Psyche
alle pijlers
Moedeloos na vertrek zoon
woensdag 2 augustus 2017 om 12:02
Hoi,
Misschien had dit topic ook onder kinderen gepast, maar heb wat zitten zoeken onder kinderen en kon niet een herkenbaar iets vinden en omdat dit mij psychisch iets doet plaats ik het hier.
Nu een maand geleden (ben 10 jaar bij vader van mijn kinderen weg, 8 1/2 jaar nieuwe lat-relatie, kids gaan eens per 2 weken weekend naar pa en doordeweeks een extra avond) is mijn zoon als donderslag bij heldere hemel bij pa gaan wonen.
Er is geen ruzie voorgevallen, hij was alleen die zaterdagavond te laat thuis waar ik hem op aangesproken heb. Niks geks aan denk ik, hij is 15, aan het puberen en doet soms alsof hij een jongeman van 20 is. Ook had hij een slokje teveel op en hij weet dat ik geen voorstander ben van alcohol. Die tijd komt voor hem nog wel. In overleg met mij mag hij hooguit op een feestje/verjaardag 2 biertjes drinken. Deze zaterdagavond had hij geen feestje o.i.d. maar hadden ze gewoon met wat jongelui bij iemand thuis gezeten.
Tijdens het aanspreken op zijn te laat thuis komen en dat hij naar mijn idee teveel had gedronken, reageerde hij wat nonchalant en gaf aan dat hij wel wist dat hij weer straf zou krijgen, bla bla bla. Dat hij anders wel op de fiets naar zijn pa ging. Aangegeven dat hij dat niet moest doen, het was al laat en dat hij maar beter naar bed kon. Heb niet 1 x keer mijn stem verheft of zo naar hem en ben heel rustig gebleven, omdat ik wist dat met een slokje teveel op van zijn kant er niet heel logisch meer nagedacht wordt en er anders misschien teveel dingen gezegd worden waar je later spijt van hebt.
Hem naar bed verwezen en dat we de volgende dag wel verder zouden praten. Boven aangekomen hoorde ik gerommel op zijn kamer en hoorde ik hem zeggen: papa, heeft de telefoon denk ik beneden liggen. Waar ik op uitmaakte dat hij zijn pa dus probeerde te bellen. Naar boven geroepen dat hij nu niet moest bellen, zijn vader zich rot zou schrikken dat er rond 2-en wordt gebeld. Hij bleef aangeven dat hij naar zijn pa ging, hij zijn tas klaar maakte en op de fiets die kant opging, want zijn pa begreep hem beter en die snapte hem.
Ik wou natuurlijk niet dat hij op de fiets die kant opging (klein uurtje fietsen) en ben beneden op hem gaan wachten. Hij inmiddels beneden aangekomen en schrok dat ik beneden zat want hij was in de veronderstelling dat ik op bed lag. Hij vroeg wat ik daar deed en ik gaf aan dat hij lekker naar bed moest gaan en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Nee, hij had besloten om de fiets te pakken en toch naar pa te gaan. Ik heb hem aangegeven dat ik hem wel wou brengen, ik het geen goed idee vond dat hij in deze toestand dat hele stuk ging fietsen. Daar was hij het niet gelijk mee eens, maar stemde op een gegeven moment toch mee in.
Zo zaten wij paar minuten later in de auto (hij wou niet naast mij zitten en had plaats genomen op de achterbank) onderweg naar zijn pa. Hij gaf aan dat hij bij zijn pa bleef wonen. Ik nog steeds inde veronderstelling dat dat de drank was dat hij deze uitspraken deed. Ook aangegeven, dat hij dit soort dingen niet moest zeggen en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Hij bleef zeggen: "Nee ik meen het, kom ik morgen ook mijn spullen halen".
Afgezet bij zijn pa en na een zo goed als slapeloze nacht zijn vader de volgende ochtend gebeld. Die nam niet op, appje gestuurd, dat hij mij even moest laten weten wanneer hij in de gelegenheid was om even te bellen. Hij las mijn berichtje wel, maar geen reactie. Uur later nogmaals berichtje gestuurd, met de vraag of ik kon bellen. Gelezen door hem maar weer geen reactie. Om half 12 die zondagochtend belt ex mij op. Ik hem het verhaal van die avond/nacht uitgelegd en mijn ex antwoordde met: "Ja, zo vertelde hij het ook". Waarop ex verder ging: "hij wil hier graag wonen, ik ook, maar dan definitief". Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Daar zat ik met mijn bek vol tanden. Ex gaf aan dat mijn zoon die middag zijn spullen op wilde halen en dat ze rond half 2 er zouden zijn. Ik heb er mee ingestemd, want ja, kon ik het tegenhouden? Nee. Nog steeds denkend, dat dit een puberale actie is en hopelijk enkele dagen later het hele gebeuren een heel andere wending weer heeft genomen.
Zoon is die middag geweest al zijn spullen halen, ik was zo emotioneel, kon niet stoppen met huilen omdat ik mij van geen kwaad bewust ben. Zoon gaf aan dat hij rust moest en dat dit nu het beste was voor hem, zijn vader, mij en mijn vriend. Oke, als hij dit nodig is dan doen we dat. Hem nog wel gevraagd wat er dan is, waar hij rust voor moet. Dat kon hij mij niet benoemen. Ik was helemaal verdoofd van alles en heb het allemaal op mij af laten komen. Hij gaf zelfs de huissleutel aan mij, die was hij toch eerst niet nodig. Ik nog aangegeven dat hij toch nog wel eens een weekend bij mij komt.......nee, op dat moment zei hij: ik moet rust ma.
Hij is met zijn pa meegegaan en ik heb nog uren en uren zitten te huilen, niet wetende wat ik moest doen. Of moest ik juist niks doen. Die dagen erna heb ik af en toe voorzichtig wel een appje naar mijn zoon gestuurd om te vragen hoe het ging. Kreeg dan ook wel berichtjes terug maar ook duidelijk dat hij rust wou en ik hem geen berichtjes meer moest sturen. Oke, dan maar niks meer sturen. Inmiddels toen bijna een week verder en de vakantie staat voor de deur (we hadden nog niks geboekt) kwam bij mij de vraag naar boven: komt hij in de vakantie nu wel gewoon bij mij dan? Hem dit toen gevraagd en kreeg ik terug: weet ik niet en dat hij rust wou. Even later stuurt zijn pa mij, dat zoon wel co ouderschap wou en mijn ex ook wel en of ik daar ook over na wou denken. Wil mijn zoon dit, dan heb ik dit er echt wel voor over om tot dit over te gaan, want ik was hem nu min of meer volledig kwijt. Aangegeven dat we beter (zoon, ex en ik) de week erop even met elkaar konden gaan zitten en praten. Vond ex prima. Toen ik ex volgende dag vroeg of hij de volgende dag 's avonds kon praten, kreeg ik opeens terug dat het nog lang niet nodig was om erover te praten, dat zoon rust moest en dat het met de tijd wel kwam. Ik snapte er niks meer van.
Paar daagjes alles maar laten rusten, begon zelf min of meer labiel te worden van alles. Zoon gestuurd of hij al wist of hij meeging op vakantie, omdat wij het boeken van een vakantie niet steeds konden uitstellen. Even later stuurt hij mij: ik ga wel mee. Ik teruggestuurd dat ik het enigszins toch een beetje vreemd vond, dat hij volledige rust van mij wil, maar dan wel weet dat hij meegaat op een 8-daagse vakantie naar het buitenland. (dit was al bekend, we wisten alleen nog niet waar naartoe....Spanje, Griekenland, etc.) Daarop reageerde hij van: laat maar, ik ga niet meer mee en dat ik hem niks meer hoefde te sturen en dat hij de hele vakantie niks meer van mij wou horen.
Tussentijds heeft mijn zoon zijn diploma-uitreiking gehad, geslaagd voor het vmbo. Ik ben met dochter daar naartoe gegaan, maar ben toen wij als ouders met mentor en leerlingen naar klas moesten lopen door mijn zoon geweigerd. Hij had aan ex medegedeeld, dat als ik daar zou blijven hij de klas niet in kwam. Om de goede vrede te bewaren ben ik maar weggegaan en dochter is ook meegegaan, zij had gezien de situatie geen zin om nog wel te blijven. Toen huilend en vol woede en frustratie teruggereden naar huis.
Ik voel mij zo machteloos, ik kan niks doen, het is immers geen klein jochie meer die ik bij wijze van in de auto kan zetten en mee kan nemen naar huis. Ik weet dat hij ook zelf mag weten bij wie hij woont en dat hij aan mag geven dat hij co ouderschap wil, maar nu wordt alle contact richting mij verbroken. Mijn ex wil mij telefonisch niet te woord staan voor info. Had ex gevraagd of hij mij wekelijks op de hoogte wou houden, dat wou hij natuurlijk wel. Tot op heden nog niks van ex gehoord betreffende zoon.
Ik sta zo machteloos en kan niks. Door anderen uit omgeving wordt gezegd: joh, paar weken dan is hij er wel weer, komt hij wel terug. Maar ik ben zo bang dat hij helemaal niet terugkomt. Iedereen wil mij natuurlijk moed in praten en dat waardeer ik ook, maar ik zie het zo somber in. Helemaal omdat er mij niks bekend is over het opeens kiezen voor wonen bij zijn pa en dan alle contact verbreken. Vind dat mijn ex ook als taak heeft, om mij op de hoogte te houden van alles, of zie ik dit verkeerd?
Kijk, als ik bijvoorbeeld mijn zoon die avond de deur had gewezen, of een pak rammel had gegeven(doe ik nooit), dan zou ik mij kunnen voorstellen dat hij er voor koos om naar pa te gaan. Maar er is geen ruzie niks voorgevallen. Ook die dagen ervoor niet. Ik ben mij van geen kwaad bewust. Maar dit voelt zo rot, machteloos, kloten, buitengesloten.
En ik wil niks liever, dat als mijn zoon met iets zit, hem helpen, eventueel met een doorverwijzing naar een of andere instantie. Maar ik ben nu van alles verbannen. Er is geen dag meer dat ik mij fijn voel. Alsof ik op de automatische piloot leef.
Ik geef hem nu zijn rust en accepteer zijn keus om de hele vakantie niks meer van mij te horen (duurt nog tot begin september) maar wil zo graag wel wat van mij laten horen, dat ik hem mis en hem wil helpen, maar om mijn eigen glazen niet in te gooien moet ik dit natuurlijk niet doen.
Ik weet, het is een heel lang verhaal, maar moest het even kwijt. En hoop tips te krijgen waar ik misschien wat mee kan.
Bedankt voor het lezen!
Misschien had dit topic ook onder kinderen gepast, maar heb wat zitten zoeken onder kinderen en kon niet een herkenbaar iets vinden en omdat dit mij psychisch iets doet plaats ik het hier.
Nu een maand geleden (ben 10 jaar bij vader van mijn kinderen weg, 8 1/2 jaar nieuwe lat-relatie, kids gaan eens per 2 weken weekend naar pa en doordeweeks een extra avond) is mijn zoon als donderslag bij heldere hemel bij pa gaan wonen.
Er is geen ruzie voorgevallen, hij was alleen die zaterdagavond te laat thuis waar ik hem op aangesproken heb. Niks geks aan denk ik, hij is 15, aan het puberen en doet soms alsof hij een jongeman van 20 is. Ook had hij een slokje teveel op en hij weet dat ik geen voorstander ben van alcohol. Die tijd komt voor hem nog wel. In overleg met mij mag hij hooguit op een feestje/verjaardag 2 biertjes drinken. Deze zaterdagavond had hij geen feestje o.i.d. maar hadden ze gewoon met wat jongelui bij iemand thuis gezeten.
Tijdens het aanspreken op zijn te laat thuis komen en dat hij naar mijn idee teveel had gedronken, reageerde hij wat nonchalant en gaf aan dat hij wel wist dat hij weer straf zou krijgen, bla bla bla. Dat hij anders wel op de fiets naar zijn pa ging. Aangegeven dat hij dat niet moest doen, het was al laat en dat hij maar beter naar bed kon. Heb niet 1 x keer mijn stem verheft of zo naar hem en ben heel rustig gebleven, omdat ik wist dat met een slokje teveel op van zijn kant er niet heel logisch meer nagedacht wordt en er anders misschien teveel dingen gezegd worden waar je later spijt van hebt.
Hem naar bed verwezen en dat we de volgende dag wel verder zouden praten. Boven aangekomen hoorde ik gerommel op zijn kamer en hoorde ik hem zeggen: papa, heeft de telefoon denk ik beneden liggen. Waar ik op uitmaakte dat hij zijn pa dus probeerde te bellen. Naar boven geroepen dat hij nu niet moest bellen, zijn vader zich rot zou schrikken dat er rond 2-en wordt gebeld. Hij bleef aangeven dat hij naar zijn pa ging, hij zijn tas klaar maakte en op de fiets die kant opging, want zijn pa begreep hem beter en die snapte hem.
Ik wou natuurlijk niet dat hij op de fiets die kant opging (klein uurtje fietsen) en ben beneden op hem gaan wachten. Hij inmiddels beneden aangekomen en schrok dat ik beneden zat want hij was in de veronderstelling dat ik op bed lag. Hij vroeg wat ik daar deed en ik gaf aan dat hij lekker naar bed moest gaan en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Nee, hij had besloten om de fiets te pakken en toch naar pa te gaan. Ik heb hem aangegeven dat ik hem wel wou brengen, ik het geen goed idee vond dat hij in deze toestand dat hele stuk ging fietsen. Daar was hij het niet gelijk mee eens, maar stemde op een gegeven moment toch mee in.
Zo zaten wij paar minuten later in de auto (hij wou niet naast mij zitten en had plaats genomen op de achterbank) onderweg naar zijn pa. Hij gaf aan dat hij bij zijn pa bleef wonen. Ik nog steeds inde veronderstelling dat dat de drank was dat hij deze uitspraken deed. Ook aangegeven, dat hij dit soort dingen niet moest zeggen en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Hij bleef zeggen: "Nee ik meen het, kom ik morgen ook mijn spullen halen".
Afgezet bij zijn pa en na een zo goed als slapeloze nacht zijn vader de volgende ochtend gebeld. Die nam niet op, appje gestuurd, dat hij mij even moest laten weten wanneer hij in de gelegenheid was om even te bellen. Hij las mijn berichtje wel, maar geen reactie. Uur later nogmaals berichtje gestuurd, met de vraag of ik kon bellen. Gelezen door hem maar weer geen reactie. Om half 12 die zondagochtend belt ex mij op. Ik hem het verhaal van die avond/nacht uitgelegd en mijn ex antwoordde met: "Ja, zo vertelde hij het ook". Waarop ex verder ging: "hij wil hier graag wonen, ik ook, maar dan definitief". Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Daar zat ik met mijn bek vol tanden. Ex gaf aan dat mijn zoon die middag zijn spullen op wilde halen en dat ze rond half 2 er zouden zijn. Ik heb er mee ingestemd, want ja, kon ik het tegenhouden? Nee. Nog steeds denkend, dat dit een puberale actie is en hopelijk enkele dagen later het hele gebeuren een heel andere wending weer heeft genomen.
Zoon is die middag geweest al zijn spullen halen, ik was zo emotioneel, kon niet stoppen met huilen omdat ik mij van geen kwaad bewust ben. Zoon gaf aan dat hij rust moest en dat dit nu het beste was voor hem, zijn vader, mij en mijn vriend. Oke, als hij dit nodig is dan doen we dat. Hem nog wel gevraagd wat er dan is, waar hij rust voor moet. Dat kon hij mij niet benoemen. Ik was helemaal verdoofd van alles en heb het allemaal op mij af laten komen. Hij gaf zelfs de huissleutel aan mij, die was hij toch eerst niet nodig. Ik nog aangegeven dat hij toch nog wel eens een weekend bij mij komt.......nee, op dat moment zei hij: ik moet rust ma.
Hij is met zijn pa meegegaan en ik heb nog uren en uren zitten te huilen, niet wetende wat ik moest doen. Of moest ik juist niks doen. Die dagen erna heb ik af en toe voorzichtig wel een appje naar mijn zoon gestuurd om te vragen hoe het ging. Kreeg dan ook wel berichtjes terug maar ook duidelijk dat hij rust wou en ik hem geen berichtjes meer moest sturen. Oke, dan maar niks meer sturen. Inmiddels toen bijna een week verder en de vakantie staat voor de deur (we hadden nog niks geboekt) kwam bij mij de vraag naar boven: komt hij in de vakantie nu wel gewoon bij mij dan? Hem dit toen gevraagd en kreeg ik terug: weet ik niet en dat hij rust wou. Even later stuurt zijn pa mij, dat zoon wel co ouderschap wou en mijn ex ook wel en of ik daar ook over na wou denken. Wil mijn zoon dit, dan heb ik dit er echt wel voor over om tot dit over te gaan, want ik was hem nu min of meer volledig kwijt. Aangegeven dat we beter (zoon, ex en ik) de week erop even met elkaar konden gaan zitten en praten. Vond ex prima. Toen ik ex volgende dag vroeg of hij de volgende dag 's avonds kon praten, kreeg ik opeens terug dat het nog lang niet nodig was om erover te praten, dat zoon rust moest en dat het met de tijd wel kwam. Ik snapte er niks meer van.
Paar daagjes alles maar laten rusten, begon zelf min of meer labiel te worden van alles. Zoon gestuurd of hij al wist of hij meeging op vakantie, omdat wij het boeken van een vakantie niet steeds konden uitstellen. Even later stuurt hij mij: ik ga wel mee. Ik teruggestuurd dat ik het enigszins toch een beetje vreemd vond, dat hij volledige rust van mij wil, maar dan wel weet dat hij meegaat op een 8-daagse vakantie naar het buitenland. (dit was al bekend, we wisten alleen nog niet waar naartoe....Spanje, Griekenland, etc.) Daarop reageerde hij van: laat maar, ik ga niet meer mee en dat ik hem niks meer hoefde te sturen en dat hij de hele vakantie niks meer van mij wou horen.
Tussentijds heeft mijn zoon zijn diploma-uitreiking gehad, geslaagd voor het vmbo. Ik ben met dochter daar naartoe gegaan, maar ben toen wij als ouders met mentor en leerlingen naar klas moesten lopen door mijn zoon geweigerd. Hij had aan ex medegedeeld, dat als ik daar zou blijven hij de klas niet in kwam. Om de goede vrede te bewaren ben ik maar weggegaan en dochter is ook meegegaan, zij had gezien de situatie geen zin om nog wel te blijven. Toen huilend en vol woede en frustratie teruggereden naar huis.
Ik voel mij zo machteloos, ik kan niks doen, het is immers geen klein jochie meer die ik bij wijze van in de auto kan zetten en mee kan nemen naar huis. Ik weet dat hij ook zelf mag weten bij wie hij woont en dat hij aan mag geven dat hij co ouderschap wil, maar nu wordt alle contact richting mij verbroken. Mijn ex wil mij telefonisch niet te woord staan voor info. Had ex gevraagd of hij mij wekelijks op de hoogte wou houden, dat wou hij natuurlijk wel. Tot op heden nog niks van ex gehoord betreffende zoon.
Ik sta zo machteloos en kan niks. Door anderen uit omgeving wordt gezegd: joh, paar weken dan is hij er wel weer, komt hij wel terug. Maar ik ben zo bang dat hij helemaal niet terugkomt. Iedereen wil mij natuurlijk moed in praten en dat waardeer ik ook, maar ik zie het zo somber in. Helemaal omdat er mij niks bekend is over het opeens kiezen voor wonen bij zijn pa en dan alle contact verbreken. Vind dat mijn ex ook als taak heeft, om mij op de hoogte te houden van alles, of zie ik dit verkeerd?
Kijk, als ik bijvoorbeeld mijn zoon die avond de deur had gewezen, of een pak rammel had gegeven(doe ik nooit), dan zou ik mij kunnen voorstellen dat hij er voor koos om naar pa te gaan. Maar er is geen ruzie niks voorgevallen. Ook die dagen ervoor niet. Ik ben mij van geen kwaad bewust. Maar dit voelt zo rot, machteloos, kloten, buitengesloten.
En ik wil niks liever, dat als mijn zoon met iets zit, hem helpen, eventueel met een doorverwijzing naar een of andere instantie. Maar ik ben nu van alles verbannen. Er is geen dag meer dat ik mij fijn voel. Alsof ik op de automatische piloot leef.
Ik geef hem nu zijn rust en accepteer zijn keus om de hele vakantie niks meer van mij te horen (duurt nog tot begin september) maar wil zo graag wel wat van mij laten horen, dat ik hem mis en hem wil helpen, maar om mijn eigen glazen niet in te gooien moet ik dit natuurlijk niet doen.
Ik weet, het is een heel lang verhaal, maar moest het even kwijt. En hoop tips te krijgen waar ik misschien wat mee kan.
Bedankt voor het lezen!
woensdag 2 augustus 2017 om 17:15
@kea-alpine
Wat betreft mijn 'sneer' op de vakantie: ik zie het niet zozeer als sneer. Hij wil volledige rust van mij, geen berichtjes niks. Prima daar heb ik mee te dealen dan. Toch...de vakantieperiode breekt aan. Wat ga ik doen? Hem volledig met rust laten en geen rekening met hem houden met het boeken van een vakantie? Of toch vragen wat zijn bedoeling is. Dat laatste gedaan. Dan wordt er gewoon doodleuk gezegd, dat hij wel meegaat op vakantie. Maar praten oid is er niet bij. Mijn reactie dat ik dan aangeef: 'wel raar, je wil vanaf mijn kant niks meer van mij horen, maar je weet wel dat je mee wil op vakantie'. Dit komt op mij dan over als: nu even lekker niks van haar horen, wel lekker 8/10 daagjes mee op zonvakantie. En ik had inderdaad anders terug moeten reageren, misschien meer in de trant van: mooi, we spreken elkaar voor die tijd nog wel even. Maar dit heb ik helaas niet terug gestuurd en dit was mijn eerste reactie op dat moment.
Wat betreft mijn 'sneer' op de vakantie: ik zie het niet zozeer als sneer. Hij wil volledige rust van mij, geen berichtjes niks. Prima daar heb ik mee te dealen dan. Toch...de vakantieperiode breekt aan. Wat ga ik doen? Hem volledig met rust laten en geen rekening met hem houden met het boeken van een vakantie? Of toch vragen wat zijn bedoeling is. Dat laatste gedaan. Dan wordt er gewoon doodleuk gezegd, dat hij wel meegaat op vakantie. Maar praten oid is er niet bij. Mijn reactie dat ik dan aangeef: 'wel raar, je wil vanaf mijn kant niks meer van mij horen, maar je weet wel dat je mee wil op vakantie'. Dit komt op mij dan over als: nu even lekker niks van haar horen, wel lekker 8/10 daagjes mee op zonvakantie. En ik had inderdaad anders terug moeten reageren, misschien meer in de trant van: mooi, we spreken elkaar voor die tijd nog wel even. Maar dit heb ik helaas niet terug gestuurd en dit was mijn eerste reactie op dat moment.
anoniem_224675 wijzigde dit bericht op 02-08-2017 17:16
Reden: onvolledig
Reden: onvolledig
0.79% gewijzigd
woensdag 2 augustus 2017 om 17:18
hoe het allemaal op jou overkomt gaat over jou. Hoe je zoon het bedoelt vraag je je niet af.Woman34 schreef: ↑02-08-2017 17:15@kea-alpine
Wat betreft mijn 'sneer' op de vakantie: ik zie het niet zozeer als sneer. Hij wil volledige rust van mij, geen berichtjes niks. Prima daar heb ik mee te dealen dan. Toch...de vakantieperiode breekt aan. Wat ga ik doen? Hem volledig met rust laten en geen rekening met hem houden met het boeken van een vakantie? Of toch vragen wat zijn bedoeling is. Dat laatste gedaan. Dan wordt er gewoon doodleuk gezegd, dat hij wel meegaat op vakantie. Maar praten oid is er niet bij. Mijn reactie dat ik dan aangeef: 'wel raar, je wil vanaf mijn kant niks meer van mij horen, maar je weet wel dat je mee wil op vakantie'. Dit komt op mij dan over als: nu even lekker niks van haar horen, wel lekker 8/10 daagjes mee op zonvakantie. En ik had inderdaad anders terug moeten reageren, misschien meer in de trant van: mooi, we spreken elkaar voor die tijd nog wel even. Maar dit heb ik helaas niet terug gestuurd en dit was mijn eerste reactie op dat moment.
woensdag 2 augustus 2017 om 17:21
Ik ben het echt zo niet eens met dat gehak op to vanwege die reactie op de vakantie.
Het is toch heel normaal dat ze dat heeft gezegd, het is ook de vakantie voor to en dochter.
Of mag hij ook eisen dat to hem elke ochtend zwijgend 50 euro geeft en verder net doet of de jongen lucht is, of hoe had deze vakantie eruit moeten zien?
Het is toch heel normaal dat ze dat heeft gezegd, het is ook de vakantie voor to en dochter.
Of mag hij ook eisen dat to hem elke ochtend zwijgend 50 euro geeft en verder net doet of de jongen lucht is, of hoe had deze vakantie eruit moeten zien?
woensdag 2 augustus 2017 om 17:25
ik snap jouw zoon.
zelf ben ik alleenstaand met een zoon en een dochter.
mijn zoon klaagt af en toe ook over dat, ahum, vrouwengezeik.
en dan zegt hij dat ik gelukkig nog meeval, in vergelijking met andere moeders, ik laat hem tenminste met rust als hij daar behoefte aan heeft.
maar ik snap jou ook heel goed.
zelf ben ik alleenstaand met een zoon en een dochter.
mijn zoon klaagt af en toe ook over dat, ahum, vrouwengezeik.
en dan zegt hij dat ik gelukkig nog meeval, in vergelijking met andere moeders, ik laat hem tenminste met rust als hij daar behoefte aan heeft.
maar ik snap jou ook heel goed.
wij slapen nooit.
woensdag 2 augustus 2017 om 17:37
@valentinemaria
Met rust laten doe ik nu ook, het is alleen de manier waarop het is gegaan. Met een slokje teveel op wil hij naar pa, met mijn goede bedoelingen daar heen gebracht omdat ik geen zin had in ongelukken onderweg, en de volgende dag ijskoud worden opgebeld dat hij gaat wonen bij pa maar dan definitief. Nog geen week later moet er over co ouderschap nagedacht worden, wanneer ik daar mee instem maar dan wel even om de tafel wil en ex daar eerst ook mee eens is vervolgens te horen krijgen: hoeft nog niet over gepraat te worden, is nog lang niet aan de orde.
Jij geeft aan dat je je zoon met rust laat als hij daar behoefte aan heeft.
Dit had ik ook gelijk kunnen doen, als dit normaal naar mij gecommuniceerd was.
Met rust laten doe ik nu ook, het is alleen de manier waarop het is gegaan. Met een slokje teveel op wil hij naar pa, met mijn goede bedoelingen daar heen gebracht omdat ik geen zin had in ongelukken onderweg, en de volgende dag ijskoud worden opgebeld dat hij gaat wonen bij pa maar dan definitief. Nog geen week later moet er over co ouderschap nagedacht worden, wanneer ik daar mee instem maar dan wel even om de tafel wil en ex daar eerst ook mee eens is vervolgens te horen krijgen: hoeft nog niet over gepraat te worden, is nog lang niet aan de orde.
Jij geeft aan dat je je zoon met rust laat als hij daar behoefte aan heeft.
Dit had ik ook gelijk kunnen doen, als dit normaal naar mij gecommuniceerd was.
woensdag 2 augustus 2017 om 17:46
jij bent nu boos omdat zijn manier van communiceren niet de jouwe is.Woman34 schreef: ↑02-08-2017 17:37@valentinemaria
Met rust laten doe ik nu ook, het is alleen de manier waarop het is gegaan. Met een slokje teveel op wil hij naar pa, met mijn goede bedoelingen daar heen gebracht omdat ik geen zin had in ongelukken onderweg, en de volgende dag ijskoud worden opgebeld dat hij gaat wonen bij pa maar dan definitief. Nog geen week later moet er over co ouderschap nagedacht worden, wanneer ik daar mee instem maar dan wel even om de tafel wil en ex daar eerst ook mee eens is vervolgens te horen krijgen: hoeft nog niet over gepraat te worden, is nog lang niet aan de orde.
Jij geeft aan dat je je zoon met rust laat als hij daar behoefte aan heeft.
Dit had ik ook gelijk kunnen doen, als dit normaal naar mij gecommuniceerd was.
ik vind het trouwens hartstikke goed dat je hem naar zijn vader gebracht hebt.
en ik snap ook dat je boos bent over dat steeds veranderende afspraken gedoe.
volgens mij moet je dat maar even loslaten, je zoon is vast in goeie handen bij zijn vader.
wij slapen nooit.
woensdag 2 augustus 2017 om 17:56
Jij bent degene die hem meevraagt, maar blijkbaar mag hij geen ja zeggen. Ik vind dit voor een volwassen vrouw behoorlijk kinderachtig eigenlijk. Bovendien app je hem, wat niet echt een communicatiemethode is die uitnodigt tot een gesprek. Ik vind dit heel vervelend voor jou, maar dit is op zijn netjest gezegd niet zo heel erg handig. Als je dit een normale manier van communiceren vind (wat blijkbaar zo is, want je verdedigt het hier) kan ik me eigenlijk best voorstellen dat een zoon in de pubertijd daar niet zoveel trek in heeft.
woensdag 2 augustus 2017 om 18:25
Nee nee nee. Dat had je helemaal niet moeten sturen. Wat wil je? Je zoon terug in je leven of je gelijk halen? Je jaagt hem weg zo.Woman34 schreef: ↑02-08-2017 17:15@kea-alpine
Wat betreft mijn 'sneer' op de vakantie: ik zie het niet zozeer als sneer. Hij wil volledige rust van mij, geen berichtjes niks. Prima daar heb ik mee te dealen dan. Toch...de vakantieperiode breekt aan. Wat ga ik doen? Hem volledig met rust laten en geen rekening met hem houden met het boeken van een vakantie? Of toch vragen wat zijn bedoeling is. Dat laatste gedaan. Dan wordt er gewoon doodleuk gezegd, dat hij wel meegaat op vakantie. Maar praten oid is er niet bij. Mijn reactie dat ik dan aangeef: 'wel raar, je wil vanaf mijn kant niks meer van mij horen, maar je weet wel dat je mee wil op vakantie'. Dit komt op mij dan over als: nu even lekker niks van haar horen, wel lekker 8/10 daagjes mee op zonvakantie. En ik had inderdaad anders terug moeten reageren, misschien meer in de trant van: mooi, we spreken elkaar voor die tijd nog wel even. Maar dit heb ik helaas niet terug gestuurd en dit was mijn eerste reactie op dat moment.
Je had de handreiking gewoon moeten accepteren.
Ik zou mijn excuses aanbieden en de vakantie nog een keer aanbieden. En deze keer zonder onderliggende bijbedoelingen.
Reik niet naar de hemel - maar haal hem naar je toe, Karin Bloemen.
woensdag 2 augustus 2017 om 18:32
Of email. Daarmee geef je elkaar ook wat meer ruimte/tijd om te antwoorden en denk je je ook minder "gek" om blauwe vinkjes, wanneer iemand online is/was en verkleint de kans op impulsieve/emotionele (te) snelle reacties.
woensdag 2 augustus 2017 om 18:35
Dat was ook niet bedoelt als verwijt, maar via app voer je gewoon niet zulke gesprekken (tenminste de meeste mensen die ik ken niet) en dus kan je het hem denk ik ook niet kwalijk nemen als hij dat niet doet. Ik snap heel goed dat je in ieder geval een paar dingen wilt bespreken als hij toch mee wil op vakantie, maar misschien moet je hem daar dan ook gewoon even de ruimte voor geven. Vooral omdat hij al had aangegeven dat hij rust nodig had.
Ergens ander in dit topic zeg je 'met praten kom je toch het verst' en in principe ben ik het daar mee eens, als je met praten communiceren. Het is natuurlijk moeilijk om een oordeel te vellen op basis van een paar posts, maar zo tussen de regels door krijg ik een beetje een beeld van iemand die wel wil praten, maar niet wil luisteren. Ik bedoel: hoe kan je nu in hemelsnaam zeggen dat er niets speelt als je zoon plotseling bij je ex gaat wonen? Het feit dat hij dat doet betekent toch dat er in ieder geval voor je zoon iets speelt?
Uit je posts schijn je er vooral mee bezig te zijn hoe ongelooflijk vervelend dit voor jou is. En (als moeder zijnde) snap ik ook heel goed hoe ongelooflijk kut dat voor jou is, maar de reden dat hij weg ging en dat dit vervelend voor jou is zijn twee aparte dingen. Als je dat eerste op wilt lossen zul je toch vooral naar je zoon moeten luisteren en je misschien een beetje over je eigen vervelende gevoelens heen zetten. Het kan overigens prima zo zijn dat je zoon totaal onredelijke redenen heeft om bij je weg te gaan, maar blijkbaar zijn dat gewoon wel dingen waar hij mee zit.
Ergens ander in dit topic zeg je 'met praten kom je toch het verst' en in principe ben ik het daar mee eens, als je met praten communiceren. Het is natuurlijk moeilijk om een oordeel te vellen op basis van een paar posts, maar zo tussen de regels door krijg ik een beetje een beeld van iemand die wel wil praten, maar niet wil luisteren. Ik bedoel: hoe kan je nu in hemelsnaam zeggen dat er niets speelt als je zoon plotseling bij je ex gaat wonen? Het feit dat hij dat doet betekent toch dat er in ieder geval voor je zoon iets speelt?
Uit je posts schijn je er vooral mee bezig te zijn hoe ongelooflijk vervelend dit voor jou is. En (als moeder zijnde) snap ik ook heel goed hoe ongelooflijk kut dat voor jou is, maar de reden dat hij weg ging en dat dit vervelend voor jou is zijn twee aparte dingen. Als je dat eerste op wilt lossen zul je toch vooral naar je zoon moeten luisteren en je misschien een beetje over je eigen vervelende gevoelens heen zetten. Het kan overigens prima zo zijn dat je zoon totaal onredelijke redenen heeft om bij je weg te gaan, maar blijkbaar zijn dat gewoon wel dingen waar hij mee zit.
woensdag 2 augustus 2017 om 18:54
To, ik snap echt niet dat je hier nog op reageert. Waarom je je verdedigt.
Beter ga je gewoon achter je gevoel staan want die heeft het in dit geval echt niet zo verkeerd.
Zoon wil echt geen afstand omdat jij een verkeerd Appje stuurt of een keer iets verkeerds zegt.
Hij speelt de boel uit en krijgt daar alle gelegenheid voor.
Een 15 jarige moet dit soort besluiten helemaal niet nemen. Die kan de gevolgen niet overzien.Onveilige situatie. Maar goed je ex vindt dit wel leuk zo of is ook kortzichtig. Maar goed hij heeft uiteindelijk zijn eigen kind ermee.
Hoe doen ouders dat die niet gescheiden zijn. Hebben we vroeger toch allemaal weleens gedaan. Willen weglopen.
Zeggen we dan ook opvoeden is loslaten?
Aantrekken is afstoten?
Of gelden dan ineens andere regels.
Zeg het maar.
Beter ga je gewoon achter je gevoel staan want die heeft het in dit geval echt niet zo verkeerd.
Zoon wil echt geen afstand omdat jij een verkeerd Appje stuurt of een keer iets verkeerds zegt.
Hij speelt de boel uit en krijgt daar alle gelegenheid voor.
Een 15 jarige moet dit soort besluiten helemaal niet nemen. Die kan de gevolgen niet overzien.Onveilige situatie. Maar goed je ex vindt dit wel leuk zo of is ook kortzichtig. Maar goed hij heeft uiteindelijk zijn eigen kind ermee.
Hoe doen ouders dat die niet gescheiden zijn. Hebben we vroeger toch allemaal weleens gedaan. Willen weglopen.
Zeggen we dan ook opvoeden is loslaten?
Aantrekken is afstoten?
Of gelden dan ineens andere regels.
Zeg het maar.
woensdag 2 augustus 2017 om 18:58
als de ouders niet gescheiden zijn is de situatie heel anders.Jane Doe schreef: ↑02-08-2017 18:54To, ik snap echt niet dat je hier nog op reageert. Waarom je je verdedigt.
Beter ga je gewoon achter je gevoel staan want die heeft het in dit geval echt niet zo verkeerd.
Zoon wil echt geen afstand omdat jij een verkeerd Appje stuurt of een keer iets verkeerds zegt.
Hij speelt de boel uit en krijgt daar alle gelegenheid voor.
Een 15 jarige moet dit soort besluiten helemaal niet nemen. Die kan de gevolgen niet overzien.Onveilige situatie. Maar goed je ex vindt dit wel leuk zo of is ook kortzichtig. Maar goed hij heeft uiteindelijk zijn eigen kind ermee.
Hoe doen ouders dat die niet gescheiden zijn. Hebben we vroeger toch allemaal weleens gedaan. Willen weglopen.
Zeggen we dan ook opvoeden is loslaten?
Aantrekken is afstoten?
Of gelden dan ineens andere regels.
Zeg het maar.
wij slapen nooit.
woensdag 2 augustus 2017 om 19:04
Wat is het nou?
anoniem_291093 wijzigde dit bericht op 02-08-2017 19:05
10.63% gewijzigd
woensdag 2 augustus 2017 om 19:05
De puberteit kan een heel moeilijke periode zijn. Sommige kinderen lijken zo totaal anders: een altijd vrolijk meisje kan zwartgallig en gedeprimeerd worden, een vrolijke sportieve jongen een agressief, spijbelend rotgozertje en noem maar op.
Hoe dat komt weet je vaak niet. Zo'n kind is enorm aan het veranderen, en daar kun je behoorlijk van slag van zijn.
Ouders voelen zich vaak bezorgd en schuldig. Ouders zijn sowieso al geneigd de schuld bij zichzelf te zoeken als er iets niet lekker loopt met een kind.
Als ervaringsdeskundige kan ik je vertellen dat pubers die hun kont tegen de krib hebben gegooid vaak niet willen luisteren en praten. Juist niet met de ouder! Ze weigeren te doen wat nou eenmaal moet en wat ze van huis uit hebben meegekregen (zoals bijvoorbeeld naar school gaan, respectvol met anderen omgaan) maar daarentegen houden ze zich weer wel met ongewenste zaken bezig (zoals bijvoorbeeld zuipen, jatten, tot diep in de nacht uitgaan). Sommige pubers zijn tijdelijk zo!
En dan kun je als liefhebbende, bezorgde ouder bidden en smeken, al je pedagogische trucjes aanwenden, ze dingen beloven en weet ik veel wat nog meer....als zo'n puber niet wil dan doet-ie het ook niet!
Hoe dat komt weet je vaak niet. Zo'n kind is enorm aan het veranderen, en daar kun je behoorlijk van slag van zijn.
Ouders voelen zich vaak bezorgd en schuldig. Ouders zijn sowieso al geneigd de schuld bij zichzelf te zoeken als er iets niet lekker loopt met een kind.
Als ervaringsdeskundige kan ik je vertellen dat pubers die hun kont tegen de krib hebben gegooid vaak niet willen luisteren en praten. Juist niet met de ouder! Ze weigeren te doen wat nou eenmaal moet en wat ze van huis uit hebben meegekregen (zoals bijvoorbeeld naar school gaan, respectvol met anderen omgaan) maar daarentegen houden ze zich weer wel met ongewenste zaken bezig (zoals bijvoorbeeld zuipen, jatten, tot diep in de nacht uitgaan). Sommige pubers zijn tijdelijk zo!
En dan kun je als liefhebbende, bezorgde ouder bidden en smeken, al je pedagogische trucjes aanwenden, ze dingen beloven en weet ik veel wat nog meer....als zo'n puber niet wil dan doet-ie het ook niet!
woensdag 2 augustus 2017 om 19:07
Helemaal eens met Jane Doe. Of de ouders nu wel of niet gescheiden zijn, een 15-jarige die tegen 2 uur ' nachts te laat thuis komt met een stuk in zijn kraag, die hoort gewoon op zijn flikker te krijgen van allebei zijn ouders.
Al dat gelul over luisteren naar zijn behoeften, hem met rust laten en zelfs excuses aanbieden... het is verdorie zijn moeder die hij als stront behandelt! Niet zo gek dat de jong volwassene tegenwoordig oprecht denkt dat de wereld alleen om hun en hun behoeften draait!
Als ouder is het je verantwoordelijkheid om hen voor te bereiden op het grote mensen-leven, en daar wordt dit soort respectloos gedrag echt niet getolereerd.
Al dat gelul over luisteren naar zijn behoeften, hem met rust laten en zelfs excuses aanbieden... het is verdorie zijn moeder die hij als stront behandelt! Niet zo gek dat de jong volwassene tegenwoordig oprecht denkt dat de wereld alleen om hun en hun behoeften draait!
Als ouder is het je verantwoordelijkheid om hen voor te bereiden op het grote mensen-leven, en daar wordt dit soort respectloos gedrag echt niet getolereerd.
woensdag 2 augustus 2017 om 19:11
Maar dat is geen reden om als ouder met de opvoeding dan gewoon de boel maar de boel te laten of de begripvolle huispsycholoog uit te gaan hangen. Juist dan is het belangrijk om normen en waarden te blijven herhalen en niet te accepteren dat je kind daar een loopje mee neemt door jou (of anderen) respectloos te behandelen.francieneke schreef: ↑02-08-2017 19:05En dan kun je als liefhebbende, bezorgde ouder bidden en smeken, al je pedagogische trucjes aanwenden, ze dingen beloven en weet ik veel wat nog meer....als zo'n puber niet wil dan doet-ie het ook niet!
woensdag 2 augustus 2017 om 19:12
.Woman34 schreef: ↑02-08-2017 17:15@kea-alpine
Wat betreft mijn 'sneer' op de vakantie: ik zie het niet zozeer als sneer. Hij wil volledige rust van mij, geen berichtjes niks. Prima daar heb ik mee te dealen dan. Toch...de vakantieperiode breekt aan. Wat ga ik doen? Hem volledig met rust laten en geen rekening met hem houden met het boeken van een vakantie? Of toch vragen wat zijn bedoeling is. Dat laatste gedaan. Dan wordt er gewoon doodleuk gezegd, dat hij wel meegaat op vakantie. Maar praten oid is er niet bij. Mijn reactie dat ik dan aangeef: 'wel raar, je wil vanaf mijn kant niks meer van mij horen, maar je weet wel dat je mee wil op vakantie'. Dit komt op mij dan over als: nu even lekker niks van haar horen, wel lekker 8/10 daagjes mee op zonvakantie. En ik had inderdaad anders terug moeten reageren, misschien meer in de trant van: mooi, we spreken elkaar voor die tijd nog wel even. Maar dit heb ik helaas niet terug gestuurd en dit was mijn eerste reactie op dat moment.
Huh? Maar dan moet je niet vragen of hij mee wil op vakantie. Dan moet je als ouder zeggen. Hé wil je nog mee op vakantie dan gaan we dit eerst uitpraten, aan jou de keuze. Wil hij niet praten, dan niet mee op vakantie. Want ik snap je gevoel best, tuurlijk niet je zo gedragen en dan wel lekker mee op vakantie. Maar dat moet je dan zo stellen en niet vragen wat zijn bedoeling is! Nu heb je aan hem de vraag gesteld terwijl zijn antwoord eigenlijk geen optie voor je was.
anoniem_342341 wijzigde dit bericht op 02-08-2017 19:13
0.03% gewijzigd
woensdag 2 augustus 2017 om 19:13
-NummerZoveel- schreef: ↑02-08-2017 19:11Maar dat is geen reden om als ouder met de opvoeding dan gewoon de boel maar de boel te laten of de begripvolle huispsycholoog uit te gaan hangen. Juist dan is het belangrijk om normen en waarden te blijven herhalen en niet te accepteren dat je kind daar een loopje mee neemt door jou (of anderen) respectloos te behandelen.
Zeker! Maar soms kun je als ouder niet tegen je puber op.
Je kunt 'm niet meer in the naughty chair zetten...
woensdag 2 augustus 2017 om 19:13
Nee, zijn ook pubers met pubergedrag, alleen dan kennelijk met een achterdeur.(gelukkig niet bij alle gescheiden ouders) In dit geval pa.valentinamaria schreef: ↑02-08-2017 18:58als de ouders niet gescheiden zijn is de situatie heel anders.
Dus staat het je niet aan dan check je bij de andere ouder in.
woensdag 2 augustus 2017 om 19:16
Maar moeder heeft niet in de hand wat vader doet. Zij kan alleen verantwoordelijk zijn voor wat er in haar huis, onder haar dak gebeurt. Je kan niet compenseren wat de andere ouder doet, dus als vader inderdaad de achterdeur open heeft staan, tsja...daar kan je weinig aan doen. Alleen voor je eigen deur zorgen.
woensdag 2 augustus 2017 om 19:16
Als je je puber niet aan kunt, dan moet je daar hulp bij zoeken. Je bent namelijk nog steeds verantwoordelijk voor het afleveren van volwassene die zich zelfstandig in de maatschappij kan redden (uitgaand van een kind zonder verstandelijke of psychische beperkingen).francieneke schreef: ↑02-08-2017 19:13Zeker! Maar soms kun je als ouder niet tegen je puber op.
Je kunt 'm niet meer in the naughty chair zetten...
