Psyche
alle pijlers
Moedeloos na vertrek zoon
woensdag 2 augustus 2017 om 12:02
Hoi,
Misschien had dit topic ook onder kinderen gepast, maar heb wat zitten zoeken onder kinderen en kon niet een herkenbaar iets vinden en omdat dit mij psychisch iets doet plaats ik het hier.
Nu een maand geleden (ben 10 jaar bij vader van mijn kinderen weg, 8 1/2 jaar nieuwe lat-relatie, kids gaan eens per 2 weken weekend naar pa en doordeweeks een extra avond) is mijn zoon als donderslag bij heldere hemel bij pa gaan wonen.
Er is geen ruzie voorgevallen, hij was alleen die zaterdagavond te laat thuis waar ik hem op aangesproken heb. Niks geks aan denk ik, hij is 15, aan het puberen en doet soms alsof hij een jongeman van 20 is. Ook had hij een slokje teveel op en hij weet dat ik geen voorstander ben van alcohol. Die tijd komt voor hem nog wel. In overleg met mij mag hij hooguit op een feestje/verjaardag 2 biertjes drinken. Deze zaterdagavond had hij geen feestje o.i.d. maar hadden ze gewoon met wat jongelui bij iemand thuis gezeten.
Tijdens het aanspreken op zijn te laat thuis komen en dat hij naar mijn idee teveel had gedronken, reageerde hij wat nonchalant en gaf aan dat hij wel wist dat hij weer straf zou krijgen, bla bla bla. Dat hij anders wel op de fiets naar zijn pa ging. Aangegeven dat hij dat niet moest doen, het was al laat en dat hij maar beter naar bed kon. Heb niet 1 x keer mijn stem verheft of zo naar hem en ben heel rustig gebleven, omdat ik wist dat met een slokje teveel op van zijn kant er niet heel logisch meer nagedacht wordt en er anders misschien teveel dingen gezegd worden waar je later spijt van hebt.
Hem naar bed verwezen en dat we de volgende dag wel verder zouden praten. Boven aangekomen hoorde ik gerommel op zijn kamer en hoorde ik hem zeggen: papa, heeft de telefoon denk ik beneden liggen. Waar ik op uitmaakte dat hij zijn pa dus probeerde te bellen. Naar boven geroepen dat hij nu niet moest bellen, zijn vader zich rot zou schrikken dat er rond 2-en wordt gebeld. Hij bleef aangeven dat hij naar zijn pa ging, hij zijn tas klaar maakte en op de fiets die kant opging, want zijn pa begreep hem beter en die snapte hem.
Ik wou natuurlijk niet dat hij op de fiets die kant opging (klein uurtje fietsen) en ben beneden op hem gaan wachten. Hij inmiddels beneden aangekomen en schrok dat ik beneden zat want hij was in de veronderstelling dat ik op bed lag. Hij vroeg wat ik daar deed en ik gaf aan dat hij lekker naar bed moest gaan en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Nee, hij had besloten om de fiets te pakken en toch naar pa te gaan. Ik heb hem aangegeven dat ik hem wel wou brengen, ik het geen goed idee vond dat hij in deze toestand dat hele stuk ging fietsen. Daar was hij het niet gelijk mee eens, maar stemde op een gegeven moment toch mee in.
Zo zaten wij paar minuten later in de auto (hij wou niet naast mij zitten en had plaats genomen op de achterbank) onderweg naar zijn pa. Hij gaf aan dat hij bij zijn pa bleef wonen. Ik nog steeds inde veronderstelling dat dat de drank was dat hij deze uitspraken deed. Ook aangegeven, dat hij dit soort dingen niet moest zeggen en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Hij bleef zeggen: "Nee ik meen het, kom ik morgen ook mijn spullen halen".
Afgezet bij zijn pa en na een zo goed als slapeloze nacht zijn vader de volgende ochtend gebeld. Die nam niet op, appje gestuurd, dat hij mij even moest laten weten wanneer hij in de gelegenheid was om even te bellen. Hij las mijn berichtje wel, maar geen reactie. Uur later nogmaals berichtje gestuurd, met de vraag of ik kon bellen. Gelezen door hem maar weer geen reactie. Om half 12 die zondagochtend belt ex mij op. Ik hem het verhaal van die avond/nacht uitgelegd en mijn ex antwoordde met: "Ja, zo vertelde hij het ook". Waarop ex verder ging: "hij wil hier graag wonen, ik ook, maar dan definitief". Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Daar zat ik met mijn bek vol tanden. Ex gaf aan dat mijn zoon die middag zijn spullen op wilde halen en dat ze rond half 2 er zouden zijn. Ik heb er mee ingestemd, want ja, kon ik het tegenhouden? Nee. Nog steeds denkend, dat dit een puberale actie is en hopelijk enkele dagen later het hele gebeuren een heel andere wending weer heeft genomen.
Zoon is die middag geweest al zijn spullen halen, ik was zo emotioneel, kon niet stoppen met huilen omdat ik mij van geen kwaad bewust ben. Zoon gaf aan dat hij rust moest en dat dit nu het beste was voor hem, zijn vader, mij en mijn vriend. Oke, als hij dit nodig is dan doen we dat. Hem nog wel gevraagd wat er dan is, waar hij rust voor moet. Dat kon hij mij niet benoemen. Ik was helemaal verdoofd van alles en heb het allemaal op mij af laten komen. Hij gaf zelfs de huissleutel aan mij, die was hij toch eerst niet nodig. Ik nog aangegeven dat hij toch nog wel eens een weekend bij mij komt.......nee, op dat moment zei hij: ik moet rust ma.
Hij is met zijn pa meegegaan en ik heb nog uren en uren zitten te huilen, niet wetende wat ik moest doen. Of moest ik juist niks doen. Die dagen erna heb ik af en toe voorzichtig wel een appje naar mijn zoon gestuurd om te vragen hoe het ging. Kreeg dan ook wel berichtjes terug maar ook duidelijk dat hij rust wou en ik hem geen berichtjes meer moest sturen. Oke, dan maar niks meer sturen. Inmiddels toen bijna een week verder en de vakantie staat voor de deur (we hadden nog niks geboekt) kwam bij mij de vraag naar boven: komt hij in de vakantie nu wel gewoon bij mij dan? Hem dit toen gevraagd en kreeg ik terug: weet ik niet en dat hij rust wou. Even later stuurt zijn pa mij, dat zoon wel co ouderschap wou en mijn ex ook wel en of ik daar ook over na wou denken. Wil mijn zoon dit, dan heb ik dit er echt wel voor over om tot dit over te gaan, want ik was hem nu min of meer volledig kwijt. Aangegeven dat we beter (zoon, ex en ik) de week erop even met elkaar konden gaan zitten en praten. Vond ex prima. Toen ik ex volgende dag vroeg of hij de volgende dag 's avonds kon praten, kreeg ik opeens terug dat het nog lang niet nodig was om erover te praten, dat zoon rust moest en dat het met de tijd wel kwam. Ik snapte er niks meer van.
Paar daagjes alles maar laten rusten, begon zelf min of meer labiel te worden van alles. Zoon gestuurd of hij al wist of hij meeging op vakantie, omdat wij het boeken van een vakantie niet steeds konden uitstellen. Even later stuurt hij mij: ik ga wel mee. Ik teruggestuurd dat ik het enigszins toch een beetje vreemd vond, dat hij volledige rust van mij wil, maar dan wel weet dat hij meegaat op een 8-daagse vakantie naar het buitenland. (dit was al bekend, we wisten alleen nog niet waar naartoe....Spanje, Griekenland, etc.) Daarop reageerde hij van: laat maar, ik ga niet meer mee en dat ik hem niks meer hoefde te sturen en dat hij de hele vakantie niks meer van mij wou horen.
Tussentijds heeft mijn zoon zijn diploma-uitreiking gehad, geslaagd voor het vmbo. Ik ben met dochter daar naartoe gegaan, maar ben toen wij als ouders met mentor en leerlingen naar klas moesten lopen door mijn zoon geweigerd. Hij had aan ex medegedeeld, dat als ik daar zou blijven hij de klas niet in kwam. Om de goede vrede te bewaren ben ik maar weggegaan en dochter is ook meegegaan, zij had gezien de situatie geen zin om nog wel te blijven. Toen huilend en vol woede en frustratie teruggereden naar huis.
Ik voel mij zo machteloos, ik kan niks doen, het is immers geen klein jochie meer die ik bij wijze van in de auto kan zetten en mee kan nemen naar huis. Ik weet dat hij ook zelf mag weten bij wie hij woont en dat hij aan mag geven dat hij co ouderschap wil, maar nu wordt alle contact richting mij verbroken. Mijn ex wil mij telefonisch niet te woord staan voor info. Had ex gevraagd of hij mij wekelijks op de hoogte wou houden, dat wou hij natuurlijk wel. Tot op heden nog niks van ex gehoord betreffende zoon.
Ik sta zo machteloos en kan niks. Door anderen uit omgeving wordt gezegd: joh, paar weken dan is hij er wel weer, komt hij wel terug. Maar ik ben zo bang dat hij helemaal niet terugkomt. Iedereen wil mij natuurlijk moed in praten en dat waardeer ik ook, maar ik zie het zo somber in. Helemaal omdat er mij niks bekend is over het opeens kiezen voor wonen bij zijn pa en dan alle contact verbreken. Vind dat mijn ex ook als taak heeft, om mij op de hoogte te houden van alles, of zie ik dit verkeerd?
Kijk, als ik bijvoorbeeld mijn zoon die avond de deur had gewezen, of een pak rammel had gegeven(doe ik nooit), dan zou ik mij kunnen voorstellen dat hij er voor koos om naar pa te gaan. Maar er is geen ruzie niks voorgevallen. Ook die dagen ervoor niet. Ik ben mij van geen kwaad bewust. Maar dit voelt zo rot, machteloos, kloten, buitengesloten.
En ik wil niks liever, dat als mijn zoon met iets zit, hem helpen, eventueel met een doorverwijzing naar een of andere instantie. Maar ik ben nu van alles verbannen. Er is geen dag meer dat ik mij fijn voel. Alsof ik op de automatische piloot leef.
Ik geef hem nu zijn rust en accepteer zijn keus om de hele vakantie niks meer van mij te horen (duurt nog tot begin september) maar wil zo graag wel wat van mij laten horen, dat ik hem mis en hem wil helpen, maar om mijn eigen glazen niet in te gooien moet ik dit natuurlijk niet doen.
Ik weet, het is een heel lang verhaal, maar moest het even kwijt. En hoop tips te krijgen waar ik misschien wat mee kan.
Bedankt voor het lezen!
Misschien had dit topic ook onder kinderen gepast, maar heb wat zitten zoeken onder kinderen en kon niet een herkenbaar iets vinden en omdat dit mij psychisch iets doet plaats ik het hier.
Nu een maand geleden (ben 10 jaar bij vader van mijn kinderen weg, 8 1/2 jaar nieuwe lat-relatie, kids gaan eens per 2 weken weekend naar pa en doordeweeks een extra avond) is mijn zoon als donderslag bij heldere hemel bij pa gaan wonen.
Er is geen ruzie voorgevallen, hij was alleen die zaterdagavond te laat thuis waar ik hem op aangesproken heb. Niks geks aan denk ik, hij is 15, aan het puberen en doet soms alsof hij een jongeman van 20 is. Ook had hij een slokje teveel op en hij weet dat ik geen voorstander ben van alcohol. Die tijd komt voor hem nog wel. In overleg met mij mag hij hooguit op een feestje/verjaardag 2 biertjes drinken. Deze zaterdagavond had hij geen feestje o.i.d. maar hadden ze gewoon met wat jongelui bij iemand thuis gezeten.
Tijdens het aanspreken op zijn te laat thuis komen en dat hij naar mijn idee teveel had gedronken, reageerde hij wat nonchalant en gaf aan dat hij wel wist dat hij weer straf zou krijgen, bla bla bla. Dat hij anders wel op de fiets naar zijn pa ging. Aangegeven dat hij dat niet moest doen, het was al laat en dat hij maar beter naar bed kon. Heb niet 1 x keer mijn stem verheft of zo naar hem en ben heel rustig gebleven, omdat ik wist dat met een slokje teveel op van zijn kant er niet heel logisch meer nagedacht wordt en er anders misschien teveel dingen gezegd worden waar je later spijt van hebt.
Hem naar bed verwezen en dat we de volgende dag wel verder zouden praten. Boven aangekomen hoorde ik gerommel op zijn kamer en hoorde ik hem zeggen: papa, heeft de telefoon denk ik beneden liggen. Waar ik op uitmaakte dat hij zijn pa dus probeerde te bellen. Naar boven geroepen dat hij nu niet moest bellen, zijn vader zich rot zou schrikken dat er rond 2-en wordt gebeld. Hij bleef aangeven dat hij naar zijn pa ging, hij zijn tas klaar maakte en op de fiets die kant opging, want zijn pa begreep hem beter en die snapte hem.
Ik wou natuurlijk niet dat hij op de fiets die kant opging (klein uurtje fietsen) en ben beneden op hem gaan wachten. Hij inmiddels beneden aangekomen en schrok dat ik beneden zat want hij was in de veronderstelling dat ik op bed lag. Hij vroeg wat ik daar deed en ik gaf aan dat hij lekker naar bed moest gaan en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Nee, hij had besloten om de fiets te pakken en toch naar pa te gaan. Ik heb hem aangegeven dat ik hem wel wou brengen, ik het geen goed idee vond dat hij in deze toestand dat hele stuk ging fietsen. Daar was hij het niet gelijk mee eens, maar stemde op een gegeven moment toch mee in.
Zo zaten wij paar minuten later in de auto (hij wou niet naast mij zitten en had plaats genomen op de achterbank) onderweg naar zijn pa. Hij gaf aan dat hij bij zijn pa bleef wonen. Ik nog steeds inde veronderstelling dat dat de drank was dat hij deze uitspraken deed. Ook aangegeven, dat hij dit soort dingen niet moest zeggen en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Hij bleef zeggen: "Nee ik meen het, kom ik morgen ook mijn spullen halen".
Afgezet bij zijn pa en na een zo goed als slapeloze nacht zijn vader de volgende ochtend gebeld. Die nam niet op, appje gestuurd, dat hij mij even moest laten weten wanneer hij in de gelegenheid was om even te bellen. Hij las mijn berichtje wel, maar geen reactie. Uur later nogmaals berichtje gestuurd, met de vraag of ik kon bellen. Gelezen door hem maar weer geen reactie. Om half 12 die zondagochtend belt ex mij op. Ik hem het verhaal van die avond/nacht uitgelegd en mijn ex antwoordde met: "Ja, zo vertelde hij het ook". Waarop ex verder ging: "hij wil hier graag wonen, ik ook, maar dan definitief". Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Daar zat ik met mijn bek vol tanden. Ex gaf aan dat mijn zoon die middag zijn spullen op wilde halen en dat ze rond half 2 er zouden zijn. Ik heb er mee ingestemd, want ja, kon ik het tegenhouden? Nee. Nog steeds denkend, dat dit een puberale actie is en hopelijk enkele dagen later het hele gebeuren een heel andere wending weer heeft genomen.
Zoon is die middag geweest al zijn spullen halen, ik was zo emotioneel, kon niet stoppen met huilen omdat ik mij van geen kwaad bewust ben. Zoon gaf aan dat hij rust moest en dat dit nu het beste was voor hem, zijn vader, mij en mijn vriend. Oke, als hij dit nodig is dan doen we dat. Hem nog wel gevraagd wat er dan is, waar hij rust voor moet. Dat kon hij mij niet benoemen. Ik was helemaal verdoofd van alles en heb het allemaal op mij af laten komen. Hij gaf zelfs de huissleutel aan mij, die was hij toch eerst niet nodig. Ik nog aangegeven dat hij toch nog wel eens een weekend bij mij komt.......nee, op dat moment zei hij: ik moet rust ma.
Hij is met zijn pa meegegaan en ik heb nog uren en uren zitten te huilen, niet wetende wat ik moest doen. Of moest ik juist niks doen. Die dagen erna heb ik af en toe voorzichtig wel een appje naar mijn zoon gestuurd om te vragen hoe het ging. Kreeg dan ook wel berichtjes terug maar ook duidelijk dat hij rust wou en ik hem geen berichtjes meer moest sturen. Oke, dan maar niks meer sturen. Inmiddels toen bijna een week verder en de vakantie staat voor de deur (we hadden nog niks geboekt) kwam bij mij de vraag naar boven: komt hij in de vakantie nu wel gewoon bij mij dan? Hem dit toen gevraagd en kreeg ik terug: weet ik niet en dat hij rust wou. Even later stuurt zijn pa mij, dat zoon wel co ouderschap wou en mijn ex ook wel en of ik daar ook over na wou denken. Wil mijn zoon dit, dan heb ik dit er echt wel voor over om tot dit over te gaan, want ik was hem nu min of meer volledig kwijt. Aangegeven dat we beter (zoon, ex en ik) de week erop even met elkaar konden gaan zitten en praten. Vond ex prima. Toen ik ex volgende dag vroeg of hij de volgende dag 's avonds kon praten, kreeg ik opeens terug dat het nog lang niet nodig was om erover te praten, dat zoon rust moest en dat het met de tijd wel kwam. Ik snapte er niks meer van.
Paar daagjes alles maar laten rusten, begon zelf min of meer labiel te worden van alles. Zoon gestuurd of hij al wist of hij meeging op vakantie, omdat wij het boeken van een vakantie niet steeds konden uitstellen. Even later stuurt hij mij: ik ga wel mee. Ik teruggestuurd dat ik het enigszins toch een beetje vreemd vond, dat hij volledige rust van mij wil, maar dan wel weet dat hij meegaat op een 8-daagse vakantie naar het buitenland. (dit was al bekend, we wisten alleen nog niet waar naartoe....Spanje, Griekenland, etc.) Daarop reageerde hij van: laat maar, ik ga niet meer mee en dat ik hem niks meer hoefde te sturen en dat hij de hele vakantie niks meer van mij wou horen.
Tussentijds heeft mijn zoon zijn diploma-uitreiking gehad, geslaagd voor het vmbo. Ik ben met dochter daar naartoe gegaan, maar ben toen wij als ouders met mentor en leerlingen naar klas moesten lopen door mijn zoon geweigerd. Hij had aan ex medegedeeld, dat als ik daar zou blijven hij de klas niet in kwam. Om de goede vrede te bewaren ben ik maar weggegaan en dochter is ook meegegaan, zij had gezien de situatie geen zin om nog wel te blijven. Toen huilend en vol woede en frustratie teruggereden naar huis.
Ik voel mij zo machteloos, ik kan niks doen, het is immers geen klein jochie meer die ik bij wijze van in de auto kan zetten en mee kan nemen naar huis. Ik weet dat hij ook zelf mag weten bij wie hij woont en dat hij aan mag geven dat hij co ouderschap wil, maar nu wordt alle contact richting mij verbroken. Mijn ex wil mij telefonisch niet te woord staan voor info. Had ex gevraagd of hij mij wekelijks op de hoogte wou houden, dat wou hij natuurlijk wel. Tot op heden nog niks van ex gehoord betreffende zoon.
Ik sta zo machteloos en kan niks. Door anderen uit omgeving wordt gezegd: joh, paar weken dan is hij er wel weer, komt hij wel terug. Maar ik ben zo bang dat hij helemaal niet terugkomt. Iedereen wil mij natuurlijk moed in praten en dat waardeer ik ook, maar ik zie het zo somber in. Helemaal omdat er mij niks bekend is over het opeens kiezen voor wonen bij zijn pa en dan alle contact verbreken. Vind dat mijn ex ook als taak heeft, om mij op de hoogte te houden van alles, of zie ik dit verkeerd?
Kijk, als ik bijvoorbeeld mijn zoon die avond de deur had gewezen, of een pak rammel had gegeven(doe ik nooit), dan zou ik mij kunnen voorstellen dat hij er voor koos om naar pa te gaan. Maar er is geen ruzie niks voorgevallen. Ook die dagen ervoor niet. Ik ben mij van geen kwaad bewust. Maar dit voelt zo rot, machteloos, kloten, buitengesloten.
En ik wil niks liever, dat als mijn zoon met iets zit, hem helpen, eventueel met een doorverwijzing naar een of andere instantie. Maar ik ben nu van alles verbannen. Er is geen dag meer dat ik mij fijn voel. Alsof ik op de automatische piloot leef.
Ik geef hem nu zijn rust en accepteer zijn keus om de hele vakantie niks meer van mij te horen (duurt nog tot begin september) maar wil zo graag wel wat van mij laten horen, dat ik hem mis en hem wil helpen, maar om mijn eigen glazen niet in te gooien moet ik dit natuurlijk niet doen.
Ik weet, het is een heel lang verhaal, maar moest het even kwijt. En hoop tips te krijgen waar ik misschien wat mee kan.
Bedankt voor het lezen!
woensdag 2 augustus 2017 om 14:11
Sterkte TO 
Ik vind sommige reacties te hard en te kort door de bocht.
Ik vind het totaal begrijpelijk dat je verdriet hebt omdat je zoon - voor jou- geheel onverwacht opeens niet meer bij jou woont. Ik snap ook niet waarom jouw huilen manipulatief zou zijn. Je hebt verdriet en je huilt. Iedereen toont verdriet op eigen manier en ik ga ervan uit dat je geen ui onder je neus houdt om de tranen bewust op te wekken. Huilen is toch een normale manier van verdriet uiten?
Daar komt bij dat het gedrag van jouw zoon bij bijv de diploma uitreiking, echt totaal respectloos is. Terecht dat je hier boos om en kapot van bent en ik snap ook dat een dure vliegvakantie niet zonder meer (dus zonder ook maar ergens over te praten) op het menu staat. Ik vind dat sommige reageerders wel heel veel zouden slikken van een puber. Ik vind wel dat je het misschien iets tactischer had kunnen aanpakken over die vakantie, maar in het licht van de gebeurtenissen begrijp ik dat wel.
Overigens vind ik jouw ex een wat rare rol spelen. No way dat wij hier thuis dergelijk gedrag accepteren van bijv. de oudste waar ik niet de eigen moeder van ben. Wij voeden onze kids op om zich respectvol te gedragen en dus ook naar de ex. En natuurlijk heb je recht op informatie over een minderjarig kind. Dat hij "al" 15 jaar is, doet niet ter zake. Ik vind dat jouw ex slecht handelt voor jou maar ook voor jullie zoon. Ik zou je ex hier een email over sturen. Niet aanvallend maar wel waarin je vraagt om duidelijkheid wat hier nou aan de hand is en dat je ex bemiddelt in een gesprek tussen jullie als ouders en zoon. Als uit dat gesprek komt dat het beter is dat zoon al dan niet voorlopig bij pa blijft, dan is dat zo. Verdrietig voor jou, maar dit moet imo wel op een normale wijze besproken kunnen worden.
Ik vind sommige reacties te hard en te kort door de bocht.
Ik vind het totaal begrijpelijk dat je verdriet hebt omdat je zoon - voor jou- geheel onverwacht opeens niet meer bij jou woont. Ik snap ook niet waarom jouw huilen manipulatief zou zijn. Je hebt verdriet en je huilt. Iedereen toont verdriet op eigen manier en ik ga ervan uit dat je geen ui onder je neus houdt om de tranen bewust op te wekken. Huilen is toch een normale manier van verdriet uiten?
Daar komt bij dat het gedrag van jouw zoon bij bijv de diploma uitreiking, echt totaal respectloos is. Terecht dat je hier boos om en kapot van bent en ik snap ook dat een dure vliegvakantie niet zonder meer (dus zonder ook maar ergens over te praten) op het menu staat. Ik vind dat sommige reageerders wel heel veel zouden slikken van een puber. Ik vind wel dat je het misschien iets tactischer had kunnen aanpakken over die vakantie, maar in het licht van de gebeurtenissen begrijp ik dat wel.
Overigens vind ik jouw ex een wat rare rol spelen. No way dat wij hier thuis dergelijk gedrag accepteren van bijv. de oudste waar ik niet de eigen moeder van ben. Wij voeden onze kids op om zich respectvol te gedragen en dus ook naar de ex. En natuurlijk heb je recht op informatie over een minderjarig kind. Dat hij "al" 15 jaar is, doet niet ter zake. Ik vind dat jouw ex slecht handelt voor jou maar ook voor jullie zoon. Ik zou je ex hier een email over sturen. Niet aanvallend maar wel waarin je vraagt om duidelijkheid wat hier nou aan de hand is en dat je ex bemiddelt in een gesprek tussen jullie als ouders en zoon. Als uit dat gesprek komt dat het beter is dat zoon al dan niet voorlopig bij pa blijft, dan is dat zo. Verdrietig voor jou, maar dit moet imo wel op een normale wijze besproken kunnen worden.
woensdag 2 augustus 2017 om 14:13
Sorry hoor, maar ik vind het echt bizar dat een aangeschoten 15-jarige (!) midden in de nacht in een boze bui naar zijn vader kan vertrekken om daar vervolgens blijvend zijn intrek te nemen. Ik vind het verkeerd dat jij hem hebt gebracht, en ik vind het verkeerd dat zijn vader hem dat heeft toegestaan. Een tegendraadse aangeschoten puber maakt simpelweg niet de dienst uit. Als ouder is het je taak om dergelijk onaangepast gedrag juist te begrenzen.
En ja, een 15-jarige mag bij zijn vader gaan wonen als hij dat wil. Maar dat kan dan gewoon in goed onderling overleg besproken en eventueel besloten worden. Jullie laten het als ouder beiden behoorlijk liggen, als nu wordt toegestaan dat zoon midden in de nacht naar zijn vader verhuisd en verder contact met zijn moeder weigert. Jij hebt potverdorie jaren voor hem gezorgd, het minste wat jij verdient is om met respect behandeld te worden, zowel door zoon als door zijn vader, en de gang van zaken op dit moment is verre van respectvol.
Ik zou ophouden met verdrietig zijn, en eerst maar eens flink boos worden, zowel op je zoon als op zijn vader.
En ja, een 15-jarige mag bij zijn vader gaan wonen als hij dat wil. Maar dat kan dan gewoon in goed onderling overleg besproken en eventueel besloten worden. Jullie laten het als ouder beiden behoorlijk liggen, als nu wordt toegestaan dat zoon midden in de nacht naar zijn vader verhuisd en verder contact met zijn moeder weigert. Jij hebt potverdorie jaren voor hem gezorgd, het minste wat jij verdient is om met respect behandeld te worden, zowel door zoon als door zijn vader, en de gang van zaken op dit moment is verre van respectvol.
Ik zou ophouden met verdrietig zijn, en eerst maar eens flink boos worden, zowel op je zoon als op zijn vader.
woensdag 2 augustus 2017 om 14:22
Dit.-NummerZoveel- schreef: ↑02-08-2017 14:13Sorry hoor, maar ik vind het echt bizar dat een aangeschoten 15-jarige (!) midden in de nacht in een boze bui naar zijn vader kan vertrekken om daar vervolgens blijvend zijn intrek te nemen. Ik vind het verkeerd dat jij hem hebt gebracht, en ik vind het verkeerd dat zijn vader hem dat heeft toegestaan. Een tegendraadse aangeschoten puber maakt simpelweg niet de dienst uit. Als ouder is het je taak om dergelijk onaangepast gedrag juist te begrenzen.
En ja, een 15-jarige mag bij zijn vader gaan wonen als hij dat wil. Maar dat kan dan gewoon in goed onderling overleg besproken en eventueel besloten worden. Jullie laten het als ouder beiden behoorlijk liggen, als nu wordt toegestaan dat zoon midden in de nacht naar zijn vader verhuisd en verder contact met zijn moeder weigert. Jij hebt potverdorie jaren voor hem gezorgd, het minste wat jij verdient is om met respect behandeld te worden, zowel door zoon als door zijn vader, en de gang van zaken op dit moment is verre van respectvol.
Ik zou ophouden met verdrietig zijn, en eerst maar eens flink boos worden, zowel op je zoon als op zijn vader.
Hij mocht hem niet midden in de nacht bellen maar je brengt hem wel als een soort taxichauffeur naar zijn vader.
Ik had hem zijn roes laten uitslapen en ergens in volgende namiddag als hij goed nuchter was aangesproken.
woensdag 2 augustus 2017 om 14:33
Ik ben echt dondersbenieuwd waar je dat op baseert. Die knul is pas 15 en komt tegen 2 uur in de nacht met een stuk in zijn kraag thuis, en hij krijgt vervolgens alleen te horen dat zijn moeder dat niet zo leuk vindt. Dat had ik thuis echt niet hoeven flikken hoor!
woensdag 2 augustus 2017 om 14:34
@dumbledot
Vanaf de scheiding (10 jr geleden) heb ik co ouderschap voorgesteld, omdat ik vond dat pa net zoveel recht op zijn kids heeft als ik. Dit is toen door pa afgewezen, want hij werkte (ik ook) en kon niet kids doordeweeks erbij gebruiken. Prima, dan maar eens in de 2 weken een weekend en later is er een extra avond doordeweeks gekomen (vanuit mij) omdat ik goed contact met zowel de verlatende ouder belangrijk vind/vond.
Vanaf de scheiding (10 jr geleden) heb ik co ouderschap voorgesteld, omdat ik vond dat pa net zoveel recht op zijn kids heeft als ik. Dit is toen door pa afgewezen, want hij werkte (ik ook) en kon niet kids doordeweeks erbij gebruiken. Prima, dan maar eens in de 2 weken een weekend en later is er een extra avond doordeweeks gekomen (vanuit mij) omdat ik goed contact met zowel de verlatende ouder belangrijk vind/vond.
woensdag 2 augustus 2017 om 14:43
Ik bedoelde het iets anders; meer als in de zin, als jij (om wat voor reden dan ook) de ouder geweest was die het kind minder zag, en het kind dan bij jou wilde wonen na een tijd bij de ander, onder de noemer van "rust", hoe zou je dan met die vraag/behoefte omgaan? Welke vragen zou je stellen? Misschien dat je daar nog een handvat/hulpmiddel in kan vinden wat betreft de omgang met je zoon, in plaatst van dat de focus op je (begrijpelijke) verdriet ligt.Woman34 schreef: ↑02-08-2017 14:34@dumbledot
Vanaf de scheiding (10 jr geleden) heb ik co ouderschap voorgesteld, omdat ik vond dat pa net zoveel recht op zijn kids heeft als ik. Dit is toen door pa afgewezen, want hij werkte (ik ook) en kon niet kids doordeweeks erbij gebruiken. Prima, dan maar eens in de 2 weken een weekend en later is er een extra avond doordeweeks gekomen (vanuit mij) omdat ik goed contact met zowel de verlatende ouder belangrijk vind/vond.
woensdag 2 augustus 2017 om 14:54
@dumbledot
Natuurlijk is mijn dochter er ook nog.
Dat besef ik mij echt wel en ik probeer alles zo normaal mogelijk te houden voor haar, zij is immers ook al 12 en is ook niet gek.
Mijn kinderen weten dat ik hun nooit heb opgelegd dat ze niet bij hun pa mogen wonen, of extra tijd daar mogen doorbrengen. Integendeel zelfs, ik heb dus 10 jaar geleden co ouderschap voorgesteld.
Ook heb ik ex gevraagd waarom dit nu zo opeens aan de orde is gekomen. Hij heeft namelijk die zondagmorgen met onze zoon gepraat en hun zijn beide tot het besluit gekomen dat hij daar voor nu in ieder geval woont. Prima van mijn zijde, maar er wordt alleen door ex aangegeven:ja hij wil rust en je ziet vanzelf wel wanneer hij het er aan toe heeft om weer contact met jou op te nemen.
En wat ik moeilijk vind is dat er niet een iets mij voorgelegd kan worden waarom hij rust nodig heeft. Ik hoef niet op alles gelijk haarfijn uitleg, maar ik zou het toch niet meer dan normaal vinden dat er 'iets' aangegeven wordt. Ex weet meer info dan mij en die kan toch aangeven: joh, hij zit met dit of dat....we laten hem lekker even hier alles op orde krijgen en dan komt het wel weer.
Maar niks van dit alles, ex pakt geen telefoon op, en in het laatste berichtje wat ik naar mijn ex heb gestuurd en vroeg hoe het daar verder ging en of het co ouderschap nou nog wel aan de orde komt, kreeg ik terug: 'heb geen idee, zal een keuze van hem zijn. ik vind het prima als hij dat tzt wil, verder weet ik het echt niet.....'
En dit vind ik laf, ik heb als ouder zo goed als bij alles de vader overal bij willen betrekken en qua omgang met de kids niks moeilijk gedaan. Nu heeft ex zoon bij zich en laat mij in het ongewisse.
Natuurlijk is mijn dochter er ook nog.
Dat besef ik mij echt wel en ik probeer alles zo normaal mogelijk te houden voor haar, zij is immers ook al 12 en is ook niet gek.
Mijn kinderen weten dat ik hun nooit heb opgelegd dat ze niet bij hun pa mogen wonen, of extra tijd daar mogen doorbrengen. Integendeel zelfs, ik heb dus 10 jaar geleden co ouderschap voorgesteld.
Ook heb ik ex gevraagd waarom dit nu zo opeens aan de orde is gekomen. Hij heeft namelijk die zondagmorgen met onze zoon gepraat en hun zijn beide tot het besluit gekomen dat hij daar voor nu in ieder geval woont. Prima van mijn zijde, maar er wordt alleen door ex aangegeven:ja hij wil rust en je ziet vanzelf wel wanneer hij het er aan toe heeft om weer contact met jou op te nemen.
En wat ik moeilijk vind is dat er niet een iets mij voorgelegd kan worden waarom hij rust nodig heeft. Ik hoef niet op alles gelijk haarfijn uitleg, maar ik zou het toch niet meer dan normaal vinden dat er 'iets' aangegeven wordt. Ex weet meer info dan mij en die kan toch aangeven: joh, hij zit met dit of dat....we laten hem lekker even hier alles op orde krijgen en dan komt het wel weer.
Maar niks van dit alles, ex pakt geen telefoon op, en in het laatste berichtje wat ik naar mijn ex heb gestuurd en vroeg hoe het daar verder ging en of het co ouderschap nou nog wel aan de orde komt, kreeg ik terug: 'heb geen idee, zal een keuze van hem zijn. ik vind het prima als hij dat tzt wil, verder weet ik het echt niet.....'
En dit vind ik laf, ik heb als ouder zo goed als bij alles de vader overal bij willen betrekken en qua omgang met de kids niks moeilijk gedaan. Nu heeft ex zoon bij zich en laat mij in het ongewisse.
woensdag 2 augustus 2017 om 14:58
nogmaals @dumbledot
Ik had als ik in de rol van minst ziende ouder zat en zoon opeens thuis had, wel aangegeven dat er eerst gepraat moest worden, ook met de ouder die hij dan daar achter laat. Dan zou er op z'n minst het een en ander even uitgelegd kunnen worden, dat hij dit nu op dit moment even nodig heeft.
Ik zou niet zoals mijn ex alles accepteren en de andere ouder van alles vandaan houden.
Maar ja, dat kan ik nu makkelijk zeggen, maar ik vind nog altijd, met praten kom je het verst, ondanks dat daar niet iedereen het mee eens zou zijn.
Ik had als ik in de rol van minst ziende ouder zat en zoon opeens thuis had, wel aangegeven dat er eerst gepraat moest worden, ook met de ouder die hij dan daar achter laat. Dan zou er op z'n minst het een en ander even uitgelegd kunnen worden, dat hij dit nu op dit moment even nodig heeft.
Ik zou niet zoals mijn ex alles accepteren en de andere ouder van alles vandaan houden.
Maar ja, dat kan ik nu makkelijk zeggen, maar ik vind nog altijd, met praten kom je het verst, ondanks dat daar niet iedereen het mee eens zou zijn.
woensdag 2 augustus 2017 om 15:00
Misschien mis ik iets, maar ik zie in die reactie vooral een vader die zijn zoon serieus neemt, als een volwaardig persoon behandelt en hem de ruimte geeft om zelf na te denken over welke keuze hij wil maken. Zeker in een moeilijke situatie als deze (want dit zal ook gewoon moeilijk voor je zoon zijn) lijkt me dat eigenlijk de enige juiste instelling.Woman34 schreef: ↑02-08-2017 14:54in het laatste berichtje wat ik naar mijn ex heb gestuurd en vroeg hoe het daar verder ging en of het co ouderschap nou nog wel aan de orde komt, kreeg ik terug: 'heb geen idee, zal een keuze van hem zijn. ik vind het prima als hij dat tzt wil, verder weet ik het echt niet.....'
En dit vind ik laf, ik heb als ouder zo goed als bij alles de vader overal bij willen betrekken en qua omgang met de kids niks moeilijk gedaan. Nu heeft ex zoon bij zich en laat mij in het ongewisse.
woensdag 2 augustus 2017 om 15:02
Ben je verdrietig/boos omdat je ex toen geen co-ouderschap in zijn leven vond passen - en jij wel - terwijl hij jou ook nog eens verlaten heeft en hij nu de 'leukere' ouder lijkt?Woman34 schreef: ↑02-08-2017 14:34@dumbledot
Vanaf de scheiding (10 jr geleden) heb ik co ouderschap voorgesteld, omdat ik vond dat pa net zoveel recht op zijn kids heeft als ik. Dit is toen door pa afgewezen, want hij werkte (ik ook) en kon niet kids doordeweeks erbij gebruiken. Prima, dan maar eens in de 2 weken een weekend en later is er een extra avond doordeweeks gekomen (vanuit mij) omdat ik goed contact met zowel de verlatende ouder belangrijk vind/vond.
Everything you see I owe to spaghetti!
woensdag 2 augustus 2017 om 15:02
Helemaal eens!-NummerZoveel- schreef: ↑02-08-2017 14:13Sorry hoor, maar ik vind het echt bizar dat een aangeschoten 15-jarige (!) midden in de nacht in een boze bui naar zijn vader kan vertrekken om daar vervolgens blijvend zijn intrek te nemen. Ik vind het verkeerd dat jij hem hebt gebracht, en ik vind het verkeerd dat zijn vader hem dat heeft toegestaan. Een tegendraadse aangeschoten puber maakt simpelweg niet de dienst uit. Als ouder is het je taak om dergelijk onaangepast gedrag juist te begrenzen.
En ja, een 15-jarige mag bij zijn vader gaan wonen als hij dat wil. Maar dat kan dan gewoon in goed onderling overleg besproken en eventueel besloten worden. Jullie laten het als ouder beiden behoorlijk liggen, als nu wordt toegestaan dat zoon midden in de nacht naar zijn vader verhuisd en verder contact met zijn moeder weigert. Jij hebt potverdorie jaren voor hem gezorgd, het minste wat jij verdient is om met respect behandeld te worden, zowel door zoon als door zijn vader, en de gang van zaken op dit moment is verre van respectvol.
Ik zou ophouden met verdrietig zijn, en eerst maar eens flink boos worden, zowel op je zoon als op zijn vader.
woensdag 2 augustus 2017 om 15:05
Ik ga het nog eens proberen; welke vragen zou je je zoon dan stellen? Wat betreft zijn gevoel/gemoedstoestand/situatie/leven. Niet wat je zou eisen/verwachten tov de andere ouder.Woman34 schreef: ↑02-08-2017 14:58nogmaals @dumbledot
Ik had als ik in de rol van minst ziende ouder zat en zoon opeens thuis had, wel aangegeven dat er eerst gepraat moest worden, ook met de ouder die hij dan daar achter laat. Dan zou er op z'n minst het een en ander even uitgelegd kunnen worden, dat hij dit nu op dit moment even nodig heeft.
Ik zou niet zoals mijn ex alles accepteren en de andere ouder van alles vandaan houden.
Maar ja, dat kan ik nu makkelijk zeggen, maar ik vind nog altijd, met praten kom je het verst, ondanks dat daar niet iedereen het mee eens zou zijn.
Ik denk dat je in die vragen misschien nog wel antwoorden kan vinden. Met boos zijn op je ex (waar ik prima in kan komen) en zien wat je anders zou doen jn zijn schoenen vind je die antwoorden niet.
Maar iets anders, misschien kun je je zoon eventueel een brief schrijven. Met je vragen. Werkt beter dan via de app (geen stress van hij heeft wel gelezen maar reageert niet), en het geeft hem ook tijd om een antwoord te formuleren wat in een direct gesprek/vragenvuur lastiger gaat. Is iets waar je in de vakantie vast wel een middag even rustig voor kan gaan zitten.
woensdag 2 augustus 2017 om 15:25
Hoe moeilijk het ook is als je kind het huis danwel tijdelijk of voorgoed verlaat, het is nu gegaan zoals het is gegaan.
Je hebt hem die nacht gebracht omdat je niet wilde dat hij een uur ging fietsen
Zijn vader neemt hem op in huis omdat hij zijn zoon wil steunen
Iedereen is denk ik even 'van slag'. Je zoon neemt een beslissing, zelfstandig en ja, dat lijkt mij ook heel raar.
Dan ineens zijn/ doen ze volwassen. Dat lijkt me een rare gewaarwording voor elke ouder.
Jij wilt nu op een bepaalde manier je 'controle' terug
Zoon neemt zijn eigen 'controle'
en vader heeft nu misschien voor het eerst het gevoel dat hij zijn zoon echt kan helpen.
Het beste kun je het nu laten 'rusten' . Hij gaat je heus niet de rest van je leven negeren, ga nu geen contact afdwingen omdat je vind dat je ergens recht op hebt.
Geef hem wat hij nu nodig heeft ( rust) en als hij in ziet dat jij daartoe in staat bent, dan komt hij wel weer terug ( letterlijk, figuurlijk geen idee maar je snapt me)
Je hebt hem die nacht gebracht omdat je niet wilde dat hij een uur ging fietsen
Zijn vader neemt hem op in huis omdat hij zijn zoon wil steunen
Iedereen is denk ik even 'van slag'. Je zoon neemt een beslissing, zelfstandig en ja, dat lijkt mij ook heel raar.
Dan ineens zijn/ doen ze volwassen. Dat lijkt me een rare gewaarwording voor elke ouder.
Jij wilt nu op een bepaalde manier je 'controle' terug
Zoon neemt zijn eigen 'controle'
en vader heeft nu misschien voor het eerst het gevoel dat hij zijn zoon echt kan helpen.
Het beste kun je het nu laten 'rusten' . Hij gaat je heus niet de rest van je leven negeren, ga nu geen contact afdwingen omdat je vind dat je ergens recht op hebt.
Geef hem wat hij nu nodig heeft ( rust) en als hij in ziet dat jij daartoe in staat bent, dan komt hij wel weer terug ( letterlijk, figuurlijk geen idee maar je snapt me)
woensdag 2 augustus 2017 om 15:31
Helemaal mee eens!Het-groepje schreef: ↑02-08-2017 13:23Tjee wat lijkt me dit rot.
Wat mij dan opvalt is dat ex hem hiervoor de ruimte geeft.
Ik zou als elders wonende ex het niet goed vinden dat zoon zo met mensen omgaat.
Nu kan jij er ook weinig mee.
De reacties op de vakantie vind ik hier bijzonder.
Zo'n jongen moet toch ook leren dat je je moeder niet zo op het hart kan trappen
(dat gedrag van hem bij de diploma uitreiking is echt buiten proportie, schandalig en wat rot voor je to) en dan daarna doodleuk wel mee op vakantie, ja doei.
Eerst een gesprek en afspraken over hoe we de week doorkomen lijkt me dan wel op zijn plaats.
woensdag 2 augustus 2017 om 15:43
Ik ben het eens met degene die schreef dat je wellicht ook eens gewoon je boosheid zou kunnen gaan voelen. In mijn ogen is boosheid in deze heel terecht.
Wat betreft die vakantie: ik had hem hebben laten weten dat bij 'rust nemen' ook hoort dat hij daarom dus niet meegaat op vakantie.
Ik zou hem ook niet zomaar weer terug thuis laten komen, maar als voorwaarde stellen dat na zijn 'rust' hij eerst fatsoenlijk in gesprek gaat met jou. Dat hoort ook bij puberen: leren om volwassen te worden. Dan kun je, straks als je 18 bent, daadwerkelijk volwassen denken en je hopelijk ook zo gedragen.
Heel iets anders: het is natuurlijk mogelijk dat je zoon vindt dat hij het niet zo goed met jou kan vinden, zelfs als je zelf die indruk verder niet hebt. Het is niet anders. Het wemelt van de kinderen die hun ouders niet zo leuk vinden, ook zonder duidelijke aanleiding. Wel jammer, want het is natuurlijk ook fijn om het leuk te hebben met elkaar, maar dat het je kind is, biedt daar geen garantie op.
In jouw situatie vind ik de rol van vader zeer kwalijk, want onvolwassen en getuigend van weinig vermogen tot een wat breder denken.
Wat betreft die vakantie: ik had hem hebben laten weten dat bij 'rust nemen' ook hoort dat hij daarom dus niet meegaat op vakantie.
Ik zou hem ook niet zomaar weer terug thuis laten komen, maar als voorwaarde stellen dat na zijn 'rust' hij eerst fatsoenlijk in gesprek gaat met jou. Dat hoort ook bij puberen: leren om volwassen te worden. Dan kun je, straks als je 18 bent, daadwerkelijk volwassen denken en je hopelijk ook zo gedragen.
Heel iets anders: het is natuurlijk mogelijk dat je zoon vindt dat hij het niet zo goed met jou kan vinden, zelfs als je zelf die indruk verder niet hebt. Het is niet anders. Het wemelt van de kinderen die hun ouders niet zo leuk vinden, ook zonder duidelijke aanleiding. Wel jammer, want het is natuurlijk ook fijn om het leuk te hebben met elkaar, maar dat het je kind is, biedt daar geen garantie op.
In jouw situatie vind ik de rol van vader zeer kwalijk, want onvolwassen en getuigend van weinig vermogen tot een wat breder denken.
woensdag 2 augustus 2017 om 16:21
Dit is wel interessant en illustreert misschien precies waar het om gaat, ik vind het namelijk heel opvallend dat meerdere mensen jou aangeven dat ze het apart vinden hoe je met de vakantie bent omgegaan. Daar reageer je niet op, maar je zegt dat je niks kan bedenken waardoor dit zo is gelopen. Ik twijfel hierdoor wel aan je vermogen tot zelfreflectie.Woman34 schreef: ↑02-08-2017 12:55Ik ben zo wijs genoeg (gelukkig) dat ik ook naar mijzelf kijk en kijk naar wat ik fout heb gedaan. Maar er is niets wat ik kan bedenken waardoor dit zo is gelopen. Er zijn geen ruzies kort daarvoor voorgevallen of iets dergelijks. Alles ging zoals anders en was niet anders dan in een normaal standaard gezin naar mijn mening.
Ik vind het op zich niet een enorm gek verhaal. Goed dat je je zoon aanspreekt op te veel drinken en niet naar vader gaan om 2 uur 's nachts. Maar vervolgens ben jij degene die met hem in de auto zit en hem naar vader brengt! Je vraagt hem of hij meegaat op vakantie, zegt hij dat hij meegaat, krijgt hij een negatieve reactie daarover. Dit is echt heel onduidelijk, komt manipulatief over en getuigt niet van verantwoordelijkheid nemen voor jouw eigen gevoelens en behoeftes.
Verder klinkt je zoon puberaal en tsja als hij bij papa wil wonen en papa vindt het goed kan jij er wel heel moeilijk om gaan doen, maarja....je kan hem niet dwingen. Ik snap echt wel dat je je er rot over voelt, maar heb ook het idee dat je je behoeftes bij je kind uitbesteedt. Waarom zou hij niet bij zijn vader kunnen wonen, ik vind het niet zo gek voor een jongen van 15? Natuurlijk moet het niet zo zijn dat hij om de haverklap heen en weer verhuist, maar wellicht is het gewoon beter zo. Het is niet op een ideale manier gegaan en veel beter was natuurlijk als jij en je ex als ouders hier een duidelijk standpunt in had ingenomen, maar blijkbaar kan je ook niet op je ex rekenen hierin.
Ik zou je zoon die rust geven. Als hij het contact weer wil oppakken zou ik wel duidelijk zijn dat je eerst een goed gesprek wil over hoe zoon zich voelt enz. Dus eerst uitpraten wat er is gebeurd, dan verder. Jullie moeten immers nog wel afspreken hoe de omgang gaat zijn neem ik aan, ik zou niet accepteren dat zoon komt aanwaaien wanneer hij wil en de dienst gaat uitmaken. Ik snap echt dat je je gefrustreerd voelt en aan de kant gezet, maar heel veel kun je op dit moment denk ik niet doen. Zou je zoon toch even ruimte geven voor nu en je verdriet/frustratie/machteloosheid met een vriendin delen of zoiets.
woensdag 2 augustus 2017 om 16:22
Zoals zoon omgaat met de diploma-uitreiking vind ik eerlijk gezegd niet zo gek gezien het voorbeeld dat hij van zijn moeder krijgt m.b.t. die vakantie. Zij is de volwassene hier en zoals dit hier is geschreven vind ik niet dat ze zich zo opstelt. Als ze het niet oké vindt moet ze niet eerst vragen of hij meegaat op vakantie en als hij antwoord geeft dan die sneer geven. Dan moet ze vanaf het begin duidelijk zijn over wat ze wil. Ik snap dat die jongen daarna pissed was en, wellicht puberaal, dacht 'stik d'r in'. Ik denk dat de hele communicatie spaak loopt hier (vader laat het ook allemaal maar gebeuren) en die jongen leert het van zijn ouders, de verantwoordelijkheid ligt in eerste instantie bij hen.Het-groepje schreef: ↑02-08-2017 13:23Tjee wat lijkt me dit rot.
Wat mij dan opvalt is dat ex hem hiervoor de ruimte geeft.
Ik zou als elders wonende ex het niet goed vinden dat zoon zo met mensen omgaat.
Nu kan jij er ook weinig mee.
De reacties op de vakantie vind ik hier bijzonder.
Zo'n jongen moet toch ook leren dat je je moeder niet zo op het hart kan trappen
(dat gedrag van hem bij de diploma uitreiking is echt buiten proportie, schandalig en wat rot voor je to) en dan daarna doodleuk wel mee op vakantie, ja doei.
Eerst een gesprek en afspraken over hoe we de week doorkomen lijkt me dan wel op zijn plaats.
Wel jammer inderdaad dat ex TO niet contact om af te stemmen welk standpunt zij als ouders hierin gaan innemen. Dat zou wel beter zijn.
woensdag 2 augustus 2017 om 16:22
En evengoed is dit slechts tijdelijk en zit hij momenteel in een fase waarbij hij meer nood heeft aan een vaderfiguur en grijpt hij de gebeurtenis van vorig weekend aan om dit voor elkaar te krijgen zonder dat hij de typische jongensproblemen met zijn moeder hoeft te bespreken.Case-je schreef: ↑02-08-2017 15:43...
Heel iets anders: het is natuurlijk mogelijk dat je zoon vindt dat hij het niet zo goed met jou kan vinden, zelfs als je zelf die indruk verder niet hebt. Het is niet anders. Het wemelt van de kinderen die hun ouders niet zo leuk vinden, ook zonder duidelijke aanleiding. Wel jammer, want het is natuurlijk ook fijn om het leuk te hebben met elkaar, maar dat het je kind is, biedt daar geen garantie op.
In jouw situatie vind ik de rol van vader zeer kwalijk, want onvolwassen en getuigend van weinig vermogen tot een wat breder denken.
woensdag 2 augustus 2017 om 17:03
Je kunt een 15 jarige gewoon niet tegenhouden als hij niet wil luisteren. Dus iedereen die vind dat zij haar zoon van alles had moeten verbieden, tuurlijk, maar als hij niet luistert houdt het op.
Daarnaast zijn TO en haar ex dus niet gezamenlijk ouders. dat blijkt uit alles. Dus ex trekt hierin zonder overleg zijn eigen plan. Maar TO ook. In de OP staat zelfs dat TO co-ouderschap er 'wel voor over heeft' omdat ze zoon in deze situatie anders helemaal niet ziet. Dat klinkt niet alsof het na de eerste beslissing 10 jaar geleden nog een punt was waarover te praten viel.
Maar 10 jaar geleden was zoon pas 5, dat is een heel andere situatie.
Het zou, met de kennis van nu, slim geweest zijn om af en toe te kijken of de regeling nog paste. Nu heeft TO het er maar mee te doen.
Daarnaast zijn TO en haar ex dus niet gezamenlijk ouders. dat blijkt uit alles. Dus ex trekt hierin zonder overleg zijn eigen plan. Maar TO ook. In de OP staat zelfs dat TO co-ouderschap er 'wel voor over heeft' omdat ze zoon in deze situatie anders helemaal niet ziet. Dat klinkt niet alsof het na de eerste beslissing 10 jaar geleden nog een punt was waarover te praten viel.
Maar 10 jaar geleden was zoon pas 5, dat is een heel andere situatie.
Het zou, met de kennis van nu, slim geweest zijn om af en toe te kijken of de regeling nog paste. Nu heeft TO het er maar mee te doen.
Vroeger toen de zee nog schoon was en seks vies....
