Psyche
alle pijlers
Mislukking
zondag 20 december 2009 om 00:23
Een aantal maanden geleden heb ik hier een topic geopend, maar die heb ik na een paar dagen eigenlijk laten versloffen.
Ik zit nog steeds min of meer met hetzelfde probleem; ik zit nogal vast wat betreft mijn leven.
Zal het proberen kort te houden: na mijn havo-diploma te hebben gehaald ging het eigenlijk mis met me. Vanaf mijn 17e (ben nu 21) heb ik regelmatig last van depressies, vooral doordat ik niet weet wat ik nou eigenlijk wil.
Nou ja, ik weet het wel, het liefst zou ik actrice worden, en in musicals of films spelen. Ik kan best aardig zingen en acteren maar waarschijnlijk niet goed genoeg om op een opleiding terecht te komen, laat staan carriere te maken.
Heb na de havo een half jaar vwo geprobeerd, ben ik toen mee gestopt.
Heb toen een half jaar niks gedaan, en ben in september 2006 in Utrecht op kamers gaan wonen, en ben journalistiek gaan studeren. Dat ging een tijdje goed (hoewel ik aan het begin van het tweede jaar wel aan AD ben begonnen) totdat ik een vak kreeg dat zo enorm stressvol was, dat ik dacht 'dat ga ik gewoon nooit halen.' Verder vond ik de kwaliteit van de lessen dusdanig slecht dat ik besloot om te stoppen. Had trouwens wel in het eerste jaar mijn Propedeuse gehaald.
Weer een half jaar niks gedaan.
In september 2008 ben ik op de Universiteit met kunstgeschiedenis begonnen, maar het studeren en huiswerk was ik dusdanig zat dat ik daar weer snel mee gestopt ben.
Heb toen weer een aantal maanden niks gedaan, en ben toen in maart begonnen met thuiswerk; marktonderzoek voor TNS Nipo. (Dat waren maar 10 uurtjes in de week ofzo)
Nu ga ik eind december verhuizen naar een andere kamer, en dat betekent dat ik daar dan een vaste telefoonlijn aan zou moeten vragen wat weer een aantal weken duurt, en ik heb niet echt zin in al dat gedoe. Daarnaast ben ik het werk aardig zat, dus tijd om met een schone lei te beginnen vanaf 2010.
Als ik daar aan denk word ik gewoon misselijk van angst en verdriet. Mijn hoogst behaalde opleiding is havo (eigenlijk HBO-P maar ik weet niet of dat telt) en ik ben denk ik niet van plan om ooit nog te gaan studeren. Ondanks dat ik best intelligent ben, is school niks voor mij. Ik zit de uren af te tellen, raak enorm gestresst door alle opdrachten die ik mee naar huis krijg, en kan eigenlijk de discipline niet opbrengen.
Omdat ik in de laatste 4 jaar zoveel niks heb gedaan (laat naar bed, heel lang uitslapen, geen werk van betekenis) ben ik zo bang dat ik nooit meer meekom in de maatschappij. Wat voor werk kan je nou doen met havo? Ik was van plan om me in te schrijven bij een uitzendbureau, maar ik hoorde van vriendinnen dat je dan alleen schoonmaakwerk kan doen, (echt dus niet!) en in de bediening, maar daar heb ik gewoon te weinig energie voor. Ik ben de laatste tijd zo enorm moe. Heb nergens zin in, krijg niks gedaan en heb (zoals eigenlijk de hele tijd de afgelopen 4 jaar) absoluut geen zin meer in het leven. Ik voel me schuldig tegenover mijn ouders dat hun dochter niet meer van haar leven maakt, en ik wil eigenlijk niet meer afspreken met mijn vriendinnen omdat ik me ervoor schaam. Zij werken of studeren en hebben het eigenlijk allemaal wel voor elkaar.
Ik weet dat ik voor sommige dingen best talent heb, maar dat zijn precies de dingen waar je niet zo makkelijk werk in kan vinden, of waar je strenge toelatingsexamens voor moet doen. Ik vind het zo erg dat ik heus wel dingen in me heb zitten, maar dat ik nu heel mijn leven vergooi. Ik voel mezelf echt een mislukking.
Is het echt zo dat je bij een uitzendbureau alleen echt kutwerk krijgt?
Het vooruitzicht van nog zolang leven zie ik echt niet zitten. Toen ik vanmiddag in de bus zat dacht ik; het maakt me niet uit als we nu verongelukken.
Iemand hetzelfde meegemaakt waarmee het toch nog goed is gekomen? Tips? Schoppen onder de kont? (Jaja, ik weet dat ik die erg nodig heb, maar die aanpak werkt bij mij geloof ik alleen averechts)
Nou, dit is wat ik tot nu toe kan bedenken, sorry voor het lange verhaal en bedankt voor het lezen!
Ik zit nog steeds min of meer met hetzelfde probleem; ik zit nogal vast wat betreft mijn leven.
Zal het proberen kort te houden: na mijn havo-diploma te hebben gehaald ging het eigenlijk mis met me. Vanaf mijn 17e (ben nu 21) heb ik regelmatig last van depressies, vooral doordat ik niet weet wat ik nou eigenlijk wil.
Nou ja, ik weet het wel, het liefst zou ik actrice worden, en in musicals of films spelen. Ik kan best aardig zingen en acteren maar waarschijnlijk niet goed genoeg om op een opleiding terecht te komen, laat staan carriere te maken.
Heb na de havo een half jaar vwo geprobeerd, ben ik toen mee gestopt.
Heb toen een half jaar niks gedaan, en ben in september 2006 in Utrecht op kamers gaan wonen, en ben journalistiek gaan studeren. Dat ging een tijdje goed (hoewel ik aan het begin van het tweede jaar wel aan AD ben begonnen) totdat ik een vak kreeg dat zo enorm stressvol was, dat ik dacht 'dat ga ik gewoon nooit halen.' Verder vond ik de kwaliteit van de lessen dusdanig slecht dat ik besloot om te stoppen. Had trouwens wel in het eerste jaar mijn Propedeuse gehaald.
Weer een half jaar niks gedaan.
In september 2008 ben ik op de Universiteit met kunstgeschiedenis begonnen, maar het studeren en huiswerk was ik dusdanig zat dat ik daar weer snel mee gestopt ben.
Heb toen weer een aantal maanden niks gedaan, en ben toen in maart begonnen met thuiswerk; marktonderzoek voor TNS Nipo. (Dat waren maar 10 uurtjes in de week ofzo)
Nu ga ik eind december verhuizen naar een andere kamer, en dat betekent dat ik daar dan een vaste telefoonlijn aan zou moeten vragen wat weer een aantal weken duurt, en ik heb niet echt zin in al dat gedoe. Daarnaast ben ik het werk aardig zat, dus tijd om met een schone lei te beginnen vanaf 2010.
Als ik daar aan denk word ik gewoon misselijk van angst en verdriet. Mijn hoogst behaalde opleiding is havo (eigenlijk HBO-P maar ik weet niet of dat telt) en ik ben denk ik niet van plan om ooit nog te gaan studeren. Ondanks dat ik best intelligent ben, is school niks voor mij. Ik zit de uren af te tellen, raak enorm gestresst door alle opdrachten die ik mee naar huis krijg, en kan eigenlijk de discipline niet opbrengen.
Omdat ik in de laatste 4 jaar zoveel niks heb gedaan (laat naar bed, heel lang uitslapen, geen werk van betekenis) ben ik zo bang dat ik nooit meer meekom in de maatschappij. Wat voor werk kan je nou doen met havo? Ik was van plan om me in te schrijven bij een uitzendbureau, maar ik hoorde van vriendinnen dat je dan alleen schoonmaakwerk kan doen, (echt dus niet!) en in de bediening, maar daar heb ik gewoon te weinig energie voor. Ik ben de laatste tijd zo enorm moe. Heb nergens zin in, krijg niks gedaan en heb (zoals eigenlijk de hele tijd de afgelopen 4 jaar) absoluut geen zin meer in het leven. Ik voel me schuldig tegenover mijn ouders dat hun dochter niet meer van haar leven maakt, en ik wil eigenlijk niet meer afspreken met mijn vriendinnen omdat ik me ervoor schaam. Zij werken of studeren en hebben het eigenlijk allemaal wel voor elkaar.
Ik weet dat ik voor sommige dingen best talent heb, maar dat zijn precies de dingen waar je niet zo makkelijk werk in kan vinden, of waar je strenge toelatingsexamens voor moet doen. Ik vind het zo erg dat ik heus wel dingen in me heb zitten, maar dat ik nu heel mijn leven vergooi. Ik voel mezelf echt een mislukking.
Is het echt zo dat je bij een uitzendbureau alleen echt kutwerk krijgt?
Het vooruitzicht van nog zolang leven zie ik echt niet zitten. Toen ik vanmiddag in de bus zat dacht ik; het maakt me niet uit als we nu verongelukken.
Iemand hetzelfde meegemaakt waarmee het toch nog goed is gekomen? Tips? Schoppen onder de kont? (Jaja, ik weet dat ik die erg nodig heb, maar die aanpak werkt bij mij geloof ik alleen averechts)
Nou, dit is wat ik tot nu toe kan bedenken, sorry voor het lange verhaal en bedankt voor het lezen!
zondag 20 december 2009 om 09:59
Ondanks je AD klink je nog behoorlijk depressief. Ga terug naar je huisarts en/of psychiater en bekijk of het noodzakelijk is je AD te verhogen of misschien een andere AD te proberen.
Leg de lat niet te hoog voor jezelf. Werken kun je op dit moment waarschijnlijk niet. Belangrijk op dit moment is dat je goede hulp zoekt, in ieder geval iemand die je helpt je gedachten te ordenen. Je zomaar in werk storten terwijl je je niet goed voelt zal steeds weer tot een teleurstelling leiden.
Voel je niet schuldig over je gedachten en dat je tot niks komt terwijl je wel weet 'hoe het hoort'. Je eerste 'opdracht' aan jezelf moet zijn : 'ik moet met hulp zorgen dat ik me weer goed ga voelen'. Dat die ene psych waar je bent geweest niks meer voor je kon doen? Er zijn nog veel meer hulpverleners hoor en daar zit vast iemand tussen waar je wel wat aan hebt!
Kom op en heel veel sterkte!!
Leg de lat niet te hoog voor jezelf. Werken kun je op dit moment waarschijnlijk niet. Belangrijk op dit moment is dat je goede hulp zoekt, in ieder geval iemand die je helpt je gedachten te ordenen. Je zomaar in werk storten terwijl je je niet goed voelt zal steeds weer tot een teleurstelling leiden.
Voel je niet schuldig over je gedachten en dat je tot niks komt terwijl je wel weet 'hoe het hoort'. Je eerste 'opdracht' aan jezelf moet zijn : 'ik moet met hulp zorgen dat ik me weer goed ga voelen'. Dat die ene psych waar je bent geweest niks meer voor je kon doen? Er zijn nog veel meer hulpverleners hoor en daar zit vast iemand tussen waar je wel wat aan hebt!
Kom op en heel veel sterkte!!
zondag 20 december 2009 om 10:11
offtopic: ben het met TM eens, ik zat met verbazing sommige reacties te lezen. ik vond ze ronduit beledingend, respectloos en behoorlijk kwetsend voor TO.
ontopic: Ste, meisie wat een ellende zit je in. kan mij heel goed voorstellen dat je het allemaal niet meer weet en dat je geen energie hebt
ik hoop dat je hier nog terug komt, er staan nu ook genoeg reacties van mensen die je situatie herkennen.
heel veel sterkte!
ontopic: Ste, meisie wat een ellende zit je in. kan mij heel goed voorstellen dat je het allemaal niet meer weet en dat je geen energie hebt
ik hoop dat je hier nog terug komt, er staan nu ook genoeg reacties van mensen die je situatie herkennen.
heel veel sterkte!
zondag 20 december 2009 om 10:12
Ook al denk ik niet dat je niet meer gaat reageren hier, toch nog een reactie van mij.
Ik herken veel van hetgeen dat je zegt. Ik heb 1,5 jaar in dagbehandeling gezeten, en ik denk dat jij daar best geschikt voor zou zijn. Zoals ik het zie heb jij een behoorlijk vertekent beeld van de wereld en van jezelf.
Ik denk dat je in deze toch echt naar jezelf moet gaan kijken. Iedereen hier probeer je te helpen en goede adviezen te geven, en ik denk dat de meeste mensen het beste met je voor hebben. Jij ervaart dat gelijk als kritiek, probeer eens te gaan kijken hoe dat komt.
Ik kan hier een heel erg lang verhaal gaan houden, maar ik hoop oprecht dat je hulp gaat zoeken. Ik denk dat je nog zoveel baantjes kunt gaan zoeken, maar dat je uiteindelijk iedere keer toch weer vast loopt. Dat gebeurde mij ook steeds.
Nog een ander advies: haal eens het boek 'Leven in je leven'. En kijk eens naar de valkuilen onvoldoende zelfdiscipline en falen en mislukken.
Ik herken veel van hetgeen dat je zegt. Ik heb 1,5 jaar in dagbehandeling gezeten, en ik denk dat jij daar best geschikt voor zou zijn. Zoals ik het zie heb jij een behoorlijk vertekent beeld van de wereld en van jezelf.
Ik denk dat je in deze toch echt naar jezelf moet gaan kijken. Iedereen hier probeer je te helpen en goede adviezen te geven, en ik denk dat de meeste mensen het beste met je voor hebben. Jij ervaart dat gelijk als kritiek, probeer eens te gaan kijken hoe dat komt.
Ik kan hier een heel erg lang verhaal gaan houden, maar ik hoop oprecht dat je hulp gaat zoeken. Ik denk dat je nog zoveel baantjes kunt gaan zoeken, maar dat je uiteindelijk iedere keer toch weer vast loopt. Dat gebeurde mij ook steeds.
Nog een ander advies: haal eens het boek 'Leven in je leven'. En kijk eens naar de valkuilen onvoldoende zelfdiscipline en falen en mislukken.
zondag 20 december 2009 om 10:17
maar zitten "wij" hier dan om TO te activeren? dit is een forum. geen hulpverleningsinstantie. ik heb het idee dat dit nog wel eens vergeten word, want TO kan zich niet gelijk vinden in bepaalde reacties, en het lijkt wel alsof mensen dan gelijk verongelijkt zijn. Hallo ze is zwaar depressief! ik vind het wel terecht dat TO in die modus gaat zitten, de reacties zijn niet mis. terwijl ze zich zwaar ellendig voelt. ik vind niet dat ze erg serieus genomen word (en daar bedoel ik niet perse mee, dat jij haar niet serieus neemt) maar mijn hemel, zit je zo diep in de put en dan ben je een huilie, en je doet dramatisch. schande vind ik het! je kunt mensen nog wel met respect behandelen.
zondag 20 december 2009 om 10:26
zondag 20 december 2009 om 10:27
quote:Pannetje schreef op 20 december 2009 @ 10:24:
Pak jezelf op en ga wat doen mens....echt...zeiken en gelukkig worden is ook een keuze, geloof me.
Depressie is een ziekte, dan kun je kiezen wat je wilt....maar gelukkig wordt je niet.
Ik moet ook altijd wel een beetje lachen om dit soort reacties, Als ik hier aan gehoor had gegeven, had ik hier nu waarschijnlijk niet meer gezeten. Blij dat ik hulp gezocht heb.
Pak jezelf op en ga wat doen mens....echt...zeiken en gelukkig worden is ook een keuze, geloof me.
Depressie is een ziekte, dan kun je kiezen wat je wilt....maar gelukkig wordt je niet.
Ik moet ook altijd wel een beetje lachen om dit soort reacties, Als ik hier aan gehoor had gegeven, had ik hier nu waarschijnlijk niet meer gezeten. Blij dat ik hulp gezocht heb.
zondag 20 december 2009 om 10:35
quote:Tinkeldel schreef op 20 december 2009 @ 10:26:
Ben het met je eens newstylista. Maar ik denk dat mensen 2 manieren hebben om hun problemen op te lossen. Hulp zoeken of schouders er onder en doorzetten (en het dan waarschijnlijk alsnog tegen komen). Dat veroorzaakt dan ook de twee soortern reacties.dat zal wel zo zijn, maar je kunt iemand anders wel in zijn/haar waarde laten als die niet dezelfde oplossing kiest als jij. ik vraag mij af om mensen uberhaupt wel weten hoe zwaar een depressie kan zijn!
Ben het met je eens newstylista. Maar ik denk dat mensen 2 manieren hebben om hun problemen op te lossen. Hulp zoeken of schouders er onder en doorzetten (en het dan waarschijnlijk alsnog tegen komen). Dat veroorzaakt dan ook de twee soortern reacties.dat zal wel zo zijn, maar je kunt iemand anders wel in zijn/haar waarde laten als die niet dezelfde oplossing kiest als jij. ik vraag mij af om mensen uberhaupt wel weten hoe zwaar een depressie kan zijn!
zondag 20 december 2009 om 10:37
zondag 20 december 2009 om 10:42
(Niet alle pagina's gelezen) Maar wat me opvalt in je openingspost is dit:
Nou ja, ik weet het wel, het liefst zou ik actrice worden, en in musicals of films spelen. Ik kan best aardig zingen en acteren maar waarschijnlijk niet goed genoeg om op een opleiding terecht te komen, laat staan carriere te maken.
Waarom doe je niet wat je eigenlijk het liefste wil? Je zegt dat je 'waarschijnlijk niet goed genoeg bent', hoezo? Als je nu al aardig kan zingen en acteren, kan dat dus alleen maar beter worden, een acteer/ zangopleiding is er immers om je beter te maken. Als je écht nog niet goed genoeg bent, zou je naast een baantje acteer- en zanglessen kunnen volgen, zodat je wél aangenomen kan worden.
Ik krijg het gevoel dat je van alles probeerd, maar dat het steeds niet het goede is en dat je het na een tijdje dus niet meer ziet zitten. Als je graag actrice wil worden, zijn journalistiek en kunstgeschiedenis ook wel heel wat anders en kan ik me voorstellen dat het je veel meer energie kost. Zodra je voor iets écht gemotiveerd bent, gaat het, ook al is het veel werk, veel gemakkelijker.
Waarom, i.p.v. van alles proberen, er niet gewoon voor gaan? Je wil actrice worden? Ga er dan wat voor doen! Je bent jong, probeer jezelf op de rit te krijgen (lukt dat niet, zoek hulp!), probeer structuur aan te brengen en ga er voor!
Nou ja, ik weet het wel, het liefst zou ik actrice worden, en in musicals of films spelen. Ik kan best aardig zingen en acteren maar waarschijnlijk niet goed genoeg om op een opleiding terecht te komen, laat staan carriere te maken.
Waarom doe je niet wat je eigenlijk het liefste wil? Je zegt dat je 'waarschijnlijk niet goed genoeg bent', hoezo? Als je nu al aardig kan zingen en acteren, kan dat dus alleen maar beter worden, een acteer/ zangopleiding is er immers om je beter te maken. Als je écht nog niet goed genoeg bent, zou je naast een baantje acteer- en zanglessen kunnen volgen, zodat je wél aangenomen kan worden.
Ik krijg het gevoel dat je van alles probeerd, maar dat het steeds niet het goede is en dat je het na een tijdje dus niet meer ziet zitten. Als je graag actrice wil worden, zijn journalistiek en kunstgeschiedenis ook wel heel wat anders en kan ik me voorstellen dat het je veel meer energie kost. Zodra je voor iets écht gemotiveerd bent, gaat het, ook al is het veel werk, veel gemakkelijker.
Waarom, i.p.v. van alles proberen, er niet gewoon voor gaan? Je wil actrice worden? Ga er dan wat voor doen! Je bent jong, probeer jezelf op de rit te krijgen (lukt dat niet, zoek hulp!), probeer structuur aan te brengen en ga er voor!
zondag 20 december 2009 om 10:46
Je leven draagbaar maken is een keuze, Pannetje, mee eens. Maar als je een basisgevoel hebt van 'eigenlijk he, ben ik er wel klaar mee' is gelukkig worden iig van de baan. Maakt niet uit verder, daar niet van (zo, dat is nog eens een zinloze zin).
Alleen is dat het probleem he? Het isolement sluipt erin, je durft mensen niet meer onder ogen te komen (de vraag 'wat heb je gedaan' kan ik niet meer horen, al blijf ik beleefd en lieg ik soms), je durft je mailbox niet te openen en je doet je vrolijk voor op een forum om nog enigszins contact te hebben met mensen, al zijn het nicks.
Realisme, nog zoiets. Positieve mensen zijn per definitie geen realisten (negatieve mensen ook niet maar realisme wordt vaak ten onrechte aangezien voor negativisme), maar zijn wel gelukkiger. Misschien bereiken zij nooit wat ze wilden, maar de weg naar dat doel geeft al voldoening. Realisten echter zien wat IS, en dat is vaak niet fraai. Op mijn verjaardag vandaag(gefeli Digi) besef ik maar al te goed dat ik niet heb bereikt wat ik had willen bereiken wegens gebrek aan talent en een teveel aan realisme. Oh, ik zie ook dat ik een mooie dame ben, aardig en zeer intelligent, maar dat is dus het hebben van een realistisch zelfbeeld waar weinigen mee behept zijn (tel uw zegeningen).
Het is dus niet zo simpel als de wortel van 4, voor sommigen is het een differentiaalvergelijking.
Alleen is dat het probleem he? Het isolement sluipt erin, je durft mensen niet meer onder ogen te komen (de vraag 'wat heb je gedaan' kan ik niet meer horen, al blijf ik beleefd en lieg ik soms), je durft je mailbox niet te openen en je doet je vrolijk voor op een forum om nog enigszins contact te hebben met mensen, al zijn het nicks.
Realisme, nog zoiets. Positieve mensen zijn per definitie geen realisten (negatieve mensen ook niet maar realisme wordt vaak ten onrechte aangezien voor negativisme), maar zijn wel gelukkiger. Misschien bereiken zij nooit wat ze wilden, maar de weg naar dat doel geeft al voldoening. Realisten echter zien wat IS, en dat is vaak niet fraai. Op mijn verjaardag vandaag(gefeli Digi) besef ik maar al te goed dat ik niet heb bereikt wat ik had willen bereiken wegens gebrek aan talent en een teveel aan realisme. Oh, ik zie ook dat ik een mooie dame ben, aardig en zeer intelligent, maar dat is dus het hebben van een realistisch zelfbeeld waar weinigen mee behept zijn (tel uw zegeningen).
Het is dus niet zo simpel als de wortel van 4, voor sommigen is het een differentiaalvergelijking.
zondag 20 december 2009 om 10:49
quote:Ste_ schreef op 20 december 2009 @ 00:23:
Vanaf mijn 17e (ben nu 21) heb ik regelmatig last van depressies, vooral doordat ik niet weet wat ik nou eigenlijk wil.
Is het echt zo dat je bij een uitzendbureau alleen echt kutwerk krijgt?
Het vooruitzicht van nog zolang leven zie ik echt niet zitten. Toen ik vanmiddag in de bus zat dacht ik; het maakt me niet uit als we nu verongelukken.
De eerste opmerking zegt mij dat jij meer zelfkennis hebt, dan dat je zelf wellicht realiseert. Doe wat met die zelfkennis. Ga niet proberen te ontdekken wat je wilt maar wie je bent en hoe je reageert onder diverse omstandigheden. Ontwikkel je zelfkennis en probeer dat te doen door zo min mogelijk te denken. Een cursus mindfulness kan je hierbij helpen.
Voor de tweede opmerking verdien je een schop onder je kont. Ik oordeel er niet over maar volgens mij teer je nu lang genoeg op de portemonnee van iemand anders dan wel de samenleving.
De derde opmerking intrigeert mij, Je praat in de "wij vorm", Dat je zelf het leven niet meer ziet zitten, is jouw goed recht maar dat het je wellicht niet veel uitmaakt dat andere mensen daarin worden meegenomen, is schokkend. Ga vrijwilligerswerk doen. Daar hoef je niet altijd je handen bij vuil te maken maar je leert wel een kant van de samenleving kennen die je wellicht dankbaar maakt voor wat je wel hebt in plaats van te klagen over wat je niet hebt.
Vanaf mijn 17e (ben nu 21) heb ik regelmatig last van depressies, vooral doordat ik niet weet wat ik nou eigenlijk wil.
Is het echt zo dat je bij een uitzendbureau alleen echt kutwerk krijgt?
Het vooruitzicht van nog zolang leven zie ik echt niet zitten. Toen ik vanmiddag in de bus zat dacht ik; het maakt me niet uit als we nu verongelukken.
De eerste opmerking zegt mij dat jij meer zelfkennis hebt, dan dat je zelf wellicht realiseert. Doe wat met die zelfkennis. Ga niet proberen te ontdekken wat je wilt maar wie je bent en hoe je reageert onder diverse omstandigheden. Ontwikkel je zelfkennis en probeer dat te doen door zo min mogelijk te denken. Een cursus mindfulness kan je hierbij helpen.
Voor de tweede opmerking verdien je een schop onder je kont. Ik oordeel er niet over maar volgens mij teer je nu lang genoeg op de portemonnee van iemand anders dan wel de samenleving.
De derde opmerking intrigeert mij, Je praat in de "wij vorm", Dat je zelf het leven niet meer ziet zitten, is jouw goed recht maar dat het je wellicht niet veel uitmaakt dat andere mensen daarin worden meegenomen, is schokkend. Ga vrijwilligerswerk doen. Daar hoef je niet altijd je handen bij vuil te maken maar je leert wel een kant van de samenleving kennen die je wellicht dankbaar maakt voor wat je wel hebt in plaats van te klagen over wat je niet hebt.
zondag 20 december 2009 om 10:49
zondag 20 december 2009 om 10:58
Als ik zo verder lees merk ik dat het toch een stuk dieper zit en denk ik ook dat je er heel goed aan zal doen wanneer je hulp zoekt of er in ieder geval met iemand over praat. Door steeds zo negatief over alles te denken 'zak' je ook steeds dieper in dat gevoel en wordt het steeds lastiger om er uit t e komen. Je hebt niets te verliezen, je hoeft je er niet voor te schamen en het kan alleen maar beter worden. Zet h'm op en veel succes!
zondag 20 december 2009 om 11:08
Het komt erop neer dat je en geen zin hebt om te werken ( wat betreft in jouw ogen nutteloze baantjes bijv schoonmaken) en je hebt geen zin om te studeren ( daar wordt je moe van).
Tja.
Of je gaat je inzetten met een studie, of je gaat je inzetten om je eigen geld te verdienen , zelfstandig te worden.
Kan je daarnaast als hobby gaan zingen/acteren, wat je leuk vind.
Tja.
Of je gaat je inzetten met een studie, of je gaat je inzetten om je eigen geld te verdienen , zelfstandig te worden.
Kan je daarnaast als hobby gaan zingen/acteren, wat je leuk vind.
zondag 20 december 2009 om 11:11
Er zijn in de grotere steden buddyprojecten, waarbij een hulpverlener zich intensief met je gaat bezighouden, niet alleen tijdens kantooruren maar ook daarbuiten, samen sporten, samen een plan maken voor je dagelijkse dagen, samen op zoek naar wat je leuk vindt... zo iemand kan je betalen met een PGB en dat kan je wellicht via je psych wel aanvragen, Is dat een optie?
Nog een dingetje: je typte ergens toch dat je een vriend hebt? Hoe staat hij hierin?
Nog een dingetje: je typte ergens toch dat je een vriend hebt? Hoe staat hij hierin?
zondag 20 december 2009 om 11:35
Volgens mij kun je best wel goed acteren, dus ga een poging doen om aangenomen te worden. Heb je het in ieder geval geprobeerd.
En wat de banen uitzendbureau betreft: wat dacht je van zelf (kun je gewoon vanuit je luie stoel doen) even gaan kijken op de site, of een maitlje sturen om te vragen wat je met jouw diploma en ervaring aan kunt?
En wat de banen uitzendbureau betreft: wat dacht je van zelf (kun je gewoon vanuit je luie stoel doen) even gaan kijken op de site, of een maitlje sturen om te vragen wat je met jouw diploma en ervaring aan kunt?
Ik heb geen wespentaille, ik heb een bijenrompje
zondag 20 december 2009 om 11:44
Geluk is n keuze!
Succes is n keuze!
Depressie is n keuze!
Negativiteit is n keuze!
Je creeert je eigen lot!
Tsjakka!
Waar haalt men het gore lef vandaan.
TO is nog niet eens goed en wel droog achter de oren en de schoppen onder de kont vliegen je om de oren.
Newsflash: Niet iedereen heeft op hetzelfde moment evenveel talent voor leven.
Al die 'winners' die je bij Oprah e.d. langs ziet komen, die hebben stuk voor stuk n proces doorgemaakt, dat kost tijd, bloed zweet en tranen, vallen en opstaan, tegen je eigen glazen plafond aanlopen, gemaakte keuzes herzien (veranderen is 1 vd engste dingen, zijn bibliotheken over volgeschreven door geleerde dames en heren hoe je de veranderingsbereidheid vergroot, mensen raken eerst rock bottom voordat de draaglast ze te zwaar wordt en ze verandering aan durven want ze hebben dan pas het gevoel 'geen keus' te hebben.)
En ja, je hebt altijd n keus, maar die worden beperkt door bijv. tegenstrijdige overtuigingen in jezelf. Als die in 21 jaar hebben postgevat in je hoofd zou het dan niet goed mogelijk zijn dat het geen kwestie is van even n trap onder de hol, knop om et voila?
Dat is weg vol gezonde zelfreflectie, zonder in egocentrisch navelstaren te vervallen, en dagelijks huiswerk om aan project leven op de rails te werken.
Jezelf bij je nekvel pakken en n manier vinden om met draken in je hoofd om te gaan is een van de moeilijkste dingen die er bestaan, de veiligheid, het bekende, vertrouwde lonkt, en je kan n miljoen schoppen onder je hol krijgen als je hersenen op programma 'mislukking' staan, met welke oorzaak dan ook, heb je een hoop werk te verzetten voor je welke baan/studie/vriendschappen/n relatie aangaan tot n goed einde kan brengen.
Enig mededogen met mensen die zich kwetsbaar opstellen zou hier op het forum niet misstaan.
Onbegrip genoeg als je aan de buitenkant niet kan zien dat iemand aan het worstelen is met 'het leven'.
Heb je al problemen, krijg je er nog n dikke bult eigen schuldgevoel bovenop. En bedankt!
Verongelijkt? Strijdbaar! Alles beter dan opgeven.
Succes is n keuze!
Depressie is n keuze!
Negativiteit is n keuze!
Je creeert je eigen lot!
Tsjakka!
Waar haalt men het gore lef vandaan.
TO is nog niet eens goed en wel droog achter de oren en de schoppen onder de kont vliegen je om de oren.
Newsflash: Niet iedereen heeft op hetzelfde moment evenveel talent voor leven.
Al die 'winners' die je bij Oprah e.d. langs ziet komen, die hebben stuk voor stuk n proces doorgemaakt, dat kost tijd, bloed zweet en tranen, vallen en opstaan, tegen je eigen glazen plafond aanlopen, gemaakte keuzes herzien (veranderen is 1 vd engste dingen, zijn bibliotheken over volgeschreven door geleerde dames en heren hoe je de veranderingsbereidheid vergroot, mensen raken eerst rock bottom voordat de draaglast ze te zwaar wordt en ze verandering aan durven want ze hebben dan pas het gevoel 'geen keus' te hebben.)
En ja, je hebt altijd n keus, maar die worden beperkt door bijv. tegenstrijdige overtuigingen in jezelf. Als die in 21 jaar hebben postgevat in je hoofd zou het dan niet goed mogelijk zijn dat het geen kwestie is van even n trap onder de hol, knop om et voila?
Dat is weg vol gezonde zelfreflectie, zonder in egocentrisch navelstaren te vervallen, en dagelijks huiswerk om aan project leven op de rails te werken.
Jezelf bij je nekvel pakken en n manier vinden om met draken in je hoofd om te gaan is een van de moeilijkste dingen die er bestaan, de veiligheid, het bekende, vertrouwde lonkt, en je kan n miljoen schoppen onder je hol krijgen als je hersenen op programma 'mislukking' staan, met welke oorzaak dan ook, heb je een hoop werk te verzetten voor je welke baan/studie/vriendschappen/n relatie aangaan tot n goed einde kan brengen.
Enig mededogen met mensen die zich kwetsbaar opstellen zou hier op het forum niet misstaan.
Onbegrip genoeg als je aan de buitenkant niet kan zien dat iemand aan het worstelen is met 'het leven'.
Heb je al problemen, krijg je er nog n dikke bult eigen schuldgevoel bovenop. En bedankt!
Verongelijkt? Strijdbaar! Alles beter dan opgeven.
zondag 20 december 2009 om 11:48
Beste Ste_,
Grote vraag is: gun je jezelf een nieuwe kans?
Als iemand je nu een stappenplan aan de hand deed met 50 % kans op slagen (ik wou 75 % schrijven maar Digi wijst me wederom op het bedrieglijke van positief denken..), waardoor je je over drie maanden ietsje minder beroerd voelt? Waardoor je over een jaar energie genoeg hebt om je leven echt aan te pakken?
Zou je dat dan geloven? Of zou je denken: makkelijk lullen, dat hoef ik niet eens te proberen.
Mocht je het het voordeel van de twijfel willen geven, dan is dit de eerste stap: geef dit topic een nieuwe kans. Lees nog eens alle reacties en probeer je nu niet te laten meezuigen door wat je als negatief ervaart. Probeer of je ergens een zinnetje kunt vinden waar wel wat in zit. Of dat in elk geval goed bedoeld is.
En @ Digi, gefeliciteerd!
(ik weet je merk niet:)
Grote vraag is: gun je jezelf een nieuwe kans?
Als iemand je nu een stappenplan aan de hand deed met 50 % kans op slagen (ik wou 75 % schrijven maar Digi wijst me wederom op het bedrieglijke van positief denken..), waardoor je je over drie maanden ietsje minder beroerd voelt? Waardoor je over een jaar energie genoeg hebt om je leven echt aan te pakken?
Zou je dat dan geloven? Of zou je denken: makkelijk lullen, dat hoef ik niet eens te proberen.
Mocht je het het voordeel van de twijfel willen geven, dan is dit de eerste stap: geef dit topic een nieuwe kans. Lees nog eens alle reacties en probeer je nu niet te laten meezuigen door wat je als negatief ervaart. Probeer of je ergens een zinnetje kunt vinden waar wel wat in zit. Of dat in elk geval goed bedoeld is.
En @ Digi, gefeliciteerd!
(ik weet je merk niet:)
zondag 20 december 2009 om 11:49
Je kunt ook administratief medewerker worden. Na mijn VWO heb ik een tijdje als administratief medewerker/receptionist gewerkt. Vooral ook aangenomen op m'n talenkennis, maar toch. Helpdeskmedewerker kan, verkoopster (wellicht in een chique kledingzaak?), op een advocatenkantoor en dan daar opgeleid worden (juridisch medewerker), of je gaat naar het buitenland om daar als medewerker bij een bedrijf te werken in toerisme, of aan de telefoon. In Ierland bijvoorbeeld, of Argentinie (zag ik een tijd terug staan). Dan ben je even weg. In het zomerseizoen kun je vaak genoeg in het toerisme terecht, been there.
zondag 20 december 2009 om 11:51
Hahahahha bedankt Koor! Ik ken het merk zelfs niet, dus nieuwe uitdaging (gister in de kroeg wist een minder bekende barman mij te herkennen aan 'het meisje dat altijd pure vodka drinkt' ).
Positief denken is niet verkeerd in die zin dat het je geen windeieren legt, maar het is wel verkeerd in de zin dat het niet waarheidsgetrouw is want dat is enkel realistisch denken. Maar ik wou dat ik het kon hoor, dat positief denken.
Positief denken is niet verkeerd in die zin dat het je geen windeieren legt, maar het is wel verkeerd in de zin dat het niet waarheidsgetrouw is want dat is enkel realistisch denken. Maar ik wou dat ik het kon hoor, dat positief denken.
zondag 20 december 2009 om 11:55
He bah wat vallen de reacties me hier tegen! Heb ik niet vaak meegemaakt hier op de psyche pijler. Gelukkig zijn er ook mensen die serieus reageren en hun eigen ervaring delen met TO maar ik vrees dat die gewoon niet opwegen tegen de negatieve ondoordachte opmerkingen die hier worden gemaakt.
Ste, als je wilt kun je me mailen ikbenikhetisnietanders@hotmail.com. Ik herken wel wat dingen uit je verhaal en denk dat ik wel wat voor je kan betekenen.
Hopelijk lees je nog wel mee.
Ste, als je wilt kun je me mailen ikbenikhetisnietanders@hotmail.com. Ik herken wel wat dingen uit je verhaal en denk dat ik wel wat voor je kan betekenen.
Hopelijk lees je nog wel mee.
