Psyche
alle pijlers
Mislukking
zondag 20 december 2009 om 00:23
Een aantal maanden geleden heb ik hier een topic geopend, maar die heb ik na een paar dagen eigenlijk laten versloffen.
Ik zit nog steeds min of meer met hetzelfde probleem; ik zit nogal vast wat betreft mijn leven.
Zal het proberen kort te houden: na mijn havo-diploma te hebben gehaald ging het eigenlijk mis met me. Vanaf mijn 17e (ben nu 21) heb ik regelmatig last van depressies, vooral doordat ik niet weet wat ik nou eigenlijk wil.
Nou ja, ik weet het wel, het liefst zou ik actrice worden, en in musicals of films spelen. Ik kan best aardig zingen en acteren maar waarschijnlijk niet goed genoeg om op een opleiding terecht te komen, laat staan carriere te maken.
Heb na de havo een half jaar vwo geprobeerd, ben ik toen mee gestopt.
Heb toen een half jaar niks gedaan, en ben in september 2006 in Utrecht op kamers gaan wonen, en ben journalistiek gaan studeren. Dat ging een tijdje goed (hoewel ik aan het begin van het tweede jaar wel aan AD ben begonnen) totdat ik een vak kreeg dat zo enorm stressvol was, dat ik dacht 'dat ga ik gewoon nooit halen.' Verder vond ik de kwaliteit van de lessen dusdanig slecht dat ik besloot om te stoppen. Had trouwens wel in het eerste jaar mijn Propedeuse gehaald.
Weer een half jaar niks gedaan.
In september 2008 ben ik op de Universiteit met kunstgeschiedenis begonnen, maar het studeren en huiswerk was ik dusdanig zat dat ik daar weer snel mee gestopt ben.
Heb toen weer een aantal maanden niks gedaan, en ben toen in maart begonnen met thuiswerk; marktonderzoek voor TNS Nipo. (Dat waren maar 10 uurtjes in de week ofzo)
Nu ga ik eind december verhuizen naar een andere kamer, en dat betekent dat ik daar dan een vaste telefoonlijn aan zou moeten vragen wat weer een aantal weken duurt, en ik heb niet echt zin in al dat gedoe. Daarnaast ben ik het werk aardig zat, dus tijd om met een schone lei te beginnen vanaf 2010.
Als ik daar aan denk word ik gewoon misselijk van angst en verdriet. Mijn hoogst behaalde opleiding is havo (eigenlijk HBO-P maar ik weet niet of dat telt) en ik ben denk ik niet van plan om ooit nog te gaan studeren. Ondanks dat ik best intelligent ben, is school niks voor mij. Ik zit de uren af te tellen, raak enorm gestresst door alle opdrachten die ik mee naar huis krijg, en kan eigenlijk de discipline niet opbrengen.
Omdat ik in de laatste 4 jaar zoveel niks heb gedaan (laat naar bed, heel lang uitslapen, geen werk van betekenis) ben ik zo bang dat ik nooit meer meekom in de maatschappij. Wat voor werk kan je nou doen met havo? Ik was van plan om me in te schrijven bij een uitzendbureau, maar ik hoorde van vriendinnen dat je dan alleen schoonmaakwerk kan doen, (echt dus niet!) en in de bediening, maar daar heb ik gewoon te weinig energie voor. Ik ben de laatste tijd zo enorm moe. Heb nergens zin in, krijg niks gedaan en heb (zoals eigenlijk de hele tijd de afgelopen 4 jaar) absoluut geen zin meer in het leven. Ik voel me schuldig tegenover mijn ouders dat hun dochter niet meer van haar leven maakt, en ik wil eigenlijk niet meer afspreken met mijn vriendinnen omdat ik me ervoor schaam. Zij werken of studeren en hebben het eigenlijk allemaal wel voor elkaar.
Ik weet dat ik voor sommige dingen best talent heb, maar dat zijn precies de dingen waar je niet zo makkelijk werk in kan vinden, of waar je strenge toelatingsexamens voor moet doen. Ik vind het zo erg dat ik heus wel dingen in me heb zitten, maar dat ik nu heel mijn leven vergooi. Ik voel mezelf echt een mislukking.
Is het echt zo dat je bij een uitzendbureau alleen echt kutwerk krijgt?
Het vooruitzicht van nog zolang leven zie ik echt niet zitten. Toen ik vanmiddag in de bus zat dacht ik; het maakt me niet uit als we nu verongelukken.
Iemand hetzelfde meegemaakt waarmee het toch nog goed is gekomen? Tips? Schoppen onder de kont? (Jaja, ik weet dat ik die erg nodig heb, maar die aanpak werkt bij mij geloof ik alleen averechts)
Nou, dit is wat ik tot nu toe kan bedenken, sorry voor het lange verhaal en bedankt voor het lezen!
Ik zit nog steeds min of meer met hetzelfde probleem; ik zit nogal vast wat betreft mijn leven.
Zal het proberen kort te houden: na mijn havo-diploma te hebben gehaald ging het eigenlijk mis met me. Vanaf mijn 17e (ben nu 21) heb ik regelmatig last van depressies, vooral doordat ik niet weet wat ik nou eigenlijk wil.
Nou ja, ik weet het wel, het liefst zou ik actrice worden, en in musicals of films spelen. Ik kan best aardig zingen en acteren maar waarschijnlijk niet goed genoeg om op een opleiding terecht te komen, laat staan carriere te maken.
Heb na de havo een half jaar vwo geprobeerd, ben ik toen mee gestopt.
Heb toen een half jaar niks gedaan, en ben in september 2006 in Utrecht op kamers gaan wonen, en ben journalistiek gaan studeren. Dat ging een tijdje goed (hoewel ik aan het begin van het tweede jaar wel aan AD ben begonnen) totdat ik een vak kreeg dat zo enorm stressvol was, dat ik dacht 'dat ga ik gewoon nooit halen.' Verder vond ik de kwaliteit van de lessen dusdanig slecht dat ik besloot om te stoppen. Had trouwens wel in het eerste jaar mijn Propedeuse gehaald.
Weer een half jaar niks gedaan.
In september 2008 ben ik op de Universiteit met kunstgeschiedenis begonnen, maar het studeren en huiswerk was ik dusdanig zat dat ik daar weer snel mee gestopt ben.
Heb toen weer een aantal maanden niks gedaan, en ben toen in maart begonnen met thuiswerk; marktonderzoek voor TNS Nipo. (Dat waren maar 10 uurtjes in de week ofzo)
Nu ga ik eind december verhuizen naar een andere kamer, en dat betekent dat ik daar dan een vaste telefoonlijn aan zou moeten vragen wat weer een aantal weken duurt, en ik heb niet echt zin in al dat gedoe. Daarnaast ben ik het werk aardig zat, dus tijd om met een schone lei te beginnen vanaf 2010.
Als ik daar aan denk word ik gewoon misselijk van angst en verdriet. Mijn hoogst behaalde opleiding is havo (eigenlijk HBO-P maar ik weet niet of dat telt) en ik ben denk ik niet van plan om ooit nog te gaan studeren. Ondanks dat ik best intelligent ben, is school niks voor mij. Ik zit de uren af te tellen, raak enorm gestresst door alle opdrachten die ik mee naar huis krijg, en kan eigenlijk de discipline niet opbrengen.
Omdat ik in de laatste 4 jaar zoveel niks heb gedaan (laat naar bed, heel lang uitslapen, geen werk van betekenis) ben ik zo bang dat ik nooit meer meekom in de maatschappij. Wat voor werk kan je nou doen met havo? Ik was van plan om me in te schrijven bij een uitzendbureau, maar ik hoorde van vriendinnen dat je dan alleen schoonmaakwerk kan doen, (echt dus niet!) en in de bediening, maar daar heb ik gewoon te weinig energie voor. Ik ben de laatste tijd zo enorm moe. Heb nergens zin in, krijg niks gedaan en heb (zoals eigenlijk de hele tijd de afgelopen 4 jaar) absoluut geen zin meer in het leven. Ik voel me schuldig tegenover mijn ouders dat hun dochter niet meer van haar leven maakt, en ik wil eigenlijk niet meer afspreken met mijn vriendinnen omdat ik me ervoor schaam. Zij werken of studeren en hebben het eigenlijk allemaal wel voor elkaar.
Ik weet dat ik voor sommige dingen best talent heb, maar dat zijn precies de dingen waar je niet zo makkelijk werk in kan vinden, of waar je strenge toelatingsexamens voor moet doen. Ik vind het zo erg dat ik heus wel dingen in me heb zitten, maar dat ik nu heel mijn leven vergooi. Ik voel mezelf echt een mislukking.
Is het echt zo dat je bij een uitzendbureau alleen echt kutwerk krijgt?
Het vooruitzicht van nog zolang leven zie ik echt niet zitten. Toen ik vanmiddag in de bus zat dacht ik; het maakt me niet uit als we nu verongelukken.
Iemand hetzelfde meegemaakt waarmee het toch nog goed is gekomen? Tips? Schoppen onder de kont? (Jaja, ik weet dat ik die erg nodig heb, maar die aanpak werkt bij mij geloof ik alleen averechts)
Nou, dit is wat ik tot nu toe kan bedenken, sorry voor het lange verhaal en bedankt voor het lezen!
zondag 20 december 2009 om 02:11
Sorry Ste maar ik denk dat er niet veel mensen zijn die weten wat ze moeten zeggen om jou ergens toe te bewegen.
Je wil niks, daar komt het op neer. Je voelt je schuldig maar zet dat gevoel niet om in actie, je wordt er alleen maar lethargischer van en een tweetal topics openen op het Vivaforum zet ook geen zoden aan de dijk.
Het enige en ook echt het enige wat je kunt doen is van je kont afkomen en je leven in je eigen hand nemen.
Dit is jouw tijd op de wereld en die zul je zelf in moeten vullen.
Begin eens met naar een huisarts te gaan en je door te laten sturen naar een therapeut.
Je haat het leven, je haat de wereld, dat is een ongezonde (voor jou) levensinstelling waar je werkelijk helemaal niets mee gaat bereiken.
Ik vind het rot om te lezen dat je zo weinig levenslust hebt. Op zich is het positief dat je het zelf ook vervelend vindt. Je ziet zelf ook in dat dit niks is. En dat is het ook niet.
Je gaat dit denk ik niet zelf op kunnen lossen want je instelling (om succesvol te zijn, waar dan ook in) deugt niet, daar moet je eerst aan werken.
Zou je kunnen bedenken wat je wél in beweging zou kunnen krijgen? Wat moet er gebeuren om jou in te laten zien dat jij niet bespeeld wordt maar dat je zelf de poppenspeler bent in jouw leven?
Je wil niks, daar komt het op neer. Je voelt je schuldig maar zet dat gevoel niet om in actie, je wordt er alleen maar lethargischer van en een tweetal topics openen op het Vivaforum zet ook geen zoden aan de dijk.
Het enige en ook echt het enige wat je kunt doen is van je kont afkomen en je leven in je eigen hand nemen.
Dit is jouw tijd op de wereld en die zul je zelf in moeten vullen.
Begin eens met naar een huisarts te gaan en je door te laten sturen naar een therapeut.
Je haat het leven, je haat de wereld, dat is een ongezonde (voor jou) levensinstelling waar je werkelijk helemaal niets mee gaat bereiken.
Ik vind het rot om te lezen dat je zo weinig levenslust hebt. Op zich is het positief dat je het zelf ook vervelend vindt. Je ziet zelf ook in dat dit niks is. En dat is het ook niet.
Je gaat dit denk ik niet zelf op kunnen lossen want je instelling (om succesvol te zijn, waar dan ook in) deugt niet, daar moet je eerst aan werken.
Zou je kunnen bedenken wat je wél in beweging zou kunnen krijgen? Wat moet er gebeuren om jou in te laten zien dat jij niet bespeeld wordt maar dat je zelf de poppenspeler bent in jouw leven?
zondag 20 december 2009 om 02:19
Eens kijken of deze wil helpen ; als je jezelf uit bed sleept en een kutbaantje neemt verdien je alvast meer geld dan nu. Met dat geld kun je je prachtig aankleden als "da bomb " en een leuke , lieve , misschien ook wel rijke , vent aan de haak slaan zodat je je hele leven precies ( net zo veel en net zo weinig ) leuks kunt doen als je wilt.
beter advies?
beter advies?
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
zondag 20 december 2009 om 02:25
quote:blijfgewoonbianca schreef op 20 december 2009 @ 02:19:
Eens kijken of deze wil helpen ; als je jezelf uit bed sleept en een kutbaantje neemt verdien je alvast meer geld dan nu. Met dat geld kun je je prachtig aankleden als "da bomb " en een leuke , lieve , misschien ook wel rijke , vent aan de haak slaan zodat je je hele leven precies ( net zo veel en net zo weinig ) leuks kunt doen als je wilt.
beter advies?Gelukkig heb ik al een vriend die bijna afgestudeerd is en veel gaat verdienen.
Eens kijken of deze wil helpen ; als je jezelf uit bed sleept en een kutbaantje neemt verdien je alvast meer geld dan nu. Met dat geld kun je je prachtig aankleden als "da bomb " en een leuke , lieve , misschien ook wel rijke , vent aan de haak slaan zodat je je hele leven precies ( net zo veel en net zo weinig ) leuks kunt doen als je wilt.
beter advies?Gelukkig heb ik al een vriend die bijna afgestudeerd is en veel gaat verdienen.
zondag 20 december 2009 om 02:27
Maar goed, bedankt voor de reacties tot zover. Denk niet dat dit topic iets gaat worden, aangezien ik alleen maar bevestigd word in de nare gedachtes over mezelf.
Ik ben een lui, verwend, negatief, pessimistisch persoon, en ik vind oprecht dat ik niet geboren had moeten worden. De mensheid heeft niks aan me, en ik beleef ook geen plezier aan het leven. Het spijt me dat ik er ben.
Ik ben een lui, verwend, negatief, pessimistisch persoon, en ik vind oprecht dat ik niet geboren had moeten worden. De mensheid heeft niks aan me, en ik beleef ook geen plezier aan het leven. Het spijt me dat ik er ben.
zondag 20 december 2009 om 02:37
quote:Ste_ schreef op 20 december 2009 @ 02:27:
Maar goed, bedankt voor de reacties tot zover. Denk niet dat dit topic iets gaat worden, aangezien ik alleen maar bevestigd word in de nare gedachtes over mezelf.
Ik ben een lui, verwend, negatief, pessimistisch persoon, en ik vind oprecht dat ik niet geboren had moeten worden. De mensheid heeft niks aan me, en ik beleef ook geen plezier aan het leven. Het spijt me dat ik er ben.
Als je niet te horen krijgt, wat je aanstaat, dan ga je dit soort dingen typen, sneu vind ik dat.
En oja, Huilie.
Maar goed, bedankt voor de reacties tot zover. Denk niet dat dit topic iets gaat worden, aangezien ik alleen maar bevestigd word in de nare gedachtes over mezelf.
Ik ben een lui, verwend, negatief, pessimistisch persoon, en ik vind oprecht dat ik niet geboren had moeten worden. De mensheid heeft niks aan me, en ik beleef ook geen plezier aan het leven. Het spijt me dat ik er ben.
Als je niet te horen krijgt, wat je aanstaat, dan ga je dit soort dingen typen, sneu vind ik dat.
En oja, Huilie.
zondag 20 december 2009 om 02:40
quote:Ste_ schreef op 20 december 2009 @ 02:27:
Maar goed, bedankt voor de reacties tot zover. Denk niet dat dit topic iets gaat worden, aangezien ik alleen maar bevestigd word in de nare gedachtes over mezelf.
Ik ben een lui, verwend, negatief, pessimistisch persoon, en ik vind oprecht dat ik niet geboren had moeten worden. De mensheid heeft niks aan me, en ik beleef ook geen plezier aan het leven. Het spijt me dat ik er ben.
Eh hallo!
Ik schrijf een heel epistel aan je met advies en meedenkerij en nu ga je afhaken?
Geef nou niet zo snel op joh, ga het nou eens aan allemaal.
Maar goed, bedankt voor de reacties tot zover. Denk niet dat dit topic iets gaat worden, aangezien ik alleen maar bevestigd word in de nare gedachtes over mezelf.
Ik ben een lui, verwend, negatief, pessimistisch persoon, en ik vind oprecht dat ik niet geboren had moeten worden. De mensheid heeft niks aan me, en ik beleef ook geen plezier aan het leven. Het spijt me dat ik er ben.
Eh hallo!
Ik schrijf een heel epistel aan je met advies en meedenkerij en nu ga je afhaken?
Geef nou niet zo snel op joh, ga het nou eens aan allemaal.
zondag 20 december 2009 om 02:53
Op zich eens maar het vervelende is wel, bij Ste, is dat ze zelf niet weet hoe ze wel geactiveerd moet worden.
Er wordt dus van alles geprobeerd om dat voor elkaar te krijgen. Soms helpt een schop voor de kont heel goed, de ogen zouden open kúnnen gaan.
In dit geval niet, Est gaat in de verongelijkte modus zitten.
Est, ik wil het er graag met je over hebben, als jij ook inzet toont.
Er wordt dus van alles geprobeerd om dat voor elkaar te krijgen. Soms helpt een schop voor de kont heel goed, de ogen zouden open kúnnen gaan.
In dit geval niet, Est gaat in de verongelijkte modus zitten.
Est, ik wil het er graag met je over hebben, als jij ook inzet toont.
zondag 20 december 2009 om 02:57
Als je al niet vrolijk van aard bent , word je natuurlijk al helemaal niet vrolijk als het leven helemaal niet loopt zoals je wil.
Als je dagen helemaal niet gevuld zijn met iets waar je passie voor hebt, of op zijn minst denkt, toch een goede reden om mijn bed voor uit te komen.
Ik denk dat er bij jou twee dingen spelen die elkaar versterken.
Je depressieve karakter, en geen voldoening halen uit hoe jouw dagen eruit zien.
lastig is dan waar je aan moet gaan werken. Je depressieve aard waardoor je weer energie hervindt om na te jagen wat je graag doet.
Of ga je werken aan het bereiken van een leuk ingevuld leven , en verdwijnt je depressieve aard op de achtergrond?
Heb je daar zelf een idee over?
Het is wel zo dat vermoeidheid alleen maar versterkt wordt als je daar aan toe blijft geven.
Dat mag best even, maar uiteindelijk voel je je beter over jezelf als je de dag toch nuttig hebt verklaard.
Dat nuttig zijn kan vele vormen hebben natuurlijk.
Wat vind jij nuttig?
Om wat energie te krijgen is ritme en inspanning toch het sleutelwoord (al weet ik dat dat verdomde lastig is als je in de negatieve spiraal zit). Maar begin met kleine stapjes.
Als je de lat laag houdt , faal je ook niet zo snel en voel je je minder klote over jezelf.
Maak eens een klein stappenplan wat je om de zoveel tijd voor jezelf evalueert en bijschaaft.
Rome en parijs zijn ook niet in 1 dag gebouwd (of is het vele wegen leiden naar Rome en Parijs is niet in 1 dag gebouwd?, of zijn het uberhaupt andere steden? nou ja, gevalletje klok en klepel)
Als je dagen helemaal niet gevuld zijn met iets waar je passie voor hebt, of op zijn minst denkt, toch een goede reden om mijn bed voor uit te komen.
Ik denk dat er bij jou twee dingen spelen die elkaar versterken.
Je depressieve karakter, en geen voldoening halen uit hoe jouw dagen eruit zien.
lastig is dan waar je aan moet gaan werken. Je depressieve aard waardoor je weer energie hervindt om na te jagen wat je graag doet.
Of ga je werken aan het bereiken van een leuk ingevuld leven , en verdwijnt je depressieve aard op de achtergrond?
Heb je daar zelf een idee over?
Het is wel zo dat vermoeidheid alleen maar versterkt wordt als je daar aan toe blijft geven.
Dat mag best even, maar uiteindelijk voel je je beter over jezelf als je de dag toch nuttig hebt verklaard.
Dat nuttig zijn kan vele vormen hebben natuurlijk.
Wat vind jij nuttig?
Om wat energie te krijgen is ritme en inspanning toch het sleutelwoord (al weet ik dat dat verdomde lastig is als je in de negatieve spiraal zit). Maar begin met kleine stapjes.
Als je de lat laag houdt , faal je ook niet zo snel en voel je je minder klote over jezelf.
Maak eens een klein stappenplan wat je om de zoveel tijd voor jezelf evalueert en bijschaaft.
Rome en parijs zijn ook niet in 1 dag gebouwd (of is het vele wegen leiden naar Rome en Parijs is niet in 1 dag gebouwd?, of zijn het uberhaupt andere steden? nou ja, gevalletje klok en klepel)
zondag 20 december 2009 om 03:27
Ste_, ik heb alles gelezen en ik vraag me ets af:
zit je al bij een (semi)amateur toneel vereniging?
Zo niet, begin daar dan eens mee. Dan ben je bezig met wat je zo graag doet en heb je weer iets om naar uit te kijken iedere week en je "vooruit te branden"
Daarnaast, wat al eerder gezegd is: misschien moet je het gewoon eens proberen, een of ander kutbaantje. Dat kan je misschien toch een aantal voordelen bieden, ik zal ze eens (heel flauw) 1 voor 1 opnoemen:
1) ook al is het kut, je kunt in ieder geval niet meer van jezelf zeggen dat je Niets doet aan je situatie. Geef jezelf daar dan een stukje erkenning voor.
2)Je leunt niet meer (helemaal) op je ouders voor de huur, dus kun je ook niet het gevoel hebben dat je van hun goedheid profiteert o.i.d.
3) geef je collega's daar een kans, misschien zijn het wel heel leuke mensen die een baan die qua werk verrot is, toch heel leuk maken.
4) vaak zijn het studenten die dit werk doen, misschien inspireert iemand je wel tot een studie die je beter aanspreekt
5)In het slechtste geval bedenk je je dat je dit soort werk de rest van je leven zult blijven doen als je niet een keer een studie afmaakt en geeft het je het doorzettingsvermogen om je volgende studie wel af te maken.
Dan wil ik nog wat zeggen over dit stukje zin: "ik vind oprecht dat ik niet geboren had mogen worden"
Ik ga ook even hard tegen je zijn: Lekker voor je ouders dat jij er zo over denkt zeg! Die mensen zijn ooit dolgelukkig geweest met hun pasgeboren baby, trots op hun kleuter toen ze haar naam kon spellen en enigszins bang toen ze voor het eerst met vriendinnen ging stappen. Dat alles doe jij af als... ja als wat eigenlijk, als nietszeggend door dit soort dingen te zeggen.
Om te voorkomen dat je nu iets zegt in de trant van "ja maar ik heb er toch niet voor gekozen om geboren te worden"
Nee inderdaad niet, maar het is nu eenmaal zo, dus maak er het beste van meisje!
zit je al bij een (semi)amateur toneel vereniging?
Zo niet, begin daar dan eens mee. Dan ben je bezig met wat je zo graag doet en heb je weer iets om naar uit te kijken iedere week en je "vooruit te branden"
Daarnaast, wat al eerder gezegd is: misschien moet je het gewoon eens proberen, een of ander kutbaantje. Dat kan je misschien toch een aantal voordelen bieden, ik zal ze eens (heel flauw) 1 voor 1 opnoemen:
1) ook al is het kut, je kunt in ieder geval niet meer van jezelf zeggen dat je Niets doet aan je situatie. Geef jezelf daar dan een stukje erkenning voor.
2)Je leunt niet meer (helemaal) op je ouders voor de huur, dus kun je ook niet het gevoel hebben dat je van hun goedheid profiteert o.i.d.
3) geef je collega's daar een kans, misschien zijn het wel heel leuke mensen die een baan die qua werk verrot is, toch heel leuk maken.
4) vaak zijn het studenten die dit werk doen, misschien inspireert iemand je wel tot een studie die je beter aanspreekt
5)In het slechtste geval bedenk je je dat je dit soort werk de rest van je leven zult blijven doen als je niet een keer een studie afmaakt en geeft het je het doorzettingsvermogen om je volgende studie wel af te maken.
Dan wil ik nog wat zeggen over dit stukje zin: "ik vind oprecht dat ik niet geboren had mogen worden"
Ik ga ook even hard tegen je zijn: Lekker voor je ouders dat jij er zo over denkt zeg! Die mensen zijn ooit dolgelukkig geweest met hun pasgeboren baby, trots op hun kleuter toen ze haar naam kon spellen en enigszins bang toen ze voor het eerst met vriendinnen ging stappen. Dat alles doe jij af als... ja als wat eigenlijk, als nietszeggend door dit soort dingen te zeggen.
Om te voorkomen dat je nu iets zegt in de trant van "ja maar ik heb er toch niet voor gekozen om geboren te worden"
Nee inderdaad niet, maar het is nu eenmaal zo, dus maak er het beste van meisje!
zondag 20 december 2009 om 04:41
quote:Ste_ schreef op 20 december 2009 @ 02:25:
[...]
Gelukkig heb ik al een vriend die bijna afgestudeerd is en veel gaat verdienen.
Ja leun vooral daarop; er zijn zoveel vrouwen die vanaf hun 21e heel hun leven bij hun man blijven....geen enkele man verlaat zijn vrouw of blijkt zo'n lul te zijn dat je hem zelf aan de kant zet..ahum...
Niet kwaad bedoeld, ik wil je alleen maar helpen. Toen ik 21 was zat ik precies met hetzelfde als waar jij mee zit....ik wou dat ik de klok terug kon draaien...21 is nog zo jong...ook al is het moeilijk probeer een juiste studie te kiezen. Vooral iets wat je echt wilt; niet iets dat je ouders voor je willen of wat op dat moment praktisch is. later krijg je er spijt van. Neem een of twee jaar maximaal de tijd om dit uit te zoeken....des te eerder je de juiste opleiding en baan hebt gevonden des te eerder kan je leuke dingen doen zoals rijlessen nemen, vakanties boeken of mss zelfs een huisje kopen. Zaken die aan mij voorbij zijn gegaan de laatste jaren omdat ik te lang twijfelde en de verkeerde beslissingen heb genomen. Geen loopbaantest of open dag kan teveel zijn! Ga na wat je jezelf 40-50 jaar lang het liefst ziet doen en ga er dan voor. Maar dan voor 100 %. Je hebt dan als je in de 30 bent een carriere en geld. Nu lijkt het mss niet belangrijk maar over 10-15 jaar is dit superbelangrijk. Succes!!
The best way to make your dreams come true is to wake up.
[...]
Gelukkig heb ik al een vriend die bijna afgestudeerd is en veel gaat verdienen.
Ja leun vooral daarop; er zijn zoveel vrouwen die vanaf hun 21e heel hun leven bij hun man blijven....geen enkele man verlaat zijn vrouw of blijkt zo'n lul te zijn dat je hem zelf aan de kant zet..ahum...
Niet kwaad bedoeld, ik wil je alleen maar helpen. Toen ik 21 was zat ik precies met hetzelfde als waar jij mee zit....ik wou dat ik de klok terug kon draaien...21 is nog zo jong...ook al is het moeilijk probeer een juiste studie te kiezen. Vooral iets wat je echt wilt; niet iets dat je ouders voor je willen of wat op dat moment praktisch is. later krijg je er spijt van. Neem een of twee jaar maximaal de tijd om dit uit te zoeken....des te eerder je de juiste opleiding en baan hebt gevonden des te eerder kan je leuke dingen doen zoals rijlessen nemen, vakanties boeken of mss zelfs een huisje kopen. Zaken die aan mij voorbij zijn gegaan de laatste jaren omdat ik te lang twijfelde en de verkeerde beslissingen heb genomen. Geen loopbaantest of open dag kan teveel zijn! Ga na wat je jezelf 40-50 jaar lang het liefst ziet doen en ga er dan voor. Maar dan voor 100 %. Je hebt dan als je in de 30 bent een carriere en geld. Nu lijkt het mss niet belangrijk maar over 10-15 jaar is dit superbelangrijk. Succes!!
The best way to make your dreams come true is to wake up.
zondag 20 december 2009 om 06:52
Goh, het lijkt wel het verhaal van mijn nicht. 6 verschillende studies, alles was niks. Ook aan de Ad, 1½ jaar opgenomen geweest en doet nu vrijwilligerswerk in een theater. Van alles wat. Inmiddels heeft ze een kindje en partner en ziet het leven weer helemaal zitten.
Je klinkt depressief. Als je depressief bent, heb je nergens energie voor. Moet er dus iemand jou een schop onder je kont geven, om uit bed te komen (I've been there). Nou, er staan hierboven genoeg schoppen, dus nu is het jouw beurt daar iets mee te doen. Stapje voor stapje. Allerbelangrijkste lijkt me dat je goede hulp gaat zoeken...
Je klinkt depressief. Als je depressief bent, heb je nergens energie voor. Moet er dus iemand jou een schop onder je kont geven, om uit bed te komen (I've been there). Nou, er staan hierboven genoeg schoppen, dus nu is het jouw beurt daar iets mee te doen. Stapje voor stapje. Allerbelangrijkste lijkt me dat je goede hulp gaat zoeken...
zondag 20 december 2009 om 07:26
Ik herken het ook. En het ligt ook niet aan mijn intelligentie. Ik heb soms periodes van 'ik pak alles aan' en schiet dan volkomen door. Het ging mis toen ik op mezelf ging wonen (wel, ik ging na mijn VWO eerst wat werken en vervolgens in het zuiden van Europa werken). Studie in NL begonnen, na een korte periode gaan reizen en in oostelijk Europa gaan werken. Nu studeer ik weer, maar ben ook al een paar keer geswitcht, heb faalangst, agressieproblemen en nahja, psychische shit die me in het ziekenhuis hebben doen belanden. Ik ben af van automutilatie, mijn agressie heb ik beter in de hand maar ik mis een soort van guidance. Ik voel me ook erg mislukt, ik hoorde vroeger altijd maar hoe talentvol ik was bladiebla maar dat was toen, nu ben ik halverwege de 20 en mensen verwachten dat je bent afgestudeerd, een huis of appartement hebt (ik een studentenkamer) en alles op orde heb. Ik werk wel, maar dat is werk dat je niet op je CV zet. Hell, ik heb drie jobs maar toch, er zijn tijden dat ik mijn mail niet durf te openen, ik heb niet erg veel contacten meer over omdat ik me terug heb getrokken aangezien ik me (x) ongeschikt voel voor het normale leven. Ik raak ervan in de war, van dat neppige gesocialiseer (wat ik wel erg goed kan door oefening en observatie, want dat kwam absoluut niet van nature). Ik zou een gat in de lucht springen als ik mijn diploma haal. In de winter is het natuurlijk allemaal nog somberder. Ik weet dat ik nooit meer gelukkig zal worden (sinds mijn achtste), maar ik doe het maar voor die spaarzame momenten van geluk. Doodgaan kan altijd toch nog? 't Staat toch op ieders programma
Wat ik wil zeggen: het komt inderdaad niemand aanwaaien, maar voor sommigen is het wel een stuk lastiger omdat het basisgevoel negatief is. Daar heb jij Ste denk ik ook last van, net als ik, net als talloze anderen. Hulp zoeken zou ik zeker doen. Lultherapie geloof ik niet in, maar ik heb wel een psychiater (granted, vooral voor de tranquilizers) en het helpt soms om te beschouwen en hij heeft natuurlijk contacten in het wereldje. Als ik een analyse op mijzelf loslaat: vroeger, toen ik nog thuis woonde, hoefde ik me over veel zaken geen zorgen te maken, ik ging naar school en ik werkte erg veel ernaast. Guidance dus. Nu moet ik alles alleen doen en dat grijpt me vaak aan. Ik heb eergister mijn haar (tot op m'n kont) geborsteld, dat had ik al langer dan een week niet gedaan. Ik heb het constante 'waarom'-gevoel. De meeste mensen komen er op latere leeftijd achter dat bijna alles een illusie is, ik was er helaas wat eerder mee. Met die wetenschap moet je leren leven en het is ook erg lastig uit te leggen (vooral aan mijn leeftijdsgenoten). Probeer niet alles in 1 keer te gaan doen, daar word je helemaal somber van. Maak eerst de badkamer eens schoon ofzo en als je gaat studeren weer: leg je situatie uit. Trap niet in de valkuil van trots want dat bracht mij (en brengt mij) niet verder.
Het liefst zou ik iemand willen die me een beetje bijstaat, niet emotioneel ofzo en geen persoon die je kent, maar een hulpverlener. Ik heb via de universiteit al eens een psychiater bezocht maar dat was echt niets, ik heb nu gemaild voor een afspraak met de maatschappelijk werkster daar, ik denk dat dat beter is. Misschien ook iets voor jou?
Mensen, ik begrijp echt hoe het overkomt, dit topic, maar geloof me, zo'n diepgeworteld besef van zinloosheid en doorprikte illusies is niet zomaar iets. Dan kost alles gewoon meer moeite, al hoef je natuurlijk niet telkens jezelf enorm zielig te vinden.
(sorry voor de afwezigheid van alinea's, ik heb een kater)
Wat ik wil zeggen: het komt inderdaad niemand aanwaaien, maar voor sommigen is het wel een stuk lastiger omdat het basisgevoel negatief is. Daar heb jij Ste denk ik ook last van, net als ik, net als talloze anderen. Hulp zoeken zou ik zeker doen. Lultherapie geloof ik niet in, maar ik heb wel een psychiater (granted, vooral voor de tranquilizers) en het helpt soms om te beschouwen en hij heeft natuurlijk contacten in het wereldje. Als ik een analyse op mijzelf loslaat: vroeger, toen ik nog thuis woonde, hoefde ik me over veel zaken geen zorgen te maken, ik ging naar school en ik werkte erg veel ernaast. Guidance dus. Nu moet ik alles alleen doen en dat grijpt me vaak aan. Ik heb eergister mijn haar (tot op m'n kont) geborsteld, dat had ik al langer dan een week niet gedaan. Ik heb het constante 'waarom'-gevoel. De meeste mensen komen er op latere leeftijd achter dat bijna alles een illusie is, ik was er helaas wat eerder mee. Met die wetenschap moet je leren leven en het is ook erg lastig uit te leggen (vooral aan mijn leeftijdsgenoten). Probeer niet alles in 1 keer te gaan doen, daar word je helemaal somber van. Maak eerst de badkamer eens schoon ofzo en als je gaat studeren weer: leg je situatie uit. Trap niet in de valkuil van trots want dat bracht mij (en brengt mij) niet verder.
Het liefst zou ik iemand willen die me een beetje bijstaat, niet emotioneel ofzo en geen persoon die je kent, maar een hulpverlener. Ik heb via de universiteit al eens een psychiater bezocht maar dat was echt niets, ik heb nu gemaild voor een afspraak met de maatschappelijk werkster daar, ik denk dat dat beter is. Misschien ook iets voor jou?
Mensen, ik begrijp echt hoe het overkomt, dit topic, maar geloof me, zo'n diepgeworteld besef van zinloosheid en doorprikte illusies is niet zomaar iets. Dan kost alles gewoon meer moeite, al hoef je natuurlijk niet telkens jezelf enorm zielig te vinden.
(sorry voor de afwezigheid van alinea's, ik heb een kater)
zondag 20 december 2009 om 07:29
Oh en ik woon ook niet meer in NL en in NL is de hulpverlening en zijn de mogelijkheden stukken beter. Zet die stap dan wel ondanks je kutgevoelens (herkenbaar, ik ben altijd te laat met huur, facturen opsturen, soms werk ik maanden niet, mijn tanden staan er door het weinige poetsen ook niet frivool bij en mijn psychiater had ik tot voor kort ook maaaanden niet gezien, de was staat er al een jaar en noem maar op). Probeer van een ondraaglijk leven naar een draaglijk leven te gaan.
zondag 20 december 2009 om 07:34
Kun je niet bij een bedrijf gaan werken op de administratie?
Zoiets heb ik een aantal jaren geleden ook gedaan, en ik heb me binnen het bedrijf opgewerkt tot een leuke en uitdagende functie op hbo werk en denkniveau.
Ik heb ook alleen maar havo (niet eens afgemaakt) maar heb nu wel een goede baan. Dit door inzet te tonen en hard te werken. Bedrijf heeft mij ook veel kansen gegeven.
Zo kun je ook een leuke baan krijgen, je bent alleen even bezig en moet wat geduld hebben.
Alleen een schoonmaakbaantje met je havodiploma is onzin.
Zoiets heb ik een aantal jaren geleden ook gedaan, en ik heb me binnen het bedrijf opgewerkt tot een leuke en uitdagende functie op hbo werk en denkniveau.
Ik heb ook alleen maar havo (niet eens afgemaakt) maar heb nu wel een goede baan. Dit door inzet te tonen en hard te werken. Bedrijf heeft mij ook veel kansen gegeven.
Zo kun je ook een leuke baan krijgen, je bent alleen even bezig en moet wat geduld hebben.
Alleen een schoonmaakbaantje met je havodiploma is onzin.
zondag 20 december 2009 om 08:09
Ik herken je wel, maar van een vroegere ik. Ik ben zo'n 4 jaar lang depressief geweest en ik dacht dat dat de wereld was. Maar na 4 jaar ben ik er uit gekomen, het kan echt. Ik kan niet beschrijven hoe heerlijk dat is.
Een van de dingen die absoluut helpt is: ga doen. Maak een planning, wel een realistische, en ga dat doen. Een planning zoals: sta op, douchen, aankleden, werken, boodschappen doen, thuiskomen, koken, opruimen, tv-kijken slapen.
Klinkt saai misschien maar dit is basic wat leven is. En pas als je daar weer in meedraait komen de mooie en leuke dingen. Kop koffie met die leuke collega in je pauze. Uitgebreid koken voor vrienden. Bloemen voor jezelf kopen op de markt. Met een koptelefoon op op het ritme van de muziek door de stad fietsen. Naar de kapper, nieuwe jurk. Uitgebreid de krant lezen op zaterdagochtend. Reizen en de wereld zien en thuiskomen en foto's inplakken. Toekomstdromen maken.
Je moet gewoon werk gaan zoeken, geen thuiswerk maar werk waar je er uit moet. Wat je bij het uitzendbureau vindt is ook afhankelijk van waar je naar zoekt. Als jij zegt: ik kom voor schoonmaakwerk, is dat wat ze voor je gaan zoeken. Je kan bijvoorbeeld ook vragen naar administratief werk.
Ik heb gemerkt dat het het belangrijkste is om ergens binnen te komen. Ik heb al 3x gehad dat ik bij een bedrijf begon met een heel simpel suf baantje, en me omhoog werkte naar leuker werk met meer verantwoordelijkheid en uitdaging. Maar je moet ergens beginnen he, en meestal is dat onderaan. Maar zo erg is dat niet hoor.
Een van de dingen die absoluut helpt is: ga doen. Maak een planning, wel een realistische, en ga dat doen. Een planning zoals: sta op, douchen, aankleden, werken, boodschappen doen, thuiskomen, koken, opruimen, tv-kijken slapen.
Klinkt saai misschien maar dit is basic wat leven is. En pas als je daar weer in meedraait komen de mooie en leuke dingen. Kop koffie met die leuke collega in je pauze. Uitgebreid koken voor vrienden. Bloemen voor jezelf kopen op de markt. Met een koptelefoon op op het ritme van de muziek door de stad fietsen. Naar de kapper, nieuwe jurk. Uitgebreid de krant lezen op zaterdagochtend. Reizen en de wereld zien en thuiskomen en foto's inplakken. Toekomstdromen maken.
Je moet gewoon werk gaan zoeken, geen thuiswerk maar werk waar je er uit moet. Wat je bij het uitzendbureau vindt is ook afhankelijk van waar je naar zoekt. Als jij zegt: ik kom voor schoonmaakwerk, is dat wat ze voor je gaan zoeken. Je kan bijvoorbeeld ook vragen naar administratief werk.
Ik heb gemerkt dat het het belangrijkste is om ergens binnen te komen. Ik heb al 3x gehad dat ik bij een bedrijf begon met een heel simpel suf baantje, en me omhoog werkte naar leuker werk met meer verantwoordelijkheid en uitdaging. Maar je moet ergens beginnen he, en meestal is dat onderaan. Maar zo erg is dat niet hoor.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zondag 20 december 2009 om 09:21
Wat naar dat als je zo in de knoop zit je reakties krijgt dat je n verwend nest bent.
Ik heb spijt als haren op mn hoofd dat ik niet eerder hulp heb gezocht om ipv mn leven leefbaarder te maken me ook op de toekomst te richten, dat was steeds 'je bent nog jong, kleine stapjes'.
Nu met 35 nog in de Wajong met alleen n havo-diploma op zak.
Zoek hulp, ga in n begeleid wonen project ofzo, n fasehuis oid, en richt je alleen op n studie, dan heb je straks meer om op voort te bouwen dan dat je van mislukte studies naar uitzendbureauwerk naar vrijwilligerswerk gaat.
Zo is het bij mij nl. gegaan en dat was n weg die sociaal-maatschappelijk gezien steeds n paar stappen naar beneden ging.
Doe je al aan theater/zang/dans/muziek? Je kan dan bijv. eens gaan kijken bij de Kleinkunstacademie, wie weet doe je in januari 2011 auditie en kan je daarheen, of het jaar daarop.
Wat fijn dat je ouders je financieel steunen, misschien helpt het om daar afspraken over te maken, dat je er niet afhankelijk van wordt, maar dat het je juist helpt in het opbouwen van een mooie toekomst!
Want als je te gewend raakt aan toch wel kunnen wonen en leven raak je ook n deel motivatie kwijt om op eigen benen te staan, het is zo versterkend voor je zelfbeeld als je jezelf kunt bedruipen!
Hoop dat je er wat mee kan, wens je veel succes met n plan maken en dat plan volhouden!
Je hebt nu nog studiefinanciering, maak daar gebruik van, haal n diploma. Vrijwilligerswerk doen kan altijd nog, en met n diploma heb je zoveel meer mogelijkheden en perspektief.
Er bestaat van alles om je te helpen, je moet er wel even goed naar zoeken. Studiebegeleiding, fasehuis, begeleid wonen, wees niet zo eigenwijs als ik was 'ik wil het ZELF doen', ik wou dat ik het over kon doen dan zou ik geen genoegen nemen met hulp bij crisisbestrijding en verder zoekt u maar n dagbesteding want je moet niet steeds met je toekomst bezig zijn, je legt de lat te hoog, dit is wat je nu aankunt daar moet je het mee leren doen etc.
Ik heb spijt als haren op mn hoofd dat ik niet eerder hulp heb gezocht om ipv mn leven leefbaarder te maken me ook op de toekomst te richten, dat was steeds 'je bent nog jong, kleine stapjes'.
Nu met 35 nog in de Wajong met alleen n havo-diploma op zak.
Zoek hulp, ga in n begeleid wonen project ofzo, n fasehuis oid, en richt je alleen op n studie, dan heb je straks meer om op voort te bouwen dan dat je van mislukte studies naar uitzendbureauwerk naar vrijwilligerswerk gaat.
Zo is het bij mij nl. gegaan en dat was n weg die sociaal-maatschappelijk gezien steeds n paar stappen naar beneden ging.
Doe je al aan theater/zang/dans/muziek? Je kan dan bijv. eens gaan kijken bij de Kleinkunstacademie, wie weet doe je in januari 2011 auditie en kan je daarheen, of het jaar daarop.
Wat fijn dat je ouders je financieel steunen, misschien helpt het om daar afspraken over te maken, dat je er niet afhankelijk van wordt, maar dat het je juist helpt in het opbouwen van een mooie toekomst!
Want als je te gewend raakt aan toch wel kunnen wonen en leven raak je ook n deel motivatie kwijt om op eigen benen te staan, het is zo versterkend voor je zelfbeeld als je jezelf kunt bedruipen!
Hoop dat je er wat mee kan, wens je veel succes met n plan maken en dat plan volhouden!
Je hebt nu nog studiefinanciering, maak daar gebruik van, haal n diploma. Vrijwilligerswerk doen kan altijd nog, en met n diploma heb je zoveel meer mogelijkheden en perspektief.
Er bestaat van alles om je te helpen, je moet er wel even goed naar zoeken. Studiebegeleiding, fasehuis, begeleid wonen, wees niet zo eigenwijs als ik was 'ik wil het ZELF doen', ik wou dat ik het over kon doen dan zou ik geen genoegen nemen met hulp bij crisisbestrijding en verder zoekt u maar n dagbesteding want je moet niet steeds met je toekomst bezig zijn, je legt de lat te hoog, dit is wat je nu aankunt daar moet je het mee leren doen etc.
zondag 20 december 2009 om 09:24
Erg herkenbaar allemaal. Heb ook een periode voor al thuis gezeten rond mijn twintigste en dat thuis zitten ( veel slapen vooral) helpt niet.
Je zegt dat je actrice wil worden, wat heb je daarvoor gedaan? Heb je geïnformeerd bij de toneelschool Amsterdam, Maastricht en Arnhem? Je kan dan zo'n kleine vooropleiding toen en dan auditie. In die vooropleiding ( duurt volgens mij ongeveer 3 dagen ) krijg je ook hulp met het voorbereiden van je monoloog die je moet houden voor je auditie. Doe je aan amateurtoneel? Acteren is veel oefenen en een amateur gezelschap helpt.
Ik heb ook een tijd voor uitzendbureaus gewerkt van werken op een administratie to PA van een of andere mode man je moet gewoon alles aanpakken.
Ik ben nu in de dertig en weet nog niet echt wat ik wil. Heb 3 studies gedaan, twee afgemaakt, maar die bleken het ook niet te zijn. Nu werk ik in een bedrijf waar ik me wel op mijn plek voel en ik verdien mijn eigen geld, geeft altijd een goed gevoel.
Verder is de ene therapeut de ander niet. Ik heb pas bij de derde therapeut geluk gehad. Iemand die mij echt verder kon helpen.
Je zegt dat je actrice wil worden, wat heb je daarvoor gedaan? Heb je geïnformeerd bij de toneelschool Amsterdam, Maastricht en Arnhem? Je kan dan zo'n kleine vooropleiding toen en dan auditie. In die vooropleiding ( duurt volgens mij ongeveer 3 dagen ) krijg je ook hulp met het voorbereiden van je monoloog die je moet houden voor je auditie. Doe je aan amateurtoneel? Acteren is veel oefenen en een amateur gezelschap helpt.
Ik heb ook een tijd voor uitzendbureaus gewerkt van werken op een administratie to PA van een of andere mode man je moet gewoon alles aanpakken.
Ik ben nu in de dertig en weet nog niet echt wat ik wil. Heb 3 studies gedaan, twee afgemaakt, maar die bleken het ook niet te zijn. Nu werk ik in een bedrijf waar ik me wel op mijn plek voel en ik verdien mijn eigen geld, geeft altijd een goed gevoel.
Verder is de ene therapeut de ander niet. Ik heb pas bij de derde therapeut geluk gehad. Iemand die mij echt verder kon helpen.
