Psyche
alle pijlers
Moedeloos na vertrek zoon
woensdag 2 augustus 2017 om 12:02
Hoi,
Misschien had dit topic ook onder kinderen gepast, maar heb wat zitten zoeken onder kinderen en kon niet een herkenbaar iets vinden en omdat dit mij psychisch iets doet plaats ik het hier.
Nu een maand geleden (ben 10 jaar bij vader van mijn kinderen weg, 8 1/2 jaar nieuwe lat-relatie, kids gaan eens per 2 weken weekend naar pa en doordeweeks een extra avond) is mijn zoon als donderslag bij heldere hemel bij pa gaan wonen.
Er is geen ruzie voorgevallen, hij was alleen die zaterdagavond te laat thuis waar ik hem op aangesproken heb. Niks geks aan denk ik, hij is 15, aan het puberen en doet soms alsof hij een jongeman van 20 is. Ook had hij een slokje teveel op en hij weet dat ik geen voorstander ben van alcohol. Die tijd komt voor hem nog wel. In overleg met mij mag hij hooguit op een feestje/verjaardag 2 biertjes drinken. Deze zaterdagavond had hij geen feestje o.i.d. maar hadden ze gewoon met wat jongelui bij iemand thuis gezeten.
Tijdens het aanspreken op zijn te laat thuis komen en dat hij naar mijn idee teveel had gedronken, reageerde hij wat nonchalant en gaf aan dat hij wel wist dat hij weer straf zou krijgen, bla bla bla. Dat hij anders wel op de fiets naar zijn pa ging. Aangegeven dat hij dat niet moest doen, het was al laat en dat hij maar beter naar bed kon. Heb niet 1 x keer mijn stem verheft of zo naar hem en ben heel rustig gebleven, omdat ik wist dat met een slokje teveel op van zijn kant er niet heel logisch meer nagedacht wordt en er anders misschien teveel dingen gezegd worden waar je later spijt van hebt.
Hem naar bed verwezen en dat we de volgende dag wel verder zouden praten. Boven aangekomen hoorde ik gerommel op zijn kamer en hoorde ik hem zeggen: papa, heeft de telefoon denk ik beneden liggen. Waar ik op uitmaakte dat hij zijn pa dus probeerde te bellen. Naar boven geroepen dat hij nu niet moest bellen, zijn vader zich rot zou schrikken dat er rond 2-en wordt gebeld. Hij bleef aangeven dat hij naar zijn pa ging, hij zijn tas klaar maakte en op de fiets die kant opging, want zijn pa begreep hem beter en die snapte hem.
Ik wou natuurlijk niet dat hij op de fiets die kant opging (klein uurtje fietsen) en ben beneden op hem gaan wachten. Hij inmiddels beneden aangekomen en schrok dat ik beneden zat want hij was in de veronderstelling dat ik op bed lag. Hij vroeg wat ik daar deed en ik gaf aan dat hij lekker naar bed moest gaan en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Nee, hij had besloten om de fiets te pakken en toch naar pa te gaan. Ik heb hem aangegeven dat ik hem wel wou brengen, ik het geen goed idee vond dat hij in deze toestand dat hele stuk ging fietsen. Daar was hij het niet gelijk mee eens, maar stemde op een gegeven moment toch mee in.
Zo zaten wij paar minuten later in de auto (hij wou niet naast mij zitten en had plaats genomen op de achterbank) onderweg naar zijn pa. Hij gaf aan dat hij bij zijn pa bleef wonen. Ik nog steeds inde veronderstelling dat dat de drank was dat hij deze uitspraken deed. Ook aangegeven, dat hij dit soort dingen niet moest zeggen en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Hij bleef zeggen: "Nee ik meen het, kom ik morgen ook mijn spullen halen".
Afgezet bij zijn pa en na een zo goed als slapeloze nacht zijn vader de volgende ochtend gebeld. Die nam niet op, appje gestuurd, dat hij mij even moest laten weten wanneer hij in de gelegenheid was om even te bellen. Hij las mijn berichtje wel, maar geen reactie. Uur later nogmaals berichtje gestuurd, met de vraag of ik kon bellen. Gelezen door hem maar weer geen reactie. Om half 12 die zondagochtend belt ex mij op. Ik hem het verhaal van die avond/nacht uitgelegd en mijn ex antwoordde met: "Ja, zo vertelde hij het ook". Waarop ex verder ging: "hij wil hier graag wonen, ik ook, maar dan definitief". Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Daar zat ik met mijn bek vol tanden. Ex gaf aan dat mijn zoon die middag zijn spullen op wilde halen en dat ze rond half 2 er zouden zijn. Ik heb er mee ingestemd, want ja, kon ik het tegenhouden? Nee. Nog steeds denkend, dat dit een puberale actie is en hopelijk enkele dagen later het hele gebeuren een heel andere wending weer heeft genomen.
Zoon is die middag geweest al zijn spullen halen, ik was zo emotioneel, kon niet stoppen met huilen omdat ik mij van geen kwaad bewust ben. Zoon gaf aan dat hij rust moest en dat dit nu het beste was voor hem, zijn vader, mij en mijn vriend. Oke, als hij dit nodig is dan doen we dat. Hem nog wel gevraagd wat er dan is, waar hij rust voor moet. Dat kon hij mij niet benoemen. Ik was helemaal verdoofd van alles en heb het allemaal op mij af laten komen. Hij gaf zelfs de huissleutel aan mij, die was hij toch eerst niet nodig. Ik nog aangegeven dat hij toch nog wel eens een weekend bij mij komt.......nee, op dat moment zei hij: ik moet rust ma.
Hij is met zijn pa meegegaan en ik heb nog uren en uren zitten te huilen, niet wetende wat ik moest doen. Of moest ik juist niks doen. Die dagen erna heb ik af en toe voorzichtig wel een appje naar mijn zoon gestuurd om te vragen hoe het ging. Kreeg dan ook wel berichtjes terug maar ook duidelijk dat hij rust wou en ik hem geen berichtjes meer moest sturen. Oke, dan maar niks meer sturen. Inmiddels toen bijna een week verder en de vakantie staat voor de deur (we hadden nog niks geboekt) kwam bij mij de vraag naar boven: komt hij in de vakantie nu wel gewoon bij mij dan? Hem dit toen gevraagd en kreeg ik terug: weet ik niet en dat hij rust wou. Even later stuurt zijn pa mij, dat zoon wel co ouderschap wou en mijn ex ook wel en of ik daar ook over na wou denken. Wil mijn zoon dit, dan heb ik dit er echt wel voor over om tot dit over te gaan, want ik was hem nu min of meer volledig kwijt. Aangegeven dat we beter (zoon, ex en ik) de week erop even met elkaar konden gaan zitten en praten. Vond ex prima. Toen ik ex volgende dag vroeg of hij de volgende dag 's avonds kon praten, kreeg ik opeens terug dat het nog lang niet nodig was om erover te praten, dat zoon rust moest en dat het met de tijd wel kwam. Ik snapte er niks meer van.
Paar daagjes alles maar laten rusten, begon zelf min of meer labiel te worden van alles. Zoon gestuurd of hij al wist of hij meeging op vakantie, omdat wij het boeken van een vakantie niet steeds konden uitstellen. Even later stuurt hij mij: ik ga wel mee. Ik teruggestuurd dat ik het enigszins toch een beetje vreemd vond, dat hij volledige rust van mij wil, maar dan wel weet dat hij meegaat op een 8-daagse vakantie naar het buitenland. (dit was al bekend, we wisten alleen nog niet waar naartoe....Spanje, Griekenland, etc.) Daarop reageerde hij van: laat maar, ik ga niet meer mee en dat ik hem niks meer hoefde te sturen en dat hij de hele vakantie niks meer van mij wou horen.
Tussentijds heeft mijn zoon zijn diploma-uitreiking gehad, geslaagd voor het vmbo. Ik ben met dochter daar naartoe gegaan, maar ben toen wij als ouders met mentor en leerlingen naar klas moesten lopen door mijn zoon geweigerd. Hij had aan ex medegedeeld, dat als ik daar zou blijven hij de klas niet in kwam. Om de goede vrede te bewaren ben ik maar weggegaan en dochter is ook meegegaan, zij had gezien de situatie geen zin om nog wel te blijven. Toen huilend en vol woede en frustratie teruggereden naar huis.
Ik voel mij zo machteloos, ik kan niks doen, het is immers geen klein jochie meer die ik bij wijze van in de auto kan zetten en mee kan nemen naar huis. Ik weet dat hij ook zelf mag weten bij wie hij woont en dat hij aan mag geven dat hij co ouderschap wil, maar nu wordt alle contact richting mij verbroken. Mijn ex wil mij telefonisch niet te woord staan voor info. Had ex gevraagd of hij mij wekelijks op de hoogte wou houden, dat wou hij natuurlijk wel. Tot op heden nog niks van ex gehoord betreffende zoon.
Ik sta zo machteloos en kan niks. Door anderen uit omgeving wordt gezegd: joh, paar weken dan is hij er wel weer, komt hij wel terug. Maar ik ben zo bang dat hij helemaal niet terugkomt. Iedereen wil mij natuurlijk moed in praten en dat waardeer ik ook, maar ik zie het zo somber in. Helemaal omdat er mij niks bekend is over het opeens kiezen voor wonen bij zijn pa en dan alle contact verbreken. Vind dat mijn ex ook als taak heeft, om mij op de hoogte te houden van alles, of zie ik dit verkeerd?
Kijk, als ik bijvoorbeeld mijn zoon die avond de deur had gewezen, of een pak rammel had gegeven(doe ik nooit), dan zou ik mij kunnen voorstellen dat hij er voor koos om naar pa te gaan. Maar er is geen ruzie niks voorgevallen. Ook die dagen ervoor niet. Ik ben mij van geen kwaad bewust. Maar dit voelt zo rot, machteloos, kloten, buitengesloten.
En ik wil niks liever, dat als mijn zoon met iets zit, hem helpen, eventueel met een doorverwijzing naar een of andere instantie. Maar ik ben nu van alles verbannen. Er is geen dag meer dat ik mij fijn voel. Alsof ik op de automatische piloot leef.
Ik geef hem nu zijn rust en accepteer zijn keus om de hele vakantie niks meer van mij te horen (duurt nog tot begin september) maar wil zo graag wel wat van mij laten horen, dat ik hem mis en hem wil helpen, maar om mijn eigen glazen niet in te gooien moet ik dit natuurlijk niet doen.
Ik weet, het is een heel lang verhaal, maar moest het even kwijt. En hoop tips te krijgen waar ik misschien wat mee kan.
Bedankt voor het lezen!
Misschien had dit topic ook onder kinderen gepast, maar heb wat zitten zoeken onder kinderen en kon niet een herkenbaar iets vinden en omdat dit mij psychisch iets doet plaats ik het hier.
Nu een maand geleden (ben 10 jaar bij vader van mijn kinderen weg, 8 1/2 jaar nieuwe lat-relatie, kids gaan eens per 2 weken weekend naar pa en doordeweeks een extra avond) is mijn zoon als donderslag bij heldere hemel bij pa gaan wonen.
Er is geen ruzie voorgevallen, hij was alleen die zaterdagavond te laat thuis waar ik hem op aangesproken heb. Niks geks aan denk ik, hij is 15, aan het puberen en doet soms alsof hij een jongeman van 20 is. Ook had hij een slokje teveel op en hij weet dat ik geen voorstander ben van alcohol. Die tijd komt voor hem nog wel. In overleg met mij mag hij hooguit op een feestje/verjaardag 2 biertjes drinken. Deze zaterdagavond had hij geen feestje o.i.d. maar hadden ze gewoon met wat jongelui bij iemand thuis gezeten.
Tijdens het aanspreken op zijn te laat thuis komen en dat hij naar mijn idee teveel had gedronken, reageerde hij wat nonchalant en gaf aan dat hij wel wist dat hij weer straf zou krijgen, bla bla bla. Dat hij anders wel op de fiets naar zijn pa ging. Aangegeven dat hij dat niet moest doen, het was al laat en dat hij maar beter naar bed kon. Heb niet 1 x keer mijn stem verheft of zo naar hem en ben heel rustig gebleven, omdat ik wist dat met een slokje teveel op van zijn kant er niet heel logisch meer nagedacht wordt en er anders misschien teveel dingen gezegd worden waar je later spijt van hebt.
Hem naar bed verwezen en dat we de volgende dag wel verder zouden praten. Boven aangekomen hoorde ik gerommel op zijn kamer en hoorde ik hem zeggen: papa, heeft de telefoon denk ik beneden liggen. Waar ik op uitmaakte dat hij zijn pa dus probeerde te bellen. Naar boven geroepen dat hij nu niet moest bellen, zijn vader zich rot zou schrikken dat er rond 2-en wordt gebeld. Hij bleef aangeven dat hij naar zijn pa ging, hij zijn tas klaar maakte en op de fiets die kant opging, want zijn pa begreep hem beter en die snapte hem.
Ik wou natuurlijk niet dat hij op de fiets die kant opging (klein uurtje fietsen) en ben beneden op hem gaan wachten. Hij inmiddels beneden aangekomen en schrok dat ik beneden zat want hij was in de veronderstelling dat ik op bed lag. Hij vroeg wat ik daar deed en ik gaf aan dat hij lekker naar bed moest gaan en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Nee, hij had besloten om de fiets te pakken en toch naar pa te gaan. Ik heb hem aangegeven dat ik hem wel wou brengen, ik het geen goed idee vond dat hij in deze toestand dat hele stuk ging fietsen. Daar was hij het niet gelijk mee eens, maar stemde op een gegeven moment toch mee in.
Zo zaten wij paar minuten later in de auto (hij wou niet naast mij zitten en had plaats genomen op de achterbank) onderweg naar zijn pa. Hij gaf aan dat hij bij zijn pa bleef wonen. Ik nog steeds inde veronderstelling dat dat de drank was dat hij deze uitspraken deed. Ook aangegeven, dat hij dit soort dingen niet moest zeggen en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Hij bleef zeggen: "Nee ik meen het, kom ik morgen ook mijn spullen halen".
Afgezet bij zijn pa en na een zo goed als slapeloze nacht zijn vader de volgende ochtend gebeld. Die nam niet op, appje gestuurd, dat hij mij even moest laten weten wanneer hij in de gelegenheid was om even te bellen. Hij las mijn berichtje wel, maar geen reactie. Uur later nogmaals berichtje gestuurd, met de vraag of ik kon bellen. Gelezen door hem maar weer geen reactie. Om half 12 die zondagochtend belt ex mij op. Ik hem het verhaal van die avond/nacht uitgelegd en mijn ex antwoordde met: "Ja, zo vertelde hij het ook". Waarop ex verder ging: "hij wil hier graag wonen, ik ook, maar dan definitief". Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Daar zat ik met mijn bek vol tanden. Ex gaf aan dat mijn zoon die middag zijn spullen op wilde halen en dat ze rond half 2 er zouden zijn. Ik heb er mee ingestemd, want ja, kon ik het tegenhouden? Nee. Nog steeds denkend, dat dit een puberale actie is en hopelijk enkele dagen later het hele gebeuren een heel andere wending weer heeft genomen.
Zoon is die middag geweest al zijn spullen halen, ik was zo emotioneel, kon niet stoppen met huilen omdat ik mij van geen kwaad bewust ben. Zoon gaf aan dat hij rust moest en dat dit nu het beste was voor hem, zijn vader, mij en mijn vriend. Oke, als hij dit nodig is dan doen we dat. Hem nog wel gevraagd wat er dan is, waar hij rust voor moet. Dat kon hij mij niet benoemen. Ik was helemaal verdoofd van alles en heb het allemaal op mij af laten komen. Hij gaf zelfs de huissleutel aan mij, die was hij toch eerst niet nodig. Ik nog aangegeven dat hij toch nog wel eens een weekend bij mij komt.......nee, op dat moment zei hij: ik moet rust ma.
Hij is met zijn pa meegegaan en ik heb nog uren en uren zitten te huilen, niet wetende wat ik moest doen. Of moest ik juist niks doen. Die dagen erna heb ik af en toe voorzichtig wel een appje naar mijn zoon gestuurd om te vragen hoe het ging. Kreeg dan ook wel berichtjes terug maar ook duidelijk dat hij rust wou en ik hem geen berichtjes meer moest sturen. Oke, dan maar niks meer sturen. Inmiddels toen bijna een week verder en de vakantie staat voor de deur (we hadden nog niks geboekt) kwam bij mij de vraag naar boven: komt hij in de vakantie nu wel gewoon bij mij dan? Hem dit toen gevraagd en kreeg ik terug: weet ik niet en dat hij rust wou. Even later stuurt zijn pa mij, dat zoon wel co ouderschap wou en mijn ex ook wel en of ik daar ook over na wou denken. Wil mijn zoon dit, dan heb ik dit er echt wel voor over om tot dit over te gaan, want ik was hem nu min of meer volledig kwijt. Aangegeven dat we beter (zoon, ex en ik) de week erop even met elkaar konden gaan zitten en praten. Vond ex prima. Toen ik ex volgende dag vroeg of hij de volgende dag 's avonds kon praten, kreeg ik opeens terug dat het nog lang niet nodig was om erover te praten, dat zoon rust moest en dat het met de tijd wel kwam. Ik snapte er niks meer van.
Paar daagjes alles maar laten rusten, begon zelf min of meer labiel te worden van alles. Zoon gestuurd of hij al wist of hij meeging op vakantie, omdat wij het boeken van een vakantie niet steeds konden uitstellen. Even later stuurt hij mij: ik ga wel mee. Ik teruggestuurd dat ik het enigszins toch een beetje vreemd vond, dat hij volledige rust van mij wil, maar dan wel weet dat hij meegaat op een 8-daagse vakantie naar het buitenland. (dit was al bekend, we wisten alleen nog niet waar naartoe....Spanje, Griekenland, etc.) Daarop reageerde hij van: laat maar, ik ga niet meer mee en dat ik hem niks meer hoefde te sturen en dat hij de hele vakantie niks meer van mij wou horen.
Tussentijds heeft mijn zoon zijn diploma-uitreiking gehad, geslaagd voor het vmbo. Ik ben met dochter daar naartoe gegaan, maar ben toen wij als ouders met mentor en leerlingen naar klas moesten lopen door mijn zoon geweigerd. Hij had aan ex medegedeeld, dat als ik daar zou blijven hij de klas niet in kwam. Om de goede vrede te bewaren ben ik maar weggegaan en dochter is ook meegegaan, zij had gezien de situatie geen zin om nog wel te blijven. Toen huilend en vol woede en frustratie teruggereden naar huis.
Ik voel mij zo machteloos, ik kan niks doen, het is immers geen klein jochie meer die ik bij wijze van in de auto kan zetten en mee kan nemen naar huis. Ik weet dat hij ook zelf mag weten bij wie hij woont en dat hij aan mag geven dat hij co ouderschap wil, maar nu wordt alle contact richting mij verbroken. Mijn ex wil mij telefonisch niet te woord staan voor info. Had ex gevraagd of hij mij wekelijks op de hoogte wou houden, dat wou hij natuurlijk wel. Tot op heden nog niks van ex gehoord betreffende zoon.
Ik sta zo machteloos en kan niks. Door anderen uit omgeving wordt gezegd: joh, paar weken dan is hij er wel weer, komt hij wel terug. Maar ik ben zo bang dat hij helemaal niet terugkomt. Iedereen wil mij natuurlijk moed in praten en dat waardeer ik ook, maar ik zie het zo somber in. Helemaal omdat er mij niks bekend is over het opeens kiezen voor wonen bij zijn pa en dan alle contact verbreken. Vind dat mijn ex ook als taak heeft, om mij op de hoogte te houden van alles, of zie ik dit verkeerd?
Kijk, als ik bijvoorbeeld mijn zoon die avond de deur had gewezen, of een pak rammel had gegeven(doe ik nooit), dan zou ik mij kunnen voorstellen dat hij er voor koos om naar pa te gaan. Maar er is geen ruzie niks voorgevallen. Ook die dagen ervoor niet. Ik ben mij van geen kwaad bewust. Maar dit voelt zo rot, machteloos, kloten, buitengesloten.
En ik wil niks liever, dat als mijn zoon met iets zit, hem helpen, eventueel met een doorverwijzing naar een of andere instantie. Maar ik ben nu van alles verbannen. Er is geen dag meer dat ik mij fijn voel. Alsof ik op de automatische piloot leef.
Ik geef hem nu zijn rust en accepteer zijn keus om de hele vakantie niks meer van mij te horen (duurt nog tot begin september) maar wil zo graag wel wat van mij laten horen, dat ik hem mis en hem wil helpen, maar om mijn eigen glazen niet in te gooien moet ik dit natuurlijk niet doen.
Ik weet, het is een heel lang verhaal, maar moest het even kwijt. En hoop tips te krijgen waar ik misschien wat mee kan.
Bedankt voor het lezen!
woensdag 2 augustus 2017 om 23:12
Moiren vraagt geen uitleg, ze vraagt of je de regie hebt binnen je gezin. Denk daar eens over na?
woensdag 2 augustus 2017 om 23:41
En je zou kunnen overwegen om voor die niet-tactische reactie je excuses aan te bieden. En zo een opening te creëren voor wat contact en een gezamenlijke vakantie.
Deze situatie is zo niet te vergelijken met die van een standaardpuber met twee ouders in één huis. Jouw zoon kan inderdaad winkelen tussen jou en je ex omdat jullie blijkbaar niet echt op één lijn zitten en zo loop je het risico om hem kwijt te raken. Je ex staat namelijk al met open armen te wachten. Het kan zomaar zijn dat ie daar ook tegen grenzen gaat aanlopen en dat ie binnen de korste keren weer terug is. In dat geval zou je kunnen overwegen om het even op zijn beloop te laten. Ik proef uit je berichten echter dat ex geen standaard opvoeder is en dat het maar de vraag is of je zoon beter af is bij zijn vader. Alleen: daar heb je totaal geen invloed op. Daarom zeg ik: laat het opvoeden even varen, daar red je het nu niet mee, en probeer vooral het contact met je zoon te behouden. Een relaxte vakantie samen zou dan een prima startpunt zijn.
Bovendien vind ik dat je als ouder best het goede voorbeeld kunt geven: als je miskleunt mag je daar sorry voor zeggen. Zelfs als je kind er ook nogal naast zit. Opvoeden doe je ook (en met name) door voor te leven.
Reik niet naar de hemel - maar haal hem naar je toe, Karin Bloemen.
donderdag 3 augustus 2017 om 10:56
donderdag 3 augustus 2017 om 10:58
Inderdaad.MoirenPhae schreef: ↑03-08-2017 10:49Waarom excuses aanbieden? Het is toch ook raar om weken genegeerd te worden, maar dan wel mee op vakantie te willen.
Ik had sowieso gesteld: eerst een gesprek, dan bespreken we of je mee gaat op vakantie.
Wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.
donderdag 3 augustus 2017 om 15:49
Dan moet ze hem niet vragen. Op deze manier lijkt het meer een strikvraag.MoirenPhae schreef: ↑03-08-2017 10:49Waarom excuses aanbieden? Het is toch ook raar om weken genegeerd te worden, maar dan wel mee op vakantie te willen.
Ik had sowieso gesteld: eerst een gesprek, dan bespreken we of je mee gaat op vakantie.
donderdag 3 augustus 2017 om 15:54
Dat had ze ook niet moeten doen. Sowieso stoppen met die extreem onderdanige houding aan zoon én ex.tampontouwtje schreef: ↑03-08-2017 15:49Dan moet ze hem niet vragen. Op deze manier lijkt het meer een strikvraag.
donderdag 3 augustus 2017 om 16:02
Ik lees nergens dat ze een onderdanige houding heeft. Daarnaast begrijp ik niet waarom jij het over regie hebt? Haar zoon wil bij zijn vader wonen, wat heeft dat te maken met dat zij geen regie heeft? Had ze hem op zijn kamer moeten opsluiten?MoirenPhae schreef: ↑03-08-2017 15:54Dat had ze ook niet moeten doen. Sowieso stoppen met die extreem onderdanige houding aan zoon én ex.
Hij ligt niet in de goot. Hij is bij zijn vader.
donderdag 3 augustus 2017 om 16:04
Dat ze naar haar ex onderdanig is lees ik ook nergens.MoirenPhae schreef: ↑03-08-2017 15:54Dat had ze ook niet moeten doen. Sowieso stoppen met die extreem onderdanige houding aan zoon én ex.
Hij wordt hier ook door overvallen, en hij is net zo goed zijn zoon. Wat doe je raar.
donderdag 3 augustus 2017 om 17:08
Hij komt dronken thuis op 15 jarige leeftijd en vindt dat normaal.tampontouwtje schreef: ↑03-08-2017 16:02Ik lees nergens dat ze een onderdanige houding heeft. Daarnaast begrijp ik niet waarom jij het over regie hebt? Haar zoon wil bij zijn vader wonen, wat heeft dat te maken met dat zij geen regie heeft? Had ze hem op zijn kamer moeten opsluiten?
Hij ligt niet in de goot. Hij is bij zijn vader.
Hij luistert niet naar zijn moeder.
Hij is onbeleefd en respectloos tegen zijn moeder.
Hij doet alleen waar hij zin in heeft. Op zijn voorwaarden.
En TO doet 'voorzichtig' om hem niet op de tenen te trappen.
Ik lees nergens regie. Ja, bij zoon.
Wat overigens niets met in de goot liggen te maken heeft.
vrijdag 4 augustus 2017 om 06:08
Mooie post.kerol schreef: ↑02-08-2017 13:22Ik vind het echt klote voor je, TO!
Iedereen miscommuniceert in alle goede bedoelingen zo te lezen. Ik struikelde ook over dat stukje over de vakantie (ik was ook niet meegegaan op die wijze), maar de emotie waar dat door komt snap ik prima, en niemand is supermama die in alle omstandigheden correct communiceert.
Ik denjk dat hier de wijsheid älles wat je loslaat komt vanzelf weer naar je toe" opgaat. Je trekt het verdriet nu heel erg naar je toe (begrijpelijk hoor!), maar om op een later moment weer vooruit te kunnen zul je je kindje nu even los moeten laten ben ik bang. Dat vraagt veel van jou, het is oneerlijk, maar het is wel wat het is en logische verwijten (zoals over die vakantie) verdiepen de kloof alleen maar overbodig. Ik ben bang dat je weinig keuze hebt dan hem te laten puberen, en probeer het in jezelf te vinden om de vader te vertrouwen. Want deze ga je niet oplossen door "over" je zoon te praten, het zal wachten zijn op het juiste moment dat je weer "met" hem kunt praten, en dat zou best even kunnen duren. Vertrouw de vader dat hij het oogje in het zeil houdt dat jij nu mist, en probeer het niet te zien als een aanval op jou, maar als een puber die zelfstandigheid en vrijheid zoekt zoals pubers dat eigen is.
vrijdag 4 augustus 2017 om 07:36
Slaat alleen nergens op
vrijdag 4 augustus 2017 om 07:47
Dronken maak jij er van. Ik lees nergens dat hij altijd dwars ligt, nooit naar zijn moeder luistert, constant onbeleeft is. Hij zit in de pubertijd! Geef de jongen wat ruimte en vertrouwen.MoirenPhae schreef: ↑03-08-2017 17:08Hij komt dronken thuis op 15 jarige leeftijd en vindt dat normaal.
Hij luistert niet naar zijn moeder.
Hij is onbeleefd en respectloos tegen zijn moeder.
Hij doet alleen waar hij zin in heeft. Op zijn voorwaarden.
En TO doet 'voorzichtig' om hem niet op de tenen te trappen.
Ik lees nergens regie. Ja, bij zoon.
Wat overigens niets met in de goot liggen te maken heeft.
Hij zit bij zijn vader, is veilig, er wordt voor hem gezorgd.
Als je zo extreem de baas wil uithangen, kan je beter een hond nemen.
vrijdag 4 augustus 2017 om 09:32
Wat een rotsituatie, TO.
Ik zou als ik jou was stoppen met huilen. Dat is voor je huisgenoten én jezelf heel vervelend. Misschien is het verder een idee om te gaan kijken 'Hoe nu verder'. Zowel vader als zoon hebben het over co-ouderschap. En je hebt een dochter van 12. Wat mij gedurende het topic door het hoofd spookt: is het een idee te kijken of het voor beide kinderen een optie is, co-ouderschap? Zonder dat je je dochter het gevoel geeft haar 'weg te sturen', maar wel dat je deze optie ook aan haar aan kan bieden.
Dit om te voorkomen dat ze in een loyaliteitsconflict komt, ten opzichte van jou. Ooit. Want ze ziet wat het gedrag van haar broer met jou doet en dat zal ze mogelijk willen voorkomen, waardoor ze juist het tegenovergestelde gaat doen. Bang zal zijn jou te 'verlaten', waardoor ze tegen haar zin lang bij jou blijft wonen.
Ik ben qua zoon een beetje van beide kampen, trouwens. Ja, je moet regels stellen en het zou niet zo moeten kunnen zijn, dat hij 'zomaar' naar z'n vader gaat, als het even niet loopt zoals hij wil. Aan de andere kant, ook fijn dat daar die vader is, die eerst geen co-ouderschap wilde, maar er nu wel is voor zijn zoon. Fijn dat zoon op die manier rust kan krijgen, waar hij kennelijk behoefte aan heeft. Soms zou je dat ook een puber gunnen, waarvan de ouders nog bij elkaar zijn, maar dan is die mogelijkheid er niet of minder.
Ik zou als ik jou was stoppen met huilen. Dat is voor je huisgenoten én jezelf heel vervelend. Misschien is het verder een idee om te gaan kijken 'Hoe nu verder'. Zowel vader als zoon hebben het over co-ouderschap. En je hebt een dochter van 12. Wat mij gedurende het topic door het hoofd spookt: is het een idee te kijken of het voor beide kinderen een optie is, co-ouderschap? Zonder dat je je dochter het gevoel geeft haar 'weg te sturen', maar wel dat je deze optie ook aan haar aan kan bieden.
Dit om te voorkomen dat ze in een loyaliteitsconflict komt, ten opzichte van jou. Ooit. Want ze ziet wat het gedrag van haar broer met jou doet en dat zal ze mogelijk willen voorkomen, waardoor ze juist het tegenovergestelde gaat doen. Bang zal zijn jou te 'verlaten', waardoor ze tegen haar zin lang bij jou blijft wonen.
Ik ben qua zoon een beetje van beide kampen, trouwens. Ja, je moet regels stellen en het zou niet zo moeten kunnen zijn, dat hij 'zomaar' naar z'n vader gaat, als het even niet loopt zoals hij wil. Aan de andere kant, ook fijn dat daar die vader is, die eerst geen co-ouderschap wilde, maar er nu wel is voor zijn zoon. Fijn dat zoon op die manier rust kan krijgen, waar hij kennelijk behoefte aan heeft. Soms zou je dat ook een puber gunnen, waarvan de ouders nog bij elkaar zijn, maar dan is die mogelijkheid er niet of minder.
Later is nu
vrijdag 4 augustus 2017 om 10:24
De regie hebben is niet de baas spelen, maar het is blijkbaar een lastig concept.tampontouwtje schreef: ↑04-08-2017 07:47Dronken maak jij er van. Ik lees nergens dat hij altijd dwars ligt, nooit naar zijn moeder luistert, constant onbeleeft is. Hij zit in de pubertijd! Geef de jongen wat ruimte en vertrouwen.
Hij zit bij zijn vader, is veilig, er wordt voor hem gezorgd.
Als je zo extreem de baas wil uithangen, kan je beter een hond nemen.
vrijdag 4 augustus 2017 om 15:01
Dachten sommigen nu werkelijk dat die zoon niet naar vader was gegaan die nacht?
Ik denk dat een puber die dat in zijn hoofd heeft zich echt niet laat weerhouden door een moeder die NEE zegt.
Wat had moeder moeten doen, zoon vastbinden?
Het enige wat ik niet gedaan zou hebben is zoon naar vader toe brengen. Als zoon echt zo graag zou willen dan is een uur fietsen helemaal niet erg.
Ik denk dat een puber die dat in zijn hoofd heeft zich echt niet laat weerhouden door een moeder die NEE zegt.
Wat had moeder moeten doen, zoon vastbinden?
Het enige wat ik niet gedaan zou hebben is zoon naar vader toe brengen. Als zoon echt zo graag zou willen dan is een uur fietsen helemaal niet erg.
anoniem_291501 wijzigde dit bericht op 05-08-2017 08:32
0.52% gewijzigd
vrijdag 4 augustus 2017 om 16:30
Wat ik me afvraag hoe een vader die zijn zoon eerst maar sporadisch over de vloer had, nu zijn leven gaat inrichten op dagelijks verblijf. Dat beslis je niet in een dagje lijkt me.
En inderdaad, voor zoonlief ook wonen op een uur fietsen op afstand van school en vrienden. Da's minder cool dan het lijkt, vooral straks in de winter. Maar ja, misschien is hij dan wel 16 en kan hij aan de brommert
Dat kinderen altijd die keus hebben; om bij de andere ouder te willen wonen, dat moet je je realiseren, vooral als ze niet meer 5 zijn maar ouder dan 12. Of dat de beste optie is; dat is niet meer alleen aan de moeder of vader om te beslissen.
En inderdaad, voor zoonlief ook wonen op een uur fietsen op afstand van school en vrienden. Da's minder cool dan het lijkt, vooral straks in de winter. Maar ja, misschien is hij dan wel 16 en kan hij aan de brommert
Dat kinderen altijd die keus hebben; om bij de andere ouder te willen wonen, dat moet je je realiseren, vooral als ze niet meer 5 zijn maar ouder dan 12. Of dat de beste optie is; dat is niet meer alleen aan de moeder of vader om te beslissen.
Everything you see I owe to spaghetti!
vrijdag 4 augustus 2017 om 22:14
Even voor de goede orde, mijn zoon en dochter weten dat wanneer hun zouden kiezen om bij pa te gaan wonen of co ouderschap willen, dit gerealiseerd kan worden. Het is de manier waarop; met nooit geen een woord bij mij aangegeven dat zoon bij pa wou wonen of een co ouderschap, plotsklaps daar wonen en nu geen contact meer met nog zoon nóg ex.
