Mijn broer saboteert het contact, hoe hier op te reageren?

Vandaag een gesprek gehad met mijn ouders samen met maatschappelijk werk omdat de communicatie de laatste tijd niet goed loopt.
Ik had sterk het idee dat er een heleboel werd ingevuld en er een hoop misverstanden waren ontstaan.

Omdat mij werd verweten dat ik niet vaak genoeg langskwam en dat het contact zou stagneren vanwege mij heb ik nog maar een aantal keer herhaald dat ik hen onder andere elke week uitnodigde voor de lunch en ook had gevraagd of ik elke week 1 avond langs mocht komen om mee te eten bij mijn ouders op de avond dat mijn broer met vrouw en kinderen er ook waren.
De reden om juist die avond te willen was omdat het mij gezellig leek om dan ook mijn broer en zijn gezin te zien.
Mijn moeder had gezegd dat zij dat liever niet had omdat ze dat te druk vond.
Ik voelde mij eerlijk gezegd best een beetje afgewezen en snapte niet waarom, maar wilde niet te veel aandringen of zeuren en liet het dus maar een beetje zo.

Maar vanmorgen kwam ineens de aap uit de mouw; het lag aan mijn broer, die had gezegd tegen mijn ouders dat hij niet wilde dat ik ook kwam en dat hij zelfs niet meer wilde komen als ik kwam.
Dat vind ik heel erg vreemd, aangezien er geen ruzie is geweest en mijn moeder noemde als reden dat mijn broer heel gevoelig is en het uit bezorgdheid was vanwege mijn zwangerschap dat hij mij niet wilde zien...
Rare reden toch?

Ongeveer een jaar geleden is er ook heel erg veel onrust ontstaan toen ik was uitgenodigd voor zijn verjaardag om mee te eten, maar doordat mijn broer had gezegd dat hij niet wilde dat het ook maar een minuut later werd had hij tegen mijn moeder gezegd om niet op mij te wachten als ik later zou komen.
Dit hoorde ik ook voor het eerst deze ochtend.
(Het idee dat ik te laat zou komen stamt nog van een tijd van 15 jaar geleden, ik kom al jaren overal netjes op tijd.)
Punt is dat die avond heel veel stress ontstond toen mijn broer die avond zelf drie kwartier te laat pas kon vertrekken omdat hij in bad in slaap was gevallen.
(heel goed wetende dat mijn moeder niet tegen die stress kan.)
En tussen mij en mijn moeder ontstond een conflict over op tijd vs te laat komen.
Mijn moeder had mij nl al dagenlang lopen bellen met de nadruk op; dat ik die avond wel exact op tijd moest zijn, omdat zij anders niet op mij zouden wachten. Ik voelde mij daardoor niet alleen opgejaagd, maar ook als een klein kind behandeld en bovendien begreep ik het gewoon niet.
Dus toen ik een kwartier te vroeg was en toen ook nog bleek dat mijn broer doodleuk in bad lag en niet eens bereikbaar was, mijn moeder haar stress op mij uitte en ik reageerde door te zeggen dat het niet nodig was geweest mij al dagenlang zo op te jagen, dat ik daar ook gestresst van raakte, verweet mijn moeder mij dat ik gemeen was en onterecht onaardig.
Maar achteraf blijkt dus dat het eigenlijk mijn broer was die mijn moeder zodanig had lopen te stressen en dat mijn moeder daar niet helemaal eerlijk over was, maar dat ze voor de lieve vrede mijn broer de hand boven het hoofd hield.

En tijdens de verjaardag van zijn dochtertje twee jaar geleden begon mijn broer met het geven van een complimentje.
Hij zei: wat ben je gezellig vanavond en ik zei dank je wel, ik doe mijn best.
Maar hij ging door met te zeggen ; dat was gisteren wel anders en noemde een situatie die niet klopte.
Waarop ik mij (helaas) ben gaan verdedigen wat helemaal uit de hand is gelopen en ik kreeg (wederom) de schuld van het misverstand.
De schuld van mijn ouders, die er ook waren en van mijn tante.

Tussendoor heeft mijn broer mij nog proberen te verleiden tot een bepaald gesprek over een onderwerp waarvan ik wist (en hij ook) dat ik het daar beter niet over kon hebben met de mensen die daar op dat moment waren, omdat het te veel negatieve emoties opwekt en verder ook sowieso zinloos was.
En ik zou mij dat alles helemaal niet herinnerd hebben als het niet zo was dat ik er vanochtend achter ben gekomen dat hij de boel heeft lopen saboteren en manipuleren en dat niemand daar open over is geweest naar mij toe.

Het heeft bij mij en bij mijn ouders voor een boel ellende en extra stress gezorgd en ik snap niet zo goed wat hij ermee wilde winnen.
Zou hij jaloers zijn?
Waarom dan?
Hij heeft een leuke vrouw en twee gezonde kinderen, een mooi koophuis en een goede baan, meerdere vakanties per jaar en vrienden en hobby's en hij weet dat ik pas weer net ben opgeklommen uit een depressie.
Tijdens die depressie, die twee jaar duurde heeft hij mij, buiten de verjaardagen en familiebijeenkomsten om, twee keer uitgenodigd om te gaan bowlen en 1 keer zijn we wat gaan drinken, niet erg veel contact, maar ik dacht toch dat het wel goed zat.
Ik vond dat ook erg zorgzaam van hem.

Een tijdje geleden kwam hij langs met mijn vader om mij de les te lezen en onredelijke dingen voor te stellen en hij kwam erg betweterig en arrogant en dominant uit de hoek.
Hij zei dat hij wilde helpen, maar heeft daarna niet meer gevraagd hoe het was met mij en nu hoor ik dus dat hij degene was die ervoor heeft gezorgd dat ik niet welkom was op die avond bij mijn ouders.
Ik heb het gevoel dat hij mijn ouders heeft beinvoedt op zo'n manier dat het contact is spaak gelopen en ik hoor nu dat mijn moeder hem in bescherming heeft genomen, zodat ik niet negatief over hem zou denken.

Als het maatschappelijk werk er niet bij was geweest dan was dit niet naar buiten gekomen, maar nu ik het weet is er tenminste een soort van duidelijkheid. Elke keer werd door zowel mijn ouders als mijn broer gedaan alsof het allemaal aan mij lag en nu blijkt dat dit niet zo is, eindelijk.

Ik snap alleen nog steeds niets van de motieven van mijn broer en ik wil hem hier wel op gaan aanspreken, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet doen.
Vanwege de feestdagen lukt het niet om een afspraak te plannen met maatschappelijk werk voor het eind van dit jaar, maar in de tussentijd houdt het me natuurlijk wel bezig.
Waarom zou mijn broer het contact op deze manier saboteren en hoe ga ik hier het beste mee om in de toekomst?

Ik zie dat er toch enorm veel wordt ingevuld zonder dat het klopt.

Mijn vriend is gewoon bij alle gesprekken.
Hij heeft het bedrijfje samen met 3 compagnons.
Het loopt al best goed, het ziet er goed uit. Ze zijn zonder kapitaal begonnen, daarom is de aanlooptijd wat langer.
Ik snap dat hij nu nog niet wol opgeven en dat us nu ook nog niet nodig want hij heeft gewoon die speling nog.

De erfenis is er al en het huis wordt daarvan verbouwd en ook baby klaar gemaakt.
De nieuwe badkamer is bvb nu net klaar.
Het is geen bouwval, al was dat toen wat mijn vader insinueerde.
In zijn ogen is iets toch al heel erg snel een bouwval, zijn lat ligt wat dat betreft erg hoog.

Alle spullen voor de baby hebben we al, wiegje, badje, box,maxicosi, buggy, kinderwagen, kleertjes, mutsjes, speelgoed enz.

Kraamzorg is geweest en hebben het huis bekeken en vinden het heel geschikt.

De hele situatie is openlijk met de verloskundigen besproken en die vinden de situatie goed.

De huisarts heeft ook geen bezwaar.
Zij heeft me trouwens ervan verzekerd dat ze niets over mijn situatie heeft blootgeven, maar dat ze wel mag bespreken wat voor zorgen een andere patiënt van haar heeft.
Mijn moeder dus.

Mijn vriend heeft twee kinderen die regelmatig bij hem zijn en waar hij ook voor zorgt en ook wat betreft zwemles, naar school brengen en kleding en de verstandhouding met exen is oké.
De reden dat hij zijn oudste dochter minder vaak ziet dan hij zou willen is om geen andere reden dan dat zijn ex is verhuisd naar een andere regio vanwege haar nieuwe vriend en absoluut niet door verwaarlozing of iets dergelijks.
De kinderen zijn graag bij hem en vinden mij ook leuk.
Er is harmonie en acceptatie.
We maken geen ruzie en gaan liefdevol met elkaar om.

Alle opties zijn doorgesproken en op dit moment is dit zoals we het nu doen ook volgens de instanties gewoon echt de allerbeste manier.

Mijn vriend rijdt auto en is wat dat betreft gewoon verzekerd en betaalt wegenbelasting.
Hij heeft helaas achterstallige betaling bij de ziektekostenverzekering.
Ik vind het ook erg onhandig van hem dat hij nergens staat ingeschreven, maar hij profiteert ook niet van een uitkering of zoiets en hij heeft de steun van zijn moeder.
Ik heb gezien hoe leuk hok is met zijn kinderen en ik merk elke dag weer hoe hij mij steunt en gelukkig maakt.

Ik snap dat de situatie niet ideaal is en dat er mensen zijn die alles helemaal tot in de puntjes geregeld hebben, dat hebben wij nog niet.

Ik dacht dat ik onvruchtbaar was omdat het jarenlang niet lukte, dus deze zwangerschap kwam totaal onverwacht.
We hadden niet alles geregeld en het moment was zeker niet handig.
Helaas lukt het niet om in de korte tijd van amper 9 maanden de volledige omschakeling te maken en alles geregeld te hebben.

Maar dat wil niet zeggen dat het niet gaat lukken.
Mijn vriend wil zich ook wel inschrijven en alles netjes regelen, alleen ook dat is nu niet perse praktisch of zelfs het beste voor dit op moment.
Dat is allemaal besproken met maatschappelijk werk.

Toch is er een gespreid en warm bedje voor de baby.
En voldoende geld voor de komende tijd.
En als het nodig is als back up nog de steun van zijn moeder die dat zelf aanbood en zegt dat ze er graag voor ons en de baby wil zijn.

En ook al snap ik heus wel dat mijn ouders zich zorgen maken, het heeft geen nut en is ook jammer om dat al het andere te laten overheersen.

Over dingen van 1 en van twee jaar geleden en zo dacht ik zelf eigenlijk niet meer na, dat zijn juist dingen die mijn ouders hadden opgerakeld en die nu weer even tijdelijk actueel zijn geworden door hun zorgen en uitspraken en door hoe mijn broer met de situatie omgaat.

Zoals ik al eerder zei ben ik altijd respectvol met mijn broer omgegaan en begrijp ik niet waarom ik volgens hem niet welkom zou zijn voor die paar uurtjes per week.
Als hij het zat is dan zou ik dat toch liever gewoon willen horen dan dat hij doet alsof het uit bezorgdheid is voor mij, want dat vind ik een rare reden.

Verder doet hij altijd leuk en aardig in mijn gezicht, dus waarom zou ik dan zoiets verwachten?

Mijn vraag aan jullie was: hoe zou je daarmee omgaan?

Hem confronteren (rustig en open en respectvol of liever direct en frontaal ) of juist niet confronteren?

En zou hij stiekem boos zijn op mij en dat niet willen zeggen?