Psyche
alle pijlers
Mijn broer saboteert het contact, hoe hier op te reageren?
dinsdag 19 december 2017 om 13:17
Vandaag een gesprek gehad met mijn ouders samen met maatschappelijk werk omdat de communicatie de laatste tijd niet goed loopt.
Ik had sterk het idee dat er een heleboel werd ingevuld en er een hoop misverstanden waren ontstaan.
Omdat mij werd verweten dat ik niet vaak genoeg langskwam en dat het contact zou stagneren vanwege mij heb ik nog maar een aantal keer herhaald dat ik hen onder andere elke week uitnodigde voor de lunch en ook had gevraagd of ik elke week 1 avond langs mocht komen om mee te eten bij mijn ouders op de avond dat mijn broer met vrouw en kinderen er ook waren.
De reden om juist die avond te willen was omdat het mij gezellig leek om dan ook mijn broer en zijn gezin te zien.
Mijn moeder had gezegd dat zij dat liever niet had omdat ze dat te druk vond.
Ik voelde mij eerlijk gezegd best een beetje afgewezen en snapte niet waarom, maar wilde niet te veel aandringen of zeuren en liet het dus maar een beetje zo.
Maar vanmorgen kwam ineens de aap uit de mouw; het lag aan mijn broer, die had gezegd tegen mijn ouders dat hij niet wilde dat ik ook kwam en dat hij zelfs niet meer wilde komen als ik kwam.
Dat vind ik heel erg vreemd, aangezien er geen ruzie is geweest en mijn moeder noemde als reden dat mijn broer heel gevoelig is en het uit bezorgdheid was vanwege mijn zwangerschap dat hij mij niet wilde zien...
Rare reden toch?
Ongeveer een jaar geleden is er ook heel erg veel onrust ontstaan toen ik was uitgenodigd voor zijn verjaardag om mee te eten, maar doordat mijn broer had gezegd dat hij niet wilde dat het ook maar een minuut later werd had hij tegen mijn moeder gezegd om niet op mij te wachten als ik later zou komen.
Dit hoorde ik ook voor het eerst deze ochtend.
(Het idee dat ik te laat zou komen stamt nog van een tijd van 15 jaar geleden, ik kom al jaren overal netjes op tijd.)
Punt is dat die avond heel veel stress ontstond toen mijn broer die avond zelf drie kwartier te laat pas kon vertrekken omdat hij in bad in slaap was gevallen.
(heel goed wetende dat mijn moeder niet tegen die stress kan.)
En tussen mij en mijn moeder ontstond een conflict over op tijd vs te laat komen.
Mijn moeder had mij nl al dagenlang lopen bellen met de nadruk op; dat ik die avond wel exact op tijd moest zijn, omdat zij anders niet op mij zouden wachten. Ik voelde mij daardoor niet alleen opgejaagd, maar ook als een klein kind behandeld en bovendien begreep ik het gewoon niet.
Dus toen ik een kwartier te vroeg was en toen ook nog bleek dat mijn broer doodleuk in bad lag en niet eens bereikbaar was, mijn moeder haar stress op mij uitte en ik reageerde door te zeggen dat het niet nodig was geweest mij al dagenlang zo op te jagen, dat ik daar ook gestresst van raakte, verweet mijn moeder mij dat ik gemeen was en onterecht onaardig.
Maar achteraf blijkt dus dat het eigenlijk mijn broer was die mijn moeder zodanig had lopen te stressen en dat mijn moeder daar niet helemaal eerlijk over was, maar dat ze voor de lieve vrede mijn broer de hand boven het hoofd hield.
En tijdens de verjaardag van zijn dochtertje twee jaar geleden begon mijn broer met het geven van een complimentje.
Hij zei: wat ben je gezellig vanavond en ik zei dank je wel, ik doe mijn best.
Maar hij ging door met te zeggen ; dat was gisteren wel anders en noemde een situatie die niet klopte.
Waarop ik mij (helaas) ben gaan verdedigen wat helemaal uit de hand is gelopen en ik kreeg (wederom) de schuld van het misverstand.
De schuld van mijn ouders, die er ook waren en van mijn tante.
Tussendoor heeft mijn broer mij nog proberen te verleiden tot een bepaald gesprek over een onderwerp waarvan ik wist (en hij ook) dat ik het daar beter niet over kon hebben met de mensen die daar op dat moment waren, omdat het te veel negatieve emoties opwekt en verder ook sowieso zinloos was.
En ik zou mij dat alles helemaal niet herinnerd hebben als het niet zo was dat ik er vanochtend achter ben gekomen dat hij de boel heeft lopen saboteren en manipuleren en dat niemand daar open over is geweest naar mij toe.
Het heeft bij mij en bij mijn ouders voor een boel ellende en extra stress gezorgd en ik snap niet zo goed wat hij ermee wilde winnen.
Zou hij jaloers zijn?
Waarom dan?
Hij heeft een leuke vrouw en twee gezonde kinderen, een mooi koophuis en een goede baan, meerdere vakanties per jaar en vrienden en hobby's en hij weet dat ik pas weer net ben opgeklommen uit een depressie.
Tijdens die depressie, die twee jaar duurde heeft hij mij, buiten de verjaardagen en familiebijeenkomsten om, twee keer uitgenodigd om te gaan bowlen en 1 keer zijn we wat gaan drinken, niet erg veel contact, maar ik dacht toch dat het wel goed zat.
Ik vond dat ook erg zorgzaam van hem.
Een tijdje geleden kwam hij langs met mijn vader om mij de les te lezen en onredelijke dingen voor te stellen en hij kwam erg betweterig en arrogant en dominant uit de hoek.
Hij zei dat hij wilde helpen, maar heeft daarna niet meer gevraagd hoe het was met mij en nu hoor ik dus dat hij degene was die ervoor heeft gezorgd dat ik niet welkom was op die avond bij mijn ouders.
Ik heb het gevoel dat hij mijn ouders heeft beinvoedt op zo'n manier dat het contact is spaak gelopen en ik hoor nu dat mijn moeder hem in bescherming heeft genomen, zodat ik niet negatief over hem zou denken.
Als het maatschappelijk werk er niet bij was geweest dan was dit niet naar buiten gekomen, maar nu ik het weet is er tenminste een soort van duidelijkheid. Elke keer werd door zowel mijn ouders als mijn broer gedaan alsof het allemaal aan mij lag en nu blijkt dat dit niet zo is, eindelijk.
Ik snap alleen nog steeds niets van de motieven van mijn broer en ik wil hem hier wel op gaan aanspreken, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet doen.
Vanwege de feestdagen lukt het niet om een afspraak te plannen met maatschappelijk werk voor het eind van dit jaar, maar in de tussentijd houdt het me natuurlijk wel bezig.
Waarom zou mijn broer het contact op deze manier saboteren en hoe ga ik hier het beste mee om in de toekomst?
Ik had sterk het idee dat er een heleboel werd ingevuld en er een hoop misverstanden waren ontstaan.
Omdat mij werd verweten dat ik niet vaak genoeg langskwam en dat het contact zou stagneren vanwege mij heb ik nog maar een aantal keer herhaald dat ik hen onder andere elke week uitnodigde voor de lunch en ook had gevraagd of ik elke week 1 avond langs mocht komen om mee te eten bij mijn ouders op de avond dat mijn broer met vrouw en kinderen er ook waren.
De reden om juist die avond te willen was omdat het mij gezellig leek om dan ook mijn broer en zijn gezin te zien.
Mijn moeder had gezegd dat zij dat liever niet had omdat ze dat te druk vond.
Ik voelde mij eerlijk gezegd best een beetje afgewezen en snapte niet waarom, maar wilde niet te veel aandringen of zeuren en liet het dus maar een beetje zo.
Maar vanmorgen kwam ineens de aap uit de mouw; het lag aan mijn broer, die had gezegd tegen mijn ouders dat hij niet wilde dat ik ook kwam en dat hij zelfs niet meer wilde komen als ik kwam.
Dat vind ik heel erg vreemd, aangezien er geen ruzie is geweest en mijn moeder noemde als reden dat mijn broer heel gevoelig is en het uit bezorgdheid was vanwege mijn zwangerschap dat hij mij niet wilde zien...
Rare reden toch?
Ongeveer een jaar geleden is er ook heel erg veel onrust ontstaan toen ik was uitgenodigd voor zijn verjaardag om mee te eten, maar doordat mijn broer had gezegd dat hij niet wilde dat het ook maar een minuut later werd had hij tegen mijn moeder gezegd om niet op mij te wachten als ik later zou komen.
Dit hoorde ik ook voor het eerst deze ochtend.
(Het idee dat ik te laat zou komen stamt nog van een tijd van 15 jaar geleden, ik kom al jaren overal netjes op tijd.)
Punt is dat die avond heel veel stress ontstond toen mijn broer die avond zelf drie kwartier te laat pas kon vertrekken omdat hij in bad in slaap was gevallen.
(heel goed wetende dat mijn moeder niet tegen die stress kan.)
En tussen mij en mijn moeder ontstond een conflict over op tijd vs te laat komen.
Mijn moeder had mij nl al dagenlang lopen bellen met de nadruk op; dat ik die avond wel exact op tijd moest zijn, omdat zij anders niet op mij zouden wachten. Ik voelde mij daardoor niet alleen opgejaagd, maar ook als een klein kind behandeld en bovendien begreep ik het gewoon niet.
Dus toen ik een kwartier te vroeg was en toen ook nog bleek dat mijn broer doodleuk in bad lag en niet eens bereikbaar was, mijn moeder haar stress op mij uitte en ik reageerde door te zeggen dat het niet nodig was geweest mij al dagenlang zo op te jagen, dat ik daar ook gestresst van raakte, verweet mijn moeder mij dat ik gemeen was en onterecht onaardig.
Maar achteraf blijkt dus dat het eigenlijk mijn broer was die mijn moeder zodanig had lopen te stressen en dat mijn moeder daar niet helemaal eerlijk over was, maar dat ze voor de lieve vrede mijn broer de hand boven het hoofd hield.
En tijdens de verjaardag van zijn dochtertje twee jaar geleden begon mijn broer met het geven van een complimentje.
Hij zei: wat ben je gezellig vanavond en ik zei dank je wel, ik doe mijn best.
Maar hij ging door met te zeggen ; dat was gisteren wel anders en noemde een situatie die niet klopte.
Waarop ik mij (helaas) ben gaan verdedigen wat helemaal uit de hand is gelopen en ik kreeg (wederom) de schuld van het misverstand.
De schuld van mijn ouders, die er ook waren en van mijn tante.
Tussendoor heeft mijn broer mij nog proberen te verleiden tot een bepaald gesprek over een onderwerp waarvan ik wist (en hij ook) dat ik het daar beter niet over kon hebben met de mensen die daar op dat moment waren, omdat het te veel negatieve emoties opwekt en verder ook sowieso zinloos was.
En ik zou mij dat alles helemaal niet herinnerd hebben als het niet zo was dat ik er vanochtend achter ben gekomen dat hij de boel heeft lopen saboteren en manipuleren en dat niemand daar open over is geweest naar mij toe.
Het heeft bij mij en bij mijn ouders voor een boel ellende en extra stress gezorgd en ik snap niet zo goed wat hij ermee wilde winnen.
Zou hij jaloers zijn?
Waarom dan?
Hij heeft een leuke vrouw en twee gezonde kinderen, een mooi koophuis en een goede baan, meerdere vakanties per jaar en vrienden en hobby's en hij weet dat ik pas weer net ben opgeklommen uit een depressie.
Tijdens die depressie, die twee jaar duurde heeft hij mij, buiten de verjaardagen en familiebijeenkomsten om, twee keer uitgenodigd om te gaan bowlen en 1 keer zijn we wat gaan drinken, niet erg veel contact, maar ik dacht toch dat het wel goed zat.
Ik vond dat ook erg zorgzaam van hem.
Een tijdje geleden kwam hij langs met mijn vader om mij de les te lezen en onredelijke dingen voor te stellen en hij kwam erg betweterig en arrogant en dominant uit de hoek.
Hij zei dat hij wilde helpen, maar heeft daarna niet meer gevraagd hoe het was met mij en nu hoor ik dus dat hij degene was die ervoor heeft gezorgd dat ik niet welkom was op die avond bij mijn ouders.
Ik heb het gevoel dat hij mijn ouders heeft beinvoedt op zo'n manier dat het contact is spaak gelopen en ik hoor nu dat mijn moeder hem in bescherming heeft genomen, zodat ik niet negatief over hem zou denken.
Als het maatschappelijk werk er niet bij was geweest dan was dit niet naar buiten gekomen, maar nu ik het weet is er tenminste een soort van duidelijkheid. Elke keer werd door zowel mijn ouders als mijn broer gedaan alsof het allemaal aan mij lag en nu blijkt dat dit niet zo is, eindelijk.
Ik snap alleen nog steeds niets van de motieven van mijn broer en ik wil hem hier wel op gaan aanspreken, maar ik weet niet zo goed hoe ik dat moet doen.
Vanwege de feestdagen lukt het niet om een afspraak te plannen met maatschappelijk werk voor het eind van dit jaar, maar in de tussentijd houdt het me natuurlijk wel bezig.
Waarom zou mijn broer het contact op deze manier saboteren en hoe ga ik hier het beste mee om in de toekomst?
dinsdag 19 december 2017 om 13:36
Het waarom kan alleen je broer je vertellen, en als hij dat niet wil dan is dat heel jammer maar niets aan te doen.
Je kunt hier wel vragen naar het waarom of ernaar gissen of je ouders vragen maar met al die manieren ben je het aan het invullen voor een anderen. En dat moet je niet doen. NIVEA.
Stop met je moeder/ouders doorgeefpunt te laten zijn. Je moeder hoeft jouw broer niet te verdedigen richting jou en andersom ook niet.
Waarom voel jij je direct buitengesloten als je niet daar kunt eten als je broer er is? Mogen die mensen niets doen met elkaar zonder jou?
Hoe je er het beste mee om kunt gaan in de toekomst is discussies tijdig afkappen. Niet jezelf gaan zitten verdedigen als hij of je vader een preek geeft of zegt dat je gisteren niet aardig was. Gewoon rustig zeggen dat jij het anders ziet en dat je het er daarom verder niet over wilt hebben.
En verder gewoon wat afstand nemen van je broer.
Je kunt hier wel vragen naar het waarom of ernaar gissen of je ouders vragen maar met al die manieren ben je het aan het invullen voor een anderen. En dat moet je niet doen. NIVEA.
Stop met je moeder/ouders doorgeefpunt te laten zijn. Je moeder hoeft jouw broer niet te verdedigen richting jou en andersom ook niet.
Waarom voel jij je direct buitengesloten als je niet daar kunt eten als je broer er is? Mogen die mensen niets doen met elkaar zonder jou?
Hoe je er het beste mee om kunt gaan in de toekomst is discussies tijdig afkappen. Niet jezelf gaan zitten verdedigen als hij of je vader een preek geeft of zegt dat je gisteren niet aardig was. Gewoon rustig zeggen dat jij het anders ziet en dat je het er daarom verder niet over wilt hebben.
En verder gewoon wat afstand nemen van je broer.
dinsdag 19 december 2017 om 13:48
ingewikkeld verhaal.
Ik snap eigenlijk niet dat jouw moeder stress heeft als jouw broer 3 kwartier te laat komt.
Wordt zijn soep dan koud?
Jouw broer heeft zo te merken geen belangstelling voor jou.
Ik denk: maak het gezellig met jouw ouders, en doe geen moeite om contact met jouw broer te hebben.
Hij maakt het zo al ongezellig genoeg.
En het lijkt erop dat hij jouw ouders manipuleert.
Je mag ze erop aanspreken als ze jou onredelijk behandelen (bijv. dat zeuren over op tijd komen, en dan afreageren dat jouw broer te laat is).
Ik snap eigenlijk niet dat jouw moeder stress heeft als jouw broer 3 kwartier te laat komt.
Wordt zijn soep dan koud?
Jouw broer heeft zo te merken geen belangstelling voor jou.
Ik denk: maak het gezellig met jouw ouders, en doe geen moeite om contact met jouw broer te hebben.
Hij maakt het zo al ongezellig genoeg.
En het lijkt erop dat hij jouw ouders manipuleert.
Je mag ze erop aanspreken als ze jou onredelijk behandelen (bijv. dat zeuren over op tijd komen, en dan afreageren dat jouw broer te laat is).
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
dinsdag 19 december 2017 om 13:51
Het gevoel dat er iets scheef zat waar ik de vinger niet op kon leggen klopte dus wel.
Maar ik durfde niet te denken dat mijn broer zo zou doen.
Dat valt me behoorlijk tegen.
Ik was een beetje teleurgesteld inderdaad, omdat ik aan de ene kant het signaal krijg van mijn ouders dat ze het fijn vinden als ik vaker langs zou komen, maar toen ik dat daadwerkelijk voorstelde werd er raar terughoudend gereageerd.
Soms kun je gewoon voelen dat er iets niet in de haak is, maar als mensen niet eerlijk en open tegen je zijn dan is het lastig om daar goed op te reageren.
Ik dacht alleen wel af en toe; word ik nou gek of wat is er aan de hand?
Natuurlijk mogen ze van alles doen zonder mij.
Zij wonen overigens ook vlak bij elkaar en zien elkaar bijna dagelijks, ik wilde gewoon 1 avondje per week langskomen en ja...het was vreemd hoe daar door mijn moeder op gereageerd werd.
Achteraf klopt mijn gevoel ook, want ze was niet eerlijk omdat ze niet tegen mij durfde te vertellen dat mijn broer had gezegd dat hij niet wilde dat ik kwam.
Ik vraag me nu af of dit wel de hele waarheid is.
De vrouw van maatschappelijk werk vond het ook raar, ik zag het aan haar gezichtsuitdrukking, ze gaat mij er nog over bellen.
Ik vind het erg lastig dat mijn moeder mijn broer zo verdedigt, het geeft veel onduidelijkheid, ik zou liever open willen spreken, maar dat is lastig als er allerlei dingen voor me verzwegen worden.
Nu heeft mijn moeder het verteld...maar alleen maar omdat maatschappelijk werk het gesprek structureerde en er daardoor uitkwam dat mijn ouders mij de schuld gaven van het weinige contact.
Toen puntje bij paaltje kwam bleek dat dus niet aan mij maar aan mijn broer te liggen.
Ik had juist in de laatste maanden allerlei pogingen gedaan om meer en beter contact te hebben, waaronder; regelmatig even bellen, hen uitnodigen bij mij en vragen of ik mocht langskomen bij hen om gezamenlijk te eten.
Toch zat bij hen heel hardnekkig in hun gedachten dat het andersom was en dat ik degene was die het contact saboteerde.
En toen bleek mijn broer er ineens een hele grote rol in te hebben gehad dat ik niet welkom was bij hen.
Ik ben er even best door geraakt momenteel moet ik zeggen.
Ik begrijp er niets van.
Maar ik durfde niet te denken dat mijn broer zo zou doen.
Dat valt me behoorlijk tegen.
Ik was een beetje teleurgesteld inderdaad, omdat ik aan de ene kant het signaal krijg van mijn ouders dat ze het fijn vinden als ik vaker langs zou komen, maar toen ik dat daadwerkelijk voorstelde werd er raar terughoudend gereageerd.
Soms kun je gewoon voelen dat er iets niet in de haak is, maar als mensen niet eerlijk en open tegen je zijn dan is het lastig om daar goed op te reageren.
Ik dacht alleen wel af en toe; word ik nou gek of wat is er aan de hand?
Natuurlijk mogen ze van alles doen zonder mij.
Zij wonen overigens ook vlak bij elkaar en zien elkaar bijna dagelijks, ik wilde gewoon 1 avondje per week langskomen en ja...het was vreemd hoe daar door mijn moeder op gereageerd werd.
Achteraf klopt mijn gevoel ook, want ze was niet eerlijk omdat ze niet tegen mij durfde te vertellen dat mijn broer had gezegd dat hij niet wilde dat ik kwam.
Ik vraag me nu af of dit wel de hele waarheid is.
De vrouw van maatschappelijk werk vond het ook raar, ik zag het aan haar gezichtsuitdrukking, ze gaat mij er nog over bellen.
Ik vind het erg lastig dat mijn moeder mijn broer zo verdedigt, het geeft veel onduidelijkheid, ik zou liever open willen spreken, maar dat is lastig als er allerlei dingen voor me verzwegen worden.
Nu heeft mijn moeder het verteld...maar alleen maar omdat maatschappelijk werk het gesprek structureerde en er daardoor uitkwam dat mijn ouders mij de schuld gaven van het weinige contact.
Toen puntje bij paaltje kwam bleek dat dus niet aan mij maar aan mijn broer te liggen.
Ik had juist in de laatste maanden allerlei pogingen gedaan om meer en beter contact te hebben, waaronder; regelmatig even bellen, hen uitnodigen bij mij en vragen of ik mocht langskomen bij hen om gezamenlijk te eten.
Toch zat bij hen heel hardnekkig in hun gedachten dat het andersom was en dat ik degene was die het contact saboteerde.
En toen bleek mijn broer er ineens een hele grote rol in te hebben gehad dat ik niet welkom was bij hen.
Ik ben er even best door geraakt momenteel moet ik zeggen.
Ik begrijp er niets van.
dinsdag 19 december 2017 om 14:02
En inderdaad ben ik niet van plan om dingen moeilijker te maken.
Ik ben ook gewoon te bang om hem nu ineens aan te spreken...dadelijk heb ik het weer gedaan.
Dat durf ik nu niet eens.
Ik moet sowieso eerst de emotie een beetje een plekje gaan geven.
De verbazing, de onmacht, het gevoel toch een soort van een beetje verraden te zijn.
Mijn broer zei dat hij me wilde helpen ene tijdje geleden, daar had ik hem overigens niet om gevraagd.
Hij was ineens hier samen met mijn vader en vond dat ik allerlei dingen anders moest doen en dan wilde hij wel helpen.
Hij zei dat hij dacht dat ik misschien een postnatale depressie zou krijgen...dit soort dingen werden niet rustig of liefdevol gebracht, maar echt met letterlijk een wijzend vingertje en op een dominante manier.
Het was geen gesprek maar een preek en ik heb heel veel moeten slikken die dag.
Alles onder het mom van enkel goede bedoelingen en bezorgdheid en voor mijn eigen bestwil.
Ik ben heel rustig gebleven en heb zo veel mogelijk proberen te doen wat zij zeiden.
Later niets meer van mijn broer gehoord.
Geen telefoontje of iets.
En nu hoor ik dat hij zelfs heeft gezegd; als zij komt dan kom ik niet.
Ik ben naar hem toe altijd vriendelijk en respectvol geweest.
Dus ik vind het erg moeilijk om te begrijpen.
Ik ben ook gewoon te bang om hem nu ineens aan te spreken...dadelijk heb ik het weer gedaan.
Dat durf ik nu niet eens.
Ik moet sowieso eerst de emotie een beetje een plekje gaan geven.
De verbazing, de onmacht, het gevoel toch een soort van een beetje verraden te zijn.
Mijn broer zei dat hij me wilde helpen ene tijdje geleden, daar had ik hem overigens niet om gevraagd.
Hij was ineens hier samen met mijn vader en vond dat ik allerlei dingen anders moest doen en dan wilde hij wel helpen.
Hij zei dat hij dacht dat ik misschien een postnatale depressie zou krijgen...dit soort dingen werden niet rustig of liefdevol gebracht, maar echt met letterlijk een wijzend vingertje en op een dominante manier.
Het was geen gesprek maar een preek en ik heb heel veel moeten slikken die dag.
Alles onder het mom van enkel goede bedoelingen en bezorgdheid en voor mijn eigen bestwil.
Ik ben heel rustig gebleven en heb zo veel mogelijk proberen te doen wat zij zeiden.
Later niets meer van mijn broer gehoord.
Geen telefoontje of iets.
En nu hoor ik dat hij zelfs heeft gezegd; als zij komt dan kom ik niet.
Ik ben naar hem toe altijd vriendelijk en respectvol geweest.
Dus ik vind het erg moeilijk om te begrijpen.
dinsdag 19 december 2017 om 14:13
Ik vind het zelf een verwarrend verhaal, ik ben er een beetje van in de war.
Het lukt me niet goed om het nu beter samen te vatten.
Helaas.
Ik probeer duidelijkheid te krijgen terwijl ik het schrijf.
Het heeft me best geraakt, emotioneel.
Ik ben een beetje boos, maar vooral ook verdrietig en verbaasd.
Ik wil niet te veel invullen, maar dat is lastig als er zo weinig openheid is.
Aan de ene kant is het een opluchting dat ik nu een beetje beter weet wat er speelt en dat ik het me niet allemaal in mijn hoofd haal.
Aan de andere kant weet ik even niet zo goed hoe verder met mijn broer.
Wat zou hij nodig hebben van mij om weer een beter contact te kunnen hebben?
Heb ik iets gedaan vroeger wat hem nu dwars zit?
Is hij zelf depressief of voelt hij zich onbegrepen door mij?
Waarom is hij zo hard/streng naar mij toe?
Ik zit vol met vragen en nu is het misschien niet het moment om ze te gaan stellen.
Hem ineens op te bellen of op de stoep te staan, het zou te onverwacht en impulsief zijn.
Te agressief overkomen om nu ineens "verhaal te gaan halen".
Maar het valt me zo rauw op m'n dak.
dinsdag 19 december 2017 om 14:13
Begrijp ik het goed, dat je broer een gezin met kinderen heeft en jij ook met je eigen gezin bezig bent? Dan hoort daar je prioriteit te liggen.
Daarnaast is er het contact met je ouders, en helaas verloopt dat niet altijd optimaal, net zoals het contact tussen volwassen broers en zussen.
Dan begrijp ik dat je depressief geweest bent.,dat kan ook een oorzaak zijn dat de verhoudingen wat moeilijk liggen.
Hoe dan ook, concentreer je op je eigen gezin.
Daarnaast is er het contact met je ouders, en helaas verloopt dat niet altijd optimaal, net zoals het contact tussen volwassen broers en zussen.
Dan begrijp ik dat je depressief geweest bent.,dat kan ook een oorzaak zijn dat de verhoudingen wat moeilijk liggen.
Hoe dan ook, concentreer je op je eigen gezin.
dinsdag 19 december 2017 om 14:14
dinsdag 19 december 2017 om 14:20
Waarom zou het nu niet het moment zijn om te vragen wat er is?shisha schreef: ↑19-12-2017 14:13Ik vind het zelf een verwarrend verhaal, ik ben er een beetje van in de war.
Het lukt me niet goed om het nu beter samen te vatten.
Helaas.
Ik probeer duidelijkheid te krijgen terwijl ik het schrijf.
Het heeft me best geraakt, emotioneel.
Ik ben een beetje boos, maar vooral ook verdrietig en verbaasd.
Ik wil niet te veel invullen, maar dat is lastig als er zo weinig openheid is.
Aan de ene kant is het een opluchting dat ik nu een beetje beter weet wat er speelt en dat ik het me niet allemaal in mijn hoofd haal.
Aan de andere kant weet ik even niet zo goed hoe verder met mijn broer.
Wat zou hij nodig hebben van mij om weer een beter contact te kunnen hebben?
Heb ik iets gedaan vroeger wat hem nu dwars zit?
Is hij zelf depressief of voelt hij zich onbegrepen door mij?
Waarom is hij zo hard/streng naar mij toe?
Ik zit vol met vragen en nu is het misschien niet het moment om ze te gaan stellen.
Hem ineens op te bellen of op de stoep te staan, het zou te onverwacht en impulsief zijn.
Te agressief overkomen om nu ineens "verhaal te gaan halen".
Maar het valt me zo rauw op m'n dak.
Bel hem op en zeg 'ff normaal lullen nu of anders opbokken.'
Je moet voortaan meteen duidelijkheid vragen anders zit je volgende keer weer met zo'n vaag verhaal.
dinsdag 19 december 2017 om 14:28
Er is geen diagnose of zoiets dat er nu iets mis zou zijn met mij als dat is wat je bedoelt.
Ik ben drie jaar geleden wel via een ernstige burnout in een diepe depressie beland.
Die depressie is sinds ruim een jaar helemaal voorbij, alleen nu kunnen zij hun zorgen om mij niet loslaten.
Zij vinden mij een zorgenkindje.
Wat ik tot nu toe heb begrepen is dat zij zich zo veel zorgen maken dat ze verder geen ruimte hebben voor iets anders dan voor hun zorgen om mij.
Dat zeggen ze ook letterlijk zo.
het is mij ook verweten dat zij zich zorgen maken en dat ik te weinig langskom en te weinig contact opneem.
Dat zij door mij niet kunnen slapen is mij ook verweten.
Ik heb hen gezegd dat het stukken beter gaat met mij en gezegd dat het niet nodig is dat zij zich zo veel zorgen maken om mij en om mijn toekomst.
Zij zeggen dat ze niet anders kunnen.
Ik heb hen gevraagd om toch te proberen om de zorgen wat minder de overhand te laten nemen, zodat er weer ruimte is voor een normaal contact, voor gezelligheid en voor plezier en ontspanning.
Ik ben niet de dochter waarop ze hadden gehoopt.
Dat is wel duidelijk.
Dat ik hen heb teleurgesteld.
Dat heeft mijn vader ook uitgesproken.
Toch probeer ik er het beste van te maken nu.
Probeer ik gezellig te zijn, hen gerust te stellen, het contact te onderhouden...
Er zit niets anders op, vandaar de gesprekken, ik wil graag een beter contact, ik blijf het proberen.
En zij ook anders hadden ze niet willen praten, dus we willen allebei, mijn ouders en ik.
dinsdag 19 december 2017 om 14:37
Tijd om je los te maken.shisha schreef: ↑19-12-2017 14:28Er is geen diagnose of zoiets dat er nu iets mis zou zijn met mij als dat is wat je bedoelt.
Ik ben drie jaar geleden wel via een ernstige burnout in een diepe depressie beland.
Die depressie is sinds ruim een jaar helemaal voorbij, alleen nu kunnen zij hun zorgen om mij niet loslaten.
Zij vinden mij een zorgenkindje.
Wat ik tot nu toe heb begrepen is dat zij zich zo veel zorgen maken dat ze verder geen ruimte hebben voor iets anders dan voor hun zorgen om mij.
Dat zeggen ze ook letterlijk zo.
het is mij ook verweten dat zij zich zorgen maken en dat ik te weinig langskom en te weinig contact opneem.
Dat zij door mij niet kunnen slapen is mij ook verweten.
Ik heb hen gezegd dat het stukken beter gaat met mij en gezegd dat het niet nodig is dat zij zich zo veel zorgen maken om mij en om mijn toekomst.
Zij zeggen dat ze niet anders kunnen.
Ik heb hen gevraagd om toch te proberen om de zorgen wat minder de overhand te laten nemen, zodat er weer ruimte is voor een normaal contact, voor gezelligheid en voor plezier en ontspanning.
Ik ben niet de dochter waarop ze hadden gehoopt.
Dat is wel duidelijk.
Dat ik hen heb teleurgesteld.
Dat heeft mijn vader ook uitgesproken.
Toch probeer ik er het beste van te maken nu.
Probeer ik gezellig te zijn, hen gerust te stellen, het contact te onderhouden...
Er zit niets anders op, vandaar de gesprekken, ik wil graag een beter contact, ik blijf het proberen.
En zij ook anders hadden ze niet willen praten, dus we willen allebei, mijn ouders en ik.
dinsdag 19 december 2017 om 14:38
En weer valt me op, dat je over familiecontact praat alsof je nog bij je ouders thuiswoont.shisha schreef: ↑19-12-2017 14:28Er is geen diagnose of zoiets dat er nu iets mis zou zijn met mij als dat is wat je bedoelt.
Ik ben drie jaar geleden wel via een ernstige burnout in een diepe depressie beland.
Die depressie is sinds ruim een jaar helemaal voorbij, alleen nu kunnen zij hun zorgen om mij niet loslaten.
Zij vinden mij een zorgenkindje.
Wat ik tot nu toe heb begrepen is dat zij zich zo veel zorgen maken dat ze verder geen ruimte hebben voor iets anders dan voor hun zorgen om mij.
Dat zeggen ze ook letterlijk zo.
het is mij ook verweten dat zij zich zorgen maken en dat ik te weinig langskom en te weinig contact opneem.
Dat zij door mij niet kunnen slapen is mij ook verweten.
Ik heb hen gezegd dat het stukken beter gaat met mij en gezegd dat het niet nodig is dat zij zich zo veel zorgen maken om mij en om mijn toekomst.
Zij zeggen dat ze niet anders kunnen.
Ik heb hen gevraagd om toch te proberen om de zorgen wat minder de overhand te laten nemen, zodat er weer ruimte is voor een normaal contact, voor gezelligheid en voor plezier en ontspanning.
Ik ben niet de dochter waarop ze hadden gehoopt.
Dat is wel duidelijk.
Dat ik hen heb teleurgesteld.
Dat heeft mijn vader ook uitgesproken.
Toch probeer ik er het beste van te maken nu.
Probeer ik gezellig te zijn, hen gerust te stellen, het contact te onderhouden...
Er zit niets anders op, vandaar de gesprekken, ik wil graag een beter contact, ik blijf het proberen.
En zij ook anders hadden ze niet willen praten, dus we willen allebei, mijn ouders en ik.
Het komt op mij niet volwassen over.
dinsdag 19 december 2017 om 14:39
Ik begrijp wel wat je wilt zeggen.Watisernouweer schreef: ↑19-12-2017 14:13Begrijp ik het goed, dat je broer een gezin met kinderen heeft en jij ook met je eigen gezin bezig bent? Dan hoort daar je prioriteit te liggen.
Daarnaast is er het contact met je ouders, en helaas verloopt dat niet altijd optimaal, net zoals het contact tussen volwassen broers en zussen.
Dan begrijp ik dat je depressief geweest bent.,dat kan ook een oorzaak zijn dat de verhoudingen wat moeilijk liggen.
Hoe dan ook, concentreer je op je eigen gezin.
Het is lastig om afstand te nemen, want dat wordt mij dan ook weer verweten.
Dan word ik gebeld door mijn moeder, door mijn vader en broer opgezocht, door de huisarts zelfs gebeld, omdat mijn moeder na een beetje doorvragen tegen de huisarts heeft gezegd dat ik geen huis heb en zwanger ben zonder dat er een huis is voor het kind...terwijl dat dus niet waar is!
Laatst belde ook mijn tante met de vraag (en het stille verwijt): ze maken zich zo'n zorgen, dus waarom kom je niet vaker langs..dat is toch een kleine moeite?
Terwijl ik probeer om vaker langs te komen, maar dat juist door hen zelf wordt afgehouden.
Terwijl ik heb gevraagd of ze vaker zouden willen bellen, dat me dat fijn lijkt.
Dat doen ze dan niet.
Als ik dan bel hebben ze weinig tijd, staan ze hier onverwacht voor de deur en bied ik ze koffie en thee aan willen ze niet even blijven, het is echt heel erg verwarrend als ze dan vervolgens gaan zeggen dat ik te weinig contact zoek.
Dat het aan mij ligt.
Ik word er ook onzeker en verdrietig van.
En het frustreert me.
Ik zoek nu naar een manier om de misverstanden de wereld uit te helpen zodat ik weer redelijk met ze om kan gaan.
dinsdag 19 december 2017 om 14:43
Shisha, het klinkt toch alsof er iets met je is. Wat jij beschrijft, is geen normale situatie. Je bent toch al ruim volwassen?shisha schreef: ↑19-12-2017 14:39Ik begrijp wel wat je wilt zeggen.
Het is lastig om afstand te nemen, want dat wordt mij dan ook weer verweten.
Dan word ik gebeld door mijn moeder, door mijn vader en broer opgezocht, door de huisarts zelfs gebeld, omdat mijn moeder na een beetje doorvragen tegen de huisarts heeft gezegd dat ik geen huis heb en zwanger ben zonder dat er een huis is voor het kind...terwijl dat dus niet waar is!
Laatst belde ook mijn tante met de vraag (en het stille verwijt): ze maken zich zo'n zorgen, dus waarom kom je niet vaker langs..dat is toch een kleine moeite?
Terwijl ik probeer om vaker langs te komen, maar dat juist door hen zelf wordt afgehouden.
Terwijl ik heb gevraagd of ze vaker zouden willen bellen, dat me dat fijn lijkt.
Dat doen ze dan niet.
Als ik dan bel hebben ze weinig tijd, staan ze hier onverwacht voor de deur en bied ik ze koffie en thee aan willen ze niet even blijven, het is echt heel erg verwarrend als ze dan vervolgens gaan zeggen dat ik te weinig contact zoek.
Dat het aan mij ligt.
Ik word er ook onzeker en verdrietig van.
En het frustreert me.
Ik zoek nu naar een manier om de misverstanden de wereld uit te helpen zodat ik weer redelijk met ze om kan gaan.
dinsdag 19 december 2017 om 14:48
Ja daar heb ik het met maatschappelijk werk ook over gehad.Watisernouweer schreef: ↑19-12-2017 14:38En weer valt me op, dat je over familiecontact praat alsof je nog bij je ouders thuiswoont.
Het komt op mij niet volwassen over.
Zij blijven mij ook telkens in die rol duwen.
Zij zijn slachtoffer van hun zorgen, tenminste, dat is de rol die zij zelf innemen.
Ik heb hen gevraagd om mij wat meer los te laten, in hun gedachten en emoties zodat er een meer gelijkwaardig contact kan ontstaan, zonder dat er meteen echt flink afstand genomen hoeft te worden.
Ik vind overigens dat zij het zich zorgen maken een beetje lijken te misbruiken als een soort van chantage middel.
Als ik de dingen niet zo doe als dat hen het beste lijkt, dan maken zij zich zorgen en dan is dat mijn schuld, dan wordt mij dat verweten.
Naar mij werd niet echt geluisterd, dus vandaar het maatschappelijk werk erbij gehaald.
Nu moeten ze toch wel een beetje ook naar mij luisteren.
En ik ben bang om weer onaardig gevonden te worden door hen, puur omdat ik mijn eigen mening en gevoelens uit.
Maar als ik het te snel doe dan werkt het niet, te bruut werkt niet, dan gaat mijn moeder huilen en zo.
Ik moet echt voorzichtig te werk gaan om hen niet te veel te kwetsen.
Ik probeer te leren hoe ik met hen kan communiceren, want het lijkt soms alsof we een andere taal spreken.
dinsdag 19 december 2017 om 14:50
Dan is het jouw volwassen taak om zelf dat imago te veranderen.
Ga op eigen benen staan, maak zelfstandige beslissingen, dop je eigen boontjes en wees autonoom.
Probeer je niet langer in bochten te wringen om het 'goed' te doen, om erkenning en waardering te krijgen voor wie je bent en wat je doet.
Als jij hen geen reden tot 'zorgen maken' geeft, zal dat vanzelf ophouden.
Iets anders is of dat je lukt.
Gezien je posthistorie en je berichten vraag ik me dat oprecht af en eerlijk gezegd vind ik allemaal (gezien je zwangerschap etc) ook wat zorgelijk.
Zorg in elk geval dat er (professionele) hulp onder handbereik is.
dinsdag 19 december 2017 om 14:52
Ik ga heel voorzichtig zijn Shisha. Kijk eens objectief naar je situatie. Je eigen situatie zoals je die in een eerder topic schetste. Als ik je moeder was dan zou ik me heel veel zorgen maken over mijn kind en toekomstige kleinkind. Zie je dat?
oudblond wijzigde dit bericht op 19-12-2017 15:05
0.68% gewijzigd
Als het gras bij de buren altijd groener is dan is het kunstgras
