Psyche
alle pijlers
Mislukking
zondag 20 december 2009 om 00:23
Een aantal maanden geleden heb ik hier een topic geopend, maar die heb ik na een paar dagen eigenlijk laten versloffen.
Ik zit nog steeds min of meer met hetzelfde probleem; ik zit nogal vast wat betreft mijn leven.
Zal het proberen kort te houden: na mijn havo-diploma te hebben gehaald ging het eigenlijk mis met me. Vanaf mijn 17e (ben nu 21) heb ik regelmatig last van depressies, vooral doordat ik niet weet wat ik nou eigenlijk wil.
Nou ja, ik weet het wel, het liefst zou ik actrice worden, en in musicals of films spelen. Ik kan best aardig zingen en acteren maar waarschijnlijk niet goed genoeg om op een opleiding terecht te komen, laat staan carriere te maken.
Heb na de havo een half jaar vwo geprobeerd, ben ik toen mee gestopt.
Heb toen een half jaar niks gedaan, en ben in september 2006 in Utrecht op kamers gaan wonen, en ben journalistiek gaan studeren. Dat ging een tijdje goed (hoewel ik aan het begin van het tweede jaar wel aan AD ben begonnen) totdat ik een vak kreeg dat zo enorm stressvol was, dat ik dacht 'dat ga ik gewoon nooit halen.' Verder vond ik de kwaliteit van de lessen dusdanig slecht dat ik besloot om te stoppen. Had trouwens wel in het eerste jaar mijn Propedeuse gehaald.
Weer een half jaar niks gedaan.
In september 2008 ben ik op de Universiteit met kunstgeschiedenis begonnen, maar het studeren en huiswerk was ik dusdanig zat dat ik daar weer snel mee gestopt ben.
Heb toen weer een aantal maanden niks gedaan, en ben toen in maart begonnen met thuiswerk; marktonderzoek voor TNS Nipo. (Dat waren maar 10 uurtjes in de week ofzo)
Nu ga ik eind december verhuizen naar een andere kamer, en dat betekent dat ik daar dan een vaste telefoonlijn aan zou moeten vragen wat weer een aantal weken duurt, en ik heb niet echt zin in al dat gedoe. Daarnaast ben ik het werk aardig zat, dus tijd om met een schone lei te beginnen vanaf 2010.
Als ik daar aan denk word ik gewoon misselijk van angst en verdriet. Mijn hoogst behaalde opleiding is havo (eigenlijk HBO-P maar ik weet niet of dat telt) en ik ben denk ik niet van plan om ooit nog te gaan studeren. Ondanks dat ik best intelligent ben, is school niks voor mij. Ik zit de uren af te tellen, raak enorm gestresst door alle opdrachten die ik mee naar huis krijg, en kan eigenlijk de discipline niet opbrengen.
Omdat ik in de laatste 4 jaar zoveel niks heb gedaan (laat naar bed, heel lang uitslapen, geen werk van betekenis) ben ik zo bang dat ik nooit meer meekom in de maatschappij. Wat voor werk kan je nou doen met havo? Ik was van plan om me in te schrijven bij een uitzendbureau, maar ik hoorde van vriendinnen dat je dan alleen schoonmaakwerk kan doen, (echt dus niet!) en in de bediening, maar daar heb ik gewoon te weinig energie voor. Ik ben de laatste tijd zo enorm moe. Heb nergens zin in, krijg niks gedaan en heb (zoals eigenlijk de hele tijd de afgelopen 4 jaar) absoluut geen zin meer in het leven. Ik voel me schuldig tegenover mijn ouders dat hun dochter niet meer van haar leven maakt, en ik wil eigenlijk niet meer afspreken met mijn vriendinnen omdat ik me ervoor schaam. Zij werken of studeren en hebben het eigenlijk allemaal wel voor elkaar.
Ik weet dat ik voor sommige dingen best talent heb, maar dat zijn precies de dingen waar je niet zo makkelijk werk in kan vinden, of waar je strenge toelatingsexamens voor moet doen. Ik vind het zo erg dat ik heus wel dingen in me heb zitten, maar dat ik nu heel mijn leven vergooi. Ik voel mezelf echt een mislukking.
Is het echt zo dat je bij een uitzendbureau alleen echt kutwerk krijgt?
Het vooruitzicht van nog zolang leven zie ik echt niet zitten. Toen ik vanmiddag in de bus zat dacht ik; het maakt me niet uit als we nu verongelukken.
Iemand hetzelfde meegemaakt waarmee het toch nog goed is gekomen? Tips? Schoppen onder de kont? (Jaja, ik weet dat ik die erg nodig heb, maar die aanpak werkt bij mij geloof ik alleen averechts)
Nou, dit is wat ik tot nu toe kan bedenken, sorry voor het lange verhaal en bedankt voor het lezen!
Ik zit nog steeds min of meer met hetzelfde probleem; ik zit nogal vast wat betreft mijn leven.
Zal het proberen kort te houden: na mijn havo-diploma te hebben gehaald ging het eigenlijk mis met me. Vanaf mijn 17e (ben nu 21) heb ik regelmatig last van depressies, vooral doordat ik niet weet wat ik nou eigenlijk wil.
Nou ja, ik weet het wel, het liefst zou ik actrice worden, en in musicals of films spelen. Ik kan best aardig zingen en acteren maar waarschijnlijk niet goed genoeg om op een opleiding terecht te komen, laat staan carriere te maken.
Heb na de havo een half jaar vwo geprobeerd, ben ik toen mee gestopt.
Heb toen een half jaar niks gedaan, en ben in september 2006 in Utrecht op kamers gaan wonen, en ben journalistiek gaan studeren. Dat ging een tijdje goed (hoewel ik aan het begin van het tweede jaar wel aan AD ben begonnen) totdat ik een vak kreeg dat zo enorm stressvol was, dat ik dacht 'dat ga ik gewoon nooit halen.' Verder vond ik de kwaliteit van de lessen dusdanig slecht dat ik besloot om te stoppen. Had trouwens wel in het eerste jaar mijn Propedeuse gehaald.
Weer een half jaar niks gedaan.
In september 2008 ben ik op de Universiteit met kunstgeschiedenis begonnen, maar het studeren en huiswerk was ik dusdanig zat dat ik daar weer snel mee gestopt ben.
Heb toen weer een aantal maanden niks gedaan, en ben toen in maart begonnen met thuiswerk; marktonderzoek voor TNS Nipo. (Dat waren maar 10 uurtjes in de week ofzo)
Nu ga ik eind december verhuizen naar een andere kamer, en dat betekent dat ik daar dan een vaste telefoonlijn aan zou moeten vragen wat weer een aantal weken duurt, en ik heb niet echt zin in al dat gedoe. Daarnaast ben ik het werk aardig zat, dus tijd om met een schone lei te beginnen vanaf 2010.
Als ik daar aan denk word ik gewoon misselijk van angst en verdriet. Mijn hoogst behaalde opleiding is havo (eigenlijk HBO-P maar ik weet niet of dat telt) en ik ben denk ik niet van plan om ooit nog te gaan studeren. Ondanks dat ik best intelligent ben, is school niks voor mij. Ik zit de uren af te tellen, raak enorm gestresst door alle opdrachten die ik mee naar huis krijg, en kan eigenlijk de discipline niet opbrengen.
Omdat ik in de laatste 4 jaar zoveel niks heb gedaan (laat naar bed, heel lang uitslapen, geen werk van betekenis) ben ik zo bang dat ik nooit meer meekom in de maatschappij. Wat voor werk kan je nou doen met havo? Ik was van plan om me in te schrijven bij een uitzendbureau, maar ik hoorde van vriendinnen dat je dan alleen schoonmaakwerk kan doen, (echt dus niet!) en in de bediening, maar daar heb ik gewoon te weinig energie voor. Ik ben de laatste tijd zo enorm moe. Heb nergens zin in, krijg niks gedaan en heb (zoals eigenlijk de hele tijd de afgelopen 4 jaar) absoluut geen zin meer in het leven. Ik voel me schuldig tegenover mijn ouders dat hun dochter niet meer van haar leven maakt, en ik wil eigenlijk niet meer afspreken met mijn vriendinnen omdat ik me ervoor schaam. Zij werken of studeren en hebben het eigenlijk allemaal wel voor elkaar.
Ik weet dat ik voor sommige dingen best talent heb, maar dat zijn precies de dingen waar je niet zo makkelijk werk in kan vinden, of waar je strenge toelatingsexamens voor moet doen. Ik vind het zo erg dat ik heus wel dingen in me heb zitten, maar dat ik nu heel mijn leven vergooi. Ik voel mezelf echt een mislukking.
Is het echt zo dat je bij een uitzendbureau alleen echt kutwerk krijgt?
Het vooruitzicht van nog zolang leven zie ik echt niet zitten. Toen ik vanmiddag in de bus zat dacht ik; het maakt me niet uit als we nu verongelukken.
Iemand hetzelfde meegemaakt waarmee het toch nog goed is gekomen? Tips? Schoppen onder de kont? (Jaja, ik weet dat ik die erg nodig heb, maar die aanpak werkt bij mij geloof ik alleen averechts)
Nou, dit is wat ik tot nu toe kan bedenken, sorry voor het lange verhaal en bedankt voor het lezen!
zondag 20 december 2009 om 12:40
Ik walg ook van de reacties van sommigen hier.
Blijf lekker weg als je denkt dat dit haar helpt. En dat die kortzichtige opmerkingen en 'tips' de waarheid zijn en helpen bij iemand die depressief is e.d. Dan heb je echt een bord voor je kop, en weet je dus echt niet wat psychisch leed inhoud en met je kan doen.
/ontopic
Ik herken veel iig, en veel is al gezegd door mensen die wél verstand hebben en weten waar ze over praten.
Kort komt het erop neer; zoek hulp en doe.
Er zijn cursussen voor allerlei dingen bij de GGZ bijv. Zelfhulpboeken, en natuurlijk gewoon een psycholoog bijv. Maar dat had je dacht ik al.
En doe het in ministapjes, takje voor takje afbreken tot je de hele bos weg hebt
Als voorbeeld mijzelf: Ging/gaat al heel lang slecht, en had nooit gedacht dat ik ooit de stap naar een psycholoog zou (durven) maken. Verder leven hoefde van mij niet, maar stoppen is geen optie.
Nu ben ik paar maanden verder, en heb ik het dankzij de psycholoog mijn ouders verteld. Dit was gigantisch moeilijk voor mij.
Ook ben ik weer gaan sporten dankzij het praten met haar. Alleen al naar een sportschool gaan om te informeren en in te schrijven vond ik al doodeng. Laat staan om aan een groepsles te beginnen. Maar toch doe ik het nu elke week.
Ook bijv. cursus gedaan bij de GGZ al, zag ik mijzelf 5 maanden geleden echt niet doen!
Ik ben er nog lang niet, en ik zie nu nog niet vaak in dat het goed komt en er verbeteringen zijn, maar ik ga gewoon door omdat ik graag eens de mooie dingen in t leven wil meemaken!
Alles kost moeite, en energie heb je altijd te kort. Maar dan is het juist belangrijk om het toch te doen en dat is verschrikkelijk moeilijk. Maar met hulp lukt dit veel beter. Alleen kan het ook, en je zult meer energie en positief gevoel krijgen als je alleen je drempels overgaat.
Blijf lekker weg als je denkt dat dit haar helpt. En dat die kortzichtige opmerkingen en 'tips' de waarheid zijn en helpen bij iemand die depressief is e.d. Dan heb je echt een bord voor je kop, en weet je dus echt niet wat psychisch leed inhoud en met je kan doen.
/ontopic
Ik herken veel iig, en veel is al gezegd door mensen die wél verstand hebben en weten waar ze over praten.
Kort komt het erop neer; zoek hulp en doe.
Er zijn cursussen voor allerlei dingen bij de GGZ bijv. Zelfhulpboeken, en natuurlijk gewoon een psycholoog bijv. Maar dat had je dacht ik al.
En doe het in ministapjes, takje voor takje afbreken tot je de hele bos weg hebt
Als voorbeeld mijzelf: Ging/gaat al heel lang slecht, en had nooit gedacht dat ik ooit de stap naar een psycholoog zou (durven) maken. Verder leven hoefde van mij niet, maar stoppen is geen optie.
Nu ben ik paar maanden verder, en heb ik het dankzij de psycholoog mijn ouders verteld. Dit was gigantisch moeilijk voor mij.
Ook ben ik weer gaan sporten dankzij het praten met haar. Alleen al naar een sportschool gaan om te informeren en in te schrijven vond ik al doodeng. Laat staan om aan een groepsles te beginnen. Maar toch doe ik het nu elke week.
Ook bijv. cursus gedaan bij de GGZ al, zag ik mijzelf 5 maanden geleden echt niet doen!
Ik ben er nog lang niet, en ik zie nu nog niet vaak in dat het goed komt en er verbeteringen zijn, maar ik ga gewoon door omdat ik graag eens de mooie dingen in t leven wil meemaken!
Alles kost moeite, en energie heb je altijd te kort. Maar dan is het juist belangrijk om het toch te doen en dat is verschrikkelijk moeilijk. Maar met hulp lukt dit veel beter. Alleen kan het ook, en je zult meer energie en positief gevoel krijgen als je alleen je drempels overgaat.
zondag 20 december 2009 om 12:43
Het blijkt hier wel weer dat er altijd mensen zullen blijven die menen dat je kiest voor een depressie.
Mensen, neem van mij aan: depressie is een ZIEKTE en daar kies je NIET voor. Dat overkomt je!!
Als je niet de moeite wilt nemen je te verdiepen in iemand die een depressie door moet maken en wat dat inhoudt, reageer dan niet.
Maar kom niet met allerlei nutteloze 'oplossingen', zoals 'schop onder de kont' o.i.d. waarvan iemand met een depressie echt niet beter wordt maar zichzelf nog ellendiger gaat voelen.
Mensen, neem van mij aan: depressie is een ZIEKTE en daar kies je NIET voor. Dat overkomt je!!
Als je niet de moeite wilt nemen je te verdiepen in iemand die een depressie door moet maken en wat dat inhoudt, reageer dan niet.
Maar kom niet met allerlei nutteloze 'oplossingen', zoals 'schop onder de kont' o.i.d. waarvan iemand met een depressie echt niet beter wordt maar zichzelf nog ellendiger gaat voelen.
zondag 20 december 2009 om 12:52
Ik lees hier vaker: ga auditie doen voor een toneelopleiding of de kleinkunstacademie. Nou ken ik dat wereldje toevallig en het is kei- en keihard. Vind je de reacties hier hard? Moet je niet daarheen. Vooral tijdens de audities en het eerste jaar krijg je het behoorlijk voor je kiezen, op allerlei terreinen.
Wil je dat een echte kans geven, zorg er dan voor dat je eerst weer beter in je vel zit. Nu lijkt me dat echt niet realistisch.
Wil je dat een echte kans geven, zorg er dan voor dat je eerst weer beter in je vel zit. Nu lijkt me dat echt niet realistisch.
I only get one shot at life - so I shoot to kill
zondag 20 december 2009 om 13:11
Ik heb ook een collega gehad die allerlei blah blah universitaire opleidingen heeft gevolgd maar nog niets heeft afgemaakt (ik noem het zo omdat het opleidingen zijn waar ik met alle goede wil niet zou weten wat voor baan je hiermee zou kunnen vinden en -nog erger- zelf weet ze ook eigenlijk niet wat ze ermee wil gaan doen). Het werk wat ze nu doet, heeft dan ook niets met deze opleidingen te maken maar zoals ze zelf zegt "het brengt brood op de plank". Door haar houding (uit de hoogte doen omdat zij een universitaire achtergrond heeft dus te hoog gekwalificeerd is voor het werk wat zij doet) en het continue klagen wanneer iets niet gaat, zoals zij het wil (vooral omdat ze niet weet wat ze wil), maakt het haar niet makkelijk om mee samen te werken.
zondag 20 december 2009 om 13:14
quote:loveletter schreef op 20 december 2009 @ 12:43:
Het blijkt hier wel weer dat er altijd mensen zullen blijven die menen dat je kiest voor een depressie.
Mensen, neem van mij aan: depressie is een ZIEKTE en daar kies je NIET voor. Dat overkomt je!!Ik denk ook dat depressie vandaag de dag wel een heel makkelijk woord is om op jezelf toe te passen. En ook al heb/krijg je een depressie; dat betekent nog niet dat de rest van de wereld op hun tenen moet gaan lopen om diegene te ontzien. Depressie geeft niet een vrijbrief tot het jezelf wentelen in een slachtofferrol.
Het blijkt hier wel weer dat er altijd mensen zullen blijven die menen dat je kiest voor een depressie.
Mensen, neem van mij aan: depressie is een ZIEKTE en daar kies je NIET voor. Dat overkomt je!!Ik denk ook dat depressie vandaag de dag wel een heel makkelijk woord is om op jezelf toe te passen. En ook al heb/krijg je een depressie; dat betekent nog niet dat de rest van de wereld op hun tenen moet gaan lopen om diegene te ontzien. Depressie geeft niet een vrijbrief tot het jezelf wentelen in een slachtofferrol.
zondag 20 december 2009 om 13:34
Jij doet anders ook behoorlijk uit de hoogte Paloma. Ik volg ook zo'n nutteloze studie maar ik zou de niet-bestaande God op m'n knietjes bedanken mocht ik die studie afronden. Dan zie ik verder wel wat ik ermee doe.
Depressie is nu eenmaal een egocentrisch iets, dat kan ook niet anders. Het geeft geen vrijbrief anderen dan maar af te wimpelen, maar depressieve mensen zijn minder in staat tot empathie dan gezonde mensen. Dat is nu eenmaal een kenmerk van depressie. Overigens richt ik zelf (ik ben niet depressief heb ik besloten, ik ben gewoon een zwartgallig kutwijf) liever mijn aandacht op de ander, omdat ik niet wil nadenken over mezelf. Dan schiet ik accuut in de 'ik speel Russische roulette met 6 kogels'-modus.
Depressie is nu eenmaal een egocentrisch iets, dat kan ook niet anders. Het geeft geen vrijbrief anderen dan maar af te wimpelen, maar depressieve mensen zijn minder in staat tot empathie dan gezonde mensen. Dat is nu eenmaal een kenmerk van depressie. Overigens richt ik zelf (ik ben niet depressief heb ik besloten, ik ben gewoon een zwartgallig kutwijf) liever mijn aandacht op de ander, omdat ik niet wil nadenken over mezelf. Dan schiet ik accuut in de 'ik speel Russische roulette met 6 kogels'-modus.
zondag 20 december 2009 om 13:45
quote:paloma schreef op 20 december 2009 @ 13:14:
[...]
Ik denk ook dat depressie vandaag de dag wel een heel makkelijk woord is om op jezelf toe te passen. En ook al heb/krijg je een depressie; dat betekent nog niet dat de rest van de wereld op hun tenen moet gaan lopen om diegene te ontzien. Depressie geeft niet een vrijbrief tot het jezelf wentelen in een slachtofferrol.
Eens maar het niet hebben van een depressie is ook geen vrijbrief om maar alles te roepen wat in je op komt.
Over het dikgedrukte: ik neem aan dat je niet suggereerde dat TO of anderen hier zeggen te kampen met een depressie wanneer dit niet het geval is? Gewoon omdat dit wel zo "makkelijk" is?
TO slikt al enige tijd AD, kampt al langer met depressieve gevoelens en heeft het er zelfs over dat het leven voor haar soms gewoon niet hoeft. Nee dit klinkt niet alsof het wel zo makkelijk is.
[...]
Ik denk ook dat depressie vandaag de dag wel een heel makkelijk woord is om op jezelf toe te passen. En ook al heb/krijg je een depressie; dat betekent nog niet dat de rest van de wereld op hun tenen moet gaan lopen om diegene te ontzien. Depressie geeft niet een vrijbrief tot het jezelf wentelen in een slachtofferrol.
Eens maar het niet hebben van een depressie is ook geen vrijbrief om maar alles te roepen wat in je op komt.
Over het dikgedrukte: ik neem aan dat je niet suggereerde dat TO of anderen hier zeggen te kampen met een depressie wanneer dit niet het geval is? Gewoon omdat dit wel zo "makkelijk" is?
TO slikt al enige tijd AD, kampt al langer met depressieve gevoelens en heeft het er zelfs over dat het leven voor haar soms gewoon niet hoeft. Nee dit klinkt niet alsof het wel zo makkelijk is.
zondag 20 december 2009 om 13:52
Jammer dat je mijn reactie gaat zitten quoten Newstylista. Heel jammer. Alle begrip namelijk voor depressiviteit, ik ben het zelf tot het suïcidale aan toe geweest. Wat ik wel weet is dat je zélf ergens moet beginnen. Ergens dus.
Vandaar ook mijn tip om eerst naar de huisarts te gaan en te kijken of er hulp mogelijk is voor de existentialistische crisis.
Vandaar ook mijn tip om eerst naar de huisarts te gaan en te kijken of er hulp mogelijk is voor de existentialistische crisis.
zondag 20 december 2009 om 14:10
quote:Digitalis schreef op 20 december 2009 @ 13:47:
Overigens vind ik 'vrijbrief om je te wentelen in een slachtofferrol' wel een vreemd iets om te zeggen. Ik bedoel, daar heb jij toch geen last van?Wel op het moment als iemand als TO op kosten van de maatschappij thuis gaat zitten, alleen maar omdat ze weigert om schoonmaakwerk te doen en ze al moe wordt aan de gedachte om ergens in de bediening te gaat werken. Ik heb een verrassing voor iedereen die depressief is; ook voor de mensen die gezegend zijn met het niet hebben van een depressie, is het leven niet altijd eenvoudig en loopt het zeker niet altijd over rozen. Alleen die mensen hebben niets om zich achter te verschuilen en hebben gewoon geen andere keus, dan op hun kiezen te bijten, gewoon door te gaan en niet op te geven.
Overigens vind ik 'vrijbrief om je te wentelen in een slachtofferrol' wel een vreemd iets om te zeggen. Ik bedoel, daar heb jij toch geen last van?Wel op het moment als iemand als TO op kosten van de maatschappij thuis gaat zitten, alleen maar omdat ze weigert om schoonmaakwerk te doen en ze al moe wordt aan de gedachte om ergens in de bediening te gaat werken. Ik heb een verrassing voor iedereen die depressief is; ook voor de mensen die gezegend zijn met het niet hebben van een depressie, is het leven niet altijd eenvoudig en loopt het zeker niet altijd over rozen. Alleen die mensen hebben niets om zich achter te verschuilen en hebben gewoon geen andere keus, dan op hun kiezen te bijten, gewoon door te gaan en niet op te geven.
zondag 20 december 2009 om 14:22
quote:paloma schreef op 20 december 2009 @ 14:10:
[...]
Wel op het moment als iemand als TO op kosten van de maatschappij thuis gaat zitten, alleen maar omdat ze weigert om schoonmaakwerk te doen en ze al moe wordt aan de gedachte om ergens in de bediening te gaat werken. Ik heb een verrassing voor iedereen die depressief is; ook voor de mensen die gezegend zijn met het niet hebben van een depressie, is het leven niet altijd eenvoudig en loopt het zeker niet altijd over rozen. Alleen die mensen hebben niets om zich achter te verschuilen en hebben gewoon geen andere keus, dan op hun kiezen te bijten, gewoon door te gaan en niet op te geven.TO schrijft nergens dat ze een uitkering heeft. Je verhaal is volstrekt irrelevant. Bovendien is het helemaal duidelijk dat jij niet weet wat een echte depressie inhoudt.
[...]
Wel op het moment als iemand als TO op kosten van de maatschappij thuis gaat zitten, alleen maar omdat ze weigert om schoonmaakwerk te doen en ze al moe wordt aan de gedachte om ergens in de bediening te gaat werken. Ik heb een verrassing voor iedereen die depressief is; ook voor de mensen die gezegend zijn met het niet hebben van een depressie, is het leven niet altijd eenvoudig en loopt het zeker niet altijd over rozen. Alleen die mensen hebben niets om zich achter te verschuilen en hebben gewoon geen andere keus, dan op hun kiezen te bijten, gewoon door te gaan en niet op te geven.TO schrijft nergens dat ze een uitkering heeft. Je verhaal is volstrekt irrelevant. Bovendien is het helemaal duidelijk dat jij niet weet wat een echte depressie inhoudt.
zondag 20 december 2009 om 14:26
Over dat het hier geen hulpverleningsinstelling is; klopt maar een TO die problemen heeft vraagt om reactie en vraagt om hulp. Die biedt men al dan niet.
Hoe dan ook reageren mensen op hun eigen manier. Of je dat nou wel of niet niet leuk vindt, zo gaat dat, dit is een forum waarop iedereen kan reageren zoals ze wil zolang je je aan de regels houdt en iemand motiveren/tot actie manen/onder de kont schoppen mag gewoon, daarmee wordt geen enkele regel overschreden. Dat een ander die reacties dan weer te hard vindt, ook dat hoort er bij maar het is niet fout of zo, ook die harde reacties niet.
Hulp vragen op een forum als dit kan ongewenste reacties opleveren, daarom is dit ook niet de plek om een oplossing te vinden voor heel veel dingen. Voor andere, minder zwaarwegende zaken, weer wel.
In het geval van Ste denk ik echt dat ze het beste af is bij een professional. Het leven en de wereld haten is ernstig en maakt het moeilijk om jezelf bij elkaar te rapen en 'aan de slag' te gaan.
Daarnaast is praten met lotgenoten en geïnteresseerden misschien heel prettig maar eerst eens naar een dokter om het hulpverleningstraject op te starten lijkt me.
Hoe dan ook reageren mensen op hun eigen manier. Of je dat nou wel of niet niet leuk vindt, zo gaat dat, dit is een forum waarop iedereen kan reageren zoals ze wil zolang je je aan de regels houdt en iemand motiveren/tot actie manen/onder de kont schoppen mag gewoon, daarmee wordt geen enkele regel overschreden. Dat een ander die reacties dan weer te hard vindt, ook dat hoort er bij maar het is niet fout of zo, ook die harde reacties niet.
Hulp vragen op een forum als dit kan ongewenste reacties opleveren, daarom is dit ook niet de plek om een oplossing te vinden voor heel veel dingen. Voor andere, minder zwaarwegende zaken, weer wel.
In het geval van Ste denk ik echt dat ze het beste af is bij een professional. Het leven en de wereld haten is ernstig en maakt het moeilijk om jezelf bij elkaar te rapen en 'aan de slag' te gaan.
Daarnaast is praten met lotgenoten en geïnteresseerden misschien heel prettig maar eerst eens naar een dokter om het hulpverleningstraject op te starten lijkt me.
zondag 20 december 2009 om 14:30
Ik heb zelf ook een flinke burnout en een depressie gehad, zo'n twaalf jaar geleden. Maar bij TO speelt meer denk ik. Haar ouders betalen de huur en ze heeft een rijke vriend. Het wordt haar allemaal best makkelijk gemaakt. Ik denk dat ze meer gestimuleer moet worden om wat te gaan doen en niet te blijven hangen in het niets doen, want dan word je nog veel meer vermoeid en lamlendig.
zondag 20 december 2009 om 14:31
Ik ben het met je eens Eleonora, over dat de juiste hulp voor Ste waarschijnlijk niet van het forum gaat komen, maar van daarbuiten.
Maar ik denk (zoals hier ook al eerder gezegd) dat ze misschien ook al heel veel baat heeft bij iemand die samen met haar uitzoekt waar haar passies en capaciteiten liggen, dus een soort loopbaanadviseur.
De kern van het probleem lijkt te zijn dat ze geen idee heeft wat ze moet gaan doen, en door dat verschrikkelijke "niets" aan de horizon, maar helemaal niks meer doet.
Enig idee van wat ze zelf kan en wil, kan misschien al een stuk helpen.
Maar ik denk (zoals hier ook al eerder gezegd) dat ze misschien ook al heel veel baat heeft bij iemand die samen met haar uitzoekt waar haar passies en capaciteiten liggen, dus een soort loopbaanadviseur.
De kern van het probleem lijkt te zijn dat ze geen idee heeft wat ze moet gaan doen, en door dat verschrikkelijke "niets" aan de horizon, maar helemaal niks meer doet.
Enig idee van wat ze zelf kan en wil, kan misschien al een stuk helpen.
zondag 20 december 2009 om 14:34
quote:delphicat schreef op 20 december 2009 @ 14:22:
[...]
TO schrijft nergens dat ze een uitkering heeft. Je verhaal is volstrekt irrelevant. Bovendien is het helemaal duidelijk dat jij niet weet wat een echte depressie inhoudt.
Dank je voor je altijd nutteloze bijdrage op mijn posts maar zoals altijd zal ik mijn mening blijven verkondigen op dit openbare forum.
Even goed de posts van TO lezen en dan kun je zien dat zij de afgelopen jaren niet dan wel weinig heeft gewerkt (en iets zegt mij dat ze dan van een -aanvullende- uitkering geniet). Verder betalen haar ouders haar huur.
Nee, ik weet niet wat een echte depressie inhoudt maar alleen omdat iemand zegt dat ze depressief is, wil voor mij nog niet zeggen dat ze een depressie heeft (dit bedoel ik in het algemeen, niet op TO). Ik zie genoeg van "dit soort mensen" om mij heen en ik vind dat een belediging naar mensen waarbij de diagnose medisch is vastgesteld.
[...]
TO schrijft nergens dat ze een uitkering heeft. Je verhaal is volstrekt irrelevant. Bovendien is het helemaal duidelijk dat jij niet weet wat een echte depressie inhoudt.
Dank je voor je altijd nutteloze bijdrage op mijn posts maar zoals altijd zal ik mijn mening blijven verkondigen op dit openbare forum.
Even goed de posts van TO lezen en dan kun je zien dat zij de afgelopen jaren niet dan wel weinig heeft gewerkt (en iets zegt mij dat ze dan van een -aanvullende- uitkering geniet). Verder betalen haar ouders haar huur.
Nee, ik weet niet wat een echte depressie inhoudt maar alleen omdat iemand zegt dat ze depressief is, wil voor mij nog niet zeggen dat ze een depressie heeft (dit bedoel ik in het algemeen, niet op TO). Ik zie genoeg van "dit soort mensen" om mij heen en ik vind dat een belediging naar mensen waarbij de diagnose medisch is vastgesteld.
zondag 20 december 2009 om 14:36
zondag 20 december 2009 om 14:38
quote:Gemini6 schreef op 20 december 2009 @ 14:34:
Ik denk dan wel dat iemand haar bij de arm moet pakken.
Goede opmerking.
En dat zou er wel eens aan kunnen ontbreken in iemands leven. De persoon die je zegt; 'en nu gaan we samen naar de......(vul maar in, wat nodig is)'
Daarvoor vind ik een forum wel goed vaak. Voor de duw in de juiste richting.
Ik denk dan wel dat iemand haar bij de arm moet pakken.
Goede opmerking.
En dat zou er wel eens aan kunnen ontbreken in iemands leven. De persoon die je zegt; 'en nu gaan we samen naar de......(vul maar in, wat nodig is)'
Daarvoor vind ik een forum wel goed vaak. Voor de duw in de juiste richting.
zondag 20 december 2009 om 14:41
Ik zie dat jullie twijfelden of ik nog wel terug zou komen, maar natuurlijk! Superfijn dat er nog zoveel reacties bij zijn gekomen, ook van mensen die zich erin herkennen.
Ik snap zelfs de mensen die me een huilie e.d. noemden. Voor een buitenstaander lijkt het natuurlijk of ik me aanstel, terwijl als je er middenin zit het echt niet zo makkelijk is.
Ik weet dat ik gisteren misschien beledigd reageerde, maar het was nacht, ik voelde me vreselijk, heb me in slaap gehuild.
Ga nu alle reacties lezen.
Ik snap zelfs de mensen die me een huilie e.d. noemden. Voor een buitenstaander lijkt het natuurlijk of ik me aanstel, terwijl als je er middenin zit het echt niet zo makkelijk is.
Ik weet dat ik gisteren misschien beledigd reageerde, maar het was nacht, ik voelde me vreselijk, heb me in slaap gehuild.
Ga nu alle reacties lezen.
zondag 20 december 2009 om 14:46
quote:Ste_ schreef op 20 december 2009 @ 14:41:
Ik zie dat jullie twijfelden of ik nog wel terug zou komen, maar natuurlijk! Superfijn dat er nog zoveel reacties bij zijn gekomen, ook van mensen die zich erin herkennen.
Ik snap zelfs de mensen die me een huilie e.d. noemden. Voor een buitenstaander lijkt het natuurlijk of ik me aanstel, terwijl als je er middenin zit het echt niet zo makkelijk is.
Ik weet dat ik gisteren misschien beledigd reageerde, maar het was nacht, ik voelde me vreselijk, heb me in slaap gehuild.
Ga nu alle reacties lezen.
Hé Ste!
Goed dat je er weer bent.
Wat erg dat je zo verdrietig bent. Ik herken het zo, dat vreselijke gevoel van nooit meer goed komen.
In mijn geval kwam het wel goed en ook ik heb alleen de Havo gedaan (en twee jaar Pabo). Ik ben onderaan begonnen en toch prima carrière gemaakt.
Maar eerst hoop ik dat jij van je haatgevoelens tegen het leven en de wereld afkomt, in ieder geval zo veel mogelijk en dat je het nut van jou, hier op de aardkloot, gaat voelen.
Ik zie dat jullie twijfelden of ik nog wel terug zou komen, maar natuurlijk! Superfijn dat er nog zoveel reacties bij zijn gekomen, ook van mensen die zich erin herkennen.
Ik snap zelfs de mensen die me een huilie e.d. noemden. Voor een buitenstaander lijkt het natuurlijk of ik me aanstel, terwijl als je er middenin zit het echt niet zo makkelijk is.
Ik weet dat ik gisteren misschien beledigd reageerde, maar het was nacht, ik voelde me vreselijk, heb me in slaap gehuild.
Ga nu alle reacties lezen.
Hé Ste!
Goed dat je er weer bent.
Wat erg dat je zo verdrietig bent. Ik herken het zo, dat vreselijke gevoel van nooit meer goed komen.
In mijn geval kwam het wel goed en ook ik heb alleen de Havo gedaan (en twee jaar Pabo). Ik ben onderaan begonnen en toch prima carrière gemaakt.
Maar eerst hoop ik dat jij van je haatgevoelens tegen het leven en de wereld afkomt, in ieder geval zo veel mogelijk en dat je het nut van jou, hier op de aardkloot, gaat voelen.
