Psyche
alle pijlers
Moeite met genieten en leven in het nu.
woensdag 4 juni 2014 om 21:04
Ik lees al jaren mee hier op het viva-forum, maar heb nooit eerder de behoefte gehad iets te delen. Nu speciaal een account aangemaakt voor het volgende.
Ik heb al zo lang als ik me kan herinneren moeite met het leven in het nu. In gedachte ben ik altijd al bij de volgende stap. Ik denk dat veel mensen dit wel hebben, maar heb het gevoel dat ik dit in (te) sterke mate heb.
In Maart dit jaar ben ik moeder geworden van een heel lief meisje. Ik wilde al een langere tijd een kindje en was blij dat mijn vriend ook wilde. Het zwanger raken heeft bijna een jaar geduurd, maar is gelukkig spontaan ontstaan. In dat jaar stond voor mij alles in het teken van zwanger raken. Dat leek me zo geweldig. Toen ik eenmaal zwanger was vond ik het ook heel bijzonder en mooi om mee te maken. Toch was ik altijd bezig met een stapje verder. Straks als ik een buik krijg, straks als ik de 20 weken ben gepasseerd, straks als ik met verlof ben, het kindje er is enz.
Als ik terug kijk had ik er meer van moeten genieten in het nu. Ik mis het zwanger zijn nog regelmatig en heb regelmatig een soort van heimwee gevoel. Het stomme is dat ik nu wel geniet van onze dochter, maar ook weer zoveel bezig ben met de toekomst. Straks als ze ouder is dan.. Een groter huis, een volgend kindje.
Het lijkt wel alsof ik altijd iets nodig heb om naar uit te kijken, naar toe te leven. Daardoor heb ik het gevoel dat ik veel te weinig kan genieten en gewoon rustig leven. Ik weet nu al dat ik over een jaar terugkijk en ga denken had ik maar meer genoten. Toen was ze nog zo klein enz. Ook dat andere grotere huis. Leuk natuurlijk, maar ik ga dan ook zeker met weemoed aan dit huisje terug denken.
Het lijkt me zo erg als je oud bent en op je leven terug kijkt met het idee dat je altijd in de toekomst hebt geleefd en nooit genoeg hebt kunnen stilstaan bij wat je had.
Er komt een gevoel van leegte opzetten wat dan weer moet worden gevuld met iets. Als in als dat eenmaal zo is, dan is het goed, dan kan mijn leven pas echt beginnen. Ik weet dat dit niet zo is, maar het is heel hardnekkig.
Is dit herkenbaar voor iemand? Of nog beter, een gouden tip hoe meer in het nu te leven.
Ik heb al zo lang als ik me kan herinneren moeite met het leven in het nu. In gedachte ben ik altijd al bij de volgende stap. Ik denk dat veel mensen dit wel hebben, maar heb het gevoel dat ik dit in (te) sterke mate heb.
In Maart dit jaar ben ik moeder geworden van een heel lief meisje. Ik wilde al een langere tijd een kindje en was blij dat mijn vriend ook wilde. Het zwanger raken heeft bijna een jaar geduurd, maar is gelukkig spontaan ontstaan. In dat jaar stond voor mij alles in het teken van zwanger raken. Dat leek me zo geweldig. Toen ik eenmaal zwanger was vond ik het ook heel bijzonder en mooi om mee te maken. Toch was ik altijd bezig met een stapje verder. Straks als ik een buik krijg, straks als ik de 20 weken ben gepasseerd, straks als ik met verlof ben, het kindje er is enz.
Als ik terug kijk had ik er meer van moeten genieten in het nu. Ik mis het zwanger zijn nog regelmatig en heb regelmatig een soort van heimwee gevoel. Het stomme is dat ik nu wel geniet van onze dochter, maar ook weer zoveel bezig ben met de toekomst. Straks als ze ouder is dan.. Een groter huis, een volgend kindje.
Het lijkt wel alsof ik altijd iets nodig heb om naar uit te kijken, naar toe te leven. Daardoor heb ik het gevoel dat ik veel te weinig kan genieten en gewoon rustig leven. Ik weet nu al dat ik over een jaar terugkijk en ga denken had ik maar meer genoten. Toen was ze nog zo klein enz. Ook dat andere grotere huis. Leuk natuurlijk, maar ik ga dan ook zeker met weemoed aan dit huisje terug denken.
Het lijkt me zo erg als je oud bent en op je leven terug kijkt met het idee dat je altijd in de toekomst hebt geleefd en nooit genoeg hebt kunnen stilstaan bij wat je had.
Er komt een gevoel van leegte opzetten wat dan weer moet worden gevuld met iets. Als in als dat eenmaal zo is, dan is het goed, dan kan mijn leven pas echt beginnen. Ik weet dat dit niet zo is, maar het is heel hardnekkig.
Is dit herkenbaar voor iemand? Of nog beter, een gouden tip hoe meer in het nu te leven.
woensdag 4 juni 2014 om 21:10
Ik heb precies hetzelfde, ik denk ook veel na over de volgende stappen. Toch kan ik ook erg genieten van nu, gewoon door er simpelweg bij stil te staan. Als je dat moeilijk vindt, dan kun je dat trainen. Bijv door aan het eind van de dag even na te denken over de hoogtepunten van de dag. Waar genoot je van en waarom? Door daar op een vast moment over na te denken, zul je zien dat je dat op een gegeven moment ook buiten die vaste momenten gaat doen. Dat je geniet en denkt "oh, dit moet ik vanavond even terug halen... wacht, het gaat niet om vanavond, het gaat om nu!"
woensdag 4 juni 2014 om 21:16
Probeer drie keer per dag heel bewust met je kindje te spelen, dat helpt al om meer in het nu te zijn.
Ik herken het wel, maar dan op een andere manier. Ben altijd bezig met wat ik nog moet/wil doen. Maar als ik dan heel bewust met mijn kinderen speel en oprechte aandacht geef is dat zo leuk! En dat helpt meteen!
Ik herken het wel, maar dan op een andere manier. Ben altijd bezig met wat ik nog moet/wil doen. Maar als ik dan heel bewust met mijn kinderen speel en oprechte aandacht geef is dat zo leuk! En dat helpt meteen!
woensdag 4 juni 2014 om 21:21
Hele industrieën zijn gebaseerd op het idee dat "later" belangrijker is dan NU. Hele maatschappijen en gemeenschappen hebben dat "later" als ultieme doel gesteld. Iedereen doet dat. Of het gezond is, valt te betwijfelen. Dat jij je er bewust van bent, zegt al heel wat.
De Kracht van het NU van Eckhart Tolle is een mooi boek die gaat over de kunst van het leven in het nu. Verleden en toekomst zijn ideeën maar niet de realiteit. Die is alleen nu te beleven. Dat opgejaagde gevoel om een of ander (vaag) doel in de toekomst te bereiken is wat veel mensen als normaal beschouwen, maar hoe vaak is het nou voorgekomen dat wat je je voorstelde in je hoofd ook in werkelijkheid zo uitpakte?
Wat mij helpt is me bewust zijn van wanneer ik wegglijdt in dagdromen of me druk maak over iets wat niet eens nu speelt maar mogelijkerwijs in de toekomst gaat spelen. Ik adem diep in en uit en ga verder met waar ik NU mee bezig ben. Ineens begint de realiteit te leven en kun je er ook echt van genieten.
Onthoudt dat gedachten en realiteit mijlenver uit elkaar staan.
De Kracht van het NU van Eckhart Tolle is een mooi boek die gaat over de kunst van het leven in het nu. Verleden en toekomst zijn ideeën maar niet de realiteit. Die is alleen nu te beleven. Dat opgejaagde gevoel om een of ander (vaag) doel in de toekomst te bereiken is wat veel mensen als normaal beschouwen, maar hoe vaak is het nou voorgekomen dat wat je je voorstelde in je hoofd ook in werkelijkheid zo uitpakte?
Wat mij helpt is me bewust zijn van wanneer ik wegglijdt in dagdromen of me druk maak over iets wat niet eens nu speelt maar mogelijkerwijs in de toekomst gaat spelen. Ik adem diep in en uit en ga verder met waar ik NU mee bezig ben. Ineens begint de realiteit te leven en kun je er ook echt van genieten.
Onthoudt dat gedachten en realiteit mijlenver uit elkaar staan.
woensdag 4 juni 2014 om 21:30
Wat toevallig! Ik ben er ook wel mee bezig de laatste tijd, ik probeer meer bewust te leven. Maar nu kwam ik gisteren tijdens wat ronddwalen op internet de website van Laura Maaskant tegen, een meisje van in de 20 met uitgezaaiide kanker. Zij heeft er voor gekozen om geen behandeling te nemen, maar probeert bewust en intens alle dagen die ze nog heeft mee te maken. Ze heeft een boek geschreven LEEF! en houdt een blog bij http://www.lauramaaskant. ... -voor-de-toekomst-nee-nu/
Het boek heb ik nog niet gelezen, maar het is mooi om op haar blog te lezen hoe ze in het leven staat.
Het boek heb ik nog niet gelezen, maar het is mooi om op haar blog te lezen hoe ze in het leven staat.
Geen....
woensdag 4 juni 2014 om 21:33
De eerste stap is er al: je bent je ervan bewust dat je teveel in de toekomst leeft. Met plannen maken en je verheugen op dingen die komen is niets mis hoor. Maar je lijkt nu al te leven in je toekomstige heimwee naar je huidige leven, alsof je naar je eigen leven kijkt als naar een film. Misschien moet je je er meer van bewust zijn dat het écht is, dat het nú gebeurt, en proberen om je verdere gedachten stil te zetten. De tijd gaat inderdaad snel. Zonde om daar niet van te genieten!
woensdag 4 juni 2014 om 21:47
Hier juist iemand die heel erg in het hier en nu leeft en totaal geen moeite heeft om daarvan te genieten. Helaas kan ik je niet zeggen hoe ik dat doe, maar ik denk dat het misschien iets te maken heeft met de verplichtingen waaraan je probeert te voldoen en de verwachtingen die je probeert waar te maken. Wellicht is het ook een stukje persoonlijkheid en verander je dat niet zomaar even?
woensdag 4 juni 2014 om 22:29
Ik leef ook erg in het nu. Daar was ik me nooit zo van bewust tot mijn toenmalige man mij vertelde dat dat de belangrijkste reden was dat hij bij me wegging. Hij zat zelf altijd met zijn hoofd vol toekomstdromen en vol van wat volgens hem eigenlijk had moeten zijn maar (nog) niet was gebeurd en ergerde zich mateloos aan mij omdat ik dat dus niet had. Hij volgt nu "zijn geluk" en ik sta hem daarbij niet meer "in de weg".
Ik denk dat het vooral in je aard zit of je veel in het nu leeft of niet, maar er valt vast wel het een en ander aan te leren.
Ik denk dat het vooral in je aard zit of je veel in het nu leeft of niet, maar er valt vast wel het een en ander aan te leren.
woensdag 4 juni 2014 om 22:39
Ik ben nu voorbij de helft van mijn reële leeftijdsverwachting en ik ben helemaal opgehouden met verwachtingen over de toekomst. In feite werd dat flink minder rondom mijn 35ste en het is nu helemaal gestopt. Uiteraard verheug ik me nog wel op vakanties, de kerst etc maar ik leef daar absoluut niet meer naar toe.
Terwijl het vroeger zo was dat ik op een kalender dagen weg zat te strepen voor een reisje, verjaardag, vakantie etc. Misschien omdat ik het meeste al heb meegemaakt en dat wat overgebleven is nooit meer zo wereldveranderend zal zijn als vroeger toen alles voor het eerst en nieuw was?
Terwijl het vroeger zo was dat ik op een kalender dagen weg zat te strepen voor een reisje, verjaardag, vakantie etc. Misschien omdat ik het meeste al heb meegemaakt en dat wat overgebleven is nooit meer zo wereldveranderend zal zijn als vroeger toen alles voor het eerst en nieuw was?
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 4 juni 2014 om 22:56
En dat genieten, ach ja. Soms vergeet ik dat ik het eigenlijk vreselijk goed heb maar ja, je kan je niet altijd gelukkig voelen. Geluk voel ik alleen maar tijdens een contrast. Dat zijn korte gelukspieken. Maar verder ben ik ben tevreden. De ene keer wat meer zin dan de andere keer.
En als het vuur gedoofd is komen er wolven
woensdag 4 juni 2014 om 23:19
Erg herkenbaar (helaas)! Ik heb al zo lang ik me kan herinneren het idee dat het "over 5 jaar" allemaal (eindelijk) goed zal zijn... Toen ik 15 was dacht ik: straks kan ik uit huis, toen ik 20 was (en uit huis) dacht ik: over 5 jaar heb ik een diploma en een baan en dus geld, op m'n 25ste heb ik veel gereisd en echt van het moment genoten, maar ik dacht: als ik 30 ben dan ben ik vast met iemand die stapelgek is op mij en dan zijn we dolgelukkig!! Nu ben ik de 30 gepasseerd... Heb geen vriend en ben (nog) niet echt dolgelukkig. Over 5 jaar zal die vriend er misschien wel zijn en dan misschien ook een kindje ( hoop ik).
Verder kan ik per dag wel echt van de kleine dingen (zoals bijv de zon of goed gezelschap) genieten.
Iemand zei mij ooit "mensen die vooruit kijken (dromen hebben), zijn ambitieus in hun privé leven. Zij bereiken dingen!" Zo is het wel... Bekijk het positief!
Verder kan ik per dag wel echt van de kleine dingen (zoals bijv de zon of goed gezelschap) genieten.
Iemand zei mij ooit "mensen die vooruit kijken (dromen hebben), zijn ambitieus in hun privé leven. Zij bereiken dingen!" Zo is het wel... Bekijk het positief!
donderdag 5 juni 2014 om 09:46
Wow, wat veel herkenning!
Appolon, ik ben inderdaad ook een denker. Zo erg dat het soms verlamt. Ik kijk altijd met lichte jaloezie naar doeners. Niet denken, maar doen!
Meivogel, je omschrijft precies wat ik bedoel. Leven in mijn toekomstige heimwee. Mooi verwoord. En tegelijk ook belachelijk he?!
Ik denk dat het ook een kwestie is van accepteren dat, hoe leuk een periode ook, je nooit altijd compleet gelukkig bent. Je voelt je nooit constant happy, dat kan niet. De een misschien wel meer dan de ander, maar toch.
Mijn vriend heeft van dit hele fenomeen totaal geen last zegt hij. Ik denk dat een groot deel toch ook zit in het denker/doener zijn. Of er zijn mensen die dit ook hebben, maar het niet als last zien. Of het niet erkennen en echt geloven dat hun leven beter is als...
Appolon, ik ben inderdaad ook een denker. Zo erg dat het soms verlamt. Ik kijk altijd met lichte jaloezie naar doeners. Niet denken, maar doen!
Meivogel, je omschrijft precies wat ik bedoel. Leven in mijn toekomstige heimwee. Mooi verwoord. En tegelijk ook belachelijk he?!
Ik denk dat het ook een kwestie is van accepteren dat, hoe leuk een periode ook, je nooit altijd compleet gelukkig bent. Je voelt je nooit constant happy, dat kan niet. De een misschien wel meer dan de ander, maar toch.
Mijn vriend heeft van dit hele fenomeen totaal geen last zegt hij. Ik denk dat een groot deel toch ook zit in het denker/doener zijn. Of er zijn mensen die dit ook hebben, maar het niet als last zien. Of het niet erkennen en echt geloven dat hun leven beter is als...
donderdag 5 juni 2014 om 09:46
quote:retrostar schreef op 04 juni 2014 @ 23:27:
Als je jong bent wil je van alles bereiken, en als je het bereikt hebt dan ben je niet jong meer. Dus alles tegelijk zal je nooit hebben.
Maar straks ben je 70 en denk je; ik heb altijd 'het geluk' nagejaagd en nu realiseer ik me pas dat ik het geluk al die tijd al had. Dat is toch wel een angstbeeld. Je kan het niet meer overdoen. Al romantiseer je dan waarschijnlijk ook je verleden.
Als je jong bent wil je van alles bereiken, en als je het bereikt hebt dan ben je niet jong meer. Dus alles tegelijk zal je nooit hebben.
Maar straks ben je 70 en denk je; ik heb altijd 'het geluk' nagejaagd en nu realiseer ik me pas dat ik het geluk al die tijd al had. Dat is toch wel een angstbeeld. Je kan het niet meer overdoen. Al romantiseer je dan waarschijnlijk ook je verleden.
donderdag 5 juni 2014 om 09:56
Als ik het zo lees dan denk ik dat het probleem zit in de waarde die gehecht wordt aan het koppelen van geluksgevoel aan dingen die nog niet bereikt zijn (kind, partner, baan, huis, diploma, geld) maar waarvan niet zeker is dat het bereikt gaat worden. Waarom zijn die dingen per se nodig om je gelukkiger te voelen?
Anderzijds hebben jullie wel weer de eigenschap om te knokken voor dingen, zie dat ook als een groot goed, het is niet alleen negatief. Ik leef zo in het nu dat ik af en toe ook wel lui en gemakzuchtig ben. Neem de dingen zoals ze komen, stel zaken uit, ga weinig achter dingen aan etc. Lijd daar zelf niet onder hoor, maar ik heb soms ook wel het idee dat ik niet echt het type ben dat álles uit het leven haalt.
Anderzijds hebben jullie wel weer de eigenschap om te knokken voor dingen, zie dat ook als een groot goed, het is niet alleen negatief. Ik leef zo in het nu dat ik af en toe ook wel lui en gemakzuchtig ben. Neem de dingen zoals ze komen, stel zaken uit, ga weinig achter dingen aan etc. Lijd daar zelf niet onder hoor, maar ik heb soms ook wel het idee dat ik niet echt het type ben dat álles uit het leven haalt.
donderdag 5 juni 2014 om 09:57
quote:vivalex schreef op 05 juni 2014 @ 09:46:
[...]
Maar straks ben je 70 en denk je; ik heb altijd 'het geluk' nagejaagd en nu realiseer ik me pas dat ik het geluk al die tijd al had. Dat is toch wel een angstbeeld. Je kan het niet meer overdoen. Al romantiseer je dan waarschijnlijk ook je verleden.Zie mijn motto
[...]
Maar straks ben je 70 en denk je; ik heb altijd 'het geluk' nagejaagd en nu realiseer ik me pas dat ik het geluk al die tijd al had. Dat is toch wel een angstbeeld. Je kan het niet meer overdoen. Al romantiseer je dan waarschijnlijk ook je verleden.Zie mijn motto
donderdag 5 juni 2014 om 10:04
Heel herkenbaar!
Ik heb het ook heel erg en wil er eigenlijk ook iets aan doen.
Mijn zoontje is net 8 geworden en dan denk ik: het leek wel gister dat ie geboren is, dus 'morgen' is hij 16. En dan ben ik al in de 40 en dan is mijn halve leven voorbij. Dat klinkt heel dramatisch maar ik denk vaak in kaders van tijd en jaren. Waarom weet ik eigenlijk niet. Ik geniet wel hoor! Maar toch laat het me niet los.
En dat vooruit denken ook. Altijd bezig met de volgende stap.
Als ik in bed lig dan dwing ik mezelf te denken: "vandaag ben ik jong en zijn mijn kinderen nog klein. En morgen ook nog. Vandaag was een leuke dag en morgen wordt een leuke dag. Punt"
En dan niet verder denken.
Klinkt een beetje kinderachtig, maar ik wil gewoon niet steeds met de toekomst bezig zijn.
Misschien moet ik dat blog en dat boek ook maar eens gaan lezen.
Ik heb het ook heel erg en wil er eigenlijk ook iets aan doen.
Mijn zoontje is net 8 geworden en dan denk ik: het leek wel gister dat ie geboren is, dus 'morgen' is hij 16. En dan ben ik al in de 40 en dan is mijn halve leven voorbij. Dat klinkt heel dramatisch maar ik denk vaak in kaders van tijd en jaren. Waarom weet ik eigenlijk niet. Ik geniet wel hoor! Maar toch laat het me niet los.
En dat vooruit denken ook. Altijd bezig met de volgende stap.
Als ik in bed lig dan dwing ik mezelf te denken: "vandaag ben ik jong en zijn mijn kinderen nog klein. En morgen ook nog. Vandaag was een leuke dag en morgen wordt een leuke dag. Punt"
En dan niet verder denken.
Klinkt een beetje kinderachtig, maar ik wil gewoon niet steeds met de toekomst bezig zijn.
Misschien moet ik dat blog en dat boek ook maar eens gaan lezen.
woensdag 7 juni 2017 om 19:26
Klinkt heel herkenbaar voor mij! Ik leefloon een beetje in de toekomst, hoewel soms ook in het verleden, maar moet meer stilstaan bij en genieten van het heden!
Het is wel heel goed dat je dit zelf doorhebt en er ook nog iets aan kunt doen, want dat (te lang) door laten gaan kan leiden tot problemen.
Ik vind het een hele goede tip om aan het einde van de dag je dag eens te overlopen. Dat ga ik zeker doen!
Het is wel heel goed dat je dit zelf doorhebt en er ook nog iets aan kunt doen, want dat (te lang) door laten gaan kan leiden tot problemen.
Ik vind het een hele goede tip om aan het einde van de dag je dag eens te overlopen. Dat ga ik zeker doen!
zaterdag 10 juni 2017 om 11:53
zaterdag 10 juni 2017 om 12:09
Herkenbaar! Ik had het altijd al wel een beetje maar sinds ik moeder ben is het heftiger geworden.. Ik wil de tijd vasthouden maar het lijkt alsof het dan juist nog harder door mijn vingers glipt.
Soort vicieuze cirkel --> nu daar steeds over nadenken --> niet volop genieten dus --> achteraf spijt hebben niet volop genoten te hebben (voor je gevoel, want ik probeer nu echt wel bewust te genieten, maar hoe doe je dat?) --> nadenken over dat het zo snel gaat..
Eerder had ik ook altijd het gevoel dat het 'beste' nog zou komen. En altijd iets zoeken waar je naartoe kunt leven. Nu heb ik dat niet meer.
Soort vicieuze cirkel --> nu daar steeds over nadenken --> niet volop genieten dus --> achteraf spijt hebben niet volop genoten te hebben (voor je gevoel, want ik probeer nu echt wel bewust te genieten, maar hoe doe je dat?) --> nadenken over dat het zo snel gaat..
Eerder had ik ook altijd het gevoel dat het 'beste' nog zou komen. En altijd iets zoeken waar je naartoe kunt leven. Nu heb ik dat niet meer.
dinsdag 20 juni 2017 om 13:20
Wat mij heel erg helpt is het luisteren van podcasts. Boeken lezen vergt veel concentratie en in deze tijd is het ook wel fijn om bijvoorbeeld huishoudelijke taken of autorijden te kunnen combineren met het luisteren van fijne, inspirerende gesprekken. Ik haal veel uit de podcastserie 'leven zonder stress' te vinden via
http://luchtigleven.nl
of
http://pdcst.nl
Misschien heb jij er ook wat aan. Het zit echt vol goede tips van fijne mensen.
http://luchtigleven.nl
of
http://pdcst.nl
Misschien heb jij er ook wat aan. Het zit echt vol goede tips van fijne mensen.
