Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
zaterdag 29 augustus 2015 om 10:23
Heel gek is dat wat ik voel, de laatste tijd. Ik haal weer een paar sociale contacten met wie ik het leuk vind aan, vind het gezellig om af te spreken. Maar wel binnen een bepaalde korte tijd.
Het gaat bij mij op en neer, veel alleen willen zijn en samen zijn met mensen die ik leuk vind.
Ook kan ik heel goed merken nu, hoe meer ik graag met mijzelf ben, hoe meer mensen naar mij toe komen. Ik ben niet bang om eenzaam te zijn/worden, want ik weet allereerst hoe fijn het in mijn eentje kan zijn.
Het gaat bij mij op en neer, veel alleen willen zijn en samen zijn met mensen die ik leuk vind.
Ook kan ik heel goed merken nu, hoe meer ik graag met mijzelf ben, hoe meer mensen naar mij toe komen. Ik ben niet bang om eenzaam te zijn/worden, want ik weet allereerst hoe fijn het in mijn eentje kan zijn.
I am Spaaartaaacus.
zaterdag 29 augustus 2015 om 13:54
quote:niemandisperfect schreef op 27 augustus 2015 @ 17:02:
[...]
Helemaal niemand, we hebben alle contacten afgekapt of laten verwateren. Scheelt enorm in de sociale verplichtingen en geeft veel rust, zeker in de weekends.
Alleen met een verhuizing o.i.d. is het wel eens onhandig dat je werkelijk niemand kent maar daar zijn oplossingen voor.
Ik snap heel goed dat er mensen zijn die wel wat (minimale) sociale contacten nodig hebben, zelfs ook einzelgangers, maar voor ons werkt dit het beste.
Sociale contacten onderhouden geeft bij ons veel stress, onrust en veroorzaakt veel prikkels waar we doodmoe van worden. We zien echt op tegen bijv. een verjaardag of zo. Ook altijd het gevoel dat we buiten de groep vallen, ongeacht de samenstelling van de groep. Dat zal wel nooit wennen.
Onze eigen verjaardag vieren we ook absoluut niet en we slapen apart. Bezoek of visite bij ons ervaren we als een gruwel (aangekondigd en oh horror onaangekondigd), we voelen echt dat iemand dan binnendringt in onze 'comfort zone'.
We dachten dat we zonderlingen waren ( zijn we natuurlijk ook) daarom fijn dit topic te lezen!
Overigens klopt de term einzelganger maar ik lees hier ook heel veel non-conformisme, het bewust niet mee willen galopperen in de kudde.
Interessant! En ook een beetje herkenbaar.
Ik ben een tijd geleden naar de andere kant van het land verhuisd, en vond het heerlijk om niet meer in de buurt te wonen van allerlei kennissen en vrienden van vroeger. Ik heb ook mijn facebook verwijderd en alle contacten verbroken of laten verwateren.
Ik heb hier na 5 jaar nog steeds geen nieuwe vrienden gemaakt, maar daar heb ik ook geen zin in.
Overdag heb ik best lol met een aantal collega's, mijn ouders of schoonouders komen af en toe langs, en heeeeel zelden komen onze broers op visite, en dat is het.
Mijn man heeft sinds een tijdje wel een vriend/kennis, die hier regelmatig komt gamen, maar dan zitten ze gelukkig op mans werkkamer. Hij bleef eerst een paar keer eten (hij komt meestal na het werk, en hij werkt vlak bij ons huis, dus het is dan makkelijker om meteen naar ons te komen), maar dat heb ik snel afgekapt. Ik heb geen zin om telkens na mijn werk thuis te komen en dan voor iemand te moeten koken en verplicht gezellig te tafelen.
Doet me trouwens denken aan vroeger, toen ik 13 was ofzo, had ik een vriendin die enorm aan mij hing. Kwam ik thuis van school, zat ze al bij ons thuis op de bank op mij te wachten. Echt vreselijk!
Ik heb nu nog steeds dat ik op doordeweekse dagen rust wil, en mijn eigen gang wil gaan.
En in het weekend eigenlijk ook.
[...]
Helemaal niemand, we hebben alle contacten afgekapt of laten verwateren. Scheelt enorm in de sociale verplichtingen en geeft veel rust, zeker in de weekends.
Alleen met een verhuizing o.i.d. is het wel eens onhandig dat je werkelijk niemand kent maar daar zijn oplossingen voor.
Ik snap heel goed dat er mensen zijn die wel wat (minimale) sociale contacten nodig hebben, zelfs ook einzelgangers, maar voor ons werkt dit het beste.
Sociale contacten onderhouden geeft bij ons veel stress, onrust en veroorzaakt veel prikkels waar we doodmoe van worden. We zien echt op tegen bijv. een verjaardag of zo. Ook altijd het gevoel dat we buiten de groep vallen, ongeacht de samenstelling van de groep. Dat zal wel nooit wennen.
Onze eigen verjaardag vieren we ook absoluut niet en we slapen apart. Bezoek of visite bij ons ervaren we als een gruwel (aangekondigd en oh horror onaangekondigd), we voelen echt dat iemand dan binnendringt in onze 'comfort zone'.
We dachten dat we zonderlingen waren ( zijn we natuurlijk ook) daarom fijn dit topic te lezen!
Overigens klopt de term einzelganger maar ik lees hier ook heel veel non-conformisme, het bewust niet mee willen galopperen in de kudde.
Interessant! En ook een beetje herkenbaar.
Ik ben een tijd geleden naar de andere kant van het land verhuisd, en vond het heerlijk om niet meer in de buurt te wonen van allerlei kennissen en vrienden van vroeger. Ik heb ook mijn facebook verwijderd en alle contacten verbroken of laten verwateren.
Ik heb hier na 5 jaar nog steeds geen nieuwe vrienden gemaakt, maar daar heb ik ook geen zin in.
Overdag heb ik best lol met een aantal collega's, mijn ouders of schoonouders komen af en toe langs, en heeeeel zelden komen onze broers op visite, en dat is het.
Mijn man heeft sinds een tijdje wel een vriend/kennis, die hier regelmatig komt gamen, maar dan zitten ze gelukkig op mans werkkamer. Hij bleef eerst een paar keer eten (hij komt meestal na het werk, en hij werkt vlak bij ons huis, dus het is dan makkelijker om meteen naar ons te komen), maar dat heb ik snel afgekapt. Ik heb geen zin om telkens na mijn werk thuis te komen en dan voor iemand te moeten koken en verplicht gezellig te tafelen.
Doet me trouwens denken aan vroeger, toen ik 13 was ofzo, had ik een vriendin die enorm aan mij hing. Kwam ik thuis van school, zat ze al bij ons thuis op de bank op mij te wachten. Echt vreselijk!
Ik heb nu nog steeds dat ik op doordeweekse dagen rust wil, en mijn eigen gang wil gaan.
En in het weekend eigenlijk ook.
zaterdag 29 augustus 2015 om 20:43
zaterdag 29 augustus 2015 om 20:52
quote:Louise70 schreef op 29 augustus 2015 @ 20:43:
Ik heb vaak ook genoeg aan mezelf. Onverwachts Bezoek haat ik ook. Of verplicht sociaal doen. Natuurlijk heb ik weleens bezoek maar dan op een afgesproken tijdstip. Ik heb veel te lang gedaan alsof ik extravert was. Ik heb het boek de kracht van stille mensen gekocht. Heel herkenbaar.
Herkenbaar. Nou kan ik ook extravert zijn/overkomen, maar alleen in bepaalde groepen en op gezette tijden. En ik heb me voorgenomen om het vanaf heden (nouja, sinds vorige week) ook alleen op die momenten te zijn, en op de andere momenten mij gewoon terug te trekken.
Hoe doen jullie dat trouwens met ongewenst bezoek? Mijn schoonmoeder doet dat nog wel eens. Gruwelijk! De laatste paar keer was mijn vriend gelukkig ook thuis, en dan ben ik boven 'druk' bezig en ga er alleen de laatste vijf minuten bij zitten. Maar dan alsnog erger ik mij vreselijk en voel ik me opgesloten in mijn eigen huis. Ik denk alleen dat ze het niet begrijpt als ik er wat van zeg, en ze vindt mij wel erg aardig, dus ik heb geen zin om dat bewust te verpesten... Gek genoeg komt het dus wel van 1 kant, ik vind mijn schoonmoeder niet echt een prettig mens, we hebben 0,0 raakvlakken
Ik heb vaak ook genoeg aan mezelf. Onverwachts Bezoek haat ik ook. Of verplicht sociaal doen. Natuurlijk heb ik weleens bezoek maar dan op een afgesproken tijdstip. Ik heb veel te lang gedaan alsof ik extravert was. Ik heb het boek de kracht van stille mensen gekocht. Heel herkenbaar.
Herkenbaar. Nou kan ik ook extravert zijn/overkomen, maar alleen in bepaalde groepen en op gezette tijden. En ik heb me voorgenomen om het vanaf heden (nouja, sinds vorige week) ook alleen op die momenten te zijn, en op de andere momenten mij gewoon terug te trekken.
Hoe doen jullie dat trouwens met ongewenst bezoek? Mijn schoonmoeder doet dat nog wel eens. Gruwelijk! De laatste paar keer was mijn vriend gelukkig ook thuis, en dan ben ik boven 'druk' bezig en ga er alleen de laatste vijf minuten bij zitten. Maar dan alsnog erger ik mij vreselijk en voel ik me opgesloten in mijn eigen huis. Ik denk alleen dat ze het niet begrijpt als ik er wat van zeg, en ze vindt mij wel erg aardig, dus ik heb geen zin om dat bewust te verpesten... Gek genoeg komt het dus wel van 1 kant, ik vind mijn schoonmoeder niet echt een prettig mens, we hebben 0,0 raakvlakken
zondag 30 augustus 2015 om 11:35
quote:Zanahoria schreef op 29 augustus 2015 @ 20:52:
[...]
Hoe doen jullie dat trouwens met ongewenst bezoek? Mijn schoonmoeder doet dat nog wel eens. Gruwelijk! De laatste paar keer was mijn vriend gelukkig ook thuis, en dan ben ik boven 'druk' bezig en ga er alleen de laatste vijf minuten bij zitten. Maar dan alsnog erger ik mij vreselijk en voel ik me opgesloten in mijn eigen huis. Ik denk alleen dat ze het niet begrijpt als ik er wat van zeg, en ze vindt mij wel erg aardig, dus ik heb geen zin om dat bewust te verpesten... Gek genoeg komt het dus wel van 1 kant, ik vind mijn schoonmoeder niet echt een prettig mens, we hebben 0,0 raakvlakken
Mijn schoonmoeder is precies zo, dit terwijl wij verschillende keren (!) hebben verteld dat (en waarom) we niet van onverwacht bezoek houden en dat dus liever niet krijgen. Ik maak dus een kort praatje aan de deur en neem dan weer afscheid.
Verder krijgen we geen onverwacht bezoek, omdat iedereen weet dat we daar niet van houden. Duidelijk grenzen aangeven helpt meestal, maar bij sommigen dus niet.
[...]
Hoe doen jullie dat trouwens met ongewenst bezoek? Mijn schoonmoeder doet dat nog wel eens. Gruwelijk! De laatste paar keer was mijn vriend gelukkig ook thuis, en dan ben ik boven 'druk' bezig en ga er alleen de laatste vijf minuten bij zitten. Maar dan alsnog erger ik mij vreselijk en voel ik me opgesloten in mijn eigen huis. Ik denk alleen dat ze het niet begrijpt als ik er wat van zeg, en ze vindt mij wel erg aardig, dus ik heb geen zin om dat bewust te verpesten... Gek genoeg komt het dus wel van 1 kant, ik vind mijn schoonmoeder niet echt een prettig mens, we hebben 0,0 raakvlakken
Mijn schoonmoeder is precies zo, dit terwijl wij verschillende keren (!) hebben verteld dat (en waarom) we niet van onverwacht bezoek houden en dat dus liever niet krijgen. Ik maak dus een kort praatje aan de deur en neem dan weer afscheid.
Verder krijgen we geen onverwacht bezoek, omdat iedereen weet dat we daar niet van houden. Duidelijk grenzen aangeven helpt meestal, maar bij sommigen dus niet.
zondag 30 augustus 2015 om 14:22
maandag 31 augustus 2015 om 08:14
Ik sta dan toch weer niet zo sterk in mijn schoenen. Mijn probleem is dat ik naast introvert ook een gevoelsmens ben. Ik heb moeite met mijn eigen introverte karakter omdat ik mezelf ongezellig, saai en raar vind. Ik ben altijd degene die geen zin heeft om mee te doen met een spelletje ofzo, en op een feestje hang ik er maar een beetje bij. Wat ik dan om me heen zie is dat extraverte mensen toch wel meer plezier hebben in het leven. Dan vind ik het jammer dat ik dat moet missen door mijn persoonlijkheid.
Als ik iemand niet mag, wat nogal eens gebeurt, krijg ik het niet voor elkaar om diegene duidelijk te laten weten dat ik geen contact met hem/haar wil. Mensen kwetsen vind ik moeilijk. Dan geef ik mezelf er de schuld van dat ik niet normaal ben, niet gewoon met iedereen sociaal en gezellig kan doen.
Maar de tegenzin blijft, dus hou ik een heel gefrustreerd dubbel gevoel. Ik accepteer mijn eigen persoonlijkheid niet.
Helemaal altijd alleen zijn kan ik ook niet. Ik moet geregeld met rust gelaten worden maar zou niet kunnen leven zonder partner. En nog een paar mensen die om me geven. Anders word ik toch echt wel eenzaam en doe ik niet zoveel meer.
Als ik iemand niet mag, wat nogal eens gebeurt, krijg ik het niet voor elkaar om diegene duidelijk te laten weten dat ik geen contact met hem/haar wil. Mensen kwetsen vind ik moeilijk. Dan geef ik mezelf er de schuld van dat ik niet normaal ben, niet gewoon met iedereen sociaal en gezellig kan doen.
Maar de tegenzin blijft, dus hou ik een heel gefrustreerd dubbel gevoel. Ik accepteer mijn eigen persoonlijkheid niet.
Helemaal altijd alleen zijn kan ik ook niet. Ik moet geregeld met rust gelaten worden maar zou niet kunnen leven zonder partner. En nog een paar mensen die om me geven. Anders word ik toch echt wel eenzaam en doe ik niet zoveel meer.
maandag 31 augustus 2015 om 08:43
Mag ik ook nog meedoen?
Wat een heerlijk topic, zo herkenbaar! Ik heb vaak gedacht waarom ik nou zo ben en nu ik dit lees, weet ik dat er veel meer mensen zijn die graag op zichzelf zijn.
In mijn directe omgeving ken ik eigenlijk niemand die ook zo is, dus daarom ging ik wel eens twijfelen aan mezelf. Nu heb ik er al een tijdje vrede mee. Zo'n twee jaar geleden heb ik besloten alleen nog te doen waar ik zelf energie van krijg en dat houdt dus in alle verplichte visites afschaffen en mezelf niks meer op te leggen. Heerlijk.
Vraag: zijn jullie kinderen ook zo? Mijn dochter wel, die houdt ook van alleen zijn en spelen. We zijn dus graag samen thuis, doen we allebei ons eigen ding
Wat een heerlijk topic, zo herkenbaar! Ik heb vaak gedacht waarom ik nou zo ben en nu ik dit lees, weet ik dat er veel meer mensen zijn die graag op zichzelf zijn.
In mijn directe omgeving ken ik eigenlijk niemand die ook zo is, dus daarom ging ik wel eens twijfelen aan mezelf. Nu heb ik er al een tijdje vrede mee. Zo'n twee jaar geleden heb ik besloten alleen nog te doen waar ik zelf energie van krijg en dat houdt dus in alle verplichte visites afschaffen en mezelf niks meer op te leggen. Heerlijk.
Vraag: zijn jullie kinderen ook zo? Mijn dochter wel, die houdt ook van alleen zijn en spelen. We zijn dus graag samen thuis, doen we allebei ons eigen ding
maandag 31 augustus 2015 om 08:54
quote:runningbaleys schreef op 31 augustus 2015 @ 08:14:
Ik accepteer mijn eigen persoonlijkheid niet
Dat is heel vermoeiend, en maakt je leven niet leuker.
Denk je dat het je gaat lukken om je eigen persoonlijkheid wel te accepteren, en nog belangrijker: wil je dat?
Ik herken het heel erg hoor.
Ik heb mezelf een leven lang gedwongen 'net zo te zijn als de rest', omdat ik vond dat dat nu eenmaal zo hoorde. Daar hoorde ook bij dat ik omging met mensen die ik helemaal niet leuk vond, want ik wilde (precies zoals jij dus beschrijft) niemand kwetsen. Dat ik me er zelf totaal niet gelukkig bij voelde drukte ik weg.
Inmiddels ben ik aan het veranderen, en ik vind het een verademing. Ik zit nog midden in het proces hoor, maar ik zie zeker al verbetering. Ik ben zoals ik ben, en als mensen dat leuk vinden is het meegenomen. Vinden ze het niks, is het ook goed. Dat kun je alleen echt voelen als je jezelf accepteert zoals je bent.
Ik accepteer mijn eigen persoonlijkheid niet
Dat is heel vermoeiend, en maakt je leven niet leuker.
Denk je dat het je gaat lukken om je eigen persoonlijkheid wel te accepteren, en nog belangrijker: wil je dat?
Ik herken het heel erg hoor.
Ik heb mezelf een leven lang gedwongen 'net zo te zijn als de rest', omdat ik vond dat dat nu eenmaal zo hoorde. Daar hoorde ook bij dat ik omging met mensen die ik helemaal niet leuk vond, want ik wilde (precies zoals jij dus beschrijft) niemand kwetsen. Dat ik me er zelf totaal niet gelukkig bij voelde drukte ik weg.
Inmiddels ben ik aan het veranderen, en ik vind het een verademing. Ik zit nog midden in het proces hoor, maar ik zie zeker al verbetering. Ik ben zoals ik ben, en als mensen dat leuk vinden is het meegenomen. Vinden ze het niks, is het ook goed. Dat kun je alleen echt voelen als je jezelf accepteert zoals je bent.
You don't have to fit into the format
maandag 31 augustus 2015 om 09:58
quote:Lotte35 schreef op 31 augustus 2015 @ 08:57:
Welkom, Dollycat.
Geweldig besluit heb je twee jaar geleden genomen!
Dank je Lotte! Net als jou zit ik ook nog wel een beetje in het proces van mezelf accepteren en het niet erg vinden wat andere mensen van mij vinden. Het begon met bewust het besluit nemen dat ik niet meer doe aan al die 'verplichtingen' en het gaat nog steeds door. Het is inderdaad een verademing en daarom weet ik dat het de juiste beslissing ooit was voor mezelf.
Het lijkt me moeilijk RunningBaleys als je je eigen persoonlijkheid niet kunt accepteren, kan me voorstellen dat het frustrerend voor je is. Wat je schrijft dat je niet altijd alleen wil zijn, maar ook af en toe met een aantal dierbaren om je heen, dat heb ik ook wel. Als er maar genoeg tijd overblijft om alleen te zijn en mijn eigen ding te doen. Een goede verhouding zoeken voor jezelf is wel belangrijk.
Welkom, Dollycat.
Geweldig besluit heb je twee jaar geleden genomen!
Dank je Lotte! Net als jou zit ik ook nog wel een beetje in het proces van mezelf accepteren en het niet erg vinden wat andere mensen van mij vinden. Het begon met bewust het besluit nemen dat ik niet meer doe aan al die 'verplichtingen' en het gaat nog steeds door. Het is inderdaad een verademing en daarom weet ik dat het de juiste beslissing ooit was voor mezelf.
Het lijkt me moeilijk RunningBaleys als je je eigen persoonlijkheid niet kunt accepteren, kan me voorstellen dat het frustrerend voor je is. Wat je schrijft dat je niet altijd alleen wil zijn, maar ook af en toe met een aantal dierbaren om je heen, dat heb ik ook wel. Als er maar genoeg tijd overblijft om alleen te zijn en mijn eigen ding te doen. Een goede verhouding zoeken voor jezelf is wel belangrijk.
maandag 31 augustus 2015 om 22:42
dinsdag 1 september 2015 om 07:45
Lees wel meteen deze recensie op Bol.com
"Wij introverten zijn heel bijzonder". Ik lees graag goede zelfhulpboeken, maar dit is er geen. Het is meer een egodocument, dat introverte mensen op absurde wijze over één kam scheert. In dit boek hebben introverte mensen allemaal dezelfde ervaringen, gedachten en gevoelens, die de schrijfster toevalligerwijze ook heeft.
Daaronder staat ook een reactie van iemand die het boek herkenbaar en leuk vond. Meningen verschillen natuurlijk altijd. Maar mensen ook. Herken jij dat Louise70, dat het in het boek geen onderscheid maakt tussen verschillende ervaringen van mensen?
"Wij introverten zijn heel bijzonder". Ik lees graag goede zelfhulpboeken, maar dit is er geen. Het is meer een egodocument, dat introverte mensen op absurde wijze over één kam scheert. In dit boek hebben introverte mensen allemaal dezelfde ervaringen, gedachten en gevoelens, die de schrijfster toevalligerwijze ook heeft.
Daaronder staat ook een reactie van iemand die het boek herkenbaar en leuk vond. Meningen verschillen natuurlijk altijd. Maar mensen ook. Herken jij dat Louise70, dat het in het boek geen onderscheid maakt tussen verschillende ervaringen van mensen?
dinsdag 1 september 2015 om 12:51
woensdag 2 september 2015 om 08:00
Oh nou, misschien dat ik na mijn 40e er wel een keer in ga slagen om mezelf helemaal te accepteren zoals ik ben.
Grappig, dit topic is alweer bijna uitgestorven. Typisch mensen die graag op zichzelf zijn.
Als ik op die langlopende drukke topics kom voel ik me net als wanneer ik echt tussen een groep mensen sta. Erbij bedoel ik, want ik kan nooit goed meekomen in het gesprek.
Grappig, dit topic is alweer bijna uitgestorven. Typisch mensen die graag op zichzelf zijn.
Als ik op die langlopende drukke topics kom voel ik me net als wanneer ik echt tussen een groep mensen sta. Erbij bedoel ik, want ik kan nooit goed meekomen in het gesprek.
woensdag 2 september 2015 om 08:13
quote:runningbaleys schreef op 02 september 2015 @ 08:00:
Oh nou, misschien dat ik na mijn 40e er wel een keer in ga slagen om mezelf helemaal te accepteren zoals ik ben.
Nou, toen ik de 40 naderde was dat voor mij wel echt een reden om mijn leven eens grondig te overzien.
Ik heb er bewust voor gekozen om de tweede helft van m'n leven (hoe lang of kort die ook mag duren) een stuk milder te zijn voor mezelf. Te kijken naar alles wat leuk is aan mij, in plaats van te balen van alles wat ik niet kan. Want ik kán het gewoon echt niet; een groepsmens zijn. En meer en meer realiseer ik me, dat ik dat in m'n hart totaal niet erg vind.
En dat is waar je naar moet kijken. Wat voel IK, wat wil IK.
Als jij er in je hart van baalt dat je 'afwijkt van de massa', zoals je in een van je laatste posts beschrijft, kan ik me voortellen dat je het knap moeilijk hebt.
Oh nou, misschien dat ik na mijn 40e er wel een keer in ga slagen om mezelf helemaal te accepteren zoals ik ben.
Nou, toen ik de 40 naderde was dat voor mij wel echt een reden om mijn leven eens grondig te overzien.
Ik heb er bewust voor gekozen om de tweede helft van m'n leven (hoe lang of kort die ook mag duren) een stuk milder te zijn voor mezelf. Te kijken naar alles wat leuk is aan mij, in plaats van te balen van alles wat ik niet kan. Want ik kán het gewoon echt niet; een groepsmens zijn. En meer en meer realiseer ik me, dat ik dat in m'n hart totaal niet erg vind.
En dat is waar je naar moet kijken. Wat voel IK, wat wil IK.
Als jij er in je hart van baalt dat je 'afwijkt van de massa', zoals je in een van je laatste posts beschrijft, kan ik me voortellen dat je het knap moeilijk hebt.
You don't have to fit into the format
woensdag 2 september 2015 om 09:14
Ik lees nog wel mee hoor mensen
Lotte knap dat je jezelf zo goed kan accepteren! Voor mij is dit nog een beetje een proces (ben 24). Ik verzin bvb vaak een smoesje waarom ik niet ook nog eens blijf eten na een dag met een club vriendinnen op stap te zijn geweest. Ik kies dus wel al voor mezelf door het niet te doen omdat het dan 'too much' is, maar durf er nog niet echt eerlijk over te zijn.
Lotte knap dat je jezelf zo goed kan accepteren! Voor mij is dit nog een beetje een proces (ben 24). Ik verzin bvb vaak een smoesje waarom ik niet ook nog eens blijf eten na een dag met een club vriendinnen op stap te zijn geweest. Ik kies dus wel al voor mezelf door het niet te doen omdat het dan 'too much' is, maar durf er nog niet echt eerlijk over te zijn.
