Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
zaterdag 22 augustus 2015 om 12:08
quote:redbuIIetje schreef op 22 augustus 2015 @ 11:01:
[...]
Nee dat snap ik ook niet. Dan moet je je wel heel goed af kunnen sluiten om al dat gezeur, gejengel en gevraag naar de bekende weg te kunnen handelen. Ik zou mijn geduld heel snel verliezen in elk geval.
Tja, ik had geluk, mijn kind zeurde en jengelde niet echt toen ze klein was.
Overigens ben ik er rond die tijd pas achter gekomen dat ik kleine kinderen voor langer dan een paar uur niet trek. Ik was vrij jong toen ik mijn dochter kreeg. In die tijd dacht ik zelfs nog dat ik met kinderen wilde werken.
Maar na een tijdje gastouder geweest te zijn en vrijwilligerswerk op een peuterspeelzaal had ik door dat ik er simpelweg het geduld niet voor heb. Wel als ze rustig zijn en luisteren, maar met lastige kinderen kan ik niet omgaan.
Het was dus maar goed dat mijn dochter lief en rustig was als kind.
[...]
Nee dat snap ik ook niet. Dan moet je je wel heel goed af kunnen sluiten om al dat gezeur, gejengel en gevraag naar de bekende weg te kunnen handelen. Ik zou mijn geduld heel snel verliezen in elk geval.
Tja, ik had geluk, mijn kind zeurde en jengelde niet echt toen ze klein was.
Overigens ben ik er rond die tijd pas achter gekomen dat ik kleine kinderen voor langer dan een paar uur niet trek. Ik was vrij jong toen ik mijn dochter kreeg. In die tijd dacht ik zelfs nog dat ik met kinderen wilde werken.
Maar na een tijdje gastouder geweest te zijn en vrijwilligerswerk op een peuterspeelzaal had ik door dat ik er simpelweg het geduld niet voor heb. Wel als ze rustig zijn en luisteren, maar met lastige kinderen kan ik niet omgaan.
Het was dus maar goed dat mijn dochter lief en rustig was als kind.
zaterdag 22 augustus 2015 om 12:10
quote:Pink-Ink schreef op 22 augustus 2015 @ 11:11:
Mijn moederrol is de enige rol waarin ik me weleens schuldig voel vanwege mijn solitaire karakter.Ik ook! Maar mijn dochter kent mij niet anders. We hebben er zelfs een paar keer over gepraat de laatste tijd. Ze zegt het helemaal niet erg of raar te vinden als ik me af en toe terug trek om tot rust te komen.
Mijn moederrol is de enige rol waarin ik me weleens schuldig voel vanwege mijn solitaire karakter.Ik ook! Maar mijn dochter kent mij niet anders. We hebben er zelfs een paar keer over gepraat de laatste tijd. Ze zegt het helemaal niet erg of raar te vinden als ik me af en toe terug trek om tot rust te komen.
zaterdag 22 augustus 2015 om 12:43
Het rare is, dat kinderen altijd naar mij toekomen.
Ik heb daar echt geen verklaring voor.
Een collega van me heeft een dochter van 9 en een zoon van 12, en die bellen haar speciaal op om te vragen of ik er ben. Als dat zo is, dan komen ze langs, omdat ze het leuk vinden om mij te zien.
Ook kleine kinderen komen bijna altijd mijn kant op.
Dat vertel ik niet om te pochen, want eerlijk gezegd weet ik vaak niet goed wat ik ermee aanmoet.
Wat ik trouwens echt heel onprettig vind, is als ouders (mijn nichtje heeft daar heel erg een handje van) tegen hun peutertje zeggen (als ze mijn kant opgaan): 'Geef haar maar een kus, krijgt ze nog een kus van je?!'
Ik roep dan altijd: 'HOEFT niet hoor! Hoeft écht niet!'.
Pfffff.
Ik heb daar echt geen verklaring voor.
Een collega van me heeft een dochter van 9 en een zoon van 12, en die bellen haar speciaal op om te vragen of ik er ben. Als dat zo is, dan komen ze langs, omdat ze het leuk vinden om mij te zien.
Ook kleine kinderen komen bijna altijd mijn kant op.
Dat vertel ik niet om te pochen, want eerlijk gezegd weet ik vaak niet goed wat ik ermee aanmoet.
Wat ik trouwens echt heel onprettig vind, is als ouders (mijn nichtje heeft daar heel erg een handje van) tegen hun peutertje zeggen (als ze mijn kant opgaan): 'Geef haar maar een kus, krijgt ze nog een kus van je?!'
Ik roep dan altijd: 'HOEFT niet hoor! Hoeft écht niet!'.
Pfffff.
You don't have to fit into the format
zaterdag 22 augustus 2015 om 12:53
quote:Pink-Ink schreef op 22 augustus 2015 @ 11:11:
Mijn moederrol is de enige rol waarin ik me weleens schuldig voel vanwege mijn solitaire karakter. Soms is het dan gewoon een kwestie van verstand op nul, blik op oneindig en gaan met die banaan :-S
Een vriendin van mij heeft dit ook enigszins. Zij doen soms bewust activiteiten met hem om hem toch zo sociaal mogelijk op te voeden, met frisse tegenzin, dat wel.
En voor de duidelijkheid, ik bedoel niet dat iemand die dit niet doet, asociaal is.
Mijn moederrol is de enige rol waarin ik me weleens schuldig voel vanwege mijn solitaire karakter. Soms is het dan gewoon een kwestie van verstand op nul, blik op oneindig en gaan met die banaan :-S
Een vriendin van mij heeft dit ook enigszins. Zij doen soms bewust activiteiten met hem om hem toch zo sociaal mogelijk op te voeden, met frisse tegenzin, dat wel.
En voor de duidelijkheid, ik bedoel niet dat iemand die dit niet doet, asociaal is.
zaterdag 22 augustus 2015 om 13:10
quote:Lotte35 schreef op 22 augustus 2015 @ 12:43:
Het rare is, dat kinderen altijd naar mij toekomen.
Ik heb daar echt geen verklaring voor.
Een collega van me heeft een dochter van 9 en een zoon van 12, en die bellen haar speciaal op om te vragen of ik er ben. Als dat zo is, dan komen ze langs, omdat ze het leuk vinden om mij te zien.
Ook kleine kinderen komen bijna altijd mijn kant op.
Dat vertel ik niet om te pochen, want eerlijk gezegd weet ik vaak niet goed wat ik ermee aanmoet.
Wat ik trouwens echt heel onprettig vind, is als ouders (mijn nichtje heeft daar heel erg een handje van) tegen hun peutertje zeggen (als ze mijn kant opgaan): 'Geef haar maar een kus, krijgt ze nog een kus van je?!'
Ik roep dan altijd: 'HOEFT niet hoor! Hoeft écht niet!'.
Pfffff.
Omdat kinderen aanvoelen waar ze rustig bij kunnen gaan zitten zonder dat ze van alles moeten van diegene zoals verplicht kusje, handje of andere rare kunstjes moeten doen.
Ik laat kinderen ook altijd gewoon hun gang gaan en dan komen ze op een gegeven moment van zelf naar je toe.
Het rare is, dat kinderen altijd naar mij toekomen.
Ik heb daar echt geen verklaring voor.
Een collega van me heeft een dochter van 9 en een zoon van 12, en die bellen haar speciaal op om te vragen of ik er ben. Als dat zo is, dan komen ze langs, omdat ze het leuk vinden om mij te zien.
Ook kleine kinderen komen bijna altijd mijn kant op.
Dat vertel ik niet om te pochen, want eerlijk gezegd weet ik vaak niet goed wat ik ermee aanmoet.
Wat ik trouwens echt heel onprettig vind, is als ouders (mijn nichtje heeft daar heel erg een handje van) tegen hun peutertje zeggen (als ze mijn kant opgaan): 'Geef haar maar een kus, krijgt ze nog een kus van je?!'
Ik roep dan altijd: 'HOEFT niet hoor! Hoeft écht niet!'.
Pfffff.
Omdat kinderen aanvoelen waar ze rustig bij kunnen gaan zitten zonder dat ze van alles moeten van diegene zoals verplicht kusje, handje of andere rare kunstjes moeten doen.
Ik laat kinderen ook altijd gewoon hun gang gaan en dan komen ze op een gegeven moment van zelf naar je toe.
zaterdag 22 augustus 2015 om 13:15
Daarom worden kinderen ook vervelend omdat ze zoveel moeten tegenwoordig.
Als ze vakantie hebben worden ze hele dagen vermaakt of naar de opvang, waar ze ook geen rust krijgen want als ze niks willen dan is er iets met hen.........
Laat de kinderen zich maar eens vervelen daar worden ze creatief van en zichzelf.
Als ze dan volwassen zijn dan kunnen ze ook beter alleen zijn zonder dat een ander ze moet vermaken.
Als ze vakantie hebben worden ze hele dagen vermaakt of naar de opvang, waar ze ook geen rust krijgen want als ze niks willen dan is er iets met hen.........
Laat de kinderen zich maar eens vervelen daar worden ze creatief van en zichzelf.
Als ze dan volwassen zijn dan kunnen ze ook beter alleen zijn zonder dat een ander ze moet vermaken.
zaterdag 22 augustus 2015 om 15:15
quote:Lotte35 schreef op 22 augustus 2015 @ 12:43:
Wat ik trouwens echt heel onprettig vind, is als ouders (mijn nichtje heeft daar heel erg een handje van) tegen hun peutertje zeggen (als ze mijn kant opgaan): 'Geef haar maar een kus, krijgt ze nog een kus van je?!'
Ik roep dan altijd: 'HOEFT niet hoor! Hoeft écht niet!'.
Pfffff.
Ja! dat gezoen! (ook van volwassenen onderling trouwens), toen mijn kinderen op het kdv zaten, jengelden de leidsters als ik kind op kwam halen ook "krijgt juffie nog een kusje?", ik heb toen aangegeven dat ik dat totaal onnodig vond en mijn kind zeker geen kusjes (aan hen) hoefde te geven.
Heb ik me destijds erg impopulair mee gemaakt weet ik nog
Wat ik trouwens echt heel onprettig vind, is als ouders (mijn nichtje heeft daar heel erg een handje van) tegen hun peutertje zeggen (als ze mijn kant opgaan): 'Geef haar maar een kus, krijgt ze nog een kus van je?!'
Ik roep dan altijd: 'HOEFT niet hoor! Hoeft écht niet!'.
Pfffff.
Ja! dat gezoen! (ook van volwassenen onderling trouwens), toen mijn kinderen op het kdv zaten, jengelden de leidsters als ik kind op kwam halen ook "krijgt juffie nog een kusje?", ik heb toen aangegeven dat ik dat totaal onnodig vond en mijn kind zeker geen kusjes (aan hen) hoefde te geven.
Heb ik me destijds erg impopulair mee gemaakt weet ik nog
en me vriend die wilt ook nog wat zegge
zaterdag 22 augustus 2015 om 15:22
Heb mijn zoon toendertijd zelfs van de peuterspeelzaal afgehaald, hij vondt het verschrikkelijk met zijn te drukke leeftijdsgenoten en te kleine ruimtes, ik voelde dat perfect aan.
Achteraf liep hij al een paar jaar voor op zijn leeftijdsgenoten en dat is altijd zo gebleven.
Hij is nu al in de twintig en houdt nog altijd niet van kussen...
Achteraf liep hij al een paar jaar voor op zijn leeftijdsgenoten en dat is altijd zo gebleven.
Hij is nu al in de twintig en houdt nog altijd niet van kussen...
zaterdag 22 augustus 2015 om 17:32
quote:moppie63 schreef op 22 augustus 2015 @ 15:22:
Heb mijn zoon toendertijd zelfs van de peuterspeelzaal afgehaald, hij vondt het verschrikkelijk met zijn te drukke leeftijdsgenoten en te kleine ruimtes, ik voelde dat perfect aan.
Achteraf liep hij al een paar jaar voor op zijn leeftijdsgenoten en dat is altijd zo gebleven.
Hij is nu al in de twintig en houdt nog altijd niet van kussen...
Hier nog een die een hekel aan kussen heeft. Ik kus alleen mijn moeder en oom. Verder niemand, ook niet als ik ze al heel lang ken. Behalve als ze hun hoofd uitsteken en dan kus ik nog niet eens raak, maar erlangs. Elke keer voelt het weer als een drempel, raak het niet gewend. Een keer was op een verjaardag en de vader van de jarige wilde een kus. Blijkbaar deed ik het te laag op de wang en moest het telkens overnieuw van hem. Aargh!
Niet willen kussen wordt van mannen toch normaler gevonden dan van vrouwen.
Denk maar aan de zin "meisjes plagen, kusjes vragen".
Datzelfde had en heb ik met een knuffel geven als je iemand moet bedanken. Als ik een leuk cadeau gekregen had, zei mijn moeder dat ik diegene dan maar een grote knuffel moest geven. Ik bedank liever met een hand.
Heb mijn zoon toendertijd zelfs van de peuterspeelzaal afgehaald, hij vondt het verschrikkelijk met zijn te drukke leeftijdsgenoten en te kleine ruimtes, ik voelde dat perfect aan.
Achteraf liep hij al een paar jaar voor op zijn leeftijdsgenoten en dat is altijd zo gebleven.
Hij is nu al in de twintig en houdt nog altijd niet van kussen...
Hier nog een die een hekel aan kussen heeft. Ik kus alleen mijn moeder en oom. Verder niemand, ook niet als ik ze al heel lang ken. Behalve als ze hun hoofd uitsteken en dan kus ik nog niet eens raak, maar erlangs. Elke keer voelt het weer als een drempel, raak het niet gewend. Een keer was op een verjaardag en de vader van de jarige wilde een kus. Blijkbaar deed ik het te laag op de wang en moest het telkens overnieuw van hem. Aargh!
Niet willen kussen wordt van mannen toch normaler gevonden dan van vrouwen.
Denk maar aan de zin "meisjes plagen, kusjes vragen".
Datzelfde had en heb ik met een knuffel geven als je iemand moet bedanken. Als ik een leuk cadeau gekregen had, zei mijn moeder dat ik diegene dan maar een grote knuffel moest geven. Ik bedank liever met een hand.
zaterdag 22 augustus 2015 om 17:41
De enigste wie het voor elkaar kreeg om mijn zoon te kussen was mijn zus, maar zij is helaas veel te vroeg overleden op 48 jarige leeftijd.
Op één of andere manier vertrouwde hij haar wel, ze hadden een speciale band, maar dat kwam denk ik doordat mijn zus in hem onze broer zag, die is met 16 verongelukt.
Maar ik heb dat zelf ook dat ik niet van kussen houdt en ze niet te dicht in mijn aura moeten zitten.
Op één of andere manier vertrouwde hij haar wel, ze hadden een speciale band, maar dat kwam denk ik doordat mijn zus in hem onze broer zag, die is met 16 verongelukt.
Maar ik heb dat zelf ook dat ik niet van kussen houdt en ze niet te dicht in mijn aura moeten zitten.
zaterdag 22 augustus 2015 om 17:48
quote:runningbaleys schreef op 22 augustus 2015 @ 12:08:
[...]
Tja, ik had geluk, mijn kind zeurde en jengelde niet echt toen ze klein was.
Overigens ben ik er rond die tijd pas achter gekomen dat ik kleine kinderen voor langer dan een paar uur niet trek. Ik was vrij jong toen ik mijn dochter kreeg. In die tijd dacht ik zelfs nog dat ik met kinderen wilde werken.
Maar na een tijdje gastouder geweest te zijn en vrijwilligerswerk op een peuterspeelzaal had ik door dat ik er simpelweg het geduld niet voor heb. Wel als ze rustig zijn en luisteren, maar met lastige kinderen kan ik niet omgaan.
Het was dus maar goed dat mijn dochter lief en rustig was als kind.
Als puber werkte ik op de manege en daar heb je op woensdagmiddag en zaterdagochtend allerlei lesjes met jonge kinderen en dat vond ik behoorlijk pittig door hun gedrag. Heb wel nog les gegeven aan vrij jonge kinderen (zelfs aan de kinderen van Gerrie Kneteman ) maar dat was niet mijn ding. Ik leerde liever 'n houterige volwassene rijden of begeleidde buitenritten.
Moet wel toegeven dat bij mijn manege betere kinderen kwamen dan waar ik later stage liep. Hier waren het kinderen die zelf op paardrijles wilde en in Zoetermeer waren er ook veel kinderen die van hun ouders moesten omdat het blijkbaar in was dat hun kind kon rijden ofzo. Dan heb je vanzelf veel onuitstaanbaardere kinderen natuurlijk als ze niet zelf heel erg enthousiast zijn. Dat lijkt me ook de handicap in het onderwijs. Kinderen zitten op school omdat ze moeten, niet omdat ze het zo leuk vinden en dan ben je als lerares natuurlijk al snel de pispaal.
[...]
Tja, ik had geluk, mijn kind zeurde en jengelde niet echt toen ze klein was.
Overigens ben ik er rond die tijd pas achter gekomen dat ik kleine kinderen voor langer dan een paar uur niet trek. Ik was vrij jong toen ik mijn dochter kreeg. In die tijd dacht ik zelfs nog dat ik met kinderen wilde werken.
Maar na een tijdje gastouder geweest te zijn en vrijwilligerswerk op een peuterspeelzaal had ik door dat ik er simpelweg het geduld niet voor heb. Wel als ze rustig zijn en luisteren, maar met lastige kinderen kan ik niet omgaan.
Het was dus maar goed dat mijn dochter lief en rustig was als kind.
Als puber werkte ik op de manege en daar heb je op woensdagmiddag en zaterdagochtend allerlei lesjes met jonge kinderen en dat vond ik behoorlijk pittig door hun gedrag. Heb wel nog les gegeven aan vrij jonge kinderen (zelfs aan de kinderen van Gerrie Kneteman ) maar dat was niet mijn ding. Ik leerde liever 'n houterige volwassene rijden of begeleidde buitenritten.
Moet wel toegeven dat bij mijn manege betere kinderen kwamen dan waar ik later stage liep. Hier waren het kinderen die zelf op paardrijles wilde en in Zoetermeer waren er ook veel kinderen die van hun ouders moesten omdat het blijkbaar in was dat hun kind kon rijden ofzo. Dan heb je vanzelf veel onuitstaanbaardere kinderen natuurlijk als ze niet zelf heel erg enthousiast zijn. Dat lijkt me ook de handicap in het onderwijs. Kinderen zitten op school omdat ze moeten, niet omdat ze het zo leuk vinden en dan ben je als lerares natuurlijk al snel de pispaal.
Shoot first, ask questions later!
zaterdag 22 augustus 2015 om 18:02
Mijn oom kon met mij stoeien en gooien zoveel hij wilde. Van hem kon ik dat verdragen. Misschien omdat hij al bij ons kwam toen ik baby was en ik hem niet anders ken. Bij sommige oom en tantes had ik vaak het idee dat ze dingen aan me vroegen om te vragen. Het klonk dan zo gemaakt en daar houd ik niet van.
Ik uit mezelf ook niet makkelijk. Dat komt soms anders over dan bedoeld. We hadden tijdens mijn opleiding een gastles. Na afloop werd gevraagd of iedereen het leuk vond. En dan nog eens apart of ik het ook leuk vond. Blijkbaar keek ik alsof ik het niet leuk vind. Ik zei ook nooit dat ik iets super vond, maar vaak "gaat wel". Dat betekende "voldoende".
Als een ander uitbundig reageert, vind ik het vaak overdreven.
Ik uit mezelf ook niet makkelijk. Dat komt soms anders over dan bedoeld. We hadden tijdens mijn opleiding een gastles. Na afloop werd gevraagd of iedereen het leuk vond. En dan nog eens apart of ik het ook leuk vond. Blijkbaar keek ik alsof ik het niet leuk vind. Ik zei ook nooit dat ik iets super vond, maar vaak "gaat wel". Dat betekende "voldoende".
Als een ander uitbundig reageert, vind ik het vaak overdreven.
zaterdag 22 augustus 2015 om 18:05
Heftig Moppie, je broer en zus veel te jong verliezen
Ook ik houd niet van kussen, ik steek mijn hand altijd nadrukkelijk (en ver ) uit bij begroetingen, behalve bij naaste familie en mijn beste vrienden.
Ben het ermee eens dat kinderen vaak veel te veel activiteiten in de maag gesplitst krijgen (en daarom juist weleens vervelend worden door overprikkeling). Mijn eigen kinderen kunnen gelukkig goed rust voor zichzelf creëren, vooral de jongste is daar heel goed in. Ik vind het mooi om te zien hoe zij zich ook in een groep (zoals op de bso) goed kan afzonderen/afsluiten als ze er even klaar mee is. Mijn oudste trekt zich meer aan van haar omgeving/is wat minder introvert, maar ook zij heeft echt alleen-tijd nodig om niet af te knappen.
Maar het blijven kinderen, die graag vriendjes over de vloer hebben en feestjes leuk vinden, naar de speeltuin willen etc. Tja, daar hebben ze recht op, dat ik dat niet altijd fijn vind is niet iets waar zij zich druk over moeten maken. Het betekent wel dat mijn eigen energie voor sociale contacten soms bijna nihil is. Ik werk vier dagen per week in een drukke omgeving, als er op mijn mamadag dan vriendjes van de kinderen over de vloer zijn dan heb ik in het weekend echt geen zin om te gaan socializen.
Dit zijn trouwens geen dingen die ik in mijn grotendeels extraverte omgeving zo kan uitspreken, anderen lijken zich hier niet in te kunnen inleven.
Ook ik houd niet van kussen, ik steek mijn hand altijd nadrukkelijk (en ver ) uit bij begroetingen, behalve bij naaste familie en mijn beste vrienden.
Ben het ermee eens dat kinderen vaak veel te veel activiteiten in de maag gesplitst krijgen (en daarom juist weleens vervelend worden door overprikkeling). Mijn eigen kinderen kunnen gelukkig goed rust voor zichzelf creëren, vooral de jongste is daar heel goed in. Ik vind het mooi om te zien hoe zij zich ook in een groep (zoals op de bso) goed kan afzonderen/afsluiten als ze er even klaar mee is. Mijn oudste trekt zich meer aan van haar omgeving/is wat minder introvert, maar ook zij heeft echt alleen-tijd nodig om niet af te knappen.
Maar het blijven kinderen, die graag vriendjes over de vloer hebben en feestjes leuk vinden, naar de speeltuin willen etc. Tja, daar hebben ze recht op, dat ik dat niet altijd fijn vind is niet iets waar zij zich druk over moeten maken. Het betekent wel dat mijn eigen energie voor sociale contacten soms bijna nihil is. Ik werk vier dagen per week in een drukke omgeving, als er op mijn mamadag dan vriendjes van de kinderen over de vloer zijn dan heb ik in het weekend echt geen zin om te gaan socializen.
Dit zijn trouwens geen dingen die ik in mijn grotendeels extraverte omgeving zo kan uitspreken, anderen lijken zich hier niet in te kunnen inleven.
zaterdag 22 augustus 2015 om 19:36
Nog even over dat zoenen.
Ik vind dat dus ook een verschrikking.
Kan al dagen van tevoren opzien tegen een sociale aangelegenheid, omdat ik weet dat er weer gezoend moet worden.
Nu hebben wij altijd op 1 januari een nieuwjaarsborrel met de familie.
Een paar jaar geleden had ik besloten dat ik NIET ging zoenen. Een man of dertig, en dan allemaal drie zoenen, ik zag het echt niet zitten.
Nou, dat was me wat hoor. Na afloop moest ik toegeven dat dit zo mogelijk nog vermoeiender voor me was, dan al dat gelebber. Bij iedereen moeten zeggen: 'Ik zoen een keertje niet, ik geef alleen een hand'; het werkte echt voor geen meter. Ook kreeg ik twintig keer de vraag of ik soms griep had, of verkouden was.
Wat een gedoe.
Ik vind dat dus ook een verschrikking.
Kan al dagen van tevoren opzien tegen een sociale aangelegenheid, omdat ik weet dat er weer gezoend moet worden.
Nu hebben wij altijd op 1 januari een nieuwjaarsborrel met de familie.
Een paar jaar geleden had ik besloten dat ik NIET ging zoenen. Een man of dertig, en dan allemaal drie zoenen, ik zag het echt niet zitten.
Nou, dat was me wat hoor. Na afloop moest ik toegeven dat dit zo mogelijk nog vermoeiender voor me was, dan al dat gelebber. Bij iedereen moeten zeggen: 'Ik zoen een keertje niet, ik geef alleen een hand'; het werkte echt voor geen meter. Ook kreeg ik twintig keer de vraag of ik soms griep had, of verkouden was.
Wat een gedoe.
You don't have to fit into the format
zaterdag 22 augustus 2015 om 20:13
Ik weet dat ik weer ging werken, was een paar jaar thuis geweest voor de kinderen en dat mijn zoon toen zei, mama je mag wel gaan werken maar ik ga nergens heen.
Hij bedoelde na schooltijd, gelukkig een hele lieve vriendin van mijn zus, die kwam dan gewoon bij ons thuis.
En zij vondt het heerlijk om met de kinderen te knutselen en ze konden lekker thuis blijven en ik blij dat ik weer kon werken en niet alleen moeder zijn.
Hij bedoelde na schooltijd, gelukkig een hele lieve vriendin van mijn zus, die kwam dan gewoon bij ons thuis.
En zij vondt het heerlijk om met de kinderen te knutselen en ze konden lekker thuis blijven en ik blij dat ik weer kon werken en niet alleen moeder zijn.
zaterdag 22 augustus 2015 om 21:29
quote:ninon schreef op 22 augustus 2015 @ 00:35:
[...]
Bedoel je de MBTI typeringen?Vaak wel, maar niet altijd. Ik kan bijvoorbeeld niet zo goed opschieten met mensen die alles persoonlijk opvatten. Ik vind gevat reageren een fantastische vorm van humor, je moet snel kunnen denken, in het moment zijn en creativiteit hebben, maar voor velen niet echt weggelegd, want het is vaak op de persoon gericht en je moet echt wel een vorm van intelligentie hebben. Daarnaast vinden velen het confronterend. Ik verveel me dan nogal snel dus ik heb niet zoveel met zulke mensen.
[...]
Bedoel je de MBTI typeringen?Vaak wel, maar niet altijd. Ik kan bijvoorbeeld niet zo goed opschieten met mensen die alles persoonlijk opvatten. Ik vind gevat reageren een fantastische vorm van humor, je moet snel kunnen denken, in het moment zijn en creativiteit hebben, maar voor velen niet echt weggelegd, want het is vaak op de persoon gericht en je moet echt wel een vorm van intelligentie hebben. Daarnaast vinden velen het confronterend. Ik verveel me dan nogal snel dus ik heb niet zoveel met zulke mensen.
zaterdag 22 augustus 2015 om 21:34
quote:Hoezitdit schreef op 22 augustus 2015 @ 07:58:
[...]
Ik kan alleen praten met mensen die ook interesse in mij hebben, dat heeft bij mij niets met iq te maken, wel met gesprekken waarbij wederzijdse interesse is. Mensen die praten om hun verhaal kwijt te kunnen en alleen maar over hunzelf kletsen daar zal ik weinig energie in stoppen. Ik word dan alleen gebruikt als praatpaal, verder niet.
Daar heb ik zelf niet zoveel mee. Als ik de laatste 13 jaar 2 keer iets gedeeld heb wat me persoonlijk dwars zat dan is het veel. Ik heb eigenlijk ook nooit interesse in mensen, dat ben ik ook dus dan kan ik net zo goed in mezelf geïnteresseerd zijn. Ik ben altijd bereid om te luisteren als iemand iets dwars zit, waar je niets aan kunt doen, maar het merendeel van de mensen is alleen aan het zeuren, klagen en zeiken en daar heb ik geen zin in. Dan moeten ze er maar iets aan doen.
Ik praat over het algemeen alleen over ideeën en gebeurtenissen. Ik vind mensen totaal niet interessant, maar sommigen hebben wel iets interessants te vertellen.
[...]
Ik kan alleen praten met mensen die ook interesse in mij hebben, dat heeft bij mij niets met iq te maken, wel met gesprekken waarbij wederzijdse interesse is. Mensen die praten om hun verhaal kwijt te kunnen en alleen maar over hunzelf kletsen daar zal ik weinig energie in stoppen. Ik word dan alleen gebruikt als praatpaal, verder niet.
Daar heb ik zelf niet zoveel mee. Als ik de laatste 13 jaar 2 keer iets gedeeld heb wat me persoonlijk dwars zat dan is het veel. Ik heb eigenlijk ook nooit interesse in mensen, dat ben ik ook dus dan kan ik net zo goed in mezelf geïnteresseerd zijn. Ik ben altijd bereid om te luisteren als iemand iets dwars zit, waar je niets aan kunt doen, maar het merendeel van de mensen is alleen aan het zeuren, klagen en zeiken en daar heb ik geen zin in. Dan moeten ze er maar iets aan doen.
Ik praat over het algemeen alleen over ideeën en gebeurtenissen. Ik vind mensen totaal niet interessant, maar sommigen hebben wel iets interessants te vertellen.
zaterdag 22 augustus 2015 om 21:41
quote:Lotte35 schreef op 22 augustus 2015 @ 12:43:
Het rare is, dat kinderen altijd naar mij toekomen.
Ik heb daar echt geen verklaring voor.
Een collega van me heeft een dochter van 9 en een zoon van 12, en die bellen haar speciaal op om te vragen of ik er ben. Als dat zo is, dan komen ze langs, omdat ze het leuk vinden om mij te zien.
Ook kleine kinderen komen bijna altijd mijn kant op.
Dat vertel ik niet om te pochen, want eerlijk gezegd weet ik vaak niet goed wat ik ermee aanmoet.
Wat ik trouwens echt heel onprettig vind, is als ouders (mijn nichtje heeft daar heel erg een handje van) tegen hun peutertje zeggen (als ze mijn kant opgaan): 'Geef haar maar een kus, krijgt ze nog een kus van je?!'
Ik roep dan altijd: 'HOEFT niet hoor! Hoeft écht niet!'.
Pfffff.
Cool he. Ik ook. Ik behandel kinderen gewoon als mijn gelijke. Ik praat er ook niet op een minderwaardige manier tegen. Ik heb ook veel meer met ze dan met volwassenen. Ik walg van mensen met een sociaal masker en ik prik er zo doorheen, maar kinderen zijn superdirect en eerlijk en dat ben ik zelf ook. Misschien dat ze dat voelen. Geen idee.
Natuurlijk probeer ik ze ook allerlei fout gedrag aan te leren, vinden de ouders leuk!
Dat geldt overigens alleen voor kinderen die ik ook toelaat, want als ik altijd even wil weten, waarom ik geen kinderen wil dan ga ik een kwartier naar appie dan ben ik ze al weer helemaal beu.
Het rare is, dat kinderen altijd naar mij toekomen.
Ik heb daar echt geen verklaring voor.
Een collega van me heeft een dochter van 9 en een zoon van 12, en die bellen haar speciaal op om te vragen of ik er ben. Als dat zo is, dan komen ze langs, omdat ze het leuk vinden om mij te zien.
Ook kleine kinderen komen bijna altijd mijn kant op.
Dat vertel ik niet om te pochen, want eerlijk gezegd weet ik vaak niet goed wat ik ermee aanmoet.
Wat ik trouwens echt heel onprettig vind, is als ouders (mijn nichtje heeft daar heel erg een handje van) tegen hun peutertje zeggen (als ze mijn kant opgaan): 'Geef haar maar een kus, krijgt ze nog een kus van je?!'
Ik roep dan altijd: 'HOEFT niet hoor! Hoeft écht niet!'.
Pfffff.
Cool he. Ik ook. Ik behandel kinderen gewoon als mijn gelijke. Ik praat er ook niet op een minderwaardige manier tegen. Ik heb ook veel meer met ze dan met volwassenen. Ik walg van mensen met een sociaal masker en ik prik er zo doorheen, maar kinderen zijn superdirect en eerlijk en dat ben ik zelf ook. Misschien dat ze dat voelen. Geen idee.
Natuurlijk probeer ik ze ook allerlei fout gedrag aan te leren, vinden de ouders leuk!
Dat geldt overigens alleen voor kinderen die ik ook toelaat, want als ik altijd even wil weten, waarom ik geen kinderen wil dan ga ik een kwartier naar appie dan ben ik ze al weer helemaal beu.
zondag 23 augustus 2015 om 10:02
quote:redbuIIetje schreef op 21 augustus 2015 @ 23:28:
[...]
Tanzania schijnt echt een van de mooiste safarilanden te zijn! Ben er nog nooit geweest, maar wie weet, ooit. Kenia zou ik in deze tijd eerder vermijden, teveel gedoe met die aanslagen/moordpartijen. Ga je iets met beesten/natuur doen daar qua werk of iets totaal anders? Zanzibar schijnt ook prachtig te zijn trouwens.Aaaaah Zanzibar, ja dat is echt een droom en ga ik dus ook zeker bezoeken! Ik ga meewerken aan een sociaal ontwikkelings project voor mijn afstuderen
[...]
Tanzania schijnt echt een van de mooiste safarilanden te zijn! Ben er nog nooit geweest, maar wie weet, ooit. Kenia zou ik in deze tijd eerder vermijden, teveel gedoe met die aanslagen/moordpartijen. Ga je iets met beesten/natuur doen daar qua werk of iets totaal anders? Zanzibar schijnt ook prachtig te zijn trouwens.Aaaaah Zanzibar, ja dat is echt een droom en ga ik dus ook zeker bezoeken! Ik ga meewerken aan een sociaal ontwikkelings project voor mijn afstuderen
zondag 23 augustus 2015 om 20:10
quote:spell68 schreef op 19 augustus 2015 @ 08:37:
Handig, want ik snap het merendeel van de mensen niet en de meeste boeien me ook echt voor geen meter
Ik vind het best moeilijk om toe te geven, maar eigenlijk denk ik er ook zo over.
Er zijn maar bitter weinig mensen die ik echt interessant vind.
Ik erger me ook heel snel aan mensen.
Dat vind ik geen fraaie eigenschap van mezelf, maar ik kan het niet draaien.
Handig, want ik snap het merendeel van de mensen niet en de meeste boeien me ook echt voor geen meter
Ik vind het best moeilijk om toe te geven, maar eigenlijk denk ik er ook zo over.
Er zijn maar bitter weinig mensen die ik echt interessant vind.
Ik erger me ook heel snel aan mensen.
Dat vind ik geen fraaie eigenschap van mezelf, maar ik kan het niet draaien.
You don't have to fit into the format
zondag 23 augustus 2015 om 20:57
quote:Lotte35 schreef op 23 augustus 2015 @ 20:10:
[...]
Ik vind het best moeilijk om toe te geven, maar eigenlijk denk ik er ook zo over.
Er zijn maar bitter weinig mensen die ik echt interessant vind.
Ik erger me ook heel snel aan mensen.
Dat vind ik geen fraaie eigenschap van mezelf, maar ik kan het niet draaien.
Dat snap ik dan weer niet. Dat mensen zoiets moeilijk vinden om toe te geven. Ik zeg dat mensen in hun gezicht als ze vragen waarom ik niet meer met ze praat, maar ja voor tact moet je niet bij mij zijn.
Ik erger me eigenlijk alleen aan mensen die in de weglopen of me ophouden. Verder trek ik me er niet zoveel van aan.
Het feit dat je je snel ergert is geen eigenschap, maar een reactie op een allergie die in jezelf zit. Daar is wel degelijk iets aan te doen door te onderzoeken, waarom je je ergert en dat te fixen. Daarom erger ik me tegenwoordig ook bijna aan niets meer. Heerlijk hoor en het maakt mijn leven weer makkelijker. Ik ben niet zo van de stress.
[...]
Ik vind het best moeilijk om toe te geven, maar eigenlijk denk ik er ook zo over.
Er zijn maar bitter weinig mensen die ik echt interessant vind.
Ik erger me ook heel snel aan mensen.
Dat vind ik geen fraaie eigenschap van mezelf, maar ik kan het niet draaien.
Dat snap ik dan weer niet. Dat mensen zoiets moeilijk vinden om toe te geven. Ik zeg dat mensen in hun gezicht als ze vragen waarom ik niet meer met ze praat, maar ja voor tact moet je niet bij mij zijn.
Ik erger me eigenlijk alleen aan mensen die in de weglopen of me ophouden. Verder trek ik me er niet zoveel van aan.
Het feit dat je je snel ergert is geen eigenschap, maar een reactie op een allergie die in jezelf zit. Daar is wel degelijk iets aan te doen door te onderzoeken, waarom je je ergert en dat te fixen. Daarom erger ik me tegenwoordig ook bijna aan niets meer. Heerlijk hoor en het maakt mijn leven weer makkelijker. Ik ben niet zo van de stress.
