Moeilijk een avond alleen kunnen zijn

Niets menselijks is mij vreemd. Ben zelf ook graag onder de mensen, maar dit leest als iets dat wat dieper gaat dan sociale dingen willen doen. Je persoonlijk afgewezen voelen omdat mensen niet kunnen (in de vakantieperiode ook nog) is zonde. Nu snap ik wel dat gevoel niet altijd rationeel is, maar je moet dan toch proberen te voorkomen dat je erin gaat zwelgen.

Daarbij is dit de realiteit als single van een bepaalde leeftijd, vrienden hebben nu eenmaal ook weleens andere dingen te doen, dus daar zal een mens dan toch mee om moeten leren gaan. Ook al leefde de mens in de oudheid wellicht een gemeenschap onder elkaar, dat is in 2024 niet altijd meer zo, dus daar moet je dan toch wat mee.

Hopelijk vindt TO handvatten om er een draai aan te geven. Dit staat los van hobby’s en bezigheden, hiervoor moet je het van binnenuit anders gaan voelen.

Waarom zou je begin 30 bang zijn om geen partner meer te vinden? Ik denk dat meer dan de helft van mijn vriendenkring minimaal midden 30 was voor ze een partner tegenkwamen waarmee ze gesetteld zijn.

En voor de rest: maak je leven leuk voor jezelf en met jezelf. Alleen met je kunnen zijn hoort daar wel bij. De een heeft daar meer behoefte aan dan de ander, jij wellicht heel weinig. Maar eens een keer een avond of weekend jezelf kunnen vermaken hoort daar wel bij.

september schreef: ↑

03-08-2024 13:09

Ik vind dit ook wel extreem hoor. Ook begrijp ik niet dat dat gevoel gekoppeld is aan de angst geen partner te vinden. Altijd uit met je vrienden en vriendinnen is ook juist typisch iets waar mensen zonder relatie meer tijd voor hebben. Ik vind dat soms eenzamer dan alleen zijn. Je bent niet minder single als je met je girlies op pad bent. Dat gevoel afhankelijk te zijn van anderen, daar houd ik helemaal niet van.

[...]

Vroeg ik me ook af. Wellicht is het andersom, dat de angst geen partner te vinden een trigger is voor die hevige emoties bij alleen zijn, in plaats van het alleen zijn. Ik lees ook veel verlatingsangst.

Ik kan me wel voorstellen dat je je verloren en somber kunt voelen op die stille momenten. En dat het een goede voedingsbodem is voor het buitengesloten voelen (ook al is dat niet aan de hand). Ik denk dat het zaak is die negatieve spiraal te doorbreken en dat je dat waarschijnliik het beste leert door te ervaren. En het mág ongemakkelijk of verdrietig voelen. Ik denk dat heel veel mensen dat soort beleving wel herkennen. Er zijn ook mensen die juist veel onder de mensen zijn, maar dat liever niet willen en daarvan ongelukkig raken. En soms zit je jezelf in de weg. Ik merk dat het bij mij ook verwachtingen zijn. Als ik me verheug op een avond niets zit ik er denk ik soms teveel met een vergrootglas op en dan kan ik niet ontspannen of wat ik graag wilde doen voelt mèh en dan voel ik me ook wel eens verloren. Maar zo'n avond gaat ook weer voorbij. En voor mij werkt het denk ik wel om er vrij neutraal in te staan. En/of bijvoorbeeld ook een of meer alternatieve plannen te bedenken voor als het beoogde plan niet kan of niet bevredigend voelt.

Ik heb niet alle reacties gelezen, maar ik las ergens dat je huilend in bed ligt als je een avondje alleen bent. Dit klinkt niet helemaal gezond en als een grote afhankelijkheid. Als je comfortabel bent met jezelf en je eigen gezelschap, zou 1 of meerdere avonden alleen als heel fijn moeten voelen.

Werk aan de winkel dus! Dus leren comfortabel te zijn met jezelf en jezelf te gaan vermaken in plaats van afhankelijk te zijn van het gezelschap van andere.

Hoe gaat het met je To?

Ja, herkenbaar! Is veranderd toen ik een kind kreeg eigenlijk. Nu denk ik heerlijk een avondje voor mezelf!

Ik zou daar eerst aan werken, aan je verlatingsangst. Legt gelijk zo'n ongezonde druk op een nieuwe relatie. Maar aan de andere kant heeft het ook wel iets, voelt ook wel veilig voor de ander. Maar bij verlatingsangst moet ik ook gelijk denken aan jaloezie en achterdocht. Geen fijne eigenschappen, maar ik weet niet of jij die ook hebt.

Mevrouw25 schreef: ↑

24-08-2024 22:39

Bedankt voor het vragen.
Ik denk inderdaad ook soort verlatingsangst en angst om eenzaam/alleen te zijn.
Ik ga proberen het aan te gaan ook al is het moeilijk. Ga aan mezelf werken.

Ik zou met iemand erover gaan praten. Want zo te lezen wordt je vaak emotioneel als je alleen bent. Sterkte!