Psyche
alle pijlers
Nee, niet weer in de depressie...
zaterdag 6 februari 2010 om 20:12
Even vloeken: gatver, getver, klote, bah....
Ik voel hem weer: de depressie. Hij was er vorig jaar heel erg. Inmiddels had ik hem aardig de kop ingedrukt met pillen en therapie en mindfulness. Veel geleerd, veel geaccepteerd. En weer gereintegreerd, terug naar 4 dagen werken maar wel weer volledig aan de slag in mijn uitdagende en verantwoordelijke baan. Hij kwam af en toe wel eens om het hoekie gluren maar dan had ik hem na 1 of 2 dagen weer in de tang. Wat overbleef was een lichte depressie. Nog altijd snel moe en af en toe een gevoel van: gatver, is dit het nu. Maar daar valt goed mee te leven als je vanuit een zware depressie komt. En ik had altijd nog de hoop op verder herstel.
Maar het was een bere zwaar jaar. Zeker ook de afgelopen 4 maanden. Nieuwe baan bij nieuw kantoor en een babynichtje waar van alles mee aan de hand was en die drie keer bijna dood was.
Op vakantie geweest, enorm naar toe geleefd, fijne tijd gehad en de eerste week terug op mijn werk voelde ik me beter dan ooit. Maar heb die week ook harder moeten werken dan ooit.
En de tweede week was kwakkelen, en nu aan het einde van die week, lijkt hij er toch echt weer helemaal te zijn: de depressie.
Ik weet het! Mijn gedachten nu zijn niet reeel, ik draai in een kringetje en van het grote " IK WIL DIT NIET WEER- gevoel" wordt het erger. Maar ik kan het ook niet negeren en af doen als ' niets aan de hand', die uitputting, die pijn in mijn lijf. Het voelt ernstiger als alle eerdere terugvalletjes.
En ik ben bang en zo verdrietig: als ik me zo voel heeft dat consequenties. Kan ik mijn baan niet (volledig) aan. Moet ik met de billen bloot. Is het de vraag of de mondelinge contractsverlenging ook echt doorgaat. En hoe kom ik opnieuw de tijd door? En waarom gaan mijn gedachten nu al zover naar de toekomst: hoe red ik het financieel, moet ik een andere huurwoning zoeken, word ik zonder deze baan wel gelukkig, als ik geen contractsverlenging krijg?
Ik loop zo vooruit... en dat maakt me bang. Maar ik wil ook nooit meer alles zo negeren en doorbikkelen als ik eerder heb gedaan... (want god, wat werd ik daar dood en dood ziek van)
Ik voel hem weer: de depressie. Hij was er vorig jaar heel erg. Inmiddels had ik hem aardig de kop ingedrukt met pillen en therapie en mindfulness. Veel geleerd, veel geaccepteerd. En weer gereintegreerd, terug naar 4 dagen werken maar wel weer volledig aan de slag in mijn uitdagende en verantwoordelijke baan. Hij kwam af en toe wel eens om het hoekie gluren maar dan had ik hem na 1 of 2 dagen weer in de tang. Wat overbleef was een lichte depressie. Nog altijd snel moe en af en toe een gevoel van: gatver, is dit het nu. Maar daar valt goed mee te leven als je vanuit een zware depressie komt. En ik had altijd nog de hoop op verder herstel.
Maar het was een bere zwaar jaar. Zeker ook de afgelopen 4 maanden. Nieuwe baan bij nieuw kantoor en een babynichtje waar van alles mee aan de hand was en die drie keer bijna dood was.
Op vakantie geweest, enorm naar toe geleefd, fijne tijd gehad en de eerste week terug op mijn werk voelde ik me beter dan ooit. Maar heb die week ook harder moeten werken dan ooit.
En de tweede week was kwakkelen, en nu aan het einde van die week, lijkt hij er toch echt weer helemaal te zijn: de depressie.
Ik weet het! Mijn gedachten nu zijn niet reeel, ik draai in een kringetje en van het grote " IK WIL DIT NIET WEER- gevoel" wordt het erger. Maar ik kan het ook niet negeren en af doen als ' niets aan de hand', die uitputting, die pijn in mijn lijf. Het voelt ernstiger als alle eerdere terugvalletjes.
En ik ben bang en zo verdrietig: als ik me zo voel heeft dat consequenties. Kan ik mijn baan niet (volledig) aan. Moet ik met de billen bloot. Is het de vraag of de mondelinge contractsverlenging ook echt doorgaat. En hoe kom ik opnieuw de tijd door? En waarom gaan mijn gedachten nu al zover naar de toekomst: hoe red ik het financieel, moet ik een andere huurwoning zoeken, word ik zonder deze baan wel gelukkig, als ik geen contractsverlenging krijg?
Ik loop zo vooruit... en dat maakt me bang. Maar ik wil ook nooit meer alles zo negeren en doorbikkelen als ik eerder heb gedaan... (want god, wat werd ik daar dood en dood ziek van)
zaterdag 6 februari 2010 om 20:30
Hiltje. Niet te hopen dat je helemaal in die diepe put valt.
Negeren is het laatste wat je moet doen, niet doorbikkelen maar maandag hulp gaan zoeken. Huisarts of met het instituut waar je de therapie gehad hebt.
Hoe eerder je erbij bent hoe minder diep je hoeft te gaan vallen.
Probeer in ieder geval je eet-, slaap- en dagritme aan te houden en ga op tijd naar buiten. Zoek afleiding om het weekend door te komen.
Misschien kun je alles waarover je piekert eens opschrijven en kijken of je sommige dingen kunt oplossen en voor welke problemen, vragen, onzekerheden je zeker hulp bij nodig hebt.
Heel veel sterkte
Negeren is het laatste wat je moet doen, niet doorbikkelen maar maandag hulp gaan zoeken. Huisarts of met het instituut waar je de therapie gehad hebt.
Hoe eerder je erbij bent hoe minder diep je hoeft te gaan vallen.
Probeer in ieder geval je eet-, slaap- en dagritme aan te houden en ga op tijd naar buiten. Zoek afleiding om het weekend door te komen.
Misschien kun je alles waarover je piekert eens opschrijven en kijken of je sommige dingen kunt oplossen en voor welke problemen, vragen, onzekerheden je zeker hulp bij nodig hebt.
Heel veel sterkte
zaterdag 6 februari 2010 om 20:33
Is er al eens ontdekt of en wat er onder die depressies zit aan psychiatrische stoornis?
Ik vrees dat het inderdaad nu weer uitzitten wordt, of in elk geval de depressieve gevoelens zodanig op tijd erkennen en respecteren dat je niet weer volledig burnt out raakt, en daarna je bezinnen op je toekomst.
Ik vermoed dat je qua opleiding voldoende grond hebt om een heel uitdagende, maar minder 'grote' baan te realiseren. Of misschien zelfs zelfstandig aan de slag kunt.
Het is niet leuk (understatement) om te zien dat je je leven opnieuw vorm moet geven. Maar het kan wel. Alles kan.
Het gaat nog een stuk makkelijker als je nu ingrijpt, en niet wacht tot je helemaal out bent.
Ik vrees dat het inderdaad nu weer uitzitten wordt, of in elk geval de depressieve gevoelens zodanig op tijd erkennen en respecteren dat je niet weer volledig burnt out raakt, en daarna je bezinnen op je toekomst.
Ik vermoed dat je qua opleiding voldoende grond hebt om een heel uitdagende, maar minder 'grote' baan te realiseren. Of misschien zelfs zelfstandig aan de slag kunt.
Het is niet leuk (understatement) om te zien dat je je leven opnieuw vorm moet geven. Maar het kan wel. Alles kan.
Het gaat nog een stuk makkelijker als je nu ingrijpt, en niet wacht tot je helemaal out bent.
zaterdag 6 februari 2010 om 20:42
Thanks,
Ik ben nog steeds bij dezelfde psychiater. Wat misschien juist meespeelt is dat ik gisteren een gesprek met haar had en aangaf dat ik me niet goed voelde. Ik voelde me toen beter dan nu, maar mijn conclusie was wel dat ik nog niet tevreden ben omdat er geen volledig herstel is. We hebben een test gedaan en daar concludeerde zij ook depressieve kenmerken uit en we hebben besproken of we met medicijnen moeten gaan switchen. Dat wil ze de komende tijd eens verder onderzoeken en overwegen.
Mezelf kennende reageer ik altijd vrij heftig als de realiteit vast komt te staan en ben ik daar nu ook van geschrokken.
Ik heb (nog) een goed ritme. Gisteren nog gezwommen en ga ik morgen weer doen.
Maar ik voel gewoon dat ik volgende week mijn werk niet (en in het gunstigste geval niet volledig) ga trekken. En dat trekt me verder in de put.
Ik ga nu even een koppie thee drinken bij een vriendin. Kom straks nog even lezen en ga dan nog een mindfulnes oefening doen en naar bed.
Fijn om even wat steun te hebben aan het forum.
Ik ben nog steeds bij dezelfde psychiater. Wat misschien juist meespeelt is dat ik gisteren een gesprek met haar had en aangaf dat ik me niet goed voelde. Ik voelde me toen beter dan nu, maar mijn conclusie was wel dat ik nog niet tevreden ben omdat er geen volledig herstel is. We hebben een test gedaan en daar concludeerde zij ook depressieve kenmerken uit en we hebben besproken of we met medicijnen moeten gaan switchen. Dat wil ze de komende tijd eens verder onderzoeken en overwegen.
Mezelf kennende reageer ik altijd vrij heftig als de realiteit vast komt te staan en ben ik daar nu ook van geschrokken.
Ik heb (nog) een goed ritme. Gisteren nog gezwommen en ga ik morgen weer doen.
Maar ik voel gewoon dat ik volgende week mijn werk niet (en in het gunstigste geval niet volledig) ga trekken. En dat trekt me verder in de put.
Ik ga nu even een koppie thee drinken bij een vriendin. Kom straks nog even lezen en ga dan nog een mindfulnes oefening doen en naar bed.
Fijn om even wat steun te hebben aan het forum.
zaterdag 6 februari 2010 om 20:49
quote:mamzelle schreef op 06 februari 2010 @ 20:33:
Is er al eens ontdekt of en wat er onder die depressies zit aan psychiatrische stoornis?
.
Na een jaar om de twee weken bij een vrijgevestigde psychiater en 1 keer in de maand naar een coach (vanuit werk) is er geen onderliggende psychiatrische stoornis geconstateerd.
Wel dat ik chronische (terugkerende) depressies heb. Dat ik moeite heb met mijn grenzen en daar snel overheen ga.
Is er al eens ontdekt of en wat er onder die depressies zit aan psychiatrische stoornis?
.
Na een jaar om de twee weken bij een vrijgevestigde psychiater en 1 keer in de maand naar een coach (vanuit werk) is er geen onderliggende psychiatrische stoornis geconstateerd.
Wel dat ik chronische (terugkerende) depressies heb. Dat ik moeite heb met mijn grenzen en daar snel overheen ga.
zaterdag 6 februari 2010 om 20:50
Ook ik heb helaas geen wondermiddel of wijze woorden voor je Hiltje. Maar wel een welgemeende en ik vind dat je het goed doet! Heel goed!
Het is niet makkelijk, dat geloof ik meteen. Maar je herkent het, bent bezig de depressie te tackelen, geeft het aan bij je psych, je gaat er niet voor op de loop maar pakt de koe bij de hoorns. En dat vind ik zó knap!!!
Het is niet makkelijk, dat geloof ik meteen. Maar je herkent het, bent bezig de depressie te tackelen, geeft het aan bij je psych, je gaat er niet voor op de loop maar pakt de koe bij de hoorns. En dat vind ik zó knap!!!
Iets anders
zaterdag 6 februari 2010 om 21:06
quote:Babsjuh schreef op 06 februari 2010 @ 20:50:
Het is niet makkelijk, dat geloof ik meteen. Maar je herkent het, bent bezig de depressie te tackelen, geeft het aan bij je psych, je gaat er niet voor op de loop maar pakt de koe bij de hoorns. En dat vind ik zó knap!!!
kan me er alleen maar bij aansluiten, dapper dat je al deze stappen al hebt ondernomen, ik weet hoe moeilijk dat is, het gevoel van goffer niet weer waarom ik..... gevoel van nee, nee, nee ik doe dit niet!
Maar helaas je moet er door heen hoe moeilijk ook. Maar je hebt al aan de bel getrokken en hebt je hoofd niet zoals de vorige keren in het zand gestoken, dát is wel iets waar je heel erg trots op kan zijn!!! Hoe moeilijk het ook is, en ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is, het is ook een kans om te veranderen en te leren jij hebt die kans al eerder aangegrepen doe dat nu weer, je kan het!!!! (hmmmm misschien nog iets te vroeg voor zo'n posie opmerking), straks als je, je weer wat beter voelt maak ik hem misschien nog wel eens. Nu telt eerst in survival mode en t weekeinde doorkomen.
Dikke hannah
Het is niet makkelijk, dat geloof ik meteen. Maar je herkent het, bent bezig de depressie te tackelen, geeft het aan bij je psych, je gaat er niet voor op de loop maar pakt de koe bij de hoorns. En dat vind ik zó knap!!!
kan me er alleen maar bij aansluiten, dapper dat je al deze stappen al hebt ondernomen, ik weet hoe moeilijk dat is, het gevoel van goffer niet weer waarom ik..... gevoel van nee, nee, nee ik doe dit niet!
Maar helaas je moet er door heen hoe moeilijk ook. Maar je hebt al aan de bel getrokken en hebt je hoofd niet zoals de vorige keren in het zand gestoken, dát is wel iets waar je heel erg trots op kan zijn!!! Hoe moeilijk het ook is, en ik weet uit eigen ervaring hoe moeilijk het is, het is ook een kans om te veranderen en te leren jij hebt die kans al eerder aangegrepen doe dat nu weer, je kan het!!!! (hmmmm misschien nog iets te vroeg voor zo'n posie opmerking), straks als je, je weer wat beter voelt maak ik hem misschien nog wel eens. Nu telt eerst in survival mode en t weekeinde doorkomen.
Dikke hannah
zaterdag 6 februari 2010 om 21:06
(heeft ook moeite met grenzen)
Heb je echt moeite met grenzen te herkennen, of heb je moeite met erkennen dat jouw grenzen niet conform de norm voor een werkende vrouw van jouw niveau zijn?
Heb je ooit een periode gehad waarin je en niet werkte, en geen depressie had?
Ik wel. Ik dacht zelfs (na jaren) dat ik over die depressies heen gegroeid was. in elk geval over de heftigste. Not. Op dit moment moet ik me erbij neerleggen dat drie kinderen alleen opvoeden al een fulltime job voor me is.
Realiseer je wel dat je op dit moment behoorlijk hoge eisen aan jezelf stelt. Er zijn mensen die voldoende energie voor een dergelijk werkzaam leven hebben, er zijn er ook die dit niet hebben. Als je naar vrouwen kijkt in een andere tijd, in een ander sociaal milieu, of in een ander deel van de wereld, ben je vergeleken met hen heel intensief bezig in je dagelijks leven.
Al die vrouwen die minder doen zijn ook okee.
Heb je echt moeite met grenzen te herkennen, of heb je moeite met erkennen dat jouw grenzen niet conform de norm voor een werkende vrouw van jouw niveau zijn?
Heb je ooit een periode gehad waarin je en niet werkte, en geen depressie had?
Ik wel. Ik dacht zelfs (na jaren) dat ik over die depressies heen gegroeid was. in elk geval over de heftigste. Not. Op dit moment moet ik me erbij neerleggen dat drie kinderen alleen opvoeden al een fulltime job voor me is.
Realiseer je wel dat je op dit moment behoorlijk hoge eisen aan jezelf stelt. Er zijn mensen die voldoende energie voor een dergelijk werkzaam leven hebben, er zijn er ook die dit niet hebben. Als je naar vrouwen kijkt in een andere tijd, in een ander sociaal milieu, of in een ander deel van de wereld, ben je vergeleken met hen heel intensief bezig in je dagelijks leven.
Al die vrouwen die minder doen zijn ook okee.
zaterdag 6 februari 2010 om 21:58
Is er een mogelijkheid om NU je werkdruk te verminderen?
Dat je serieus aangeeft dat je de depressie voelt opkomen en dat je komende tijd meer tijd nodig hebt om te rusten.
Ik weet niet in hoeverre je werkgever meewerkt. Is het denkbaar dat er een tijdelijke kracht bij komt die je zelf inwerkt? (nu je nog enigszins op de been bent)
De zorgen die je nu hebt over werk etc maken je misschien nog instabieler.
En vechten tegen de depressie kost energie. Die energie heb je eigenlijk nodig voor jezelf.
Het is ook niet niks wat jullie meegemaakt hebben met je nichtje. (ik herinner me het topic nog) Alle aandacht gaat op zo'n moment naar de baby en de ouders.. in zo'n situatie is het extra moeilijk om je tijd te verdelen en je eigen grenzen te bewaken. Zeker als het werk gewoon door gaat.
En je kunt nog zo hard aan jezelf gewerkt hebben... dat soort vervelende gebeurtenissen zijn overmacht, dat plan je niet in van tevoren.
Bah.. heel naar. Veel sterkte en ik hoop dat je de touwtjes in handen kunt houden, maar wel maatregelen kunt nemen nu.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zaterdag 6 februari 2010 om 22:18
Wat een goeie post, Mamzelle.
Momenteel ben ik uitgeput, en dat ben ik wel vaker, maar dit keer is het het gevoel van definitieve uitputting.
En ik heb alleen maar dit weekend om mezelf weer een beetje op te peppen, want maandag moet ik weer naar mijn werk.
Ik heb de hele dag zo'n beetje op de bank gehangen, heb tegen het einde van de dag nog net wat boodschappen gehaald om het eten voor vandaag te kunnen maken in de magnetron te kunnen stoppen.
En wat is de reden van dit al?
Dat mijn grenzen te flexibel zijn.
Iedereen en alles komt maar binnen met verhalen die ik zo goed begrijp, en ze vragen van alles waar een normaal duidelijk antwoord met een beetje nadenken zo naar boven borrelt, en ze leggen beslag op mij.
Zo. dat is eruit.
Relativerende post, Mamzelle
Momenteel ben ik uitgeput, en dat ben ik wel vaker, maar dit keer is het het gevoel van definitieve uitputting.
En ik heb alleen maar dit weekend om mezelf weer een beetje op te peppen, want maandag moet ik weer naar mijn werk.
Ik heb de hele dag zo'n beetje op de bank gehangen, heb tegen het einde van de dag nog net wat boodschappen gehaald om het eten voor vandaag te kunnen maken in de magnetron te kunnen stoppen.
En wat is de reden van dit al?
Dat mijn grenzen te flexibel zijn.
Iedereen en alles komt maar binnen met verhalen die ik zo goed begrijp, en ze vragen van alles waar een normaal duidelijk antwoord met een beetje nadenken zo naar boven borrelt, en ze leggen beslag op mij.
Zo. dat is eruit.
Relativerende post, Mamzelle
zaterdag 6 februari 2010 om 22:50
quote:mamzelle schreef op 06 februari 2010 @ 21:06:
(heeft ook moeite met grenzen)
Heb je echt moeite met grenzen te herkennen, of heb je moeite met erkennen dat jouw grenzen niet conform de norm voor een werkende vrouw van jouw niveau zijn?
Vooral dat laatste speelt heel erg mee inderdaad. En ik heb heel veel moeite om met mijn beperkingen geconfronteerd te worden. Maand geleden ook al. Toen gaf ik ook aan bij de psych dat ik zo uitgeput was. Mijn coach had het verhaal van: je logisch wat je allemaal hebt meegemaakt en ik zie zeker een weg omhoog bij je en je doet het hartstikke goed. En dan kan ik weer even vooruit.
Maar de psychiater nam en veel serieuzer en ging er veel dieper op in en zei dat we het verder gingen onderzoeken. En toen was ik direct in tranen omdat ik zo met mijn beperkingen werd geconfronteerd.
En dit weekend word ik weer eens met mijn beperkingen geconfronteerd. En daar verzet ik me zo hard tegen dat ik in een depressie spiraal kom.
(heeft ook moeite met grenzen)
Heb je echt moeite met grenzen te herkennen, of heb je moeite met erkennen dat jouw grenzen niet conform de norm voor een werkende vrouw van jouw niveau zijn?
Vooral dat laatste speelt heel erg mee inderdaad. En ik heb heel veel moeite om met mijn beperkingen geconfronteerd te worden. Maand geleden ook al. Toen gaf ik ook aan bij de psych dat ik zo uitgeput was. Mijn coach had het verhaal van: je logisch wat je allemaal hebt meegemaakt en ik zie zeker een weg omhoog bij je en je doet het hartstikke goed. En dan kan ik weer even vooruit.
Maar de psychiater nam en veel serieuzer en ging er veel dieper op in en zei dat we het verder gingen onderzoeken. En toen was ik direct in tranen omdat ik zo met mijn beperkingen werd geconfronteerd.
En dit weekend word ik weer eens met mijn beperkingen geconfronteerd. En daar verzet ik me zo hard tegen dat ik in een depressie spiraal kom.
zaterdag 6 februari 2010 om 22:53
quote:Moonlight82 schreef op 06 februari 2010 @ 21:58:
Is er een mogelijkheid om NU je werkdruk te verminderen?
Dat je serieus aangeeft dat je de depressie voelt opkomen en dat je komende tijd meer tijd nodig hebt om te rusten.
Ja dat kan! Heb ik ook eerder gedaan en heb toen een week kortere dagen gewerkt en toen ging het weer beter. Werk en baas weten er van en zijn tot nu toe heel begripvol.
Maar ik ben/was bang dat ik ook halve dagen niet trek.
Maar ben nu iets rustiger na kopje thee bij vriendin. Maar weet ook dat mijn buien wel weer terugkomen. We zullen zien.
Dank voor alle lieve reacties!
Is er een mogelijkheid om NU je werkdruk te verminderen?
Dat je serieus aangeeft dat je de depressie voelt opkomen en dat je komende tijd meer tijd nodig hebt om te rusten.
Ja dat kan! Heb ik ook eerder gedaan en heb toen een week kortere dagen gewerkt en toen ging het weer beter. Werk en baas weten er van en zijn tot nu toe heel begripvol.
Maar ik ben/was bang dat ik ook halve dagen niet trek.
Maar ben nu iets rustiger na kopje thee bij vriendin. Maar weet ook dat mijn buien wel weer terugkomen. We zullen zien.
Dank voor alle lieve reacties!
zondag 7 februari 2010 om 01:00
Maar één week kortere dagen is toch helemaal niet zoveel? Niet zoveel rustiger bedoel ik?
Tja, ziek is ziek. Als je een longontsteking had gehad, had je komende week ook niet kunnen werken. Als je het idee hebt dat je NU rust moet nemen dan is dat misschien het beste.
Aan de andere kant is het ook prettig als je zelf nog wat dingen kunt regelen op het werk zodat je wel het idee hebt dat het nog goed gaat.
Maar ik kan hiervandaan uiteraard niet beoordelen wat gaat en wat niet. Ik hoop dat je lekker kunt slapen, morgen sterk genoeg bent om verder na te denken hoe je rust kunt nemen zonder meteen in de put te vallen.
Sterkte. Is een rotgevoel als je al zoveel gedaan hebt om alles op de rit te krijgen en toch weer voelt dat de depressie toeslaat.
Tja, ziek is ziek. Als je een longontsteking had gehad, had je komende week ook niet kunnen werken. Als je het idee hebt dat je NU rust moet nemen dan is dat misschien het beste.
Aan de andere kant is het ook prettig als je zelf nog wat dingen kunt regelen op het werk zodat je wel het idee hebt dat het nog goed gaat.
Maar ik kan hiervandaan uiteraard niet beoordelen wat gaat en wat niet. Ik hoop dat je lekker kunt slapen, morgen sterk genoeg bent om verder na te denken hoe je rust kunt nemen zonder meteen in de put te vallen.
Sterkte. Is een rotgevoel als je al zoveel gedaan hebt om alles op de rit te krijgen en toch weer voelt dat de depressie toeslaat.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 7 februari 2010 om 09:37
Het probleem met eraan toegeven is dat je er dan pas achter komt hoe ver je weer over je grenzen heen bent gedonderd. Dus ik snap het wel als je dat uitstelt en door blijft werken tot je fouten maakt.
Het is de vraag of je er wel voluit voor je zaken/clienten kunt zijn als er onderhuids een depressie op je loert.
Heel veel sterkte
Het is de vraag of je er wel voluit voor je zaken/clienten kunt zijn als er onderhuids een depressie op je loert.
Heel veel sterkte
zondag 7 februari 2010 om 10:25
Ik heb goed geslapen maar wordt wel moe en met pijn in mijn lijf en hoofdpijn wakker.
Het is inderdaad een enorm dilemma dat me bezighoudt en waar ik depressief van wordt.
Ik heb het allemaal zo braaf gedaan de afgelopen maanden, terwijl het allemaal maar net ging en ik nooit reserve kon opbouwen. Maar ik had nog hoop op de toekomst: als ik in rustiger vaarwater zou komen zou ik weer meer reserve opbouwen en zou alles beter gaan.
Ik had al een hoop geleerd en paste al veel toe.
En dan kom je terug van vakantie en slaat na 2 weken weer de vermoeidheid op, en dan wil ik gewoon niet meer. Ik heb er gewoon de kracht niet meer voor.
En ik twijfel nog: tussen toch schouders eronder en het proberen, of het juist in een keer helemaal allemaal uit mijn handen laten vallen.
En beide scenario's zijn even eng: wat ik heb 6 maanden lang een positieve instelling gehad over deze baan en om dat dat in een weekend aan duigen te laten vallen.
Dus het zal wel een middenweg worden: minder werken en kijken of en hoe ik het nog kan opbouwen.
Maar als je het mij vraagt wil ik helemaal niets, gewoon een jaar niet werken.....
Het is inderdaad een enorm dilemma dat me bezighoudt en waar ik depressief van wordt.
Ik heb het allemaal zo braaf gedaan de afgelopen maanden, terwijl het allemaal maar net ging en ik nooit reserve kon opbouwen. Maar ik had nog hoop op de toekomst: als ik in rustiger vaarwater zou komen zou ik weer meer reserve opbouwen en zou alles beter gaan.
Ik had al een hoop geleerd en paste al veel toe.
En dan kom je terug van vakantie en slaat na 2 weken weer de vermoeidheid op, en dan wil ik gewoon niet meer. Ik heb er gewoon de kracht niet meer voor.
En ik twijfel nog: tussen toch schouders eronder en het proberen, of het juist in een keer helemaal allemaal uit mijn handen laten vallen.
En beide scenario's zijn even eng: wat ik heb 6 maanden lang een positieve instelling gehad over deze baan en om dat dat in een weekend aan duigen te laten vallen.
Dus het zal wel een middenweg worden: minder werken en kijken of en hoe ik het nog kan opbouwen.
Maar als je het mij vraagt wil ik helemaal niets, gewoon een jaar niet werken.....
zondag 7 februari 2010 om 10:46
Ik krijg de indruk dat het ook een soort 'gezonde' oververmoeidheid is waar jij last van hebt. Ik zeg gezond omdat ik denk dat iedereen deze reactie zou kunnen hebben, niet specifiek iemand die depressies gehad heeft.
Dat met je nichtje enzo, dat is gewoon iets wat heel erg zwaar kan zijn voor een mens.
Dus dat jij zo hard aan jezelf gewerkt hebt, daar voel je nu even niets van, maar dat is niet 'weg' ofzo.
(Shit ik krijg zo visite en moet nog douchen... kan niet te lang typen)
Ik denk dat de middenweg goed is, voor komende week. Wel gaan werken (anders is je idee van falen ook zo ontzettend groot) maar geen hele dagen en kijken naar een oplossing voor de komende maanden. (nouja er is een oplossing maar een manier waarop je werk gedaan kan worden zonder dat jij eraan onderdoor gaat)
Als je nichtje niet ziek was geweest, had je misschien de stijgende lijn vast gehouden en deze winter gezegd: Oh wat heerlijk dat ik dit jaar NIET depressief ben.
t Is lullig, het leven is hard... er is juist nu iets naars gebeurd.
Ik heb van mezelf wel eens gedacht: ik ben steeds een soort van koorddansen aan het doen. Ik sta op het koord en ik lijk stevig te staan. Moet goed kijken wat ik links aanpak, wat ik rechts aanpak. Af en toe een stap vooruit. Maar er hoeft maar dát te gebeuren of ik verlies mijn evenwicht en ik kletter keihard naar beneden. En dan kan ik weer opnieuw beginnen.
Veel sterkte vandaag. En bedenk dat je niet in één weekend alles aan duigen laat vallen. Zo voelt het voor jezelf, maar op het werk hebben ze andere dingen gezien, heb je jezelf van je goede kant laten zien. Voor hen ben je niet in één weekend minder waard ofzo.
(nu moet ik echt aankleden...)
Dat met je nichtje enzo, dat is gewoon iets wat heel erg zwaar kan zijn voor een mens.
Dus dat jij zo hard aan jezelf gewerkt hebt, daar voel je nu even niets van, maar dat is niet 'weg' ofzo.
(Shit ik krijg zo visite en moet nog douchen... kan niet te lang typen)
Ik denk dat de middenweg goed is, voor komende week. Wel gaan werken (anders is je idee van falen ook zo ontzettend groot) maar geen hele dagen en kijken naar een oplossing voor de komende maanden. (nouja er is een oplossing maar een manier waarop je werk gedaan kan worden zonder dat jij eraan onderdoor gaat)
Als je nichtje niet ziek was geweest, had je misschien de stijgende lijn vast gehouden en deze winter gezegd: Oh wat heerlijk dat ik dit jaar NIET depressief ben.
t Is lullig, het leven is hard... er is juist nu iets naars gebeurd.
Ik heb van mezelf wel eens gedacht: ik ben steeds een soort van koorddansen aan het doen. Ik sta op het koord en ik lijk stevig te staan. Moet goed kijken wat ik links aanpak, wat ik rechts aanpak. Af en toe een stap vooruit. Maar er hoeft maar dát te gebeuren of ik verlies mijn evenwicht en ik kletter keihard naar beneden. En dan kan ik weer opnieuw beginnen.
Veel sterkte vandaag. En bedenk dat je niet in één weekend alles aan duigen laat vallen. Zo voelt het voor jezelf, maar op het werk hebben ze andere dingen gezien, heb je jezelf van je goede kant laten zien. Voor hen ben je niet in één weekend minder waard ofzo.
(nu moet ik echt aankleden...)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
zondag 7 februari 2010 om 10:55
Lastig he? je grenzen aangeven zelfs als je diep van binnen aanvoelt wát je eigenlijk wilt/zou moeten doen en bij jou is dat als ik t zo lees even helemaal niets, geen werk in elk geval. Maar daaraan toegeven pfffffffff dat is een heel ander verhaal want je wilt zo graag doorgaan en niet opgeven. blijven vechten.
Als je nu op de rem trapt en goed voor jezelf zorgt is het misschien eerder weer wat beter met je als dat je maar aan blijft modderen en je, je reserves nog meer uitput.
En als die al niet aanwezig zijn dan gaat ut hard. Als ik het zo lees was je op de goede weg toen er veel nare onverwachtse dingen gebeurden, zorgen om je nichtje, dingen waardoor jou genezings proces op de rem ging, jij ging interen op je nog niet weer opgebouwde reserves, eigenlijk alleen maar logisch dat je nu een terug val hebt. Je hebt gewoon erg veel meegemaakt en nog niet de tijd gehad om weer op krachten te komen, wat dat betreft is een depressie een rot ziekte want je ziet niets, je loopt gewoon, je leeft gewoon niemand die ziet dat je van binnen sterft, en niemand die ziet dat je nog niet genezen bent als het weer even wat beter met je gaat. Dat maakt het denk ik ook moeilijker om er weer aan toe te geven.
Ik wens je wijsheid en veel kracht toe, probeer te luisteren naar jezelf, je innerlijk geeft meestal heel goed aan wat het nodig heeft.
Als je nu op de rem trapt en goed voor jezelf zorgt is het misschien eerder weer wat beter met je als dat je maar aan blijft modderen en je, je reserves nog meer uitput.
En als die al niet aanwezig zijn dan gaat ut hard. Als ik het zo lees was je op de goede weg toen er veel nare onverwachtse dingen gebeurden, zorgen om je nichtje, dingen waardoor jou genezings proces op de rem ging, jij ging interen op je nog niet weer opgebouwde reserves, eigenlijk alleen maar logisch dat je nu een terug val hebt. Je hebt gewoon erg veel meegemaakt en nog niet de tijd gehad om weer op krachten te komen, wat dat betreft is een depressie een rot ziekte want je ziet niets, je loopt gewoon, je leeft gewoon niemand die ziet dat je van binnen sterft, en niemand die ziet dat je nog niet genezen bent als het weer even wat beter met je gaat. Dat maakt het denk ik ook moeilijker om er weer aan toe te geven.
Ik wens je wijsheid en veel kracht toe, probeer te luisteren naar jezelf, je innerlijk geeft meestal heel goed aan wat het nodig heeft.
zondag 7 februari 2010 om 10:59
Ja ik weet dat ze mij op mijn werk graag willen houden. Ik heb ook echt goed gepresteerd. En ik wil deze baan ook houden. Tenminste tot nu toe. Het is een fijne omgeving, een prima baas en ze zijn op de hoogte van mijn omstandigheden. Dus de beste plek om verder aan je herstel te werken.
Een andere baan kan inhoudelijk minder zwaar zijn, maar dan heb ik niet hetzelfde begrip en ondersteuning.
Maar met uitputting lukt niets goed.....
Ik weet alle tips van mijn coach:
- goed ritme vasthouden
- niet helemaal stoppen met werken, maar minder werken
En dat lukt zolang de depressie niet echt toeslaat. Als het weer niet slapen wordt en grote angst enzo, dan gaat dit allemaal niet door.
Ergens ver weg sta ik er ook boven. Ik heb altijd gezegd: ik ga het de komende 6 maanden proberen op mijn manier en lukt het niet dan heb ik het geprobeerd en zoek ik een andere weg. Dan is deze baan en functie niet geschikt en dat is geen schande. Ik heb meer mogelijkheden en mijn geluk en welzijn staan voorop.
Maar dat neemt niet weg dat als puntje bij paaltje dreigt te komen er paniek en somberheid en uitputting toeslaat. En vooral het gevoel: Ik wil dit niet meer. Ik wil niet op mijn tenen lopen. Ik wil niet dat het op mijn tandvlees moet. Maar er is dus even geen andere keuze. Die uitputting is echt niet in een weekje weg en doorgaan met leven moet je toch.
Een andere baan kan inhoudelijk minder zwaar zijn, maar dan heb ik niet hetzelfde begrip en ondersteuning.
Maar met uitputting lukt niets goed.....
Ik weet alle tips van mijn coach:
- goed ritme vasthouden
- niet helemaal stoppen met werken, maar minder werken
En dat lukt zolang de depressie niet echt toeslaat. Als het weer niet slapen wordt en grote angst enzo, dan gaat dit allemaal niet door.
Ergens ver weg sta ik er ook boven. Ik heb altijd gezegd: ik ga het de komende 6 maanden proberen op mijn manier en lukt het niet dan heb ik het geprobeerd en zoek ik een andere weg. Dan is deze baan en functie niet geschikt en dat is geen schande. Ik heb meer mogelijkheden en mijn geluk en welzijn staan voorop.
Maar dat neemt niet weg dat als puntje bij paaltje dreigt te komen er paniek en somberheid en uitputting toeslaat. En vooral het gevoel: Ik wil dit niet meer. Ik wil niet op mijn tenen lopen. Ik wil niet dat het op mijn tandvlees moet. Maar er is dus even geen andere keuze. Die uitputting is echt niet in een weekje weg en doorgaan met leven moet je toch.
zondag 7 februari 2010 om 11:08
quote:hannah_e schreef op 07 februari 2010 @ 10:55:
je innerlijk geeft meestal heel goed aan wat het nodig heeft.
Dank voor je lieve woorden.
Maar die laatste zin, dat is juist zo moeilijk. Want als je in paniek bent en depressief dan geeft je innerlijk juist tegenstrijdige berichten af. En bij depressie geeft je innerlijk vaak juist dingen aan die niet goed voor je zijn.
Helemaal niets doen bijvoorbeeld. Dat wil je dan en is juist niet goed. Of dingen verdringen en doorgaan: ook niet goed!
Feit is voor mij wel dat dit een heel duidelijk teken voor mij is dat ik wel aan de bel moet trekken.
Maar dat helemaal niets meer willen en willen kappen met alles, moet ik denk ik nu toch maar niet te serieus nemen. Dat kan altijd nog.
Maar ondertussen zit ik stiekem scenario's te bedenken voor als ik over 2 maanden in de WW kom: (sport) abonnementen opzeggen, werkster opzeggen, vakanties afzeggen. En dat zijn nog de realistische gedachten die op zich al voor een klote gevoel zorgen. In de echte paniek heb ik een scenario voor me van een hele diepe depressie, wisseling van medicatie, opname en de bijstand in. Gek he, dat ik dan nog depressiever wordt van dat soort gedachten?
je innerlijk geeft meestal heel goed aan wat het nodig heeft.
Dank voor je lieve woorden.
Maar die laatste zin, dat is juist zo moeilijk. Want als je in paniek bent en depressief dan geeft je innerlijk juist tegenstrijdige berichten af. En bij depressie geeft je innerlijk vaak juist dingen aan die niet goed voor je zijn.
Helemaal niets doen bijvoorbeeld. Dat wil je dan en is juist niet goed. Of dingen verdringen en doorgaan: ook niet goed!
Feit is voor mij wel dat dit een heel duidelijk teken voor mij is dat ik wel aan de bel moet trekken.
Maar dat helemaal niets meer willen en willen kappen met alles, moet ik denk ik nu toch maar niet te serieus nemen. Dat kan altijd nog.
Maar ondertussen zit ik stiekem scenario's te bedenken voor als ik over 2 maanden in de WW kom: (sport) abonnementen opzeggen, werkster opzeggen, vakanties afzeggen. En dat zijn nog de realistische gedachten die op zich al voor een klote gevoel zorgen. In de echte paniek heb ik een scenario voor me van een hele diepe depressie, wisseling van medicatie, opname en de bijstand in. Gek he, dat ik dan nog depressiever wordt van dat soort gedachten?
zondag 7 februari 2010 om 12:36
De WW-gedachte: Zou je zelf ontslag willen nemen bedoel je? Een werkgever kan je niet ontslaan als je ziek bent.
Misschien denk je een beetje teveel nu. Maar vertel dat je hersenen maar eens...
Het lijkt mij belangrijk dat je in ieder geval slaapt iedere nacht. Heb je medicatie voor als het een nachtje niet lukt?
Bij mijn eerste depressie ging ik van een hele drukke baan, leuke baan (ver over mijn grenzen gegaan) naar helemaal niks. Althans, officieel moest ik studeren maar dat ging echt niet. Toen had ik niks... iedere ochtend dat ik wakker werd was dat heel erg raar. Denken: snel ik moet naar mijn werk. Onee, ik heb geen werk. Oja, ik ben ziek. Shit ik heb helemaal niks in mijn agenda deze week..... damn!
En ik wilde ook niks hoor, maar was nog zo gewend aan jarenlang van alles moeten, dat 'niks' eigenlijk ook niet zo goed voor me was.
Zelfs al zou je iedere dag een kwartier koffiedrinken op je werk en verder niks... dan is het risico om keihard in het gat te vallen iets minder, lijkt me.
Heb je al contact gehad met iemand van het werk... weten ze al dat het even niet gaat?
Misschien denk je een beetje teveel nu. Maar vertel dat je hersenen maar eens...
Het lijkt mij belangrijk dat je in ieder geval slaapt iedere nacht. Heb je medicatie voor als het een nachtje niet lukt?
Bij mijn eerste depressie ging ik van een hele drukke baan, leuke baan (ver over mijn grenzen gegaan) naar helemaal niks. Althans, officieel moest ik studeren maar dat ging echt niet. Toen had ik niks... iedere ochtend dat ik wakker werd was dat heel erg raar. Denken: snel ik moet naar mijn werk. Onee, ik heb geen werk. Oja, ik ben ziek. Shit ik heb helemaal niks in mijn agenda deze week..... damn!
En ik wilde ook niks hoor, maar was nog zo gewend aan jarenlang van alles moeten, dat 'niks' eigenlijk ook niet zo goed voor me was.
Zelfs al zou je iedere dag een kwartier koffiedrinken op je werk en verder niks... dan is het risico om keihard in het gat te vallen iets minder, lijkt me.
Heb je al contact gehad met iemand van het werk... weten ze al dat het even niet gaat?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
