Psyche
alle pijlers
Moed opbrengen om naar psycholoog te gaan, maar hoe?
maandag 28 september 2009 om 22:42
Morgenochtend wil ik/ ga ik naar de huisarts om een verwijzing naar een psycholoog te vragen. Dit in het kort i.v.m. steeds terugkeerdende boulimia en depressies. Ik dacht dat 'het allemaal wel meeviel', maar nu ik weer een aantal weken aan het studeren ben merk ik dat het eigenlijk al mijn energie opslokt en ik haast niks meer voor school overheb.. Wat ongeloofelijk kl*te is, aangezien het mijn droomopleiding is waar ik een zware toelating voor heb moeten doen. Ook denkt iedereen dat het prima met me gaat, maar het tegenovergestelde is dus waar.
Nu wil/ ga ik dus morgen dus naar de huisarts, maar ik ben elke mogelijke uitvlucht aan het verzinnen om niet te gaan. Van: 'het valt wel mee'/ 'stel je niet aan'/ 'anderen hebben het moeilijker' tot 'de brug stond open' (er is overigens niet eens brug op de te nemen route
).
Is er iemand die me kan helpen met goede argumenten om wél te gaan? Ik kan er wel een paar gebruiken! En wie heeft ervaring met zo'n eerste bezoek/ vraag voor een verwijzing? Zag je er erg tegenop, en wat gaf de doorslag om echt te gaan? Is het daarna bij de psycholoog weer 'goed' gegaan, had je er baat bij? Ik weet dat ieders situatie anders is, maar ik ben erg benieuwd!
x, Beetle
Nu wil/ ga ik dus morgen dus naar de huisarts, maar ik ben elke mogelijke uitvlucht aan het verzinnen om niet te gaan. Van: 'het valt wel mee'/ 'stel je niet aan'/ 'anderen hebben het moeilijker' tot 'de brug stond open' (er is overigens niet eens brug op de te nemen route
). Is er iemand die me kan helpen met goede argumenten om wél te gaan? Ik kan er wel een paar gebruiken! En wie heeft ervaring met zo'n eerste bezoek/ vraag voor een verwijzing? Zag je er erg tegenop, en wat gaf de doorslag om echt te gaan? Is het daarna bij de psycholoog weer 'goed' gegaan, had je er baat bij? Ik weet dat ieders situatie anders is, maar ik ben erg benieuwd!
x, Beetle
anoniem_42382 wijzigde dit bericht op 29-09-2009 00:51
Reden: schrijffout
Reden: schrijffout
% gewijzigd
maandag 28 september 2009 om 22:48
Hoi Beetle!!
Waardeloos dat het zo slecht met je gaat! Er kan er maar 1 voor zorgen dat het beter met je gaat en die éne moet toevallig ook de eerste stap(pen) zetten! Dat ben jij dus!
De huisarts staat écht niet raar te kijken van een mens met een depressie, ik denk dat de gemiddelde huisarts wel een stuk of 5 per week treft ofzo.
En dan word je doorgestuurd en kan je aan een neutraal iemand je verhaal kwijt. Lijkt mij heerlijk eerlijk gezegd.
En daarbij, net wat Fleurtje zegt, hoe lang wil je doorgaan zo? Je helpt je lijf en je psyche naar de filisteinen.
Kom op, zet door. Pak morgen die telefoon en bel. Je hebt niks maar dan ook niks te verliezen.
Succes!!
Waardeloos dat het zo slecht met je gaat! Er kan er maar 1 voor zorgen dat het beter met je gaat en die éne moet toevallig ook de eerste stap(pen) zetten! Dat ben jij dus!
De huisarts staat écht niet raar te kijken van een mens met een depressie, ik denk dat de gemiddelde huisarts wel een stuk of 5 per week treft ofzo.
En dan word je doorgestuurd en kan je aan een neutraal iemand je verhaal kwijt. Lijkt mij heerlijk eerlijk gezegd.
En daarbij, net wat Fleurtje zegt, hoe lang wil je doorgaan zo? Je helpt je lijf en je psyche naar de filisteinen.
Kom op, zet door. Pak morgen die telefoon en bel. Je hebt niks maar dan ook niks te verliezen.
Succes!!
maandag 28 september 2009 om 22:51
nee, absoluut niet. Maar het is zo 'gewoon' geworden dat ik het haast voor lief neem, terwijl ik weet dat mijn leven van een veel betere kwaliteit zou kunnen zijn. De drempel om hulp te vragen is daarentegen erg hoog, omdat ik er een hekel aan heb om me kwetsbaar op te stellen en ook spelen schaamtegevoelens een grote rol.
Maar ik begrijp je punt, en daar heb je zeker gelijk in. Dankje voor je reactie.
Maar ik begrijp je punt, en daar heb je zeker gelijk in. Dankje voor je reactie.
maandag 28 september 2009 om 22:56
@haasje: Dankjewel voor je reactie, die doet me goed! Als je het altijd voor jezelf houd lijkt het soms alsof je de enige op de wereld bent. Wat natuurlijk redelijk naïef is.
Er eindelijk met iemand over praten lijkt me aan de ene kant heel goed, maar ik ben ook bang voor wat er 'naar boven' komt. Maar uiteraard kun je dat niet weten zonder het geprobeerd te hebben.
Er eindelijk met iemand over praten lijkt me aan de ene kant heel goed, maar ik ben ook bang voor wat er 'naar boven' komt. Maar uiteraard kun je dat niet weten zonder het geprobeerd te hebben.
maandag 28 september 2009 om 22:58
als je al heel lang hele erge hoofdpijn heb ga je toch ook naar de huisarts?
dus... jij hebt gewoon hele erg hoofdpijn en morgen ga je naar de huisarts om daarover te praten. en dan krijg je vanzelf een doorverwijzing naar een hoofdpijnspecialist.
je hoeft alleen maar tegen de huisarts te zeggen dat je zo lang zoveel last hebt van hoofdpijn en dat je er nu iets aan wilt doen.
dus... jij hebt gewoon hele erg hoofdpijn en morgen ga je naar de huisarts om daarover te praten. en dan krijg je vanzelf een doorverwijzing naar een hoofdpijnspecialist.
je hoeft alleen maar tegen de huisarts te zeggen dat je zo lang zoveel last hebt van hoofdpijn en dat je er nu iets aan wilt doen.
maandag 28 september 2009 om 23:01
Beste Beetle,
Ik herken je verhaal. Ik heb ook heel lang gewacht om een verwijzing te vragen. Was soms diep ongelukkig en zat erg slecht in mijn vel, helaas ook een eet probleem. Dan ging het weer een aantal weken goed en kon ik het allemaal alleen wel aan. Zo ging het minstens een jaar. Tot ik opeens verschrikkelijke paniek aanvallen kreeg midden in de nacht. Na een aantal van dit soort aanvallen toch maar gegaan. Van de arts kreeg ik een aantal namen op. Ik wou graag een vrouwelijke psycholoog en ben toen gaan bellen. Ik ben nu ongeveer 1 1/5 jaar verder en ik kan je zeggen, bij mij, heeft het zo goed geholpen. Ik heb iemand getroffen die precies de juiste vragen stelt waardoor ik anders tegen veel dingen aankijk en ik weer een weg heb gevonden om door te gaan met mijn leven. De paniek aanvallen zijn sinds een jaar gestopt. En zouden ze terug komen dan weet ik hoe ik daar mee om moet gaan. Het is een lange weg geweest, die niet makkelijk is, maar het kan je echt helpen. Ik ging eerst 1 keer per week al snel 1 keer in de 2 weken en nu ga ik om de 5 weken.
Nog een tip. Ongeveer 10 jaar geleden ben ik ook bij een psycholoog geweest waar het eigenlijk niet mee klikte, ik haalde niets uit de sessies en dat had ik al snel door. Dat durfde ik toen niet te zeggen en ben ongeveer een half jaar bij hem geweest. Dus als het niet klikt zeg het zo snel mogelijk, het is zo zonde van je tijd!!
Heel veel sterkte en succes
Ik herken je verhaal. Ik heb ook heel lang gewacht om een verwijzing te vragen. Was soms diep ongelukkig en zat erg slecht in mijn vel, helaas ook een eet probleem. Dan ging het weer een aantal weken goed en kon ik het allemaal alleen wel aan. Zo ging het minstens een jaar. Tot ik opeens verschrikkelijke paniek aanvallen kreeg midden in de nacht. Na een aantal van dit soort aanvallen toch maar gegaan. Van de arts kreeg ik een aantal namen op. Ik wou graag een vrouwelijke psycholoog en ben toen gaan bellen. Ik ben nu ongeveer 1 1/5 jaar verder en ik kan je zeggen, bij mij, heeft het zo goed geholpen. Ik heb iemand getroffen die precies de juiste vragen stelt waardoor ik anders tegen veel dingen aankijk en ik weer een weg heb gevonden om door te gaan met mijn leven. De paniek aanvallen zijn sinds een jaar gestopt. En zouden ze terug komen dan weet ik hoe ik daar mee om moet gaan. Het is een lange weg geweest, die niet makkelijk is, maar het kan je echt helpen. Ik ging eerst 1 keer per week al snel 1 keer in de 2 weken en nu ga ik om de 5 weken.
Nog een tip. Ongeveer 10 jaar geleden ben ik ook bij een psycholoog geweest waar het eigenlijk niet mee klikte, ik haalde niets uit de sessies en dat had ik al snel door. Dat durfde ik toen niet te zeggen en ben ongeveer een half jaar bij hem geweest. Dus als het niet klikt zeg het zo snel mogelijk, het is zo zonde van je tijd!!
Heel veel sterkte en succes
maandag 28 september 2009 om 23:03
Niet zeuren maar gaan. En wij willen morgen een verslag!!! Als je ons komt vertellen dat je toch niet geweest bent worden we hier met z'n allen heel erg boos. Zo boos dat je binnen 3 minuten alsnog de telefoon pakt.
°schop modus uit°
-Je moet je hele leven nog met jezelf omgaan. Dus is het zaak om dat leven zo goed mogelijk te leven.
-Je ondermijnt je gezondheid.
-Je wordt op de langere termijn chagerijnig en verliest daardoor waarschijnlijk je vrienden.
-Je bent het waard om voor te zorgen. Doe dat dan ook.
-In Afrika hebben ze honger.
Dat laatste is alleen maar om te zeggen; het kan altijd erger. Maar wat ergens anders gebeurd kan je alleen raken als je zelf goed in je vel zit. En dat kan inderdaad honger in Afrika zijn, maar dat kan ook bijvoorbeeld een griepje van een vriendin zijn. Je kunt er niet voor anderen zijn als je er niet voor jezelf bent.
°schop modus uit°
-Je moet je hele leven nog met jezelf omgaan. Dus is het zaak om dat leven zo goed mogelijk te leven.
-Je ondermijnt je gezondheid.
-Je wordt op de langere termijn chagerijnig en verliest daardoor waarschijnlijk je vrienden.
-Je bent het waard om voor te zorgen. Doe dat dan ook.
-In Afrika hebben ze honger.
Dat laatste is alleen maar om te zeggen; het kan altijd erger. Maar wat ergens anders gebeurd kan je alleen raken als je zelf goed in je vel zit. En dat kan inderdaad honger in Afrika zijn, maar dat kan ook bijvoorbeeld een griepje van een vriendin zijn. Je kunt er niet voor anderen zijn als je er niet voor jezelf bent.
maandag 28 september 2009 om 23:11
@Avaeyebrow: Heel fijn om de ervaringen hiermee van iemand anders te horen, bedankt voor je reactie!. Bij mij is het nu ook zo: een week/ een paar weken gaat het goed, een week slecht, etc.etc. Doodvermoeiend, lichamelijk maar zeker geestelijk, omdat het al je gedachten opslokt en ik me voor anderen goed en vrolijk probeer te houden.
Uiteindelijk denk ik dat het me goed zal doen, maar ik zie er als een berg tegenop om het allemaal te regelen, mijn mentor in te lichten, etc. Hoewel ik daar uiteraard niet onderuit kan en voor een goed doel is. Ik heb lang geleden weleens eerder hulp gehad, waarbij gewerkt werd met eetdagboeken etc. Nu weet ik ondertussen dat dat niet helpt, maar dat bepaalde dingen leidden tot de depressie, en dat ik eten gebruik om even 'rust' in mijn hoofd te hebben. Dus ik hoop dat ik met iemand kan praten over de dingen die er juist de oorzaak van zijn.
Bedankt ook voor de tip, ik zal hem zeker onthouden!
edit: wat fijn voor je dat het goed geholpen heeft en je van de paniekaanvallen af bent! Knap dat je de stap gezet hebt.
Uiteindelijk denk ik dat het me goed zal doen, maar ik zie er als een berg tegenop om het allemaal te regelen, mijn mentor in te lichten, etc. Hoewel ik daar uiteraard niet onderuit kan en voor een goed doel is. Ik heb lang geleden weleens eerder hulp gehad, waarbij gewerkt werd met eetdagboeken etc. Nu weet ik ondertussen dat dat niet helpt, maar dat bepaalde dingen leidden tot de depressie, en dat ik eten gebruik om even 'rust' in mijn hoofd te hebben. Dus ik hoop dat ik met iemand kan praten over de dingen die er juist de oorzaak van zijn.
Bedankt ook voor de tip, ik zal hem zeker onthouden!
edit: wat fijn voor je dat het goed geholpen heeft en je van de paniekaanvallen af bent! Knap dat je de stap gezet hebt.
maandag 28 september 2009 om 23:15
Je kan het heel simpel houden hoor; tenminste dat is mijn ervaring.
Mijn verwijzing ging ongeveer zo (enne... ik had heel veel moed verzameld inmiddels);
'Ik wil graag een verwijzing naar psycholoog'
'Oh, waarom?'
'Ben ik het verplicht om dat hier te delen?'
'Uhh, nee dat niet, maar het maakt de doorverwijzing en verantwoording wat gemakkelijker.'
'Ok, ik wil graag wat patronen doorbreken.'
'Gaat het om een verslaving?'
'Nee!'
'Heeft u behoefte aan adressen?'
'Nee.'
'U bent ervan op de hoogte dat slechts eerste lijn-pschychologen vergoed worden?'
'Ja.'
Klaar
Mijn verwijzing ging ongeveer zo (enne... ik had heel veel moed verzameld inmiddels);
'Ik wil graag een verwijzing naar psycholoog'
'Oh, waarom?'
'Ben ik het verplicht om dat hier te delen?'
'Uhh, nee dat niet, maar het maakt de doorverwijzing en verantwoording wat gemakkelijker.'
'Ok, ik wil graag wat patronen doorbreken.'
'Gaat het om een verslaving?'
'Nee!'
'Heeft u behoefte aan adressen?'
'Nee.'
'U bent ervan op de hoogte dat slechts eerste lijn-pschychologen vergoed worden?'
'Ja.'
Klaar
maandag 28 september 2009 om 23:19
Inderdaad, gewoon gaan!
Je vraagt om redenen om wel te gaan, maar gelukkig noem je die zelf al: Je gezondheid en je opleiding, Hou dat voor ogen, ook als je eigenlijk liever niet gaat.
Daarnaast wat ook al aangegeven is, het is ontzettend belangrijk dat het klikt met je psycholoog. Daar is het intake gesprek heel handig voor. Mocht je diegene nou absoluut niets vinden kan je altijd nog zeggen dat je ook een intake bij een ander psyc hebt, dus dat je nog wel zult bellen voor een eventuele nieuwe afspraak.
Ten slotte, bedenk dat psychologen ook maar gewoon mensen zijn (meestal dan ) wie weet tref je wel een hele leuke! Niet meer bang zijn dus, gewoon gaan!
Je vraagt om redenen om wel te gaan, maar gelukkig noem je die zelf al: Je gezondheid en je opleiding, Hou dat voor ogen, ook als je eigenlijk liever niet gaat.
Daarnaast wat ook al aangegeven is, het is ontzettend belangrijk dat het klikt met je psycholoog. Daar is het intake gesprek heel handig voor. Mocht je diegene nou absoluut niets vinden kan je altijd nog zeggen dat je ook een intake bij een ander psyc hebt, dus dat je nog wel zult bellen voor een eventuele nieuwe afspraak.
Ten slotte, bedenk dat psychologen ook maar gewoon mensen zijn (meestal dan
) wie weet tref je wel een hele leuke! Niet meer bang zijn dus, gewoon gaan!
maandag 28 september 2009 om 23:20
@mamalelie: de schop-modus is in dit geval zo verkeerd nog niet denk ik Vooral je bovenste opmerking vind ik goed, ik leef nu in 'goede'en 'slechte' weken en kijk niet echt naar the bigger picture, maar inderdaad, als het goed is moet (én kan) ik nog ik nog lang met mezelf leven.
Wat betreft gezondheid en vrienden: klopt helemaal. En inderdaad, als het redelijk goed gaat kan ik wel meeleven met anderen en ze steunen, maar als het slecht gaat lijkt het haast of ik in een soort bubbel zit waar alles niet echt doorheen komt.
En het waard om voor te zorgen: daar heb ik de meeste moeite mee. Vroeger flink gepest, geslagen etc. en daardoor een flink, zoals ze het noemen, minderwaardigheidscomplex opgelopen. Maar ik heb er natuurlijk niks aan om dat in stand te blijven houden.
Bedankt voor je reactie! *gaat flink nadenken*
Wat betreft gezondheid en vrienden: klopt helemaal. En inderdaad, als het redelijk goed gaat kan ik wel meeleven met anderen en ze steunen, maar als het slecht gaat lijkt het haast of ik in een soort bubbel zit waar alles niet echt doorheen komt.
En het waard om voor te zorgen: daar heb ik de meeste moeite mee. Vroeger flink gepest, geslagen etc. en daardoor een flink, zoals ze het noemen, minderwaardigheidscomplex opgelopen. Maar ik heb er natuurlijk niks aan om dat in stand te blijven houden.
Bedankt voor je reactie! *gaat flink nadenken*
maandag 28 september 2009 om 23:21
maandag 28 september 2009 om 23:27
maandag 28 september 2009 om 23:28
@floor72: kort maar krachtig dus! Fijn dat je dat als voorbeeld geeft, ik dacht dat je uitgebreide informatie moest geven over de redenen, maar dat valt dan mee, pfieuw. heeft de uiteindelijke behandeling geholpen voor je probleem?
@Strong-pearl: Ik ga eens kijken of ik nog een Nike-shirtje in de kast heb Thanks!
@MaryMonroe: Dat zijn inderdaad de belangrijkste redenen, helaas blijven de andere 'stel je niet aan' redenen net zo hard op de voorgrond. Maar dat is misschien eerder omdat ik die al zo gewend ben. En als ik nu zou weten dat ik een goede/ aardige psycholoog tref die me zou kunnen helpen, zou ik zeker gaan. Het is alleen ook dat ik erg nuchter ben en praten niet echt 'mijn ding' is. (Vraagt zich af of er ook schrijf-concults bestaan ) Bedankt voor je reactie!
@Strong-pearl: Ik ga eens kijken of ik nog een Nike-shirtje in de kast heb Thanks!
@MaryMonroe: Dat zijn inderdaad de belangrijkste redenen, helaas blijven de andere 'stel je niet aan' redenen net zo hard op de voorgrond. Maar dat is misschien eerder omdat ik die al zo gewend ben. En als ik nu zou weten dat ik een goede/ aardige psycholoog tref die me zou kunnen helpen, zou ik zeker gaan. Het is alleen ook dat ik erg nuchter ben en praten niet echt 'mijn ding' is. (Vraagt zich af of er ook schrijf-concults bestaan ) Bedankt voor je reactie!
maandag 28 september 2009 om 23:29
quote:[message=4047803,noline]floor72 schreef
Het is geweldig om een uur lang slechts over jezelf te mogen praten t.o.v. iemand die er voor betaald wordt. Je hoeft nooit te vragen; 'hoe gaat het eigenlijk met u?'
Hè, Floor wat klinkt dat gezellig, ik zou bijna... nee!!
Maar je hebt helemaal gelijk natuurlijk. Ik zie dat het mijn man ook goed doet!
Het is geweldig om een uur lang slechts over jezelf te mogen praten t.o.v. iemand die er voor betaald wordt. Je hoeft nooit te vragen; 'hoe gaat het eigenlijk met u?'
Hè, Floor wat klinkt dat gezellig, ik zou bijna... nee!!
Maar je hebt helemaal gelijk natuurlijk. Ik zie dat het mijn man ook goed doet!
maandag 28 september 2009 om 23:32
maandag 28 september 2009 om 23:35
Als je in therapie bent kan je ook met je psycholoog mailen (althans ik neem aan dat alle psychologen die optie ook hebben), dus als je sommige dingen nog te moeilijk vindt om te bespreken, kan je het altijd in een mailtje zetten!
Maar dan moet je dus wel eerst in behandeling gaan, een psych die alleen maar aan online treatment/schrijf-consults doet valt waarschijnijk niet in de categorie: DOEN
Maar dan moet je dus wel eerst in behandeling gaan, een psych die alleen maar aan online treatment/schrijf-consults doet valt waarschijnijk niet in de categorie: DOEN
maandag 28 september 2009 om 23:36
maandag 28 september 2009 om 23:37
Je moet het gewoon doen. Hoe langer je wacht hoe meer dingen kapot gaan en hoe dieper de sporen slijten. Dat was mijn ervaring iig.
Ik heb dus paar maanden terug eindelijk de stap gezet, terwijl ik zo'n beetje al meer dan mijn halve leven de problemen had. Nu ben ik 23. Voor mij was het echt de enige uitweg want kon en wilde niet meer verder zo. Ik dacht er echter al heel veel jaren eerder aan dat ik het moest doen en nodig had, maar nooit die stap gezet en dat heeft mij wel getekend.
Nu zou ik willen dat het veel eerder gedaan had, en valt het me allemaal reuze mee. De 1e keer was wel doodeng voor me, maar daarna keek ik er zelfs naar uit om te gaan! Dat geldt gewoon met alles. Zodra je over die drempel gaat word die veel lager, en na een paar keer is er geen drempel meer.
Alleen de 1e keer is ongelooflijk moeilijk, maar zit voornamelijk tussen de oren.
Dus gewoon doen, niks te verliezen en er gebeurd niks!
Ik heb dus paar maanden terug eindelijk de stap gezet, terwijl ik zo'n beetje al meer dan mijn halve leven de problemen had. Nu ben ik 23. Voor mij was het echt de enige uitweg want kon en wilde niet meer verder zo. Ik dacht er echter al heel veel jaren eerder aan dat ik het moest doen en nodig had, maar nooit die stap gezet en dat heeft mij wel getekend.
Nu zou ik willen dat het veel eerder gedaan had, en valt het me allemaal reuze mee. De 1e keer was wel doodeng voor me, maar daarna keek ik er zelfs naar uit om te gaan! Dat geldt gewoon met alles. Zodra je over die drempel gaat word die veel lager, en na een paar keer is er geen drempel meer.
Alleen de 1e keer is ongelooflijk moeilijk, maar zit voornamelijk tussen de oren.
Dus gewoon doen, niks te verliezen en er gebeurd niks!
