Psyche
alle pijlers
Moed opbrengen om naar psycholoog te gaan, maar hoe?
maandag 28 september 2009 om 22:42
Morgenochtend wil ik/ ga ik naar de huisarts om een verwijzing naar een psycholoog te vragen. Dit in het kort i.v.m. steeds terugkeerdende boulimia en depressies. Ik dacht dat 'het allemaal wel meeviel', maar nu ik weer een aantal weken aan het studeren ben merk ik dat het eigenlijk al mijn energie opslokt en ik haast niks meer voor school overheb.. Wat ongeloofelijk kl*te is, aangezien het mijn droomopleiding is waar ik een zware toelating voor heb moeten doen. Ook denkt iedereen dat het prima met me gaat, maar het tegenovergestelde is dus waar.
Nu wil/ ga ik dus morgen dus naar de huisarts, maar ik ben elke mogelijke uitvlucht aan het verzinnen om niet te gaan. Van: 'het valt wel mee'/ 'stel je niet aan'/ 'anderen hebben het moeilijker' tot 'de brug stond open' (er is overigens niet eens brug op de te nemen route
).
Is er iemand die me kan helpen met goede argumenten om wél te gaan? Ik kan er wel een paar gebruiken! En wie heeft ervaring met zo'n eerste bezoek/ vraag voor een verwijzing? Zag je er erg tegenop, en wat gaf de doorslag om echt te gaan? Is het daarna bij de psycholoog weer 'goed' gegaan, had je er baat bij? Ik weet dat ieders situatie anders is, maar ik ben erg benieuwd!
x, Beetle
Nu wil/ ga ik dus morgen dus naar de huisarts, maar ik ben elke mogelijke uitvlucht aan het verzinnen om niet te gaan. Van: 'het valt wel mee'/ 'stel je niet aan'/ 'anderen hebben het moeilijker' tot 'de brug stond open' (er is overigens niet eens brug op de te nemen route
). Is er iemand die me kan helpen met goede argumenten om wél te gaan? Ik kan er wel een paar gebruiken! En wie heeft ervaring met zo'n eerste bezoek/ vraag voor een verwijzing? Zag je er erg tegenop, en wat gaf de doorslag om echt te gaan? Is het daarna bij de psycholoog weer 'goed' gegaan, had je er baat bij? Ik weet dat ieders situatie anders is, maar ik ben erg benieuwd!
x, Beetle
anoniem_42382 wijzigde dit bericht op 29-09-2009 00:51
Reden: schrijffout
Reden: schrijffout
% gewijzigd
zondag 4 oktober 2009 om 13:32
quote:MurphyV schreef op 02 oktober 2009 @ 23:06:
@beetle: gefeliciteerd met je verjaardag En zoals al eerder gezegd hoop ook ik dat dit een mooi nieuw jaar voor je wordt!
Bedankt voor je tip, ga idd maar eens proberen om die vriendin aan te raden eens op een forum te gaan kijken mss is dat makkelijker voor haar.
Hey MurphyV, dankjewel hoor! Ik heb een erg leuke dag gehad en zo'n soort 'frisse/ nieuwe' start is ook een fijn gevoel. Hopelijk kan ik alles over een tijd een beetje achter me laten en eens écht gaan leven.. Heb je al met je vriendin gesproken over het evt. meelezen/ schrijven op een forum?
Liefs, Beetle
@beetle: gefeliciteerd met je verjaardag En zoals al eerder gezegd hoop ook ik dat dit een mooi nieuw jaar voor je wordt!
Bedankt voor je tip, ga idd maar eens proberen om die vriendin aan te raden eens op een forum te gaan kijken mss is dat makkelijker voor haar.
Hey MurphyV, dankjewel hoor! Ik heb een erg leuke dag gehad en zo'n soort 'frisse/ nieuwe' start is ook een fijn gevoel. Hopelijk kan ik alles over een tijd een beetje achter me laten en eens écht gaan leven.. Heb je al met je vriendin gesproken over het evt. meelezen/ schrijven op een forum?
Liefs, Beetle
zondag 4 oktober 2009 om 13:55
Morgen ga ik de dus psycholoog bellen, en ik heb de afgelopen dagen veel nagedacht over wat er nu allemaal gebeurd is en wat er dwars zit, of wat ik niet begrijp. Met als resultaat dat ik heel erg veel gehuild heb de afgelopen nacht, waarbij ik mezelf echt weer even rustig moest krijgen. De (emotionele) pijn was ook zo heftig, dat ik mezelf een paar keer heel hard in mijn gezicht heb geslagen. Dit is wel eens vaker gebeurd, toen zat ik er ook helemaal doorheen.. Toen ik (lang geleden) hulp had heeft de hulpverlener er ook naar gevraagd, maar ik heb het toen ontkend omdat ik me er zo voor schaamde..
Hebben jullie hier ervaring mee, of weten jullie misschien hoe dit komt? Ik heb erover nagedacht, en ik denk dat het is omdat ik dan tenminste iets (pijn) voel die ik begrijp.
x, Beetle
Hebben jullie hier ervaring mee, of weten jullie misschien hoe dit komt? Ik heb erover nagedacht, en ik denk dat het is omdat ik dan tenminste iets (pijn) voel die ik begrijp.
x, Beetle
zondag 4 oktober 2009 om 17:32
quote:BeeTle schreef op 04 oktober 2009 @ 13:55:
Morgen ga ik de dus psycholoog bellen, en ik heb de afgelopen dagen veel nagedacht over wat er nu allemaal gebeurd is en wat er dwars zit, of wat ik niet begrijp. Met als resultaat dat ik heel erg veel gehuild heb de afgelopen nacht, waarbij ik mezelf echt weer even rustig moest krijgen. De (emotionele) pijn was ook zo heftig, dat ik mezelf een paar keer heel hard in mijn gezicht heb geslagen. Dit is wel eens vaker gebeurd, toen zat ik er ook helemaal doorheen.. Toen ik (lang geleden) hulp had heeft de hulpverlener er ook naar gevraagd, maar ik heb het toen ontkend omdat ik me er zo voor schaamde..
Hebben jullie hier ervaring mee, of weten jullie misschien hoe dit komt? Ik heb erover nagedacht, en ik denk dat het is omdat ik dan tenminste iets (pijn) voel die ik begrijp.
x, Beetle
Hoi, nog gefeliciteerd btw. Mooi dat je een fijne dag had
Er zijn genoeg mensen, vooral vrouwen, die aan automutilatie doen. Misschien heeft dat wel iets gemeen met jouw gedrag zoals je het zelf verklaard. Maar ik ben verre van expert dus.
Van mezelf weet ik alleen dat ik op zulke verdrietige momenten soms wel de behoefte heb om mijn frustratie, boosheid, emotie etc. een uitweg te geven. Heel soms sla ik dan een keer met m'n vuist tegen een deur ofzo. Lucht lekker op en mijn hand/knokkels doen pijn en worden beetje blauw en dik. Ik ben dan weer lekker rustiger en mijn pijn is lekker fysiek geworden. Misschien is dat een beetje vergelijkbaar.
Ook ken ik wel de interne drang en stiekeme wens om op zulke moment gewoon lekker kapot te willen gaan aan drank of drugs bijv., om zo lekker klaar te zijn met al die emoties en pijn. En dat terwijl ik nog nooit drugs gebruikt heb
En als tip: houd niks achter voor je psych, vertel gewoon alles en wees eerlijk. Natuurlijk hoeft dat niet allemaal in één keer. Maar als ze bijv. naar dingen vraagt is het wel belangrijk om volledig en eerlijk te zijn. Ze/hij kijkt echt nergens meer van op hoor
En succes ermee morgen!
Morgen ga ik de dus psycholoog bellen, en ik heb de afgelopen dagen veel nagedacht over wat er nu allemaal gebeurd is en wat er dwars zit, of wat ik niet begrijp. Met als resultaat dat ik heel erg veel gehuild heb de afgelopen nacht, waarbij ik mezelf echt weer even rustig moest krijgen. De (emotionele) pijn was ook zo heftig, dat ik mezelf een paar keer heel hard in mijn gezicht heb geslagen. Dit is wel eens vaker gebeurd, toen zat ik er ook helemaal doorheen.. Toen ik (lang geleden) hulp had heeft de hulpverlener er ook naar gevraagd, maar ik heb het toen ontkend omdat ik me er zo voor schaamde..
Hebben jullie hier ervaring mee, of weten jullie misschien hoe dit komt? Ik heb erover nagedacht, en ik denk dat het is omdat ik dan tenminste iets (pijn) voel die ik begrijp.
x, Beetle
Hoi, nog gefeliciteerd btw. Mooi dat je een fijne dag had
Er zijn genoeg mensen, vooral vrouwen, die aan automutilatie doen. Misschien heeft dat wel iets gemeen met jouw gedrag zoals je het zelf verklaard. Maar ik ben verre van expert dus.
Van mezelf weet ik alleen dat ik op zulke verdrietige momenten soms wel de behoefte heb om mijn frustratie, boosheid, emotie etc. een uitweg te geven. Heel soms sla ik dan een keer met m'n vuist tegen een deur ofzo. Lucht lekker op en mijn hand/knokkels doen pijn en worden beetje blauw en dik. Ik ben dan weer lekker rustiger en mijn pijn is lekker fysiek geworden. Misschien is dat een beetje vergelijkbaar.
Ook ken ik wel de interne drang en stiekeme wens om op zulke moment gewoon lekker kapot te willen gaan aan drank of drugs bijv., om zo lekker klaar te zijn met al die emoties en pijn. En dat terwijl ik nog nooit drugs gebruikt heb
En als tip: houd niks achter voor je psych, vertel gewoon alles en wees eerlijk. Natuurlijk hoeft dat niet allemaal in één keer. Maar als ze bijv. naar dingen vraagt is het wel belangrijk om volledig en eerlijk te zijn. Ze/hij kijkt echt nergens meer van op hoor
En succes ermee morgen!
zondag 4 oktober 2009 om 18:05
Nog gefeliciteerd, Beetle. Dat het maar een begin mag zijn van een veel gelukkiger nieuw levensjaar voor je.
Alvast succes voor morgen.
Weet je al wat je wilt, een man of een vrouw?
Bij wie denk je dat je je meer op je gemak voelt?
Dat de emotionele pijn zo groot kan zijn dat je jezelf pijn gaat doen, herken ik wel. Dan is lichamelijke pijn nog minder erg dan dat wat je voelt. Tegenwoordig probeer ik het maar op andere manieren te uiten, is beter voor mij. Bij de tip van Malachite sluit ik me aan; ook al schaam ik me nog vaak als bij mijn therapeute ben, toch denk ik dat zij nergens meer vreemd van opkijkt, en met eerlijkheid kom je zelf wel het verst, dat voel ik óók (hoe eng ik het ook nog steeds vind).
Alvast succes voor morgen.
Weet je al wat je wilt, een man of een vrouw?
Bij wie denk je dat je je meer op je gemak voelt?
Dat de emotionele pijn zo groot kan zijn dat je jezelf pijn gaat doen, herken ik wel. Dan is lichamelijke pijn nog minder erg dan dat wat je voelt. Tegenwoordig probeer ik het maar op andere manieren te uiten, is beter voor mij. Bij de tip van Malachite sluit ik me aan; ook al schaam ik me nog vaak als bij mijn therapeute ben, toch denk ik dat zij nergens meer vreemd van opkijkt, en met eerlijkheid kom je zelf wel het verst, dat voel ik óók (hoe eng ik het ook nog steeds vind).
Alles is mooi wanneer het echt is - Sara Kroos
maandag 5 oktober 2009 om 11:02
@Elmervrouw: Dankjewel hoor! Ik ben ook 'blij' dat het lichamelijk pijn doen van jezelf hier ook herkend wordt. Om het dan op andere manieren te uiten vind ik wel moeilijk, ik heb het idee dat ik echt iets heel intensiefs moet doen. Sporten zal waarschijnlijk goed helpen, ik probeer dat ook weer op te pakken, maar dat gaat nog erg moeizaam.
Vanmorgen heb ik naar de psychotherapeutische instelling gebeld die ik van de dokter had opgekregen, en ik krijg later op de dag een aanmeldingsformulier via de mail, welke ik ingevuld op moet sturen en daaropvolgend krijg ik dan een intake-gesprek. Waarvan ik zou willen dat 'ie al achter de rug was
Vanmorgen heb ik naar de psychotherapeutische instelling gebeld die ik van de dokter had opgekregen, en ik krijg later op de dag een aanmeldingsformulier via de mail, welke ik ingevuld op moet sturen en daaropvolgend krijg ik dan een intake-gesprek. Waarvan ik zou willen dat 'ie al achter de rug was
maandag 5 oktober 2009 om 11:07
maandag 5 oktober 2009 om 12:54
Hoi Beetle,
Weer een stap gezet! Super!
Ik hoop dat je snel terecht kunt!
Goed om vanaf minuut 1 eerlijk te zijn, open kaart te spelen..(Het zijn vaak je eigen gedachten die dat tegenhouden...Tenminste ik denk vaak: ze zullen wel denken dit of dat...Proberen niet in te vullen en er nuchter naar te kijken...)
Succes!
Weer een stap gezet! Super!
Ik hoop dat je snel terecht kunt!
Goed om vanaf minuut 1 eerlijk te zijn, open kaart te spelen..(Het zijn vaak je eigen gedachten die dat tegenhouden...Tenminste ik denk vaak: ze zullen wel denken dit of dat...Proberen niet in te vullen en er nuchter naar te kijken...)
Succes!
maandag 5 oktober 2009 om 20:55
@Juiaatje en Elmervrouw: Dank jullie wel! En dat invullen wat anderen denken doe ik heel vaak, maar ik ga proberen om dat een beetje los te laten. Ook bedankt voor jullie steun, doet me goed. Ik weet nog steeds niet wat ik er van moet denken, of ik het nou juist goed of zwak van mezelf vind, maar ik ga wel doorzetten. Het wordt tijd dat de balans weer een beetje terug komt.
Liefs, Beetle
Liefs, Beetle
vrijdag 9 oktober 2009 om 12:36
Hoi Beetle,
ik ben toevallig eergisteren voor (waarschijnlijk) het laatst naar de psycholoog geweest. Het heeft mij ook behoorlijk wat tijd gekost om eenmaal de stap te zetten, omdat het iets lijkt dat je doet als het écht héél slecht met je gaat.
Mijn probleem was dat ik heel veel piekerde en door verkeerde een gedachtengang situaties veroorzaakte waarin ik boos, verdrietig of onzeker werd terwijl dat niet nodig was. Daarentegen had ik geen zin om te praten over 'toen ik 6 was....'. Het antwoord was voor mij 'cognitieve gedragstherapie'. Gericht op mijn probleem, en niet op de 'zweverige' dingen waar je misschien bang voor bent (die voor anderen misschien juist wél goed zijn).
Ik ben 6 keer geweest, heb goede gesprekken gehad, en ik voel me stukken beter! Ik heb het piekeren onder controle en heb geen paniekaanvallen meer doordat mijn gedachten niet meer uit de hand lopen waar dat niet nodig is.
En schamen doe ik me zeker niet.
Succes ermee! Ik hoop dat je er net zo blij mee bent als ik straks.
ik ben toevallig eergisteren voor (waarschijnlijk) het laatst naar de psycholoog geweest. Het heeft mij ook behoorlijk wat tijd gekost om eenmaal de stap te zetten, omdat het iets lijkt dat je doet als het écht héél slecht met je gaat.
Mijn probleem was dat ik heel veel piekerde en door verkeerde een gedachtengang situaties veroorzaakte waarin ik boos, verdrietig of onzeker werd terwijl dat niet nodig was. Daarentegen had ik geen zin om te praten over 'toen ik 6 was....'. Het antwoord was voor mij 'cognitieve gedragstherapie'. Gericht op mijn probleem, en niet op de 'zweverige' dingen waar je misschien bang voor bent (die voor anderen misschien juist wél goed zijn).
Ik ben 6 keer geweest, heb goede gesprekken gehad, en ik voel me stukken beter! Ik heb het piekeren onder controle en heb geen paniekaanvallen meer doordat mijn gedachten niet meer uit de hand lopen waar dat niet nodig is.
En schamen doe ik me zeker niet.
Succes ermee! Ik hoop dat je er net zo blij mee bent als ik straks.
zaterdag 10 oktober 2009 om 15:41
zaterdag 10 oktober 2009 om 15:46
@manie_kus: Fijn om verschillende ervaringen te horen, en super dat het je zo goed geholpen heeft! Voor mij hoeft het aan de ene kant ook niet zo 'zweverig', maar aan de andere kant denk ik dat het wel nodig is omdat veel problemen zijn voortgekomen uit verschillende situaties van 'vroeger'.
Dat van een verkeerde gedachtengang vind ik erg interressant, omdat ik ook op bepaalde momenten zomaar opeens heel boos op mezelf/ negatief kan voelen, terwijl er een moment daarvoor niks aan de hand was. Ik denk zowiezo dat positiever leren denken al een heleboel zal helpen.
Bedankt voor je reactie!
Dat van een verkeerde gedachtengang vind ik erg interressant, omdat ik ook op bepaalde momenten zomaar opeens heel boos op mezelf/ negatief kan voelen, terwijl er een moment daarvoor niks aan de hand was. Ik denk zowiezo dat positiever leren denken al een heleboel zal helpen.
Bedankt voor je reactie!
zaterdag 10 oktober 2009 om 16:27
Zoals velen al voor mij gezegd hebben: hulp vragen is niet zwak. Toen ik hulp vroeg, voelde ik me zwak, maar gaandeweg ben ik erachtergekomen dat juist het inzicht dat ik het nodig had me veel sterker heeft gemaakt. Ergens heb ik er spijt van dat ik het niet veel eerder heb gedaan, maar tegelijkertijd weet ik ook wel dat het waarschijnlijk eerder niet geholpen had. Ik ben ontzettend rationeel (en sarcastisch!) en had alles zo onder de tafel geveegd.
Maar uiteindelijk ging het niet meer (en ja, ook mijn opleiding & werk leed eronder). Ik ben naar de huisarts gegaan en toen deze aankwam met wat zenoefeningen (ja echt, dan luister je toch niet naar wat ik vertel?), heb ik aangedrongen op een psycholoog. Verwijzing gehad en een week later mocht ik komen. En juist omdat ik op dat moment zo graag geholpen wilde worden, ben ik zo ontzettend eerlijk geweest. Niks mooier maken dan het is - gewoon vertellen precies zoals ik het voelde. Echt. En als ze iets zei waarmee ik het niet eens was, als ik haar niet volgde, of als ze een oplossing voorstelde waarmee ik niks kon: ik vertelde het haar. Mijn doel was niet dat zij me aardig vond, mijn doel was dat ik beter werd. Als reactie daarop drong ze nooit aan, maar ze kwam met alternatieven. Of ik kwam met alternatieven.
En het gaat nu beter. Het heeft even geduurd, maar zonder haar was ik nooit zo gaan nadenken over mezelf. Feitelijk heb ik voor mezelf nu veel beter een idee van wat mijn doelen en idealen zijn en waarom die soms afwijken van die van iemand anders. En nu ik dat weet, kan ik dat beter naast me neerleggen.
Mijn advies dus: wees zo open als je kunt zijn. Pas als je écht eerlijk bent, heeft hun hulp het meeste zin. En bovendien hebben ze ook heus wel erger gehoord. Geen reden dus om je te schamen!
Succes!
Maar uiteindelijk ging het niet meer (en ja, ook mijn opleiding & werk leed eronder). Ik ben naar de huisarts gegaan en toen deze aankwam met wat zenoefeningen (ja echt, dan luister je toch niet naar wat ik vertel?), heb ik aangedrongen op een psycholoog. Verwijzing gehad en een week later mocht ik komen. En juist omdat ik op dat moment zo graag geholpen wilde worden, ben ik zo ontzettend eerlijk geweest. Niks mooier maken dan het is - gewoon vertellen precies zoals ik het voelde. Echt. En als ze iets zei waarmee ik het niet eens was, als ik haar niet volgde, of als ze een oplossing voorstelde waarmee ik niks kon: ik vertelde het haar. Mijn doel was niet dat zij me aardig vond, mijn doel was dat ik beter werd. Als reactie daarop drong ze nooit aan, maar ze kwam met alternatieven. Of ik kwam met alternatieven.
En het gaat nu beter. Het heeft even geduurd, maar zonder haar was ik nooit zo gaan nadenken over mezelf. Feitelijk heb ik voor mezelf nu veel beter een idee van wat mijn doelen en idealen zijn en waarom die soms afwijken van die van iemand anders. En nu ik dat weet, kan ik dat beter naast me neerleggen.
Mijn advies dus: wees zo open als je kunt zijn. Pas als je écht eerlijk bent, heeft hun hulp het meeste zin. En bovendien hebben ze ook heus wel erger gehoord. Geen reden dus om je te schamen!
Succes!
If at first you don’t succeed, call it version 1.0
maandag 26 oktober 2009 om 19:25
Hoi beste forummers,
Het is inmiddels zo'n twee weken geleden dat ik mijn aanmeldingsbrief incl. verwijzing naar de psycholoog heb gestuurd, maar tot nu toe heb ik nog niets gehoord. Bij een andere instelling een tijd geleden werden de administratieve zaken wel een stuk beter geregeld, ik vind het jammer dat ik nu ruim twee weken moet wachten tot ik iets hoor, zelfs geen bevestiging van de aanmelding. Morgen maar eens bellen!
Waar ik naartoe (zou) ga(an) heet trouwens het PEC. Heeft iemand hier ervaring mee?
Liefs, Beetle
Het is inmiddels zo'n twee weken geleden dat ik mijn aanmeldingsbrief incl. verwijzing naar de psycholoog heb gestuurd, maar tot nu toe heb ik nog niets gehoord. Bij een andere instelling een tijd geleden werden de administratieve zaken wel een stuk beter geregeld, ik vind het jammer dat ik nu ruim twee weken moet wachten tot ik iets hoor, zelfs geen bevestiging van de aanmelding. Morgen maar eens bellen!
Waar ik naartoe (zou) ga(an) heet trouwens het PEC. Heeft iemand hier ervaring mee?
Liefs, Beetle
maandag 26 oktober 2009 om 19:30
Bedankt voor je mooie reactie en de tips Daffodil! Ik denk ook (en weet uit ervaring) dat het eerder niet geholpen zou hebben, toen kon ik me er absoluut niet overheen zetten dat ik hulp nodig had; ik kon het príma alleen. Hier heb ik nog steeds wel moeite mee: ik kán het wel alleen, maar de manier waarop, tsja.. Wel zou ik willen dat ik me er vroeger gewoon bij neer had gelegd, dat had me veel 'leed' geschelen. Maar goed, 'what doesn't kill you, etc'
Super dat het bij jou goed geholpen heeft!
Super dat het bij jou goed geholpen heeft!
maandag 26 oktober 2009 om 20:12
maandag 26 oktober 2009 om 21:39
quote:prikkie schreef op 26 oktober 2009 @ 20:12:
Vervelend zeg dat het zo lang duurt. Als je de stap dan eenmaal hebt genomen, wil je ook dat er snel wat gebeurd. Zeker bellen dus! Anders de huisarts bellen en naar een andere oplossing vragen. Je hebt nu voor jezelf gekozen en wilt dan ook nu hulp en niet over een paar weken / maanden.
Succes!Dat is inderdaad erg frustrerend! Uiteindelijk de stap gezet, maar nu is dat gevoel weer een beetje 'afgezwakt' en denk ik weer vaker 'wat zou het ook' enz. Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling! Ik denk er nu ook over om eventueel om een ander adres te vragen, want de website van de 'instelling' ziet er nu ook niet echt geweldig uit en dat helpt niet echt om het vertrouwen op te bouwen zeg maar. Maargoed, morgen maar eens bellen en dan kijk ik wel verder!
Vervelend zeg dat het zo lang duurt. Als je de stap dan eenmaal hebt genomen, wil je ook dat er snel wat gebeurd. Zeker bellen dus! Anders de huisarts bellen en naar een andere oplossing vragen. Je hebt nu voor jezelf gekozen en wilt dan ook nu hulp en niet over een paar weken / maanden.
Succes!Dat is inderdaad erg frustrerend! Uiteindelijk de stap gezet, maar nu is dat gevoel weer een beetje 'afgezwakt' en denk ik weer vaker 'wat zou het ook' enz. Maar dat is natuurlijk niet de bedoeling! Ik denk er nu ook over om eventueel om een ander adres te vragen, want de website van de 'instelling' ziet er nu ook niet echt geweldig uit en dat helpt niet echt om het vertrouwen op te bouwen zeg maar. Maargoed, morgen maar eens bellen en dan kijk ik wel verder!
dinsdag 27 oktober 2009 om 07:07
Dat gevoel van 'Wat zou het ook' herken ik helemaal. Ook ik moest voor mij gevoel lang wachten op een afspraak (was uiteindelijk maar twee weken dus ik mag niet klagen). Ik dacht toen ook van laat maar. Het is al niet meer zo erg. Ik had de afspraak bijna afgezegd, maar ben achteraf zo blij dat ik toch gegaan ben. Het gaan opzich gaf al een opgelucht gevoel. Ik heb eindelijk voor mezelf gekozen.
Probeer vol te houden. Het feit dat je naar de huisarts gegaan bent zegt genoeg. Je hebt hulp nodig en gaat deze hopelijk snel krijgen.
Sterkte
Probeer vol te houden. Het feit dat je naar de huisarts gegaan bent zegt genoeg. Je hebt hulp nodig en gaat deze hopelijk snel krijgen.
Sterkte
dinsdag 27 oktober 2009 om 12:45
Ik ken t wel beetje. Toen ik de stap nam afgelopen zomer, had ik net 2 gesprekken gehad, en toen zat de vakantie van 6 weken er tussen. Ik keek echt heel erg uit naar het einde van de vakantie toen. Was niet zo fijn
En als het nu al niks blijkt te zijn, slechte communicatie administratie e.d. zou ik misschien het ergens anders zoeken.
Maarja misschien is het wel heel gewoon dat je even moet wachten.
En als het nu al niks blijkt te zijn, slechte communicatie administratie e.d. zou ik misschien het ergens anders zoeken.
Maarja misschien is het wel heel gewoon dat je even moet wachten.
