Psyche
alle pijlers
Moedeloos na vertrek zoon
woensdag 2 augustus 2017 om 12:02
Hoi,
Misschien had dit topic ook onder kinderen gepast, maar heb wat zitten zoeken onder kinderen en kon niet een herkenbaar iets vinden en omdat dit mij psychisch iets doet plaats ik het hier.
Nu een maand geleden (ben 10 jaar bij vader van mijn kinderen weg, 8 1/2 jaar nieuwe lat-relatie, kids gaan eens per 2 weken weekend naar pa en doordeweeks een extra avond) is mijn zoon als donderslag bij heldere hemel bij pa gaan wonen.
Er is geen ruzie voorgevallen, hij was alleen die zaterdagavond te laat thuis waar ik hem op aangesproken heb. Niks geks aan denk ik, hij is 15, aan het puberen en doet soms alsof hij een jongeman van 20 is. Ook had hij een slokje teveel op en hij weet dat ik geen voorstander ben van alcohol. Die tijd komt voor hem nog wel. In overleg met mij mag hij hooguit op een feestje/verjaardag 2 biertjes drinken. Deze zaterdagavond had hij geen feestje o.i.d. maar hadden ze gewoon met wat jongelui bij iemand thuis gezeten.
Tijdens het aanspreken op zijn te laat thuis komen en dat hij naar mijn idee teveel had gedronken, reageerde hij wat nonchalant en gaf aan dat hij wel wist dat hij weer straf zou krijgen, bla bla bla. Dat hij anders wel op de fiets naar zijn pa ging. Aangegeven dat hij dat niet moest doen, het was al laat en dat hij maar beter naar bed kon. Heb niet 1 x keer mijn stem verheft of zo naar hem en ben heel rustig gebleven, omdat ik wist dat met een slokje teveel op van zijn kant er niet heel logisch meer nagedacht wordt en er anders misschien teveel dingen gezegd worden waar je later spijt van hebt.
Hem naar bed verwezen en dat we de volgende dag wel verder zouden praten. Boven aangekomen hoorde ik gerommel op zijn kamer en hoorde ik hem zeggen: papa, heeft de telefoon denk ik beneden liggen. Waar ik op uitmaakte dat hij zijn pa dus probeerde te bellen. Naar boven geroepen dat hij nu niet moest bellen, zijn vader zich rot zou schrikken dat er rond 2-en wordt gebeld. Hij bleef aangeven dat hij naar zijn pa ging, hij zijn tas klaar maakte en op de fiets die kant opging, want zijn pa begreep hem beter en die snapte hem.
Ik wou natuurlijk niet dat hij op de fiets die kant opging (klein uurtje fietsen) en ben beneden op hem gaan wachten. Hij inmiddels beneden aangekomen en schrok dat ik beneden zat want hij was in de veronderstelling dat ik op bed lag. Hij vroeg wat ik daar deed en ik gaf aan dat hij lekker naar bed moest gaan en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Nee, hij had besloten om de fiets te pakken en toch naar pa te gaan. Ik heb hem aangegeven dat ik hem wel wou brengen, ik het geen goed idee vond dat hij in deze toestand dat hele stuk ging fietsen. Daar was hij het niet gelijk mee eens, maar stemde op een gegeven moment toch mee in.
Zo zaten wij paar minuten later in de auto (hij wou niet naast mij zitten en had plaats genomen op de achterbank) onderweg naar zijn pa. Hij gaf aan dat hij bij zijn pa bleef wonen. Ik nog steeds inde veronderstelling dat dat de drank was dat hij deze uitspraken deed. Ook aangegeven, dat hij dit soort dingen niet moest zeggen en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Hij bleef zeggen: "Nee ik meen het, kom ik morgen ook mijn spullen halen".
Afgezet bij zijn pa en na een zo goed als slapeloze nacht zijn vader de volgende ochtend gebeld. Die nam niet op, appje gestuurd, dat hij mij even moest laten weten wanneer hij in de gelegenheid was om even te bellen. Hij las mijn berichtje wel, maar geen reactie. Uur later nogmaals berichtje gestuurd, met de vraag of ik kon bellen. Gelezen door hem maar weer geen reactie. Om half 12 die zondagochtend belt ex mij op. Ik hem het verhaal van die avond/nacht uitgelegd en mijn ex antwoordde met: "Ja, zo vertelde hij het ook". Waarop ex verder ging: "hij wil hier graag wonen, ik ook, maar dan definitief". Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Daar zat ik met mijn bek vol tanden. Ex gaf aan dat mijn zoon die middag zijn spullen op wilde halen en dat ze rond half 2 er zouden zijn. Ik heb er mee ingestemd, want ja, kon ik het tegenhouden? Nee. Nog steeds denkend, dat dit een puberale actie is en hopelijk enkele dagen later het hele gebeuren een heel andere wending weer heeft genomen.
Zoon is die middag geweest al zijn spullen halen, ik was zo emotioneel, kon niet stoppen met huilen omdat ik mij van geen kwaad bewust ben. Zoon gaf aan dat hij rust moest en dat dit nu het beste was voor hem, zijn vader, mij en mijn vriend. Oke, als hij dit nodig is dan doen we dat. Hem nog wel gevraagd wat er dan is, waar hij rust voor moet. Dat kon hij mij niet benoemen. Ik was helemaal verdoofd van alles en heb het allemaal op mij af laten komen. Hij gaf zelfs de huissleutel aan mij, die was hij toch eerst niet nodig. Ik nog aangegeven dat hij toch nog wel eens een weekend bij mij komt.......nee, op dat moment zei hij: ik moet rust ma.
Hij is met zijn pa meegegaan en ik heb nog uren en uren zitten te huilen, niet wetende wat ik moest doen. Of moest ik juist niks doen. Die dagen erna heb ik af en toe voorzichtig wel een appje naar mijn zoon gestuurd om te vragen hoe het ging. Kreeg dan ook wel berichtjes terug maar ook duidelijk dat hij rust wou en ik hem geen berichtjes meer moest sturen. Oke, dan maar niks meer sturen. Inmiddels toen bijna een week verder en de vakantie staat voor de deur (we hadden nog niks geboekt) kwam bij mij de vraag naar boven: komt hij in de vakantie nu wel gewoon bij mij dan? Hem dit toen gevraagd en kreeg ik terug: weet ik niet en dat hij rust wou. Even later stuurt zijn pa mij, dat zoon wel co ouderschap wou en mijn ex ook wel en of ik daar ook over na wou denken. Wil mijn zoon dit, dan heb ik dit er echt wel voor over om tot dit over te gaan, want ik was hem nu min of meer volledig kwijt. Aangegeven dat we beter (zoon, ex en ik) de week erop even met elkaar konden gaan zitten en praten. Vond ex prima. Toen ik ex volgende dag vroeg of hij de volgende dag 's avonds kon praten, kreeg ik opeens terug dat het nog lang niet nodig was om erover te praten, dat zoon rust moest en dat het met de tijd wel kwam. Ik snapte er niks meer van.
Paar daagjes alles maar laten rusten, begon zelf min of meer labiel te worden van alles. Zoon gestuurd of hij al wist of hij meeging op vakantie, omdat wij het boeken van een vakantie niet steeds konden uitstellen. Even later stuurt hij mij: ik ga wel mee. Ik teruggestuurd dat ik het enigszins toch een beetje vreemd vond, dat hij volledige rust van mij wil, maar dan wel weet dat hij meegaat op een 8-daagse vakantie naar het buitenland. (dit was al bekend, we wisten alleen nog niet waar naartoe....Spanje, Griekenland, etc.) Daarop reageerde hij van: laat maar, ik ga niet meer mee en dat ik hem niks meer hoefde te sturen en dat hij de hele vakantie niks meer van mij wou horen.
Tussentijds heeft mijn zoon zijn diploma-uitreiking gehad, geslaagd voor het vmbo. Ik ben met dochter daar naartoe gegaan, maar ben toen wij als ouders met mentor en leerlingen naar klas moesten lopen door mijn zoon geweigerd. Hij had aan ex medegedeeld, dat als ik daar zou blijven hij de klas niet in kwam. Om de goede vrede te bewaren ben ik maar weggegaan en dochter is ook meegegaan, zij had gezien de situatie geen zin om nog wel te blijven. Toen huilend en vol woede en frustratie teruggereden naar huis.
Ik voel mij zo machteloos, ik kan niks doen, het is immers geen klein jochie meer die ik bij wijze van in de auto kan zetten en mee kan nemen naar huis. Ik weet dat hij ook zelf mag weten bij wie hij woont en dat hij aan mag geven dat hij co ouderschap wil, maar nu wordt alle contact richting mij verbroken. Mijn ex wil mij telefonisch niet te woord staan voor info. Had ex gevraagd of hij mij wekelijks op de hoogte wou houden, dat wou hij natuurlijk wel. Tot op heden nog niks van ex gehoord betreffende zoon.
Ik sta zo machteloos en kan niks. Door anderen uit omgeving wordt gezegd: joh, paar weken dan is hij er wel weer, komt hij wel terug. Maar ik ben zo bang dat hij helemaal niet terugkomt. Iedereen wil mij natuurlijk moed in praten en dat waardeer ik ook, maar ik zie het zo somber in. Helemaal omdat er mij niks bekend is over het opeens kiezen voor wonen bij zijn pa en dan alle contact verbreken. Vind dat mijn ex ook als taak heeft, om mij op de hoogte te houden van alles, of zie ik dit verkeerd?
Kijk, als ik bijvoorbeeld mijn zoon die avond de deur had gewezen, of een pak rammel had gegeven(doe ik nooit), dan zou ik mij kunnen voorstellen dat hij er voor koos om naar pa te gaan. Maar er is geen ruzie niks voorgevallen. Ook die dagen ervoor niet. Ik ben mij van geen kwaad bewust. Maar dit voelt zo rot, machteloos, kloten, buitengesloten.
En ik wil niks liever, dat als mijn zoon met iets zit, hem helpen, eventueel met een doorverwijzing naar een of andere instantie. Maar ik ben nu van alles verbannen. Er is geen dag meer dat ik mij fijn voel. Alsof ik op de automatische piloot leef.
Ik geef hem nu zijn rust en accepteer zijn keus om de hele vakantie niks meer van mij te horen (duurt nog tot begin september) maar wil zo graag wel wat van mij laten horen, dat ik hem mis en hem wil helpen, maar om mijn eigen glazen niet in te gooien moet ik dit natuurlijk niet doen.
Ik weet, het is een heel lang verhaal, maar moest het even kwijt. En hoop tips te krijgen waar ik misschien wat mee kan.
Bedankt voor het lezen!
Misschien had dit topic ook onder kinderen gepast, maar heb wat zitten zoeken onder kinderen en kon niet een herkenbaar iets vinden en omdat dit mij psychisch iets doet plaats ik het hier.
Nu een maand geleden (ben 10 jaar bij vader van mijn kinderen weg, 8 1/2 jaar nieuwe lat-relatie, kids gaan eens per 2 weken weekend naar pa en doordeweeks een extra avond) is mijn zoon als donderslag bij heldere hemel bij pa gaan wonen.
Er is geen ruzie voorgevallen, hij was alleen die zaterdagavond te laat thuis waar ik hem op aangesproken heb. Niks geks aan denk ik, hij is 15, aan het puberen en doet soms alsof hij een jongeman van 20 is. Ook had hij een slokje teveel op en hij weet dat ik geen voorstander ben van alcohol. Die tijd komt voor hem nog wel. In overleg met mij mag hij hooguit op een feestje/verjaardag 2 biertjes drinken. Deze zaterdagavond had hij geen feestje o.i.d. maar hadden ze gewoon met wat jongelui bij iemand thuis gezeten.
Tijdens het aanspreken op zijn te laat thuis komen en dat hij naar mijn idee teveel had gedronken, reageerde hij wat nonchalant en gaf aan dat hij wel wist dat hij weer straf zou krijgen, bla bla bla. Dat hij anders wel op de fiets naar zijn pa ging. Aangegeven dat hij dat niet moest doen, het was al laat en dat hij maar beter naar bed kon. Heb niet 1 x keer mijn stem verheft of zo naar hem en ben heel rustig gebleven, omdat ik wist dat met een slokje teveel op van zijn kant er niet heel logisch meer nagedacht wordt en er anders misschien teveel dingen gezegd worden waar je later spijt van hebt.
Hem naar bed verwezen en dat we de volgende dag wel verder zouden praten. Boven aangekomen hoorde ik gerommel op zijn kamer en hoorde ik hem zeggen: papa, heeft de telefoon denk ik beneden liggen. Waar ik op uitmaakte dat hij zijn pa dus probeerde te bellen. Naar boven geroepen dat hij nu niet moest bellen, zijn vader zich rot zou schrikken dat er rond 2-en wordt gebeld. Hij bleef aangeven dat hij naar zijn pa ging, hij zijn tas klaar maakte en op de fiets die kant opging, want zijn pa begreep hem beter en die snapte hem.
Ik wou natuurlijk niet dat hij op de fiets die kant opging (klein uurtje fietsen) en ben beneden op hem gaan wachten. Hij inmiddels beneden aangekomen en schrok dat ik beneden zat want hij was in de veronderstelling dat ik op bed lag. Hij vroeg wat ik daar deed en ik gaf aan dat hij lekker naar bed moest gaan en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Nee, hij had besloten om de fiets te pakken en toch naar pa te gaan. Ik heb hem aangegeven dat ik hem wel wou brengen, ik het geen goed idee vond dat hij in deze toestand dat hele stuk ging fietsen. Daar was hij het niet gelijk mee eens, maar stemde op een gegeven moment toch mee in.
Zo zaten wij paar minuten later in de auto (hij wou niet naast mij zitten en had plaats genomen op de achterbank) onderweg naar zijn pa. Hij gaf aan dat hij bij zijn pa bleef wonen. Ik nog steeds inde veronderstelling dat dat de drank was dat hij deze uitspraken deed. Ook aangegeven, dat hij dit soort dingen niet moest zeggen en dat we de volgende dag wel verder zouden zien. Hij bleef zeggen: "Nee ik meen het, kom ik morgen ook mijn spullen halen".
Afgezet bij zijn pa en na een zo goed als slapeloze nacht zijn vader de volgende ochtend gebeld. Die nam niet op, appje gestuurd, dat hij mij even moest laten weten wanneer hij in de gelegenheid was om even te bellen. Hij las mijn berichtje wel, maar geen reactie. Uur later nogmaals berichtje gestuurd, met de vraag of ik kon bellen. Gelezen door hem maar weer geen reactie. Om half 12 die zondagochtend belt ex mij op. Ik hem het verhaal van die avond/nacht uitgelegd en mijn ex antwoordde met: "Ja, zo vertelde hij het ook". Waarop ex verder ging: "hij wil hier graag wonen, ik ook, maar dan definitief". Het was alsof de grond onder mijn voeten vandaan zakte. Daar zat ik met mijn bek vol tanden. Ex gaf aan dat mijn zoon die middag zijn spullen op wilde halen en dat ze rond half 2 er zouden zijn. Ik heb er mee ingestemd, want ja, kon ik het tegenhouden? Nee. Nog steeds denkend, dat dit een puberale actie is en hopelijk enkele dagen later het hele gebeuren een heel andere wending weer heeft genomen.
Zoon is die middag geweest al zijn spullen halen, ik was zo emotioneel, kon niet stoppen met huilen omdat ik mij van geen kwaad bewust ben. Zoon gaf aan dat hij rust moest en dat dit nu het beste was voor hem, zijn vader, mij en mijn vriend. Oke, als hij dit nodig is dan doen we dat. Hem nog wel gevraagd wat er dan is, waar hij rust voor moet. Dat kon hij mij niet benoemen. Ik was helemaal verdoofd van alles en heb het allemaal op mij af laten komen. Hij gaf zelfs de huissleutel aan mij, die was hij toch eerst niet nodig. Ik nog aangegeven dat hij toch nog wel eens een weekend bij mij komt.......nee, op dat moment zei hij: ik moet rust ma.
Hij is met zijn pa meegegaan en ik heb nog uren en uren zitten te huilen, niet wetende wat ik moest doen. Of moest ik juist niks doen. Die dagen erna heb ik af en toe voorzichtig wel een appje naar mijn zoon gestuurd om te vragen hoe het ging. Kreeg dan ook wel berichtjes terug maar ook duidelijk dat hij rust wou en ik hem geen berichtjes meer moest sturen. Oke, dan maar niks meer sturen. Inmiddels toen bijna een week verder en de vakantie staat voor de deur (we hadden nog niks geboekt) kwam bij mij de vraag naar boven: komt hij in de vakantie nu wel gewoon bij mij dan? Hem dit toen gevraagd en kreeg ik terug: weet ik niet en dat hij rust wou. Even later stuurt zijn pa mij, dat zoon wel co ouderschap wou en mijn ex ook wel en of ik daar ook over na wou denken. Wil mijn zoon dit, dan heb ik dit er echt wel voor over om tot dit over te gaan, want ik was hem nu min of meer volledig kwijt. Aangegeven dat we beter (zoon, ex en ik) de week erop even met elkaar konden gaan zitten en praten. Vond ex prima. Toen ik ex volgende dag vroeg of hij de volgende dag 's avonds kon praten, kreeg ik opeens terug dat het nog lang niet nodig was om erover te praten, dat zoon rust moest en dat het met de tijd wel kwam. Ik snapte er niks meer van.
Paar daagjes alles maar laten rusten, begon zelf min of meer labiel te worden van alles. Zoon gestuurd of hij al wist of hij meeging op vakantie, omdat wij het boeken van een vakantie niet steeds konden uitstellen. Even later stuurt hij mij: ik ga wel mee. Ik teruggestuurd dat ik het enigszins toch een beetje vreemd vond, dat hij volledige rust van mij wil, maar dan wel weet dat hij meegaat op een 8-daagse vakantie naar het buitenland. (dit was al bekend, we wisten alleen nog niet waar naartoe....Spanje, Griekenland, etc.) Daarop reageerde hij van: laat maar, ik ga niet meer mee en dat ik hem niks meer hoefde te sturen en dat hij de hele vakantie niks meer van mij wou horen.
Tussentijds heeft mijn zoon zijn diploma-uitreiking gehad, geslaagd voor het vmbo. Ik ben met dochter daar naartoe gegaan, maar ben toen wij als ouders met mentor en leerlingen naar klas moesten lopen door mijn zoon geweigerd. Hij had aan ex medegedeeld, dat als ik daar zou blijven hij de klas niet in kwam. Om de goede vrede te bewaren ben ik maar weggegaan en dochter is ook meegegaan, zij had gezien de situatie geen zin om nog wel te blijven. Toen huilend en vol woede en frustratie teruggereden naar huis.
Ik voel mij zo machteloos, ik kan niks doen, het is immers geen klein jochie meer die ik bij wijze van in de auto kan zetten en mee kan nemen naar huis. Ik weet dat hij ook zelf mag weten bij wie hij woont en dat hij aan mag geven dat hij co ouderschap wil, maar nu wordt alle contact richting mij verbroken. Mijn ex wil mij telefonisch niet te woord staan voor info. Had ex gevraagd of hij mij wekelijks op de hoogte wou houden, dat wou hij natuurlijk wel. Tot op heden nog niks van ex gehoord betreffende zoon.
Ik sta zo machteloos en kan niks. Door anderen uit omgeving wordt gezegd: joh, paar weken dan is hij er wel weer, komt hij wel terug. Maar ik ben zo bang dat hij helemaal niet terugkomt. Iedereen wil mij natuurlijk moed in praten en dat waardeer ik ook, maar ik zie het zo somber in. Helemaal omdat er mij niks bekend is over het opeens kiezen voor wonen bij zijn pa en dan alle contact verbreken. Vind dat mijn ex ook als taak heeft, om mij op de hoogte te houden van alles, of zie ik dit verkeerd?
Kijk, als ik bijvoorbeeld mijn zoon die avond de deur had gewezen, of een pak rammel had gegeven(doe ik nooit), dan zou ik mij kunnen voorstellen dat hij er voor koos om naar pa te gaan. Maar er is geen ruzie niks voorgevallen. Ook die dagen ervoor niet. Ik ben mij van geen kwaad bewust. Maar dit voelt zo rot, machteloos, kloten, buitengesloten.
En ik wil niks liever, dat als mijn zoon met iets zit, hem helpen, eventueel met een doorverwijzing naar een of andere instantie. Maar ik ben nu van alles verbannen. Er is geen dag meer dat ik mij fijn voel. Alsof ik op de automatische piloot leef.
Ik geef hem nu zijn rust en accepteer zijn keus om de hele vakantie niks meer van mij te horen (duurt nog tot begin september) maar wil zo graag wel wat van mij laten horen, dat ik hem mis en hem wil helpen, maar om mijn eigen glazen niet in te gooien moet ik dit natuurlijk niet doen.
Ik weet, het is een heel lang verhaal, maar moest het even kwijt. En hoop tips te krijgen waar ik misschien wat mee kan.
Bedankt voor het lezen!
woensdag 2 augustus 2017 om 12:52
Ik vind je manipulatief. stukje over vakantie illustreert dat. Je projecteert je eigen verdriet op je zoon. hij is echter niet verantwoordelijk voor jouw gevoel. hij is een opgroeiende puber en moet alleen aan zichzelf kunnen denken.
ook vind ik je inconsequent. een kind van 15 dat alcohol mag drinken van zijn moeder maar moeder wordt wel boos als hij naar haar idee teveel heeft gedronken. een kind van 15 kent die grenzen nog helemaal niet. verwachtingen zijn dus irreëel.
ook vind ik je inconsequent. een kind van 15 dat alcohol mag drinken van zijn moeder maar moeder wordt wel boos als hij naar haar idee teveel heeft gedronken. een kind van 15 kent die grenzen nog helemaal niet. verwachtingen zijn dus irreëel.
woensdag 2 augustus 2017 om 12:55
Even voor de goede orde, ik ben me er van bewust dat ik allerlei reacties hier kan verwachten. Dat mag ook en respecteer ik ook.
@ravemeisje: laat duidelijk zijn, dat ik niet afhankelijk ben van mijn zoon van 15. Dat hij aan het puberen is zie ikzelf ook natuurlijk, maar moet je een puber geen grenzen meer aangeven? Is dat het puber zijn? Gewoon doen waar je zin in hebt en de regels die er thuis zijn gelden dan niet ten tijde van het puber zijn? Zoon kreeg genoeg ruimte om zijn grenzen te verkennen, ben de moeilijkste niet.
En ik snap dat een ieder van jullie het met mijn verhaal moet doen en sommigen zullen denken: ja ja, wat is er nog meer gebeurd?
Ik ben een volwassen vrouw met 2 opgroeiende puberende kinderen en ik zou echt mijn tijd niet gaan verdoen door hier mijn verhaal eerlijk te plaatsen en wetende dat ikzelf er naar heb gemaakt of iets dergelijks maar van jullie 'iets anders' wil horen.
Ik ben zo wijs genoeg (gelukkig) dat ik ook naar mijzelf kijk en kijk naar wat ik fout heb gedaan. Maar er is niets wat ik kan bedenken waardoor dit zo is gelopen. Er zijn geen ruzies kort daarvoor voorgevallen of iets dergelijks. Alles ging zoals anders en was niet anders dan in een normaal standaard gezin naar mijn mening.
@ravemeisje: laat duidelijk zijn, dat ik niet afhankelijk ben van mijn zoon van 15. Dat hij aan het puberen is zie ikzelf ook natuurlijk, maar moet je een puber geen grenzen meer aangeven? Is dat het puber zijn? Gewoon doen waar je zin in hebt en de regels die er thuis zijn gelden dan niet ten tijde van het puber zijn? Zoon kreeg genoeg ruimte om zijn grenzen te verkennen, ben de moeilijkste niet.
En ik snap dat een ieder van jullie het met mijn verhaal moet doen en sommigen zullen denken: ja ja, wat is er nog meer gebeurd?
Ik ben een volwassen vrouw met 2 opgroeiende puberende kinderen en ik zou echt mijn tijd niet gaan verdoen door hier mijn verhaal eerlijk te plaatsen en wetende dat ikzelf er naar heb gemaakt of iets dergelijks maar van jullie 'iets anders' wil horen.
Ik ben zo wijs genoeg (gelukkig) dat ik ook naar mijzelf kijk en kijk naar wat ik fout heb gedaan. Maar er is niets wat ik kan bedenken waardoor dit zo is gelopen. Er zijn geen ruzies kort daarvoor voorgevallen of iets dergelijks. Alles ging zoals anders en was niet anders dan in een normaal standaard gezin naar mijn mening.
anoniem_224675 wijzigde dit bericht op 02-08-2017 13:02
Reden: onvolledig
Reden: onvolledig
0.20% gewijzigd
woensdag 2 augustus 2017 om 12:58
Je mist het hele punt Woman34. Wellicht ziet je zoon het anders dan jij. Die mogelijkheid kap je volledig af want "er is niks gebeurd en alles gaat zoals anders en hetzelfde zoals bij anderen". Juist.
De toon van je reactie laat zien dat dit een discussie is waar jij niet klaar voor bent.
Veel sterkte gewenst de komende tijd.
De toon van je reactie laat zien dat dit een discussie is waar jij niet klaar voor bent.
Veel sterkte gewenst de komende tijd.
woensdag 2 augustus 2017 om 13:01
@s-meds
Moet je even het verhaal goed lezen. Mijn zoon mag niet ongeremd alcohol van mij drinken. Hij weet dat hij bij een gelegenheid 2 biertjes mag van mij. En ondanks dat hij teveel op had naar mijn mening, was ik niet boos. Heb hem toen aangegeven, dat ik het niet leuk vond, dat hij op een 'gewone zaterdagavond' er voor kiest om wel meer te gaan drinken en dat hij weet hoe ik over alcohol denk. Hij gaf mij daar gelijk in.
Moet je even het verhaal goed lezen. Mijn zoon mag niet ongeremd alcohol van mij drinken. Hij weet dat hij bij een gelegenheid 2 biertjes mag van mij. En ondanks dat hij teveel op had naar mijn mening, was ik niet boos. Heb hem toen aangegeven, dat ik het niet leuk vond, dat hij op een 'gewone zaterdagavond' er voor kiest om wel meer te gaan drinken en dat hij weet hoe ik over alcohol denk. Hij gaf mij daar gelijk in.
woensdag 2 augustus 2017 om 13:04
pubers denken zwart wit. hij mag drinken van jou dat zeg je zelf. vervolgens blijken er allerlei nuanceringen te zijn maar zo werkt dat gewoon niet voor pubers. wees consequent en geeft hem niet een paar vingers om vervolgens kritiek te leveren als hij de hele hand neemt.Woman34 schreef: ↑02-08-2017 13:01@s-meds
Moet je even het verhaal goed lezen. Mijn zoon mag niet ongeremd alcohol van mij drinken. Hij weet dat hij bij een gelegenheid 2 biertjes mag van mij. En ondanks dat hij teveel op had naar mijn mening, was ik niet boos. Heb hem toen aangegeven, dat ik het niet leuk vond, dat hij op een 'gewone zaterdagavond' er voor kiest om wel meer te gaan drinken en dat hij weet hoe ik over alcohol denk. Hij gaf mij daar gelijk in.
Je was niet boos maar je vond het niet leuk? Sorry wat is het verschil?
woensdag 2 augustus 2017 om 13:05
Ook als alles 'was als normaal', kan hij nog steeds besluiten om bij z'n vader te gaan wonen, toch? Als ouders gescheiden zijn, zijn er nu eenmaal twee mogelijke huizen. En hij kiest nu zelf even voor het andere huis. Dat je die keuze niet begrijpt, dan kan - soms nemen pubers nu eenmaal besluiten waar je niks van begrijpt.
woensdag 2 augustus 2017 om 13:13
Laat het idee los dat er eerst een Verschrikkelijk Iets gebeuren moet voor een kind zich los wil rukken.
Je zoon kan dat veilig doen, want hij kan bij zijn vader wonen.
Het Verschrikkelijke Iets is dat jij nu (tijdelijk) aan de kant geschoven bent.
Dat hoef je niet leuk te vinden, maar als ik het goed gelezen heb heb je het wel te accepteren. Dat is moeilijk genoeg zonder dat jij op zoek gaat naar het Verschrikkelijke Iets.
Laat hem gaan, dan hou je hem.
Je zoon kan dat veilig doen, want hij kan bij zijn vader wonen.
Het Verschrikkelijke Iets is dat jij nu (tijdelijk) aan de kant geschoven bent.
Dat hoef je niet leuk te vinden, maar als ik het goed gelezen heb heb je het wel te accepteren. Dat is moeilijk genoeg zonder dat jij op zoek gaat naar het Verschrikkelijke Iets.
Laat hem gaan, dan hou je hem.
Je hebt zo’n 26.000 dagen tussen níets en eeuwigheid, je kunt lachen, je kunt klagen, maar elke dag ben je voor eeuwig kwijt.
woensdag 2 augustus 2017 om 13:16
Het komt over alsof jouw zoon niet zelf mag kiezen om bij zijn vader te gaan wonen. Hij is al ouder dan 12 notabene.
Valt me op dat jij zeer uitgebreid schrijft over hoeveel verdriet je hebt, hoeveel je moet huilen; dat komt manipulerend over.
Het is zijn vader, niet alsof hij ervoor kiest om bij een vriendje of een vreemde te gaan inwonen. Kan je het niet opbrengen om in ieder geval blij te zijn dat hij ook een relatie met zijn vader heeft die zo goed is, dat hij die keus kan maken. En hoeveel verdriet denk je dat vader heeft gehad...die hem maar zo weinig 'mocht' zien na de scheiding.
Waar ben je dan zo verdrietig over? Hij kiest niet tegen je, maar voor zichzelf. Omdat hij aan het puberen is, aan het uitzoeken wie hij is.
Valt me op dat jij zeer uitgebreid schrijft over hoeveel verdriet je hebt, hoeveel je moet huilen; dat komt manipulerend over.
Het is zijn vader, niet alsof hij ervoor kiest om bij een vriendje of een vreemde te gaan inwonen. Kan je het niet opbrengen om in ieder geval blij te zijn dat hij ook een relatie met zijn vader heeft die zo goed is, dat hij die keus kan maken. En hoeveel verdriet denk je dat vader heeft gehad...die hem maar zo weinig 'mocht' zien na de scheiding.
Waar ben je dan zo verdrietig over? Hij kiest niet tegen je, maar voor zichzelf. Omdat hij aan het puberen is, aan het uitzoeken wie hij is.
Everything you see I owe to spaghetti!
woensdag 2 augustus 2017 om 13:18
Waarom kunnen mensen niet snappen dat dit verdrietig is voor een moeder, dat haar zoon uit huis vertrekt?
woensdag 2 augustus 2017 om 13:22
Ik vind het echt klote voor je, TO! 
Iedereen miscommuniceert in alle goede bedoelingen zo te lezen. Ik struikelde ook over dat stukje over de vakantie (ik was ook niet meegegaan op die wijze), maar de emotie waar dat door komt snap ik prima, en niemand is supermama die in alle omstandigheden correct communiceert.
Ik denjk dat hier de wijsheid älles wat je loslaat komt vanzelf weer naar je toe" opgaat. Je trekt het verdriet nu heel erg naar je toe (begrijpelijk hoor!), maar om op een later moment weer vooruit te kunnen zul je je kindje nu even los moeten laten ben ik bang. Dat vraagt veel van jou, het is oneerlijk, maar het is wel wat het is en logische verwijten (zoals over die vakantie) verdiepen de kloof alleen maar overbodig. Ik ben bang dat je weinig keuze hebt dan hem te laten puberen, en probeer het in jezelf te vinden om de vader te vertrouwen. Want deze ga je niet oplossen door "over" je zoon te praten, het zal wachten zijn op het juiste moment dat je weer "met" hem kunt praten, en dat zou best even kunnen duren. Vertrouw de vader dat hij het oogje in het zeil houdt dat jij nu mist, en probeer het niet te zien als een aanval op jou, maar als een puber die zelfstandigheid en vrijheid zoekt zoals pubers dat eigen is.
Iedereen miscommuniceert in alle goede bedoelingen zo te lezen. Ik struikelde ook over dat stukje over de vakantie (ik was ook niet meegegaan op die wijze), maar de emotie waar dat door komt snap ik prima, en niemand is supermama die in alle omstandigheden correct communiceert.
Ik denjk dat hier de wijsheid älles wat je loslaat komt vanzelf weer naar je toe" opgaat. Je trekt het verdriet nu heel erg naar je toe (begrijpelijk hoor!), maar om op een later moment weer vooruit te kunnen zul je je kindje nu even los moeten laten ben ik bang. Dat vraagt veel van jou, het is oneerlijk, maar het is wel wat het is en logische verwijten (zoals over die vakantie) verdiepen de kloof alleen maar overbodig. Ik ben bang dat je weinig keuze hebt dan hem te laten puberen, en probeer het in jezelf te vinden om de vader te vertrouwen. Want deze ga je niet oplossen door "over" je zoon te praten, het zal wachten zijn op het juiste moment dat je weer "met" hem kunt praten, en dat zou best even kunnen duren. Vertrouw de vader dat hij het oogje in het zeil houdt dat jij nu mist, en probeer het niet te zien als een aanval op jou, maar als een puber die zelfstandigheid en vrijheid zoekt zoals pubers dat eigen is.
kerol wijzigde dit bericht op 02-08-2017 13:23
0.20% gewijzigd
woensdag 2 augustus 2017 om 13:23
Ik sluit mij grotendeels bij de rest aan, met nog een kleine toevoeging; vergeet te midden van dit alles je dochter niet. Die is er nog wel, en heeft ook gewoon recht op een gezellig huis. Plus ook zij moet zich vrij kunnen voelen om eens de keuze voor bij haar vader wonen te maken als ze dat zou willen. En zich eventueel niet tegengehouden moeten voelen door jou reactie nu.
Misschien helpt het jou nog als je probeert de situatie om te draaien? Hoe zou jij reageren als je kind ineens vanuit bij ex wonen naar jou kwam met een gelijksoortig verhaal? Wat zou je er dan van vinden?
Het is niet leuk, maar heel veel dingen van en aan kinderen zijn soms gewoon stomweg niet leuk. Niet leuk om te doen, zien of voelen. Maar omdat we van ze houden doen we het toch en kijken we toe. Het beste voor hen is belangrijker dan het fijnste voor ons. Net zoals hun geluk voor gaat.
Misschien helpt het jou nog als je probeert de situatie om te draaien? Hoe zou jij reageren als je kind ineens vanuit bij ex wonen naar jou kwam met een gelijksoortig verhaal? Wat zou je er dan van vinden?
Het is niet leuk, maar heel veel dingen van en aan kinderen zijn soms gewoon stomweg niet leuk. Niet leuk om te doen, zien of voelen. Maar omdat we van ze houden doen we het toch en kijken we toe. Het beste voor hen is belangrijker dan het fijnste voor ons. Net zoals hun geluk voor gaat.
woensdag 2 augustus 2017 om 13:23
Tjee wat lijkt me dit rot.
Wat mij dan opvalt is dat ex hem hiervoor de ruimte geeft.
Ik zou als elders wonende ex het niet goed vinden dat zoon zo met mensen omgaat.
Nu kan jij er ook weinig mee.
De reacties op de vakantie vind ik hier bijzonder.
Zo'n jongen moet toch ook leren dat je je moeder niet zo op het hart kan trappen
(dat gedrag van hem bij de diploma uitreiking is echt buiten proportie, schandalig en wat rot voor je to) en dan daarna doodleuk wel mee op vakantie, ja doei.
Eerst een gesprek en afspraken over hoe we de week doorkomen lijkt me dan wel op zijn plaats.
Wat mij dan opvalt is dat ex hem hiervoor de ruimte geeft.
Ik zou als elders wonende ex het niet goed vinden dat zoon zo met mensen omgaat.
Nu kan jij er ook weinig mee.
De reacties op de vakantie vind ik hier bijzonder.
Zo'n jongen moet toch ook leren dat je je moeder niet zo op het hart kan trappen
(dat gedrag van hem bij de diploma uitreiking is echt buiten proportie, schandalig en wat rot voor je to) en dan daarna doodleuk wel mee op vakantie, ja doei.
Eerst een gesprek en afspraken over hoe we de week doorkomen lijkt me dan wel op zijn plaats.
woensdag 2 augustus 2017 om 13:25
Als mijn zoon dit zou doen zou me dit intens verdrietig maken maar m'n nekharen zouden ook overeind gaan staan.
Hij mag best weten wat hij aanricht met z'n manipulatieve gedrag.
Je ex was een goede vader geweest als hij hem had teruggestuurd en hem niet de gelegenheid gaf deze fantastische eigenschap verder te ontwikkelen.
Hoop dat je naast je verdriet wat verder op je strepen kunt gaan staan.
Je zoon zal je er later om respecteren.
Hij mag best weten wat hij aanricht met z'n manipulatieve gedrag.
Je ex was een goede vader geweest als hij hem had teruggestuurd en hem niet de gelegenheid gaf deze fantastische eigenschap verder te ontwikkelen.
Hoop dat je naast je verdriet wat verder op je strepen kunt gaan staan.
Je zoon zal je er later om respecteren.
woensdag 2 augustus 2017 om 13:30
woensdag 2 augustus 2017 om 13:33
tuurlijk is het zwaar en pijnlijk voor TO, maar ze schiet er weinig mee op om alleen dat te lezen.jellybelly schreef: ↑02-08-2017 13:15Ik vind de reacties erg hard. Zelfs al is dit pubergedrag dat TO te accepteren heeft (en is er een andere kant van het verhaal), is het nog wel zwaar voor haar wat er hier gebeurd is.
Sterkte Woman34.
Voor mij klinkt alsof zoon zich opgesloten voelt, te veel bemoederd en te weinig ruimte krijgt om zelf beslissingen te nemen en daarom afstand wil. Er hoeven geen grote ruzies of problemen te zijn om toch even los te willen zijn.
Ook de opmerking over de vakantie vind ik niet slim, beter was het geweest om die even in te slikken
Sterkte TO, geef zoon even tijd om op adem te komen en te kunnen verwoorden wat hem dwarszit.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 2 augustus 2017 om 13:34
Als een vijftienjarige met wat biertjes op rond een uur thuiskomt wilt deze niet dat zijn moeder hem opwacht, begint te preken en hem naar bed verwijst. Dan wil hij gewoon zelf bepalen dat het tijd is om zijn nest in te kruipen.
Misschien dat dit controlerend gedrag ook in andere aspecten van je opvoeding naar boven komt en dat dit voor hem nu welletjes is.
En een slapeloze nacht terwijl hij bij zijn vader is en 's morgens dadelijk berichten,
relax.
Misschien dat dit controlerend gedrag ook in andere aspecten van je opvoeding naar boven komt en dat dit voor hem nu welletjes is.
En een slapeloze nacht terwijl hij bij zijn vader is en 's morgens dadelijk berichten,
relax.
woensdag 2 augustus 2017 om 13:36
dit vind ik een hele goeie, de kans is groot dat die nu ondergesneeuwd raakt. Bovendien zit die nu opgescheept met een moeder die hele dagen in tranen is. Dat zal de verstandhouding tussen broer en zus ook geen goed doendumbledot schreef: ↑02-08-2017 13:23Ik sluit mij grotendeels bij de rest aan, met nog een kleine toevoeging; vergeet te midden van dit alles je dochter niet. Die is er nog wel, en heeft ook gewoon recht op een gezellig huis. Plus ook zij moet zich vrij kunnen voelen om eens de keuze voor bij haar vader wonen te maken als ze dat zou willen. En zich eventueel niet tegengehouden moeten voelen door jou reactie nu.
Misschien helpt het jou nog als je probeert de situatie om te draaien? Hoe zou jij reageren als je kind ineens vanuit bij ex wonen naar jou kwam met een gelijksoortig verhaal? Wat zou je er dan van vinden?
Het is niet leuk, maar heel veel dingen van en aan kinderen zijn soms gewoon stomweg niet leuk. Niet leuk om te doen, zien of voelen. Maar omdat we van ze houden doen we het toch en kijken we toe. Het beste voor hen is belangrijker dan het fijnste voor ons. Net zoals hun geluk voor gaat.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 2 augustus 2017 om 13:40
Dit is een wijze post.kerol schreef: ↑02-08-2017 13:22Ik vind het echt klote voor je, TO!
Iedereen miscommuniceert in alle goede bedoelingen zo te lezen. Ik struikelde ook over dat stukje over de vakantie (ik was ook niet meegegaan op die wijze), maar de emotie waar dat door komt snap ik prima, en niemand is supermama die in alle omstandigheden correct communiceert.
Ik denjk dat hier de wijsheid älles wat je loslaat komt vanzelf weer naar je toe" opgaat. Je trekt het verdriet nu heel erg naar je toe (begrijpelijk hoor!), maar om op een later moment weer vooruit te kunnen zul je je kindje nu even los moeten laten ben ik bang. Dat vraagt veel van jou, het is oneerlijk, maar het is wel wat het is en logische verwijten (zoals over die vakantie) verdiepen de kloof alleen maar overbodig. Ik ben bang dat je weinig keuze hebt dan hem te laten puberen, en probeer het in jezelf te vinden om de vader te vertrouwen. Want deze ga je niet oplossen door "over" je zoon te praten, het zal wachten zijn op het juiste moment dat je weer "met" hem kunt praten, en dat zou best even kunnen duren. Vertrouw de vader dat hij het oogje in het zeil houdt dat jij nu mist, en probeer het niet te zien als een aanval op jou, maar als een puber die zelfstandigheid en vrijheid zoekt zoals pubers dat eigen is.
woensdag 2 augustus 2017 om 13:50
Kan het niet zo zijn dat hij denkt dat hij bij zijn vader mee vrijheid krijgt?
Ik vind je ex nou niet echt handelen in het belang van je zoon eerlijk gezegd. Alsof hij de situatie zo wel fijn vindt. Ik zou toch mijn kind wel ter verantwoording roepen als hij de andere ouder buiten probeert te sluiten.
Ik vind je ex nou niet echt handelen in het belang van je zoon eerlijk gezegd. Alsof hij de situatie zo wel fijn vindt. Ik zou toch mijn kind wel ter verantwoording roepen als hij de andere ouder buiten probeert te sluiten.
Ik heb ook een killer body. Als ik maar lang genoeg op je hoofd blijf zitten ga je dood.
woensdag 2 augustus 2017 om 13:53
misschien doet ie dat ook wel, je weet niet wat er daar in huis gebeurt.boannan schreef: ↑02-08-2017 13:50Kan het niet zo zijn dat hij denkt dat hij bij zijn vader mee vrijheid krijgt?
Ik vind je ex nou niet echt handelen in het belang van je zoon eerlijk gezegd. Alsof hij de situatie zo wel fijn vindt. Ik zou toch mijn kind wel ter verantwoording roepen als hij de andere ouder buiten probeert te sluiten.
I was born in the sign of water, and it's there that I feel my best
woensdag 2 augustus 2017 om 13:56
Ik zie heel veel goede bedoelingen, en snap - voor zover dat kan - dat je met heel veel pijn zit. Wat naar en zwaar voor je!
Tegelijkertijd mis ik introspectie. Er is geen ruzie geweest, dus er is niets aan de hand, punt. Je zoon is een individu, die anders voelt dan jij en hele andere ervaringen heeft dan jij. Voor hem is er dus wel iets voorgevallen wat maakt dat hij het even zat is, of je je daar nu in in kan leven of niet. Goede bedoelingen en geen ruzie betekenen nu eenmaal niet altijd dat alles voor je kind ook echt goed voelt. Ik denk dat het belangrijk is dat je dat beseft, want je redeneert heel erg vanuit je eigen kader.
Ook ik vind de app-situatie nogal illustratief, en vraag me af waarom je niet op de reacties daaromtrent reageert? Wat zijn reden voor contact afhouden ook is, hij geeft 1 vinger door te zeggen wel mee te willen op vakantie... En jij gebruikt die om je punt te maken dat je dat toch wel apart vindt. Bij mij zou dan ook de deur dicht gaan en ik vind dat echt op zijn zachtst gezegd wel héél erg onhandig aangepakt. Zie je dat ook in? Als er, voor jou wellicht ongemerkt, vaker van dit soort situaties zijn voorgevallen, is het op een gegeven moment wel even klaar. Ook al word je niet boos, schreeuw je niet, wijs je hem voor je eigen gevoel niet hard af; als je geregeld zegt iets 'jammer' te vinden of er 'niet zo blij mee te zijn' kan een puber uiteindelijk besluiten dat hij het 'gezeik' wel even zat is en rust wil. Dat nog naast het feit dat hij in deze levensfase ook gewoon hard op zoek is naar zelfstandigheid.
Ik hoop dat je minder vanuit je eigen denkkaders kunt gaan kijken naar jullie contact en verstandhouding. Ook al kun jij je het niet voorstellen; zijn visie op jullie contact is toch echt heel anders dan de jouwe. Wens je veel sterkte.
Tegelijkertijd mis ik introspectie. Er is geen ruzie geweest, dus er is niets aan de hand, punt. Je zoon is een individu, die anders voelt dan jij en hele andere ervaringen heeft dan jij. Voor hem is er dus wel iets voorgevallen wat maakt dat hij het even zat is, of je je daar nu in in kan leven of niet. Goede bedoelingen en geen ruzie betekenen nu eenmaal niet altijd dat alles voor je kind ook echt goed voelt. Ik denk dat het belangrijk is dat je dat beseft, want je redeneert heel erg vanuit je eigen kader.
Ook ik vind de app-situatie nogal illustratief, en vraag me af waarom je niet op de reacties daaromtrent reageert? Wat zijn reden voor contact afhouden ook is, hij geeft 1 vinger door te zeggen wel mee te willen op vakantie... En jij gebruikt die om je punt te maken dat je dat toch wel apart vindt. Bij mij zou dan ook de deur dicht gaan en ik vind dat echt op zijn zachtst gezegd wel héél erg onhandig aangepakt. Zie je dat ook in? Als er, voor jou wellicht ongemerkt, vaker van dit soort situaties zijn voorgevallen, is het op een gegeven moment wel even klaar. Ook al word je niet boos, schreeuw je niet, wijs je hem voor je eigen gevoel niet hard af; als je geregeld zegt iets 'jammer' te vinden of er 'niet zo blij mee te zijn' kan een puber uiteindelijk besluiten dat hij het 'gezeik' wel even zat is en rust wil. Dat nog naast het feit dat hij in deze levensfase ook gewoon hard op zoek is naar zelfstandigheid.
Ik hoop dat je minder vanuit je eigen denkkaders kunt gaan kijken naar jullie contact en verstandhouding. Ook al kun jij je het niet voorstellen; zijn visie op jullie contact is toch echt heel anders dan de jouwe. Wens je veel sterkte.
koffiehagedis wijzigde dit bericht op 02-08-2017 13:57
2.10% gewijzigd
woensdag 2 augustus 2017 om 13:57
Pubers zijn egoïstisch.
Als ze vande ene ouder meer mogen of krijgen dan van de andere ouder willen ze al snel daar wonen.
Jij sprak zoon aan dat hij gedronken had en meteen wil hij naar papa.
Een puber heeft ook grenzen en opvoeding nodig. Het is nog steeds een kind.
Zijn vader had er dus verstandiger aan gedaan.om hem meteen terug te sturen met de boodschap dat een 15 jarige nog iet mag drinken en dat van hem ook niet mag.
Nu is het hek van de dam en kan een 15 jarige alles doen waar hij zin in heeft.
Ik snap alleen niet waarom je hem zelf naar zijn vader hebt gebracht.
Ik zou hem de deur niet hebben laten uitgaan.
Door dat egoïstische puber brein van hem wilde hij wel mee op vakantie. Toen viel er bij jou meer te halen. Die gelegenheid had je kunnen aangrijpen om een goed gesprek met hem te hebben.
Maar juist op zo'n cruciaal moment wijs je hem af.
Toch vind ik dat vader behoorlijk steken last vallen. Ik snap dat hij graag wil dat zoon bij hem komt wonen maar het kan toch niet de bedoeling zijn dat zoon jullie tegen elkaar uitspeelt en dat vader geen grenzen aangeeft richting zoon
Als ze vande ene ouder meer mogen of krijgen dan van de andere ouder willen ze al snel daar wonen.
Jij sprak zoon aan dat hij gedronken had en meteen wil hij naar papa.
Een puber heeft ook grenzen en opvoeding nodig. Het is nog steeds een kind.
Zijn vader had er dus verstandiger aan gedaan.om hem meteen terug te sturen met de boodschap dat een 15 jarige nog iet mag drinken en dat van hem ook niet mag.
Nu is het hek van de dam en kan een 15 jarige alles doen waar hij zin in heeft.
Ik snap alleen niet waarom je hem zelf naar zijn vader hebt gebracht.
Ik zou hem de deur niet hebben laten uitgaan.
Door dat egoïstische puber brein van hem wilde hij wel mee op vakantie. Toen viel er bij jou meer te halen. Die gelegenheid had je kunnen aangrijpen om een goed gesprek met hem te hebben.
Maar juist op zo'n cruciaal moment wijs je hem af.
Toch vind ik dat vader behoorlijk steken last vallen. Ik snap dat hij graag wil dat zoon bij hem komt wonen maar het kan toch niet de bedoeling zijn dat zoon jullie tegen elkaar uitspeelt en dat vader geen grenzen aangeeft richting zoon
