Psyche
alle pijlers
Misbruikt als kind. Het effect ervan op volwassenen deel 2.
donderdag 16 juni 2016 om 20:42
Oorspronkelijk geschreven door Eleonora-1
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
Gisteren werd er in een ander topic over misbruik gesproken.
Dat heeft me vannacht erg beziggehouden omdat ik me weer eens realiseer hoeveel invloed het heeft op mij als volwassene.
Natuurlijk weet ik niet hoe het allemaal zou zijn gelopen als ik niet misbruikt was vroeger maar er zijn dingen die ik er mee in verband breng.
Je hoeft natuurlijk niks te vertellen over de aard van het misbruik als je dat niet wil. Voel je vrij daar over te zwijgen. Daar gaat het me op zich niet om. Dat je wat dan ook aan misbruik mee hebt gemaakt is al rot genoeg.
Het is me puur te doen om wat je er nú nog van merkt.
Zo ben ik nooit zorgeloos met mijn dochter. Ik scan mensen met wie ze omgaat. Intuïtief dus, niet dat ik in achtergronden duik of zo. Ik wantrouw mensen snel of zelfs bij voorbaat als het om mijn dochter gaat. Geheel onterecht waarschijnlijk maar dat gaat vanzelf.
Met mezelf ben ik juist heel onvoorzichtig. Onverschillig. Het kan me letterlijk weinig schelen hoe het met mij gaat en hoe ik met mezelf omga. Wel als ik er bewust over nadenk natuurlijk, want ik ben slim genoeg maar ik vóel geen noodzaak tot zuinigheid op mij.
Dat is wel een heel stuk beter sinds ik allerlei boeken gelezen heb en mijn echtgenoot ben tegengekomen maar ik merk dat er in mijn 'zelfbehoud compartiment' een storing zit. Hoe poepzuinig ik ook ben op de mensen om me heen, voor mezelf geldt dat niet.
Nou, dat onder andere dus.
Hoe is dat bij jou?
Mensen die te maken kregen met mishandeling, pesten, verwaarlozing etc. ook hartelijk welkom trouwens.
Vlinderoogje vond muziek bij het proces van gaan vertellen, er over praten, delen en verwerken.
Bij de een is de wond dieper en heeft de door anderen aangerichte schade meer impact en grotere gevolgen dan bij de ander maar hier praten we, voor zover we dat willen, ieder op onze eigen manier, over de gevolgen van misbruik in onze jeugd.
http://www.youtube.com/watch?v=eFXRQKYFbXE
Als er niet op je posting gereageerd wordt, vat dit niet op als een manier om je duidelijk te maken dat je niet gezien wordt of dat we niet in je geïnteresseerd zijn.
Er is geen kwade opzet in het spel maar iedereen is hier in de eerste plaats voor zichzelf en reageren is soms best moeilijk.
Zet, bij iets waar je graag reactie op wil, even fb aub (feedback aub) neer. Zodat anderen weten dat je behoefte hebt aan reacties van anderen.
Op verzoek van een aantal forummers hier: aub de postings van elkaar niet quoten.
“Happiness can be found, even in the darkest of times, if one only remembers to turn on the light.”
vrijdag 16 december 2016 om 10:40
Het gesprek gehad. Bleek niet echt een intake, maar een screening ofzo voor de intake. Echt intakegesprek over drie weken en ik ben nu al helemaal gesloopt van dit gesprekje
Moest eigenlijk 8 werken wachten, maar daar raakte ik meteen van in paniek, uiteindelijk gelukt dat het 'maar' drie weken is en nu voel ik me vreselijk rot en schuldig. Er zijn vast mensen die het veel harder nodig hebben, ik had gewoon netjes op m'n beurt moeten wachten. Ik mag helemaal niet zo klagen en moeilijk doen en nu denken ze daar vantevoren al dat ik een vervelende, moeilijke cliënt ga blijven.
Moest eigenlijk 8 werken wachten, maar daar raakte ik meteen van in paniek, uiteindelijk gelukt dat het 'maar' drie weken is en nu voel ik me vreselijk rot en schuldig. Er zijn vast mensen die het veel harder nodig hebben, ik had gewoon netjes op m'n beurt moeten wachten. Ik mag helemaal niet zo klagen en moeilijk doen en nu denken ze daar vantevoren al dat ik een vervelende, moeilijke cliënt ga blijven.
vrijdag 16 december 2016 om 10:50
8 weken wachten, dat zou toch eigenlijk niet moeten mogen!
Gelukkig dat het iets korter is, maar toch nog lang.
Herkenbaar Sun, dat je denkt dat anderen het wel harder nodig zullen hebben, dat denk ik namelijk ook altijd, maar je mag gewoon erekennen voor jezelf dat het nodig is en dat jij het nodig hebt, dat je niet voor de lol dit nu gevraagd hebt.
Goed gedaan.. dit is achter de rug. Niet invullen 'wat zij wel niet zullen denken', dat weet je niet. Is energieverspilling, en die energie heb je hard voor jezelf nodig.
voor jou, moedige vrouw.
Gelukkig dat het iets korter is, maar toch nog lang.
Herkenbaar Sun, dat je denkt dat anderen het wel harder nodig zullen hebben, dat denk ik namelijk ook altijd, maar je mag gewoon erekennen voor jezelf dat het nodig is en dat jij het nodig hebt, dat je niet voor de lol dit nu gevraagd hebt.
Goed gedaan.. dit is achter de rug. Niet invullen 'wat zij wel niet zullen denken', dat weet je niet. Is energieverspilling, en die energie heb je hard voor jezelf nodig.
voor jou, moedige vrouw.
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
zaterdag 17 december 2016 om 12:12
Paniek is rot, maar echt Sun, ook die gaat weer voorbij. Angst is vaak een stuk enger dan dat waarvoor je bang bent. Probeer niet bezig te zijn met wat de hulpverleners misschien van je denken. De meeste mensen in de hulpverlening willen mensen helpen, daarom werken ze er. Dus het zou zomaar kunnen dat ze tijdens het telefoongesprek hebben ontdekt dat het nodig is je eerder te helpen. Geloof me, als ze je een drammer zouden vinden, zouden ze je eerder nog een beetje langer laten wachten....
Ik sluit me aan bij EV, je bent een moedige vrouw!
EV, jij bent inderdaad ook niet alleen. Goed om je heen blijven kijken en voelen. Zorg dat je het blijft zien. Leven doen we samen, ook al voelt het soms zo alleen.
Ik sluit me aan bij EV, je bent een moedige vrouw!
EV, jij bent inderdaad ook niet alleen. Goed om je heen blijven kijken en voelen. Zorg dat je het blijft zien. Leven doen we samen, ook al voelt het soms zo alleen.
zaterdag 17 december 2016 om 17:17
Ik ben vooral aan het bijkomen van een onderzoek gister bij de huisarts. Al een hele tijd ben ik aan het overgeven, zeker 4 tot 5 keer per dag en zowat elke dag. Nu was ik het zat. Gisteren moest de huisarts mijn buik onderzoeken en ik heb daar moeite mee, gelukkig weet de huisarts er van. Ze vroeg of ze mijn buik mocht aanraken en ze zei ook steeds wat ze aan het doen was. Ze kon wel voelen dat er een soort van deukje in de maag zit.
Nu heb ik eerst medicatie gekregen en daar moet het mee overgaan. Het overgeven kan ook vooral te maken hebben met de stress die ik de laatste tijd heb. Ik hoop zo dat het overgaat met de tabletten, want wil niet weer naar ziekenhuis. Alleen was het me gisteren niet duidelijk of ik in januari terug moet, want begon beetje weg te zakken, had heel veel dorst, gelukkig kreeg ik wat water, om gevraagt en toen vroeg huisarts, zal ik je suiker even prikken, maar was iets verhoogd. Maar was er nuchter want moest nuchter blied laten prikken voor kwartaal. En ik ging daarna gelijk naar huisarts.
Nu gewoon verder even niks.
Nu heb ik eerst medicatie gekregen en daar moet het mee overgaan. Het overgeven kan ook vooral te maken hebben met de stress die ik de laatste tijd heb. Ik hoop zo dat het overgaat met de tabletten, want wil niet weer naar ziekenhuis. Alleen was het me gisteren niet duidelijk of ik in januari terug moet, want begon beetje weg te zakken, had heel veel dorst, gelukkig kreeg ik wat water, om gevraagt en toen vroeg huisarts, zal ik je suiker even prikken, maar was iets verhoogd. Maar was er nuchter want moest nuchter blied laten prikken voor kwartaal. En ik ging daarna gelijk naar huisarts.
Nu gewoon verder even niks.
woensdag 21 december 2016 om 06:55
EV, het stukje waarin je schrijft dat het met je 'kinddeel' niet zo goed gaat, is bij mij een beetje blijven hangen. Ik vind het zo gaaf dat het je lukt om je kinddeel als een van de delen te zien. Als een stukje van jezelf, in plaats van je hele zelf.
Mijn kindstukje laat zich horen in verdriet. En in veel meer (buikpijn, dromen, wegvluchtreacties), maar als ik die negeer, voel ik verdriet. Heel veel en groot verdriet. De oplossing is voor mij; naar het deel luisteren, echt luisteren, het aandacht geven, het troosten en uitleggen dat het nu anders is, omdat het voorbij is en ik nu volwassen ben. Het klinkt misschien wazig, maar het helpt me echt.
Ik laat nu ook andere delen van mezelf aan het woord, zo fijn! Er zijn nog heel veel stukjes Sofie die ik niet ontmoet heb en die ik graag wil leren kennen (of misschien niet zo graag, want niet alle stukjes zullen even leuk zijn). Sommige stukjes zijn makkelijk en geven me energie. Andere stukjes vind ik heel bedreigend. Vooral die stukjes die te maken hebben met vrouw-zijn. Ik vind het moeilijk, maar ik wil het. Nu ik heb gevoeld dat ze in mij zijn, wil ik ze iets van ruimte geven, al is het maar een heel klein beetje.
Genoeg werk dus aan de winkel voor mij. Het voelt goed. Het voelt als MIJN keuze, als iets wat IK wil. Ik betwijfel of ik het kan, al weet ik ergens dat ik dit echt wel ga kunnen.
Ik ben benieuwd, EV (en anderen die hiermee bezig zijn) of dit voor jou herkenbaar is, of dat ik nu echt Chinees praat....
Lieve allemaal, fijne dag vandaag.
Mijn kindstukje laat zich horen in verdriet. En in veel meer (buikpijn, dromen, wegvluchtreacties), maar als ik die negeer, voel ik verdriet. Heel veel en groot verdriet. De oplossing is voor mij; naar het deel luisteren, echt luisteren, het aandacht geven, het troosten en uitleggen dat het nu anders is, omdat het voorbij is en ik nu volwassen ben. Het klinkt misschien wazig, maar het helpt me echt.
Ik laat nu ook andere delen van mezelf aan het woord, zo fijn! Er zijn nog heel veel stukjes Sofie die ik niet ontmoet heb en die ik graag wil leren kennen (of misschien niet zo graag, want niet alle stukjes zullen even leuk zijn). Sommige stukjes zijn makkelijk en geven me energie. Andere stukjes vind ik heel bedreigend. Vooral die stukjes die te maken hebben met vrouw-zijn. Ik vind het moeilijk, maar ik wil het. Nu ik heb gevoeld dat ze in mij zijn, wil ik ze iets van ruimte geven, al is het maar een heel klein beetje.
Genoeg werk dus aan de winkel voor mij. Het voelt goed. Het voelt als MIJN keuze, als iets wat IK wil. Ik betwijfel of ik het kan, al weet ik ergens dat ik dit echt wel ga kunnen.
Ik ben benieuwd, EV (en anderen die hiermee bezig zijn) of dit voor jou herkenbaar is, of dat ik nu echt Chinees praat....
Lieve allemaal, fijne dag vandaag.
woensdag 21 december 2016 om 13:12
Ik snap dat kindstukje niet of het kind in je is beschadigt. Ik kan daar niet zoveel mee, omdat het bij mij op latere leeftijd is gebeurd en dan geen misbruik, maar 2 verkrachtingen. Bij mij is er alleen mijn buik beschadigd en mijn ziel. Die heb ik niet meer, net zoals mijn lichaam niet meer van mij is, maar van hem.
woensdag 21 december 2016 om 18:29
Wauw EV, dank je wel voor je reactie. Ik krijg er kippenvel van. Dank je wel. Zo herkenbaar, zo... wauw.
Kaitlyn, ik begrijp dat het voor jou anders is. Toch geldt voor jou ook: je lichaam is van jou. Dit voelt nu niet zo, maar het is wel zo. Niemand heeft het recht iemands lichaam toe te eigenen en dit is wat er gebeurd is. Maar het is van jou, en misschien kun je, samen met een hulpverlener die veilig voor je voelt, stapje voor stapje je lichaam weer van jou maken.
Grote vraag is misschien wel: wil je het terug? Ik heb zelf nog altijd een beetje ruzie met mijn lichaam, ben ergens heel boos dat het van een ander is geweest, al weet ik, verstandelijk gezien, dat het weerloos was. Inmiddels ben ik zover dat ik mijn lichaam weer van mij wil laten zijn, al vind ik dat moeilijk!!!!
Kaitlyn, ik begrijp dat het voor jou anders is. Toch geldt voor jou ook: je lichaam is van jou. Dit voelt nu niet zo, maar het is wel zo. Niemand heeft het recht iemands lichaam toe te eigenen en dit is wat er gebeurd is. Maar het is van jou, en misschien kun je, samen met een hulpverlener die veilig voor je voelt, stapje voor stapje je lichaam weer van jou maken.
Grote vraag is misschien wel: wil je het terug? Ik heb zelf nog altijd een beetje ruzie met mijn lichaam, ben ergens heel boos dat het van een ander is geweest, al weet ik, verstandelijk gezien, dat het weerloos was. Inmiddels ben ik zover dat ik mijn lichaam weer van mij wil laten zijn, al vind ik dat moeilijk!!!!
donderdag 22 december 2016 om 11:15
Dank je wel, heel graag gedaan.
Nou, herkenbaar dat wat je onderaan zegt Sofie: ik wil ook mijn lijf terug. Het is van mij. Jaren geleden heb ik een heel symbolische tattoo laten zetten, het was een hele grote stap want het voelde heel rebels (haha), maar ik heb het allemaal zelf geregeld, ging naar de tattooshop, echt met zo'n stoere man.. en toen ik na afloop naar buiten liep VOELDE ik voor het eerst: mijn lijf is van mij en IK beslis wat ik daarmee doe. Dat was zo'n krachtig moment!
Nou, herkenbaar dat wat je onderaan zegt Sofie: ik wil ook mijn lijf terug. Het is van mij. Jaren geleden heb ik een heel symbolische tattoo laten zetten, het was een hele grote stap want het voelde heel rebels (haha), maar ik heb het allemaal zelf geregeld, ging naar de tattooshop, echt met zo'n stoere man.. en toen ik na afloop naar buiten liep VOELDE ik voor het eerst: mijn lijf is van mij en IK beslis wat ik daarmee doe. Dat was zo'n krachtig moment!
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
vrijdag 23 december 2016 om 06:53
Mooi he, die kracht van positieve dingen! Het blijft belangrijk om jezelf daar op te blijven wijzen, zodat dit we dit soort dingen niet vergeten. Fijn dat je er nu weer even bij stil hebt gestaan EV!
Dat wat je schrijft, geeft mij ook vertrouwen.
Ik ben blij voor je dat het zo voelt en hoop dat ik ook ooit op dat punt ga zijn. Ik besef dat ik mijn lichaam vaak in een verdomhoekje zet. Niet dat ik het echt letterlijk pijn doe, maar mijn lichaam moet het vaak verdienen om er te mogen zijn. Net als dat kleine meisje in mij vroeger. Het lichaam (correctie: mijn lichaam, maar dat voelt dan niet zo ) voelt dan zo weerzinwekkend, dat het me niet uitmaakt dat ik het negeer of push of whatever. Moeilijk, moeilijk, maar ik wijs mezelf steeds weer op die momenten dat het me wel lukt om me 'maatjes te voelen' met mijn lichaam. Het worden er steeds meer, zolang ik maar goed stil sta wat het aan gevoelens in me oproept (voornamelijk walging maar dan 10x, nee, 100 keer sterker) en deze niet wegduw. Gewoon voelen, de puber in mij geruststellen, mezelf in het hier houden.
Lieve allemaal, maak er een fijne dag van vandaag en als dat niet lukt, vind vandaag een ding, hoe klein ook, wat je hart raakt.
Dat wat je schrijft, geeft mij ook vertrouwen.
Ik ben blij voor je dat het zo voelt en hoop dat ik ook ooit op dat punt ga zijn. Ik besef dat ik mijn lichaam vaak in een verdomhoekje zet. Niet dat ik het echt letterlijk pijn doe, maar mijn lichaam moet het vaak verdienen om er te mogen zijn. Net als dat kleine meisje in mij vroeger. Het lichaam (correctie: mijn lichaam, maar dat voelt dan niet zo ) voelt dan zo weerzinwekkend, dat het me niet uitmaakt dat ik het negeer of push of whatever. Moeilijk, moeilijk, maar ik wijs mezelf steeds weer op die momenten dat het me wel lukt om me 'maatjes te voelen' met mijn lichaam. Het worden er steeds meer, zolang ik maar goed stil sta wat het aan gevoelens in me oproept (voornamelijk walging maar dan 10x, nee, 100 keer sterker) en deze niet wegduw. Gewoon voelen, de puber in mij geruststellen, mezelf in het hier houden.
Lieve allemaal, maak er een fijne dag van vandaag en als dat niet lukt, vind vandaag een ding, hoe klein ook, wat je hart raakt.
woensdag 4 januari 2017 om 22:59
Lieve allemaal, al dagen denk ik aan jullie en wil jullie allemaal een heel erg geborgen, vrij, verrijkend en liefde-vol nieuw jaar wensen. Ik vind jullie prachtige vrouwen, en ben heel benieuwd hoe het met jullie gaat!!
Hier zijn er sommige behoorlijk heftige zaken gebeurd en ik voel me enorm eenzaam, heb niemand over; t is soms lastig om contact te maken....
Ik heb ook zoveel nieuwe inzichten opgedaan.
Die positief zijn en nieuwe vrijheid brengen maar ook zwaar/slecht verteerbaar zijn.
Ik hoop nog wat voorbeelden te kunnen geven, maar wil jullie voor nu een vette knuffel geven, voor ieder van jullie.
Liefs!!
X kers
Hier zijn er sommige behoorlijk heftige zaken gebeurd en ik voel me enorm eenzaam, heb niemand over; t is soms lastig om contact te maken....
Ik heb ook zoveel nieuwe inzichten opgedaan.
Die positief zijn en nieuwe vrijheid brengen maar ook zwaar/slecht verteerbaar zijn.
Ik hoop nog wat voorbeelden te kunnen geven, maar wil jullie voor nu een vette knuffel geven, voor ieder van jullie.
Liefs!!
X kers
The fact is i just saw a blizzard hunt a lizard in the muted light — Flea
