Mijn broer saboteert het contact, hoe hier op te reageren?

Vandaag een gesprek gehad met mijn ouders samen met maatschappelijk werk omdat de communicatie de laatste tijd niet goed loopt.
Ik had sterk het idee dat er een heleboel werd ingevuld en er een hoop misverstanden waren ontstaan.

Omdat mij werd verweten dat ik niet vaak genoeg langskwam en dat het contact zou stagneren vanwege mij heb ik nog maar een aantal keer herhaald dat ik hen onder andere elke week uitnodigde voor de lunch en ook had gevraagd of ik elke week 1 avond langs mocht komen om mee te eten bij mijn ouders op de avond dat mijn broer met vrouw en kinderen er ook waren.
De reden om juist die avond te willen was omdat het mij gezellig leek om dan ook mijn broer en zijn gezin te zien.
Mijn moeder had gezegd dat zij dat liever niet had omdat ze dat te druk vond.
Ik voelde mij eerlijk gezegd best een beetje afgewezen en snapte niet waarom, maar wilde niet te veel aandringen of zeuren en liet het dus maar een beetje zo.

Maar vanmorgen kwam ineens de aap uit de mouw; het lag aan mijn broer, die had gezegd tegen mijn ouders dat hij niet wilde dat ik ook kwam en dat hij zelfs niet meer wilde komen als ik kwam.
Dat vind ik heel erg vreemd, aangezien er geen ruzie is geweest en mijn moeder noemde als reden dat mijn broer heel gevoelig is en het uit bezorgdheid was vanwege mijn zwangerschap dat hij mij niet wilde zien...
Rare reden toch?

Ongeveer een jaar geleden is er ook heel erg veel onrust ontstaan toen ik was uitgenodigd voor zijn verjaardag om mee te eten, maar doordat mijn broer had gezegd dat hij niet wilde dat het ook maar een minuut later werd had hij tegen mijn moeder gezegd om niet op mij te wachten als ik later zou komen.
Dit hoorde ik ook voor het eerst deze ochtend.
(Het idee dat ik te laat zou komen stamt nog van een tijd van 15 jaar geleden, ik kom al jaren overal netjes op tijd.)
Punt is dat die avond heel veel stress ontstond toen mijn broer die avond zelf drie kwartier te laat pas kon vertrekken omdat hij in bad in slaap was gevallen.
(heel goed wetende dat mijn moeder niet tegen die stress kan.)
En tussen mij en mijn moeder ontstond een conflict over op tijd vs te laat komen.
Mijn moeder had mij nl al dagenlang lopen bellen met de nadruk op; dat ik die avond wel exact op tijd moest zijn, omdat zij anders niet op mij zouden wachten. Ik voelde mij daardoor niet alleen opgejaagd, maar ook als een klein kind behandeld en bovendien begreep ik het gewoon niet.
Dus toen ik een kwartier te vroeg was en toen ook nog bleek dat mijn broer doodleuk in bad lag en niet eens bereikbaar was, mijn moeder haar stress op mij uitte en ik reageerde door te zeggen dat het niet nodig was geweest mij al dagenlang zo op te jagen, dat ik daar ook gestresst van raakte, verweet mijn moeder mij dat ik gemeen was en onterecht onaardig.
Maar achteraf blijkt dus dat het eigenlijk mijn broer was die mijn moeder zodanig had lopen te stressen en dat mijn moeder daar niet helemaal eerlijk over was, maar dat ze voor de lieve vrede mijn broer de hand boven het hoofd hield.

En tijdens de verjaardag van zijn dochtertje twee jaar geleden begon mijn broer met het geven van een complimentje.
Hij zei: wat ben je gezellig vanavond en ik zei dank je wel, ik doe mijn best.
Maar hij ging door met te zeggen ; dat was gisteren wel anders en noemde een situatie die niet klopte.
Waarop ik mij (helaas) ben gaan verdedigen wat helemaal uit de hand is gelopen en ik kreeg (wederom) de schuld van het misverstand.
De schuld van mijn ouders, die er ook waren en van mijn tante.

Tussendoor heeft mijn broer mij nog proberen te verleiden tot een bepaald gesprek over een onderwerp waarvan ik wist (en hij ook) dat ik het daar beter niet over kon hebben met de mensen die daar op dat moment waren, omdat het te veel negatieve emoties opwekt en verder ook sowieso zinloos was.
En ik zou mij dat alles helemaal niet herinnerd hebben als het niet zo was dat ik er vanochtend achter ben gekomen dat hij de boel heeft lopen saboteren en manipuleren en dat niemand daar open over is geweest naar mij toe.

Het heeft bij mij en bij mijn ouders voor een boel ellende en extra stress gezorgd en ik snap niet zo goed wat hij ermee wilde winnen.
Zou hij jaloers zijn?
Waarom dan?
Hij heeft een leuke vrouw en twee gezonde kinderen, een mooi koophuis en een goede baan, meerdere vakanties per jaar en vrienden en hobby's en hij weet dat ik pas weer net ben opgeklommen uit een depressie.
Tijdens die depressie, die twee jaar duurde heeft hij mij, buiten de verjaardagen en familiebijeenkomsten om, twee keer uitgenodigd om te gaan bowlen en 1 keer zijn we wat gaan drinken, niet erg veel contact, maar ik dacht toch dat het wel goed zat.
Ik vond dat ook erg zorgzaam van hem.

Een tijdje geleden kwam hij langs met mijn vader om mij de les te lezen en onredelijke dingen voor te stellen en hij kwam erg betweterig en arrogant en dominant uit de hoek.
Hij zei dat hij wilde helpen, maar heeft daarna niet meer gevraagd hoe het was met mij en nu hoor ik dus dat hij degene was die ervoor heeft gezorgd dat ik niet welkom was op die avond bij mijn ouders.
Ik heb het gevoel dat hij mijn ouders heeft beinvoedt op zo'n manier dat het contact is spaak gelopen en ik hoor nu dat mijn moeder hem in bescherming heeft genomen, zodat ik niet negatief over hem zou denken.

Als het maatschappelijk werk er niet bij was geweest dan was dit niet naar buiten gekomen, maar nu ik het weet is er tenminste een soort van duidelijkheid. Elke keer werd door zowel mijn ouders als mijn broer gedaan alsof het allemaal aan mij lag en nu blijkt dat dit niet zo is, eindelijk.

Ik snap alleen nog steeds niets van de motieven van mijn broer en ik wil hem hier wel op gaan aanspreken, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet doen.
Vanwege de feestdagen lukt het niet om een afspraak te plannen met maatschappelijk werk voor het eind van dit jaar, maar in de tussentijd houdt het me natuurlijk wel bezig.
Waarom zou mijn broer het contact op deze manier saboteren en hoe ga ik hier het beste mee om in de toekomst?

DEATH schreef: ↑

19-12-2017 14:20

Waarom zou het nu niet het moment zijn om te vragen wat er is?
Bel hem op en zeg 'ff normaal lullen nu of anders opbokken.'
Je moet voortaan meteen duidelijkheid vragen anders zit je volgende keer weer met zo'n vaag verhaal.

Dat ben ik niet gewend en is misschien iets voor volgende week of zo, maar niet direct voor vandaag.

Ik ben wel benieuwd naar zijn kant van het verhaal, maar durf inderdaad nu niet meteen te reageren.
Eerst even dit laten bezinken een klein beetje, het kwam zo onverwachts vanmorgen.
Ik wil eerst zeker weten dat ik niet te veel vanuit frustratie ga reageren, want telkens heb ik het dan gedaan, ben ik de boosdoener.

Maar eigenlijk klinkt het wel erg aanlokkelijk wat je daarboven hebt geschreven.
Gewoon lekker recht door zee en zo.
Lekker puur reageren, dat is ook eigenlijk hoe ik zelf ben.
Alleen mijn familie accepteert dat niet tot nu toe, alles is met een omweg zodat het steeds vaag blijft en ik ga twijfelen aan mezelf.
Ik merk dat ik dus niet durf.
Nog niet.

Misschien zou ik kunnen vragen wat er aan de hand is aan hem.
Gewoon vragen: goh, waarom wilde je mij er liever niet bij hebben?
Is er iets aan de hand, wat is er aan de hand?
Waarom wil je dat niet?

OopjenCoppit schreef: ↑

19-12-2017 14:53

Misschien moet je dat juist niet doen.
Laat de 'misverstanden' eens op hun eigen bordje liggen en kijk eens wat er dan gebeurt.

Kweek es wat 'fuck you' mentaliteit. Voor je eigen gezondheid en het welzijn van je aanstaande kindje.

Ja misschien wel.

Fuck you naar mijn ouders daar heb ik wel moeite mee, maar misschien iets milder, dan fuck you...iets meer in het midden, ja dat moet kunnen.
Dat probeer ik nu te doen met hulp van maatschappelijk werk.
Een manier te vinden die wel werkt.
En inderdaad, misverstanden laten liggen.
Klinkt trouwens iets te abstract voor mij op deze manier.
Misverstanden kunnen ook hun eigen leven gaan leiden en zich tegen je keren.

Uiteindelijk is het best goed verlopen, dit laatste gesprek, alleen nu moet ik de moed verzamelen en de kracht vinden om op een redelijke manier aan mijn broer te vragen hoe het zit, zodat er geen wrok blijft zitten.
Die confrontatie aangaan vind ik wel eng.
Of moet ik juist gewoon niets tegen hem zeggen?

Sowieso eerst een beetje van me afschrijven hier en er minstens een nachtje over slapen zodat ik niet te veel frustratie heb of uit.

8102 schreef: ↑

19-12-2017 15:02

Zolang zij nog ingeschreven staat als woonadres van haar ouders, ook als de kleine er is blijft zij in bepaalde mate afhankelijk van haar ouders.
Ik kan mij die zorgen van haar ouders heel goed voorstellen.

Ja dat vind ik ook op zich begrijpelijk.
Daar hebben we het met elkaar ook uitgebreid over gehad.
Het is alleen even nu niet anders tot na de bevalling en dat duurt ook helemaal niet meer zo lang inmiddels.
Ook met de huisarts over gehad en met 2 maatschappelijk werkers, maar een betere oplossing is er nu even niet.
Er is wel woonruimte, maar helaas geen beter inschrijfadres anders zou ik mij niet meer kunnen verzekeren in Nederland en dus moeten we het hier allemaal even mee doen.
Het is verre van ideaal, maar de meest verstandige oplossing voor dit moment.
Het is niet zo dat mijn ouders echt zorg moeten dragen voor mij en er is gewoon een huis en er is een lieve man die mij steunt en zijn moeder wil eventueel ook bijspringen als dat nodig mocht zijn zodat we als er echt hoge nood is toch altijd eten en luiers kunnen kopen, maar we zitten met een meer technisch woon en verzekeringsprobleem.

Het zou verzekeringstechnisch ook opgelost kunnen worden als ik werk zou vinden, al was het maar voor twee dagen in Nederland, maar nu zo vlak voor de bevalling kan dat nog even juist niet, over een half jaartje wel.
Het is een patstelling volgens maatschappelijk werk en even zitten we gewoon gevangen en vast in deze situatie.

Ik snap het zorgen maken van mijn ouders wel, tot op zekere hoogte, maar het is echt niet handig of verstandig om nu ineens allerlei rare bokkensprongen te gaan maken en het heeft geen enkele zin om door de zorgen niet meer te slapen en ruzie te maken of van elkaar te vervreemden.

We hebben met instanties erbij deze situatie al vele malen doorgesproken en van allerlei kanten bekeken, maar er is nu op het laatste moment even echt niks meer aan te doen, tenzij ik ineens in Nederland woonruimte zou vinden...dat is dus juist wat is mislukt.
We hebben een huis in het grensgebied, echt vlak over de grens, het is allemaal maar tijdelijk.

Mijn vriend is een bedrijf aan het opstarten en het is nog onzeker wanneer daar een inkomen uit voortkomt.
Het valt inderdaad een beetje tegen.
Het gaat veel langzamer dan we hoopten.
Toch heeft het nog steeds geen zin om dan maar in paniek te raken en te gaan verwijten dat het allemaal zo slecht gaat.
Wij doen ons uiterste best en beter lukt toch nu even niet.
We staan niet op straat en we kunnen eten en drinken en we hebben het warm in de winter.
Mij dingen gaan proberen af te dwingen die ik toch niet onder controle heb door mij te verwijten dat ik het niet goed geregeld heb en wat nou als ik dadelijk een postnatale depressie krijg heeft geen zin en is volgens mij niet eens goed.
Het voelt niet goed in elk geval.
Mijn familie kan mij gaan benoemen wat er allemaal nog meer mis kan gaan, maar daar word ik niet beter van en zij ook niet.

Natuurlijk kan ik niet afdwingen dat zij zich een beetje gaan ontspannen.
Maar het maatschappelijk werk zegt het ook, er is nu even niet echt een keus.
Niet voor mij, niet voor hen, niet op dit moment.