Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 om 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
dinsdag 29 november 2016 om 17:40
Sun ik vind dit heel erg om te lezen. Begrijp heel goed dat je geen contact meer wil. En toch zou ik je willen vragen of je dit allemaal durft te mailen. Ik denk /hoop namelijk dat jouw therapeut het niet zo bedoeld en ook niet weet wat ze jou hier mee aandoet. Doe het alleen als je het zelf wilt, anders niet. Het is niet goed of slecht om het wel of niet te doen, gaat om jouw gevoel nu, niet die van mij of therapeut! Heel veel sterkte in ieder geval
niks moet en alles mag
dinsdag 29 november 2016 om 17:48
Bah EV dat klinkt k*t en naar. Probeer het te zien als HAAR valkuil, die jij nu op je bord krijgt. Ik weet het, dit is zo gemakkelijk gezegd en zo moeilijk gedaan (ik weet het!) maar toch: pak die handschoen niet op. Lekker laten liggen op de grond!!
En schrijf hier van je af, het gevoel van blaach, mag er zijn...!!
Ik reageer later meer, ben net thuis en kan omvallen van de honger.
Dikke knuffel voor jullie allemaal
En schrijf hier van je af, het gevoel van blaach, mag er zijn...!!
Ik reageer later meer, ben net thuis en kan omvallen van de honger.
Dikke knuffel voor jullie allemaal
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
. Je lieve huisdier moeten missen en dat in deze zware tijden is zo hard en verdrietig
donderdag 1 december 2016 om 07:10
Hard bezig hier om alle stukjes van mezelf weer n soort van terug te vinden. Ergens weet ik zo goed wie ik ben, maar er zijn stukjes van mezelf die ik bijna niet meer voel.
Ik vertrouw er op dat ze nog ergens in me zitten, al weet ik even niet hoe ik ze naar boven moet halen.
Onbevangen is een van die stukjes. Gisteren heb ik stil gestaan bij hoe ik dit weer, al is het maar een flintertje, kan voelen. Ik denk nogal in beelden, dus dat was leuk. De beelden alleen waren voor nu genoeg, ik heb er even echt om moeten lachen.
Maar misschien ga ik dus binnenkort wel belletje trekken, of hinkelen, of ....
Veel sterkte voor jullie allemaal
Ik vertrouw er op dat ze nog ergens in me zitten, al weet ik even niet hoe ik ze naar boven moet halen.
Onbevangen is een van die stukjes. Gisteren heb ik stil gestaan bij hoe ik dit weer, al is het maar een flintertje, kan voelen. Ik denk nogal in beelden, dus dat was leuk. De beelden alleen waren voor nu genoeg, ik heb er even echt om moeten lachen.
Maar misschien ga ik dus binnenkort wel belletje trekken, of hinkelen, of ....
Veel sterkte voor jullie allemaal
donderdag 1 december 2016 om 10:18
Net gesprek met de poh'er gehad. ZIj is zo helder en duidelijk en ze kan zo goed luisteren. Zo to-the-point ook.
Ze liet me op de pc het lied 'Something inside so strong' horen. Heel toepasselijk! Misschien ook een tip voor jullie, om daar eens naar te gaan luisteren. Ik werd er helemaal in meegenomen en het raakte me ook.
Het helpt me echt, de gesprekken met haar.
Ze liet me op de pc het lied 'Something inside so strong' horen. Heel toepasselijk! Misschien ook een tip voor jullie, om daar eens naar te gaan luisteren. Ik werd er helemaal in meegenomen en het raakte me ook.
Het helpt me echt, de gesprekken met haar.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 1 december 2016 om 10:21
Mooi wat je schrijft, Sofie.. en ook herkenbaar. Ik voel soms ook van die ondeugende neigingen (die ik als kind dus nooit had, omdat ik niets voelde en niets durfde). De poh'er zei net ook tegen mij dat alles in jezelf er nog is, en ook dat je zelf alles weet. Bemoedigend vind ik dat. Ik ervaar het ook zo, maar het is ook fijn om even weer te horen. Het recente gebeuren met vriendin en ex verbaast me eigenlijk ook niet echt, maar het kwam ondanks dat toch hard aan. Teveel in korte tijd, zeg maar.
Gelukkig zijn er ook fijne dingen
Gelukkig zijn er ook fijne dingen
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 2 december 2016 om 19:05
Hey allemaal
Hoe gaat het met jullie?
Dank allemaal voor jullie goede vibes, fijn dat we die hier kunnen neerleggen, voor een volgende die ze opraapt en er misschien een mooiere dag door heeft.
Ik voel me altijd beter als ik hier lees en schrijf, dank voor de veilige omgeving
Ook hier een heftige tijd, er gebeurt zoveel, net als jij Smurf. Of zoals jij het omschrijft Sofie, er vallen zoveel stukjes bij elkaar te brengen in deze puzzel.
Zo ervaar ik het ook precies.
Knuffel voor jullie allemaal, ook vanuit hier stuur en strooi ik allemaal mooie en fijne vibes als vuurvliegjes door dit topic....voor jullie om op te vangen!!
Ik heb zoveel meegemaakt, in maar een paar weken tijd, er veranderd zoveel.
Wat me nu voor in het hoofd zit is mijn eerste therapiegesprek vandaag. Ik moet er even voor reizen, wat ik erg vermoeiend vind omdat ik zo weinig puf heb (rek is er compleet uit)....en de sessie zelf, daar ben ik nu over aan het reflecteren.
Het is een lang gesprek geweest, van 2 uur en daarin is zoveel besproken. Wat uitleg heeft ze gegeven, hoe de hersenen werken in relatie tot de schema's en gevoelens die je ervaart, en ook over mijn valkuilen zelf hebben we veel gesproken, waarvan de diepste zonder twijfel 'Emotionele verwaarlozing is'. Ze gaf ook wat indirecter aan hoe ze als het ware de zorgende rol in dat opzicht over zou nemen (wat ik al had gelezen- 'limited reparenting). Dit bracht ze ook op sommige punten in de praktijk. Maar wat me dan opvalt is dat ik een berg huiswerk meekrijg, wel 4 verschillende tijdrovende en psychologisch wel zware opdrachten, en dat ik daarin dan geen ruimte krijg om aan te geven wat ik wil.
Dit terwijl ze dus benadrukt dat het vooral over mijn behoeften en wensen en gevoelens zal gaan.
Ja, maar HOE ik het wil bv hoort ook bij die behoeften, en als die huiswerkopdrachten dan rigoureus worden opgelegd gaat alles in me steigeren.
Een dubbele boodschap zit erin en ik kan er niet helemaal de vinger op leggen
Maar ik weet wel dat het me te veel is.
Ik heb alle kracht nodig om de dagen door te komen en de nuttige dingen te blijven doen, en dan is
-G-schema's invullen
-witboek bijhouden
-spanning op 6 vaste tijdstippen in kaart brengen en
-per dag 3x tot een half uur mindfullnessoefeningen doen
me echt te veel
En ben dan, thuisgekomen, zo boos. Ik explodeer, van woede. Op mijzelf eigenlijk, op haar. Ik heb zoveel boosheid in me. Over dat ze niet (NB ik gaf dit vorige keer al aan dat ik hele kleine stapjes wil maken omdat ik het anders niet trek) doorheeft of gewoon navraagd of de opdrachten te veel zijn etc.
En tegelijkertijd het gevoel dat ik wel zal moeten voldoen aan haar vraag, omdat ik anders zeur of niet meewerk.
Dat levert een enorme strijd op in me, tussen aan de ene kant dat aanpassen wat ik altijd doe en heb aangeleerd en aan de andere kant de behoefte die ik voel om het zelf te kunnen bepalen
Waarom heeft ze anders ook de mond vol van dat het gaat om wat IK wil, als zehet niet vraagt?
Ben woedend merk ik. Ik wil niet meer dat anderen dingen voor mij bepalen of zeggen hoe en wat ik moet doen.
Ben daar zo klaar mee. En hoe moet ik deze therapeute begrijpen als ze aan de ene kant benadrukt dat het draait om mijn wensen, for a change, en tegelijkertijd bepaalt voor mij wat ik allemaal moet doen aan huiswerk (ja, ook al geef ik vorige keer aan dat het me teveel opdrachten zijn, vraagt ze niet na hoe dit nu vandaag is voor me)...?
Het gaat me er niet om zoals jullie wel begrijpen dat ik NIKS wil doen, maar ik merk dat het me allemaal zo boos maakt, deze hele dwingende manier terwijl ze aangeeft dat ik mijn behoeften moet leren kennen. Dat zal goed gaan als ze me opdracht geeft wat ik moet doen
Want tja, ik zal het dan wel weer doen, Kers is altijd zo verstandig gehoorzaam maar IK WIL DIT NIET MEER!!!
Boos ben ik dan ook vooral erop dat het me niet lukt dit gewoon aan te geven.
Ook zouden we vandaag beginnen met het aanpakken van het meest recente trauma, zodat dit me niet meer zoveel energie zou kosten. Blijkbaar is dat dan vandaag weer compleet vergeten en gaan we gelijk boembats de diepte in met enorm veel uitleg, opdrachten en ouwe shit.
Ik baal er zo van dat ik het niet kan terug geven dan en mee dobber op alles.
Bah.
@Sun hoe voelt het therapiegebeuren bij jou ondertussen?
Hoe gaat het met jullie?
Dank allemaal voor jullie goede vibes, fijn dat we die hier kunnen neerleggen, voor een volgende die ze opraapt en er misschien een mooiere dag door heeft.
Ik voel me altijd beter als ik hier lees en schrijf, dank voor de veilige omgeving
Ook hier een heftige tijd, er gebeurt zoveel, net als jij Smurf. Of zoals jij het omschrijft Sofie, er vallen zoveel stukjes bij elkaar te brengen in deze puzzel.
Zo ervaar ik het ook precies.
Knuffel voor jullie allemaal, ook vanuit hier stuur en strooi ik allemaal mooie en fijne vibes als vuurvliegjes door dit topic....voor jullie om op te vangen!!
Ik heb zoveel meegemaakt, in maar een paar weken tijd, er veranderd zoveel.
Wat me nu voor in het hoofd zit is mijn eerste therapiegesprek vandaag. Ik moet er even voor reizen, wat ik erg vermoeiend vind omdat ik zo weinig puf heb (rek is er compleet uit)....en de sessie zelf, daar ben ik nu over aan het reflecteren.
Het is een lang gesprek geweest, van 2 uur en daarin is zoveel besproken. Wat uitleg heeft ze gegeven, hoe de hersenen werken in relatie tot de schema's en gevoelens die je ervaart, en ook over mijn valkuilen zelf hebben we veel gesproken, waarvan de diepste zonder twijfel 'Emotionele verwaarlozing is'. Ze gaf ook wat indirecter aan hoe ze als het ware de zorgende rol in dat opzicht over zou nemen (wat ik al had gelezen- 'limited reparenting). Dit bracht ze ook op sommige punten in de praktijk. Maar wat me dan opvalt is dat ik een berg huiswerk meekrijg, wel 4 verschillende tijdrovende en psychologisch wel zware opdrachten, en dat ik daarin dan geen ruimte krijg om aan te geven wat ik wil.
Dit terwijl ze dus benadrukt dat het vooral over mijn behoeften en wensen en gevoelens zal gaan.
Ja, maar HOE ik het wil bv hoort ook bij die behoeften, en als die huiswerkopdrachten dan rigoureus worden opgelegd gaat alles in me steigeren.
Een dubbele boodschap zit erin en ik kan er niet helemaal de vinger op leggen
Maar ik weet wel dat het me te veel is.
Ik heb alle kracht nodig om de dagen door te komen en de nuttige dingen te blijven doen, en dan is
-G-schema's invullen
-witboek bijhouden
-spanning op 6 vaste tijdstippen in kaart brengen en
-per dag 3x tot een half uur mindfullnessoefeningen doen
me echt te veel
En ben dan, thuisgekomen, zo boos. Ik explodeer, van woede. Op mijzelf eigenlijk, op haar. Ik heb zoveel boosheid in me. Over dat ze niet (NB ik gaf dit vorige keer al aan dat ik hele kleine stapjes wil maken omdat ik het anders niet trek) doorheeft of gewoon navraagd of de opdrachten te veel zijn etc.
En tegelijkertijd het gevoel dat ik wel zal moeten voldoen aan haar vraag, omdat ik anders zeur of niet meewerk.
Dat levert een enorme strijd op in me, tussen aan de ene kant dat aanpassen wat ik altijd doe en heb aangeleerd en aan de andere kant de behoefte die ik voel om het zelf te kunnen bepalen
Waarom heeft ze anders ook de mond vol van dat het gaat om wat IK wil, als zehet niet vraagt?
Ben woedend merk ik. Ik wil niet meer dat anderen dingen voor mij bepalen of zeggen hoe en wat ik moet doen.
Ben daar zo klaar mee. En hoe moet ik deze therapeute begrijpen als ze aan de ene kant benadrukt dat het draait om mijn wensen, for a change, en tegelijkertijd bepaalt voor mij wat ik allemaal moet doen aan huiswerk (ja, ook al geef ik vorige keer aan dat het me teveel opdrachten zijn, vraagt ze niet na hoe dit nu vandaag is voor me)...?
Het gaat me er niet om zoals jullie wel begrijpen dat ik NIKS wil doen, maar ik merk dat het me allemaal zo boos maakt, deze hele dwingende manier terwijl ze aangeeft dat ik mijn behoeften moet leren kennen. Dat zal goed gaan als ze me opdracht geeft wat ik moet doen
Want tja, ik zal het dan wel weer doen, Kers is altijd zo verstandig gehoorzaam maar IK WIL DIT NIET MEER!!!
Boos ben ik dan ook vooral erop dat het me niet lukt dit gewoon aan te geven.
Ook zouden we vandaag beginnen met het aanpakken van het meest recente trauma, zodat dit me niet meer zoveel energie zou kosten. Blijkbaar is dat dan vandaag weer compleet vergeten en gaan we gelijk boembats de diepte in met enorm veel uitleg, opdrachten en ouwe shit.
Ik baal er zo van dat ik het niet kan terug geven dan en mee dobber op alles.
Bah.
@Sun hoe voelt het therapiegebeuren bij jou ondertussen?
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
vrijdag 2 december 2016 om 19:12
oja, ook vond date me niet leuk. Ik hem ook niet genoeg, maar heb zo weinig draagkracht dat dat er dan ook inhakt alsof er een bom inslaat. Pfff.
Weten jullie, ik vind nog steeds dat ik gezonder ben nu dan in de afgelopen decennia maar alles kost zoveel energie.
Soms is het allemaal echt op. Wie schreef ook alweer als eerste over die armen? Ergens weg kunnen kruipen. Even niks hoeven. Iemand die voor je zorgt...ik kan er soms vaak zo naar verlangen
Weten jullie, ik vind nog steeds dat ik gezonder ben nu dan in de afgelopen decennia maar alles kost zoveel energie.
Soms is het allemaal echt op. Wie schreef ook alweer als eerste over die armen? Ergens weg kunnen kruipen. Even niks hoeven. Iemand die voor je zorgt...ik kan er soms vaak zo naar verlangen
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
vrijdag 2 december 2016 om 20:11
Lieve Kers,
Ik krijg het gevoel dat die woede ergens anders over gaat. Niet over je therapeute. Waarom weet ik overigens niet, maar dat gevoel krijg ik heel sterk.
Volgens mij moet je die woede eens goed naar buiten laten komen, want daar zit me toch een kracht...!
Liefs!
Ik krijg het gevoel dat die woede ergens anders over gaat. Niet over je therapeute. Waarom weet ik overigens niet, maar dat gevoel krijg ik heel sterk.
Volgens mij moet je die woede eens goed naar buiten laten komen, want daar zit me toch een kracht...!
Liefs!
Confidence is not; "I know they'll like me". Confidence is; "I'll be fine if they don't".
vrijdag 2 december 2016 om 21:15
Jackie, ja, het is een mengeling. Maar woede is iets vreselijks voor me, ik houd dit niet goed uit. Op de een of andere manier houdt ik het altijd heel erg onder de pet. Ook daar kan ik dan weer boos om worden haha.
Ik vind boosheid erg lastig!!
Soms ben ik jaloers op mensen die boos kunnen worden, want die nemen automatisch ook als ze niet boos zijn meer ruimte in.
Ik zou makkelijker boos willen kunnen zijn.
Boosheid maakt me altijd bang voor verlating en kwaadheid van anderen.
Daarom houd ik vaak mijn mond. Uit angst voor afwijzing.
Ik kan het weten verstandelijk, maar dat maakt nog niet dat ik het dan ook goed kan in de praktijk.
Het gros van die woede komt voort uit en is ookgericht op die oude patronen in mij.
Ben er echt gewoon helemaal klaar mee dat ik nooit eens flink en full power tegen iemand inga!! Altijd maar dat getrippel op kousevoeten...!
Ik vind het gewoon echt te veel wat ze me vraagt, en gaf dit ook de vorige keer al aan en baal dat ze daar dan niks mee doet!
Ik wil ook niet meer dat er iemand iets zo voor mij bepaalt. IK wil echt zelf bepalen wat ik doe. Heb me altijd zo aangepast!!
Ik ben daar klaar mee, en op de een of andere manier snap ik haar niet. Ze zegt aan de ene kant dat het nu gaat om wat IK wil, aan de andere kant dringt ze me op en dringt er echt op aan dat ik al die vier dingen doe. Wat me oprecht te veel is (maar dat zeg ik dan weer niet omdat ik me nooit tegen iemand wil keren). Maar dat zeg ik niet dat het me te veel is, nee, ik neem het mezelf kwalijk dat het niet lukt.
Waarmee die woede dan weer op mezelf is gericht.
Ik doe mezelf pijn door mijn mond te houden, en toch kan ik het niet goed.
Hopelijk ben ik niet te streng hierin voor mezelf. Therapeute zei vandaag nog dat dingen die zo ingeslten zijn tijd nodig hebben om weer te veranderen.
Dat houd ik me voor ogen en dan voel ik me wat liever voor mij.
Dat wil ik graag zijn
Maar ik oefen er wel mee: om mijn wensen en behoeften beter aan te geven. Maar ik vind dit (nog) erg lastig. Laatste tijd veel dingen gedaan die me echt trots maken, waar ik blij mee ben. Ik durf mee, voel me minder afhankelijk. Ik ben oprechter mijzelf, laat dit meer zien.
Er is al veel beweging, en ik mag mezelf credits geven!
Alleen al voor dat ik dit probeer....en niet langer ontwijk.
Heb me voorgenomen haar te mailen of het de volgende sessie aan te geven. Ondanks die angst, dat ik 'weg moet' of ze kwaad zal worden. Ik vind dat erg eng. Maar nu maar even wat andere dingen doen. Probeer ook wat rust te nemen. Dat is ook nog zoiets ironisch: ze zei dat ze me gunt meer rust te vinden, en vervolgens draagt ze me best wel dringend enorm veel 'huiswerk' op. Terwijl ik ook vorige keer al aangaf dat ik het in KLEINE stappen wil aangaan. Dus niet
-G-schema's invullen
-witboek bijhouden
-spanning op 6 vaste tijdstippen per dag in kaart brengen en
-per dag 3x tot een half uur mindfullnessoefeningen doen
Ik las eens een vraag: wat zou je voor eigenschap erbij willen hebben als je morgen wakker zou kunnen worden ermee?
Ik geloof dat ik 'het vermogen boos te zijn en woede te uiten' wel zou kiezen, het lijkt me heerlijk
Want het klopt wat je schrijft: er zit zoveel kracht in. En die wil ik graag meer aan de oppervlakte laten komen
Ik vind boosheid erg lastig!!
Soms ben ik jaloers op mensen die boos kunnen worden, want die nemen automatisch ook als ze niet boos zijn meer ruimte in.
Ik zou makkelijker boos willen kunnen zijn.
Boosheid maakt me altijd bang voor verlating en kwaadheid van anderen.
Daarom houd ik vaak mijn mond. Uit angst voor afwijzing.
Ik kan het weten verstandelijk, maar dat maakt nog niet dat ik het dan ook goed kan in de praktijk.
Het gros van die woede komt voort uit en is ookgericht op die oude patronen in mij.
Ben er echt gewoon helemaal klaar mee dat ik nooit eens flink en full power tegen iemand inga!! Altijd maar dat getrippel op kousevoeten...!
Ik vind het gewoon echt te veel wat ze me vraagt, en gaf dit ook de vorige keer al aan en baal dat ze daar dan niks mee doet!
Ik wil ook niet meer dat er iemand iets zo voor mij bepaalt. IK wil echt zelf bepalen wat ik doe. Heb me altijd zo aangepast!!
Ik ben daar klaar mee, en op de een of andere manier snap ik haar niet. Ze zegt aan de ene kant dat het nu gaat om wat IK wil, aan de andere kant dringt ze me op en dringt er echt op aan dat ik al die vier dingen doe. Wat me oprecht te veel is (maar dat zeg ik dan weer niet omdat ik me nooit tegen iemand wil keren). Maar dat zeg ik niet dat het me te veel is, nee, ik neem het mezelf kwalijk dat het niet lukt.
Waarmee die woede dan weer op mezelf is gericht.
Ik doe mezelf pijn door mijn mond te houden, en toch kan ik het niet goed.
Hopelijk ben ik niet te streng hierin voor mezelf. Therapeute zei vandaag nog dat dingen die zo ingeslten zijn tijd nodig hebben om weer te veranderen.
Dat houd ik me voor ogen en dan voel ik me wat liever voor mij.
Dat wil ik graag zijn
Maar ik oefen er wel mee: om mijn wensen en behoeften beter aan te geven. Maar ik vind dit (nog) erg lastig. Laatste tijd veel dingen gedaan die me echt trots maken, waar ik blij mee ben. Ik durf mee, voel me minder afhankelijk. Ik ben oprechter mijzelf, laat dit meer zien.
Er is al veel beweging, en ik mag mezelf credits geven!
Alleen al voor dat ik dit probeer....en niet langer ontwijk.
Heb me voorgenomen haar te mailen of het de volgende sessie aan te geven. Ondanks die angst, dat ik 'weg moet' of ze kwaad zal worden. Ik vind dat erg eng. Maar nu maar even wat andere dingen doen. Probeer ook wat rust te nemen. Dat is ook nog zoiets ironisch: ze zei dat ze me gunt meer rust te vinden, en vervolgens draagt ze me best wel dringend enorm veel 'huiswerk' op. Terwijl ik ook vorige keer al aangaf dat ik het in KLEINE stappen wil aangaan. Dus niet
-G-schema's invullen
-witboek bijhouden
-spanning op 6 vaste tijdstippen per dag in kaart brengen en
-per dag 3x tot een half uur mindfullnessoefeningen doen
Ik las eens een vraag: wat zou je voor eigenschap erbij willen hebben als je morgen wakker zou kunnen worden ermee?
Ik geloof dat ik 'het vermogen boos te zijn en woede te uiten' wel zou kiezen, het lijkt me heerlijk
Want het klopt wat je schrijft: er zit zoveel kracht in. En die wil ik graag meer aan de oppervlakte laten komen
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
vrijdag 2 december 2016 om 21:23
Vind het fijn trouwens dat je mijn boosheid zo open - minded hebt gelezen en dito op reageert, thanks.
Ook hier ben ik bang voor afwijzing van elk graadje boosheid in me. Ook wel weet ik dat dit niet nodig is. Boosheid=slecht voor mij, en erg gekoppelt aan afwijzing
Hoe gaan jullie er mee om als je je boos voelt?
Ook hier ben ik bang voor afwijzing van elk graadje boosheid in me. Ook wel weet ik dat dit niet nodig is. Boosheid=slecht voor mij, en erg gekoppelt aan afwijzing
Hoe gaan jullie er mee om als je je boos voelt?
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
vrijdag 2 december 2016 om 21:27
De kunst is dan om het gecontroleerd aan de oppervlakte te laten komen. Beheerst, maar doeltreffend.
Wedden dat jij dat kan??
Het is alleen heel, heel erg eng voor je. Dat lees ik wel. En ik gun het je zo. Je mag je grenzen aangeven, daar word je niet om verlaten.
Echt niet. Dat is een angst van vroeger.
Wedden dat jij dat kan??
Het is alleen heel, heel erg eng voor je. Dat lees ik wel. En ik gun het je zo. Je mag je grenzen aangeven, daar word je niet om verlaten.
Echt niet. Dat is een angst van vroeger.
Confidence is not; "I know they'll like me". Confidence is; "I'll be fine if they don't".
vrijdag 2 december 2016 om 21:50
Dank je, ik hoop dat ik het kan (leren). Nu is boosheid voor mij een gevoel alsof ik van binnen verbrand. Klinkt overdreven, maar echt, ik vind dit ZO lastig.
En ja, ik denk het, dat het een oud patroon is. Helaas is de angst niet geheel van vroeger, want de angst wordt nog steeds bewaarheid bij mijn familie (en op een mildere manier op mijn werk). Niet kunnen bewegen of er zwaait wat. Ik hoef maar iets aan te geven wat ik graag wil, of nee, ik hoef helemaal niets te doen (maar in hun ogen toch iets 'verkeerds'!) waardoor de hel los barst. Echt keihard brullen, verwijten, schreeuwen, krijsen, telefoon neerknallen. Extremen! Een belangrijke reden het contact af te breken of op zeer laag pitje te zetten (wil ik eigenlijk niet maar ik kon die uitbarstingen als ik gewoon mezelf was niet meer aan).
Maar zij zijn niet 'de wereld'. Dit vind ik nog een lastige slag om te slaan.
Weet je, ik voel me op dit moment niet zo lief voor mezelf.
Heel hard...en streng.........ik moet dit allemaal NU goed kunnen handelen.
Op knopdruk per favor!
Merk dat ik me ook erg moe voel, mn haar uitleg over de werking van de hersenen, wat een 'gezonde volwassene' is (nl iets heel anders dan ik dacht!!) enz heeft zoveel energie gekost. Op de een of andere manier kan ik die rust dan niet vinden, om weer even op te laden.
Denk dat ik daar me nu op moet richten. Niet op het volgende 'hoe ga ik hiermee om'-project.
Ik moet gewoon domme en dommige dingen doen. Alles even laten vieren.
Proberen die rust te vinden. Ik denk dat ik al haar opdrachten laat waaien en eerst dit weekend eens echt probeer de rust te vinden.
En ja, ik denk het, dat het een oud patroon is. Helaas is de angst niet geheel van vroeger, want de angst wordt nog steeds bewaarheid bij mijn familie (en op een mildere manier op mijn werk). Niet kunnen bewegen of er zwaait wat. Ik hoef maar iets aan te geven wat ik graag wil, of nee, ik hoef helemaal niets te doen (maar in hun ogen toch iets 'verkeerds'!) waardoor de hel los barst. Echt keihard brullen, verwijten, schreeuwen, krijsen, telefoon neerknallen. Extremen! Een belangrijke reden het contact af te breken of op zeer laag pitje te zetten (wil ik eigenlijk niet maar ik kon die uitbarstingen als ik gewoon mezelf was niet meer aan).
Maar zij zijn niet 'de wereld'. Dit vind ik nog een lastige slag om te slaan.
Weet je, ik voel me op dit moment niet zo lief voor mezelf.
Heel hard...en streng.........ik moet dit allemaal NU goed kunnen handelen.
Op knopdruk per favor!
Merk dat ik me ook erg moe voel, mn haar uitleg over de werking van de hersenen, wat een 'gezonde volwassene' is (nl iets heel anders dan ik dacht!!) enz heeft zoveel energie gekost. Op de een of andere manier kan ik die rust dan niet vinden, om weer even op te laden.
Denk dat ik daar me nu op moet richten. Niet op het volgende 'hoe ga ik hiermee om'-project.
Ik moet gewoon domme en dommige dingen doen. Alles even laten vieren.
Proberen die rust te vinden. Ik denk dat ik al haar opdrachten laat waaien en eerst dit weekend eens echt probeer de rust te vinden.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
zaterdag 3 december 2016 om 11:03
Ik snap je, Kers. Dat boos durven worden is voor mij net zo'n ding; de angst voor afwijzing dan.. ja, ook meegemaakt. Moeilijk om dan die koppeling met vroeger (en nu) los te laten.
Ik probeer erop te vertrouwen dat als de verbinding met iemand goed is, dat veel kan hebben. En dan valt het soms zwaar tegen, zoals met de vriendin nu, en met ex, die 'afhaken'. (Hoop stiekem nog dat ze toch gaan nadenken..)
Ja.... daar loop ik ook tegenaan. Eigen behoeften en verlangens voelen, erkennen, uiten, in eerlijkheid. Mag dat? Kan dat? Hoe onduidelijk ben ik zelf als ik alles laat afhangen van de ander? Ja want dat is veiliger. Loop er nu, vandaag tegenaan, met date, die dit weekend samen had willen zijn, maar ik had al vanalles gepland, wat hij jammer vond. Gelukkig was hij daar open over. Betrekt mij bij zijn processen en onzekerheden. Dat maakt indruk op mij. We hebben nog nooit in het weekend afgesproken, dus dit verraste me ook. Grappig om te merken dat het voor beiden een zoeken is, een weg zoeken in eigen dingen-dingen samen-jezelf serieus nemen-de ander serieus nemen etc. etc.
Ik probeer erop te vertrouwen dat als de verbinding met iemand goed is, dat veel kan hebben. En dan valt het soms zwaar tegen, zoals met de vriendin nu, en met ex, die 'afhaken'. (Hoop stiekem nog dat ze toch gaan nadenken..)
Ja.... daar loop ik ook tegenaan. Eigen behoeften en verlangens voelen, erkennen, uiten, in eerlijkheid. Mag dat? Kan dat? Hoe onduidelijk ben ik zelf als ik alles laat afhangen van de ander? Ja want dat is veiliger. Loop er nu, vandaag tegenaan, met date, die dit weekend samen had willen zijn, maar ik had al vanalles gepland, wat hij jammer vond. Gelukkig was hij daar open over. Betrekt mij bij zijn processen en onzekerheden. Dat maakt indruk op mij. We hebben nog nooit in het weekend afgesproken, dus dit verraste me ook. Grappig om te merken dat het voor beiden een zoeken is, een weg zoeken in eigen dingen-dingen samen-jezelf serieus nemen-de ander serieus nemen etc. etc.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zondag 4 december 2016 om 13:39
Kers, mooi zoals je je woede beschrijft. En de dingen die je onderneemt om er anders naar te kijken en er mee te dealen. Het is fijn om te lezen!
Je vraag over wat wij doen als we boosheid voelen, heeft me wel aan het denken gezet. Boosheid is iets wat ik zelden voel. Vroeger schrok boosheid van anderen me extreem af en dat heb ik nog altijd een beetje. Als kind en puber was boosheid iets 'slechts'. In mijn gezin had (en heb ik, als ik niet uitkijk nog steeds) ik de rol van 'mediator'. Ik voorkwam ruzies en boosheid of als dat niet was gelukt, suste ik de boel. Daar was (en ben) ik heel goed in. De boosheid die ik wel kon voelen, was meer gericht op situaties dan op mensen. Bijvoorbeeld tegen onrecht in het algemeen.
Pas in therapie heb ik de kracht van intense boosheid voor het eerst gevoeld. Vurige, vlammende boosheid die ik in mij voelde richting mijn misbruikers, richting de mensen die mij hadden moeten beschermen en dit niet hadden gedaan (o.a. mijn moeder). Haat ook wel. Ik vond het doodeng, maar het was nodig. Het heeft nut gehad. Dankzij de boosheid heb ik kunnen voelen welk onrecht mij is aangedaan, heb ik dit kunnen erkennen. En daarmee kwam het verdriet, wat blijft, ook al heeft het inmiddels een beetje een plekje.
Nog altijd neemt boosheid bij mij geen grote plek in. Ik voel me echt niet vaak boos, kan me ook niet meer druk maken om 'onbelangrijke' dingen. Ik relativeer heel veel dingen 'dood'. Soms voel ik iets 'vlammen'. in mezelf en dit is voor mij een signaal om even goed stil te staan bij mijn gevoel. Dat helpt me dan ook altijd weer vooruit.
Mijn psychologe heeft eens tegen me gezegd, dat elke emotie (of het nou blij, boos, bang of verdrietig is) die niet in verhouding staat tot de situatie, iets 'ouds' triggert. Als iemand bijvoorbeeld over mijn grenzen heen dendert, voel ik me daar heel verdrietig over, in plaats van een beetje verdrietig, wat meer passend zou zijn. Dat is een signaal, dat het iets ouds raakt (bij dit verhaal niet heel moeilijk te raden wat dat 'ouds' is). Mij heeft deze opmerking veel gebracht, gewoon in het begrijpen van mijn emoties en ook in het handelen naar aanleiding van deze emoties. Bij jouw boosheid concludeerde je zelf al dat er een zelfde soort iets speelt. Mooi is dat!
EV, gaaf dat stukje over je date. Je bent echt goed bezig!
Sun, hoe is het met jou?
Smurf
Kaitlyn, sterkte!
Ikzelf ben vandaag nog even bezig met het vinden van het onbevangen stukje in mezelf, dat ik ooit ooit ooit zoveel sterker voelde
Liefs, voor jullie allemaal!
Je vraag over wat wij doen als we boosheid voelen, heeft me wel aan het denken gezet. Boosheid is iets wat ik zelden voel. Vroeger schrok boosheid van anderen me extreem af en dat heb ik nog altijd een beetje. Als kind en puber was boosheid iets 'slechts'. In mijn gezin had (en heb ik, als ik niet uitkijk nog steeds) ik de rol van 'mediator'. Ik voorkwam ruzies en boosheid of als dat niet was gelukt, suste ik de boel. Daar was (en ben) ik heel goed in. De boosheid die ik wel kon voelen, was meer gericht op situaties dan op mensen. Bijvoorbeeld tegen onrecht in het algemeen.
Pas in therapie heb ik de kracht van intense boosheid voor het eerst gevoeld. Vurige, vlammende boosheid die ik in mij voelde richting mijn misbruikers, richting de mensen die mij hadden moeten beschermen en dit niet hadden gedaan (o.a. mijn moeder). Haat ook wel. Ik vond het doodeng, maar het was nodig. Het heeft nut gehad. Dankzij de boosheid heb ik kunnen voelen welk onrecht mij is aangedaan, heb ik dit kunnen erkennen. En daarmee kwam het verdriet, wat blijft, ook al heeft het inmiddels een beetje een plekje.
Nog altijd neemt boosheid bij mij geen grote plek in. Ik voel me echt niet vaak boos, kan me ook niet meer druk maken om 'onbelangrijke' dingen. Ik relativeer heel veel dingen 'dood'. Soms voel ik iets 'vlammen'. in mezelf en dit is voor mij een signaal om even goed stil te staan bij mijn gevoel. Dat helpt me dan ook altijd weer vooruit.
Mijn psychologe heeft eens tegen me gezegd, dat elke emotie (of het nou blij, boos, bang of verdrietig is) die niet in verhouding staat tot de situatie, iets 'ouds' triggert. Als iemand bijvoorbeeld over mijn grenzen heen dendert, voel ik me daar heel verdrietig over, in plaats van een beetje verdrietig, wat meer passend zou zijn. Dat is een signaal, dat het iets ouds raakt (bij dit verhaal niet heel moeilijk te raden wat dat 'ouds' is). Mij heeft deze opmerking veel gebracht, gewoon in het begrijpen van mijn emoties en ook in het handelen naar aanleiding van deze emoties. Bij jouw boosheid concludeerde je zelf al dat er een zelfde soort iets speelt. Mooi is dat!
EV, gaaf dat stukje over je date. Je bent echt goed bezig!
Sun, hoe is het met jou?
Smurf
Kaitlyn, sterkte!
Ikzelf ben vandaag nog even bezig met het vinden van het onbevangen stukje in mezelf, dat ik ooit ooit ooit zoveel sterker voelde
Liefs, voor jullie allemaal!
maandag 5 december 2016 om 09:18
Kers, ik ben eigenlijk wel benieuwd naar die uitleg van "gezonde volwassene". Wat houdt dat dan precies in, en wat dacht jij dat het inhield? Ik zit sinds kort in een voorbereidende groep voor schematherapie, vandaar mijn interesse.
Het spreekt me enorm aan, deze therapievorm.
Ik zit in de modus van mislukking/schaamte, dus voel veel zelfhaat. En dat is heel zwaar. Het zit diep
xxx
Het spreekt me enorm aan, deze therapievorm.
Ik zit in de modus van mislukking/schaamte, dus voel veel zelfhaat. En dat is heel zwaar. Het zit diep
xxx
Confidence is not; "I know they'll like me". Confidence is; "I'll be fine if they don't".
maandag 5 december 2016 om 09:56
Jackie, de 'gezonde volwassene' heb ik dus tot nu geassocieerd met de 'strenge ouder', die ik nogal heb. Dus een volwassene die best wel hard was, me opzweepte. (nog steeds, deze is nog niet weg), terwijl de 'gezonde volwassene' dus in feite een volwassene is vol begrip, rust, zelfcompassie en geduld, deze is in contact met de eigen behoeften en wensen en handelt vanuit daar om hierin te voorzien. Maar dus niet met de zweep (lat hoogleggen, zelfverwijt), zoals ik dacht, maar met mededogen. Dat was schrikken/schokkend voor mij want zo had ik het dus nooit zelf geinterpreteerd. Eyeopener...!!
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
maandag 5 december 2016 om 15:59
Nu net een kleine half uur terug uit ziekenhuis. Nooit meer, kreeg bijna een paniekaanval in die MRI. Had de zweet al op de kop staan, kon geen kant op. Maar ik bleef rustig liggen. Kon geen kant op, en dan die kap over je hoofd, en koptelefoon op. Maar toch hoor je dat kreng herrie maken, heb geprobeerd om me af te schermen van de herrie, maar lukte met heel veel moeite. Oh ja, ik kreeg gelukkig een dekentje voor over de benen. Heb ik om gevraagd, was geen probleem.
De 12e december krijg ik de uitslag.
Net even een stevige gin-tonic ingeschonken. Even bijkomen van alles
De 12e december krijg ik de uitslag.
Net even een stevige gin-tonic ingeschonken. Even bijkomen van alles
maandag 5 december 2016 om 16:07
quote:kers schreef op 05 december 2016 @ 09:56:
Jackie, de 'gezonde volwassene' heb ik dus tot nu geassocieerd met de 'strenge ouder', die ik nogal heb. Dus een volwassene die best wel hard was, me opzweepte. (nog steeds, deze is nog niet weg), terwijl de 'gezonde volwassene' dus in feite een volwassene is vol begrip, rust, zelfcompassie en geduld, deze is in contact met de eigen behoeften en wensen en handelt vanuit daar om hierin te voorzien. Maar dus niet met de zweep (lat hoogleggen, zelfverwijt), zoals ik dacht, maar met mededogen. Dat was schrikken/schokkend voor mij want zo had ik het dus nooit zelf geinterpreteerd. Eyeopener...!!
Die is bij mij ook wel welkom
Ik hoop dat je die vindt in jezelf, Kers.
Jackie, de 'gezonde volwassene' heb ik dus tot nu geassocieerd met de 'strenge ouder', die ik nogal heb. Dus een volwassene die best wel hard was, me opzweepte. (nog steeds, deze is nog niet weg), terwijl de 'gezonde volwassene' dus in feite een volwassene is vol begrip, rust, zelfcompassie en geduld, deze is in contact met de eigen behoeften en wensen en handelt vanuit daar om hierin te voorzien. Maar dus niet met de zweep (lat hoogleggen, zelfverwijt), zoals ik dacht, maar met mededogen. Dat was schrikken/schokkend voor mij want zo had ik het dus nooit zelf geinterpreteerd. Eyeopener...!!
Die is bij mij ook wel welkom
Ik hoop dat je die vindt in jezelf, Kers.
Confidence is not; "I know they'll like me". Confidence is; "I'll be fine if they don't".
