Psyche
alle pijlers
Moedeloos na vertrek zoon
woensdag 2 augustus 2017 om 12:02
Hoi,
Misschien had dit topic ook onder kinderen gepast, maar heb wat zitten zoeken onder kinderen en kon niet een herkenbaar iets vinden en omdat dit mij psychisch iets doet plaats ik het hier.
Nu een maand geleden (ben 10 jaar bij vader van mijn kinderen weg, 8 1/2 jaar nieuwe lat-relatie, kids gaan eens per 2 weken weekend naar pa en doordeweeks een extra avond) is mijn zoon als donderslag bij heldere hemel bij pa gaan wonen.
Er is geen ruzie voorgevallen, hij was alleen die zaterdagavond te laat thuis waar ik hem op aangesproken heb. Niks geks aan denk ik, hij is 15, aan het puberen en doet soms alsof hij een jongeman van 20 is. Ook had hij een slokje teveel op en hij weet dat ik geen voorstander ben van alcohol. Die tijd komt voor hem nog wel. In overleg met mij mag hij hooguit op een feestje/verjaardag 2 biertjes drinken. Deze zaterdagavond had hij geen feestje o.i.d. maar hadden ze gewoon met wat jongelui bij iemand thuis gezeten.
Tijdens het aanspreken op zijn te laat thuis komen en dat hij naar mijn idee teveel had gedronken, reageerde hij wat nonchalant en gaf aan dat hij wel wist dat hij weer straf zou krijgen, bla bla bla. Dat hij anders wel op de fiets naar zijn pa ging. Aangegeven dat hij dat niet moest doen, het was al laat en dat hij maar beter naar bed kon. Heb niet 1 x keer mijn stem verheft of zo naar hem en ben heel rustig gebleven, omdat ik wist dat met een slokje teveel op van zijn kant er niet heel logisch meer nagedacht wordt en er anders misschien teveel dingen gezegd worden waar je later spijt van hebt.
Hem naar bed verwezen en dat we de volgende dag wel verder zouden praten. Boven aangekomen hoorde ik gerommel op zijn kamer en hoorde ik hem zeggen: papa, heeft de telefoon denk ik beneden liggen. Waar ik op uitmaakte dat hij zijn pa dus probeerde te bellen. Naar boven geroepen dat hij nu niet moest bellen, zijn vader zich rot zou schrikken dat er rond 2-en wordt gebeld. Hij bleef aangeven dat hij naar zijn pa ging, hij zijn tas klaar maakte en op de fiets die kant opging, want zijn pa begreep hem beter en die snapte hem.
Ik wou natuurlijk niet dat hij op de fiets die kant opging (klein uurtje fietsen) en ben beneden op hem gaan wachten. Hij inmiddels beneden aangekomen en schrok dat ik beneden zat want hij was in de veronderstelling dat ik op bed lag. Hij vroeg wat ik daar deed en ik gaf aan dat hij lekker naar bed moest gaan en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Nee, hij had besloten om de fiets te pakken en toch naar pa te gaan. Ik heb hem aangegeven dat ik hem wel wou brengen, ik het geen goed idee vond dat hij in deze toestand dat hele stuk ging fietsen. Daar was hij het niet gelijk mee eens, maar stemde op een gegeven moment toch mee in.
Zo zaten wij paar minuten later in de auto (hij wou niet naast mij zitten en had plaats genomen op de achterbank) onderweg naar zijn pa. Hij gaf aan dat hij bij zijn pa bleef wonen. Ik nog steeds inde veronderstelling dat dat de drank was dat hij deze uitspraken deed. Ook aangegeven, dat hij dit soort dingen niet moest zeggen en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Hij bleef zeggen: "Nee ik meen het, kom ik morgen ook mijn spullen halen".
Afgezet bij zijn pa en na een zo goed als slapeloze nacht zijn vader de volgende ochtend gebeld. Die nam niet op, appje gestuurd, dat hij mij even moest laten weten wanneer hij in de gelegenheid was om even te bellen. Hij las mijn berichtje wel, maar geen reactie. Uur later nogmaals berichtje gestuurd, met de vraag of ik kon bellen. Gelezen door hem maar weer geen reactie. Om half 12 die zondagochtend belt ex mij op. Ik hem het verhaal van die avond/nacht uitgelegd en mijn ex antwoordde met: "Ja, zo vertelde hij het ook". Waarop ex verder ging: "hij wil hier graag wonen, ik ook, maar dan definitief". Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Daar zat ik met mijn bek vol tanden. Ex gaf aan dat mijn zoon die middag zijn spullen op wilde halen en dat ze rond half 2 er zouden zijn. Ik heb er mee ingestemd, want ja, kon ik het tegenhouden? Nee. Nog steeds denkend, dat dit een puberale actie is en hopelijk enkele dagen later het hele gebeuren een heel andere wending weer heeft genomen.
Zoon is die middag geweest al zijn spullen halen, ik was zo emotioneel, kon niet stoppen met huilen omdat ik mij van geen kwaad bewust ben. Zoon gaf aan dat hij rust moest en dat dit nu het beste was voor hem, zijn vader, mij en mijn vriend. Oke, als hij dit nodig is dan doen we dat. Hem nog wel gevraagd wat er dan is, waar hij rust voor moet. Dat kon hij mij niet benoemen. Ik was helemaal verdoofd van alles en heb het allemaal op mij af laten komen. Hij gaf zelfs de huissleutel aan mij, die was hij toch eerst niet nodig. Ik nog aangegeven dat hij toch nog wel eens een weekend bij mij komt.......nee, op dat moment zei hij: ik moet rust ma.
Hij is met zijn pa meegegaan en ik heb nog uren en uren zitten te huilen, niet wetende wat ik moest doen. Of moest ik juist niks doen. Die dagen erna heb ik af en toe voorzichtig wel een appje naar mijn zoon gestuurd om te vragen hoe het ging. Kreeg dan ook wel berichtjes terug maar ook duidelijk dat hij rust wou en ik hem geen berichtjes meer moest sturen. Oke, dan maar niks meer sturen. Inmiddels toen bijna een week verder en de vakantie staat voor de deur (we hadden nog niks geboekt) kwam bij mij de vraag naar boven: komt hij in de vakantie nu wel gewoon bij mij dan? Hem dit toen gevraagd en kreeg ik terug: weet ik niet en dat hij rust wou. Even later stuurt zijn pa mij, dat zoon wel co ouderschap wou en mijn ex ook wel en of ik daar ook over na wou denken. Wil mijn zoon dit, dan heb ik dit er echt wel voor over om tot dit over te gaan, want ik was hem nu min of meer volledig kwijt. Aangegeven dat we beter (zoon, ex en ik) de week erop even met elkaar konden gaan zitten en praten. Vond ex prima. Toen ik ex volgende dag vroeg of hij de volgende dag 's avonds kon praten, kreeg ik opeens terug dat het nog lang niet nodig was om erover te praten, dat zoon rust moest en dat het met de tijd wel kwam. Ik snapte er niks meer van.
Paar daagjes alles maar laten rusten, begon zelf min of meer labiel te worden van alles. Zoon gestuurd of hij al wist of hij meeging op vakantie, omdat wij het boeken van een vakantie niet steeds konden uitstellen. Even later stuurt hij mij: ik ga wel mee. Ik teruggestuurd dat ik het enigszins toch een beetje vreemd vond, dat hij volledige rust van mij wil, maar dan wel weet dat hij meegaat op een 8-daagse vakantie naar het buitenland. (dit was al bekend, we wisten alleen nog niet waar naartoe....Spanje, Griekenland, etc.) Daarop reageerde hij van: laat maar, ik ga niet meer mee en dat ik hem niks meer hoefde te sturen en dat hij de hele vakantie niks meer van mij wou horen.
Tussentijds heeft mijn zoon zijn diploma-uitreiking gehad, geslaagd voor het vmbo. Ik ben met dochter daar naartoe gegaan, maar ben toen wij als ouders met mentor en leerlingen naar klas moesten lopen door mijn zoon geweigerd. Hij had aan ex medegedeeld, dat als ik daar zou blijven hij de klas niet in kwam. Om de goede vrede te bewaren ben ik maar weggegaan en dochter is ook meegegaan, zij had gezien de situatie geen zin om nog wel te blijven. Toen huilend en vol woede en frustratie teruggereden naar huis.
Ik voel mij zo machteloos, ik kan niks doen, het is immers geen klein jochie meer die ik bij wijze van in de auto kan zetten en mee kan nemen naar huis. Ik weet dat hij ook zelf mag weten bij wie hij woont en dat hij aan mag geven dat hij co ouderschap wil, maar nu wordt alle contact richting mij verbroken. Mijn ex wil mij telefonisch niet te woord staan voor info. Had ex gevraagd of hij mij wekelijks op de hoogte wou houden, dat wou hij natuurlijk wel. Tot op heden nog niks van ex gehoord betreffende zoon.
Ik sta zo machteloos en kan niks. Door anderen uit omgeving wordt gezegd: joh, paar weken dan is hij er wel weer, komt hij wel terug. Maar ik ben zo bang dat hij helemaal niet terugkomt. Iedereen wil mij natuurlijk moed in praten en dat waardeer ik ook, maar ik zie het zo somber in. Helemaal omdat er mij niks bekend is over het opeens kiezen voor wonen bij zijn pa en dan alle contact verbreken. Vind dat mijn ex ook als taak heeft, om mij op de hoogte te houden van alles, of zie ik dit verkeerd?
Kijk, als ik bijvoorbeeld mijn zoon die avond de deur had gewezen, of een pak rammel had gegeven(doe ik nooit), dan zou ik mij kunnen voorstellen dat hij er voor koos om naar pa te gaan. Maar er is geen ruzie niks voorgevallen. Ook die dagen ervoor niet. Ik ben mij van geen kwaad bewust. Maar dit voelt zo rot, machteloos, kloten, buitengesloten.
En ik wil niks liever, dat als mijn zoon met iets zit, hem helpen, eventueel met een doorverwijzing naar een of andere instantie. Maar ik ben nu van alles verbannen. Er is geen dag meer dat ik mij fijn voel. Alsof ik op de automatische piloot leef.
Ik geef hem nu zijn rust en accepteer zijn keus om de hele vakantie niks meer van mij te horen (duurt nog tot begin september) maar wil zo graag wel wat van mij laten horen, dat ik hem mis en hem wil helpen, maar om mijn eigen glazen niet in te gooien moet ik dit natuurlijk niet doen.
Ik weet, het is een heel lang verhaal, maar moest het even kwijt. En hoop tips te krijgen waar ik misschien wat mee kan.
Bedankt voor het lezen!
Misschien had dit topic ook onder kinderen gepast, maar heb wat zitten zoeken onder kinderen en kon niet een herkenbaar iets vinden en omdat dit mij psychisch iets doet plaats ik het hier.
Nu een maand geleden (ben 10 jaar bij vader van mijn kinderen weg, 8 1/2 jaar nieuwe lat-relatie, kids gaan eens per 2 weken weekend naar pa en doordeweeks een extra avond) is mijn zoon als donderslag bij heldere hemel bij pa gaan wonen.
Er is geen ruzie voorgevallen, hij was alleen die zaterdagavond te laat thuis waar ik hem op aangesproken heb. Niks geks aan denk ik, hij is 15, aan het puberen en doet soms alsof hij een jongeman van 20 is. Ook had hij een slokje teveel op en hij weet dat ik geen voorstander ben van alcohol. Die tijd komt voor hem nog wel. In overleg met mij mag hij hooguit op een feestje/verjaardag 2 biertjes drinken. Deze zaterdagavond had hij geen feestje o.i.d. maar hadden ze gewoon met wat jongelui bij iemand thuis gezeten.
Tijdens het aanspreken op zijn te laat thuis komen en dat hij naar mijn idee teveel had gedronken, reageerde hij wat nonchalant en gaf aan dat hij wel wist dat hij weer straf zou krijgen, bla bla bla. Dat hij anders wel op de fiets naar zijn pa ging. Aangegeven dat hij dat niet moest doen, het was al laat en dat hij maar beter naar bed kon. Heb niet 1 x keer mijn stem verheft of zo naar hem en ben heel rustig gebleven, omdat ik wist dat met een slokje teveel op van zijn kant er niet heel logisch meer nagedacht wordt en er anders misschien teveel dingen gezegd worden waar je later spijt van hebt.
Hem naar bed verwezen en dat we de volgende dag wel verder zouden praten. Boven aangekomen hoorde ik gerommel op zijn kamer en hoorde ik hem zeggen: papa, heeft de telefoon denk ik beneden liggen. Waar ik op uitmaakte dat hij zijn pa dus probeerde te bellen. Naar boven geroepen dat hij nu niet moest bellen, zijn vader zich rot zou schrikken dat er rond 2-en wordt gebeld. Hij bleef aangeven dat hij naar zijn pa ging, hij zijn tas klaar maakte en op de fiets die kant opging, want zijn pa begreep hem beter en die snapte hem.
Ik wou natuurlijk niet dat hij op de fiets die kant opging (klein uurtje fietsen) en ben beneden op hem gaan wachten. Hij inmiddels beneden aangekomen en schrok dat ik beneden zat want hij was in de veronderstelling dat ik op bed lag. Hij vroeg wat ik daar deed en ik gaf aan dat hij lekker naar bed moest gaan en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Nee, hij had besloten om de fiets te pakken en toch naar pa te gaan. Ik heb hem aangegeven dat ik hem wel wou brengen, ik het geen goed idee vond dat hij in deze toestand dat hele stuk ging fietsen. Daar was hij het niet gelijk mee eens, maar stemde op een gegeven moment toch mee in.
Zo zaten wij paar minuten later in de auto (hij wou niet naast mij zitten en had plaats genomen op de achterbank) onderweg naar zijn pa. Hij gaf aan dat hij bij zijn pa bleef wonen. Ik nog steeds inde veronderstelling dat dat de drank was dat hij deze uitspraken deed. Ook aangegeven, dat hij dit soort dingen niet moest zeggen en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Hij bleef zeggen: "Nee ik meen het, kom ik morgen ook mijn spullen halen".
Afgezet bij zijn pa en na een zo goed als slapeloze nacht zijn vader de volgende ochtend gebeld. Die nam niet op, appje gestuurd, dat hij mij even moest laten weten wanneer hij in de gelegenheid was om even te bellen. Hij las mijn berichtje wel, maar geen reactie. Uur later nogmaals berichtje gestuurd, met de vraag of ik kon bellen. Gelezen door hem maar weer geen reactie. Om half 12 die zondagochtend belt ex mij op. Ik hem het verhaal van die avond/nacht uitgelegd en mijn ex antwoordde met: "Ja, zo vertelde hij het ook". Waarop ex verder ging: "hij wil hier graag wonen, ik ook, maar dan definitief". Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Daar zat ik met mijn bek vol tanden. Ex gaf aan dat mijn zoon die middag zijn spullen op wilde halen en dat ze rond half 2 er zouden zijn. Ik heb er mee ingestemd, want ja, kon ik het tegenhouden? Nee. Nog steeds denkend, dat dit een puberale actie is en hopelijk enkele dagen later het hele gebeuren een heel andere wending weer heeft genomen.
Zoon is die middag geweest al zijn spullen halen, ik was zo emotioneel, kon niet stoppen met huilen omdat ik mij van geen kwaad bewust ben. Zoon gaf aan dat hij rust moest en dat dit nu het beste was voor hem, zijn vader, mij en mijn vriend. Oke, als hij dit nodig is dan doen we dat. Hem nog wel gevraagd wat er dan is, waar hij rust voor moet. Dat kon hij mij niet benoemen. Ik was helemaal verdoofd van alles en heb het allemaal op mij af laten komen. Hij gaf zelfs de huissleutel aan mij, die was hij toch eerst niet nodig. Ik nog aangegeven dat hij toch nog wel eens een weekend bij mij komt.......nee, op dat moment zei hij: ik moet rust ma.
Hij is met zijn pa meegegaan en ik heb nog uren en uren zitten te huilen, niet wetende wat ik moest doen. Of moest ik juist niks doen. Die dagen erna heb ik af en toe voorzichtig wel een appje naar mijn zoon gestuurd om te vragen hoe het ging. Kreeg dan ook wel berichtjes terug maar ook duidelijk dat hij rust wou en ik hem geen berichtjes meer moest sturen. Oke, dan maar niks meer sturen. Inmiddels toen bijna een week verder en de vakantie staat voor de deur (we hadden nog niks geboekt) kwam bij mij de vraag naar boven: komt hij in de vakantie nu wel gewoon bij mij dan? Hem dit toen gevraagd en kreeg ik terug: weet ik niet en dat hij rust wou. Even later stuurt zijn pa mij, dat zoon wel co ouderschap wou en mijn ex ook wel en of ik daar ook over na wou denken. Wil mijn zoon dit, dan heb ik dit er echt wel voor over om tot dit over te gaan, want ik was hem nu min of meer volledig kwijt. Aangegeven dat we beter (zoon, ex en ik) de week erop even met elkaar konden gaan zitten en praten. Vond ex prima. Toen ik ex volgende dag vroeg of hij de volgende dag 's avonds kon praten, kreeg ik opeens terug dat het nog lang niet nodig was om erover te praten, dat zoon rust moest en dat het met de tijd wel kwam. Ik snapte er niks meer van.
Paar daagjes alles maar laten rusten, begon zelf min of meer labiel te worden van alles. Zoon gestuurd of hij al wist of hij meeging op vakantie, omdat wij het boeken van een vakantie niet steeds konden uitstellen. Even later stuurt hij mij: ik ga wel mee. Ik teruggestuurd dat ik het enigszins toch een beetje vreemd vond, dat hij volledige rust van mij wil, maar dan wel weet dat hij meegaat op een 8-daagse vakantie naar het buitenland. (dit was al bekend, we wisten alleen nog niet waar naartoe....Spanje, Griekenland, etc.) Daarop reageerde hij van: laat maar, ik ga niet meer mee en dat ik hem niks meer hoefde te sturen en dat hij de hele vakantie niks meer van mij wou horen.
Tussentijds heeft mijn zoon zijn diploma-uitreiking gehad, geslaagd voor het vmbo. Ik ben met dochter daar naartoe gegaan, maar ben toen wij als ouders met mentor en leerlingen naar klas moesten lopen door mijn zoon geweigerd. Hij had aan ex medegedeeld, dat als ik daar zou blijven hij de klas niet in kwam. Om de goede vrede te bewaren ben ik maar weggegaan en dochter is ook meegegaan, zij had gezien de situatie geen zin om nog wel te blijven. Toen huilend en vol woede en frustratie teruggereden naar huis.
Ik voel mij zo machteloos, ik kan niks doen, het is immers geen klein jochie meer die ik bij wijze van in de auto kan zetten en mee kan nemen naar huis. Ik weet dat hij ook zelf mag weten bij wie hij woont en dat hij aan mag geven dat hij co ouderschap wil, maar nu wordt alle contact richting mij verbroken. Mijn ex wil mij telefonisch niet te woord staan voor info. Had ex gevraagd of hij mij wekelijks op de hoogte wou houden, dat wou hij natuurlijk wel. Tot op heden nog niks van ex gehoord betreffende zoon.
Ik sta zo machteloos en kan niks. Door anderen uit omgeving wordt gezegd: joh, paar weken dan is hij er wel weer, komt hij wel terug. Maar ik ben zo bang dat hij helemaal niet terugkomt. Iedereen wil mij natuurlijk moed in praten en dat waardeer ik ook, maar ik zie het zo somber in. Helemaal omdat er mij niks bekend is over het opeens kiezen voor wonen bij zijn pa en dan alle contact verbreken. Vind dat mijn ex ook als taak heeft, om mij op de hoogte te houden van alles, of zie ik dit verkeerd?
Kijk, als ik bijvoorbeeld mijn zoon die avond de deur had gewezen, of een pak rammel had gegeven(doe ik nooit), dan zou ik mij kunnen voorstellen dat hij er voor koos om naar pa te gaan. Maar er is geen ruzie niks voorgevallen. Ook die dagen ervoor niet. Ik ben mij van geen kwaad bewust. Maar dit voelt zo rot, machteloos, kloten, buitengesloten.
En ik wil niks liever, dat als mijn zoon met iets zit, hem helpen, eventueel met een doorverwijzing naar een of andere instantie. Maar ik ben nu van alles verbannen. Er is geen dag meer dat ik mij fijn voel. Alsof ik op de automatische piloot leef.
Ik geef hem nu zijn rust en accepteer zijn keus om de hele vakantie niks meer van mij te horen (duurt nog tot begin september) maar wil zo graag wel wat van mij laten horen, dat ik hem mis en hem wil helpen, maar om mijn eigen glazen niet in te gooien moet ik dit natuurlijk niet doen.
Ik weet, het is een heel lang verhaal, maar moest het even kwijt. En hoop tips te krijgen waar ik misschien wat mee kan.
Bedankt voor het lezen!
woensdag 2 augustus 2017 om 19:19
Het.moet toch niet gekker worden.Lelietje-van-Dalen schreef: ↑02-08-2017 18:25Nee nee nee. Dat had je helemaal niet moeten sturen. Wat wil je? Je zoon terug in je leven of je gelijk halen? Je jaagt hem weg zo.
Je had de handreiking gewoon moeten accepteren.
Ik zou mijn excuses aanbieden en de vakantie nog een keer aanbieden. En deze keer zonder onderliggende bijbedoelingen.
Ook nog excuses aanbieden.
Waarvoor in godsnaam.
To heeft twee kinderen. Deze jongen mag heus wel even uitleggen hoe hij een vakantie voor zich ziet terwijl hij rust van zijn reisgenoten wil.
Al is het niet voor to dan wel om de vakantie voor zus nog een beetje draaglijk te houden.
woensdag 2 augustus 2017 om 19:20
Ik zie dit eigenlijk niet gelijk als je puber niet aankunnen. Althans, ik lees niet dat er hiervoor heel veel is gebeurd. Het kan ook dat het hierbij blijft, dat het gewoon prima gaat bij pa. Even rust, dan weer uitpraten en tot een nieuwe omgang komen. Het hoeft allemaal niet perfect te lopen, het hoeft nu ook niet allemaal uit de hand te lopen. Het lijkt me wel goed dat TO voor haar eigen gevoelens en behoeftes gaat zorgen zodat zij duidelijk verwachtingen en grenzen naar zoon kan uitspreken. En ik zou ook zeker proberen om met vader te overleggen, want je wil als ouders er toch samen voor staan en toch zo veel mogelijk één lijn trekken. Je blijft samen ouders. Maar goed, als vader dat allemaal niet wil dan kan TO daar ook niet heel veel aan veranderen.
woensdag 2 augustus 2017 om 19:25
Het-groepje schreef: ↑02-08-2017 19:19Het.moet toch niet gekker worden.
Ook nog excuses aanbieden.
Waarvoor in godsnaam.
To heeft twee kinderen. Deze jongen mag heus wel even uitleggen hoe hij een vakantie voor zich ziet terwijl hij rust van zijn reisgenoten wil.
Al is het niet voor to dan wel om de vakantie voor zus nog een beetje draaglijk te houden.
Helemaal mee eens!
woensdag 2 augustus 2017 om 19:26
-NummerZoveel- schreef: ↑02-08-2017 19:16Als je je puber niet aan kunt, dan moet je daar hulp bij zoeken. Je bent namelijk nog steeds verantwoordelijk voor het afleveren van volwassene die zich zelfstandig in de maatschappij kan redden (uitgaand van een kind zonder verstandelijke of psychische beperkingen).
Heb je zelf ook pubers (gehad)? Pittige pubers?
woensdag 2 augustus 2017 om 19:29
Dat maakt het ook triest.KeaAlpine schreef: ↑02-08-2017 19:16Maar moeder heeft niet in de hand wat vader doet. Zij kan alleen verantwoordelijk zijn voor wat er in haar huis, onder haar dak gebeurt. Je kan niet compenseren wat de andere ouder doet, dus als vader inderdaad de achterdeur open heeft staan, tsja...daar kan je weinig aan doen. Alleen voor je eigen deur zorgen.
woensdag 2 augustus 2017 om 19:29
Ohja, ik reageerde op nummerzoveel op 19:16, zij reageerde weer op jou. Als er verder niets omheen speelt zie ik dit ook meer als niet tegen je puber op kunnen en niet gelijk je puber niet aan kunnen. You win some, you lose some met pubers soms. Soms moet je wel even ruimte geven en dat betekent niet meteen dat je alle grenzen loslaat. Dit kan gewoon prima herpakt worden lijkt mij.francieneke schreef: ↑02-08-2017 19:24Bedoelde ik algemeen he, je puber niet aankunnen. Ik heb dat meegemaakt hoor...
woensdag 2 augustus 2017 om 19:30
Exact! Wij hebben dat altijd verboden. Want zo werkt het niet. Naar de andere ouder gaan als het je even niet bevalt.
woensdag 2 augustus 2017 om 19:33
Mja ik weet het niet. Stel het is toch niet zo fijn bij pa als zoon had gedacht en hij wil terug via de voordeur. Dan is dat een prima kans voor moeder om duidelijk met zoon te praten. Verwachtingen, grenzen, goed communiceren. Voor haar deur zorgen dus. Het hoeft niet meteen een drama te zijn. Het kan ook gewoon puberen zijn. Binnen één huis reageren ouders soms ook anders op pubers. Ik kan niet uit dit verhaal halen of het meteen een trieste situatie is of niet. Al vind ik in de OP TO te veel van haar emotie bij haar zoon neerleggen in plaats van er zelf verantwoordelijkheid voor nemen.
woensdag 2 augustus 2017 om 19:36
Ik was er zelf eentje, of althans, dat vonden mijn ouders. Ik ben op mijn 15e uit huis gegaan omdat dit helaas fysiek werd geuit. Toen kwam ik in een kindertehuis terecht, en daar zat het vol met "lastige pubers". En verrek als het niet waar was, op een heel enkele uitzondering na functioneerden wij daar allemaal prima onder de begeleiding van professionals! Er was vrijwel nooit bonje en we hebben er allemaal een hele leuke tijd gehad. De regels waren gewoon duidelijk en daar werd je op aangesproken.
woensdag 2 augustus 2017 om 19:37
KeaAlpine schreef: ↑02-08-2017 19:29Ohja, ik reageerde op nummerzoveel op 19:16, zij reageerde weer op jou. Als er verder niets omheen speelt zie ik dit ook meer als niet tegen je puber op kunnen en niet gelijk je puber niet aan kunnen. You win some, you lose some met pubers soms. Soms moet je wel even ruimte geven en dat betekent niet meteen dat je alle grenzen loslaat. Dit kan gewoon prima herpakt worden lijkt mij.
Ah duidelijk! Ja, soms is het inderdaad moeilijk.....ik denk dat het belangrijk is dat je als ouder probeert het contact te handhaven, hoe minimaal dat ook mogelijk is.
Mijn middelste was een heel moeilijke puber en ik heb jaren met mijn handen in het haar gezeten. Hij wilde ook niet naar vader, enfin....met soms kunst-en vliegwerk is het nu wel goed aan het komen. Hij weigerde naar me te luisteren, hij schreeuwde er gewoon overheen. Jaren en jaren....ja, niet de mooiste jaren. Ik zal ook vast fouten gemaakt hebben, maar ik heb enorm mijn best gedaan en ik ben hem altijd blijven steunen.
Soms gaat dat zo. En nu is het eigenlijk weer een keurige jongen. Die studeert en werkt.
woensdag 2 augustus 2017 om 19:41
-NummerZoveel- schreef: ↑02-08-2017 19:36Ik was er zelf eentje, of althans, dat vonden mijn ouders. Ik ben op mijn 15e uit huis gegaan omdat dit helaas fysiek werd geuit. Toen kwam ik in een kindertehuis terecht, en daar zat het vol met "lastige pubers". En verrek als het niet waar was, op een heel enkele uitzondering na functioneerden wij daar allemaal prima onder de begeleiding van professionals! Er was vrijwel nooit bonje en we hebben er allemaal een hele leuke tijd gehad. De regels waren gewoon duidelijk en daar werd je op aangesproken.
Kijk, dat werkte. Gelukkig wel, zo heb je het toch een stuk fijner gekregen in je jeugd!
Maar toch is dat iets anders dan ouder zijn. Een ouder die zijn of haar stinkende best doet, maar die toch met flinke puberproblemen te maken krijgt.
Zelf ben ik docente. Eigenlijk heb ik op school nauwelijks problemen met pubers en adolescenten. Hartstikke leuk!
Maar wat ik soms van ouders hoor...
woensdag 2 augustus 2017 om 19:47
Je kan zelf wel denken dat het goed ging, maar voor je zoon is dat blijkbaar niet zo.Woman34 schreef: ↑02-08-2017 12:55Even voor de goede orde, ik ben me er van bewust dat ik allerlei reacties hier kan verwachten. Dat mag ook en respecteer ik ook.
@ravemeisje: laat duidelijk zijn, dat ik niet afhankelijk ben van mijn zoon van 15. Dat hij aan het puberen is zie ikzelf ook natuurlijk, maar moet je een puber geen grenzen meer aangeven? Is dat het puber zijn? Gewoon doen waar je zin in hebt en de regels die er thuis zijn gelden dan niet ten tijde van het puber zijn? Zoon kreeg genoeg ruimte om zijn grenzen te verkennen, ben de moeilijkste niet.
En ik snap dat een ieder van jullie het met mijn verhaal moet doen en sommigen zullen denken: ja ja, wat is er nog meer gebeurd?
Ik ben een volwassen vrouw met 2 opgroeiende puberende kinderen en ik zou echt mijn tijd niet gaan verdoen door hier mijn verhaal eerlijk te plaatsen en wetende dat ikzelf er naar heb gemaakt of iets dergelijks maar van jullie 'iets anders' wil horen.
Ik ben zo wijs genoeg (gelukkig) dat ik ook naar mijzelf kijk en kijk naar wat ik fout heb gedaan. Maar er is niets wat ik kan bedenken waardoor dit zo is gelopen. Er zijn geen ruzies kort daarvoor voorgevallen of iets dergelijks. Alles ging zoals anders en was niet anders dan in een normaal standaard gezin naar mijn mening.
De manier waarop je op het vakantie gebeuren reageerde vind ik ook wel iets zeggen. In plaats van dat je blij bent dat hij een week mee op vakantie gaat, ga je jouw gelijk willen halen. Dan neem je hem niet serieus. Ik kan mij voorstellen dat hij dan de deur dicht doet.
Het kan heel goed dat hij qua karakter meer op zijn vader lijkt en dat jouw karakter voor hem een tegenpool is, ookal heb jij dat zelf misschien niet door. Zeker tijdens zijn puberteit kan hij hier extra veel moeite mee hebben. Dan kan hij ook ervaren dat zijn vader hem beter begrijpt.
Wees blij dat hij nu bij zijn vader terecht kan. Hij zit daar toch goed. Waarom zou hij bij jou beter af zijn dan bij zijn vader? Zo komt dat nu over. Dat het emotioneel even zwaar is om je zoon niet meer elke dag in huis te hebben begrijp ik heel goed (dat was het voor jouw ex waarschijnlijk ooit ook). Maar dat je zijn keuze niet respecteert, en gesprekken 'afdwingt' terwijl je zoon herhaaldelijk zegt dat hij rust wil, begrijp ik niet. Als je het goed gedaan hebt, dan is jullie band sterk en komt jullie relatie echt weer goed, ook al blijft hij bij zijn vader wonen.
In plaats van hem steeds 'lastig te vallen', zou je een dagboek kunnen bijhouden, waarin je als het ware brieven aan hem schrijft. Op het moment dat er weer ruimte is om jullie contact te herstellen, kan je hem altijd laten weten dat je altijd aan hem gedacht hebt en desnoods later ooit jouw 'brieven' laten lezen als hij daaraan toe is. Op die manier kan je jouw vragen en emoties op dit moment kwijt, zonder hem ermee op te zadelen.
Denk ook goed aan je dochter, dat ze niet een moeilijke rol krijgt in dit geheel, en geen loyaliteitsconflict omdat je haar dingen gaat vragen over haar broer. Bespreek jouw verdriet met je vriend, niet met je dochter. Zoek ook niet je gelijk bij jouw dochter. Blijf voor haar een positieve moeder.
Veel sterkte!
woensdag 2 augustus 2017 om 19:53
Eens. Het hek is echt van de dam als JIJ excuses gaat aanbieden. Deze jongen wordt enorm beloond voor wangedrag.Het-groepje schreef: ↑02-08-2017 19:19Het.moet toch niet gekker worden.
Ook nog excuses aanbieden.
Waarvoor in godsnaam.
To heeft twee kinderen. Deze jongen mag heus wel even uitleggen hoe hij een vakantie voor zich ziet terwijl hij rust van zijn reisgenoten wil.
Al is het niet voor to dan wel om de vakantie voor zus nog een beetje draaglijk te houden.
woensdag 2 augustus 2017 om 20:27
Dan kom ik terug op mijn eerdere punt: als je het als ouder niet aan kunt, dan moet je hulp zoeken, want dat ben je zowel aan je kind als aan de maatschappij verschuldigd.francieneke schreef: ↑02-08-2017 19:41Kijk, dat werkte. Gelukkig wel, zo heb je het toch een stuk fijner gekregen in je jeugd!
Maar toch is dat iets anders dan ouder zijn. Een ouder die zijn of haar stinkende best doet, maar die toch met flinke puberproblemen te maken krijgt.
Zelf ben ik docente. Eigenlijk heb ik op school nauwelijks problemen met pubers en adolescenten. Hartstikke leuk!
Maar wat ik soms van ouders hoor...
woensdag 2 augustus 2017 om 20:27
Ook helemaal mee eens.HasseSimonsdochter schreef: ↑02-08-2017 19:53Eens. Het hek is echt van de dam als JIJ excuses gaat aanbieden. Deze jongen wordt enorm beloond voor wangedrag.
woensdag 2 augustus 2017 om 20:29
-NummerZoveel- schreef: ↑02-08-2017 20:27Dan kom ik terug op mijn eerdere punt: als je het als ouder niet aan kunt, dan moet je hulp zoeken, want dat ben je zowel aan je kind als aan de maatschappij verschuldigd.
Maar dat doet iedere bezorgde ouder wel hoor!
woensdag 2 augustus 2017 om 20:48
Nou, dat doet iedere bezorgde ouder dus niet. Ik vertel je net nog dat ik op mijn 15e voor mishandeling op de vlucht moest. En helaas was (en ben) ik daarin echt niet de enige.
woensdag 2 augustus 2017 om 21:58
In zekere zin ben ik het daar helemaal mee eens, maar volgens mij snap je niet wat mensen bedoelen met luisteren, met rust laten en excuses aanbieden. Ik ben vergeleken met ouders om mij heen behoorlijk streng voor mijn kinderen, maar ik ben daarin heel duidelijk en ook open. Als ouder moet je ze opvoeden en boven ze staan, maar ik denk dat daarin een verschil zit tussen macht en authoriteit. Met een machtspelletje als die opmerking over de vakantie ondermijn je denk ik vooral je authoriteit. Een puber mag best weten dat jij 'de baas' bent, maar hij moet daarnaast ook weten dat je hem als mens serieus neemt. Ik denk dat naar je kinderen luisteren enorm belangrijk is, maar dat wil niet zeggen dat je ze maar geeft wat ze willen. Het gaat er om dat ze zich gehoord voelen en dat jij bovendien ook weet wat er speelt. En ik denk dat een ouder ook prima haar/zijn excuses aan kan bieden zonder in te boeten in authoriteit. Maar misschien heb ik ook gewoon hele makkelijke jongens.-NummerZoveel- schreef: ↑02-08-2017 19:07Al dat gelul over luisteren naar zijn behoeften, hem met rust laten en zelfs excuses aanbieden... het is verdorie zijn moeder die hij als stront behandelt! Niet zo gek dat de jong volwassene tegenwoordig oprecht denkt dat de wereld alleen om hun en hun behoeften draait!
Als ouder is het je verantwoordelijkheid om hen voor te bereiden op het grote mensen-leven, en daar wordt dit soort respectloos gedrag echt niet getolereerd.
woensdag 2 augustus 2017 om 22:20
Ik snap heel goed wat daarmee bedoeld wordt, en daar ben ik het dus absoluut niet mee eens. Het gaat namelijk helemaal niet om machtsspelletjes hier, het gaat gewoon om opvoeding. Een 15-jarige zoekt grenzen op, en als ouder is het je taak om duidelijk te maken welke harde grenzen niet overschreden kunnen worden. Een keer te laat thuis komen mag best, dat met een stuk in je kraag doen is over de grens. Een keer boos worden op je moeder mag best, haar dagenlang negeren is over de grens. Bij je vader gaan wonen mag best, maar als een dief in de nacht wegsluipen is over de grens. Enzovoorts!
woensdag 2 augustus 2017 om 22:25
woensdag 2 augustus 2017 om 22:37
Je kunt ook gewoon van haar aannemen dat er echt niets bijzonders speelde en dat zoon zomaar uit het niets vertrok. Pubers van gescheiden ouders weten nu eenmaal dat de andere ouder altijd een optie is waar ze op terug kunnen vallen en zij gebruiken dat vaak om hun zin te krijgen. Soms als pressiemiddel ("als ik x niet van jou mag, dan ga ik wel bij de andere ouder wonen") en soms gewoon als de makkelijkere optie die daadwerkelijk wordt uitgevoerd ("ik ga nu bij de andere ouder wonen want die zeurt tenminste niet zo").
woensdag 2 augustus 2017 om 22:39
Mij viel het stukje van de vakantie ook direct op. Was vrij negatief en als ik dit van mijn moeder had gekregen had ik precies hetzelfde gereageerd. Misschien is hij echt moe? Het is ook niet niks om constant tussen twee ouders met verschillende regels heen en weer geslingerd te worden waarbij er ook nog van je verwacht wordt dat je je best doet, belangrijke levenskeuzes maakt en iedereen tevreden moet stellen. Niet ieder kind kan hier evengoed mee omgaan, misschien moet je je dat ook realiseren.
Het lijkt mij een nare situatie maar ik denk dat het het beste is als je hem even met rust laat en hem in september weer contact. En begin dan niet over jullie fantastische vakantie.
Het lijkt mij een nare situatie maar ik denk dat het het beste is als je hem even met rust laat en hem in september weer contact. En begin dan niet over jullie fantastische vakantie.
