Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
dinsdag 25 augustus 2015 om 09:16
Maar ik sta meer dan genoeg.voor haar klaar: kleding uitgezocht begrafenis, leuke dingen gedaan ter afleiding, een tijd lang meerdere keren gebeld, vrij genomen om wat leuks met haar te doen, haar mee op vakantie gevraagd, meegenomen met andere vriendinnen etc. En nu gaat ze me het gevoel geven dat ik alleen aan mezelf denk als ik op tijd weg ga. Dat steekt me enorm! Is dat echt egoistisch? Ik sta en stond genoeg voor haar klaar. En het is allemaal heel erg voor haar, en ze heeft zelfs een soort.therapie gehad. Maar mag ik aub ook aan mezelf denken? Ik kan toch niet altijd alles voor haar doen omdat ze zielig is?
Als ik dit zo lees heb je al ontzettend veel voor haar gedaan, uit liefde. Dus nee, je hoeft je zeker niet schuldig te voelen.
Heb je haar weleens uitgelegd dat je anders in elkaar zit dan haar? Een echt gesprek gehad over introversie? Ik bedoel geen gesprek waarin je vertelt dat je ergens geen behoefte aan hebt, maar hebt proberen uit te leggen dat je andere behoeftes hebt. Ik zou haar een stuk over introverte mensen laten lezen en wat uitleggen en hopen dat ze het snapt. Want zolang zij je niet snapt, is er aan beide kanten onbegrip en dat is zo zonde voor jullie vriendschap.
Is ze normaal gesproken iemand die veel inlevingsvermogen heeft?
Als ik dit zo lees heb je al ontzettend veel voor haar gedaan, uit liefde. Dus nee, je hoeft je zeker niet schuldig te voelen.
Heb je haar weleens uitgelegd dat je anders in elkaar zit dan haar? Een echt gesprek gehad over introversie? Ik bedoel geen gesprek waarin je vertelt dat je ergens geen behoefte aan hebt, maar hebt proberen uit te leggen dat je andere behoeftes hebt. Ik zou haar een stuk over introverte mensen laten lezen en wat uitleggen en hopen dat ze het snapt. Want zolang zij je niet snapt, is er aan beide kanten onbegrip en dat is zo zonde voor jullie vriendschap.
Is ze normaal gesproken iemand die veel inlevingsvermogen heeft?
dinsdag 25 augustus 2015 om 09:24
dinsdag 25 augustus 2015 om 09:30
Ik vind dit wel een beetje emotionele chantage van je vriendin en ik begrijp dat je je hier naar over voelt! Je bent niet egoïstisch.
Dat mensen kuddedieren zijn, daarin heeft ze wel gelijk. Althans, ik denk dat zelfs de mensen die in dit topic schrijven ongelukkig zouden worden zonder contact met anderen. Maar dit is wel een heel breed spectrum waar de een het beste floreert met elke dag afspraken, veel mensen om zich heen en een sociale baan en de ander liefst alleen virtuele contacten heeft en solitair werk doet. De meesten zitten hier ergens tussenin.
Je vriendin zou zich wel iets meer kunnen realiseren dat mensen verschillen, ook in hun contactbehoefte. Ik heb ook vrienden die het niet begrijpen, maar ze accepteren het wel. Dus in de zin van 'zo is ze nu eenmaal', net zoals je over een ander zegt 'ze raakt nu eenmaal snel in paniek' of 'ze kan nu eenmaal niet op tijd komen'.
Dat mensen kuddedieren zijn, daarin heeft ze wel gelijk. Althans, ik denk dat zelfs de mensen die in dit topic schrijven ongelukkig zouden worden zonder contact met anderen. Maar dit is wel een heel breed spectrum waar de een het beste floreert met elke dag afspraken, veel mensen om zich heen en een sociale baan en de ander liefst alleen virtuele contacten heeft en solitair werk doet. De meesten zitten hier ergens tussenin.
Je vriendin zou zich wel iets meer kunnen realiseren dat mensen verschillen, ook in hun contactbehoefte. Ik heb ook vrienden die het niet begrijpen, maar ze accepteren het wel. Dus in de zin van 'zo is ze nu eenmaal', net zoals je over een ander zegt 'ze raakt nu eenmaal snel in paniek' of 'ze kan nu eenmaal niet op tijd komen'.
dinsdag 25 augustus 2015 om 09:48
Ik ben naast regelmatig heel sociaal, ook graag regelmatig alleen en ben al heel lang geleden opgehouden daar een probleem van te maken. Integendeel, ik vind het een heel handige eigenschap dat ik me erg goed alleen kan vermaken. Voor mij is dit topic dan verder ook een beetje non-issue.
Maar dat kudde-dier argument moet je echt niet te serieus nemen hoor. De menselijke soort geeft een breed en divers spectrum aan mogelijke manieren om je leven in te richten en juist die diversiteit geeft verschillende mensen verschillende mogelijkheden en vaardigheden, wat uiteindelijk weer handig is voor het geheel. Vive la difference dus.
En Mick, als je inspiratie nodig hebt, kijk naar de TED talk 'the power of introverts'.
Maar dat kudde-dier argument moet je echt niet te serieus nemen hoor. De menselijke soort geeft een breed en divers spectrum aan mogelijke manieren om je leven in te richten en juist die diversiteit geeft verschillende mensen verschillende mogelijkheden en vaardigheden, wat uiteindelijk weer handig is voor het geheel. Vive la difference dus.
En Mick, als je inspiratie nodig hebt, kijk naar de TED talk 'the power of introverts'.
dinsdag 25 augustus 2015 om 09:59
quote:mick87 schreef op 25 augustus 2015 @ 09:24:
Ik heb het geprobeerd uit te leggen, maar misschien niet duidelijk genoeg.
Op zich is ze wel emphatisch maar wel iemand bij wie het naar haar zin moet zijn. Dat was vroeger al. Toen ze een vriend kreeg viel het me minder op/had ik er minder last van. Nu begint het me weer op te vallen.
Dan is dit ook een groot deel van haar probleem. Zij verzint iets en wil graag dat iedereen net zo enthousiast is als zijzelf. Op het moment dat niet iedereen dat is, begint ze zielig te doen om haar zin door te drijven.
Ik zou haar vertellen wat dit met je doet. Dat je aan het eind van de dag dood- en doodmoe bent en niets liever wil dan alleen zijn. Dat je zulke dagen maar moeilijk trekt.
Ik heb het geprobeerd uit te leggen, maar misschien niet duidelijk genoeg.
Op zich is ze wel emphatisch maar wel iemand bij wie het naar haar zin moet zijn. Dat was vroeger al. Toen ze een vriend kreeg viel het me minder op/had ik er minder last van. Nu begint het me weer op te vallen.
Dan is dit ook een groot deel van haar probleem. Zij verzint iets en wil graag dat iedereen net zo enthousiast is als zijzelf. Op het moment dat niet iedereen dat is, begint ze zielig te doen om haar zin door te drijven.
Ik zou haar vertellen wat dit met je doet. Dat je aan het eind van de dag dood- en doodmoe bent en niets liever wil dan alleen zijn. Dat je zulke dagen maar moeilijk trekt.
dinsdag 25 augustus 2015 om 10:33
quote:mick87 schreef op 25 augustus 2015 @ 09:05:
Ik heb een soort van dip. Wat dus komt door mijn introvertheid. Gisteren had ik dus dat gesprek met een vriendin uit mijn vriendinnengroep. Ze zei dat de mens dus een kuddedier is.
Binnenkort staat er weer iets gepland op de groep. Een evenement waar we jaarlijks naar toe gaan. Een hele dag.... je voelt m al aankomen: daar heb ik ieder jaar geen zin in. Zeker zo'n hele dag met een groep. En de stad waar het is, waar ik vandaan kom, daar woon ik al zeven jaar niet meer. Dus daar heb je dan toch minder mee. Dus ik gaf aan wel te gaan, maar de laatste trein naar huis te pakken. Anders moet ik daar ook overnachten.
hier werd vriendin beetje boos door. Ze wilde er iets leuks van maken met zijn allen. Zeker omdat zij zo'n rotjaar achter de rug heeft: haar moeder is overleden en relatie is uit gegaan. En ja dat is heel erg voor.haar. Maar ik sta meer dan genoeg.voor haar klaar: kleding uitgezocht begrafenis, leuke dingen gedaan ter afleiding, een tijd lang meerdere keren gebeld, vrij genomen om wat leuks met haar te doen, haar mee op vakantie gevraagd, meegenomen met andere vriendinnen etc. En nu gaat ze me het gevoel geven dat ik alleen aan mezelf denk als ik op tijd weg ga. Dat steekt me enorm! Is dat echt egoistisch? Ik sta en stond genoeg voor haar klaar. En het is allemaal heel erg voor haar, en ze heeft zelfs een soort.therapie gehad. Maar mag ik aub ook aan mezelf denken? Ik kan toch niet altijd alles voor haar doen omdat ze zielig is?
Ik probeerde uit te leggen waarom ik niet te lang wil blijven. Toen noemde ze als voorbeeld een avondje met zijn allen stappen van een tijd terug. Dat dat toen ook zo leuk was. Een avond dus die ik niks aan vond en dacht: "ach, die ene keer per jaar bijt ik wel op mijn tanden".
Ik voel me hier even heel kut om. Waarom kan ik niet gewoon zijn zoals anderen? En alles ook leuk vinden? Waarom benauwd alles me? Ik heb hierdoor slecht geslapen. En voel me onbegrepen.
Ik kan er gewoon niet tegen als ik niet kan doen wat ik wil. Dat benauwd me. Ik ben zeer gehecht aan vrijheid. Maar anderen, zelfs vriendinnen die ik al jaren ken begrijpen me niet. En daar word ik verdrietig van. En ik moet weer denken aan strubbelingen van vroeger: dat ze steeds boos op me waren als ik niet.meeging. Altijd maar de vreemde eend in de bijt zijn. Je afvragen: ben ik egoistisch? Waarom heb ik in mijn eentje de leukste avonden en vind ik er met anderen niets aan?
En dan hebben ze het alweer over het volgende avondje stappen..... help!
Dat werkt nog steeds door. Na al die jaren ben ik dat nog niet " vergeten".
Hmm, dat lijkt me erg vervelend als je last hebt van je introvertheid. Ik zelf vind het fantastisch, het heeft voor mij meer voordelen dan nadelen.
Ik kan me alleen niet zo goed verplaatsen in je situatie, want ik ben altijd heel duidelijk naar mensen toe. Ik ben graag alleen en als je weigert dat te respecteren dan wil ik niet eens met je omgaan. Er zijn altijd momenten dat je wel eens water bij de wijn moet doen, maar daar stel ik me van te voren op in, maar ik ga verder echt niet op constante basis dingen doen waar ik niet happy van word.
Eén van de grootste voordelen vind ik dat ik eigenlijk niet echt mensen nodig heb dus ik kan altijd weglopen en dat doe ik ook als mensen hun wil aan me opdringen. Daar ga ik niet eens ruzie over maken.
Ik denk uiteindelijk dat je zelf je mindset moet veranderen om je introvertie te omarmen.
Ik heb een soort van dip. Wat dus komt door mijn introvertheid. Gisteren had ik dus dat gesprek met een vriendin uit mijn vriendinnengroep. Ze zei dat de mens dus een kuddedier is.
Binnenkort staat er weer iets gepland op de groep. Een evenement waar we jaarlijks naar toe gaan. Een hele dag.... je voelt m al aankomen: daar heb ik ieder jaar geen zin in. Zeker zo'n hele dag met een groep. En de stad waar het is, waar ik vandaan kom, daar woon ik al zeven jaar niet meer. Dus daar heb je dan toch minder mee. Dus ik gaf aan wel te gaan, maar de laatste trein naar huis te pakken. Anders moet ik daar ook overnachten.
hier werd vriendin beetje boos door. Ze wilde er iets leuks van maken met zijn allen. Zeker omdat zij zo'n rotjaar achter de rug heeft: haar moeder is overleden en relatie is uit gegaan. En ja dat is heel erg voor.haar. Maar ik sta meer dan genoeg.voor haar klaar: kleding uitgezocht begrafenis, leuke dingen gedaan ter afleiding, een tijd lang meerdere keren gebeld, vrij genomen om wat leuks met haar te doen, haar mee op vakantie gevraagd, meegenomen met andere vriendinnen etc. En nu gaat ze me het gevoel geven dat ik alleen aan mezelf denk als ik op tijd weg ga. Dat steekt me enorm! Is dat echt egoistisch? Ik sta en stond genoeg voor haar klaar. En het is allemaal heel erg voor haar, en ze heeft zelfs een soort.therapie gehad. Maar mag ik aub ook aan mezelf denken? Ik kan toch niet altijd alles voor haar doen omdat ze zielig is?
Ik probeerde uit te leggen waarom ik niet te lang wil blijven. Toen noemde ze als voorbeeld een avondje met zijn allen stappen van een tijd terug. Dat dat toen ook zo leuk was. Een avond dus die ik niks aan vond en dacht: "ach, die ene keer per jaar bijt ik wel op mijn tanden".
Ik voel me hier even heel kut om. Waarom kan ik niet gewoon zijn zoals anderen? En alles ook leuk vinden? Waarom benauwd alles me? Ik heb hierdoor slecht geslapen. En voel me onbegrepen.
Ik kan er gewoon niet tegen als ik niet kan doen wat ik wil. Dat benauwd me. Ik ben zeer gehecht aan vrijheid. Maar anderen, zelfs vriendinnen die ik al jaren ken begrijpen me niet. En daar word ik verdrietig van. En ik moet weer denken aan strubbelingen van vroeger: dat ze steeds boos op me waren als ik niet.meeging. Altijd maar de vreemde eend in de bijt zijn. Je afvragen: ben ik egoistisch? Waarom heb ik in mijn eentje de leukste avonden en vind ik er met anderen niets aan?
En dan hebben ze het alweer over het volgende avondje stappen..... help!
Dat werkt nog steeds door. Na al die jaren ben ik dat nog niet " vergeten".
Hmm, dat lijkt me erg vervelend als je last hebt van je introvertheid. Ik zelf vind het fantastisch, het heeft voor mij meer voordelen dan nadelen.
Ik kan me alleen niet zo goed verplaatsen in je situatie, want ik ben altijd heel duidelijk naar mensen toe. Ik ben graag alleen en als je weigert dat te respecteren dan wil ik niet eens met je omgaan. Er zijn altijd momenten dat je wel eens water bij de wijn moet doen, maar daar stel ik me van te voren op in, maar ik ga verder echt niet op constante basis dingen doen waar ik niet happy van word.
Eén van de grootste voordelen vind ik dat ik eigenlijk niet echt mensen nodig heb dus ik kan altijd weglopen en dat doe ik ook als mensen hun wil aan me opdringen. Daar ga ik niet eens ruzie over maken.
Ik denk uiteindelijk dat je zelf je mindset moet veranderen om je introvertie te omarmen.
dinsdag 25 augustus 2015 om 10:47
Eens met Spell!
Zelf accepteren en er misschien wel blij mee zijn, duidelijk aangeven wat je behoeftes zijn (en af en toe water bij de wijn doen) en het bij mensen laten of ze daar iets mee kunnen of niet.
Iemand die echt iedere week iets van me moet horen om zich niet afgewezen te voelen, dat werkt niet. Soms kunnen mensen het wel leren begrijpen en er mee omgaan, maar dan moet je wel op een positieve manier duidelijk kunnen zijn. En soms werkt het gewoon niet.
Zelf accepteren en er misschien wel blij mee zijn, duidelijk aangeven wat je behoeftes zijn (en af en toe water bij de wijn doen) en het bij mensen laten of ze daar iets mee kunnen of niet.
Iemand die echt iedere week iets van me moet horen om zich niet afgewezen te voelen, dat werkt niet. Soms kunnen mensen het wel leren begrijpen en er mee omgaan, maar dan moet je wel op een positieve manier duidelijk kunnen zijn. En soms werkt het gewoon niet.
dinsdag 25 augustus 2015 om 11:45
quote:mick87 schreef op 25 augustus 2015 @ 09:24:
Ik heb het geprobeerd uit te leggen, maar misschien niet duidelijk genoeg.
Op zich is ze wel emphatisch maar wel iemand bij wie het naar haar zin moet zijn. Dat was vroeger al. Toen ze een vriend kreeg viel het me minder op/had ik er minder last van. Nu begint het me weer op te vallen.
Hallo Mick, even een reactie van een meelezer. Ik snap je heel erg goed. Zit in een redelijk vergelijkbare situatie en was benieuwd naar het verloop van je situatie. Het is zo lastig. Ik heb ook zo'n vriendinnengroep uit het verleden en een vriendin uit die groep neemt steeds initiatieven en ik moet steeds weer uitleggen waarom ik niet mee wil met een weekendje weg. Ik ben er inmiddels zo klaar mee dat ik overweeg het contact met haar en die andere meiden helemaal te laten verwateren/te verbreken. Maar het schuldgevoel dat dat met zich meebrengt vind ik ook lastig. Hoewel ik tegelijkertijd zo goed voel, dat als het respect en het begrip niet ook van haar/hun kant komt, ze eigenlijk ook geen goede vriendinnen zijn.
Nou ja, wilde eigenlijk alleen maar zeggen: je bent niet de enige...
Ik heb helaas te weinig tijd om echt mee te schrijven
Ik heb het geprobeerd uit te leggen, maar misschien niet duidelijk genoeg.
Op zich is ze wel emphatisch maar wel iemand bij wie het naar haar zin moet zijn. Dat was vroeger al. Toen ze een vriend kreeg viel het me minder op/had ik er minder last van. Nu begint het me weer op te vallen.
Hallo Mick, even een reactie van een meelezer. Ik snap je heel erg goed. Zit in een redelijk vergelijkbare situatie en was benieuwd naar het verloop van je situatie. Het is zo lastig. Ik heb ook zo'n vriendinnengroep uit het verleden en een vriendin uit die groep neemt steeds initiatieven en ik moet steeds weer uitleggen waarom ik niet mee wil met een weekendje weg. Ik ben er inmiddels zo klaar mee dat ik overweeg het contact met haar en die andere meiden helemaal te laten verwateren/te verbreken. Maar het schuldgevoel dat dat met zich meebrengt vind ik ook lastig. Hoewel ik tegelijkertijd zo goed voel, dat als het respect en het begrip niet ook van haar/hun kant komt, ze eigenlijk ook geen goede vriendinnen zijn.
Nou ja, wilde eigenlijk alleen maar zeggen: je bent niet de enige...
Ik heb helaas te weinig tijd om echt mee te schrijven
dinsdag 25 augustus 2015 om 12:57
Hoi SWiss. Ja dat.vriendinnengroepje is leuk op zijn tijd, maar meer niet....een van hen is een goede vriendin. De rest kan me gestolen worden. Het voegt weinig toe aan mijn leven. Steeds als ik weer uitgenodogd wordt voor iets of als er een datum geprikt moet worden denk ik: laat me met rust!
Een van hen is echt een goede vriendin. Sinds kort is ze weer single en wil ze weer van alles met zijn allen ondernemen. Waar ik dus geen zin in heb. En wat zij dan weer raar vinden. En zelfs egoistisch. Maar wat moet ik dan: met tegenzin afspreken? Laatst gingen we een avondje stappen. Ik ben dan blij als het er weer op zit. En nu willen ze weer een avond. Pffff: veeg me op!!!! Ik probeer t uit te leggen maar dat wordt niet begrepen. Ik heb dan ook de.neiging om vriendschappen te verbreken. Maar dat vind ik dan ook weer zo resoluut. Sowieso hou ik niet van met groepjes omgaan. Ik ga ook met andere mensen om en die maken nooit een probleem van hoe ik ben. Het kan dus ook anders
Een van hen is echt een goede vriendin. Sinds kort is ze weer single en wil ze weer van alles met zijn allen ondernemen. Waar ik dus geen zin in heb. En wat zij dan weer raar vinden. En zelfs egoistisch. Maar wat moet ik dan: met tegenzin afspreken? Laatst gingen we een avondje stappen. Ik ben dan blij als het er weer op zit. En nu willen ze weer een avond. Pffff: veeg me op!!!! Ik probeer t uit te leggen maar dat wordt niet begrepen. Ik heb dan ook de.neiging om vriendschappen te verbreken. Maar dat vind ik dan ook weer zo resoluut. Sowieso hou ik niet van met groepjes omgaan. Ik ga ook met andere mensen om en die maken nooit een probleem van hoe ik ben. Het kan dus ook anders
dinsdag 25 augustus 2015 om 14:31
quote:mick87 schreef op 25 augustus 2015 @ 12:57:
Steeds als ik weer uitgenodogd wordt voor iets of als er een datum geprikt moet worden denk ik: laat me met rust!
Dan zeg je toch dat je een keertje overslaat? Je merkt vanzelf wat voor invloed dat heeft op de vriendschap, soms verwatert het, soms neemt het een andere vorm aan.
Steeds als ik weer uitgenodogd wordt voor iets of als er een datum geprikt moet worden denk ik: laat me met rust!
Dan zeg je toch dat je een keertje overslaat? Je merkt vanzelf wat voor invloed dat heeft op de vriendschap, soms verwatert het, soms neemt het een andere vorm aan.
dinsdag 25 augustus 2015 om 21:16
quote:Anna37 schreef op 25 augustus 2015 @ 14:31:
Dan zeg je toch dat je een keertje overslaat? Je merkt vanzelf wat voor invloed dat heeft op de vriendschap, soms verwatert het, soms neemt het een andere vorm aan.
Mee eens.
Als zij echt jouw vriendin wil blijven, zal ze je toch meer moeten gaan accepteren zoals je bent.
Dat doen vrienden namelijk.
Anders kun je ze net zo goed missen.
Vind ik.
Dan zeg je toch dat je een keertje overslaat? Je merkt vanzelf wat voor invloed dat heeft op de vriendschap, soms verwatert het, soms neemt het een andere vorm aan.
Mee eens.
Als zij echt jouw vriendin wil blijven, zal ze je toch meer moeten gaan accepteren zoals je bent.
Dat doen vrienden namelijk.
Anders kun je ze net zo goed missen.
Vind ik.
You don't have to fit into the format
dinsdag 25 augustus 2015 om 21:53
Ik heb al meerdere keren stukken van dit topic gelezen. Meerdere keren heb ik een stuk geschreven om te posten maar dan durfde ik niet meer en heb alles gewist. Nu toch echt maar mijn berichtje posten.
Net zoals velen ben ik echt blij om te lezen dat ik niet de enige ben die zo is. Helaas voelt het erg vaak alsof ik de enige ben en dat niemand snapt en accepteert hoe ik in elkaar zit. Ik heb vaak het gevoel dat mensen denken dat ik mezelf aanstel. Ik ben namelijk best extravert en ik heb ook een sociaal beroep. Maar ik heb blijkbaar minder energie dan gemiddeld. Na een werkdag heb ik bv niet heel veel energie over om nog uitgebreid met vrienden af te spreken. Ik ben ook graag lekker alleen thuis in het weekend. Heb ook niet de behoefte om altijd veel te doen. Het omgaan met de meeste mensen kost mij ook veel energie omdat de meeste contacten op de een of andere manier niet vanzelf gaan. Er zijn maat weinig mensen met wie de gesprekken gewoon makkelijk gaan. Pfff lastig om uit te leggen.
Maar ook zoals nu in de vakantie heb ik (te) weinig energie. Ik plan teveel afspraken omdat ik niet goed mijn grenzen aan durf te geven (bang dat mensen het niet snappen, vinden dat ik me aanstel). Dus plan ik al die afspraken. Maar het bezorgt me een hoop stress. Ik ben bang dat ik niet genoeg tijd voor mezelf heb om tot rust te komen. Ik ga daardoor heel erg op zien tegen die afspraken en zeg ze soms ook af of ik verzet ze (ik wil mensen niet teleurstellen). Het lijkt wel of ik me toch steeds aanpas omdat ik bang ben straks zonder vrienden over te blijven. Juist dat kost een hoop energie. Hoe gaan jullie hiermee om? Ik leg het wel eens aan mensen uit, maar ze lijken het niet te snappen. Blijven vragen om steeds van alles te doen. Mijn ouders snappen het ook niet. Want ja, zij deden vroeger ook altijd alles (werk, kinderen, sociaal leven) dus dat moet ik nu ook gewoon kunnen.
Naja, bah! Soms baal ik er zo van om zo te zijn omdat het voor mijn gevoel alleen maar gedoe oplevert. Hoe gaan jullie hiermee om?
Net zoals velen ben ik echt blij om te lezen dat ik niet de enige ben die zo is. Helaas voelt het erg vaak alsof ik de enige ben en dat niemand snapt en accepteert hoe ik in elkaar zit. Ik heb vaak het gevoel dat mensen denken dat ik mezelf aanstel. Ik ben namelijk best extravert en ik heb ook een sociaal beroep. Maar ik heb blijkbaar minder energie dan gemiddeld. Na een werkdag heb ik bv niet heel veel energie over om nog uitgebreid met vrienden af te spreken. Ik ben ook graag lekker alleen thuis in het weekend. Heb ook niet de behoefte om altijd veel te doen. Het omgaan met de meeste mensen kost mij ook veel energie omdat de meeste contacten op de een of andere manier niet vanzelf gaan. Er zijn maat weinig mensen met wie de gesprekken gewoon makkelijk gaan. Pfff lastig om uit te leggen.
Maar ook zoals nu in de vakantie heb ik (te) weinig energie. Ik plan teveel afspraken omdat ik niet goed mijn grenzen aan durf te geven (bang dat mensen het niet snappen, vinden dat ik me aanstel). Dus plan ik al die afspraken. Maar het bezorgt me een hoop stress. Ik ben bang dat ik niet genoeg tijd voor mezelf heb om tot rust te komen. Ik ga daardoor heel erg op zien tegen die afspraken en zeg ze soms ook af of ik verzet ze (ik wil mensen niet teleurstellen). Het lijkt wel of ik me toch steeds aanpas omdat ik bang ben straks zonder vrienden over te blijven. Juist dat kost een hoop energie. Hoe gaan jullie hiermee om? Ik leg het wel eens aan mensen uit, maar ze lijken het niet te snappen. Blijven vragen om steeds van alles te doen. Mijn ouders snappen het ook niet. Want ja, zij deden vroeger ook altijd alles (werk, kinderen, sociaal leven) dus dat moet ik nu ook gewoon kunnen.
Naja, bah! Soms baal ik er zo van om zo te zijn omdat het voor mijn gevoel alleen maar gedoe oplevert. Hoe gaan jullie hiermee om?
dinsdag 25 augustus 2015 om 22:34
Hi Salsagirl,
Moeilijk is dat he? Ik heb me ook heel lang aangepast aan anderen en vertoonde ook extravert gedrag. Dat deed ik vooral om mezelf te overschreeuwen omdat ik niet wist hoe ik anders met de situatie om moest gaan. Wat mij hielp was dat ik een paar jaar geleden een burnout kreeg. Zeker een half jaar lang heb ik mijn sociale leven on hold gezet. Een kopje koffie met een vriendin was al teveel. Veel vrienden zijn toen afgehaakt. Degenen die overbleven waren degenen die mij begrepen en het ook niet erg vonden om rekening te houden met mijn gevoelens. De rest heb ik bewust laten verwateren. Op dus nog dat groepje meiden en die irritante doordrammer na. Zij snappen er helemaal niks van. Ben er klaar mee. Ik reageer niet meer op ze. Gelukkig wonen ze niet meer in de buurt, dat helpt.
En wat mij helpt is het omdraaien. In plaats van een schuldgevoel en het idee dat ik mensen niet wil teleurstellen, word ik nu (na een jaar therapie, dat wel) gewoon boos. Boos omdat zij mij dus wel mogen teleurstellen en daar helemaal geen schuldgevoel aan over houden. Die boosheid helpt dan weer om afstand te nemen. Maar het blijft moeilijk...
Moeilijk is dat he? Ik heb me ook heel lang aangepast aan anderen en vertoonde ook extravert gedrag. Dat deed ik vooral om mezelf te overschreeuwen omdat ik niet wist hoe ik anders met de situatie om moest gaan. Wat mij hielp was dat ik een paar jaar geleden een burnout kreeg. Zeker een half jaar lang heb ik mijn sociale leven on hold gezet. Een kopje koffie met een vriendin was al teveel. Veel vrienden zijn toen afgehaakt. Degenen die overbleven waren degenen die mij begrepen en het ook niet erg vonden om rekening te houden met mijn gevoelens. De rest heb ik bewust laten verwateren. Op dus nog dat groepje meiden en die irritante doordrammer na. Zij snappen er helemaal niks van. Ben er klaar mee. Ik reageer niet meer op ze. Gelukkig wonen ze niet meer in de buurt, dat helpt.
En wat mij helpt is het omdraaien. In plaats van een schuldgevoel en het idee dat ik mensen niet wil teleurstellen, word ik nu (na een jaar therapie, dat wel) gewoon boos. Boos omdat zij mij dus wel mogen teleurstellen en daar helemaal geen schuldgevoel aan over houden. Die boosheid helpt dan weer om afstand te nemen. Maar het blijft moeilijk...
dinsdag 25 augustus 2015 om 22:37
dinsdag 25 augustus 2015 om 23:15
Join the club.salsagirl. Ik herken je.strubbelingen. TJa wat je kan doen? Jezelf accepteren zoals je bent. En dat anderen het niet begrijpen is soms moeilijk. Heb ik ook nog.wel eens last van. Ik word er kwaad van. Ik voel op dit moment ook weer woede. Het kwetst me soms echt. Alsof ik niet mag zijn wie ik ben
dinsdag 25 augustus 2015 om 23:47
quote:salsagirl86 schreef op 25 augustus 2015 @ 21:53:
Ik heb al meerdere keren stukken van dit topic gelezen. Meerdere keren heb ik een stuk geschreven om te posten maar dan durfde ik niet meer en heb alles gewist. Nu toch echt maar mijn berichtje posten.
Net zoals velen ben ik echt blij om te lezen dat ik niet de enige ben die zo is. Helaas voelt het erg vaak alsof ik de enige ben en dat niemand snapt en accepteert hoe ik in elkaar zit. Ik heb vaak het gevoel dat mensen denken dat ik mezelf aanstel. Ik ben namelijk best extravert en ik heb ook een sociaal beroep. Maar ik heb blijkbaar minder energie dan gemiddeld. Na een werkdag heb ik bv niet heel veel energie over om nog uitgebreid met vrienden af te spreken. Ik ben ook graag lekker alleen thuis in het weekend. Heb ook niet de behoefte om altijd veel te doen. Het omgaan met de meeste mensen kost mij ook veel energie omdat de meeste contacten op de een of andere manier niet vanzelf gaan. Er zijn maat weinig mensen met wie de gesprekken gewoon makkelijk gaan. Pfff lastig om uit te leggen.
Maar ook zoals nu in de vakantie heb ik (te) weinig energie. Ik plan teveel afspraken omdat ik niet goed mijn grenzen aan durf te geven (bang dat mensen het niet snappen, vinden dat ik me aanstel). Dus plan ik al die afspraken. Maar het bezorgt me een hoop stress. Ik ben bang dat ik niet genoeg tijd voor mezelf heb om tot rust te komen. Ik ga daardoor heel erg op zien tegen die afspraken en zeg ze soms ook af of ik verzet ze (ik wil mensen niet teleurstellen). Het lijkt wel of ik me toch steeds aanpas omdat ik bang ben straks zonder vrienden over te blijven. Juist dat kost een hoop energie. Hoe gaan jullie hiermee om? Ik leg het wel eens aan mensen uit, maar ze lijken het niet te snappen. Blijven vragen om steeds van alles te doen. Mijn ouders snappen het ook niet. Want ja, zij deden vroeger ook altijd alles (werk, kinderen, sociaal leven) dus dat moet ik nu ook gewoon kunnen.
Naja, bah! Soms baal ik er zo van om zo te zijn omdat het voor mijn gevoel alleen maar gedoe oplevert. Hoe gaan jullie hiermee om?
Dat van die gesprekken hoef je mij niet uit te leggen, want ik weet precies wat je bedoelt. Ik ben een aantal weken geleden een kerel tegengekomen op de sportschool. Ik zei vaak alleen hoi en verder niets, maar via zijn vrouw die daar werkt kwamen we in contact en voor ik het wist was ik drie uur verder. Dat liep meteen als een trein. Gelijk de diepte in, geen koetjes en kalfjes, heerlijk, ik barstte van de energie naar die drie uur. Maar dat is echt uitzonderlijk.
Vorige week zat ik met een vrouw te praten op de sportschool en de geklaag en gezeur, ik was na een half uur doodop. En zo gaat het meestal.
Ik kan eigenlijk alleen met introverten goed opschieten, zeker als het ook nog eens denkers zijn en geen voelers.
Ik heb ook het geluk dat ik een denker ben, want ik heb helemaal niets met leuk gevonden worden of angst om mensen kwijt te raken dus het zal met echt een worst wezen of ik mensen teleurstel dat is echt niet mijn probleem. Het lijkt me heel vermoeiend om daar de hele dag mee bezig te moeten zijn. Ik denk ook dat burn outs vooral voorkomen bij introverten die zich voor gaan doen als extravert om er maar bij te horen, dat trek je gewoon niet heel je leven. Dat is vragen om problemen.
Ik heb al meerdere keren stukken van dit topic gelezen. Meerdere keren heb ik een stuk geschreven om te posten maar dan durfde ik niet meer en heb alles gewist. Nu toch echt maar mijn berichtje posten.
Net zoals velen ben ik echt blij om te lezen dat ik niet de enige ben die zo is. Helaas voelt het erg vaak alsof ik de enige ben en dat niemand snapt en accepteert hoe ik in elkaar zit. Ik heb vaak het gevoel dat mensen denken dat ik mezelf aanstel. Ik ben namelijk best extravert en ik heb ook een sociaal beroep. Maar ik heb blijkbaar minder energie dan gemiddeld. Na een werkdag heb ik bv niet heel veel energie over om nog uitgebreid met vrienden af te spreken. Ik ben ook graag lekker alleen thuis in het weekend. Heb ook niet de behoefte om altijd veel te doen. Het omgaan met de meeste mensen kost mij ook veel energie omdat de meeste contacten op de een of andere manier niet vanzelf gaan. Er zijn maat weinig mensen met wie de gesprekken gewoon makkelijk gaan. Pfff lastig om uit te leggen.
Maar ook zoals nu in de vakantie heb ik (te) weinig energie. Ik plan teveel afspraken omdat ik niet goed mijn grenzen aan durf te geven (bang dat mensen het niet snappen, vinden dat ik me aanstel). Dus plan ik al die afspraken. Maar het bezorgt me een hoop stress. Ik ben bang dat ik niet genoeg tijd voor mezelf heb om tot rust te komen. Ik ga daardoor heel erg op zien tegen die afspraken en zeg ze soms ook af of ik verzet ze (ik wil mensen niet teleurstellen). Het lijkt wel of ik me toch steeds aanpas omdat ik bang ben straks zonder vrienden over te blijven. Juist dat kost een hoop energie. Hoe gaan jullie hiermee om? Ik leg het wel eens aan mensen uit, maar ze lijken het niet te snappen. Blijven vragen om steeds van alles te doen. Mijn ouders snappen het ook niet. Want ja, zij deden vroeger ook altijd alles (werk, kinderen, sociaal leven) dus dat moet ik nu ook gewoon kunnen.
Naja, bah! Soms baal ik er zo van om zo te zijn omdat het voor mijn gevoel alleen maar gedoe oplevert. Hoe gaan jullie hiermee om?
Dat van die gesprekken hoef je mij niet uit te leggen, want ik weet precies wat je bedoelt. Ik ben een aantal weken geleden een kerel tegengekomen op de sportschool. Ik zei vaak alleen hoi en verder niets, maar via zijn vrouw die daar werkt kwamen we in contact en voor ik het wist was ik drie uur verder. Dat liep meteen als een trein. Gelijk de diepte in, geen koetjes en kalfjes, heerlijk, ik barstte van de energie naar die drie uur. Maar dat is echt uitzonderlijk.
Vorige week zat ik met een vrouw te praten op de sportschool en de geklaag en gezeur, ik was na een half uur doodop. En zo gaat het meestal.
Ik kan eigenlijk alleen met introverten goed opschieten, zeker als het ook nog eens denkers zijn en geen voelers.
Ik heb ook het geluk dat ik een denker ben, want ik heb helemaal niets met leuk gevonden worden of angst om mensen kwijt te raken dus het zal met echt een worst wezen of ik mensen teleurstel dat is echt niet mijn probleem. Het lijkt me heel vermoeiend om daar de hele dag mee bezig te moeten zijn. Ik denk ook dat burn outs vooral voorkomen bij introverten die zich voor gaan doen als extravert om er maar bij te horen, dat trek je gewoon niet heel je leven. Dat is vragen om problemen.
woensdag 26 augustus 2015 om 00:21
Eigenlijk zijn mijn vrienden een beetje zoals ik: ze kunnen ook heel erg goed op zichzelf zijn. En als ik eerlijk zeg dat ik geen zin heb om af te spreken omdat ik me-time wil, dan begrijpen ze dat maar al te goed. Andersom krijg ik dat namelijk ook weleens te horen.
Wat betreft niet willen afspreken met mensen: gewoon eerlijk zijn en je grenzen aangeven. Vrienden accepteren ze je zoals je bent, dus ook als je lekker alleen wilt zijn.
Wat betreft niet willen afspreken met mensen: gewoon eerlijk zijn en je grenzen aangeven. Vrienden accepteren ze je zoals je bent, dus ook als je lekker alleen wilt zijn.
woensdag 26 augustus 2015 om 00:29
En ik spreek max. 2 keer per week met iemand af, dat is echt mijn grens. En het is ook natuurlijk ook afhankelijk of ik een drukke week heb, soms zie ik bv. 2 weken geen vrienden of familie.
Ik vind het trouwens heerlijk om soms naar plekken te gaan waar geen mens te zien is, van die desolate plaatsen waar het oorverdovend stil is.
Ik vind het trouwens heerlijk om soms naar plekken te gaan waar geen mens te zien is, van die desolate plaatsen waar het oorverdovend stil is.
woensdag 26 augustus 2015 om 07:09
Het is echt heilzaam om te gaan roadtrippen in Canada/Noord Amerika. Die ruimte daar, de vrijwel lege wegen met uitzicht tot de horizon, de weidsheid! Daar voel je je als herboren! Heel anders dan hier in het zwaar overbevolkte kleine Nederlandje waar alles om elkaar heen krioelt op de wegen, op de parking van de supermarkt, overal.
Shoot first, ask questions later!
woensdag 26 augustus 2015 om 09:22
Swiss, dat omdraaien is voor mij denk ik ook wel een goeie. Want ja, als zij echt goede vrienden zijn dan doen zij moeite om mij te begrijpen en stellen mij niet teleur. Met afspreken denken "laat me met rust" dat heb ik ook wel een beetje.
Thnx Mick. Ja ik probeer mezelf te accepteren zoals ik ben. Is wat lastig omdat ik eigenlijk nu pas een beetje uit begin te vinden en te snappen hoe ik eigenlijk in elkaar zit. Waarom ik zo reageer zoals ik soms reageer, wat ik wel en niet fijn vind.
Ik heb voor mezelf ook als grens gesteld maximaal twee keer per week een afspraak en inderdaad, soms is dat ook teveel en wil ik even niks en komt het ook hier voor dat ik zo een tijdje weinig tot geen vrienden/familie zie. Vind het nog wel erg lastig als meerdere mensen tegelijk wat af willen spreken. Laatst ook. Ik had al twee afspraken staan en dan zijn er weer twee mensen die af willen spreken. Dan schiet ik meteen in de stress. Ik wil het op dat moment niet, maar hoe ga je aangeven dat het wel eens een week of twee weken gaat duren voordat ik weer tijd heb. Gewoon letterlijk zo zeggen? Heb gelukkig wel een nicht die dit wel begrijpt. Zij zit ook zo in elkaar. Echt heel fijn! Haar kan ik bv bellen of ze vanmiddag samen wilt lunchen, maar ik zou bij wijze van over een uur weer kunnen laten weten van ja sorry toch niet, ik merk dat het toch teveel is. Zij vindt dat prima en neet me dat niet kwalijk.
Spell, soms zou ik willen dat ik wat meer zoals jij zou zijn. Dat ik wat makkelijker los kan laten wat mensen vinden enzo. Lijkt me het leven toch wel wat makkelijker maken.
Ik hou trouwens ook echt van stilte!! Ik vind dat zo fijn! Op vakantie ook in een huisje op een heuvel gezeten ipv midden in de stad. Het was daar ook nog redelijk "echt" donker. Ik kan dan zo s avonds lekker buiten gaan zitten en alleenaar luisteren naar hoe stil het is. Dat vind ik echt heeeeeerlijk, echt heel fijn!!
Thnx Mick. Ja ik probeer mezelf te accepteren zoals ik ben. Is wat lastig omdat ik eigenlijk nu pas een beetje uit begin te vinden en te snappen hoe ik eigenlijk in elkaar zit. Waarom ik zo reageer zoals ik soms reageer, wat ik wel en niet fijn vind.
Ik heb voor mezelf ook als grens gesteld maximaal twee keer per week een afspraak en inderdaad, soms is dat ook teveel en wil ik even niks en komt het ook hier voor dat ik zo een tijdje weinig tot geen vrienden/familie zie. Vind het nog wel erg lastig als meerdere mensen tegelijk wat af willen spreken. Laatst ook. Ik had al twee afspraken staan en dan zijn er weer twee mensen die af willen spreken. Dan schiet ik meteen in de stress. Ik wil het op dat moment niet, maar hoe ga je aangeven dat het wel eens een week of twee weken gaat duren voordat ik weer tijd heb. Gewoon letterlijk zo zeggen? Heb gelukkig wel een nicht die dit wel begrijpt. Zij zit ook zo in elkaar. Echt heel fijn! Haar kan ik bv bellen of ze vanmiddag samen wilt lunchen, maar ik zou bij wijze van over een uur weer kunnen laten weten van ja sorry toch niet, ik merk dat het toch teveel is. Zij vindt dat prima en neet me dat niet kwalijk.
Spell, soms zou ik willen dat ik wat meer zoals jij zou zijn. Dat ik wat makkelijker los kan laten wat mensen vinden enzo. Lijkt me het leven toch wel wat makkelijker maken.
Ik hou trouwens ook echt van stilte!! Ik vind dat zo fijn! Op vakantie ook in een huisje op een heuvel gezeten ipv midden in de stad. Het was daar ook nog redelijk "echt" donker. Ik kan dan zo s avonds lekker buiten gaan zitten en alleenaar luisteren naar hoe stil het is. Dat vind ik echt heeeeeerlijk, echt heel fijn!!
woensdag 26 augustus 2015 om 09:41
quote:salsagirl86 schreef op 26 augustus 2015 @ 09:22:
Ik wil het op dat moment niet, maar hoe ga je aangeven dat het wel eens een week of twee weken gaat duren voordat ik weer tijd heb. Gewoon letterlijk zo zeggen?
Ja.
Duidelijkheid is de enige manier (is mijn ervaring).
En je minder aantrekken van wat anderen vinden is te leren hoor.
Ik zit zelf ook midden in dat proces, en hoewel het moeilijk is ingesleten patronen te doorbreken, vind ik het een echte aanrader.
Ik wil het op dat moment niet, maar hoe ga je aangeven dat het wel eens een week of twee weken gaat duren voordat ik weer tijd heb. Gewoon letterlijk zo zeggen?
Ja.
Duidelijkheid is de enige manier (is mijn ervaring).
En je minder aantrekken van wat anderen vinden is te leren hoor.
Ik zit zelf ook midden in dat proces, en hoewel het moeilijk is ingesleten patronen te doorbreken, vind ik het een echte aanrader.
You don't have to fit into the format
woensdag 26 augustus 2015 om 09:55
Het heeft toch ook geen zin om je anders voor te doen dan je bent in vriendschappen? Dan zijn ze ook niet echt. Zo geef je mensen ook niet echt de kans je te leren kennen zoals je bent. Ik beheers mijn afspraken-agenda ook vrij strak. Wat mij vroeger wel hielp is avonden vrij te zien als afspraak met mezelf, en ja dan heb ik inderdaad pas over twee weken (bijvoorbeeld) weer tijd. Dan ben ik ook een veel leukere vriendin.
Mensen die het niet begrijpen kunnen het ook als afwijzing beschouwen, en voor mensen die heel veel contact nodig hebben kan het heel bedreigend zijn dat jij dat minder nodig hebt. Het maakt hen veel afhankelijker en kwetsbaarder, en dat is lastig natuurlijk. Daarom laat ik mensen ook altijd merken dat ik ze wel graag wil zien en maak dus wel die afspraak over een aantal weken oid.
O ja en Canada staat al heel lang op mijn verlanglijstje!
Mensen die het niet begrijpen kunnen het ook als afwijzing beschouwen, en voor mensen die heel veel contact nodig hebben kan het heel bedreigend zijn dat jij dat minder nodig hebt. Het maakt hen veel afhankelijker en kwetsbaarder, en dat is lastig natuurlijk. Daarom laat ik mensen ook altijd merken dat ik ze wel graag wil zien en maak dus wel die afspraak over een aantal weken oid.
O ja en Canada staat al heel lang op mijn verlanglijstje!
woensdag 26 augustus 2015 om 10:27
Ja hebt helemaal gelijk Anna. Ik zeg ook altijd dat ik het wel leuk vind om af te spreken en om hem/haar te zien. Ik maak dan ook die afspraak voor over twee weken, maar ja dan gebeurt het wel eens dat die betreffende week te vol en te druk is waardoor die afspraak die ik al heb staan als te veel voelt die week. Dat blijf ik ook lastig vinden, ga je dan wel/niet? En hebben jullie dan van te voren aan vrienden uitgelegd hoe je in elkaar zit?
woensdag 26 augustus 2015 om 10:30
quote:salsagirl86 schreef op 26 augustus 2015 @ 10:27:
Ja hebt helemaal gelijk Anna. Ik zeg ook altijd dat ik het wel leuk vind om af te spreken en om hem/haar te zien. Ik maak dan ook die afspraak voor over twee weken, maar ja dan gebeurt het wel eens dat die betreffende week te vol en te druk is waardoor die afspraak die ik al heb staan als te veel voelt die week. Dat blijf ik ook lastig vinden, ga je dan wel/niet? En hebben jullie dan van te voren aan vrienden uitgelegd hoe je in elkaar zit?Een eerder gemaakte afspraak gaat wat mij betreft gewoon voor. Dus dan zou ik niet die week alsnog volplannen met andere zaken waardoor ik geen energie meer heb voor die eerder geplande afspraak.
Ja hebt helemaal gelijk Anna. Ik zeg ook altijd dat ik het wel leuk vind om af te spreken en om hem/haar te zien. Ik maak dan ook die afspraak voor over twee weken, maar ja dan gebeurt het wel eens dat die betreffende week te vol en te druk is waardoor die afspraak die ik al heb staan als te veel voelt die week. Dat blijf ik ook lastig vinden, ga je dan wel/niet? En hebben jullie dan van te voren aan vrienden uitgelegd hoe je in elkaar zit?Een eerder gemaakte afspraak gaat wat mij betreft gewoon voor. Dus dan zou ik niet die week alsnog volplannen met andere zaken waardoor ik geen energie meer heb voor die eerder geplande afspraak.
Shoot first, ask questions later!
