Psyche
alle pijlers
Mijn broer saboteert het contact, hoe hier op te reageren?
dinsdag 19 december 2017 om 13:17
Vandaag een gesprek gehad met mijn ouders samen met maatschappelijk werk omdat de communicatie de laatste tijd niet goed loopt.
Ik had sterk het idee dat er een heleboel werd ingevuld en er een hoop misverstanden waren ontstaan.
Omdat mij werd verweten dat ik niet vaak genoeg langskwam en dat het contact zou stagneren vanwege mij heb ik nog maar een aantal keer herhaald dat ik hen onder andere elke week uitnodigde voor de lunch en ook had gevraagd of ik elke week 1 avond langs mocht komen om mee te eten bij mijn ouders op de avond dat mijn broer met vrouw en kinderen er ook waren.
De reden om juist die avond te willen was omdat het mij gezellig leek om dan ook mijn broer en zijn gezin te zien.
Mijn moeder had gezegd dat zij dat liever niet had omdat ze dat te druk vond.
Ik voelde mij eerlijk gezegd best een beetje afgewezen en snapte niet waarom, maar wilde niet te veel aandringen of zeuren en liet het dus maar een beetje zo.
Maar vanmorgen kwam ineens de aap uit de mouw; het lag aan mijn broer, die had gezegd tegen mijn ouders dat hij niet wilde dat ik ook kwam en dat hij zelfs niet meer wilde komen als ik kwam.
Dat vind ik heel erg vreemd, aangezien er geen ruzie is geweest en mijn moeder noemde als reden dat mijn broer heel gevoelig is en het uit bezorgdheid was vanwege mijn zwangerschap dat hij mij niet wilde zien...
Rare reden toch?
Ongeveer een jaar geleden is er ook heel erg veel onrust ontstaan toen ik was uitgenodigd voor zijn verjaardag om mee te eten, maar doordat mijn broer had gezegd dat hij niet wilde dat het ook maar een minuut later werd had hij tegen mijn moeder gezegd om niet op mij te wachten als ik later zou komen.
Dit hoorde ik ook voor het eerst deze ochtend.
(Het idee dat ik te laat zou komen stamt nog van een tijd van 15 jaar geleden, ik kom al jaren overal netjes op tijd.)
Punt is dat die avond heel veel stress ontstond toen mijn broer die avond zelf drie kwartier te laat pas kon vertrekken omdat hij in bad in slaap was gevallen.
(heel goed wetende dat mijn moeder niet tegen die stress kan.)
En tussen mij en mijn moeder ontstond een conflict over op tijd vs te laat komen.
Mijn moeder had mij nl al dagenlang lopen bellen met de nadruk op; dat ik die avond wel exact op tijd moest zijn, omdat zij anders niet op mij zouden wachten. Ik voelde mij daardoor niet alleen opgejaagd, maar ook als een klein kind behandeld en bovendien begreep ik het gewoon niet.
Dus toen ik een kwartier te vroeg was en toen ook nog bleek dat mijn broer doodleuk in bad lag en niet eens bereikbaar was, mijn moeder haar stress op mij uitte en ik reageerde door te zeggen dat het niet nodig was geweest mij al dagenlang zo op te jagen, dat ik daar ook gestresst van raakte, verweet mijn moeder mij dat ik gemeen was en onterecht onaardig.
Maar achteraf blijkt dus dat het eigenlijk mijn broer was die mijn moeder zodanig had lopen te stressen en dat mijn moeder daar niet helemaal eerlijk over was, maar dat ze voor de lieve vrede mijn broer de hand boven het hoofd hield.
En tijdens de verjaardag van zijn dochtertje twee jaar geleden begon mijn broer met het geven van een complimentje.
Hij zei: wat ben je gezellig vanavond en ik zei dank je wel, ik doe mijn best.
Maar hij ging door met te zeggen ; dat was gisteren wel anders en noemde een situatie die niet klopte.
Waarop ik mij (helaas) ben gaan verdedigen wat helemaal uit de hand is gelopen en ik kreeg (wederom) de schuld van het misverstand.
De schuld van mijn ouders, die er ook waren en van mijn tante.
Tussendoor heeft mijn broer mij nog proberen te verleiden tot een bepaald gesprek over een onderwerp waarvan ik wist (en hij ook) dat ik het daar beter niet over kon hebben met de mensen die daar op dat moment waren, omdat het te veel negatieve emoties opwekt en verder ook sowieso zinloos was.
En ik zou mij dat alles helemaal niet herinnerd hebben als het niet zo was dat ik er vanochtend achter ben gekomen dat hij de boel heeft lopen saboteren en manipuleren en dat niemand daar open over is geweest naar mij toe.
Het heeft bij mij en bij mijn ouders voor een boel ellende en extra stress gezorgd en ik snap niet zo goed wat hij ermee wilde winnen.
Zou hij jaloers zijn?
Waarom dan?
Hij heeft een leuke vrouw en twee gezonde kinderen, een mooi koophuis en een goede baan, meerdere vakanties per jaar en vrienden en hobby's en hij weet dat ik pas weer net ben opgeklommen uit een depressie.
Tijdens die depressie, die twee jaar duurde heeft hij mij, buiten de verjaardagen en familiebijeenkomsten om, twee keer uitgenodigd om te gaan bowlen en 1 keer zijn we wat gaan drinken, niet erg veel contact, maar ik dacht toch dat het wel goed zat.
Ik vond dat ook erg zorgzaam van hem.
Een tijdje geleden kwam hij langs met mijn vader om mij de les te lezen en onredelijke dingen voor te stellen en hij kwam erg betweterig en arrogant en dominant uit de hoek.
Hij zei dat hij wilde helpen, maar heeft daarna niet meer gevraagd hoe het was met mij en nu hoor ik dus dat hij degene was die ervoor heeft gezorgd dat ik niet welkom was op die avond bij mijn ouders.
Ik heb het gevoel dat hij mijn ouders heeft beinvoedt op zo'n manier dat het contact is spaak gelopen en ik hoor nu dat mijn moeder hem in bescherming heeft genomen, zodat ik niet negatief over hem zou denken.
Als het maatschappelijk werk er niet bij was geweest dan was dit niet naar buiten gekomen, maar nu ik het weet is er tenminste een soort van duidelijkheid. Elke keer werd door zowel mijn ouders als mijn broer gedaan alsof het allemaal aan mij lag en nu blijkt dat dit niet zo is, eindelijk.
Ik snap alleen nog steeds niets van de motieven van mijn broer en ik wil hem hier wel op gaan aanspreken, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet doen.
Vanwege de feestdagen lukt het niet om een afspraak te plannen met maatschappelijk werk voor het eind van dit jaar, maar in de tussentijd houdt het me natuurlijk wel bezig.
Waarom zou mijn broer het contact op deze manier saboteren en hoe ga ik hier het beste mee om in de toekomst?
Ik had sterk het idee dat er een heleboel werd ingevuld en er een hoop misverstanden waren ontstaan.
Omdat mij werd verweten dat ik niet vaak genoeg langskwam en dat het contact zou stagneren vanwege mij heb ik nog maar een aantal keer herhaald dat ik hen onder andere elke week uitnodigde voor de lunch en ook had gevraagd of ik elke week 1 avond langs mocht komen om mee te eten bij mijn ouders op de avond dat mijn broer met vrouw en kinderen er ook waren.
De reden om juist die avond te willen was omdat het mij gezellig leek om dan ook mijn broer en zijn gezin te zien.
Mijn moeder had gezegd dat zij dat liever niet had omdat ze dat te druk vond.
Ik voelde mij eerlijk gezegd best een beetje afgewezen en snapte niet waarom, maar wilde niet te veel aandringen of zeuren en liet het dus maar een beetje zo.
Maar vanmorgen kwam ineens de aap uit de mouw; het lag aan mijn broer, die had gezegd tegen mijn ouders dat hij niet wilde dat ik ook kwam en dat hij zelfs niet meer wilde komen als ik kwam.
Dat vind ik heel erg vreemd, aangezien er geen ruzie is geweest en mijn moeder noemde als reden dat mijn broer heel gevoelig is en het uit bezorgdheid was vanwege mijn zwangerschap dat hij mij niet wilde zien...
Rare reden toch?
Ongeveer een jaar geleden is er ook heel erg veel onrust ontstaan toen ik was uitgenodigd voor zijn verjaardag om mee te eten, maar doordat mijn broer had gezegd dat hij niet wilde dat het ook maar een minuut later werd had hij tegen mijn moeder gezegd om niet op mij te wachten als ik later zou komen.
Dit hoorde ik ook voor het eerst deze ochtend.
(Het idee dat ik te laat zou komen stamt nog van een tijd van 15 jaar geleden, ik kom al jaren overal netjes op tijd.)
Punt is dat die avond heel veel stress ontstond toen mijn broer die avond zelf drie kwartier te laat pas kon vertrekken omdat hij in bad in slaap was gevallen.
(heel goed wetende dat mijn moeder niet tegen die stress kan.)
En tussen mij en mijn moeder ontstond een conflict over op tijd vs te laat komen.
Mijn moeder had mij nl al dagenlang lopen bellen met de nadruk op; dat ik die avond wel exact op tijd moest zijn, omdat zij anders niet op mij zouden wachten. Ik voelde mij daardoor niet alleen opgejaagd, maar ook als een klein kind behandeld en bovendien begreep ik het gewoon niet.
Dus toen ik een kwartier te vroeg was en toen ook nog bleek dat mijn broer doodleuk in bad lag en niet eens bereikbaar was, mijn moeder haar stress op mij uitte en ik reageerde door te zeggen dat het niet nodig was geweest mij al dagenlang zo op te jagen, dat ik daar ook gestresst van raakte, verweet mijn moeder mij dat ik gemeen was en onterecht onaardig.
Maar achteraf blijkt dus dat het eigenlijk mijn broer was die mijn moeder zodanig had lopen te stressen en dat mijn moeder daar niet helemaal eerlijk over was, maar dat ze voor de lieve vrede mijn broer de hand boven het hoofd hield.
En tijdens de verjaardag van zijn dochtertje twee jaar geleden begon mijn broer met het geven van een complimentje.
Hij zei: wat ben je gezellig vanavond en ik zei dank je wel, ik doe mijn best.
Maar hij ging door met te zeggen ; dat was gisteren wel anders en noemde een situatie die niet klopte.
Waarop ik mij (helaas) ben gaan verdedigen wat helemaal uit de hand is gelopen en ik kreeg (wederom) de schuld van het misverstand.
De schuld van mijn ouders, die er ook waren en van mijn tante.
Tussendoor heeft mijn broer mij nog proberen te verleiden tot een bepaald gesprek over een onderwerp waarvan ik wist (en hij ook) dat ik het daar beter niet over kon hebben met de mensen die daar op dat moment waren, omdat het te veel negatieve emoties opwekt en verder ook sowieso zinloos was.
En ik zou mij dat alles helemaal niet herinnerd hebben als het niet zo was dat ik er vanochtend achter ben gekomen dat hij de boel heeft lopen saboteren en manipuleren en dat niemand daar open over is geweest naar mij toe.
Het heeft bij mij en bij mijn ouders voor een boel ellende en extra stress gezorgd en ik snap niet zo goed wat hij ermee wilde winnen.
Zou hij jaloers zijn?
Waarom dan?
Hij heeft een leuke vrouw en twee gezonde kinderen, een mooi koophuis en een goede baan, meerdere vakanties per jaar en vrienden en hobby's en hij weet dat ik pas weer net ben opgeklommen uit een depressie.
Tijdens die depressie, die twee jaar duurde heeft hij mij, buiten de verjaardagen en familiebijeenkomsten om, twee keer uitgenodigd om te gaan bowlen en 1 keer zijn we wat gaan drinken, niet erg veel contact, maar ik dacht toch dat het wel goed zat.
Ik vond dat ook erg zorgzaam van hem.
Een tijdje geleden kwam hij langs met mijn vader om mij de les te lezen en onredelijke dingen voor te stellen en hij kwam erg betweterig en arrogant en dominant uit de hoek.
Hij zei dat hij wilde helpen, maar heeft daarna niet meer gevraagd hoe het was met mij en nu hoor ik dus dat hij degene was die ervoor heeft gezorgd dat ik niet welkom was op die avond bij mijn ouders.
Ik heb het gevoel dat hij mijn ouders heeft beinvoedt op zo'n manier dat het contact is spaak gelopen en ik hoor nu dat mijn moeder hem in bescherming heeft genomen, zodat ik niet negatief over hem zou denken.
Als het maatschappelijk werk er niet bij was geweest dan was dit niet naar buiten gekomen, maar nu ik het weet is er tenminste een soort van duidelijkheid. Elke keer werd door zowel mijn ouders als mijn broer gedaan alsof het allemaal aan mij lag en nu blijkt dat dit niet zo is, eindelijk.
Ik snap alleen nog steeds niets van de motieven van mijn broer en ik wil hem hier wel op gaan aanspreken, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet doen.
Vanwege de feestdagen lukt het niet om een afspraak te plannen met maatschappelijk werk voor het eind van dit jaar, maar in de tussentijd houdt het me natuurlijk wel bezig.
Waarom zou mijn broer het contact op deze manier saboteren en hoe ga ik hier het beste mee om in de toekomst?
dinsdag 19 december 2017 om 16:00
Volgens mij is je vriend al behoorlijk lang aan het 'opstarten'.
Hoe reëel zijn die inkomsten op korte termijn? Waar leven jullie nu dan van?
Er komt een baby aan, wordt het niet hoog tijd om de tering naar de nering te gaan zetten?
anoniem_255433 wijzigde dit bericht op 19-12-2017 16:07
3.36% gewijzigd
dinsdag 19 december 2017 om 16:04
Eerder in mijn leven heb ik wel afstand kunnen nemen, zelfstandig geleefd en ging het ook stukken beter.Knuffelheks schreef: ↑19-12-2017 15:47TO is 40 jaar!
Dan neem je afstand, als het contact zo moiezaam is, maar je gaat daar dan toch geen gesprekken met maatschappelijk werk meer mee aan?
Dan ga je zélf in therapie oid om handvatten te krijgen hoe daar mee te dealen.
Helaas is door die depressie alles overhoop gegaan, ook kwa wonen en werk en hebben mijn ouders zo hun best gedaan om mij op te vangen dat we nu in deze situatie een beetje verstrikt zijn geraakt.
Door de depressie zijn ze mij meer weer gaan zien als een klein kind, alsof we terug zijn gegaan in de tijd.
Ik ben toen ook ruim drie maanden opgenomen geweest, het was echt een hele diepe depressie en mijn moeder heeft toen ook al mijn financien overgenomen.
Mijn koophuis ben ik kwijtgeraakt en iets huren wil niet lukken wegens inschrijftijd of te duur.
Het is nu lastig om dat gevoelsmatig weer in balans te krijgen en technisch ook eerlijk gezegd.
Door de zwangerschap is er nog meer druk op komen te staan om het snel te regelen en zijn er meer extra zorgen ontstaan.
Het is ironisch dat ik een aantal jaar geleden zo veel meer geld had, een baan en stabiliteit dan nu, alleen lukte het toen niet om zwanger te worden en nu is het juist andersom.
Maar wij, mijn vriend en ik zijn echt van plan om onze schouders eronder te zetten en we willen ervoor gaan.
Wij staan positief in het leven en hebben zin om er iets moois van te maken.
Ik wil mijn ouders niet laten zitten, zij hebben erg hun best gedaan en ik ben hen ook zeker zeer dankbaar en ik houd heel erg veel van hen.
Zij hadden als eerste een maatschappelijk werker ingeschakeld en zij wilden graag deze gesprekken.
En eerlijk gezegd vind ik het niet zo'n slecht idee.
Je moet toch ergens beginnen.
Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik nog genoeg hoop en energie heb om alles te doen om de band beter te krijgen.
In elk geval is dit nog niet de tijd om het op te geven.
Al zit ik er af en toe wel een beetje doorheen als ik weer eens slecht geslapen heb en raak ik af en toe gefrustreerd, ik blijf genoeg vertrouwen hebben om mijn best te willen doen.
Ik weet dat mijn ouders dat ook doen en willen.
De wil is er bij allemaal.
Maatschappelijk werk hadden we nog nooit geprobeerd en daarom vind ik het juist wel een goed idee.
Misschien hadden we het veel eerder moeten doen, waarschijnlijk wel , maar beter laat dan nooit denk ik dan.
dinsdag 19 december 2017 om 16:12
Dat is waar, vind ik ook en ben ik soms ook onzeker over.OopjenCoppit schreef: ↑19-12-2017 16:00Volgens mij is je vriend al behoorlijk lang aan het 'opstarten'.
Hoe reëel zijn die inkomsten op korte termijn?
Er komt een baby aan, wordt het niet hoog tijd om de tering naar de nering te gaan zetten?
Op korte termijn kan mijn vriend nog vertrouwen op een erfenis, dus hij heeft nog even speling.
Hij vindt het jammer om het nu ineens op te geven, want dan gooit hij een jaar werken weg en hij heeft ook nu nog geen beter alternatief plus dat hij er echt nog steeds veel vertrouwen in heeft dat dit concept en bedrijf zijn vruchten af gaat werpen.
Maar mocht het niet gaan werken dan zal hij inderdaad iets anders moeten gaan verzinnen.
In elk geval heeft hij dus nog wat speling en hopelijk gaat het snel lukken.
Ik heb ook wel uitgesproken dat het wat onvast-onveilig is en dat beaamt hij.
Het kan inderdaad niet nog jaren zo voort blijven duren.
dinsdag 19 december 2017 om 16:18
shisha schreef: ↑19-12-2017 16:04Eerder in mijn leven heb ik wel afstand kunnen nemen, zelfstandig geleefd en ging het ook stukken beter.
Helaas is door die depressie alles overhoop gegaan, ook kwa wonen en werk en hebben mijn ouders zo hun best gedaan om mij op te vangen dat we nu in deze situatie een beetje verstrikt zijn geraakt.
Door de depressie zijn ze mij meer weer gaan zien als een klein kind, alsof we terug zijn gegaan in de tijd.
Ik ben toen ook ruim drie maanden opgenomen geweest, het was echt een hele diepe depressie en mijn moeder heeft toen ook al mijn financien overgenomen.
Mijn koophuis ben ik kwijtgeraakt en iets huren wil niet lukken wegens inschrijftijd of te duur.
Het is nu lastig om dat gevoelsmatig weer in balans te krijgen en technisch ook eerlijk gezegd.
Door de zwangerschap is er nog meer druk op komen te staan om het snel te regelen en zijn er meer extra zorgen ontstaan.
Het is ironisch dat ik een aantal jaar geleden zo veel meer geld had, een baan en stabiliteit dan nu, alleen lukte het toen niet om zwanger te worden en nu is het juist andersom.
Maar wij, mijn vriend en ik zijn echt van plan om onze schouders eronder te zetten en we willen ervoor gaan.
Wij staan positief in het leven en hebben zin om er iets moois van te maken.
Ik wil mijn ouders niet laten zitten, zij hebben erg hun best gedaan en ik ben hen ook zeker zeer dankbaar en ik houd heel erg veel van hen.
Zij hadden als eerste een maatschappelijk werker ingeschakeld en zij wilden graag deze gesprekken.
En eerlijk gezegd vind ik het niet zo'n slecht idee.
Je moet toch ergens beginnen.
Ik ken mezelf goed genoeg om te weten dat ik nog genoeg hoop en energie heb om alles te doen om de band beter te krijgen.
In elk geval is dit nog niet de tijd om het op te geven.
Al zit ik er af en toe wel een beetje doorheen als ik weer eens slecht geslapen heb en raak ik af en toe gefrustreerd, ik blijf genoeg vertrouwen hebben om mijn best te willen doen.
Ik weet dat mijn ouders dat ook doen en willen.
De wil is er bij allemaal.
Maatschappelijk werk hadden we nog nooit geprobeerd en daarom vind ik het juist wel een goed idee.
Misschien hadden we het veel eerder moeten doen, waarschijnlijk wel , maar beter laat dan nooit denk ik dan.
Dit hele verhaal maakt mij nog steeds niet duidelijk waarom er instanties betrokken zijn bij een zwangere 40 jarige vrouw, die het volgens haarzelf allemaal op een rijtje heeft.
anoniem_265461 wijzigde dit bericht op 19-12-2017 16:18
0.00% gewijzigd
dinsdag 19 december 2017 om 16:18
Goed, je broer heeft de zaak gemanipuleerd en bewerkt. Maar jouw ouders hebben het laten gebeuren. Daarmee hebben ze een keuze gemaakt tussen jouw broer en jou en voor hem gekozen. En daar zou ik ze op wijzen. Ik zou hierdoor juist afstand gaan nemen van ouders, en dat zou ik ze ook eerlijk zeggen.
Maar goed, dat is wat ik zou doen.
Maar goed, dat is wat ik zou doen.
dinsdag 19 december 2017 om 16:20
Hoe bedoel je dat van niet op een rijtje hebben?
Dat ik niet alles heb geregeld voor de langere termijn dat klopt inderdaad.
Natuurlijk steek ik mijn energie voornamelijk in de zwangerschap, maar dit is emotioneel gezien voor mij ook belangrijk.
Juist sinds de zwangerschap en het feit dat ik zelf moeder ga worden heeft ervoor gezorgd dat ik meer behoefte kreeg aan een goede band met mijn eigen moeder/ouders.
Ik probeer niets te forceren, niemand te dwingen, genoeg te ontspannen en voldoende rust te nemen en gezond te eten.
Zo'n gesprek helpt voor alle partijen om een beetje duidelijkheid te krijgen en een beetje rust en reacties geven op jullie vragen en zo helpt om het een beetje te structureren in mijn hoofd en van me af te schrijven.
Dat is ook gezond en helpt om dadelijk te ontspannen en het allemaal weer een beetje los te laten.
Zeggen dat ik het niet op een rijtje heb komt enigszins negatief over op mij.
Als kritiek die niet echt opbouwend is.
Maar misschien begrijp ik je niet goed.
In elk geval bedankt voor je reactie, ik stel alle reacties erg op prijs.
dinsdag 19 december 2017 om 16:22
Een jaar geleden veel onrust blabla.
Twee jaar geleden tijdens de verjaardag van............ daar ben ik afgehaakt.
Begrijp ik nou goed dat je zwanger bent en een volwassen vrouw? Ik denk dat je het gezin waarin je als kind bent opgegroeid even opzij moet zetten en aan je eigen gezin moet gaan denken.
Het spijt me echt ik wil je niet beledigen of natrappen maar je klinkt als een kind van 8 jaar die steeds ruzie heeft met haar stomme broertje en mamma zegt alleen jongens geen ruzie maken over de lego. Lief samen spelen.
Daarvoor ga je toch niet naar het maatschappelijk werk kom op zeg je slaat door.
Zeuren over wat er 2 jaar geleden gezegd is tijdens een verjaardag dat je daar tijd voor hebt. En zin in. Laat ze het lekker uitzoeken en zoek hulp voor jezelf.
Als je zwanger bent is het tijd dat je stopt met ruzie maken over wie met welke kleur lego speelt. Je krijgt binnenkort de verantwoording over een baby, een levend mensje.
Time to grow up of wil je echt getroost worden door je kind straks als je zit te huilen omdat je broer weer zo lelijk doet en je moeder niet eerlijk is.
Het topic lezen is al te vermoeiend voor woorden, 2 kinderen die aandacht van mamma willen dat moet je echt niet meer willen na je 10e verjaardag.
Of er speelt iets heel anders. Iets bij jou, wat was de reden nou precies om naar maatschappelijk werk te stappen en was dat op advies van de huisarts of was het jouw idee?
Twee jaar geleden tijdens de verjaardag van............ daar ben ik afgehaakt.
Begrijp ik nou goed dat je zwanger bent en een volwassen vrouw? Ik denk dat je het gezin waarin je als kind bent opgegroeid even opzij moet zetten en aan je eigen gezin moet gaan denken.
Het spijt me echt ik wil je niet beledigen of natrappen maar je klinkt als een kind van 8 jaar die steeds ruzie heeft met haar stomme broertje en mamma zegt alleen jongens geen ruzie maken over de lego. Lief samen spelen.
Daarvoor ga je toch niet naar het maatschappelijk werk kom op zeg je slaat door.
Zeuren over wat er 2 jaar geleden gezegd is tijdens een verjaardag dat je daar tijd voor hebt. En zin in. Laat ze het lekker uitzoeken en zoek hulp voor jezelf.
Als je zwanger bent is het tijd dat je stopt met ruzie maken over wie met welke kleur lego speelt. Je krijgt binnenkort de verantwoording over een baby, een levend mensje.
Time to grow up of wil je echt getroost worden door je kind straks als je zit te huilen omdat je broer weer zo lelijk doet en je moeder niet eerlijk is.
Het topic lezen is al te vermoeiend voor woorden, 2 kinderen die aandacht van mamma willen dat moet je echt niet meer willen na je 10e verjaardag.
Of er speelt iets heel anders. Iets bij jou, wat was de reden nou precies om naar maatschappelijk werk te stappen en was dat op advies van de huisarts of was het jouw idee?
dinsdag 19 december 2017 om 16:24
Ouders tegen broer, ja het gaat niet zo best met Shiva, we maken ons ernstig zorgen. Ze is toch wel heel afhankelijk van ons. Broer vind het wel sneu voor je ouders, die zijn bijna met pensioen, broer wil je helpen om je ouders te ontlasten, maar stuit tegen een enorme muur. Ouders willen dat je je verantwoordelijkheid neemt voor je eigen toekomstige gezin maar steeds krijgen ze te hoen "ja maar het moet maar even".
Hier krijgen wij te lezen dat ze allemaal zo tegen je zijn. Broer en ouders.
Je vriend start eigen bedrijf heeft niet voldoende inkomsten, jij hebt helemaal geen inkomsten maar hé je ouders mogen er niets van zeggen.
Je ouders én je broer begrijp ik wel.
Ga naar een psycholoog of ander hulp verleende instantie, dit gaat allang al niet meer over de depressie maar een cirkeltje waarin je blijft draaien, en straks draai je voor twee want dan draait er ook een kindje mee en hebben je ouders twee "zorgenkindjes"om voor te zorgen. Nog erger, ik denk dat bemoei zorg al in geschakeld door maatschappelijk werk.
Hier krijgen wij te lezen dat ze allemaal zo tegen je zijn. Broer en ouders.
Je vriend start eigen bedrijf heeft niet voldoende inkomsten, jij hebt helemaal geen inkomsten maar hé je ouders mogen er niets van zeggen.
Je ouders én je broer begrijp ik wel.
Ga naar een psycholoog of ander hulp verleende instantie, dit gaat allang al niet meer over de depressie maar een cirkeltje waarin je blijft draaien, en straks draai je voor twee want dan draait er ook een kindje mee en hebben je ouders twee "zorgenkindjes"om voor te zorgen. Nog erger, ik denk dat bemoei zorg al in geschakeld door maatschappelijk werk.
dinsdag 19 december 2017 om 16:26
Ik begrijp dat je je goed voelt bij deze argumentatie.shisha schreef: ↑19-12-2017 16:20Zo'n gesprek helpt voor alle partijen om een beetje duidelijkheid te krijgen en een beetje rust en reacties geven op jullie vragen en zo helpt om het een beetje te structureren in mijn hoofd en van me af te schrijven.
Dat is ook gezond en helpt om dadelijk te ontspannen en het allemaal weer een beetje los te laten.
Maar zie je ook de andere kant?
Dat je de boodschap afgeeft dat er maatschappelijk werk nodig is om de relatie met je ouders in het gareel te krijgen? Dat hun 'kind' van 40 dat nodig heeft? Dat dit niet helpt om zelfstandig te worden maar juist bevestigt dat je een 'zorgenkind' bent en het patroon waarin jullie zo vast zitten er niet mee doorbroken wordt?
anoniem_255433 wijzigde dit bericht op 19-12-2017 16:34
0.19% gewijzigd
dinsdag 19 december 2017 om 16:28
dinsdag 19 december 2017 om 16:30
OopjenCoppit schreef: ↑19-12-2017 16:28Besef dat, als je kind er eenmaal is, het nòg gecompliceerder gaat worden?
Want dan is er óók nog een kleinkind om zorgen over te maken en waarin ze, neem maar van mij aan, óók zeggenschap over willen (uiteraard vanuit de goede bedoelingen, maar ja, dat zorgenkind hè?)
En wellicht terecht. Een pasgeboren baby in de winter in een half verbouwd huis (weet ik uit vorige topics) zonder inkomen met een instabiele moeder.
Ik zou me om minder zorgen maken.
dinsdag 19 december 2017 om 16:32
Ik ook Knuffelheks.Knuffelheks schreef: ↑19-12-2017 16:30En wellicht terecht. Een pasgeboren baby in de winter in een half verbouwd huis (weet ik uit vorige topics) zonder inkomen met een instabiele moeder.
Ik zou me om minder zorgen maken.
Maar bij de ziekmakende dramadriehoek waar deze familie zich in bevindt, vaart niemand wel bij.
Iemand moet dat patroon doorbreken en dat is de taak van TO.
dinsdag 19 december 2017 om 16:34
Het is aan to om zelfstandig te functioneren, daar kan zij niet haar ouders verantwoordelijk voor stellen.OopjenCoppit schreef: ↑19-12-2017 16:32Ik ook Knuffelheks.
Maar bij de ziekmakende dramadriehoek waar deze familie zich in bevindt, vaart niemand wel bij.
Iemand moet dat patroon doorbreken en dat is de taak van TO.
dinsdag 19 december 2017 om 16:34
Dit heb ik ze ook gezegd vandaag.iones schreef: ↑19-12-2017 16:18Goed, je broer heeft de zaak gemanipuleerd en bewerkt. Maar jouw ouders hebben het laten gebeuren. Daarmee hebben ze een keuze gemaakt tussen jouw broer en jou en voor hem gekozen. En daar zou ik ze op wijzen. Ik zou hierdoor juist afstand gaan nemen van ouders, en dat zou ik ze ook eerlijk zeggen.
Maar goed, dat is wat ik zou doen.
Ik heb gezegd dat ik wel vind dat ze zich erg door mijn broer hebben laten beinvloeden.
Dat ik het vals vind van mijn broer.
Ook dat de manier waarop het is gegaan heeft gezorgd voor meer afstand en dat ik eigenlijk zelf de intentie had om meer contact te zoeken.
Ik heb gezegd dat ze welkom zijn om weer eens per week te komen lunchen en we gaan er met tweede kerstdag naartoe om daar te lunchen.
Ik hoef niet het onderste uit de kan, het hoeft niet ineens allemaal goed te zijn want daarvoor is er te veel gebeurd en zijn er te veel negatieve emoties.
Maar ik wil wel kijken hoe het zich ontwikkelt vanaf hier.
Ik heb geen rancune en ben niet jaloers op mijn broer of ouders, maar ik wil wel nog graag horen van mijn broer wat er nu precies aan de hand is, een keer.
Ik vind het niet zo erg dat ze voor hem hebben gekozen, ze weten tenslotte wat ze aan hem hebben en hij is altijd dichtbij.
Het s wel even slikken, dat wel.
Ik ben wel een beetje boos/gefrustreerd, maar dat is wel te verwerken.
Met wat tijd en van mij afschrijven zoals ik nu doe.
Mocht blijken dat het niet gaat in de toekomst tussen mijn ouders en mij en mijn broer dan komt dat tezijnertijd wel naar voren.
Nu ben ik er nog niet aan toe om dingen af te kappen, of te veel afstand te nemen op dit punt in het proces heb ik te veel vertrouwen/hoop, al ben ik dus wel een beetje verontwaardigd door de manier waarop dingen buiten mij om zijn besproken en vind ik het niet eerlijk dat alle verwijten alleen bij mijn kwamen te liggen van dat ik geen contact zou willen.
En ik merk dat vooral mijn moeder erg blij is dat ze weer oma gaat worden en erg graag contact wil met het kindje straks, dat wil ik haar niet afnemen.
dinsdag 19 december 2017 om 16:36
WAcht even, ik lees nu dat je 40 jaar bent daar schrik ik van.
Wat er ook aan de hand is: ga naar je huisarts en zoek hulp bij een psychiater, dit is geen dingetje dat je oplost met een potje welles-nietes bij een maatschappelijk werkster. Raak je alleen maar meer van in de war. Nu eerst je kind de rest kan stikken zo zou je moeten denken. Sterkte
Wat er ook aan de hand is: ga naar je huisarts en zoek hulp bij een psychiater, dit is geen dingetje dat je oplost met een potje welles-nietes bij een maatschappelijk werkster. Raak je alleen maar meer van in de war. Nu eerst je kind de rest kan stikken zo zou je moeten denken. Sterkte
dinsdag 19 december 2017 om 16:37
Zolang ze daar nog ingeschreven staat en haar post moet ophalen is ze niet zelfstandig.OopjenCoppit schreef: ↑19-12-2017 16:35Door zelfstandig te functioneren, doorbreekt ze al het patroon.
dinsdag 19 december 2017 om 16:38
Het komt een beetje over alsof je in een droomwereld leeft en totaal verkeerde prioriteiten stelt.
Een ruzie met je broer over iets van 2 jaar geleden is echt niet interessant in jouw situatie. Toch lijk je je daar vooral druk om te maken. Het feit dat jullie geen inkomsten hebben, geen stabiliteit voor jullie ongeboren kind en een alles behalve ideale woonsituatie doe je af met "ach ja, ik kan er nu toch niks aan doen, komt wel goed".
Ik kan me heel goed voorstellen dat jouw ouders zich enorme zorgen maken. Niet alleen vanwege je depressie, maar juist vanwege je lakse houding ten opzichte van een (in mijn ogen) nogal urgente situatie. De manier waarop ze dit uiten is misschien niet ideaal en voor jou kwetsend, maar ik kan het ze niet kwalijk nemen dat ze zich nog steeds zorgen maken.
Een ruzie met je broer over iets van 2 jaar geleden is echt niet interessant in jouw situatie. Toch lijk je je daar vooral druk om te maken. Het feit dat jullie geen inkomsten hebben, geen stabiliteit voor jullie ongeboren kind en een alles behalve ideale woonsituatie doe je af met "ach ja, ik kan er nu toch niks aan doen, komt wel goed".
Ik kan me heel goed voorstellen dat jouw ouders zich enorme zorgen maken. Niet alleen vanwege je depressie, maar juist vanwege je lakse houding ten opzichte van een (in mijn ogen) nogal urgente situatie. De manier waarop ze dit uiten is misschien niet ideaal en voor jou kwetsend, maar ik kan het ze niet kwalijk nemen dat ze zich nog steeds zorgen maken.
tiswa wijzigde dit bericht op 19-12-2017 16:41
10.51% gewijzigd
dinsdag 19 december 2017 om 16:39
Beste meid, uit alles wat je schrijft, spreekt juist dat je het verschrikkelijk vindt dat ze voor hem kiezen.
Het is een van je sterkste drijfveren in je zucht naar erkenning.
Hou jezelf niet voor de gek!
dinsdag 19 december 2017 om 16:41
Zelfs binnen deze (tijdelijke) situatie kan ze zelfstandig handelen door afspraken te maken met haar ouders en haar grenzen aan te geven in wat zij acceptabel en wenselijk acht.
Overigens is het natuurlijk wel zo dat de echte zelfstandigheid van Shisha nog ver te zoeken is. Zolang zij haar ouders niet toont dat zij en haar vriend verstandige keuze voor de toekomst (en hun kind) maken, zolang ze niet op eigen benen staan, een stabiel inkomen hebben, een compleet huis en een stabiele mentale situatie, is er reden tot zorg. Hoe je het ook wendt of keert. Daar geef ik die ouders gelijk in.
anoniem_255433 wijzigde dit bericht op 19-12-2017 16:47
38.24% gewijzigd
dinsdag 19 december 2017 om 16:45
Ik geef toe dat het niet allemaal is geregeld en het idee om maatschappelijk werk in te schakelen kwam van mijn moeder/ouders.Knuffelheks schreef: ↑19-12-2017 16:18Dit hele verhaal maakt mij nog steeds niet duidelijk waarom er instanties betrokken zijn bij een zwangere 40 jarige vrouw, die het volgens haarzelf allemaal op een rijtje heeft.
Dat wij iet goed meer communiceren is wel duidelijk.
Maatschappelijk werk kan helpen om de communicatie te verbeteren en dat deden ze vandaag.
Ik moet zeggen dat ik er eerst minder positief over was dan nu.
De technieken die ze gebruikten om de communicatie te verbeteren hebben gewerkt en er is veel meer duidelijkheid ontstaan nu.
Hopelijk kunnen we dat vasthouden met elkaar.
Het lijkt alsof we al heel erg lang niet goed met elkaar communiceerden en het helpt hopelijk om uit deze impasse te komen.
dinsdag 19 december 2017 om 16:49
Ik denk dat het inderdaad een wisselwerking is.
Ik zie mezelf ook niet als slachtoffer.
Toch is het lastig om me niet te laten duwen en helpt het nu om uit die manier van negatief communiceren te komen om er samen met een paar professionals naar te kijken.
Zij creeren tijd en ruimte zodat iedereen zich gehoord en gezien voelt en oude patronen in de communicatie kunnen worden doorbroken.
