Psyche
alle pijlers
Meer mensen die graag op zichzelf zijn?
zaterdag 6 juni 2015 om 12:47
Hoi allemaal,
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
Ik wilde even iets voorleggen aan jullie, waar ik regelmatig over nadenk. Ik ben eigenlijk m'n hele leven al een beetje een einzelgänger. Ik ben graag p mezelf, en vind het bijvoorbeeld heerlijk om na een drukke werkweek een avond gewoon thuis te zijn. Heb wel genoeg vrienden en kennissen, en ook een grote familie, maar geen vriend. In het weekend ga ik meestal een avond iets doen met vrienden (of een dagje weg ofzo) en dan de andere avond het liefst thuis (wel op die dag vaak even langs familie of zelf erop uit om te winkelen/boodschappen etc.) Doordeweeks heb ik een drukke baan, met nog 1 avond vergadering /bijeenkomst van het vrijwilligerswerk wat ik doe, en 1 avond repeteren met het kamerkoor waar ik op zit.
Eigenlijk ben ik heel gelukkig op deze manier, maar soms bekruipt me het gevoel dat ik niet normaal ben. Sommige collega's proppen 6 afspraken in het weekend en vliegen van de ene naar de andere activiteit, ook op doordeweekse avonden. Ook ben ik dus nog vrijgezel (23 jaar). Wel meerdere korte relaties gehad en gedate, maar op het moment heb ik eigenlijk het idee dat ik (nog??) geen behoefte aan een relatie heb. Net of ik er geen ruimte voor heb in m'n hoofd.
Zijn er meer mensen die dit hebben? Soms maak ik me wel zorgen; in de toekomst zou ik toch graag een gezin willen. ERgens lijkt het me dus toch wel fijn. Zijn er einzelgängers die toch een partner hebben? Als ik op dit moment denk aan een vriend hebben, denk ik vooral aan nog meer verplichtingen.
Overigens ben ik over het algemeen een heel positief iemand die heel sociaal overkomt (en ook wel is ), maar echt bijkomen doe ik dus pas als ik even lekker op mezelf kan zijn. Ben benieuwd of er hier meerdere einzelgängers schuilen.
woensdag 2 september 2015 om 09:57
woensdag 2 september 2015 om 18:19
quote:Lotte35 schreef op 02 september 2015 @ 08:13:
[...]
En dat is waar je naar moet kijken. Wat voel IK, wat wil IK.
Als jij er in je hart van baalt dat je 'afwijkt van de massa', zoals je in een van je laatste posts beschrijft, kan ik me voortellen dat je het knap moeilijk hebt.
Het is gewoon ingewikkeld.
Zelf heb ik geen vriendenkring of familie. Mijn vriend wel. Zo vaak hoeven we daar niet mee af te spreken maar een verjaardag hier of daar komt toch wel eens voor. Of met een groep mensen op het terras of bij een festival ofzo.
Zelf zou ik dan liever niet meegaan maar doe het voor hem. Hij is ook niet echt extravert maar vindt af en toe mensen zien wel gezellig.
En ja dan zou ik willen dat ik wat makkelijker een gesprek gaande zou kunnen houden zodat ik me niet de hele tijd zo opgelaten hoef te voelen. Voor mezelf kiezen zou dan betekenen dat ik tegen hem zeg: sorrie, ik heb er geen zin in, ga maar alleen. En dat vind ik gewoon lullig voor hem.
En thuis, zijn we soms met zijn vieren als dochter en haar vriend er ook bij zijn. Of nog meer vrienden van hun. Soms willen zij dan gezellig samen een spelletje doen. Mijn natuurlijke gedrag zegt dan: nee geen zin in, ik doe niet mee. Maar dat vinden zij dan zo jammer, willen mij er gewoon gezellig bij hebben. En dan vind ik mezelf weer saai en word boos op mezelf omdat ik geen zin kan maken.
Zie daar mijn dilemma, ik wil voor mijn dierbaren graag gezellig zijn omdat zij het fijn vinden om mij erbij te hebben. Daarbij kan ik dus niet toegeven aan wat ik in mijn hart voel: ze zoeken het maar uit, ik ga wel even iets voor mezelf doen.
[...]
En dat is waar je naar moet kijken. Wat voel IK, wat wil IK.
Als jij er in je hart van baalt dat je 'afwijkt van de massa', zoals je in een van je laatste posts beschrijft, kan ik me voortellen dat je het knap moeilijk hebt.
Het is gewoon ingewikkeld.
Zelf heb ik geen vriendenkring of familie. Mijn vriend wel. Zo vaak hoeven we daar niet mee af te spreken maar een verjaardag hier of daar komt toch wel eens voor. Of met een groep mensen op het terras of bij een festival ofzo.
Zelf zou ik dan liever niet meegaan maar doe het voor hem. Hij is ook niet echt extravert maar vindt af en toe mensen zien wel gezellig.
En ja dan zou ik willen dat ik wat makkelijker een gesprek gaande zou kunnen houden zodat ik me niet de hele tijd zo opgelaten hoef te voelen. Voor mezelf kiezen zou dan betekenen dat ik tegen hem zeg: sorrie, ik heb er geen zin in, ga maar alleen. En dat vind ik gewoon lullig voor hem.
En thuis, zijn we soms met zijn vieren als dochter en haar vriend er ook bij zijn. Of nog meer vrienden van hun. Soms willen zij dan gezellig samen een spelletje doen. Mijn natuurlijke gedrag zegt dan: nee geen zin in, ik doe niet mee. Maar dat vinden zij dan zo jammer, willen mij er gewoon gezellig bij hebben. En dan vind ik mezelf weer saai en word boos op mezelf omdat ik geen zin kan maken.
Zie daar mijn dilemma, ik wil voor mijn dierbaren graag gezellig zijn omdat zij het fijn vinden om mij erbij te hebben. Daarbij kan ik dus niet toegeven aan wat ik in mijn hart voel: ze zoeken het maar uit, ik ga wel even iets voor mezelf doen.
woensdag 2 september 2015 om 20:53
Hoi
Mag ik me erbij voegen. ? Ik ben weliswaar zeer extravert maar dat is deels ook een soort copingsmechanisme. Tegenwoordig plan ik heel bewust nietsdagen, stilte, verminder sociale contacten en dat bevalt zeer goed eigenlijk. Verder heb ik een lover die zeer introvert is. Al vind ik hem wel wat doorgeslagen zeg maar.... dus ben even benieuwd naar jullie mening....hij is niet alleen heel graag stil en liefst alleen...hij is emotioneel eigenlijk ook altijd afwezig. Herkennen jullie zoiets? Hij ervaart met name dat laatste als een belemmering in zijn leven.
Vwb aanpassen: ik vind nogal verschil of je je aanpast voor de vriendenkring van je vriend of je eigen dochter. Het eerste zou ik niet doen om zeg maar je reserve te bewaren voir de allerbelangrijkste mensen in je leven.
Mag ik me erbij voegen. ? Ik ben weliswaar zeer extravert maar dat is deels ook een soort copingsmechanisme. Tegenwoordig plan ik heel bewust nietsdagen, stilte, verminder sociale contacten en dat bevalt zeer goed eigenlijk. Verder heb ik een lover die zeer introvert is. Al vind ik hem wel wat doorgeslagen zeg maar.... dus ben even benieuwd naar jullie mening....hij is niet alleen heel graag stil en liefst alleen...hij is emotioneel eigenlijk ook altijd afwezig. Herkennen jullie zoiets? Hij ervaart met name dat laatste als een belemmering in zijn leven.
Vwb aanpassen: ik vind nogal verschil of je je aanpast voor de vriendenkring van je vriend of je eigen dochter. Het eerste zou ik niet doen om zeg maar je reserve te bewaren voir de allerbelangrijkste mensen in je leven.
--
woensdag 2 september 2015 om 21:00
Hoi
Mag ik me erbij voegen. ? Ik ben weliswaar zeer extravert maar dat is deels ook een soort copingsmechanisme. Tegenwoordig plan ik heel bewust nietsdagen, stilte, verminder sociale contacten en dat bevalt zeer goed eigenlijk. Verder heb ik een lover die zeer introvert is. Al vind ik hem wel wat doorgeslagen zeg maar.... dus ben even benieuwd naar jullie mening....hij is niet alleen heel graag stil en liefst alleen...hij is emotioneel eigenlijk ook altijd afwezig. Herkennen jullie zoiets? Hij ervaart met name dat laatste als een belemmering in zijn leven.
Vwb aanpassen: ik vind nogal verschil of je je aanpast voor de vriendenkring van je vriend of je eigen dochter. Het eerste zou ik niet doen om zeg maar je reserve te bewaren voir de allerbelangrijkste mensen in je leven.
Mag ik me erbij voegen. ? Ik ben weliswaar zeer extravert maar dat is deels ook een soort copingsmechanisme. Tegenwoordig plan ik heel bewust nietsdagen, stilte, verminder sociale contacten en dat bevalt zeer goed eigenlijk. Verder heb ik een lover die zeer introvert is. Al vind ik hem wel wat doorgeslagen zeg maar.... dus ben even benieuwd naar jullie mening....hij is niet alleen heel graag stil en liefst alleen...hij is emotioneel eigenlijk ook altijd afwezig. Herkennen jullie zoiets? Hij ervaart met name dat laatste als een belemmering in zijn leven.
Vwb aanpassen: ik vind nogal verschil of je je aanpast voor de vriendenkring van je vriend of je eigen dochter. Het eerste zou ik niet doen om zeg maar je reserve te bewaren voir de allerbelangrijkste mensen in je leven.
--
woensdag 2 september 2015 om 22:46
hoi tinnifin,
Mijn vriend is 1 van de belangrijkste mensen in mijn leven. Daarom ga ik ook met hem mee als hij een afspraak heeft met zijn vrienden of familie. Hij vindt het ongezellig om dan alleen te gaan. We zien elkaar sowieso al alleen in het weekend.
En waarom ik geen zin heb in spelletjes, ik heb er gewoon niet veel mee. Geen spelletjesmens denk ik.
Ja, samen eten vind ik wel leuk, zowel thuis als uit. Of naar de film. Of wandelen/fietsen. Dat soort dingen
Wat bedoel je precies met dat jouw vriend emotioneel afwezig is?
Ik heb zelf de ervaring dat een relatie met een extravert persoon voor mij niet werkt. Omdat ik zelf snel overprikkeld ben en rust om me heen wil creeren. Terwijl een extraverte partner juist steeds de actie op zoekt en niet begrijpt waarom ik niet altijd mee wil. Het is ook moeilijk te begrijpen als je het zelf niet zo voelt denk ik.
Mijn vriend is 1 van de belangrijkste mensen in mijn leven. Daarom ga ik ook met hem mee als hij een afspraak heeft met zijn vrienden of familie. Hij vindt het ongezellig om dan alleen te gaan. We zien elkaar sowieso al alleen in het weekend.
En waarom ik geen zin heb in spelletjes, ik heb er gewoon niet veel mee. Geen spelletjesmens denk ik.
Ja, samen eten vind ik wel leuk, zowel thuis als uit. Of naar de film. Of wandelen/fietsen. Dat soort dingen
Wat bedoel je precies met dat jouw vriend emotioneel afwezig is?
Ik heb zelf de ervaring dat een relatie met een extravert persoon voor mij niet werkt. Omdat ik zelf snel overprikkeld ben en rust om me heen wil creeren. Terwijl een extraverte partner juist steeds de actie op zoekt en niet begrijpt waarom ik niet altijd mee wil. Het is ook moeilijk te begrijpen als je het zelf niet zo voelt denk ik.
woensdag 2 september 2015 om 23:10
Ik bedoel dat hij nooit gevoelens uit. Ook zijn emoties verwerkt hij altijd alleen. Daarmee wekt weleens de indruk dat hij geen emoties heeft, beetje koelkast zeg maar,
In persoonlijke relaties kan dat lastig zijn omdat mensen dan weinig verbondenheid met hem voelen/ervaren. En uiteindelijk hijzelf ook niet. En dat is soms fijn maar soms ook jammer.
Hij vindt mensen vaak sociaal opdringerig en denkt al snel...straks wil hij wat van me of straks verwacht hij wat van me.
Nou moet ik zeggen dat hij er wel een beetje in doorgeschoten is....te hopen voor hem dat t wat stabiliseert.
In persoonlijke relaties kan dat lastig zijn omdat mensen dan weinig verbondenheid met hem voelen/ervaren. En uiteindelijk hijzelf ook niet. En dat is soms fijn maar soms ook jammer.
Hij vindt mensen vaak sociaal opdringerig en denkt al snel...straks wil hij wat van me of straks verwacht hij wat van me.
Nou moet ik zeggen dat hij er wel een beetje in doorgeschoten is....te hopen voor hem dat t wat stabiliseert.
--
woensdag 2 september 2015 om 23:59
Niet alles gelezen, maar alleen ff reageren op de openingspost.
Ja, ik ben ook best wel een einzelgänger, geloof ik. 37, momenteel weer single. Nooit echt veel vrienden gehad, omdat ik in m'n jeugd moeite had aansluitging te vinden. Ik begreep anderen niet zo, en zij mij niet. Gek hè? :p Ik heb nu wel wat vrienden die ik met enige regelmaat zie en ik geniet van hun gezelschap. Ik heb een full-time baan waarin ik veel met mensen werk en dat is voor mij niet altijd even gemakkelijk. Het best functioneer ik grotendeels in mijn eentje. Ten dele kan ik dat zo organiseren, maar soms niet voldoende, naar mijn idee.
Ook voor mij is echt bijkomen "even helemaal niets": telefoon onder een kussen van de bank, deurbel uit, suffe/goede film aan of een boek. Ik kom pas echt tot rust in mijn stoel met een lekker stuk muziek aan en dan helemaal verdwijnen. Om die reden lijkt een gezin me dan ook knap zwaar, zo niet TE zwaar. Vraag me serieus af of ik dat wel aan zou kunnen, of ik dan nog wel aan mijn rust en plezier toe kom. En dus begin ik er maar niet aan.
Ik snap ook niets van die mensen die van hot naar her vliegen, zo vreselijk druk zijn met "sociaal" doen, van afspraak naar afspraak vliegen en alles met een (al dan niet gemeende) glimlach doen. Als ik aan zo'n leven denk word ik al moe. Ik vind het knap, lijkt me tof om zo veel te ondernemen en veel te beleven. Maar ik heb er, naast mijn werk, mijn privéleven en huishouden, de energie en inspiratie niet voor.
Op je 23e nog geen relatie?? Maak je geen zorgen. Ik was pas 26 toen ik mijn eerste ervaring van enige betekenis met een vrouw had. Je hebt nog even! (:
Ja, ik ben ook best wel een einzelgänger, geloof ik. 37, momenteel weer single. Nooit echt veel vrienden gehad, omdat ik in m'n jeugd moeite had aansluitging te vinden. Ik begreep anderen niet zo, en zij mij niet. Gek hè? :p Ik heb nu wel wat vrienden die ik met enige regelmaat zie en ik geniet van hun gezelschap. Ik heb een full-time baan waarin ik veel met mensen werk en dat is voor mij niet altijd even gemakkelijk. Het best functioneer ik grotendeels in mijn eentje. Ten dele kan ik dat zo organiseren, maar soms niet voldoende, naar mijn idee.
Ook voor mij is echt bijkomen "even helemaal niets": telefoon onder een kussen van de bank, deurbel uit, suffe/goede film aan of een boek. Ik kom pas echt tot rust in mijn stoel met een lekker stuk muziek aan en dan helemaal verdwijnen. Om die reden lijkt een gezin me dan ook knap zwaar, zo niet TE zwaar. Vraag me serieus af of ik dat wel aan zou kunnen, of ik dan nog wel aan mijn rust en plezier toe kom. En dus begin ik er maar niet aan.
Ik snap ook niets van die mensen die van hot naar her vliegen, zo vreselijk druk zijn met "sociaal" doen, van afspraak naar afspraak vliegen en alles met een (al dan niet gemeende) glimlach doen. Als ik aan zo'n leven denk word ik al moe. Ik vind het knap, lijkt me tof om zo veel te ondernemen en veel te beleven. Maar ik heb er, naast mijn werk, mijn privéleven en huishouden, de energie en inspiratie niet voor.
Op je 23e nog geen relatie?? Maak je geen zorgen. Ik was pas 26 toen ik mijn eerste ervaring van enige betekenis met een vrouw had. Je hebt nog even! (:
donderdag 3 september 2015 om 00:15
quote:Lotte35 schreef op 02 september 2015 @ 08:13:
[...]
En dat is waar je naar moet kijken. Wat voel IK, wat wil IK.
Als jij er in je hart van baalt dat je 'afwijkt van de massa', zoals je in een van je laatste posts beschrijft, kan ik me voortellen dat je het knap moeilijk hebt.
Is dat echt zo? Dat je baalt dat je afwijkt van de massa? Hmm... ik geloof dat ik je dan de hand kan schudden. Ik had dat ook, maar heb geleerd het anders te zien. Ik zie mezelf ook wel als een buitenbeentje, maar het grootje plaatje zie ik nu zo:
Je kunt de wereld of maatschappij je voostellen als een vierkant, waarbinnen mensen zich bewegen. De "massa" zit als een kluit spikkels in het midden van dat vierkant, de "buitenbeentjes" bewegen zich meer lang de randen, die bewandelen hun eigen weg. Ik ben zo'n spikkel die langs de randen van het vierkant beweegt en die zich zo nu en dan, al dan niet vrijwillig, onder de massa begeeft. Mijn "anders zijn" maakt me uniek. En daar ben ik trots op (geworden), al is het bij tijd en wijle nog best wel eens lastig als ik wéér mijn gebruiksaanwijzing moet voorlezen...
Ik las net in één van de eerdere posts dat sommige mensen zich storen aan andere mensen. Heerlijk, dat feest van herkenning! Ik vind mezelf nog best wel eens een lul omdat ik zo'n kort lontje lijk te hebben jegens anderen. Ik stoor me snel aan mensen die me in de weg lopen (denk supermarkt met een te vadsig persoon die met z'n karretje midden in het gangpad hulpeloos om zich heen gaat staan kijken - lang leve het boodschappenlijstje!!), mensen die openlijk niet na lijken te denken, volkse types die alleen maar dialect kunnen spreken en werkelijk overal om lachen. Call me crazy, maar het is zo. Als iemand me kan uitleggen hoe ik meer "zen" kan worden, om minder op anderen te letten en minder gevoelige antennes te kweken, kom maar op! Graag! Irritatie sucks! Nu ben ik niet direct het "glas halfvol" type en wat zwaar op de hand, maar ook daar zou ik graag iets aan doen. Mindfullness, misschien?
Anyway, genoeg over mij.
[...]
En dat is waar je naar moet kijken. Wat voel IK, wat wil IK.
Als jij er in je hart van baalt dat je 'afwijkt van de massa', zoals je in een van je laatste posts beschrijft, kan ik me voortellen dat je het knap moeilijk hebt.
Is dat echt zo? Dat je baalt dat je afwijkt van de massa? Hmm... ik geloof dat ik je dan de hand kan schudden. Ik had dat ook, maar heb geleerd het anders te zien. Ik zie mezelf ook wel als een buitenbeentje, maar het grootje plaatje zie ik nu zo:
Je kunt de wereld of maatschappij je voostellen als een vierkant, waarbinnen mensen zich bewegen. De "massa" zit als een kluit spikkels in het midden van dat vierkant, de "buitenbeentjes" bewegen zich meer lang de randen, die bewandelen hun eigen weg. Ik ben zo'n spikkel die langs de randen van het vierkant beweegt en die zich zo nu en dan, al dan niet vrijwillig, onder de massa begeeft. Mijn "anders zijn" maakt me uniek. En daar ben ik trots op (geworden), al is het bij tijd en wijle nog best wel eens lastig als ik wéér mijn gebruiksaanwijzing moet voorlezen...
Ik las net in één van de eerdere posts dat sommige mensen zich storen aan andere mensen. Heerlijk, dat feest van herkenning! Ik vind mezelf nog best wel eens een lul omdat ik zo'n kort lontje lijk te hebben jegens anderen. Ik stoor me snel aan mensen die me in de weg lopen (denk supermarkt met een te vadsig persoon die met z'n karretje midden in het gangpad hulpeloos om zich heen gaat staan kijken - lang leve het boodschappenlijstje!!), mensen die openlijk niet na lijken te denken, volkse types die alleen maar dialect kunnen spreken en werkelijk overal om lachen. Call me crazy, maar het is zo. Als iemand me kan uitleggen hoe ik meer "zen" kan worden, om minder op anderen te letten en minder gevoelige antennes te kweken, kom maar op! Graag! Irritatie sucks! Nu ben ik niet direct het "glas halfvol" type en wat zwaar op de hand, maar ook daar zou ik graag iets aan doen. Mindfullness, misschien?
Anyway, genoeg over mij.
donderdag 3 september 2015 om 06:42
quote:jamesblond schreef op 03 september 2015 @ 00:15:
Is dat echt zo? Dat je baalt dat je afwijkt van de massa? Hmm... ik geloof dat ik je dan de hand kan schudden. Ik had dat ook, maar heb geleerd het anders te zien.
Ik baal daar niet van hoor.
Ik reageerde op de post van runningbaleys.
Is dat echt zo? Dat je baalt dat je afwijkt van de massa? Hmm... ik geloof dat ik je dan de hand kan schudden. Ik had dat ook, maar heb geleerd het anders te zien.
Ik baal daar niet van hoor.
Ik reageerde op de post van runningbaleys.
You don't have to fit into the format
donderdag 3 september 2015 om 06:49
quote:jamesblond schreef op 03 september 2015 @ 00:15:
[...]
Ik las net in één van de eerdere posts dat sommige mensen zich storen aan andere mensen. Heerlijk, dat feest van herkenning! Ik vind mezelf nog best wel eens een lul omdat ik zo'n kort lontje lijk te hebben jegens anderen. Ik stoor me snel aan mensen die me in de weg lopen (denk supermarkt met een te vadsig persoon die met z'n karretje midden in het gangpad hulpeloos om zich heen gaat staan kijken - lang leve het boodschappenlijstje!!), mensen die openlijk niet na lijken te denken, volkse types die alleen maar dialect kunnen spreken en werkelijk overal om lachen. Call me crazy, maar het is zo. Als iemand me kan uitleggen hoe ik meer "zen" kan worden, om minder op anderen te letten en minder gevoelige antennes te kweken, kom maar op! Graag! Irritatie sucks! Nu ben ik niet direct het "glas halfvol" type en wat zwaar op de hand, maar ook daar zou ik graag iets aan doen. Mindfullness, misschien?
Oeh, herkenbaar, dat ergeren.
[...]
Ik las net in één van de eerdere posts dat sommige mensen zich storen aan andere mensen. Heerlijk, dat feest van herkenning! Ik vind mezelf nog best wel eens een lul omdat ik zo'n kort lontje lijk te hebben jegens anderen. Ik stoor me snel aan mensen die me in de weg lopen (denk supermarkt met een te vadsig persoon die met z'n karretje midden in het gangpad hulpeloos om zich heen gaat staan kijken - lang leve het boodschappenlijstje!!), mensen die openlijk niet na lijken te denken, volkse types die alleen maar dialect kunnen spreken en werkelijk overal om lachen. Call me crazy, maar het is zo. Als iemand me kan uitleggen hoe ik meer "zen" kan worden, om minder op anderen te letten en minder gevoelige antennes te kweken, kom maar op! Graag! Irritatie sucks! Nu ben ik niet direct het "glas halfvol" type en wat zwaar op de hand, maar ook daar zou ik graag iets aan doen. Mindfullness, misschien?
Oeh, herkenbaar, dat ergeren.
You don't have to fit into the format
donderdag 3 september 2015 om 08:05
Even iets rechtzetten: ik baal niet dat ik afwijk van de massa. Ik ben er trots op mijn eigen unieke persoontje te zijn. Ik vind het ook vaak leuk om me een beetje af te zetten tegen dingen die we altijd "met z'n allen" doen.
Kerstmis bijvoorbeeld vier ik op een heel eigen manier. Het fenomeen mode snap ik helemaal niks van. En als er WK voetbal is en het hele land oranje kleurt, ben ik openlijk voor Colombia ofzo. Heb niks met voetbal hoor, maar ook niet met dat nationalistische gevoel.
Algemene sociale verplichtingen en verwachtingen heb ik ook niet altijd iets mee. Ooit een topic geopend met de vraag waarom iedereen elkaar toch moet gaan feliciteren op een verjaardag terwijl er maar 1 jarig is.
Ik doe dat dan niet en ja dan wijk ik af. Maar ik vind dat van binnen: ik heb gelijk en zij doen raar.
Het enige waar ik van baal is als ik mezelf ongemakkelijk voel. Ik ontkom er gewoon niet aan om af en toe in een groep mensen te zijn. Ik voel me dan niet fijn en zou dan wat gemakkelijker willen kunnen praten en met mensen omgaan.
En wat ik al zei: voor mijn dierbaren wil ik gezellig zijn zonder mezelf te moeten forceren.
Kerstmis bijvoorbeeld vier ik op een heel eigen manier. Het fenomeen mode snap ik helemaal niks van. En als er WK voetbal is en het hele land oranje kleurt, ben ik openlijk voor Colombia ofzo. Heb niks met voetbal hoor, maar ook niet met dat nationalistische gevoel.
Algemene sociale verplichtingen en verwachtingen heb ik ook niet altijd iets mee. Ooit een topic geopend met de vraag waarom iedereen elkaar toch moet gaan feliciteren op een verjaardag terwijl er maar 1 jarig is.
Ik doe dat dan niet en ja dan wijk ik af. Maar ik vind dat van binnen: ik heb gelijk en zij doen raar.
Het enige waar ik van baal is als ik mezelf ongemakkelijk voel. Ik ontkom er gewoon niet aan om af en toe in een groep mensen te zijn. Ik voel me dan niet fijn en zou dan wat gemakkelijker willen kunnen praten en met mensen omgaan.
En wat ik al zei: voor mijn dierbaren wil ik gezellig zijn zonder mezelf te moeten forceren.
donderdag 3 september 2015 om 08:09
quote:jamesblond schreef op 03 september 2015 @ 00:15:
[...]
. Als iemand me kan uitleggen hoe ik meer "zen" kan worden, om minder op anderen te letten en minder gevoelige antennes te kweken, kom maar op! Graag! Irritatie sucks!
.Ik kan je niet helpen, want heb er zelf ook last van. Mezelf ergeren aan anderen kost onnodig veel energie. Er moet ergens een knop zitten om dit uit te zetten maar ik heb hem nog niet gevonden.
[...]
. Als iemand me kan uitleggen hoe ik meer "zen" kan worden, om minder op anderen te letten en minder gevoelige antennes te kweken, kom maar op! Graag! Irritatie sucks!
.Ik kan je niet helpen, want heb er zelf ook last van. Mezelf ergeren aan anderen kost onnodig veel energie. Er moet ergens een knop zitten om dit uit te zetten maar ik heb hem nog niet gevonden.
donderdag 3 september 2015 om 08:37
quote:tinnifin schreef op 02 september 2015 @ 23:10:
Ik bedoel dat hij nooit gevoelens uit. Ook zijn emoties verwerkt hij altijd alleen. Daarmee wekt weleens de indruk dat hij geen emoties heeft, beetje koelkast zeg maar,
In persoonlijke relaties kan dat lastig zijn omdat mensen dan weinig verbondenheid met hem voelen/ervaren. En uiteindelijk hijzelf ook niet. En dat is soms fijn maar soms ook jammer.
Hij vindt mensen vaak sociaal opdringerig en denkt al snel...straks wil hij wat van me of straks verwacht hij wat van me.
Nou moet ik zeggen dat hij er wel een beetje in doorgeschoten is....te hopen voor hem dat t wat stabiliseert.Cool! Een mede ISTP'er of INTP'er! Ik kan hem een hand geven. Ik ben ook niet van de emoties en verder ben ik ook gevoelsmatig ontzettend gereserveerd, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik geen emoties ervaar, ze zijn voor mij alleen niet de basis om beslissingen op te nemen dat is mijn verstand. Bijna alle mensen waar ik mee omga zijn ook denkers en geen voelers. Ik kan niet zo goed met die types overweg, simpelweg, omdat we zaken anders benaderen. Maar er zijn dus meerdere mensen zo.
Ik bedoel dat hij nooit gevoelens uit. Ook zijn emoties verwerkt hij altijd alleen. Daarmee wekt weleens de indruk dat hij geen emoties heeft, beetje koelkast zeg maar,
In persoonlijke relaties kan dat lastig zijn omdat mensen dan weinig verbondenheid met hem voelen/ervaren. En uiteindelijk hijzelf ook niet. En dat is soms fijn maar soms ook jammer.
Hij vindt mensen vaak sociaal opdringerig en denkt al snel...straks wil hij wat van me of straks verwacht hij wat van me.
Nou moet ik zeggen dat hij er wel een beetje in doorgeschoten is....te hopen voor hem dat t wat stabiliseert.Cool! Een mede ISTP'er of INTP'er! Ik kan hem een hand geven. Ik ben ook niet van de emoties en verder ben ik ook gevoelsmatig ontzettend gereserveerd, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ik geen emoties ervaar, ze zijn voor mij alleen niet de basis om beslissingen op te nemen dat is mijn verstand. Bijna alle mensen waar ik mee omga zijn ook denkers en geen voelers. Ik kan niet zo goed met die types overweg, simpelweg, omdat we zaken anders benaderen. Maar er zijn dus meerdere mensen zo.
donderdag 3 september 2015 om 08:40
quote:jamesblond schreef op 03 september 2015 @ 00:15:
[...]
Is dat echt zo? Dat je baalt dat je afwijkt van de massa? Hmm... ik geloof dat ik je dan de hand kan schudden. Ik had dat ook, maar heb geleerd het anders te zien. Ik zie mezelf ook wel als een buitenbeentje, maar het grootje plaatje zie ik nu zo:
Je kunt de wereld of maatschappij je voostellen als een vierkant, waarbinnen mensen zich bewegen. De "massa" zit als een kluit spikkels in het midden van dat vierkant, de "buitenbeentjes" bewegen zich meer lang de randen, die bewandelen hun eigen weg. Ik ben zo'n spikkel die langs de randen van het vierkant beweegt en die zich zo nu en dan, al dan niet vrijwillig, onder de massa begeeft. Mijn "anders zijn" maakt me uniek. En daar ben ik trots op (geworden), al is het bij tijd en wijle nog best wel eens lastig als ik wéér mijn gebruiksaanwijzing moet voorlezen...
Ik las net in één van de eerdere posts dat sommige mensen zich storen aan andere mensen. Heerlijk, dat feest van herkenning! Ik vind mezelf nog best wel eens een lul omdat ik zo'n kort lontje lijk te hebben jegens anderen. Ik stoor me snel aan mensen die me in de weg lopen (denk supermarkt met een te vadsig persoon die met z'n karretje midden in het gangpad hulpeloos om zich heen gaat staan kijken - lang leve het boodschappenlijstje!!), mensen die openlijk niet na lijken te denken, volkse types die alleen maar dialect kunnen spreken en werkelijk overal om lachen. Call me crazy, maar het is zo. Als iemand me kan uitleggen hoe ik meer "zen" kan worden, om minder op anderen te letten en minder gevoelige antennes te kweken, kom maar op! Graag! Irritatie sucks! Nu ben ik niet direct het "glas halfvol" type en wat zwaar op de hand, maar ook daar zou ik graag iets aan doen. Mindfullness, misschien?
Anyway, genoeg over mij.
Leuk he ergeren! Ik heb dat ook, maar alleen als mensen in de weglopen of echt stompzinnige dingen doen voor mijn neus. Verder trek ik me er tegenwoordig niet zoveel meer van aan. Kost alleen maar energie. Maar die irritatie zit in jezelf en leren ontdekken, waar die vandaan komt, is noodzakelijk om er mee te leren dealen.
Ik heb net maar weer eens een uitnodiging voor een verjaardag geweigerd. Ik kreeg al de kriebels dat ik dan weer een aantal mensen zie die ik helemaal niet wil zien en erger nog, ermee moet praten. Dan maar liever helemaal niet.
[...]
Is dat echt zo? Dat je baalt dat je afwijkt van de massa? Hmm... ik geloof dat ik je dan de hand kan schudden. Ik had dat ook, maar heb geleerd het anders te zien. Ik zie mezelf ook wel als een buitenbeentje, maar het grootje plaatje zie ik nu zo:
Je kunt de wereld of maatschappij je voostellen als een vierkant, waarbinnen mensen zich bewegen. De "massa" zit als een kluit spikkels in het midden van dat vierkant, de "buitenbeentjes" bewegen zich meer lang de randen, die bewandelen hun eigen weg. Ik ben zo'n spikkel die langs de randen van het vierkant beweegt en die zich zo nu en dan, al dan niet vrijwillig, onder de massa begeeft. Mijn "anders zijn" maakt me uniek. En daar ben ik trots op (geworden), al is het bij tijd en wijle nog best wel eens lastig als ik wéér mijn gebruiksaanwijzing moet voorlezen...
Ik las net in één van de eerdere posts dat sommige mensen zich storen aan andere mensen. Heerlijk, dat feest van herkenning! Ik vind mezelf nog best wel eens een lul omdat ik zo'n kort lontje lijk te hebben jegens anderen. Ik stoor me snel aan mensen die me in de weg lopen (denk supermarkt met een te vadsig persoon die met z'n karretje midden in het gangpad hulpeloos om zich heen gaat staan kijken - lang leve het boodschappenlijstje!!), mensen die openlijk niet na lijken te denken, volkse types die alleen maar dialect kunnen spreken en werkelijk overal om lachen. Call me crazy, maar het is zo. Als iemand me kan uitleggen hoe ik meer "zen" kan worden, om minder op anderen te letten en minder gevoelige antennes te kweken, kom maar op! Graag! Irritatie sucks! Nu ben ik niet direct het "glas halfvol" type en wat zwaar op de hand, maar ook daar zou ik graag iets aan doen. Mindfullness, misschien?
Anyway, genoeg over mij.
Leuk he ergeren! Ik heb dat ook, maar alleen als mensen in de weglopen of echt stompzinnige dingen doen voor mijn neus. Verder trek ik me er tegenwoordig niet zoveel meer van aan. Kost alleen maar energie. Maar die irritatie zit in jezelf en leren ontdekken, waar die vandaan komt, is noodzakelijk om er mee te leren dealen.
Ik heb net maar weer eens een uitnodiging voor een verjaardag geweigerd. Ik kreeg al de kriebels dat ik dan weer een aantal mensen zie die ik helemaal niet wil zien en erger nog, ermee moet praten. Dan maar liever helemaal niet.
donderdag 3 september 2015 om 09:58
Spell68, volgens mij is het voor jezelf beter als je een denker bent als introvert. Dan maak je je vanzelf niet druk over wat anderen van je vinden. Ik ben een voeler, dat maakt het voor mijzelf lastig.
Jij zou dus niet goed met mij overweg kunnen
Tinnifin: is het niet eerder zo dat je voor jezelf hoopt dat de eigenschappen van je vriend minder extreem worden? Je zegt dat hij het ook ervaart als een belemmering, maar jij moet er ook mee kunnen omgaan als je een relatie met hem hebt. Als je dat niet kunt wordt het een struikelblok.
Jij zou dus niet goed met mij overweg kunnen
Tinnifin: is het niet eerder zo dat je voor jezelf hoopt dat de eigenschappen van je vriend minder extreem worden? Je zegt dat hij het ook ervaart als een belemmering, maar jij moet er ook mee kunnen omgaan als je een relatie met hem hebt. Als je dat niet kunt wordt het een struikelblok.
donderdag 3 september 2015 om 10:18
quote:jamesblond schreef op 03 september 2015 @ 00:15:
[...]
Ik las net in één van de eerdere posts dat sommige mensen zich storen aan andere mensen. Heerlijk, dat feest van herkenning! Ik vind mezelf nog best wel eens een lul omdat ik zo'n kort lontje lijk te hebben jegens anderen. Ik stoor me snel aan mensen die me in de weg lopen (denk supermarkt met een te vadsig persoon die met z'n karretje midden in het gangpad hulpeloos om zich heen gaat staan kijken - lang leve het boodschappenlijstje!!), mensen die openlijk niet na lijken te denken, volkse types die alleen maar dialect kunnen spreken en werkelijk overal om lachen. Call me crazy, maar het is zo. Als iemand me kan uitleggen hoe ik meer "zen" kan worden, om minder op anderen te letten en minder gevoelige antennes te kweken, kom maar op! Graag! Irritatie sucks! Nu ben ik niet direct het "glas halfvol" type en wat zwaar op de hand, maar ook daar zou ik graag iets aan doen. Mindfullness, misschien?
Wauw, wat herkenbaar. Ik heb helaas geen oplossing voor je.
[...]
Ik las net in één van de eerdere posts dat sommige mensen zich storen aan andere mensen. Heerlijk, dat feest van herkenning! Ik vind mezelf nog best wel eens een lul omdat ik zo'n kort lontje lijk te hebben jegens anderen. Ik stoor me snel aan mensen die me in de weg lopen (denk supermarkt met een te vadsig persoon die met z'n karretje midden in het gangpad hulpeloos om zich heen gaat staan kijken - lang leve het boodschappenlijstje!!), mensen die openlijk niet na lijken te denken, volkse types die alleen maar dialect kunnen spreken en werkelijk overal om lachen. Call me crazy, maar het is zo. Als iemand me kan uitleggen hoe ik meer "zen" kan worden, om minder op anderen te letten en minder gevoelige antennes te kweken, kom maar op! Graag! Irritatie sucks! Nu ben ik niet direct het "glas halfvol" type en wat zwaar op de hand, maar ook daar zou ik graag iets aan doen. Mindfullness, misschien?
Wauw, wat herkenbaar. Ik heb helaas geen oplossing voor je.
donderdag 3 september 2015 om 12:53
quote:runningbaleys schreef op 03 september 2015 @ 09:58:
Spell68, volgens mij is het voor jezelf beter als je een denker bent als introvert. Dan maak je je vanzelf niet druk over wat anderen van je vinden. Ik ben een voeler, dat maakt het voor mijzelf lastig.
Jij zou dus niet goed met mij overweg kunnen
Tinnifin: is het niet eerder zo dat je voor jezelf hoopt dat de eigenschappen van je vriend minder extreem worden? Je zegt dat hij het ook ervaart als een belemmering, maar jij moet er ook mee kunnen omgaan als je een relatie met hem hebt. Als je dat niet kunt wordt het een struikelblok.
Dat klopt! Zeker omdat introvert denken mijn primaire functie is, heb ik daar idd totaal geen last van.
Of ik met voelers niet overweg kan, heeft meer te maken met hoe emotioneel ze overkomen. Met tv-series merk ik dat bijvoorbeeld. Als een acteur een emotioneel type speelt dan ga ik me snel agiteren als hij/ zij ook emotioneel wordt en ik me daar in vergelijking met de gebeurtenis niet aan kan relateren.
Vaak valt het bij introverte voelers wel mee, omdat die niet zo emotioneel zijn als extraverte voelers.
Spell68, volgens mij is het voor jezelf beter als je een denker bent als introvert. Dan maak je je vanzelf niet druk over wat anderen van je vinden. Ik ben een voeler, dat maakt het voor mijzelf lastig.
Jij zou dus niet goed met mij overweg kunnen
Tinnifin: is het niet eerder zo dat je voor jezelf hoopt dat de eigenschappen van je vriend minder extreem worden? Je zegt dat hij het ook ervaart als een belemmering, maar jij moet er ook mee kunnen omgaan als je een relatie met hem hebt. Als je dat niet kunt wordt het een struikelblok.
Dat klopt! Zeker omdat introvert denken mijn primaire functie is, heb ik daar idd totaal geen last van.
Of ik met voelers niet overweg kan, heeft meer te maken met hoe emotioneel ze overkomen. Met tv-series merk ik dat bijvoorbeeld. Als een acteur een emotioneel type speelt dan ga ik me snel agiteren als hij/ zij ook emotioneel wordt en ik me daar in vergelijking met de gebeurtenis niet aan kan relateren.
Vaak valt het bij introverte voelers wel mee, omdat die niet zo emotioneel zijn als extraverte voelers.
donderdag 3 september 2015 om 19:30
quote:runningbaleys schreef op 03 september 2015 @ 08:05:
Even iets rechtzetten: ik baal niet dat ik afwijk van de massa.
Dat heb je inderdaad niet gezegd.
Je zei dat je je eigen karakter niet goed kunt accepteren.
Dat is iets anders.
Ik heb dat ook heel lang niet gekund.
Inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat ik ben zoals ik ben, en dat geeft erg veel rust.
Ik begrijp jou wel, dat je het lullig vindt voor je vriend om niet met hem mee te gaan naar sociale gelegenheden. Ik heb geen relatie, dus bij mij spelen zulke dingen niet. Ik wil ook geen relatie, want ik weet van mezelf dat ik het niet zou trekken als ik dit soort dingen voor een ander zou moeten doen. Maar goed, bij mij speelt er wel meer dan alleen maar 'graag op mezelf willen zijn'.
Even iets rechtzetten: ik baal niet dat ik afwijk van de massa.
Dat heb je inderdaad niet gezegd.
Je zei dat je je eigen karakter niet goed kunt accepteren.
Dat is iets anders.
Ik heb dat ook heel lang niet gekund.
Inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat ik ben zoals ik ben, en dat geeft erg veel rust.
Ik begrijp jou wel, dat je het lullig vindt voor je vriend om niet met hem mee te gaan naar sociale gelegenheden. Ik heb geen relatie, dus bij mij spelen zulke dingen niet. Ik wil ook geen relatie, want ik weet van mezelf dat ik het niet zou trekken als ik dit soort dingen voor een ander zou moeten doen. Maar goed, bij mij speelt er wel meer dan alleen maar 'graag op mezelf willen zijn'.
You don't have to fit into the format
vrijdag 4 september 2015 om 08:11
Hier nog 'zo een'. Ik moet zeggen dat ik het ook wel eens jammer vind geen extravert persoon te zijn. Het lijkt alsof de extraverten een leuker, gezelliger en spannender leven hebben. Maar ik doe wel waar ik me goed bij voel: veel alleen thuiszitten (lezen, tv, hobbyen), eerder weg van een feestje als het me opbreekt, op pad met vriendinnen maar niet de hele dag. Ik kan ook prima een avond stappen en me vermaken. Vooral extraverte vriendinnen vind ik voor lange periodes erg vermoeiend. En ben ik met een vriendin die ook introvert is, dan is het contact wat rustiger maar kom ik beter tot mijn recht en is er een goede balans.
Door mijn aversie tegen veel verschillende persoonlijkheidstypen en de behoefte om vaak alleen te zijn ben ik voor bijvoorbeeld collega's een vreemde eend in de bijt. Naarmate we elkaar langer (zeg meer dan een jaar) kennen wordt het door de meesten wel geaccepteerd en gerespecteerd. Nu moet ik een nieuwe baan zoeken en zie ik zo ongelooflijk op tegen de moeite die het kost om ertussen te komen op nieuw werk en weer geaccepteerd te worden. Ik wil niet afgeschilderd worden als die saaie, nieuwe muts. Het voelt naar om niet begrepen te worden. Ik zie er verzorgd en best wel extravert of in ieder geval een beetje dominant en zelfverzekerd uit. Werkgevers (op stages) zijn vaak verbaasd over mijn introversie en verlegenheid als ik eenmaal ben aangenomen. Dan voel ik me tegenvallen. Ze verwachten iemand die in de pauzes meeblèrt met de rest, ipv iemand die geregeld ervandoor gaat om even te lopen, in de zon te zitten of een sigaretje te roken. Terwijl ik wel een lieve meid ben, die graag een-op-een kletst over wat diepere onderwerpen dan het weer. Ben ook best empathisch en behulpzaam. Ik kom gewoon niet goed uit de verf in deze maatschappij. Vooral wat betreft studie, stages en nieuw werk. Oh pff, ik wil niet solliciteren. Probeer al zoveel mogelijk de kleinere bedrijven eruit te pakken. Wat is jullie ervaring met werk?
Erg fijn om alle berichten te lezen trouwens
Door mijn aversie tegen veel verschillende persoonlijkheidstypen en de behoefte om vaak alleen te zijn ben ik voor bijvoorbeeld collega's een vreemde eend in de bijt. Naarmate we elkaar langer (zeg meer dan een jaar) kennen wordt het door de meesten wel geaccepteerd en gerespecteerd. Nu moet ik een nieuwe baan zoeken en zie ik zo ongelooflijk op tegen de moeite die het kost om ertussen te komen op nieuw werk en weer geaccepteerd te worden. Ik wil niet afgeschilderd worden als die saaie, nieuwe muts. Het voelt naar om niet begrepen te worden. Ik zie er verzorgd en best wel extravert of in ieder geval een beetje dominant en zelfverzekerd uit. Werkgevers (op stages) zijn vaak verbaasd over mijn introversie en verlegenheid als ik eenmaal ben aangenomen. Dan voel ik me tegenvallen. Ze verwachten iemand die in de pauzes meeblèrt met de rest, ipv iemand die geregeld ervandoor gaat om even te lopen, in de zon te zitten of een sigaretje te roken. Terwijl ik wel een lieve meid ben, die graag een-op-een kletst over wat diepere onderwerpen dan het weer. Ben ook best empathisch en behulpzaam. Ik kom gewoon niet goed uit de verf in deze maatschappij. Vooral wat betreft studie, stages en nieuw werk. Oh pff, ik wil niet solliciteren. Probeer al zoveel mogelijk de kleinere bedrijven eruit te pakken. Wat is jullie ervaring met werk?
Erg fijn om alle berichten te lezen trouwens
vrijdag 4 september 2015 om 09:05
Nou Suusefluus,
Ik had hetzelfde toen ik jonger was en ergens werd aangenomen, moeilijk is dat he. Ik zag er ook altijd zo tegenop als ik nieuw werd aangenomen ergens. Zo vermoeiend om de eerste maanden mensen te leren kennen en uit te vinden hoe alles en iedereen in elkaar zit. Dan kwam ik erachter dat het normaal gevonden werd om met zijn allen samen te eten, iedere dag ohhhhh, dat vond ik zo erg. Wilde veel liever wandelen in mijn eentje of even lekker een boek lezen. Na een tijdje, als ik min of meer gewend was in het bedrijf, dan ging ik opperen om voortaan de pauze alleen door te brengen.
Veel verzet en raar gestaar natuurlijk maar uiteindelijk werd het wel begrepen en vonden sommigen het een opluchting om ook alleen te kunnen zijn. Was ik toch blij dat ik erover begonnen was en als bonus niet meer die verschrikkelijke verplichte gesprekken hoefde te voeren tijdens de lunch!
Ik had hetzelfde toen ik jonger was en ergens werd aangenomen, moeilijk is dat he. Ik zag er ook altijd zo tegenop als ik nieuw werd aangenomen ergens. Zo vermoeiend om de eerste maanden mensen te leren kennen en uit te vinden hoe alles en iedereen in elkaar zit. Dan kwam ik erachter dat het normaal gevonden werd om met zijn allen samen te eten, iedere dag ohhhhh, dat vond ik zo erg. Wilde veel liever wandelen in mijn eentje of even lekker een boek lezen. Na een tijdje, als ik min of meer gewend was in het bedrijf, dan ging ik opperen om voortaan de pauze alleen door te brengen.
Veel verzet en raar gestaar natuurlijk maar uiteindelijk werd het wel begrepen en vonden sommigen het een opluchting om ook alleen te kunnen zijn. Was ik toch blij dat ik erover begonnen was en als bonus niet meer die verschrikkelijke verplichte gesprekken hoefde te voeren tijdens de lunch!
vrijdag 4 september 2015 om 09:11
Ik las trouwens pas hier op het forum over couchsurfing, de horror Dus je bent dan of host of surfer, wat inhoudt dat je voor wildvreemden je huis openstelt om bij je te logeren en die mensen soms ook nog wegwijs te moeten maken in je woonplaats. Als je zelf surfer bent, dan logeer je bij mensen die je niet kent en kun je daar min of meer gratis logeren.
De totale nachtmerrie van mensen die graag op zichzelf zijn... ik moet er niet aan denken. Kom ik thuis, zitten er wildvreemden in mijn huis die ook nog verwachten dat ik van alles met ze ga doen en nog erger: in mijn huis aan mijn spullen zitten
Aan de andere kant, ik heb wel bewondering voor mensen die dit kunnen en hoe gastvrij ze zijn. Dan heb je er totaal geen moeite mee blijkbaar, want anders kun je dit echt niet volgens mij.
De totale nachtmerrie van mensen die graag op zichzelf zijn... ik moet er niet aan denken. Kom ik thuis, zitten er wildvreemden in mijn huis die ook nog verwachten dat ik van alles met ze ga doen en nog erger: in mijn huis aan mijn spullen zitten
Aan de andere kant, ik heb wel bewondering voor mensen die dit kunnen en hoe gastvrij ze zijn. Dan heb je er totaal geen moeite mee blijkbaar, want anders kun je dit echt niet volgens mij.
vrijdag 4 september 2015 om 09:58
quote:Dollycat schreef op 04 september 2015 @ 09:11:
Ik las trouwens pas hier op het forum over couchsurfing, de horror Dus je bent dan of host of surfer, wat inhoudt dat je voor wildvreemden je huis openstelt om bij je te logeren en die mensen soms ook nog wegwijs te moeten maken in je woonplaats. Als je zelf surfer bent, dan logeer je bij mensen die je niet kent en kun je daar min of meer gratis logeren.
De totale nachtmerrie van mensen die graag op zichzelf zijn... ik moet er niet aan denken. Kom ik thuis, zitten er wildvreemden in mijn huis die ook nog verwachten dat ik van alles met ze ga doen en nog erger: in mijn huis aan mijn spullen zitten
Aan de andere kant, ik heb wel bewondering voor mensen die dit kunnen en hoe gastvrij ze zijn. Dan heb je er totaal geen moeite mee blijkbaar, want anders kun je dit echt niet volgens mij.
Zo heeft een collega van mij pas een app geïnstalleerd, waarmee je met mensen in contact kunt komen die op een bepaalde dag naar een bepaalde bestemming moeten, maar die geen auto hebben. Als hij daar dan ook naartoe moet (hij rijdt vaak naar het buitenland), kan hij een aantal van die mensen meenemen.
Ook wel een soort nachtmerrie voor mij. Als een collega mee wil rijden naar een cursus krijg ik al vlekken in m'n nek, want dan 'moet ik een uur keuvelen over koetjes en kalfjes in de auto'. Stel toch voor dat ik met een wildvreemde naast me naar Duitsland zou moeten rijden
Ik las trouwens pas hier op het forum over couchsurfing, de horror Dus je bent dan of host of surfer, wat inhoudt dat je voor wildvreemden je huis openstelt om bij je te logeren en die mensen soms ook nog wegwijs te moeten maken in je woonplaats. Als je zelf surfer bent, dan logeer je bij mensen die je niet kent en kun je daar min of meer gratis logeren.
De totale nachtmerrie van mensen die graag op zichzelf zijn... ik moet er niet aan denken. Kom ik thuis, zitten er wildvreemden in mijn huis die ook nog verwachten dat ik van alles met ze ga doen en nog erger: in mijn huis aan mijn spullen zitten
Aan de andere kant, ik heb wel bewondering voor mensen die dit kunnen en hoe gastvrij ze zijn. Dan heb je er totaal geen moeite mee blijkbaar, want anders kun je dit echt niet volgens mij.
Zo heeft een collega van mij pas een app geïnstalleerd, waarmee je met mensen in contact kunt komen die op een bepaalde dag naar een bepaalde bestemming moeten, maar die geen auto hebben. Als hij daar dan ook naartoe moet (hij rijdt vaak naar het buitenland), kan hij een aantal van die mensen meenemen.
Ook wel een soort nachtmerrie voor mij. Als een collega mee wil rijden naar een cursus krijg ik al vlekken in m'n nek, want dan 'moet ik een uur keuvelen over koetjes en kalfjes in de auto'. Stel toch voor dat ik met een wildvreemde naast me naar Duitsland zou moeten rijden
You don't have to fit into the format
