Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 om 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
woensdag 4 januari 2017 om 23:57
Wat een mooie lieve wens is dat, Kers. Daar sluit ik me graag bij aan.
Eigenlijk wilde ik naar bed gaan, want hoofdpijn die ook nog naar mijn oren trekt en moe, veel gepraat vandaag, maar ik zag dit topic ineens weer opduiken.
Dank voor knuffel. Ook eentje voor jou
Contact maken mag altijd hier hé Kers?
En nu echt naar bed. Welterusten
Eigenlijk wilde ik naar bed gaan, want hoofdpijn die ook nog naar mijn oren trekt en moe, veel gepraat vandaag, maar ik zag dit topic ineens weer opduiken.
Dank voor knuffel. Ook eentje voor jou
Contact maken mag altijd hier hé Kers?
En nu echt naar bed. Welterusten
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 5 januari 2017 om 20:01
Lieve Kers,
ik zou je voorbeelden graag lezen, dus als je er ruimte voor hebt in je hoofd, weet dan dat je gelezen wordt.
Met mij gaat het over het geheel genomen goed. Ik leef het leven voor het grootste deel zoals ik dat graag wil leven. Met de psycholoog werk ik aan het seksuele stuk, waar ik zoveel moeite mee heb. Het belemmert me, vooral omdat ik wel een relatie zou willen. De angst die ik voel, het verdriet wat er bij komt kijken, als ik alleen maar aan seks denk. Het is zoveel, zo groot, dat het me niet lukt.
Gisteren hebben de psych en ik de conclusie getrokken dat ik veel te snel, veel te veel wil. Voor mijn gevoel duurt het al zo lang en gaat het niet over. Ik verbind lichamelijk contact en/of daarvan genieten direct aan het trauma. Een deel van mezelf voelt zich zo boos omdat ik zelfs nu, als volwassen Sofie, in mijn laatste relatie, niet op tijd mijn grens heb aangegeven. Dat ik hierin ook nu nog niet op mezelf kan vertrouwen.
De psych heeft me voorgehouden dat ik niet zo groot moet denken. Kleine stapjes betekent oefenen met mezelf, alleen mezelf. Dan omgaan met de flash backs is al moeilijk genoeg. Ik moet proberen om niet aan een relatie te denken, deze voor het komend jaar uit mijn hoofd te zetten.
En dat is zo ontzettend wat ik NIET WIL. Het klopt wat ze zegt, ik wil te snel teveel, waardoor ik dingen aanga waar ik nog helemaal niet klaar voor ben. Daarmee herhaal ik alle ellende en krijg ik weer de bevestiging dat ik het niet kan, dat ik alles fout doe, dat ik niet op mezelf kan vertrouwen. Zo stom! Ik begrijp het heel goed. Het klopt helemaal, maar het maakt me ontzettend boos en verdrietig.
Dan ben ik dankbaar dat het in 'de rest van mijn leven' wel goed gaat. Dat ik een heel goede vriendin heb met wie ik alles kan delen en door wie ik me laat steunen, bij wie ik me altijd goed voel, ook als ik me verschrikkelijk, walgelijk of verdrietig voel. Dat ik werk heb waar ik elke dag lol heb. Dat ik gezond ben. Dat soort dingen.
Een knuffel voor iedereen, ook als je m niet nodig hebt. Een knuffel zou altijd fijn moeten zijn....
ik zou je voorbeelden graag lezen, dus als je er ruimte voor hebt in je hoofd, weet dan dat je gelezen wordt.
Met mij gaat het over het geheel genomen goed. Ik leef het leven voor het grootste deel zoals ik dat graag wil leven. Met de psycholoog werk ik aan het seksuele stuk, waar ik zoveel moeite mee heb. Het belemmert me, vooral omdat ik wel een relatie zou willen. De angst die ik voel, het verdriet wat er bij komt kijken, als ik alleen maar aan seks denk. Het is zoveel, zo groot, dat het me niet lukt.
Gisteren hebben de psych en ik de conclusie getrokken dat ik veel te snel, veel te veel wil. Voor mijn gevoel duurt het al zo lang en gaat het niet over. Ik verbind lichamelijk contact en/of daarvan genieten direct aan het trauma. Een deel van mezelf voelt zich zo boos omdat ik zelfs nu, als volwassen Sofie, in mijn laatste relatie, niet op tijd mijn grens heb aangegeven. Dat ik hierin ook nu nog niet op mezelf kan vertrouwen.
De psych heeft me voorgehouden dat ik niet zo groot moet denken. Kleine stapjes betekent oefenen met mezelf, alleen mezelf. Dan omgaan met de flash backs is al moeilijk genoeg. Ik moet proberen om niet aan een relatie te denken, deze voor het komend jaar uit mijn hoofd te zetten.
En dat is zo ontzettend wat ik NIET WIL. Het klopt wat ze zegt, ik wil te snel teveel, waardoor ik dingen aanga waar ik nog helemaal niet klaar voor ben. Daarmee herhaal ik alle ellende en krijg ik weer de bevestiging dat ik het niet kan, dat ik alles fout doe, dat ik niet op mezelf kan vertrouwen. Zo stom! Ik begrijp het heel goed. Het klopt helemaal, maar het maakt me ontzettend boos en verdrietig.
Dan ben ik dankbaar dat het in 'de rest van mijn leven' wel goed gaat. Dat ik een heel goede vriendin heb met wie ik alles kan delen en door wie ik me laat steunen, bij wie ik me altijd goed voel, ook als ik me verschrikkelijk, walgelijk of verdrietig voel. Dat ik werk heb waar ik elke dag lol heb. Dat ik gezond ben. Dat soort dingen.
Een knuffel voor iedereen, ook als je m niet nodig hebt. Een knuffel zou altijd fijn moeten zijn....
donderdag 5 januari 2017 om 20:48
Dank jullie wel, EV en Sofie! Het voelt gelijk zo vertrouwd, hoe jullie schrijven!
Hoe waren jullie feestdagen? Ben benieuwd!
EV, hoe is het met je hoofdpijn? Is die na een goede nacht weg getrokken?
Ik hoop het, lieverd.
Sofie, je bent zo goed bezig. Fijn dat het wat vriendschap en werk betreft goed gaat!
Ik vind je zo helder het verwoorden maar ook behoorlijk hard ben je naar jezelf, ook in het 'ik wil te snel te veel' - dat lijkt nu ook 'verkeerd' in wat je doet. Je geeft jezelf onnodig op je kop als je roept: "Zo stom!!" Nee, je doet het GOED. Je wilt wat je wilt, en nu een stapje minder. Maar je wilt niet teveel, je wilt wat alle mensen willen. Nabijheid, tederheid, vrijen met de man die daartoe je toestemming heeft. Met openheid en liefde.
Dus dat is niet teveel. Ik snap heus wel dat je de druk bedoelt die je jezelf oplegt, maar ook dat is niet fout.
Dat is een menselijk verlangen, dat gewoon ontzettend sterk is en in ieder mens zit. En gezond is.
Nu is het goed om dingen rustig aan te gaan, maar een relatie helemaal en rigoureus uit je hoofd zetten klinkt weer te hard(vochtig) voor jezelf.
Probeer niet boos en verdrietig te worden op jezelf, maar op de situatie waardoor je nu zo moet knokken.
Makkelijk gezegd, en moeilijk gedaan- mij lukt dit ook meestal maar moeizaam/niet, maar ik weet 1 ding, als je jezelf toespreekt ergens niet aan te denken, zoals die roze olifant, dan denk je er juist aan.
Het is een menselijk verlangen, Sofie, en dat mag er zijn. Ik snap echt wat je bedoelt, dat het voorlopig, tot je oud zeer hebt aangepakt, miss niet verstandig is in een relatie te jumpen. Ik vind het zo goed van je dat je ziet dat je er nu niet klaar voor bent als dat zo is. Maar ontzeg je ook niet iets, waar ieder mens behoefte aan heeft. Gun jezelf in ieder geval de mogelijkheid/het vooruitzicht.
En vergeet niet dat je die man ook nodig hebt he. Je schrijft dat je gelijk weer in de oude valkuien zal springen, maar HIJ is er dan ook bij he. Die warme, open vent die je begrijpt. Waardoor je mss niet zo bang bent. Snap je? Er ontstaat iets tussen twee mensen, dus die 'hij' is ook een factor die je niet mag uitvlakken (voor de toekomst
!)
Ja, ik wou dat ik wat meer on speaking terms was, ik heb als het ware een soort praat-blokkade. Het blijft allemaal in me rondcirkelen. Ik wil het voor mezelf wel duidelijker hebben dus ik ga proberen vanavond wat steekwoorden te bedenken, waar het nu om gaat.
Gek, hoe je kunt verleren open te zijn, door alles dat er is gebeurt.
Een situatie:
Ik heb laatst met mijn enige vriend (als hij dat is?) een vreselijk soort gesprek gehad, waarbij ik over mijn grenzen ging in het me aanpassen. Hij had dingen gedaan die echt niet fijn waren. Geen kwade opzet, maar toch niet prettig. Ik heb hierover me uitgesproken naar hem.
Maar vervolgens heb ik me verontschuldigd voor het uiten van mijn gevoelens. Ik heb zelfs gezegd dat ik me ervoor schaam. Omdat hij geirriteerd werd.
Dan bind ik onmiddelijk in, haal bakzeil.
Terwijl ik niet verwijtend sprak en verder ook niets schaamtevols deed.
Dat heb ik, na een doorwaakte nacht vol inzichten, gelukkig in 1x zo duidelijk gezien, dat de maat vol was. Ik wil dat niet meer. GEEN sorry meer zeggen en geen schaamte meer. Vor iets dat waardevol is en een geschenk, voor mijzelf en die ander: het delen van mijn gevoelens. Ik zei sorry omdat hij er niet/slecht mee om kon gaan. Dan ga ik me rot voelen en alles doen zodat het maar weer OK voelt voor de ander. Ik heb dit als het ware nu ongelofelijk hard ingezien, het was een eye-opener. En ik heb dit ook terug gedraaid naar hem. En sindsdien is het heel ongemakkelijk. Ik zie dingen tussen ons, die ik niet fijn vindt. Hij zegt bv niets uit zichzelf, ik moet overal naar vragen. Ik voelde me een burden, een last, voor hem. Een ouwe zeur zoals ik me ook bij mijn familie voelde. Een halvegare, overemotionele zeur. En nee, ik weet dat het geen interpretatie was, geen ingekleurde bril. Het was echt wat ie vond.
En dan ben ik in dubio. Weg ermee, of weer proberen. Net even op de chat gehad. Ik vind het heel vervelend dat hij niets zegt dan over een mail die ik hem vanmorgen stuurde. Moest ik ook (WEER) naar vragen of ie die had gekregen. Ja, had hij ontvangen. En dan: wat vindt je ervan?
Enz.
Ik ben het beu, dat er zoveel van een relatie (vriendschap in dit geval) op mijn schouders ligt. Ik kan hier heel slecht mee omgaan.
En toch betrap ik me op het mooi-weer-spelen, bij tijden zelfs behoeftig-blij doen naar hem. Belangstellend.
Het is zo dat dit soort inzichten me met stomheid slaan, ik weet nu ook niet hoe ik het moet over brengen. Want sec gezien is het een situatie waar zo 1-2-3 geen diepere lagen aan te vinden zijn, maar in mijn beleving ben ik in rap tempo die dingen aan het inzien, die daarachter liggen. In mijn gedrag, in hoe ik me laat behandelen, in wele soort mensen ik telkens in mijn leven aantref, en dan de vraag: hoezo?
Ik las laatst ergens dat een situatie zich aan je zal blijven opdringen tot je ze toelaat.
Zo'n gevoel heb ik nu. Dat het 'verlaten worden' een thema is dat nu OVERAL doorheen smelt, en dat dit pas wordt weg genomen als ik erbij stil sta, en de gevoelens echt onder ogen kom.
Mijn compas werkt vaak niet goed, en alle afscheiden van mensen hebben me de spraak ontnomen.
Ik heb er heel veel verdriet van, maar ook dit komt er niet uit.De woorden zijn zo diep in me weg gestopt de meeste tijd dat ik er niet bij kan. Wat heel frustrerend is, en ook veel verdriet en pijn oproept.
Ik snap ook niet hoezo dit is. Dit heet eenzaamheid, denk ik. Diepe eenzaamheid. Dat er niemand is die geinteresseerd is in wat er echt achter de facade schuil gaat. Iemand die geduldig en liefdevol blijft, omdat hij / zij van me houdt. Ik geloof dat ik op dit moment niemand heb en ik gaf/geef mezelf hiervan de schuld.
Dat is de grootste last nu. Naast die verstikkende sprakeloosheid.
Hoe waren jullie feestdagen? Ben benieuwd!
EV, hoe is het met je hoofdpijn? Is die na een goede nacht weg getrokken?
Ik hoop het, lieverd.
Sofie, je bent zo goed bezig. Fijn dat het wat vriendschap en werk betreft goed gaat!
Ik vind je zo helder het verwoorden maar ook behoorlijk hard ben je naar jezelf, ook in het 'ik wil te snel te veel' - dat lijkt nu ook 'verkeerd' in wat je doet. Je geeft jezelf onnodig op je kop als je roept: "Zo stom!!" Nee, je doet het GOED. Je wilt wat je wilt, en nu een stapje minder. Maar je wilt niet teveel, je wilt wat alle mensen willen. Nabijheid, tederheid, vrijen met de man die daartoe je toestemming heeft. Met openheid en liefde.
Dus dat is niet teveel. Ik snap heus wel dat je de druk bedoelt die je jezelf oplegt, maar ook dat is niet fout.
Dat is een menselijk verlangen, dat gewoon ontzettend sterk is en in ieder mens zit. En gezond is.
Nu is het goed om dingen rustig aan te gaan, maar een relatie helemaal en rigoureus uit je hoofd zetten klinkt weer te hard(vochtig) voor jezelf.
Probeer niet boos en verdrietig te worden op jezelf, maar op de situatie waardoor je nu zo moet knokken.
Makkelijk gezegd, en moeilijk gedaan- mij lukt dit ook meestal maar moeizaam/niet, maar ik weet 1 ding, als je jezelf toespreekt ergens niet aan te denken, zoals die roze olifant, dan denk je er juist aan.
Het is een menselijk verlangen, Sofie, en dat mag er zijn. Ik snap echt wat je bedoelt, dat het voorlopig, tot je oud zeer hebt aangepakt, miss niet verstandig is in een relatie te jumpen. Ik vind het zo goed van je dat je ziet dat je er nu niet klaar voor bent als dat zo is. Maar ontzeg je ook niet iets, waar ieder mens behoefte aan heeft. Gun jezelf in ieder geval de mogelijkheid/het vooruitzicht.
En vergeet niet dat je die man ook nodig hebt he. Je schrijft dat je gelijk weer in de oude valkuien zal springen, maar HIJ is er dan ook bij he. Die warme, open vent die je begrijpt. Waardoor je mss niet zo bang bent. Snap je? Er ontstaat iets tussen twee mensen, dus die 'hij' is ook een factor die je niet mag uitvlakken (voor de toekomst
!)Ja, ik wou dat ik wat meer on speaking terms was, ik heb als het ware een soort praat-blokkade. Het blijft allemaal in me rondcirkelen. Ik wil het voor mezelf wel duidelijker hebben dus ik ga proberen vanavond wat steekwoorden te bedenken, waar het nu om gaat.
Gek, hoe je kunt verleren open te zijn, door alles dat er is gebeurt.
Een situatie:
Ik heb laatst met mijn enige vriend (als hij dat is?) een vreselijk soort gesprek gehad, waarbij ik over mijn grenzen ging in het me aanpassen. Hij had dingen gedaan die echt niet fijn waren. Geen kwade opzet, maar toch niet prettig. Ik heb hierover me uitgesproken naar hem.
Maar vervolgens heb ik me verontschuldigd voor het uiten van mijn gevoelens. Ik heb zelfs gezegd dat ik me ervoor schaam. Omdat hij geirriteerd werd.
Dan bind ik onmiddelijk in, haal bakzeil.
Terwijl ik niet verwijtend sprak en verder ook niets schaamtevols deed.
Dat heb ik, na een doorwaakte nacht vol inzichten, gelukkig in 1x zo duidelijk gezien, dat de maat vol was. Ik wil dat niet meer. GEEN sorry meer zeggen en geen schaamte meer. Vor iets dat waardevol is en een geschenk, voor mijzelf en die ander: het delen van mijn gevoelens. Ik zei sorry omdat hij er niet/slecht mee om kon gaan. Dan ga ik me rot voelen en alles doen zodat het maar weer OK voelt voor de ander. Ik heb dit als het ware nu ongelofelijk hard ingezien, het was een eye-opener. En ik heb dit ook terug gedraaid naar hem. En sindsdien is het heel ongemakkelijk. Ik zie dingen tussen ons, die ik niet fijn vindt. Hij zegt bv niets uit zichzelf, ik moet overal naar vragen. Ik voelde me een burden, een last, voor hem. Een ouwe zeur zoals ik me ook bij mijn familie voelde. Een halvegare, overemotionele zeur. En nee, ik weet dat het geen interpretatie was, geen ingekleurde bril. Het was echt wat ie vond.
En dan ben ik in dubio. Weg ermee, of weer proberen. Net even op de chat gehad. Ik vind het heel vervelend dat hij niets zegt dan over een mail die ik hem vanmorgen stuurde. Moest ik ook (WEER) naar vragen of ie die had gekregen. Ja, had hij ontvangen. En dan: wat vindt je ervan?
Enz.
Ik ben het beu, dat er zoveel van een relatie (vriendschap in dit geval) op mijn schouders ligt. Ik kan hier heel slecht mee omgaan.
En toch betrap ik me op het mooi-weer-spelen, bij tijden zelfs behoeftig-blij doen naar hem. Belangstellend.
Het is zo dat dit soort inzichten me met stomheid slaan, ik weet nu ook niet hoe ik het moet over brengen. Want sec gezien is het een situatie waar zo 1-2-3 geen diepere lagen aan te vinden zijn, maar in mijn beleving ben ik in rap tempo die dingen aan het inzien, die daarachter liggen. In mijn gedrag, in hoe ik me laat behandelen, in wele soort mensen ik telkens in mijn leven aantref, en dan de vraag: hoezo?
Ik las laatst ergens dat een situatie zich aan je zal blijven opdringen tot je ze toelaat.
Zo'n gevoel heb ik nu. Dat het 'verlaten worden' een thema is dat nu OVERAL doorheen smelt, en dat dit pas wordt weg genomen als ik erbij stil sta, en de gevoelens echt onder ogen kom.
Mijn compas werkt vaak niet goed, en alle afscheiden van mensen hebben me de spraak ontnomen.
Ik heb er heel veel verdriet van, maar ook dit komt er niet uit.De woorden zijn zo diep in me weg gestopt de meeste tijd dat ik er niet bij kan. Wat heel frustrerend is, en ook veel verdriet en pijn oproept.
Ik snap ook niet hoezo dit is. Dit heet eenzaamheid, denk ik. Diepe eenzaamheid. Dat er niemand is die geinteresseerd is in wat er echt achter de facade schuil gaat. Iemand die geduldig en liefdevol blijft, omdat hij / zij van me houdt. Ik geloof dat ik op dit moment niemand heb en ik gaf/geef mezelf hiervan de schuld.
Dat is de grootste last nu. Naast die verstikkende sprakeloosheid.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
vrijdag 6 januari 2017 om 10:53
Lieve Kers,
dank je wel voor je lieve woorden aan mij. Dat veel te streng zijn, dat klopt, het is iets wat ik heel vaak doe. Fijn dat je me er op wijst, ik heb het vaak zelf pas veel later door.....
Nog meer dank je wel voor het delen van je eigen gedachten en gevoelens. Je bent inderdaad stappen aan het zetten, dingen aan het veranderen in je eigen gedrag naar anderen toe. Geef de ander de tijd om hier aan te wennen. Zoals je zelf zegt: je bent in rap tempo dingen aan het inzien. Voor de mensen om jou heen is dit nieuw, ze zijn iets anders van je gewend, begrijpen misschien niet helemaal wat er gebeurt.
Sterker nog: je vriend voelde zich prettig bij hoe je deed en moet misschien nog uitvogelen of hij zich ook zo prettig voelt bij hoe je nu doet. Misschien twijfelt hij wel aan zichzelf, denkt hij dat hij iets verkeerd doet, waardoor jij anders reageert.
Ik weet niet of je het zou durven om hem uit te leggen welke inzichten je voor jezelf hebt gekregen, wat je daarin van hem nodig hebt (en hem durft te vragen of hij dit voor jou wil en kan betekenen).
Misschien kan hij het niet en word je bevestigd in jouw thema van verlaten worden.
En ik geloof dat je gelijk hebt: nieuwe inzichten, nieuw gedrag, opent ook weer nieuwe deuren. Dus al die dingen die je nu inziet, je eigen gedrag wat je begint te doorzien, het gevoel dat je dingen anders wilt en nu ook anders gaat doen, maakt dat je andere dingen gaat tegenkomen.
Super spannend, super eng, maar ook ongelooflijk geweldig. Want dan kan misschien voor een afscheid iets anders moois terugkomen, in plaats van de leegte. Een leegte kan staan voor eenzaamheid, maar ook voor een nieuwe kans.
Bij een gedwongen afscheid is dit heel anders dan bij een afscheid waarvan je voelt dat het goed is, omdat het contact zoals je had, nou eenmaal niet meer past bij hoe je nu in het leven staat. Bij hoe de situatie nu is.
Dus misschien neem je afscheid van het 'oude' contact met je vriend en komt er een hernieuwd contact met hem voor in de plaats. Of ontstaat er een tijdelijke leegte, die uiteindelijk gevuld wordt met een contact met iemand anders wat meer past in de manier waarop je nu leeft.
Ik hoop dat ik niet te vaag klink
De eenzaamheid die je voelt, is misschien van nu, maar misschien ook deels een beetje 'oud'. Ik bedoel dat hij misschien nu extra heftig voelt, doordat hij niet alleen van nu pijn doet, maar ook van vroeger. Jezelf openstellen naar anderen toe, de (juiste) woorden weten te vinden, dat is super moeilijk. Je zou kunnen proberen om jezelf naar jezelf toe te openen. Je eigen steun en houden van te zijn, zonder het sterke, dappere, stoere, maar gewoon, erkenning geven aan je verdriet, het voelen. Wellicht lukt het daarna om er woorden aan te geven, op papier, hier op het forum, of bij iemand in je buurt. En wellicht ook niet. Dan komt het later wel.
Want liefde hebben we allemaal nodig, van anderen, maar in de eerste plaats van onszelf. Ik weet niet of je wel eens mediteert, maar als je dat doet, er is een luisterfragment van Geertje Couwenbergh
https://www.geertjecouwen ... leide-hartcore-meditatie/
wat voor mij geweldig heeft gewerkt. En als je niet mediteert, is het ook gewoon prachtig er naar te luisteren. Vind ik...... voel je vrij om iets totaal anders te vinden dat kan ik aan.....
dank je wel voor je lieve woorden aan mij. Dat veel te streng zijn, dat klopt, het is iets wat ik heel vaak doe. Fijn dat je me er op wijst, ik heb het vaak zelf pas veel later door.....
Nog meer dank je wel voor het delen van je eigen gedachten en gevoelens. Je bent inderdaad stappen aan het zetten, dingen aan het veranderen in je eigen gedrag naar anderen toe. Geef de ander de tijd om hier aan te wennen. Zoals je zelf zegt: je bent in rap tempo dingen aan het inzien. Voor de mensen om jou heen is dit nieuw, ze zijn iets anders van je gewend, begrijpen misschien niet helemaal wat er gebeurt.
Sterker nog: je vriend voelde zich prettig bij hoe je deed en moet misschien nog uitvogelen of hij zich ook zo prettig voelt bij hoe je nu doet. Misschien twijfelt hij wel aan zichzelf, denkt hij dat hij iets verkeerd doet, waardoor jij anders reageert.
Ik weet niet of je het zou durven om hem uit te leggen welke inzichten je voor jezelf hebt gekregen, wat je daarin van hem nodig hebt (en hem durft te vragen of hij dit voor jou wil en kan betekenen).
Misschien kan hij het niet en word je bevestigd in jouw thema van verlaten worden.
En ik geloof dat je gelijk hebt: nieuwe inzichten, nieuw gedrag, opent ook weer nieuwe deuren. Dus al die dingen die je nu inziet, je eigen gedrag wat je begint te doorzien, het gevoel dat je dingen anders wilt en nu ook anders gaat doen, maakt dat je andere dingen gaat tegenkomen.
Super spannend, super eng, maar ook ongelooflijk geweldig. Want dan kan misschien voor een afscheid iets anders moois terugkomen, in plaats van de leegte. Een leegte kan staan voor eenzaamheid, maar ook voor een nieuwe kans.
Bij een gedwongen afscheid is dit heel anders dan bij een afscheid waarvan je voelt dat het goed is, omdat het contact zoals je had, nou eenmaal niet meer past bij hoe je nu in het leven staat. Bij hoe de situatie nu is.
Dus misschien neem je afscheid van het 'oude' contact met je vriend en komt er een hernieuwd contact met hem voor in de plaats. Of ontstaat er een tijdelijke leegte, die uiteindelijk gevuld wordt met een contact met iemand anders wat meer past in de manier waarop je nu leeft.
Ik hoop dat ik niet te vaag klink
De eenzaamheid die je voelt, is misschien van nu, maar misschien ook deels een beetje 'oud'. Ik bedoel dat hij misschien nu extra heftig voelt, doordat hij niet alleen van nu pijn doet, maar ook van vroeger. Jezelf openstellen naar anderen toe, de (juiste) woorden weten te vinden, dat is super moeilijk. Je zou kunnen proberen om jezelf naar jezelf toe te openen. Je eigen steun en houden van te zijn, zonder het sterke, dappere, stoere, maar gewoon, erkenning geven aan je verdriet, het voelen. Wellicht lukt het daarna om er woorden aan te geven, op papier, hier op het forum, of bij iemand in je buurt. En wellicht ook niet. Dan komt het later wel.
Want liefde hebben we allemaal nodig, van anderen, maar in de eerste plaats van onszelf. Ik weet niet of je wel eens mediteert, maar als je dat doet, er is een luisterfragment van Geertje Couwenbergh
https://www.geertjecouwen ... leide-hartcore-meditatie/
wat voor mij geweldig heeft gewerkt. En als je niet mediteert, is het ook gewoon prachtig er naar te luisteren. Vind ik...... voel je vrij om iets totaal anders te vinden dat kan ik aan.....
vrijdag 6 januari 2017 om 11:30
Dankje voor je fijne post, Sofie.
Ik heb een heel ongemakkelijk gevoel bij die vriend. Ik vind het erg verdrietig dat hij veranderde in zijn manier van doen, hij vraagt me bv niks meer.
Uitwisseling is nul.
Ik weet niet hoe ik dit om moet keren. Ik mis ons contact zoals het was.
Er ontstaat weer die neppige oppervlakkigheid waar ik zo ongelukkig van wordt.
En ik heb het zeker aangegeven, ben open geweest naar hem zonder verwijten, volgens de boekjes. Maar ik kan t ook niet alleen.
Ik ga vandaag maar even me flink en uitsluitend focussen op mij.
Ik heb een heel ongemakkelijk gevoel bij die vriend. Ik vind het erg verdrietig dat hij veranderde in zijn manier van doen, hij vraagt me bv niks meer.
Uitwisseling is nul.
Ik weet niet hoe ik dit om moet keren. Ik mis ons contact zoals het was.
Er ontstaat weer die neppige oppervlakkigheid waar ik zo ongelukkig van wordt.
En ik heb het zeker aangegeven, ben open geweest naar hem zonder verwijten, volgens de boekjes. Maar ik kan t ook niet alleen.
Ik ga vandaag maar even me flink en uitsluitend focussen op mij.
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
vrijdag 6 januari 2017 om 12:43
Een relatie is iets van twee personen, Kers, die kar trekken kun jij niet alleen en zo zou het ook niet moeten zijn.
Wat beleef jij nog aan positiefs aan die vriendschap? Misschien heeft het wel de langste tijd geduurd en past het niet meer bij de veranderende Kers, die niet meer alles pikt. Ik ben zo ook onlangs een 'vriendschap' (je weet nog wel, met die vriendin die ik al lang kende) kwijtgeraakt, en ik mis haar, maar ik weet voor mezelf dat ik meer dan genoeg heb gedaan, en dat er van haar kant geen sjoege komt. Ik ben geen deurmat! Niet meer
Sofie, op het moment wil ik ook geen relatie. Pas op de plaats en alles laten bezinken. Daar ben ik mee bezig.
Maar ik denk nu ook aan wat ik ooit las: 'Tijdens de verbouwing van de winkel gaat de verkoop gewoon door'.
Leuk contact hier met een date sinds een aantal weken, knuffels volop zo fijn en zooooo lang gemist. Eigenlijk ook vroeger nooit gehad, dus ik krijg er voorlopig nog geen genoeg van. Hij vindt knuffelen en elkaar aanraken ook heerlijk. Beiden denken wij niet aan de toekomst, maar genieten van het hier en nu. Zo kan het ook. Voor mij ook een nieuwe ervaring trouwens!
Wat beleef jij nog aan positiefs aan die vriendschap? Misschien heeft het wel de langste tijd geduurd en past het niet meer bij de veranderende Kers, die niet meer alles pikt. Ik ben zo ook onlangs een 'vriendschap' (je weet nog wel, met die vriendin die ik al lang kende) kwijtgeraakt, en ik mis haar, maar ik weet voor mezelf dat ik meer dan genoeg heb gedaan, en dat er van haar kant geen sjoege komt. Ik ben geen deurmat! Niet meer
Sofie, op het moment wil ik ook geen relatie. Pas op de plaats en alles laten bezinken. Daar ben ik mee bezig.
Maar ik denk nu ook aan wat ik ooit las: 'Tijdens de verbouwing van de winkel gaat de verkoop gewoon door'.
Leuk contact hier met een date sinds een aantal weken, knuffels volop zo fijn en zooooo lang gemist. Eigenlijk ook vroeger nooit gehad, dus ik krijg er voorlopig nog geen genoeg van. Hij vindt knuffelen en elkaar aanraken ook heerlijk. Beiden denken wij niet aan de toekomst, maar genieten van het hier en nu. Zo kan het ook. Voor mij ook een nieuwe ervaring trouwens!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 6 januari 2017 om 15:04
zaterdag 14 januari 2017 om 18:05
Vandaag is de dag dat ik 14 januari 2001 werd verkracht en half mishandeld.
De ochtend ging redelijk goed, ben er ook even uit geweest voor boodschappen, en nu het avond word, begin ik in te storten. De verkrachting was in de avond, zo rond 20.00 uur zal het heel moeilijk worden. Dader was om die tijdstip op bezoek voor koffie.
Nooit heb ik behoefte gehad om met iemand te praten van de crisisdienst. Spver heeft het aangeboden, maar heb afgeslagen. Zo stom, want ik heb nu behoefte om met iemand te praten.
Morgen zal ik wel naar de kloten zijn, want dat was ik toen ook en steeds na de dag.
Want dan vraag ik me af: is dit echt gebeurd? Waarom ik? Volgens mij ben ik in een nachtmerrie beland.
Of ik zal slapen vannacht geen idee. Voel me al onrustig worden. Al 2 paniekaanvallen gehad, steeds overgeven. Al 3x gedouched omdat ik me zo vies voel en zijn geur nog steeds ruik.
De ochtend ging redelijk goed, ben er ook even uit geweest voor boodschappen, en nu het avond word, begin ik in te storten. De verkrachting was in de avond, zo rond 20.00 uur zal het heel moeilijk worden. Dader was om die tijdstip op bezoek voor koffie.
Nooit heb ik behoefte gehad om met iemand te praten van de crisisdienst. Spver heeft het aangeboden, maar heb afgeslagen. Zo stom, want ik heb nu behoefte om met iemand te praten.
Morgen zal ik wel naar de kloten zijn, want dat was ik toen ook en steeds na de dag.
Want dan vraag ik me af: is dit echt gebeurd? Waarom ik? Volgens mij ben ik in een nachtmerrie beland.
Of ik zal slapen vannacht geen idee. Voel me al onrustig worden. Al 2 paniekaanvallen gehad, steeds overgeven. Al 3x gedouched omdat ik me zo vies voel en zijn geur nog steeds ruik.
zaterdag 14 januari 2017 om 22:19
Lieve Kaitlyn
Zo rot dit!!! Ik weet van eerdere posts van je dat je het gevoel hebt dat niemand je echt kan steunen. Toch hoop ik dat je de liefde die anderen voor je voelen weer eens zult kunnen toelaten. De spv-er biedt niet voor niets aan om met je te praten. Misschien zou je kunnen schrijven wat je haar wilt vertellen? Als je wilt, wil ik het graag lezen. Als je dit niet wilt, is het ook oké.
Zo rot dit!!! Ik weet van eerdere posts van je dat je het gevoel hebt dat niemand je echt kan steunen. Toch hoop ik dat je de liefde die anderen voor je voelen weer eens zult kunnen toelaten. De spv-er biedt niet voor niets aan om met je te praten. Misschien zou je kunnen schrijven wat je haar wilt vertellen? Als je wilt, wil ik het graag lezen. Als je dit niet wilt, is het ook oké.
donderdag 26 januari 2017 om 12:39
Al een tijdje niet geschreven. Ik geloof dat ik het de laatste tijd allemaal weer heenweg gebagatelliseerd heb in mijn hoofd om door te kunnen. Maar dat zeggen, ik voel me meteen schuldig ga aan mezelf twijfelen.. en toen kwam ik dit tegen:
http://www.proud2bme.nl/D ... umatische_Stress_Stoornis
Daarvoor hoef ik zelf niks te typen. Alles staat er.
http://www.proud2bme.nl/D ... umatische_Stress_Stoornis
Daarvoor hoef ik zelf niks te typen. Alles staat er.
donderdag 26 januari 2017 om 13:17
En dan op het laatst staat er: van al deze symptomen kun je afkomen, als je maar goede therapie krijgt.
Waarom zet ze er dan ook niet even bij welke therapie dat dan moet zijn? Zo'n efficiente behandeling wil ik ook
Wel hoopgevend dat je af kunt komen van al deze symptomen, al kan ik me dat niet echt voorstellen..
Waarom zet ze er dan ook niet even bij welke therapie dat dan moet zijn? Zo'n efficiente behandeling wil ik ook
Wel hoopgevend dat je af kunt komen van al deze symptomen, al kan ik me dat niet echt voorstellen..
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
donderdag 26 januari 2017 om 20:15
@YellowLemon
Fijn dat je die steun hebt. Kun je hem/haar, al is het maar in je gedachten, hier naar toe halen? 'Mijn grote steun' woont een dik uur van me vandaan en soms haal ik haar gewoon even hier naar toe, door te gaan zitten en heel sterk aan haar te denken. Dan laat ik helemaal tot me doordringen hoe ze naar me zou kijken, wat ze zou zeggen en wat ze zou doen. Net zo lang tot ik het voel. En dan houd ik dat gevoel gewoon even vast en voel ik de dankbaarheid dat er zo iemand in mijn leven is.
Fijn dat je die steun hebt. Kun je hem/haar, al is het maar in je gedachten, hier naar toe halen? 'Mijn grote steun' woont een dik uur van me vandaan en soms haal ik haar gewoon even hier naar toe, door te gaan zitten en heel sterk aan haar te denken. Dan laat ik helemaal tot me doordringen hoe ze naar me zou kijken, wat ze zou zeggen en wat ze zou doen. Net zo lang tot ik het voel. En dan houd ik dat gevoel gewoon even vast en voel ik de dankbaarheid dat er zo iemand in mijn leven is.
donderdag 26 januari 2017 om 22:57
quote:Sofie1979 schreef op 26 januari 2017 @ 20:15:
@YellowLemon
Fijn dat je die steun hebt. Kun je hem/haar, al is het maar in je gedachten, hier naar toe halen? 'Mijn grote steun' woont een dik uur van me vandaan en soms haal ik haar gewoon even hier naar toe, door te gaan zitten en heel sterk aan haar te denken. Dan laat ik helemaal tot me doordringen hoe ze naar me zou kijken, wat ze zou zeggen en wat ze zou doen. Net zo lang tot ik het voel. En dan houd ik dat gevoel gewoon even vast en voel ik de dankbaarheid dat er zo iemand in mijn leven is.
Dat is wel een goede. In mijn vorige huis, (ik ben net verhuisd) heeft hij me een keer in mijn gordijn gerold, en me plat geknuffeld en gezegd, als je je dan rot voelt is dit je veilige plekje.
Heb echt wel eens op mijn oma's stoel gezeten met het gordijn om me heen gewikkeld. En ik bedenk me nu dat zijn parfum nog in mijn beer zit! Die ga ik nu pakken. Wat stom dat ik daar niet aan gedacht heb.
Ik heb soms dagen, dan blijf ik in en uit paniekaanvallen rollen, de hele dag door. Heb net een uurtje met hem gebeld en nu is het iets minder. Maar mijn ademhaling blijft moeilijk en mijn hoofd knalt bijna uit elkaar.
@YellowLemon
Fijn dat je die steun hebt. Kun je hem/haar, al is het maar in je gedachten, hier naar toe halen? 'Mijn grote steun' woont een dik uur van me vandaan en soms haal ik haar gewoon even hier naar toe, door te gaan zitten en heel sterk aan haar te denken. Dan laat ik helemaal tot me doordringen hoe ze naar me zou kijken, wat ze zou zeggen en wat ze zou doen. Net zo lang tot ik het voel. En dan houd ik dat gevoel gewoon even vast en voel ik de dankbaarheid dat er zo iemand in mijn leven is.
Dat is wel een goede. In mijn vorige huis, (ik ben net verhuisd) heeft hij me een keer in mijn gordijn gerold, en me plat geknuffeld en gezegd, als je je dan rot voelt is dit je veilige plekje.
Heb echt wel eens op mijn oma's stoel gezeten met het gordijn om me heen gewikkeld. En ik bedenk me nu dat zijn parfum nog in mijn beer zit! Die ga ik nu pakken. Wat stom dat ik daar niet aan gedacht heb.
Ik heb soms dagen, dan blijf ik in en uit paniekaanvallen rollen, de hele dag door. Heb net een uurtje met hem gebeld en nu is het iets minder. Maar mijn ademhaling blijft moeilijk en mijn hoofd knalt bijna uit elkaar.
vrijdag 27 januari 2017 om 09:46
Echt naar, paniekaanvallen. Goed wat je deed en dat dat hielp. Geur (misschien ook muziek?) kan helpen. En.. je kunt niet zelf aan alles denken, mooi toch als een ander je kan inspireren.
Wat fijn trouwens, zo'n persoon, ook al is het op afstand. Ik mis mijn therapeute nog steeds (al maandenlang gestopt met therapie..)
Zij was voor mij echt een veilige persoon - en plek.
Wat fijn trouwens, zo'n persoon, ook al is het op afstand. Ik mis mijn therapeute nog steeds (al maandenlang gestopt met therapie..)
Zij was voor mij echt een veilige persoon - en plek.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
