Psyche
alle pijlers
Mijn broer saboteert het contact, hoe hier op te reageren?
dinsdag 19 december 2017 om 13:17
Vandaag een gesprek gehad met mijn ouders samen met maatschappelijk werk omdat de communicatie de laatste tijd niet goed loopt.
Ik had sterk het idee dat er een heleboel werd ingevuld en er een hoop misverstanden waren ontstaan.
Omdat mij werd verweten dat ik niet vaak genoeg langskwam en dat het contact zou stagneren vanwege mij heb ik nog maar een aantal keer herhaald dat ik hen onder andere elke week uitnodigde voor de lunch en ook had gevraagd of ik elke week 1 avond langs mocht komen om mee te eten bij mijn ouders op de avond dat mijn broer met vrouw en kinderen er ook waren.
De reden om juist die avond te willen was omdat het mij gezellig leek om dan ook mijn broer en zijn gezin te zien.
Mijn moeder had gezegd dat zij dat liever niet had omdat ze dat te druk vond.
Ik voelde mij eerlijk gezegd best een beetje afgewezen en snapte niet waarom, maar wilde niet te veel aandringen of zeuren en liet het dus maar een beetje zo.
Maar vanmorgen kwam ineens de aap uit de mouw; het lag aan mijn broer, die had gezegd tegen mijn ouders dat hij niet wilde dat ik ook kwam en dat hij zelfs niet meer wilde komen als ik kwam.
Dat vind ik heel erg vreemd, aangezien er geen ruzie is geweest en mijn moeder noemde als reden dat mijn broer heel gevoelig is en het uit bezorgdheid was vanwege mijn zwangerschap dat hij mij niet wilde zien...
Rare reden toch?
Ongeveer een jaar geleden is er ook heel erg veel onrust ontstaan toen ik was uitgenodigd voor zijn verjaardag om mee te eten, maar doordat mijn broer had gezegd dat hij niet wilde dat het ook maar een minuut later werd had hij tegen mijn moeder gezegd om niet op mij te wachten als ik later zou komen.
Dit hoorde ik ook voor het eerst deze ochtend.
(Het idee dat ik te laat zou komen stamt nog van een tijd van 15 jaar geleden, ik kom al jaren overal netjes op tijd.)
Punt is dat die avond heel veel stress ontstond toen mijn broer die avond zelf drie kwartier te laat pas kon vertrekken omdat hij in bad in slaap was gevallen.
(heel goed wetende dat mijn moeder niet tegen die stress kan.)
En tussen mij en mijn moeder ontstond een conflict over op tijd vs te laat komen.
Mijn moeder had mij nl al dagenlang lopen bellen met de nadruk op; dat ik die avond wel exact op tijd moest zijn, omdat zij anders niet op mij zouden wachten. Ik voelde mij daardoor niet alleen opgejaagd, maar ook als een klein kind behandeld en bovendien begreep ik het gewoon niet.
Dus toen ik een kwartier te vroeg was en toen ook nog bleek dat mijn broer doodleuk in bad lag en niet eens bereikbaar was, mijn moeder haar stress op mij uitte en ik reageerde door te zeggen dat het niet nodig was geweest mij al dagenlang zo op te jagen, dat ik daar ook gestresst van raakte, verweet mijn moeder mij dat ik gemeen was en onterecht onaardig.
Maar achteraf blijkt dus dat het eigenlijk mijn broer was die mijn moeder zodanig had lopen te stressen en dat mijn moeder daar niet helemaal eerlijk over was, maar dat ze voor de lieve vrede mijn broer de hand boven het hoofd hield.
En tijdens de verjaardag van zijn dochtertje twee jaar geleden begon mijn broer met het geven van een complimentje.
Hij zei: wat ben je gezellig vanavond en ik zei dank je wel, ik doe mijn best.
Maar hij ging door met te zeggen ; dat was gisteren wel anders en noemde een situatie die niet klopte.
Waarop ik mij (helaas) ben gaan verdedigen wat helemaal uit de hand is gelopen en ik kreeg (wederom) de schuld van het misverstand.
De schuld van mijn ouders, die er ook waren en van mijn tante.
Tussendoor heeft mijn broer mij nog proberen te verleiden tot een bepaald gesprek over een onderwerp waarvan ik wist (en hij ook) dat ik het daar beter niet over kon hebben met de mensen die daar op dat moment waren, omdat het te veel negatieve emoties opwekt en verder ook sowieso zinloos was.
En ik zou mij dat alles helemaal niet herinnerd hebben als het niet zo was dat ik er vanochtend achter ben gekomen dat hij de boel heeft lopen saboteren en manipuleren en dat niemand daar open over is geweest naar mij toe.
Het heeft bij mij en bij mijn ouders voor een boel ellende en extra stress gezorgd en ik snap niet zo goed wat hij ermee wilde winnen.
Zou hij jaloers zijn?
Waarom dan?
Hij heeft een leuke vrouw en twee gezonde kinderen, een mooi koophuis en een goede baan, meerdere vakanties per jaar en vrienden en hobby's en hij weet dat ik pas weer net ben opgeklommen uit een depressie.
Tijdens die depressie, die twee jaar duurde heeft hij mij, buiten de verjaardagen en familiebijeenkomsten om, twee keer uitgenodigd om te gaan bowlen en 1 keer zijn we wat gaan drinken, niet erg veel contact, maar ik dacht toch dat het wel goed zat.
Ik vond dat ook erg zorgzaam van hem.
Een tijdje geleden kwam hij langs met mijn vader om mij de les te lezen en onredelijke dingen voor te stellen en hij kwam erg betweterig en arrogant en dominant uit de hoek.
Hij zei dat hij wilde helpen, maar heeft daarna niet meer gevraagd hoe het was met mij en nu hoor ik dus dat hij degene was die ervoor heeft gezorgd dat ik niet welkom was op die avond bij mijn ouders.
Ik heb het gevoel dat hij mijn ouders heeft beinvoedt op zo'n manier dat het contact is spaak gelopen en ik hoor nu dat mijn moeder hem in bescherming heeft genomen, zodat ik niet negatief over hem zou denken.
Als het maatschappelijk werk er niet bij was geweest dan was dit niet naar buiten gekomen, maar nu ik het weet is er tenminste een soort van duidelijkheid. Elke keer werd door zowel mijn ouders als mijn broer gedaan alsof het allemaal aan mij lag en nu blijkt dat dit niet zo is, eindelijk.
Ik snap alleen nog steeds niets van de motieven van mijn broer en ik wil hem hier wel op gaan aanspreken, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet doen.
Vanwege de feestdagen lukt het niet om een afspraak te plannen met maatschappelijk werk voor het eind van dit jaar, maar in de tussentijd houdt het me natuurlijk wel bezig.
Waarom zou mijn broer het contact op deze manier saboteren en hoe ga ik hier het beste mee om in de toekomst?
Ik had sterk het idee dat er een heleboel werd ingevuld en er een hoop misverstanden waren ontstaan.
Omdat mij werd verweten dat ik niet vaak genoeg langskwam en dat het contact zou stagneren vanwege mij heb ik nog maar een aantal keer herhaald dat ik hen onder andere elke week uitnodigde voor de lunch en ook had gevraagd of ik elke week 1 avond langs mocht komen om mee te eten bij mijn ouders op de avond dat mijn broer met vrouw en kinderen er ook waren.
De reden om juist die avond te willen was omdat het mij gezellig leek om dan ook mijn broer en zijn gezin te zien.
Mijn moeder had gezegd dat zij dat liever niet had omdat ze dat te druk vond.
Ik voelde mij eerlijk gezegd best een beetje afgewezen en snapte niet waarom, maar wilde niet te veel aandringen of zeuren en liet het dus maar een beetje zo.
Maar vanmorgen kwam ineens de aap uit de mouw; het lag aan mijn broer, die had gezegd tegen mijn ouders dat hij niet wilde dat ik ook kwam en dat hij zelfs niet meer wilde komen als ik kwam.
Dat vind ik heel erg vreemd, aangezien er geen ruzie is geweest en mijn moeder noemde als reden dat mijn broer heel gevoelig is en het uit bezorgdheid was vanwege mijn zwangerschap dat hij mij niet wilde zien...
Rare reden toch?
Ongeveer een jaar geleden is er ook heel erg veel onrust ontstaan toen ik was uitgenodigd voor zijn verjaardag om mee te eten, maar doordat mijn broer had gezegd dat hij niet wilde dat het ook maar een minuut later werd had hij tegen mijn moeder gezegd om niet op mij te wachten als ik later zou komen.
Dit hoorde ik ook voor het eerst deze ochtend.
(Het idee dat ik te laat zou komen stamt nog van een tijd van 15 jaar geleden, ik kom al jaren overal netjes op tijd.)
Punt is dat die avond heel veel stress ontstond toen mijn broer die avond zelf drie kwartier te laat pas kon vertrekken omdat hij in bad in slaap was gevallen.
(heel goed wetende dat mijn moeder niet tegen die stress kan.)
En tussen mij en mijn moeder ontstond een conflict over op tijd vs te laat komen.
Mijn moeder had mij nl al dagenlang lopen bellen met de nadruk op; dat ik die avond wel exact op tijd moest zijn, omdat zij anders niet op mij zouden wachten. Ik voelde mij daardoor niet alleen opgejaagd, maar ook als een klein kind behandeld en bovendien begreep ik het gewoon niet.
Dus toen ik een kwartier te vroeg was en toen ook nog bleek dat mijn broer doodleuk in bad lag en niet eens bereikbaar was, mijn moeder haar stress op mij uitte en ik reageerde door te zeggen dat het niet nodig was geweest mij al dagenlang zo op te jagen, dat ik daar ook gestresst van raakte, verweet mijn moeder mij dat ik gemeen was en onterecht onaardig.
Maar achteraf blijkt dus dat het eigenlijk mijn broer was die mijn moeder zodanig had lopen te stressen en dat mijn moeder daar niet helemaal eerlijk over was, maar dat ze voor de lieve vrede mijn broer de hand boven het hoofd hield.
En tijdens de verjaardag van zijn dochtertje twee jaar geleden begon mijn broer met het geven van een complimentje.
Hij zei: wat ben je gezellig vanavond en ik zei dank je wel, ik doe mijn best.
Maar hij ging door met te zeggen ; dat was gisteren wel anders en noemde een situatie die niet klopte.
Waarop ik mij (helaas) ben gaan verdedigen wat helemaal uit de hand is gelopen en ik kreeg (wederom) de schuld van het misverstand.
De schuld van mijn ouders, die er ook waren en van mijn tante.
Tussendoor heeft mijn broer mij nog proberen te verleiden tot een bepaald gesprek over een onderwerp waarvan ik wist (en hij ook) dat ik het daar beter niet over kon hebben met de mensen die daar op dat moment waren, omdat het te veel negatieve emoties opwekt en verder ook sowieso zinloos was.
En ik zou mij dat alles helemaal niet herinnerd hebben als het niet zo was dat ik er vanochtend achter ben gekomen dat hij de boel heeft lopen saboteren en manipuleren en dat niemand daar open over is geweest naar mij toe.
Het heeft bij mij en bij mijn ouders voor een boel ellende en extra stress gezorgd en ik snap niet zo goed wat hij ermee wilde winnen.
Zou hij jaloers zijn?
Waarom dan?
Hij heeft een leuke vrouw en twee gezonde kinderen, een mooi koophuis en een goede baan, meerdere vakanties per jaar en vrienden en hobby's en hij weet dat ik pas weer net ben opgeklommen uit een depressie.
Tijdens die depressie, die twee jaar duurde heeft hij mij, buiten de verjaardagen en familiebijeenkomsten om, twee keer uitgenodigd om te gaan bowlen en 1 keer zijn we wat gaan drinken, niet erg veel contact, maar ik dacht toch dat het wel goed zat.
Ik vond dat ook erg zorgzaam van hem.
Een tijdje geleden kwam hij langs met mijn vader om mij de les te lezen en onredelijke dingen voor te stellen en hij kwam erg betweterig en arrogant en dominant uit de hoek.
Hij zei dat hij wilde helpen, maar heeft daarna niet meer gevraagd hoe het was met mij en nu hoor ik dus dat hij degene was die ervoor heeft gezorgd dat ik niet welkom was op die avond bij mijn ouders.
Ik heb het gevoel dat hij mijn ouders heeft beinvoedt op zo'n manier dat het contact is spaak gelopen en ik hoor nu dat mijn moeder hem in bescherming heeft genomen, zodat ik niet negatief over hem zou denken.
Als het maatschappelijk werk er niet bij was geweest dan was dit niet naar buiten gekomen, maar nu ik het weet is er tenminste een soort van duidelijkheid. Elke keer werd door zowel mijn ouders als mijn broer gedaan alsof het allemaal aan mij lag en nu blijkt dat dit niet zo is, eindelijk.
Ik snap alleen nog steeds niets van de motieven van mijn broer en ik wil hem hier wel op gaan aanspreken, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet doen.
Vanwege de feestdagen lukt het niet om een afspraak te plannen met maatschappelijk werk voor het eind van dit jaar, maar in de tussentijd houdt het me natuurlijk wel bezig.
Waarom zou mijn broer het contact op deze manier saboteren en hoe ga ik hier het beste mee om in de toekomst?
donderdag 21 december 2017 om 02:51
Lenn12345 schreef: ↑21-12-2017 01:24Anders neemt een instantie het van je over, denk toch aan je kindje. Financien kan je een bende van maken dat komt altijd wel weer goed maar een baby vanaf dag 1 weer opvoeden niet. Dat moet je meteen met alle macht zo goed mogelijk doen zonder je af te laten leiden door de blabla van je vriend die inmiddels een erfenis heeft ontvangen?
Als het om een ton gaat: op de bank zetten en afblijven, dat is voor jouw en ZIJN kind. Moet belangrijker zijn dan het bedrijf van hem en zijn matties. zie het als verzekering dat je kind nooit iets tekort zal komen. Oeps, en zijn andere kinderen ook niet natuurlijk. ik hoop dat het een forse erfenis is.
Het is al bijna op...
donderdag 21 december 2017 om 03:53
Wat erg
Ik ben geen vader, hoop dat wel ooit te worden samen met een vrouw die beseft dat je levende kleine mensjes op de wereld zet die misschien wel honderd jaar gaan worden.
Wat stellen die eerste 10, 12 of 18 jaar (kies wat je van toepassing vind) van hun leven waarin ze wel veel, zo niet alle vaardigheden moeten leren om leuk mee te draaien in de wereld dan voor. Lijkt me heel zwaar en ouders zitten er ook weleens doorheen. Dan doet een weekendje samen vaak wonderen. Als je oppas hebt waar je ze met een gerust hart kan achterlaten is dat heel goed om de balans erin te houden. Zorgen, werken, leuke dingen doen met de kinderen en leuke dingen als man en vrouw.
Ook dat kost allemaal geld en dat weet iedereen, net als kleding schoolgeld en nog heel veel meer. Je hoeft geen bakken geld te hebben om ouders te kunnen worden maar op je 40e zou je toch ver genoeg vooruit moeten kunnen denken en de a.s. pappa ook. Geen idee hoe je alle topics van iemand kan lezen maar alleen de reacties hier in dit topic zeggen al heel veel.
En dan die man al 2 kinderen. Zal wel al het nodige over geschreven zijn in de andere topics maar als hij een fantastische vader is neem ik alles wat ik nu over hem denk terug. Wat een vent zeg.... ik las wel dat er weinig contact met ze is. Dat is hoopgevend voor dat ongeboren kindje, paps heeft al bewezen hoe hij als vader is.
Vraag om hulp voor je het opgedrongen krijgt. Je kan niet meer alleen voor jezelf beslissen nu je beslist ook voor een baby die nog geboren moet worden.
