Psyche
alle pijlers
Mislukking
zondag 20 december 2009 om 00:23
Een aantal maanden geleden heb ik hier een topic geopend, maar die heb ik na een paar dagen eigenlijk laten versloffen.
Ik zit nog steeds min of meer met hetzelfde probleem; ik zit nogal vast wat betreft mijn leven.
Zal het proberen kort te houden: na mijn havo-diploma te hebben gehaald ging het eigenlijk mis met me. Vanaf mijn 17e (ben nu 21) heb ik regelmatig last van depressies, vooral doordat ik niet weet wat ik nou eigenlijk wil.
Nou ja, ik weet het wel, het liefst zou ik actrice worden, en in musicals of films spelen. Ik kan best aardig zingen en acteren maar waarschijnlijk niet goed genoeg om op een opleiding terecht te komen, laat staan carriere te maken.
Heb na de havo een half jaar vwo geprobeerd, ben ik toen mee gestopt.
Heb toen een half jaar niks gedaan, en ben in september 2006 in Utrecht op kamers gaan wonen, en ben journalistiek gaan studeren. Dat ging een tijdje goed (hoewel ik aan het begin van het tweede jaar wel aan AD ben begonnen) totdat ik een vak kreeg dat zo enorm stressvol was, dat ik dacht 'dat ga ik gewoon nooit halen.' Verder vond ik de kwaliteit van de lessen dusdanig slecht dat ik besloot om te stoppen. Had trouwens wel in het eerste jaar mijn Propedeuse gehaald.
Weer een half jaar niks gedaan.
In september 2008 ben ik op de Universiteit met kunstgeschiedenis begonnen, maar het studeren en huiswerk was ik dusdanig zat dat ik daar weer snel mee gestopt ben.
Heb toen weer een aantal maanden niks gedaan, en ben toen in maart begonnen met thuiswerk; marktonderzoek voor TNS Nipo. (Dat waren maar 10 uurtjes in de week ofzo)
Nu ga ik eind december verhuizen naar een andere kamer, en dat betekent dat ik daar dan een vaste telefoonlijn aan zou moeten vragen wat weer een aantal weken duurt, en ik heb niet echt zin in al dat gedoe. Daarnaast ben ik het werk aardig zat, dus tijd om met een schone lei te beginnen vanaf 2010.
Als ik daar aan denk word ik gewoon misselijk van angst en verdriet. Mijn hoogst behaalde opleiding is havo (eigenlijk HBO-P maar ik weet niet of dat telt) en ik ben denk ik niet van plan om ooit nog te gaan studeren. Ondanks dat ik best intelligent ben, is school niks voor mij. Ik zit de uren af te tellen, raak enorm gestresst door alle opdrachten die ik mee naar huis krijg, en kan eigenlijk de discipline niet opbrengen.
Omdat ik in de laatste 4 jaar zoveel niks heb gedaan (laat naar bed, heel lang uitslapen, geen werk van betekenis) ben ik zo bang dat ik nooit meer meekom in de maatschappij. Wat voor werk kan je nou doen met havo? Ik was van plan om me in te schrijven bij een uitzendbureau, maar ik hoorde van vriendinnen dat je dan alleen schoonmaakwerk kan doen, (echt dus niet!) en in de bediening, maar daar heb ik gewoon te weinig energie voor. Ik ben de laatste tijd zo enorm moe. Heb nergens zin in, krijg niks gedaan en heb (zoals eigenlijk de hele tijd de afgelopen 4 jaar) absoluut geen zin meer in het leven. Ik voel me schuldig tegenover mijn ouders dat hun dochter niet meer van haar leven maakt, en ik wil eigenlijk niet meer afspreken met mijn vriendinnen omdat ik me ervoor schaam. Zij werken of studeren en hebben het eigenlijk allemaal wel voor elkaar.
Ik weet dat ik voor sommige dingen best talent heb, maar dat zijn precies de dingen waar je niet zo makkelijk werk in kan vinden, of waar je strenge toelatingsexamens voor moet doen. Ik vind het zo erg dat ik heus wel dingen in me heb zitten, maar dat ik nu heel mijn leven vergooi. Ik voel mezelf echt een mislukking.
Is het echt zo dat je bij een uitzendbureau alleen echt kutwerk krijgt?
Het vooruitzicht van nog zolang leven zie ik echt niet zitten. Toen ik vanmiddag in de bus zat dacht ik; het maakt me niet uit als we nu verongelukken.
Iemand hetzelfde meegemaakt waarmee het toch nog goed is gekomen? Tips? Schoppen onder de kont? (Jaja, ik weet dat ik die erg nodig heb, maar die aanpak werkt bij mij geloof ik alleen averechts)
Nou, dit is wat ik tot nu toe kan bedenken, sorry voor het lange verhaal en bedankt voor het lezen!
Ik zit nog steeds min of meer met hetzelfde probleem; ik zit nogal vast wat betreft mijn leven.
Zal het proberen kort te houden: na mijn havo-diploma te hebben gehaald ging het eigenlijk mis met me. Vanaf mijn 17e (ben nu 21) heb ik regelmatig last van depressies, vooral doordat ik niet weet wat ik nou eigenlijk wil.
Nou ja, ik weet het wel, het liefst zou ik actrice worden, en in musicals of films spelen. Ik kan best aardig zingen en acteren maar waarschijnlijk niet goed genoeg om op een opleiding terecht te komen, laat staan carriere te maken.
Heb na de havo een half jaar vwo geprobeerd, ben ik toen mee gestopt.
Heb toen een half jaar niks gedaan, en ben in september 2006 in Utrecht op kamers gaan wonen, en ben journalistiek gaan studeren. Dat ging een tijdje goed (hoewel ik aan het begin van het tweede jaar wel aan AD ben begonnen) totdat ik een vak kreeg dat zo enorm stressvol was, dat ik dacht 'dat ga ik gewoon nooit halen.' Verder vond ik de kwaliteit van de lessen dusdanig slecht dat ik besloot om te stoppen. Had trouwens wel in het eerste jaar mijn Propedeuse gehaald.
Weer een half jaar niks gedaan.
In september 2008 ben ik op de Universiteit met kunstgeschiedenis begonnen, maar het studeren en huiswerk was ik dusdanig zat dat ik daar weer snel mee gestopt ben.
Heb toen weer een aantal maanden niks gedaan, en ben toen in maart begonnen met thuiswerk; marktonderzoek voor TNS Nipo. (Dat waren maar 10 uurtjes in de week ofzo)
Nu ga ik eind december verhuizen naar een andere kamer, en dat betekent dat ik daar dan een vaste telefoonlijn aan zou moeten vragen wat weer een aantal weken duurt, en ik heb niet echt zin in al dat gedoe. Daarnaast ben ik het werk aardig zat, dus tijd om met een schone lei te beginnen vanaf 2010.
Als ik daar aan denk word ik gewoon misselijk van angst en verdriet. Mijn hoogst behaalde opleiding is havo (eigenlijk HBO-P maar ik weet niet of dat telt) en ik ben denk ik niet van plan om ooit nog te gaan studeren. Ondanks dat ik best intelligent ben, is school niks voor mij. Ik zit de uren af te tellen, raak enorm gestresst door alle opdrachten die ik mee naar huis krijg, en kan eigenlijk de discipline niet opbrengen.
Omdat ik in de laatste 4 jaar zoveel niks heb gedaan (laat naar bed, heel lang uitslapen, geen werk van betekenis) ben ik zo bang dat ik nooit meer meekom in de maatschappij. Wat voor werk kan je nou doen met havo? Ik was van plan om me in te schrijven bij een uitzendbureau, maar ik hoorde van vriendinnen dat je dan alleen schoonmaakwerk kan doen, (echt dus niet!) en in de bediening, maar daar heb ik gewoon te weinig energie voor. Ik ben de laatste tijd zo enorm moe. Heb nergens zin in, krijg niks gedaan en heb (zoals eigenlijk de hele tijd de afgelopen 4 jaar) absoluut geen zin meer in het leven. Ik voel me schuldig tegenover mijn ouders dat hun dochter niet meer van haar leven maakt, en ik wil eigenlijk niet meer afspreken met mijn vriendinnen omdat ik me ervoor schaam. Zij werken of studeren en hebben het eigenlijk allemaal wel voor elkaar.
Ik weet dat ik voor sommige dingen best talent heb, maar dat zijn precies de dingen waar je niet zo makkelijk werk in kan vinden, of waar je strenge toelatingsexamens voor moet doen. Ik vind het zo erg dat ik heus wel dingen in me heb zitten, maar dat ik nu heel mijn leven vergooi. Ik voel mezelf echt een mislukking.
Is het echt zo dat je bij een uitzendbureau alleen echt kutwerk krijgt?
Het vooruitzicht van nog zolang leven zie ik echt niet zitten. Toen ik vanmiddag in de bus zat dacht ik; het maakt me niet uit als we nu verongelukken.
Iemand hetzelfde meegemaakt waarmee het toch nog goed is gekomen? Tips? Schoppen onder de kont? (Jaja, ik weet dat ik die erg nodig heb, maar die aanpak werkt bij mij geloof ik alleen averechts)
Nou, dit is wat ik tot nu toe kan bedenken, sorry voor het lange verhaal en bedankt voor het lezen!
maandag 21 december 2009 om 01:05
Ste, ik heb in een ander topicAls ik niet, dan had ik... (22:59 en 23:01 )iets getikt over het veranderen van je denken, en hoe dit van invloed is op het behalen van doelen. Een hele lap tekst, maar wie weet kan je er wat tips uit oppikken. En misschien ook niet...
Ste, je zal moeten stoppen met je angsten toelaten. Anders heb je inderdaad geen leven! Leer te leven vanuit vertrouwen...
Ste, je zal moeten stoppen met je angsten toelaten. Anders heb je inderdaad geen leven! Leer te leven vanuit vertrouwen...
maandag 21 december 2009 om 01:11
Waarom ga je het niet anders aanpakken? Je bent pas 21, alle ruimte en tijd heb je dus. Waarom geef je jezelf niet een break? Laten we zeggen dat je jezelf een jaar geeft (of 6 maanden als dat beter voelt) om eens op je gemak rond te kijken wat je nu gaat doen. Neem een baan waar je niet teveel bij na hoeft te denken en ga niet teveel werken, maar genoeg om in je onderhoud te voorzien.
Het lijkt een beetje op paniekvoetbal wat je gespeeld hebt de afgelopen jaren. Soms is het goed om eens even de rust en tijd te nemen om dingen echt uit te zoeken.
Het lijkt een beetje op paniekvoetbal wat je gespeeld hebt de afgelopen jaren. Soms is het goed om eens even de rust en tijd te nemen om dingen echt uit te zoeken.
Cum non tum age
maandag 21 december 2009 om 01:14
quote:leefnu schreef op 21 december 2009 @ 01:13:
Trouwens Ste...waarom schrijf je je niet weer in voor een nieuwe /vervolg opleiding voor in september ? En dat je dan besluit om het gewoon af te maken.Was het maar zo makkelijk.
De overgang van helemaal niks doen naar een studie volgen is gewoon te groot. Dan gaat het geheid weer mis.
Trouwens Ste...waarom schrijf je je niet weer in voor een nieuwe /vervolg opleiding voor in september ? En dat je dan besluit om het gewoon af te maken.Was het maar zo makkelijk.
De overgang van helemaal niks doen naar een studie volgen is gewoon te groot. Dan gaat het geheid weer mis.
maandag 21 december 2009 om 01:20
quote:Ste_ schreef op 21 december 2009 @ 01:14:
[...]
Was het maar zo makkelijk. De overgang van helemaal niks doen naar een studie volgen is gewoon te groot. Dan gaat het geheid weer mis.
*Ik kom even inbreken* Hoezo de overgang is te groot Ste_? Als jij je studie weer op zou willen pakken in september heb je nog acht maanden om je voor te bereiden. Zowel psychisch als lichamelijk. Je zou het als doel voor de komende maanden kunnen nemen: beetje ritme aanleren, taken oppakken en langzaam de de draaglast wat verhogen. Stapje voor stapje.
En dan is acht maanden echt een hele lange tijd hoor!
De moeite van het proberen waard, lijkt me. Wat heb je te verliezen?
[...]
Was het maar zo makkelijk.
De overgang van helemaal niks doen naar een studie volgen is gewoon te groot. Dan gaat het geheid weer mis.*Ik kom even inbreken* Hoezo de overgang is te groot Ste_? Als jij je studie weer op zou willen pakken in september heb je nog acht maanden om je voor te bereiden. Zowel psychisch als lichamelijk. Je zou het als doel voor de komende maanden kunnen nemen: beetje ritme aanleren, taken oppakken en langzaam de de draaglast wat verhogen. Stapje voor stapje.
En dan is acht maanden echt een hele lange tijd hoor!
De moeite van het proberen waard, lijkt me. Wat heb je te verliezen?
maandag 21 december 2009 om 14:28
Heb je al overwogen om aan de andere kant van de camera te werken en je daartoe te scholen? Volgens mij zijn er in die richting geen toelatingseisen, en je zit dan in elk geval in het wereldje waar je het liefst zou willen zijn.
Volgens mij kun je bij fulltime beschikbaarheid meer dan een kutbaantje bij een uitzendbureau vandaan halen. Ik denk dan aan niet al te ingewikkeld administratief werk, of aan (callcenter) werk bij een grote bank of verzekeraar. Die laatste twee mogelijkheden vereisen pittig denkwerk als je eenmaal op je plekje zit, en bieden ook doorgroeimogelijkheden.
Tenslotte: kun je uitzoeken of je creatieve, muzische vorming, of een andere soort expressieve therapie kunt gaan geven na een opleiding. Of een lerarenopleiding in een expressieve richting.
Het lijkt me slim om de psych weer eens op te zoeken, maar dat zal inmiddels wel dikke mosterd zijn.
Volgens mij kun je bij fulltime beschikbaarheid meer dan een kutbaantje bij een uitzendbureau vandaan halen. Ik denk dan aan niet al te ingewikkeld administratief werk, of aan (callcenter) werk bij een grote bank of verzekeraar. Die laatste twee mogelijkheden vereisen pittig denkwerk als je eenmaal op je plekje zit, en bieden ook doorgroeimogelijkheden.
Tenslotte: kun je uitzoeken of je creatieve, muzische vorming, of een andere soort expressieve therapie kunt gaan geven na een opleiding. Of een lerarenopleiding in een expressieve richting.
Het lijkt me slim om de psych weer eens op te zoeken, maar dat zal inmiddels wel dikke mosterd zijn.
maandag 21 december 2009 om 15:45
quote:Ste_ schreef op 20 december 2009 @ 20:43:
[...]
En ik heb nergens gezegd dat ik geen professionele hulp wil hoor, ga daar denk ik weer mee beginnen, al heb ik mijn twijfels of het voor mij zal helpen.
Even een beetje een late reactie. Ik twijfel er helemaal niet aan of het voor jou zou helpen. De groep waar ik in zat waren alleen maar meisjes zoals jij en ik.
Ik probeer nooit een huilie te zijn, maar het raakt me als ik je verhaal lees. Ik herken heel veel van mezelf in je verhaal. Ik vind het sneu om te lezen hoe negatief je over jezelf denkt en praat. Ik denk dat jij hele doses zelfvertrouwen kunt gebruiken.
Je zegt dat je het heel erg vind voor je ouders dat je het vroeger altijd zo goed deed, en dat je nu 'niks' meer uitvoert. Ik had precies hetzelfde. Ik haalde altijd de hoogste cijfers, had nergens moeite mee. Toen ik op het HBO kwam ging het berg afwaarts. Ik heb namelijk gigantische faalangst. Op dit moment hoor ik ook huiswerk te doen. Maar ik zie er nu zo tegenop en ben zo bang dat ik het allemaal niet kan, dat ik het aan de kant gooi en andere dingen ga doen. Of ik lees het en het vliegt me zo aan dat ik het overzicht kwijt raak, en het aan de kant gooi. Hetzelfde had ik met hobbies: alles was maar even leuk...dan kwamen mijn hoge eisen om de hoek kijken en werd ik bang om te falen. En ja hoor, weer iets wat ik niet afgemaakt had. Onvoldoende zelfdiscipline...Ik hoor jou hetzelfde zeggen.
Ik hoor je ook praten over een schone lei. Ik heb altijd gedacht dat als alle omstandigheden anders zouden zijn en optimaal zouden zijn, ik dan gelukkig zou zijn. Maar je gelukkig voelen is afhankelijk van hoe je zelf bent en hoe je jezelf voelt, en niet van de omstandigheden. Jezelf neem je altijd weer mee.
Als me wilt mailen, mag dat altijd: tinuviel_no1@hotmail.com
[...]
En ik heb nergens gezegd dat ik geen professionele hulp wil hoor, ga daar denk ik weer mee beginnen, al heb ik mijn twijfels of het voor mij zal helpen.
Even een beetje een late reactie. Ik twijfel er helemaal niet aan of het voor jou zou helpen. De groep waar ik in zat waren alleen maar meisjes zoals jij en ik.
Ik probeer nooit een huilie te zijn, maar het raakt me als ik je verhaal lees. Ik herken heel veel van mezelf in je verhaal. Ik vind het sneu om te lezen hoe negatief je over jezelf denkt en praat. Ik denk dat jij hele doses zelfvertrouwen kunt gebruiken.
Je zegt dat je het heel erg vind voor je ouders dat je het vroeger altijd zo goed deed, en dat je nu 'niks' meer uitvoert. Ik had precies hetzelfde. Ik haalde altijd de hoogste cijfers, had nergens moeite mee. Toen ik op het HBO kwam ging het berg afwaarts. Ik heb namelijk gigantische faalangst. Op dit moment hoor ik ook huiswerk te doen. Maar ik zie er nu zo tegenop en ben zo bang dat ik het allemaal niet kan, dat ik het aan de kant gooi en andere dingen ga doen. Of ik lees het en het vliegt me zo aan dat ik het overzicht kwijt raak, en het aan de kant gooi. Hetzelfde had ik met hobbies: alles was maar even leuk...dan kwamen mijn hoge eisen om de hoek kijken en werd ik bang om te falen. En ja hoor, weer iets wat ik niet afgemaakt had. Onvoldoende zelfdiscipline...Ik hoor jou hetzelfde zeggen.
Ik hoor je ook praten over een schone lei. Ik heb altijd gedacht dat als alle omstandigheden anders zouden zijn en optimaal zouden zijn, ik dan gelukkig zou zijn. Maar je gelukkig voelen is afhankelijk van hoe je zelf bent en hoe je jezelf voelt, en niet van de omstandigheden. Jezelf neem je altijd weer mee.
Als me wilt mailen, mag dat altijd: tinuviel_no1@hotmail.com
maandag 21 december 2009 om 18:35
quote:Tinkeldel schreef op 21 december 2009 @ 15:45:
[...]
Even een beetje een late reactie. Ik twijfel er helemaal niet aan of het voor jou zou helpen. De groep waar ik in zat waren alleen maar meisjes zoals jij en ik.
Ik probeer nooit een huilie te zijn, maar het raakt me als ik je verhaal lees. Ik herken heel veel van mezelf in je verhaal. Ik vind het sneu om te lezen hoe negatief je over jezelf denkt en praat. Ik denk dat jij hele doses zelfvertrouwen kunt gebruiken.
Je zegt dat je het heel erg vind voor je ouders dat je het vroeger altijd zo goed deed, en dat je nu 'niks' meer uitvoert. Ik had precies hetzelfde. Ik haalde altijd de hoogste cijfers, had nergens moeite mee. Toen ik op het HBO kwam ging het berg afwaarts. Ik heb namelijk gigantische faalangst. Op dit moment hoor ik ook huiswerk te doen. Maar ik zie er nu zo tegenop en ben zo bang dat ik het allemaal niet kan, dat ik het aan de kant gooi en andere dingen ga doen. Of ik lees het en het vliegt me zo aan dat ik het overzicht kwijt raak, en het aan de kant gooi. Hetzelfde had ik met hobbies: alles was maar even leuk...dan kwamen mijn hoge eisen om de hoek kijken en werd ik bang om te falen. En ja hoor, weer iets wat ik niet afgemaakt had. Onvoldoende zelfdiscipline...Ik hoor jou hetzelfde zeggen.
Ik hoor je ook praten over een schone lei. Ik heb altijd gedacht dat als alle omstandigheden anders zouden zijn en optimaal zouden zijn, ik dan gelukkig zou zijn. Maar je gelukkig voelen is afhankelijk van hoe je zelf bent en hoe je jezelf voelt, en niet van de omstandigheden. Jezelf neem je altijd weer mee.
Als me wilt mailen, mag dat altijd: tinuviel_no1@hotmail.com@Tinkeldel: wat voor groep/cursus was dat als ik mag vragen?
[...]
Even een beetje een late reactie. Ik twijfel er helemaal niet aan of het voor jou zou helpen. De groep waar ik in zat waren alleen maar meisjes zoals jij en ik.
Ik probeer nooit een huilie te zijn, maar het raakt me als ik je verhaal lees. Ik herken heel veel van mezelf in je verhaal. Ik vind het sneu om te lezen hoe negatief je over jezelf denkt en praat. Ik denk dat jij hele doses zelfvertrouwen kunt gebruiken.
Je zegt dat je het heel erg vind voor je ouders dat je het vroeger altijd zo goed deed, en dat je nu 'niks' meer uitvoert. Ik had precies hetzelfde. Ik haalde altijd de hoogste cijfers, had nergens moeite mee. Toen ik op het HBO kwam ging het berg afwaarts. Ik heb namelijk gigantische faalangst. Op dit moment hoor ik ook huiswerk te doen. Maar ik zie er nu zo tegenop en ben zo bang dat ik het allemaal niet kan, dat ik het aan de kant gooi en andere dingen ga doen. Of ik lees het en het vliegt me zo aan dat ik het overzicht kwijt raak, en het aan de kant gooi. Hetzelfde had ik met hobbies: alles was maar even leuk...dan kwamen mijn hoge eisen om de hoek kijken en werd ik bang om te falen. En ja hoor, weer iets wat ik niet afgemaakt had. Onvoldoende zelfdiscipline...Ik hoor jou hetzelfde zeggen.
Ik hoor je ook praten over een schone lei. Ik heb altijd gedacht dat als alle omstandigheden anders zouden zijn en optimaal zouden zijn, ik dan gelukkig zou zijn. Maar je gelukkig voelen is afhankelijk van hoe je zelf bent en hoe je jezelf voelt, en niet van de omstandigheden. Jezelf neem je altijd weer mee.
Als me wilt mailen, mag dat altijd: tinuviel_no1@hotmail.com@Tinkeldel: wat voor groep/cursus was dat als ik mag vragen?
maandag 21 december 2009 om 19:42
Dit topic houdt me toch wel bezig.,..
Ik heel vaak de wens gehad om iets met dans of toneel te doen, maar ik ben al 24. Ik weet alleen niet hoe ik auditie zou moeten doen bij zo`n dergelijke opleiding, geen idee of je vanuit het niets moet improviseren
Soms denk ik dat `bekende mensen `(let wel, ik wil niet ´bekend´ worden) ook geluk gehad hebben, naast ambitie is er vaak sprake van een kruiwagen. Ik ben niet jaloers maar ik had wel graag gewild dat ik eerder een keuze op het gebied van kunst en media had gemaakt, ware het niet dat ik een schijterd ben om auditie te doen
Ik heel vaak de wens gehad om iets met dans of toneel te doen, maar ik ben al 24. Ik weet alleen niet hoe ik auditie zou moeten doen bij zo`n dergelijke opleiding, geen idee of je vanuit het niets moet improviseren
Soms denk ik dat `bekende mensen `(let wel, ik wil niet ´bekend´ worden) ook geluk gehad hebben, naast ambitie is er vaak sprake van een kruiwagen. Ik ben niet jaloers maar ik had wel graag gewild dat ik eerder een keuze op het gebied van kunst en media had gemaakt, ware het niet dat ik een schijterd ben om auditie te doen
maandag 21 december 2009 om 19:55
@ paaltje. Ik herken je verhaal, ik ben zelf 'al' 26 en heb ook spijt dat ik niet op mijn 18e een creatieve studie ben gaan doen. Want daar ligt mijn hart en ( denk ik ) ook mijn talent.
Nu ben ik bang dat ik te oud ben en niet door zo'n auditie kom...toch sluit ik niet uit dat ik er het een keer op ga wagen.
Nu ben ik bang dat ik te oud ben en niet door zo'n auditie kom...toch sluit ik niet uit dat ik er het een keer op ga wagen.
maandag 21 december 2009 om 20:00
quote:DeKenau schreef op 21 december 2009 @ 19:55:
@ paaltje. Ik herken je verhaal, ik ben zelf 'al' 26 en heb ook spijt dat ik niet op mijn 18e een creatieve studie ben gaan doen. Want daar ligt mijn hart en ( denk ik ) ook mijn talent.
Nu ben ik bang dat ik te oud ben en niet door zo'n auditie kom...toch sluit ik niet uit dat ik er het een keer op ga wagen.
Moet je toch maar eens doen, ik vind het ergens belachelijk dat je tegenwoordig zo jong mogelijk moet zijn om je entree te maken in de creatieve wereld. De meeste zangers/zangeressen, acteurs e.d. die ik goed vind, zijn ouder dan 30.
Karakter heeft niets te maken met een piepjonge leeftijd.
En als een wens zo sterk blijft, dan moet er echt ooit iets mee gedaan worden.
Maarree.. zo´n auditie, ik heb echt geen idee hoe zoiets moet.
@ paaltje. Ik herken je verhaal, ik ben zelf 'al' 26 en heb ook spijt dat ik niet op mijn 18e een creatieve studie ben gaan doen. Want daar ligt mijn hart en ( denk ik ) ook mijn talent.
Nu ben ik bang dat ik te oud ben en niet door zo'n auditie kom...toch sluit ik niet uit dat ik er het een keer op ga wagen.
Moet je toch maar eens doen, ik vind het ergens belachelijk dat je tegenwoordig zo jong mogelijk moet zijn om je entree te maken in de creatieve wereld. De meeste zangers/zangeressen, acteurs e.d. die ik goed vind, zijn ouder dan 30.
Karakter heeft niets te maken met een piepjonge leeftijd.
En als een wens zo sterk blijft, dan moet er echt ooit iets mee gedaan worden.
Maarree.. zo´n auditie, ik heb echt geen idee hoe zoiets moet.
maandag 21 december 2009 om 20:12
Ik ben dus wel die creatieve opleiding gaan doen, en ik denk dat er vier categorieen mensen vanaf komen.
1: De grote successen: Dat zijn er maar heel weinig, zijn meestal heel getalenteerd en werken zich een slag in de rondte, krijgen meteen na het afstuderen een goeie klus/rol/whatever, spelen zich in de picture en rollen daarna van het één in het ander.
2: De interessante middenmoter die doorbuffelt: Veel mensen maken/doen mooie dingen, maar moeten hard werken om rollen tekrijgen/stukken gespeeld te krijgen, kortom, hun centen te verdienen in hun vak, maar zijn zo gepassioneerd dat ze alles op alles zetten om bezig te blijven. Vaak doen ze er ook wel wat naast (vaak in de lesgeefsfeer of ondersteunende sfeer) om het hoofd bovenwater te houden.
3: De interessante middenmoter die het het niet waard vindt: Ik zie nu veel mensen van mijn leeftijd (31) die eerst voor optie 2 zijn gegaan, en er nu achter komen dat ze het het niet waard vinden, zo hard werken voor relatief weinig geld en erkenning. Die gaan wat anders doen. Meestal overigens absoluut niet met 'spite' (hoe zeg je dat goed?) maar een weloverwogen keuze voor meer vrije tijd en wat meer comfort.
4: Mensen die het uberhaupt niet redden. Daar heb je allerlei soorten van, mensen die gewoon niet goed genoeg zijn, niet graag genoeg willen, niet genoeg zelfvertrouwen hebben, uberhaupt nooit het idee hebben gehad dat ze hier hun werk van gingen maken maar de studie zo leuk vonden etc.
Wat audities betreft: Dat lijkt een onoverkomelijk struikelblok als je je er niet in verdiept. Op de site van elke opleiding staat informatie over de verschillende toelatingsrondes en wat er van je verwacht wordt. En anders bel je een keer met een studie-coördinator, die kan het je haarfijn uitleggen.
Wat ouder zijn is vaak een voordeel bij cultureel georienteerde studies, 24 is nog een heel aardige leeftijd om op te beginnen. Wel ben ik persoonlijk blij dat ik jonger was toen ik begon, het kost je gewoon meer tijd na zo'n studie om een beetje een ordentelijk leven op te bouwen (ok, niet iedereen misschien, maar mij wel, en ik zie dat wel meer om me heen ) en ik vind het wel erg prettig dat het zo rond m'n 30ste allemaal een beetje begint te lopen zoals ik het echt wil. Dat was ook wel altijd mijn stelregel: 'Als ik op mijn 30ste nog nergens ben, dan ga ik wat anders doen.'
Sorry Ste_, voor de uitgebreide off-topic
1: De grote successen: Dat zijn er maar heel weinig, zijn meestal heel getalenteerd en werken zich een slag in de rondte, krijgen meteen na het afstuderen een goeie klus/rol/whatever, spelen zich in de picture en rollen daarna van het één in het ander.
2: De interessante middenmoter die doorbuffelt: Veel mensen maken/doen mooie dingen, maar moeten hard werken om rollen tekrijgen/stukken gespeeld te krijgen, kortom, hun centen te verdienen in hun vak, maar zijn zo gepassioneerd dat ze alles op alles zetten om bezig te blijven. Vaak doen ze er ook wel wat naast (vaak in de lesgeefsfeer of ondersteunende sfeer) om het hoofd bovenwater te houden.
3: De interessante middenmoter die het het niet waard vindt: Ik zie nu veel mensen van mijn leeftijd (31) die eerst voor optie 2 zijn gegaan, en er nu achter komen dat ze het het niet waard vinden, zo hard werken voor relatief weinig geld en erkenning. Die gaan wat anders doen. Meestal overigens absoluut niet met 'spite' (hoe zeg je dat goed?) maar een weloverwogen keuze voor meer vrije tijd en wat meer comfort.
4: Mensen die het uberhaupt niet redden. Daar heb je allerlei soorten van, mensen die gewoon niet goed genoeg zijn, niet graag genoeg willen, niet genoeg zelfvertrouwen hebben, uberhaupt nooit het idee hebben gehad dat ze hier hun werk van gingen maken maar de studie zo leuk vonden etc.
Wat audities betreft: Dat lijkt een onoverkomelijk struikelblok als je je er niet in verdiept. Op de site van elke opleiding staat informatie over de verschillende toelatingsrondes en wat er van je verwacht wordt. En anders bel je een keer met een studie-coördinator, die kan het je haarfijn uitleggen.
Wat ouder zijn is vaak een voordeel bij cultureel georienteerde studies, 24 is nog een heel aardige leeftijd om op te beginnen. Wel ben ik persoonlijk blij dat ik jonger was toen ik begon, het kost je gewoon meer tijd na zo'n studie om een beetje een ordentelijk leven op te bouwen (ok, niet iedereen misschien, maar mij wel, en ik zie dat wel meer om me heen ) en ik vind het wel erg prettig dat het zo rond m'n 30ste allemaal een beetje begint te lopen zoals ik het echt wil. Dat was ook wel altijd mijn stelregel: 'Als ik op mijn 30ste nog nergens ben, dan ga ik wat anders doen.'
Sorry Ste_, voor de uitgebreide off-topic
dinsdag 22 december 2009 om 00:41
Dank jullie wel voor jullie lieve berichten!
Vandaag ging het wel goed, naast een nare 2 uur in de sneeuw. Heb een soort angst voor fietsen als het glad is of sneeuw, omdat ik een paar keer hard ben gevallen. Had besloten om toch maar boodschappen te gaan doen, maar het werd een moeizame onderneming. Ben helemaal ondergesneeuwd en was doodsbang om te vallen terwijl er allemaal auto's langs me raasden.
Gelukkig is vriendlief me komen halen met de fiets omdat ik niet meer alleen naar huis durfde/willen.
Ja, ik weet het, ik ben nogal een huilie-muts als het op zulke dingen aankomt.
De dames die hun emailadres hebben neergezet; ik zal ze zeker in gedachten houden als ik nog vragen of hulp nodig heb.
Vandaag ging het wel goed, naast een nare 2 uur in de sneeuw. Heb een soort angst voor fietsen als het glad is of sneeuw, omdat ik een paar keer hard ben gevallen. Had besloten om toch maar boodschappen te gaan doen, maar het werd een moeizame onderneming. Ben helemaal ondergesneeuwd en was doodsbang om te vallen terwijl er allemaal auto's langs me raasden.
Gelukkig is vriendlief me komen halen met de fiets omdat ik niet meer alleen naar huis durfde/willen.
Ja, ik weet het, ik ben nogal een huilie-muts als het op zulke dingen aankomt.
De dames die hun emailadres hebben neergezet; ik zal ze zeker in gedachten houden als ik nog vragen of hulp nodig heb.
