannend! Maar het is nodig om weer beter te worden dusseh..... Het is speciaal voor vrouwen vanaf 25 jr die o.a. te maken hebben met: schuldgevoelens, opkomen voor jezelf, feedback geven en ontvangen, grenzen stellen en duidelijk maken, boosheid uiten (emoties uiten) etc etc.

Door de medicatie (AD) heb ik de laatste weken weer wat last van opstopping! Best irritant....kan er soms niet van slapen. Volgende week weer naar de huisarts, misschien toch maar even melden... De laatste paar dagen ben ik ook heel erg vermoeid... verder niet echt ergens veel last van gelukkig!

Sinds vorige week rijd ik weer kleine stukjes in de auto. Dit gaat goed, zolang ik er met mijn gedachten goed bij ben en weinig afleiding heb! Weer een stap vooruit dus. Wie heeft er nog meer last van bijwerkingen van medicatie etc?

ak25, ik heb seroxat en heb daar bijwerkingen van. Ik kan geen orgasme meer krijgen, al vijf weken niet meer. Mede daarom ben ik nu aan het afbouwen met Seroxat en aan het opbouwen met Remergon (eerder geslikt en toen had ik dat probleem niet). Door weinig eten en dus weinig vezels binnen te krijgen, heb ik ook last van opstopping. Neem die activia-yoghurtjes, die werken echt. Samen met actimel ofzo en eet bananen. Zo doe ik het.

eurydice,

bedankt voor de tip van activia-yoghurtjes en actimel enzo. Bananen stopt bij mij op, dus die raak ik voorlopig niet aan! Ik had bij een gezondheidswinkel pilletjes opgehaald op natuurlijke basis. Een paar dagen geslikt en afgelopen weekend was het mis! Erge buikkrampen en diaree...Ben alles nu wel kwijt, maar dit ging me te ver! Na een paar dagen niet slikken is het nu weer wat normaal..Tot zolang het door gaat natuurlijk! De pilletjes laat ik voorlopig liggen en alleen uit noodzaak ga ik ze slikken.

Zoals ik al vertelde ben ik de laatste dagen erg vermoeid. Vanochtend was op gehangen en aan het stofzuigen geweest. Na klein uurtje was ik dood op! Verder ben ik ook licht in mijn hoofd vooral uit zit naar sta en loophouding!

Vanmiddag voor het eerst op het werk zien, bel niet af ondanks dat ik wat klachten heb. Ik kijk even en wordt het me teveel dan ga ik weer weg! Misschien onbewuste spanningen voor naar het werk?! Zoals het nu lijkt ga ik vrijdagmiddag niet naar het werk...of ik moet me veel beter voelen... We zien het wel. Vanavond heb ik bodybalance op het fitnesscentrum. Ben al een maand niet geweest ivm vakantie e.d. maar durf het nu niet aan vanwege mijn vermoeidheid en licht in het hoofd. Maar aan de andere kant, kan ik er ook weer wat positieve energie van krijgen......

@ Belladonna, ik heb mijn emailadres ook doorgemaild.. Heb jij die van mij al binnen?? Ik die van jou niet. Hoop dat we snel mailen!

Hoi ' dippige' meiden,



Zitten jullie al 'vol', of past er nog een dipje bij..? Weet niet of het qua diagnose precies aansluit, bij mij luidt die 'aanpassingsstoornis met depressieve kenmerken' (en 'identiteitsproblematiek'). Ik zie er eerlijk gezegd een beetje tegenop hier het hele verhaal op te schrijven (staat op pijler werk&studie, weet de exacte titels niet maar iets van: 'ik kan/wil niet meer maar moet' en 'ziektewet - eerder eindigen contract - ww?'). Ik hoop met jullie mee te mogen typen, maar als jullie al 'vol' zijn of bezwaar hebben, eerlijk zeggen hoor...



groetjes, Poes.

Voor zover ik weet kunnen we niet vol zitten, het is een open forum dus iedereen mag mee praten.



De aanleiding voor mijn depressie is op dit moment mijn werk, ik heb het er echt niet naar mijn zin. Ik werk hier 2 dagen en nog 3 dagen elders. Ik heb volgende week een sollicitatiegesprek en ik denk dat ik wel een goede kans maak. Dit is ter vervanging van het werk van 3 dagen, wat niet mijn beroep is. Die 2 dagen blijven dan dus bestaan, maar ik weet niet of ik dat wel wil. Ik twijfel zo. Het éne moment zit ik huilend en radeloos aan tafel omdat ik het verschrikkelijk vind. Ik kom iedere avond thuis en prop me vol met eten, gewoon omdat ik niet lekker in mijn vel zit. Mijn ouders zeggen stop er dan mee... De volgende dag denk ik, ach zo erg is het toch ook niet en wil ik er mee door gaan. En ik weet het gewoon echt niet.

Mijn collega vandaag: 'Gewoon oogkleppen op en geef het 2 jaar lang een kans. Blijf positief en maak er iets leuks van.' Op zich kan ik goed met haar praten, maar ik zie het hele positieve er niet van in. Zij heeft denk ik geen idee hoe verschrikkelijk ik het vind. Ik krijg het gevoel alsof ze me dan maar hopeloos vind, en dat vind ik zelf ook al. Ik weet echt niet wat ik moet.



De verwijsbrief van de dokter is de deur uit, dus nu is het wachten op een uitnodiging van het GGZ.