Psyche
alle pijlers
Moedeloos na vertrek zoon
woensdag 2 augustus 2017 om 12:02
Hoi,
Misschien had dit topic ook onder kinderen gepast, maar heb wat zitten zoeken onder kinderen en kon niet een herkenbaar iets vinden en omdat dit mij psychisch iets doet plaats ik het hier.
Nu een maand geleden (ben 10 jaar bij vader van mijn kinderen weg, 8 1/2 jaar nieuwe lat-relatie, kids gaan eens per 2 weken weekend naar pa en doordeweeks een extra avond) is mijn zoon als donderslag bij heldere hemel bij pa gaan wonen.
Er is geen ruzie voorgevallen, hij was alleen die zaterdagavond te laat thuis waar ik hem op aangesproken heb. Niks geks aan denk ik, hij is 15, aan het puberen en doet soms alsof hij een jongeman van 20 is. Ook had hij een slokje teveel op en hij weet dat ik geen voorstander ben van alcohol. Die tijd komt voor hem nog wel. In overleg met mij mag hij hooguit op een feestje/verjaardag 2 biertjes drinken. Deze zaterdagavond had hij geen feestje o.i.d. maar hadden ze gewoon met wat jongelui bij iemand thuis gezeten.
Tijdens het aanspreken op zijn te laat thuis komen en dat hij naar mijn idee teveel had gedronken, reageerde hij wat nonchalant en gaf aan dat hij wel wist dat hij weer straf zou krijgen, bla bla bla. Dat hij anders wel op de fiets naar zijn pa ging. Aangegeven dat hij dat niet moest doen, het was al laat en dat hij maar beter naar bed kon. Heb niet 1 x keer mijn stem verheft of zo naar hem en ben heel rustig gebleven, omdat ik wist dat met een slokje teveel op van zijn kant er niet heel logisch meer nagedacht wordt en er anders misschien teveel dingen gezegd worden waar je later spijt van hebt.
Hem naar bed verwezen en dat we de volgende dag wel verder zouden praten. Boven aangekomen hoorde ik gerommel op zijn kamer en hoorde ik hem zeggen: papa, heeft de telefoon denk ik beneden liggen. Waar ik op uitmaakte dat hij zijn pa dus probeerde te bellen. Naar boven geroepen dat hij nu niet moest bellen, zijn vader zich rot zou schrikken dat er rond 2-en wordt gebeld. Hij bleef aangeven dat hij naar zijn pa ging, hij zijn tas klaar maakte en op de fiets die kant opging, want zijn pa begreep hem beter en die snapte hem.
Ik wou natuurlijk niet dat hij op de fiets die kant opging (klein uurtje fietsen) en ben beneden op hem gaan wachten. Hij inmiddels beneden aangekomen en schrok dat ik beneden zat want hij was in de veronderstelling dat ik op bed lag. Hij vroeg wat ik daar deed en ik gaf aan dat hij lekker naar bed moest gaan en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Nee, hij had besloten om de fiets te pakken en toch naar pa te gaan. Ik heb hem aangegeven dat ik hem wel wou brengen, ik het geen goed idee vond dat hij in deze toestand dat hele stuk ging fietsen. Daar was hij het niet gelijk mee eens, maar stemde op een gegeven moment toch mee in.
Zo zaten wij paar minuten later in de auto (hij wou niet naast mij zitten en had plaats genomen op de achterbank) onderweg naar zijn pa. Hij gaf aan dat hij bij zijn pa bleef wonen. Ik nog steeds inde veronderstelling dat dat de drank was dat hij deze uitspraken deed. Ook aangegeven, dat hij dit soort dingen niet moest zeggen en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Hij bleef zeggen: "Nee ik meen het, kom ik morgen ook mijn spullen halen".
Afgezet bij zijn pa en na een zo goed als slapeloze nacht zijn vader de volgende ochtend gebeld. Die nam niet op, appje gestuurd, dat hij mij even moest laten weten wanneer hij in de gelegenheid was om even te bellen. Hij las mijn berichtje wel, maar geen reactie. Uur later nogmaals berichtje gestuurd, met de vraag of ik kon bellen. Gelezen door hem maar weer geen reactie. Om half 12 die zondagochtend belt ex mij op. Ik hem het verhaal van die avond/nacht uitgelegd en mijn ex antwoordde met: "Ja, zo vertelde hij het ook". Waarop ex verder ging: "hij wil hier graag wonen, ik ook, maar dan definitief". Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Daar zat ik met mijn bek vol tanden. Ex gaf aan dat mijn zoon die middag zijn spullen op wilde halen en dat ze rond half 2 er zouden zijn. Ik heb er mee ingestemd, want ja, kon ik het tegenhouden? Nee. Nog steeds denkend, dat dit een puberale actie is en hopelijk enkele dagen later het hele gebeuren een heel andere wending weer heeft genomen.
Zoon is die middag geweest al zijn spullen halen, ik was zo emotioneel, kon niet stoppen met huilen omdat ik mij van geen kwaad bewust ben. Zoon gaf aan dat hij rust moest en dat dit nu het beste was voor hem, zijn vader, mij en mijn vriend. Oke, als hij dit nodig is dan doen we dat. Hem nog wel gevraagd wat er dan is, waar hij rust voor moet. Dat kon hij mij niet benoemen. Ik was helemaal verdoofd van alles en heb het allemaal op mij af laten komen. Hij gaf zelfs de huissleutel aan mij, die was hij toch eerst niet nodig. Ik nog aangegeven dat hij toch nog wel eens een weekend bij mij komt.......nee, op dat moment zei hij: ik moet rust ma.
Hij is met zijn pa meegegaan en ik heb nog uren en uren zitten te huilen, niet wetende wat ik moest doen. Of moest ik juist niks doen. Die dagen erna heb ik af en toe voorzichtig wel een appje naar mijn zoon gestuurd om te vragen hoe het ging. Kreeg dan ook wel berichtjes terug maar ook duidelijk dat hij rust wou en ik hem geen berichtjes meer moest sturen. Oke, dan maar niks meer sturen. Inmiddels toen bijna een week verder en de vakantie staat voor de deur (we hadden nog niks geboekt) kwam bij mij de vraag naar boven: komt hij in de vakantie nu wel gewoon bij mij dan? Hem dit toen gevraagd en kreeg ik terug: weet ik niet en dat hij rust wou. Even later stuurt zijn pa mij, dat zoon wel co ouderschap wou en mijn ex ook wel en of ik daar ook over na wou denken. Wil mijn zoon dit, dan heb ik dit er echt wel voor over om tot dit over te gaan, want ik was hem nu min of meer volledig kwijt. Aangegeven dat we beter (zoon, ex en ik) de week erop even met elkaar konden gaan zitten en praten. Vond ex prima. Toen ik ex volgende dag vroeg of hij de volgende dag 's avonds kon praten, kreeg ik opeens terug dat het nog lang niet nodig was om erover te praten, dat zoon rust moest en dat het met de tijd wel kwam. Ik snapte er niks meer van.
Paar daagjes alles maar laten rusten, begon zelf min of meer labiel te worden van alles. Zoon gestuurd of hij al wist of hij meeging op vakantie, omdat wij het boeken van een vakantie niet steeds konden uitstellen. Even later stuurt hij mij: ik ga wel mee. Ik teruggestuurd dat ik het enigszins toch een beetje vreemd vond, dat hij volledige rust van mij wil, maar dan wel weet dat hij meegaat op een 8-daagse vakantie naar het buitenland. (dit was al bekend, we wisten alleen nog niet waar naartoe....Spanje, Griekenland, etc.) Daarop reageerde hij van: laat maar, ik ga niet meer mee en dat ik hem niks meer hoefde te sturen en dat hij de hele vakantie niks meer van mij wou horen.
Tussentijds heeft mijn zoon zijn diploma-uitreiking gehad, geslaagd voor het vmbo. Ik ben met dochter daar naartoe gegaan, maar ben toen wij als ouders met mentor en leerlingen naar klas moesten lopen door mijn zoon geweigerd. Hij had aan ex medegedeeld, dat als ik daar zou blijven hij de klas niet in kwam. Om de goede vrede te bewaren ben ik maar weggegaan en dochter is ook meegegaan, zij had gezien de situatie geen zin om nog wel te blijven. Toen huilend en vol woede en frustratie teruggereden naar huis.
Ik voel mij zo machteloos, ik kan niks doen, het is immers geen klein jochie meer die ik bij wijze van in de auto kan zetten en mee kan nemen naar huis. Ik weet dat hij ook zelf mag weten bij wie hij woont en dat hij aan mag geven dat hij co ouderschap wil, maar nu wordt alle contact richting mij verbroken. Mijn ex wil mij telefonisch niet te woord staan voor info. Had ex gevraagd of hij mij wekelijks op de hoogte wou houden, dat wou hij natuurlijk wel. Tot op heden nog niks van ex gehoord betreffende zoon.
Ik sta zo machteloos en kan niks. Door anderen uit omgeving wordt gezegd: joh, paar weken dan is hij er wel weer, komt hij wel terug. Maar ik ben zo bang dat hij helemaal niet terugkomt. Iedereen wil mij natuurlijk moed in praten en dat waardeer ik ook, maar ik zie het zo somber in. Helemaal omdat er mij niks bekend is over het opeens kiezen voor wonen bij zijn pa en dan alle contact verbreken. Vind dat mijn ex ook als taak heeft, om mij op de hoogte te houden van alles, of zie ik dit verkeerd?
Kijk, als ik bijvoorbeeld mijn zoon die avond de deur had gewezen, of een pak rammel had gegeven(doe ik nooit), dan zou ik mij kunnen voorstellen dat hij er voor koos om naar pa te gaan. Maar er is geen ruzie niks voorgevallen. Ook die dagen ervoor niet. Ik ben mij van geen kwaad bewust. Maar dit voelt zo rot, machteloos, kloten, buitengesloten.
En ik wil niks liever, dat als mijn zoon met iets zit, hem helpen, eventueel met een doorverwijzing naar een of andere instantie. Maar ik ben nu van alles verbannen. Er is geen dag meer dat ik mij fijn voel. Alsof ik op de automatische piloot leef.
Ik geef hem nu zijn rust en accepteer zijn keus om de hele vakantie niks meer van mij te horen (duurt nog tot begin september) maar wil zo graag wel wat van mij laten horen, dat ik hem mis en hem wil helpen, maar om mijn eigen glazen niet in te gooien moet ik dit natuurlijk niet doen.
Ik weet, het is een heel lang verhaal, maar moest het even kwijt. En hoop tips te krijgen waar ik misschien wat mee kan.
Bedankt voor het lezen!
Misschien had dit topic ook onder kinderen gepast, maar heb wat zitten zoeken onder kinderen en kon niet een herkenbaar iets vinden en omdat dit mij psychisch iets doet plaats ik het hier.
Nu een maand geleden (ben 10 jaar bij vader van mijn kinderen weg, 8 1/2 jaar nieuwe lat-relatie, kids gaan eens per 2 weken weekend naar pa en doordeweeks een extra avond) is mijn zoon als donderslag bij heldere hemel bij pa gaan wonen.
Er is geen ruzie voorgevallen, hij was alleen die zaterdagavond te laat thuis waar ik hem op aangesproken heb. Niks geks aan denk ik, hij is 15, aan het puberen en doet soms alsof hij een jongeman van 20 is. Ook had hij een slokje teveel op en hij weet dat ik geen voorstander ben van alcohol. Die tijd komt voor hem nog wel. In overleg met mij mag hij hooguit op een feestje/verjaardag 2 biertjes drinken. Deze zaterdagavond had hij geen feestje o.i.d. maar hadden ze gewoon met wat jongelui bij iemand thuis gezeten.
Tijdens het aanspreken op zijn te laat thuis komen en dat hij naar mijn idee teveel had gedronken, reageerde hij wat nonchalant en gaf aan dat hij wel wist dat hij weer straf zou krijgen, bla bla bla. Dat hij anders wel op de fiets naar zijn pa ging. Aangegeven dat hij dat niet moest doen, het was al laat en dat hij maar beter naar bed kon. Heb niet 1 x keer mijn stem verheft of zo naar hem en ben heel rustig gebleven, omdat ik wist dat met een slokje teveel op van zijn kant er niet heel logisch meer nagedacht wordt en er anders misschien teveel dingen gezegd worden waar je later spijt van hebt.
Hem naar bed verwezen en dat we de volgende dag wel verder zouden praten. Boven aangekomen hoorde ik gerommel op zijn kamer en hoorde ik hem zeggen: papa, heeft de telefoon denk ik beneden liggen. Waar ik op uitmaakte dat hij zijn pa dus probeerde te bellen. Naar boven geroepen dat hij nu niet moest bellen, zijn vader zich rot zou schrikken dat er rond 2-en wordt gebeld. Hij bleef aangeven dat hij naar zijn pa ging, hij zijn tas klaar maakte en op de fiets die kant opging, want zijn pa begreep hem beter en die snapte hem.
Ik wou natuurlijk niet dat hij op de fiets die kant opging (klein uurtje fietsen) en ben beneden op hem gaan wachten. Hij inmiddels beneden aangekomen en schrok dat ik beneden zat want hij was in de veronderstelling dat ik op bed lag. Hij vroeg wat ik daar deed en ik gaf aan dat hij lekker naar bed moest gaan en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Nee, hij had besloten om de fiets te pakken en toch naar pa te gaan. Ik heb hem aangegeven dat ik hem wel wou brengen, ik het geen goed idee vond dat hij in deze toestand dat hele stuk ging fietsen. Daar was hij het niet gelijk mee eens, maar stemde op een gegeven moment toch mee in.
Zo zaten wij paar minuten later in de auto (hij wou niet naast mij zitten en had plaats genomen op de achterbank) onderweg naar zijn pa. Hij gaf aan dat hij bij zijn pa bleef wonen. Ik nog steeds inde veronderstelling dat dat de drank was dat hij deze uitspraken deed. Ook aangegeven, dat hij dit soort dingen niet moest zeggen en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Hij bleef zeggen: "Nee ik meen het, kom ik morgen ook mijn spullen halen".
Afgezet bij zijn pa en na een zo goed als slapeloze nacht zijn vader de volgende ochtend gebeld. Die nam niet op, appje gestuurd, dat hij mij even moest laten weten wanneer hij in de gelegenheid was om even te bellen. Hij las mijn berichtje wel, maar geen reactie. Uur later nogmaals berichtje gestuurd, met de vraag of ik kon bellen. Gelezen door hem maar weer geen reactie. Om half 12 die zondagochtend belt ex mij op. Ik hem het verhaal van die avond/nacht uitgelegd en mijn ex antwoordde met: "Ja, zo vertelde hij het ook". Waarop ex verder ging: "hij wil hier graag wonen, ik ook, maar dan definitief". Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Daar zat ik met mijn bek vol tanden. Ex gaf aan dat mijn zoon die middag zijn spullen op wilde halen en dat ze rond half 2 er zouden zijn. Ik heb er mee ingestemd, want ja, kon ik het tegenhouden? Nee. Nog steeds denkend, dat dit een puberale actie is en hopelijk enkele dagen later het hele gebeuren een heel andere wending weer heeft genomen.
Zoon is die middag geweest al zijn spullen halen, ik was zo emotioneel, kon niet stoppen met huilen omdat ik mij van geen kwaad bewust ben. Zoon gaf aan dat hij rust moest en dat dit nu het beste was voor hem, zijn vader, mij en mijn vriend. Oke, als hij dit nodig is dan doen we dat. Hem nog wel gevraagd wat er dan is, waar hij rust voor moet. Dat kon hij mij niet benoemen. Ik was helemaal verdoofd van alles en heb het allemaal op mij af laten komen. Hij gaf zelfs de huissleutel aan mij, die was hij toch eerst niet nodig. Ik nog aangegeven dat hij toch nog wel eens een weekend bij mij komt.......nee, op dat moment zei hij: ik moet rust ma.
Hij is met zijn pa meegegaan en ik heb nog uren en uren zitten te huilen, niet wetende wat ik moest doen. Of moest ik juist niks doen. Die dagen erna heb ik af en toe voorzichtig wel een appje naar mijn zoon gestuurd om te vragen hoe het ging. Kreeg dan ook wel berichtjes terug maar ook duidelijk dat hij rust wou en ik hem geen berichtjes meer moest sturen. Oke, dan maar niks meer sturen. Inmiddels toen bijna een week verder en de vakantie staat voor de deur (we hadden nog niks geboekt) kwam bij mij de vraag naar boven: komt hij in de vakantie nu wel gewoon bij mij dan? Hem dit toen gevraagd en kreeg ik terug: weet ik niet en dat hij rust wou. Even later stuurt zijn pa mij, dat zoon wel co ouderschap wou en mijn ex ook wel en of ik daar ook over na wou denken. Wil mijn zoon dit, dan heb ik dit er echt wel voor over om tot dit over te gaan, want ik was hem nu min of meer volledig kwijt. Aangegeven dat we beter (zoon, ex en ik) de week erop even met elkaar konden gaan zitten en praten. Vond ex prima. Toen ik ex volgende dag vroeg of hij de volgende dag 's avonds kon praten, kreeg ik opeens terug dat het nog lang niet nodig was om erover te praten, dat zoon rust moest en dat het met de tijd wel kwam. Ik snapte er niks meer van.
Paar daagjes alles maar laten rusten, begon zelf min of meer labiel te worden van alles. Zoon gestuurd of hij al wist of hij meeging op vakantie, omdat wij het boeken van een vakantie niet steeds konden uitstellen. Even later stuurt hij mij: ik ga wel mee. Ik teruggestuurd dat ik het enigszins toch een beetje vreemd vond, dat hij volledige rust van mij wil, maar dan wel weet dat hij meegaat op een 8-daagse vakantie naar het buitenland. (dit was al bekend, we wisten alleen nog niet waar naartoe....Spanje, Griekenland, etc.) Daarop reageerde hij van: laat maar, ik ga niet meer mee en dat ik hem niks meer hoefde te sturen en dat hij de hele vakantie niks meer van mij wou horen.
Tussentijds heeft mijn zoon zijn diploma-uitreiking gehad, geslaagd voor het vmbo. Ik ben met dochter daar naartoe gegaan, maar ben toen wij als ouders met mentor en leerlingen naar klas moesten lopen door mijn zoon geweigerd. Hij had aan ex medegedeeld, dat als ik daar zou blijven hij de klas niet in kwam. Om de goede vrede te bewaren ben ik maar weggegaan en dochter is ook meegegaan, zij had gezien de situatie geen zin om nog wel te blijven. Toen huilend en vol woede en frustratie teruggereden naar huis.
Ik voel mij zo machteloos, ik kan niks doen, het is immers geen klein jochie meer die ik bij wijze van in de auto kan zetten en mee kan nemen naar huis. Ik weet dat hij ook zelf mag weten bij wie hij woont en dat hij aan mag geven dat hij co ouderschap wil, maar nu wordt alle contact richting mij verbroken. Mijn ex wil mij telefonisch niet te woord staan voor info. Had ex gevraagd of hij mij wekelijks op de hoogte wou houden, dat wou hij natuurlijk wel. Tot op heden nog niks van ex gehoord betreffende zoon.
Ik sta zo machteloos en kan niks. Door anderen uit omgeving wordt gezegd: joh, paar weken dan is hij er wel weer, komt hij wel terug. Maar ik ben zo bang dat hij helemaal niet terugkomt. Iedereen wil mij natuurlijk moed in praten en dat waardeer ik ook, maar ik zie het zo somber in. Helemaal omdat er mij niks bekend is over het opeens kiezen voor wonen bij zijn pa en dan alle contact verbreken. Vind dat mijn ex ook als taak heeft, om mij op de hoogte te houden van alles, of zie ik dit verkeerd?
Kijk, als ik bijvoorbeeld mijn zoon die avond de deur had gewezen, of een pak rammel had gegeven(doe ik nooit), dan zou ik mij kunnen voorstellen dat hij er voor koos om naar pa te gaan. Maar er is geen ruzie niks voorgevallen. Ook die dagen ervoor niet. Ik ben mij van geen kwaad bewust. Maar dit voelt zo rot, machteloos, kloten, buitengesloten.
En ik wil niks liever, dat als mijn zoon met iets zit, hem helpen, eventueel met een doorverwijzing naar een of andere instantie. Maar ik ben nu van alles verbannen. Er is geen dag meer dat ik mij fijn voel. Alsof ik op de automatische piloot leef.
Ik geef hem nu zijn rust en accepteer zijn keus om de hele vakantie niks meer van mij te horen (duurt nog tot begin september) maar wil zo graag wel wat van mij laten horen, dat ik hem mis en hem wil helpen, maar om mijn eigen glazen niet in te gooien moet ik dit natuurlijk niet doen.
Ik weet, het is een heel lang verhaal, maar moest het even kwijt. En hoop tips te krijgen waar ik misschien wat mee kan.
Bedankt voor het lezen!
woensdag 2 augustus 2017 om 12:09
Wat mij opvalt is dat je bij één klein stukje toenadering (hij gaat mee op vakantie) direct negatief reageert. Alsof je liever je gelijk haalt.
Ik had het met beide handen aangepakt om een hele leuke onbezorgde vakantie te hebben zonder onderliggende verwijten. Want dat proef ik uit jouw opmerking via de app nota bene.
Verder snap ik je verdriet. Maar als je direct na deze verwijdering deze opmerking appt ben ik heel benieuwd naar zijn kant van het verhaal.
Ik had het met beide handen aangepakt om een hele leuke onbezorgde vakantie te hebben zonder onderliggende verwijten. Want dat proef ik uit jouw opmerking via de app nota bene.
Verder snap ik je verdriet. Maar als je direct na deze verwijdering deze opmerking appt ben ik heel benieuwd naar zijn kant van het verhaal.
woensdag 2 augustus 2017 om 12:14
He wat vervelend. En wat jammer dat z'n vader niet wat meer probeert te bemiddelen. Groot gelijk overigens, dat je een 15-jarige niet (veel) laat drinken. Daar moet je je nooit voor verontschuldigen. Ik had zelf alcohol sowieso helemaal verboden.
Klinkt als een puber die slecht in z'n vel zit. Sterkte.
Klinkt als een puber die slecht in z'n vel zit. Sterkte.
woensdag 2 augustus 2017 om 12:15
Waarom die sneer als hij aangeeft mee te willen op vakantie? Ik denk dat dit precies is waarom je zoon rust wil en nu liever een tijdje bij zijn vader wil wonen.
Een verhaal heeft altijd twee kanten en ik zou graag het verhaal van je zoon willen lezen. Voor nu, accepteren en je zoon met rust laten.
Een verhaal heeft altijd twee kanten en ik zou graag het verhaal van je zoon willen lezen. Voor nu, accepteren en je zoon met rust laten.
anoniem_189917 wijzigde dit bericht op 02-08-2017 12:16
5.66% gewijzigd
woensdag 2 augustus 2017 om 12:15
apestaartje30 schreef: ↑02-08-2017 12:09Wat mij opvalt is dat je bij één klein stukje toenadering (hij gaat mee op vakantie) direct negatief reageert. Alsof je liever je gelijk haalt.
Ja, dat viel me ook op. Niet handig.
woensdag 2 augustus 2017 om 12:21
woensdag 2 augustus 2017 om 12:23
Ach, wat is dit afschuwelijk voor je! Ik kan me voorstellen hoe je je voelt, het is net of de wereld onder je voeten wordt weggeslagen. Waarom je zoon dit nu doet...ik weet het niet. Zelf denk ik dat hij zich los van je moet maken omdat hij ouder wordt en daarbij enorm aan het puberen is. Hij weet niet hoe hij dat nou het beste kan doen, dat loskomen en in zijn onhandigheid en puberale emoties doet hij het zo. Ik denk dat hij heel veel van je houdt, maar dat het voor hem nodig is die intieme moeder-zoonband te verbreken. Hij heeft in deze fase vast zijn vader heel hard nodig.
Terug komt hij echt wel weer, maar schrik niet als dit lang gaat duren.
Mijn oudste zoon werd op zijn veertiende ook een heel ander kind. Hij heeft een heel moeilijke, heel zware puberteit gehad waarin hij bijna volledig van het padje raakte. Gelukkig heb ik dat weten te voorkomen (al vraag ik me af of dat aan mij heeft gelegen...), maar ik heb me zo volslagen machteloos, angstig en ongerust gevoeld. Ook waardeloos omdat ik er zo lang niets aan leek te kunnen veranderen.
Hij wilde niet bij zijn vader wonen, al was dat voor de andere kinderen misschien wel beter geweest toen.
Nu gaat het gelukkig stukken beter. Hij studeert en is momenteel aan het werk. Na de vakantie heeft hij een eigen woning en ik hoop dat hij het allemaal gaat redden.
Misschien was dit voor hem de manier om zich los van mij te maken. Ik denk eerlijk gezegd dat er bij jou ook zoiets speelt.
Heel veel sterkte..
Terug komt hij echt wel weer, maar schrik niet als dit lang gaat duren.
Mijn oudste zoon werd op zijn veertiende ook een heel ander kind. Hij heeft een heel moeilijke, heel zware puberteit gehad waarin hij bijna volledig van het padje raakte. Gelukkig heb ik dat weten te voorkomen (al vraag ik me af of dat aan mij heeft gelegen...), maar ik heb me zo volslagen machteloos, angstig en ongerust gevoeld. Ook waardeloos omdat ik er zo lang niets aan leek te kunnen veranderen.
Hij wilde niet bij zijn vader wonen, al was dat voor de andere kinderen misschien wel beter geweest toen.
Nu gaat het gelukkig stukken beter. Hij studeert en is momenteel aan het werk. Na de vakantie heeft hij een eigen woning en ik hoop dat hij het allemaal gaat redden.
Misschien was dit voor hem de manier om zich los van mij te maken. Ik denk eerlijk gezegd dat er bij jou ook zoiets speelt.
Heel veel sterkte..
anoniem_181204 wijzigde dit bericht op 02-08-2017 12:27
0.41% gewijzigd
woensdag 2 augustus 2017 om 12:25
Als ik het goed begrijp woonde hij voornamelijk bij jou. Het is dan natuurlijk heel pijnlijk als hij nu 'opeens' voor zijn vader kiest. Maar vanuit hem begrijp ik het wel.
Je klinkt in je post erg bemoederend. Je sterke emoties, je eisenpakket in deze situatie. Je hebt het zelfs al over een instantie inschakelen. Alsof je hem en zijn keus niet serieus neemt.
Je zoon wil graag wat afstand en waarschijnlijk ook meer contact met zijn vader. Dat kan juist een heel goed ding zijn. Neem hem serieus, geef hem wat meer vrijheid en focus je op de lange termijn relatie die je met hem wil.
Je rol als ouder verandert nou eenmaal als kinderen ouder worden. Het gaat nu gewoon iets sneller dan jij in gedachten had.
Je klinkt in je post erg bemoederend. Je sterke emoties, je eisenpakket in deze situatie. Je hebt het zelfs al over een instantie inschakelen. Alsof je hem en zijn keus niet serieus neemt.
Je zoon wil graag wat afstand en waarschijnlijk ook meer contact met zijn vader. Dat kan juist een heel goed ding zijn. Neem hem serieus, geef hem wat meer vrijheid en focus je op de lange termijn relatie die je met hem wil.
Je rol als ouder verandert nou eenmaal als kinderen ouder worden. Het gaat nu gewoon iets sneller dan jij in gedachten had.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 2 augustus 2017 om 12:27
Nouja, het is duidelijk dat er iets speelt, maar de vraag is wat. Vervelend zeg! Het lijkt me trouwens niet dat dat avondje drinken de oorzaak was, maar meer een laatste zetje om een besluit te nemen dat hij toch al wel heel sterk overwoog. Kan me heel goed voorstellen dat dit heel erg moeilijk, vooral ook dat je blijkbaar niet weet waarom. Behalve dan dat hij rust wil dan. Wat mij de meest logische, maar moeilijke, stap lijkt is hem inderdaad een tijdje rust gingen en als hij aangeeft weer contact te willen eens een goed gesprek met hem aan te gaan (waarbij jou met name luistert) over wat voor contact hij dan wil hebben. Uit het verhaal maak ik namelijk een beetje op dat telkens als jij contact zoekt hij aangeeft rust te willen, dus blijkbaar schuurt het daar een beetje.
Tja, voor een buitenstaander is het een beetje moeilijk om hier advies over te geven, omdat we het moeten doen met jouw versie van het verhaal, maar hoop dat je er wat aan hebt en dat jullie band weer wat beter wordt!
Tja, voor een buitenstaander is het een beetje moeilijk om hier advies over te geven, omdat we het moeten doen met jouw versie van het verhaal, maar hoop dat je er wat aan hebt en dat jullie band weer wat beter wordt!
woensdag 2 augustus 2017 om 12:34
Moeilijk voor je
Mij viel het stukje over de vakantie ook direct op. Als ik je zoon was zou ik er na die opmerking ook geen zin meer in hebben. Hij toont goede wil door mee te willen op vakantie en krijgt weer een sneer
Zit die jongen eens niet steeds op zijn huid, laat hem zelf keuzes en fouten maken, hij gaat richting volwassenheid
En eerlijk gezegd: Hou op met urenlang huilen. Doe volwassen en respecteer hem. Je ziet hem als een klein kind, maar dat is hij allang niet meer. Dit komt natuurlijk niet doordat hij de zaterdag te laat thuis was, maar zal de druppel zijn geweest
Hij wil rust, geef hem die ipv steeds op zijn huid te zitten
Nogmaals, pak jezelf bij elkaar en stop het gejank en gepruil ( sorry klinkt hard maar als het mij al irriteert, hoe irriteert het je zoon dan wel niet)
Mij viel het stukje over de vakantie ook direct op. Als ik je zoon was zou ik er na die opmerking ook geen zin meer in hebben. Hij toont goede wil door mee te willen op vakantie en krijgt weer een sneer
Zit die jongen eens niet steeds op zijn huid, laat hem zelf keuzes en fouten maken, hij gaat richting volwassenheid
En eerlijk gezegd: Hou op met urenlang huilen. Doe volwassen en respecteer hem. Je ziet hem als een klein kind, maar dat is hij allang niet meer. Dit komt natuurlijk niet doordat hij de zaterdag te laat thuis was, maar zal de druppel zijn geweest
Hij wil rust, geef hem die ipv steeds op zijn huid te zitten
Nogmaals, pak jezelf bij elkaar en stop het gejank en gepruil ( sorry klinkt hard maar als het mij al irriteert, hoe irriteert het je zoon dan wel niet)
woensdag 2 augustus 2017 om 12:34
Over de mate waarin je ex jou op de hoogte moet houden; natuurlijk moet hij contact opnemen als er wat aan de hand is. Maar over hoe het gaat met je zoon hoeft hij je niets te vertellen. Je zoon is te oud om achter zijn rug om overlegjes te hebben over hoe het met hem gaat. Hij kan het je zelf vertellen en als hij dat niet wil houdt het op.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
woensdag 2 augustus 2017 om 12:34
Dit viel mij ook op.apestaartje30 schreef: ↑02-08-2017 12:09Wat mij opvalt is dat je bij één klein stukje toenadering (hij gaat mee op vakantie) direct negatief reageert. Alsof je liever je gelijk haalt.
Ik had het met beide handen aangepakt om een hele leuke onbezorgde vakantie te hebben zonder onderliggende verwijten. Want dat proef ik uit jouw opmerking via de app nota bene.
Verder snap ik je verdriet. Maar als je direct na deze verwijdering deze opmerking appt ben ik heel benieuwd naar zijn kant van het verhaal.
Ik kan me niet voorstellen dat er werkelijk niets gebeurd is en heb het idee dat je wellicht een boel gemist hebt. Mogelijk ben je vaker verwijtend in de communicatie? Ik bedoel het écht niet als trap na, maar ik zou bij mezelf te rade gaan hoe jullie verhouding werkelijk is. Hij geeft ook duidelijk aan dat hij rust nodig heeft en toont enige mate van lak in de situatie die je beschrijft. Kan het zijn dat hij, na de scheiding, zich verantwoordelijk is gaan voelen voor jou? Dat dat hem teveel wordt en hij zich daar nu van losmaakt?
Veel sterkte met deze situatie. Ik hoop dat jullie weer nader tot elkaar komen.
woensdag 2 augustus 2017 om 12:36
woensdag 2 augustus 2017 om 12:38
Op basis van wat je nu schrijft klinkt het als een puberjongen die zich losmaakt van zijn moeder. En dat gaat niet subtiel.
Wat jij normale belangstelling of normale zorg vindt, vinden puberjongens al snel gezeik om niks. Later nuanceert dat wel een beetje, maar mogelijk heeft hij dit nu even nodig omdat hij geen betere manier weet zich een beetje van jou en je moederlijke zorg los te maken.
Mijn eigen ervaring is dat juist moeders die zelf denken dat ze zo normaal en evenwichtig met de ouder-kindband omgaan soms zelf niet doorhebben hoe verstikkend ze kunnen zijn. Ik zeg niet dat het voor jou ook geldt, maar ik moest ook een harde trap uitdelen voor mijn moeder snapte dat ik wat afstand nodig had. En die dacht ook altijd dat we zo n prima verstandhouding hadden.
Wat jij normale belangstelling of normale zorg vindt, vinden puberjongens al snel gezeik om niks. Later nuanceert dat wel een beetje, maar mogelijk heeft hij dit nu even nodig omdat hij geen betere manier weet zich een beetje van jou en je moederlijke zorg los te maken.
Mijn eigen ervaring is dat juist moeders die zelf denken dat ze zo normaal en evenwichtig met de ouder-kindband omgaan soms zelf niet doorhebben hoe verstikkend ze kunnen zijn. Ik zeg niet dat het voor jou ook geldt, maar ik moest ook een harde trap uitdelen voor mijn moeder snapte dat ik wat afstand nodig had. En die dacht ook altijd dat we zo n prima verstandhouding hadden.
woensdag 2 augustus 2017 om 12:40
Wat een rot situatie zeg, ik kan me goed voorstellen dat je enorm verdrietig bent. Maar ik geloof niet dat een puber die zich helemaal lekker voelt thuis om één incident naar zijn vader vertrekt. Het kan natuurlijk zijn dat er volgens jou niets speelde maar je zoon dat toch anders ziet. Ik vind dat je de situatie rond de vakantie wel ronduit slecht aangepakt hebt. Je zoekt toenadering en hij vervolgens ook en dan kan hij een sneer van je krijgen. Ik kan me dan wel een beetje voorstellen dat hij dan helemaal met rust gelaten wil worden. Hoe moeilijk ook dat zou ik voor nu ook even doen. Ik zou wel met je ex overleggen dat je graag op de hoogte gehouden wil worden van het welzijn van je zoon. Dat is voor je zoon denk ik ook belangrijk om te merken dat jij wel geïnteresseerd in hem blijft. Geef hem een week of drie om bij zinnen te komen en ga dan het gesprek aan. Niet in eerste plaats over waar hij gaat wonen maar vooral over wat er nou aan de hand is dat het zo gegaan is. Geef hem de mogelijkheid eerlijk te vertellen wat er voor hem speelde, misschien is er iets waar jullie samen aan kunnen werken. Ik zou niet te veel druk zetten op het bij jou wonen hoe moeilijk dat ook voor je is. Waarschijnlijk gooit hij dan toch alleen zijn kont tegen de krib en kom je niets verder.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
woensdag 2 augustus 2017 om 12:42
woensdag 2 augustus 2017 om 12:50
Advies: stop met aan hem trekken. Hij heeft een keuze gemaakt en het is aan hem om daarop terug te komen, als hij daaraan toe is en dat zelf wil.
Als leerkracht in het VO heb ik al enkele malen met huilende pubers aan tafel gezeten, die boos en verdrietig waren dat hun ouder(s) hun zelfgemaakte keuze voor wonen bij de ene ouder niet accepteerden. Pubers willen vooral serieus genomen worden. Hij wil rust, dus geef hem rust.
Als leerkracht in het VO heb ik al enkele malen met huilende pubers aan tafel gezeten, die boos en verdrietig waren dat hun ouder(s) hun zelfgemaakte keuze voor wonen bij de ene ouder niet accepteerden. Pubers willen vooral serieus genomen worden. Hij wil rust, dus geef hem rust.
