Psyche
alle pijlers
Mijzelf soms minder voelen omdat ik ''niets'' heb neergezet.
zondag 25 juni 2017 om 23:51
Ooh wat herkenbaar!sugarmiss schreef: ↑25-06-2017 15:06Herkenbaar.
Ik ben eind 30 gaan samenwonen. Vanaf toen werd ik anders benaderd door mensen. Zeker toen ik ook nog een kind kreeg.
Ik kan mijn vinger er niet op leggen wat het nu precies is. Maar ik voel het wel.
Of je er nu ineens bij hoort bij de gezinnen en stelletjes. Alsof ze je stiekem toch altijd meewarig naar je hebben gekeken als de zielige single. Ik werd ineens ook serieuzer genomen op mijn werk.
Heel vreemd.
Ik heb best veel collega's die ook zo tussen de 25-35 zijn, en op twee na (waaronder ik) hebben ze allemaal een langdurige relatie en twee van hen ook kinderen.
Merk toch dat ik best wel mijn best moet doen om niet als ''de grappige clown'' van de afdeling behandeld te worden. Ik gedraag mij helemaal niet als clown, maar ik heb toch wel een ietwat ander leven dan de meeste anderen : Ik ga vaak nog uit in het weekend, kan mijzelf ook financieel meer veroorloven omdat ik nog vrij goedkoop woon, geen kinderen heb en ook geen etentjes/valentijnsdag en dit jaar zelfs geen zomervakantie.
Het is dan al vrij snel zo als je dan op maandagochtend op je werk komt dat je opmerkingen krijgt als ''Hee goedemorgen. Jij ziet er uit alsof je een zwaar weekend hebt gehad. Wat heb je nu weer allemaal uitgespookt? Je hebt zeker maar een paar uurtjes geslapen?!''
Dit onder het motto ''Jij bent vrijgezel, dus je leeft in het weekend als een losgeslagen beest''. Terwijl ik mijn hand ervoor in het vuur durf te steken dat ik van die hele groep collega's zeker tot de top 3 behoort die in haar leven het minste drank en drugs heeft gebruikt. Maar dat soort verhaaltjes gaan zo snel en gemakkelijk een eigen leven leiden. Mensen schrijven je vanzelf al bepaalde kenmerken toe, puur omdat je vrijgezel bent. Voor ik het wist was ik de ''losbol'' van de afdeling, omdat je maar één keer hoefde te zeggen dat je op vrijdag een terrasje had gepakt met twee vriendinnen, waar anderen dan meteen van maakten dat je helemaal van het pad af was gegaan, ''want dat doe je als single''.
zondag 25 juni 2017 om 23:53
Of dat sommige vrouwelijke collega's bij elke enigszins leuk ogende mannelijke collega tegen mij denken te moeten zeggen ''Wat vind je van hem dan?''.
En dan antwoord ik gewoon eerlijk : Ja hij ziet er uit als een leuke man.
Echter voor ik het wist vlogen mij teksten om de oren als ''Hihihih, jij zit eens even lekker uitgebreid al die mannen hier te bekijken hé?! Stoeipoes dat je dr bent. Nou genieten hoor van dat vrijgezelle leven, jij kunt tenminste elk weekend iets nieuws uit proberen''.
Ehm, word ik hier nu als een soort halve prostituee neergezet? Ik heb nauwelijks mannen in mijn bed, en jullie vragen aan mij een mening over een bepaalde man. Ik begin helemaal nergens over.
En dan antwoord ik gewoon eerlijk : Ja hij ziet er uit als een leuke man.
Echter voor ik het wist vlogen mij teksten om de oren als ''Hihihih, jij zit eens even lekker uitgebreid al die mannen hier te bekijken hé?! Stoeipoes dat je dr bent. Nou genieten hoor van dat vrijgezelle leven, jij kunt tenminste elk weekend iets nieuws uit proberen''.
Ehm, word ik hier nu als een soort halve prostituee neergezet? Ik heb nauwelijks mannen in mijn bed, en jullie vragen aan mij een mening over een bepaalde man. Ik begin helemaal nergens over.
maandag 26 juni 2017 om 06:51
Dat ís ook heel anders! Het is natuurlijk niet voor niks dat dit soort ideeën bestaan.RedCorvette schreef: ↑25-06-2017 23:43Dit is inderdaad wel hoe ik het ook ervaar.
Daarom kijk ik denk ik ook best wel ''op'' tegen mensen die dat al ''bereikt hebben''. Je schuift inderdaad een plek op in ''the circle of life'' of iets dergelijks. Ik merk ook dat ik als vrijgezel, hoewel ik gewoon op mijzelf woon, mijzelf toch nog primair een kind van mijn ouders voel.
Als ik bij mijn ouders thuis ben, is de verstandhouding ook eigenlijk nog hetzelfde als toen ik bijvoorbeeld 16 was. Natuurlijk gedraag ik mijzelf volwassener, maar ik ben en blijf gewoon het kind in huis. Heel anders dan hoe mijn opa en oma bijvoorbeeld weer tegen MIJN ouders deden toen mijn moeder al getrouwd was met mijn vader en wanneer mijn ouders met ons bij mijn opa en oma gingen eten : Die verstandhouding tussen mijn ouders en mijn opa en oma was al veel volwassener.
Dat kwam ook gewoon omdat mijn ouders inderdaad zelf echt iets hadden opgebouwd : Een eigen gezin. En natuurlijk heeft dat niet alleen maar voordelen, maar ik denk inderdaad wel dat het toch het beeld van de maatschappij ten opzichte van jouzelf verandert. Je bent niet meer alleen een individu, maar ook opeens ''de partner van'' en ''de vader/ moeder van''. Je hebt echt mensen op de wereld die enorm van jou afhankelijk zijn, waar jij helemaal voor verantwoordelijk bent. En anderen hebben misschien weer mantelzorg, maat dat vind ik toch iets anders als je eigen kind of je vrouw.
maandag 26 juni 2017 om 07:14
Iedereen die allebei kent (waaronder ikzelf) zal bevestigen, dat de levenslange zorg voor je kinderen, die bij je in huis wonen en over wie je 24/7 de verantwoordelijkheid hebt, een grotere verantwoordelijkheid is dan de vaak gedeelde (mantel)zorg voor iemand die ergens ander woont en wat vaak een paar jaar duurt en waar ook anderen bij betrokken zijn.Timetraveler schreef: ↑25-06-2017 18:36Maar dit zijn allemaal aannames en vooroordelen, dat mensen met kinderen meer zorg/verantwoordelijkheden/volwassenheid hebben. Wat te denken van bijvoorbeeld mantelzorg?
Daarbij verandert je positie daarmee niet in de familie. Je blijft gewoon kind en schuift niet op. Voor veel mensen is dit nog altijd een belangrijke overgang.
Dat kun je bagatelliseren, maar zo werkt het voor heel veel mensen die een huwelijk aangaan en kinderen krijgen wél. En dus ook voor de mensen eromheen.
maandag 26 juni 2017 om 07:26
Ik kan me niet herinneren dat ik het veel heb gehad over grote mensen dingen. En ik heb toch echt een huis gekocht en ben getrouwd, maar dat eerste is gewoon een zakelijke oveteenkomst waarover niet bijster veel te vertellen valt en van het tweede hebben we een mooi feest gemaakt, dus was ook niet echt grotemensenachtig.Coco87 schreef: ↑25-06-2017 20:14Ik begrijp dat je dit gevoel hebt, want ik hoor het vaker van mensen die in dezelfde situatie zitten als jij. Dan kunnen anderen kletsen als brugman, maar het is denk ik moeilijk om dat allemaal aan te nemen. Ik heb eigenlijk altijd relaties gehad en met mijn huidige vriend een aantal jaren samen en we hebben een koophuis en beiden een vaste baan. Toch maak je me nergens minder blij mee dan praten over "grote mensen" dingen als hypotheken, contracten, kinderen, trouwen, noem maar op. Nog steeds verkeer ik vaak liever in het gezelschap van de singles of de jongeren die veel energie steken om allerlei dingen in het leven te doen. Het maakt ze op 1 of andere manier interessant dat ze veel met zichzelf bezig zijn en ontwikkeling e.d. Daarmee wil ik niet zeggen dat alle getrouwde mensen met kinderen saai zijn, maar doorgaans lopen dergelijke gesprekken vaak hetzelfde. Ik denk dat het ook een kwestie is van hoe authenthiek durf/kun je zijn. Ik heb geen boodschap aan sociale conventies dus ik trek ook het liefst op met mensen die dat zo hebben. Mensen die constant zaniken over "goh heeft die en die nou nog geen relatie" vind ik echt te treurig voor woorden.
Verder heb ik niet zoveel met materiële zaken, dus lullen over keukens enzo vind ik absoluut niet interessant. Ik praat dan liever over wat mensen drijft, over dromen en reizen en bijvoorbeeld een gedeelde passie.
Het ligt denk ik meer aan wat voor type je bent. Ik ken ook wel singles die een appartement kopen en daar dan maandenlang over doorzagen (vloeren, nieuwe keuken erin, meubels, etc.)
Ik vind dat altijd wat saai. Net als dat ik niet de behoefte voel om te praten over luiers en flesjes en slaapjes enzo.
maandag 26 juni 2017 om 07:31
En dat ligt dus heel erg aan jouw eigen gezinssituatie met kinderen, en de situatie van mantelzorg. Niet elke situatie kan 1 op 1 met elkaar vergeleken worden. En wat betreft hoe je wordt gezien in de familie; ik vind dat eerlijk gezegd nogal... mensen tekort doen om hun mate van volwassenheid/positie in de familie te meten aan of je wel of geen kinderen/partner hebt. Dat het voor veel mensen dan zo werkt zegt mij dan weer niks. Ik vind het knap dat mensen kinderen tot aan hun volwassenheid weten te begeleiden en op te voeden. Maar mensen met kinderen/partner een andere (hogere? meer volwassene?) positie toebedelen dan mensen die dat niet hebben vind ik grote onzin.L0t schreef: ↑26-06-2017 07:14Iedereen die allebei kent (waaronder ikzelf) zal bevestigen, dat de levenslange zorg voor je kinderen, die bij je in huis wonen en over wie je 24/7 de verantwoordelijkheid hebt, een grotere verantwoordelijkheid is dan de vaak gedeelde (mantel)zorg voor iemand die ergens ander woont en wat vaak een paar jaar duurt en waar ook anderen bij betrokken zijn.
Daarbij verandert je positie daarmee niet in de familie. Je blijft gewoon kind en schuift niet op. Voor veel mensen is dit nog altijd een belangrijke overgang.
Dat kun je bagatelliseren, maar zo werkt het voor heel veel mensen die een huwelijk aangaan en kinderen krijgen wél. En dus ook voor de mensen eromheen.
maandag 26 juni 2017 om 07:46
Het is niet iets wat ik of anderen hebben bedacht. Het is hoe het werkt wanneer je een kind krijgt. De band met naaste familie verandert, omdat zij opa/oma oom/ tante worden van jouw kind. Jij vervult daarmee ook een andere functie binnen de familie.
Als je geen partner hebt en geen kinderen krijgt, dan verandert dit niet. Je blijft als het ware de positie innemen zoals je die altijd hebt gehad: de positie van het kind.
Nogmaals niet mijn mening, maar gewoon een beschrijving van hoe het in heel veel gevallen werkt.
Als je geen partner hebt en geen kinderen krijgt, dan verandert dit niet. Je blijft als het ware de positie innemen zoals je die altijd hebt gehad: de positie van het kind.
Nogmaals niet mijn mening, maar gewoon een beschrijving van hoe het in heel veel gevallen werkt.
maandag 26 juni 2017 om 15:05
Dit klopt wel denk ik.L0t schreef: ↑26-06-2017 07:46Het is niet iets wat ik of anderen hebben bedacht. Het is hoe het werkt wanneer je een kind krijgt. De band met naaste familie verandert, omdat zij opa/oma oom/ tante worden van jouw kind. Jij vervult daarmee ook een andere functie binnen de familie.
Als je geen partner hebt en geen kinderen krijgt, dan verandert dit niet. Je blijft als het ware de positie innemen zoals je die altijd hebt gehad: de positie van het kind.
Nogmaals niet mijn mening, maar gewoon een beschrijving van hoe het in heel veel gevallen werkt.
Echter ligt het nog altijd bij jezelf hoe je uiteindelijk wordt gezien door je omgeving.
Je bent en blijft als persoon een individu. Zowel feitelijk als juridisch ben je gewoon een eigen entiteit, waarover anderen (tenzij je onder bewind staat, niet toerekeningsvatbaar bent of nog een kind bent) simpelweg niets te zeggen hebben. Of je nu tien kinderen hebt of nul.
Ik heb ook heel lang een periode gehad waarin mijn ouders mij bleven behandelen alsof ik hun kind was. Ze bemoeiden zich met de inrichting van mijn huis, gaven me allerlei ongevraagd advies, werden zelfs boos toen ik met kerst niet naar de kerk wilde. Terwijl ik toen al 26 was, een fulltime baan had, op mijzelf woonde.
Echter had ik geen kinderen, was ik vrijgezel, en zagen zij me eerder als hun kind dat een paar kilometer verderop woonde dan als een zelfstandig, volwassen individu dat voor zichzelf dingen kan beslissen. Terwijl mijn zusje die wel al een vriend had, wel als zodanig werd behandeld.
Ik heb toen duidelijk even een periode afstand van mijn ouders genomen. Ze begrepen er niets van, hadden er natuurlijk ook weer een mening over. Maar dit was noodzakelijk om hen duidelijk te maken dat ik weliswaar nog altijd hun kind ben, maar niet meer zit te wachten op hun bemoeienis over hoe ik mijn dagelijks leven ideel, of ik wel of niet naar de kerk wil, of ik wel of niet mijn geld aan een nieuwe auto wil uitgeven. Dat heeft bijna een jaar geduurd die periode, maar het is ze nu wel duidelijk denk ik.
zondag 16 juli 2017 om 11:35
Oeh RedCorvette dit is wel heel erg herkenbaar voor mij...
Ik moet nog even alles lezen, maar je omschrijft precies hoe ik me ook al een tijd voel.
Het is niet eens zo zeer dat ik zou willen ruilen met mensen met een gezin, ik wil geen kinderen bijvoorbeeld, maar het voelt alsof het altijd om anderen gaat.
Alsof ik aan de zijlijn sta.
Ik heb ook echt wel dingen bereikt, maar ook kleine overwinningen, maarja, dat gaat altijd wat onopgemerkt voorbij.
Ik zou ook wel weer eens een keer positief in de schijnwerpers willen staan.
Klinkt misschien gek, maar als ik kijk naar mijn gesettelde vrienden, bruiloft hier, geboorte daar, mijlpalen enz enz.
Dan denk ik weleens, waar zijn mijn mijlpalen?
Begrijp me niet verkeerd, ik zou niet willen ruilen en ik ben heel blij met de vrijheid die ik heb. Maar soms voelt het alsof mijn leven minder belangrijk is, terwijl ik ook dingen meemaak, bereik, maar het is allemaal niet grijpbaar, het zijn ook voornamelijk dingen op persoonlijk vlak, groei, meer zelfvertrouwen, (waar ik wel heel trots op ben) maar dat zijn dingen die ik echt alleen doe. Ook omdat prioriteiten van vrienden anders zijn geworden worden er bij die kleine dingen (die voor mij heel groot zijn) niet stilgestaan.
Verder echt super herkenbaar, ik ga nog even alles bij lezen!
Ik moet nog even alles lezen, maar je omschrijft precies hoe ik me ook al een tijd voel.
Het is niet eens zo zeer dat ik zou willen ruilen met mensen met een gezin, ik wil geen kinderen bijvoorbeeld, maar het voelt alsof het altijd om anderen gaat.
Alsof ik aan de zijlijn sta.
Ik heb ook echt wel dingen bereikt, maar ook kleine overwinningen, maarja, dat gaat altijd wat onopgemerkt voorbij.
Ik zou ook wel weer eens een keer positief in de schijnwerpers willen staan.
Klinkt misschien gek, maar als ik kijk naar mijn gesettelde vrienden, bruiloft hier, geboorte daar, mijlpalen enz enz.
Dan denk ik weleens, waar zijn mijn mijlpalen?
Begrijp me niet verkeerd, ik zou niet willen ruilen en ik ben heel blij met de vrijheid die ik heb. Maar soms voelt het alsof mijn leven minder belangrijk is, terwijl ik ook dingen meemaak, bereik, maar het is allemaal niet grijpbaar, het zijn ook voornamelijk dingen op persoonlijk vlak, groei, meer zelfvertrouwen, (waar ik wel heel trots op ben) maar dat zijn dingen die ik echt alleen doe. Ook omdat prioriteiten van vrienden anders zijn geworden worden er bij die kleine dingen (die voor mij heel groot zijn) niet stilgestaan.
Verder echt super herkenbaar, ik ga nog even alles bij lezen!
