Psyche
alle pijlers
Nee, niet weer in de depressie...
zaterdag 6 februari 2010 om 20:12
Even vloeken: gatver, getver, klote, bah....
Ik voel hem weer: de depressie. Hij was er vorig jaar heel erg. Inmiddels had ik hem aardig de kop ingedrukt met pillen en therapie en mindfulness. Veel geleerd, veel geaccepteerd. En weer gereintegreerd, terug naar 4 dagen werken maar wel weer volledig aan de slag in mijn uitdagende en verantwoordelijke baan. Hij kwam af en toe wel eens om het hoekie gluren maar dan had ik hem na 1 of 2 dagen weer in de tang. Wat overbleef was een lichte depressie. Nog altijd snel moe en af en toe een gevoel van: gatver, is dit het nu. Maar daar valt goed mee te leven als je vanuit een zware depressie komt. En ik had altijd nog de hoop op verder herstel.
Maar het was een bere zwaar jaar. Zeker ook de afgelopen 4 maanden. Nieuwe baan bij nieuw kantoor en een babynichtje waar van alles mee aan de hand was en die drie keer bijna dood was.
Op vakantie geweest, enorm naar toe geleefd, fijne tijd gehad en de eerste week terug op mijn werk voelde ik me beter dan ooit. Maar heb die week ook harder moeten werken dan ooit.
En de tweede week was kwakkelen, en nu aan het einde van die week, lijkt hij er toch echt weer helemaal te zijn: de depressie.
Ik weet het! Mijn gedachten nu zijn niet reeel, ik draai in een kringetje en van het grote " IK WIL DIT NIET WEER- gevoel" wordt het erger. Maar ik kan het ook niet negeren en af doen als ' niets aan de hand', die uitputting, die pijn in mijn lijf. Het voelt ernstiger als alle eerdere terugvalletjes.
En ik ben bang en zo verdrietig: als ik me zo voel heeft dat consequenties. Kan ik mijn baan niet (volledig) aan. Moet ik met de billen bloot. Is het de vraag of de mondelinge contractsverlenging ook echt doorgaat. En hoe kom ik opnieuw de tijd door? En waarom gaan mijn gedachten nu al zover naar de toekomst: hoe red ik het financieel, moet ik een andere huurwoning zoeken, word ik zonder deze baan wel gelukkig, als ik geen contractsverlenging krijg?
Ik loop zo vooruit... en dat maakt me bang. Maar ik wil ook nooit meer alles zo negeren en doorbikkelen als ik eerder heb gedaan... (want god, wat werd ik daar dood en dood ziek van)
Ik voel hem weer: de depressie. Hij was er vorig jaar heel erg. Inmiddels had ik hem aardig de kop ingedrukt met pillen en therapie en mindfulness. Veel geleerd, veel geaccepteerd. En weer gereintegreerd, terug naar 4 dagen werken maar wel weer volledig aan de slag in mijn uitdagende en verantwoordelijke baan. Hij kwam af en toe wel eens om het hoekie gluren maar dan had ik hem na 1 of 2 dagen weer in de tang. Wat overbleef was een lichte depressie. Nog altijd snel moe en af en toe een gevoel van: gatver, is dit het nu. Maar daar valt goed mee te leven als je vanuit een zware depressie komt. En ik had altijd nog de hoop op verder herstel.
Maar het was een bere zwaar jaar. Zeker ook de afgelopen 4 maanden. Nieuwe baan bij nieuw kantoor en een babynichtje waar van alles mee aan de hand was en die drie keer bijna dood was.
Op vakantie geweest, enorm naar toe geleefd, fijne tijd gehad en de eerste week terug op mijn werk voelde ik me beter dan ooit. Maar heb die week ook harder moeten werken dan ooit.
En de tweede week was kwakkelen, en nu aan het einde van die week, lijkt hij er toch echt weer helemaal te zijn: de depressie.
Ik weet het! Mijn gedachten nu zijn niet reeel, ik draai in een kringetje en van het grote " IK WIL DIT NIET WEER- gevoel" wordt het erger. Maar ik kan het ook niet negeren en af doen als ' niets aan de hand', die uitputting, die pijn in mijn lijf. Het voelt ernstiger als alle eerdere terugvalletjes.
En ik ben bang en zo verdrietig: als ik me zo voel heeft dat consequenties. Kan ik mijn baan niet (volledig) aan. Moet ik met de billen bloot. Is het de vraag of de mondelinge contractsverlenging ook echt doorgaat. En hoe kom ik opnieuw de tijd door? En waarom gaan mijn gedachten nu al zover naar de toekomst: hoe red ik het financieel, moet ik een andere huurwoning zoeken, word ik zonder deze baan wel gelukkig, als ik geen contractsverlenging krijg?
Ik loop zo vooruit... en dat maakt me bang. Maar ik wil ook nooit meer alles zo negeren en doorbikkelen als ik eerder heb gedaan... (want god, wat werd ik daar dood en dood ziek van)
donderdag 11 februari 2010 om 23:14
Hiltje, ik ben nu volledig gestopt met werken. Had ik al veel eerder moeten doen en had moeten erkennen dat werk en gezin bij mij simpelweg geen optie is. Nu komt er een onderzoek van de kinderbescherming aan om vast te stellen of het nu wel of niet goed is voor de kinderen om fulltime bij mij te zijn.
Stemmingsgewijs had ik in november een beste dip, maar ben er in januari weer uitgeklommen. Ik merk nu wel dat het met mijn eetlust beter kan. En ik merk (dus) ook hoe enorm ik over mijn grenzen heen gedenderd ben. Betekent: heel rustig aan doen overdag (inclusief power nap) om bij te tanken voor het intensieve gedoe met de kinderen 's ochtends voor schooltijd en 's middags na schooltijd.
Ach. Als ik me verveel (komt het nu maar weinig van) dan studeer ik een beetje rechten via de Open Universiteit. Binnenkort ga ik op voor het eerste examen. Doe ik in elk geval nog wat nuttigs met al die zeeen van tijd waarin ik niks anders intensiefs kan.
Stemmingsgewijs had ik in november een beste dip, maar ben er in januari weer uitgeklommen. Ik merk nu wel dat het met mijn eetlust beter kan. En ik merk (dus) ook hoe enorm ik over mijn grenzen heen gedenderd ben. Betekent: heel rustig aan doen overdag (inclusief power nap) om bij te tanken voor het intensieve gedoe met de kinderen 's ochtends voor schooltijd en 's middags na schooltijd.
Ach. Als ik me verveel (komt het nu maar weinig van) dan studeer ik een beetje rechten via de Open Universiteit. Binnenkort ga ik op voor het eerste examen. Doe ik in elk geval nog wat nuttigs met al die zeeen van tijd waarin ik niks anders intensiefs kan.
vrijdag 12 februari 2010 om 08:06
vrijdag 12 februari 2010 om 09:30
Vader is nog kierewieter dan ikzelf, dus geen optie.
Wat betreft die grenzen: zoals ik dus al in een van de eerdere posts schreef. Qua persoon niet voldoen aan de maatstaven die anno nu gelden voor een intelligente vrouw betekent per definitie over je grenzen heen denderen. Altijd maar weer afwegen, wat kan ik nog wel en wanneer kan ik het niet meer. En het is verdomd moeilijk om te accepteren dat je dus heel veel niet kunt, voor mij wel dan.
Terwijl ik aan het werk was leek het allemaal prima onder controle hoor. Maar toen negeerde ik al een dik jaar dat ik vrijwel elke dag met koppijn thuis kwam en daar direct achter de computer kroop om te niksen. En dat ik al lang niet meer meer dan 16 uur kon rondbreien. Want werk is toch veel zinvoller dan dom huishoudelijk gedoe? Maar ja, dat huis moet wel min of meer schoon zijn. En die kinderen willen echt wel wat meer dan alleen aanwijzingen over wat ze wel of niet moeten doen.
Wat betreft die grenzen: zoals ik dus al in een van de eerdere posts schreef. Qua persoon niet voldoen aan de maatstaven die anno nu gelden voor een intelligente vrouw betekent per definitie over je grenzen heen denderen. Altijd maar weer afwegen, wat kan ik nog wel en wanneer kan ik het niet meer. En het is verdomd moeilijk om te accepteren dat je dus heel veel niet kunt, voor mij wel dan.
Terwijl ik aan het werk was leek het allemaal prima onder controle hoor. Maar toen negeerde ik al een dik jaar dat ik vrijwel elke dag met koppijn thuis kwam en daar direct achter de computer kroop om te niksen. En dat ik al lang niet meer meer dan 16 uur kon rondbreien. Want werk is toch veel zinvoller dan dom huishoudelijk gedoe? Maar ja, dat huis moet wel min of meer schoon zijn. En die kinderen willen echt wel wat meer dan alleen aanwijzingen over wat ze wel of niet moeten doen.
vrijdag 12 februari 2010 om 09:55
Hiltje, goed te lezen dat je niet nog 'downer' bent geworden. En dat je spijkers met koppen slaat (sportschoolabonnement opzeggen enzo). Wie weet is het binnenkort ineens lente-weer en kun je ook hardlopend aan je beweging komen (of wandelend, fietsend, whatever).
Slaap je wel goed, met het idee dat je 's ochtends moet werken? (ik slaap altijd slechter als ik de volgende ochtend iets moet)
Goed ook te lezen dat je je vak nog steeds leuk vindt. Ik zelf kan soms heel negatief gaan denken: Ja het is ook allemaal niks, die hele [vul maar in] , het past niet bij me, het zijn mijn mensen niet, heb ik het ooit WEL leuk gevonden? Blabla.
IK MOET WAT ANDERS!
(en dat is ook niet altijd handig want even aan iets anders beginnen kost ook een boel energie)
Mamzelle, wat naar dat de kinderbescherming er bovenop zit. Vernederend een beetje. (of beschouw je het anders?) Ook wel goed ergens, want er zijn natuurlijk ouders in NL die er echt niks van bakken, maar als je zelf daartoe gerekend wordt lijkt dat me heel naar.
Herkenbaar wat je schrijft over die maatstaven anno nu. Ik vraag me echt wel eens af of sommige vriendinnen niet vroeg of laat overspannen raken. Ik gun het ze zeker niet (en zou ze graag waarschuwen maar sommige dingen moet je nu eenmaal zelf ondervinden voordat je weet hoe het in elkaar zit). Ik ben nu 27 en de meeste vriendinnen zijn ook twintigers. Nu redden ze het wel (druk druk, dat wel) maar ik kan merken dat ze niet gewend zijn rust in te bouwen: de agenda kan altijd nog voller. Ik ben bang dat dat zich na een aantal jaar druk-druk-druk best nog wel eens kan gaan wreken.
(Even in het algemeen, ik heb er maar een paar in mijn hoofd)
Slaap je wel goed, met het idee dat je 's ochtends moet werken? (ik slaap altijd slechter als ik de volgende ochtend iets moet)
Goed ook te lezen dat je je vak nog steeds leuk vindt. Ik zelf kan soms heel negatief gaan denken: Ja het is ook allemaal niks, die hele [vul maar in] , het past niet bij me, het zijn mijn mensen niet, heb ik het ooit WEL leuk gevonden? Blabla.
IK MOET WAT ANDERS!
(en dat is ook niet altijd handig want even aan iets anders beginnen kost ook een boel energie)
Mamzelle, wat naar dat de kinderbescherming er bovenop zit. Vernederend een beetje. (of beschouw je het anders?) Ook wel goed ergens, want er zijn natuurlijk ouders in NL die er echt niks van bakken, maar als je zelf daartoe gerekend wordt lijkt dat me heel naar.
Herkenbaar wat je schrijft over die maatstaven anno nu. Ik vraag me echt wel eens af of sommige vriendinnen niet vroeg of laat overspannen raken. Ik gun het ze zeker niet (en zou ze graag waarschuwen maar sommige dingen moet je nu eenmaal zelf ondervinden voordat je weet hoe het in elkaar zit). Ik ben nu 27 en de meeste vriendinnen zijn ook twintigers. Nu redden ze het wel (druk druk, dat wel) maar ik kan merken dat ze niet gewend zijn rust in te bouwen: de agenda kan altijd nog voller. Ik ben bang dat dat zich na een aantal jaar druk-druk-druk best nog wel eens kan gaan wreken.
(Even in het algemeen, ik heb er maar een paar in mijn hoofd)
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 12 februari 2010 om 10:27
Dat idee dat iedereen het druk druk druk heeft heb ik ook altijd. En zelf is het lastig om er niet aan mee te doen omdat het blijkbaar wel de "norm" is in de maatschappij: Als je het niet druk hebt, dan tel je niet mee. Dus dan ga je toch maar over je grenzen om mee te kunnen blijven doen...
En ik vind het lastig om daar mee om te gaan, want ik heb juist rust nodig (en ook regelmaat), om te voorkomen dat ik oververmoeid raak en daardoor in een depressie kom vast te zitten... en ik merk dat mensen dit niet altijd begrijpen. (En dat ze ook mijn beperking niet begrijpen).
Verder maak ik mezelf te druk, vooral om school. Ik heb het gevoel dat juist omdat ik een beperking heb, het extra goed moet doen met afstuderen om straks aan een baan te komen. (Wergevers zien je aan komen met een een laag cijfer + een beperking). Eigenlijk moet ik het loslaten, want de wereld vergaat niet als het maar met de hakken over de sloot haal...
mamzelle; klinkt heftig als de kinderbescherming er bij komt kijken... hoop dat het goed komt!
hiltje: goed om te lezen dat het nu weer wat beter gaat en dat je je werk wel leuk vind!
En ik vind het lastig om daar mee om te gaan, want ik heb juist rust nodig (en ook regelmaat), om te voorkomen dat ik oververmoeid raak en daardoor in een depressie kom vast te zitten... en ik merk dat mensen dit niet altijd begrijpen. (En dat ze ook mijn beperking niet begrijpen).
Verder maak ik mezelf te druk, vooral om school. Ik heb het gevoel dat juist omdat ik een beperking heb, het extra goed moet doen met afstuderen om straks aan een baan te komen. (Wergevers zien je aan komen met een een laag cijfer + een beperking). Eigenlijk moet ik het loslaten, want de wereld vergaat niet als het maar met de hakken over de sloot haal...
mamzelle; klinkt heftig als de kinderbescherming er bij komt kijken... hoop dat het goed komt!
hiltje: goed om te lezen dat het nu weer wat beter gaat en dat je je werk wel leuk vind!
vrijdag 12 februari 2010 om 10:30
Dat is lastig, dat je door je cijfers je 'zwakke punten' wilt compenseren. Wordt er erg gelet op de studiecijfers, in jouw branche?
Soms kijken ze vooral naar de persoon en de studie plus nevenactiviteiten, en hoe lang het geduurd heeft.
Mij werd tijdens de studie altijd verteld dat de nevenactiviteiten heel belangrijk zijn (blabla, voornamelijk bij de vereniging werd dat gezegd. Ben het er wel deels mee eens)
Ik weet niet of dat lukt bij jou, of dat je puur en alleen met de studie bezig bent?
Soms kijken ze vooral naar de persoon en de studie plus nevenactiviteiten, en hoe lang het geduurd heeft.
Mij werd tijdens de studie altijd verteld dat de nevenactiviteiten heel belangrijk zijn (blabla, voornamelijk bij de vereniging werd dat gezegd. Ben het er wel deels mee eens)
Ik weet niet of dat lukt bij jou, of dat je puur en alleen met de studie bezig bent?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 12 februari 2010 om 11:46
Ach, na pak hem beet 20 jaar ga je ook niet meer op een sollicitatiegesprek vertellen dat je voorzitter was van de lezingencommissie van de studentenvereniging (alsof dat wat voorstelde )
Kinderbescherming is vernederend, veel te laat, en ik hoop dat ik er dus uit kom zonder al te veel schade aan mijn gezin. Er is in elk geval geen sprake van mishandeling of ernstige verwaarlozing.
Wel psychiatrische zooi (bij mij) en geen netwerk. Het is kennelijk nogal ongebruikelijk dat iemand met mijn psychiatrische zooi alleen kinderen opvoedt. Dus het zou wel eens kunnen zijn dat ik dat verplicht met anderen ga doen (en het lijkt me voor de kinderen dan wel zo wijs om daar dan maar positief over te zijn).
Om het maar niet te hebben over wat ik in godsnaam ga doen met die zeeen van tijd als de kinderen (gedeeltelijk) uit huis geplaatst worden. Heb nu al ernstig het gevoel dat ik zit te lanterfanten tijdens schooldagen.
Kinderbescherming is vernederend, veel te laat, en ik hoop dat ik er dus uit kom zonder al te veel schade aan mijn gezin. Er is in elk geval geen sprake van mishandeling of ernstige verwaarlozing.
Wel psychiatrische zooi (bij mij) en geen netwerk. Het is kennelijk nogal ongebruikelijk dat iemand met mijn psychiatrische zooi alleen kinderen opvoedt. Dus het zou wel eens kunnen zijn dat ik dat verplicht met anderen ga doen (en het lijkt me voor de kinderen dan wel zo wijs om daar dan maar positief over te zijn).
Om het maar niet te hebben over wat ik in godsnaam ga doen met die zeeen van tijd als de kinderen (gedeeltelijk) uit huis geplaatst worden. Heb nu al ernstig het gevoel dat ik zit te lanterfanten tijdens schooldagen.
vrijdag 12 februari 2010 om 12:04
Is het echt zo erg, dat er kans is dat ze uit huis geplaatst worden?
Of is dat een rampscenario dat je bedacht hebt zodat het alleen nog maar kan meevallen?
Hebben je kinderen problemen, momenteel? 'Doen' ze het minder goed dan andere kinderen?
En nee, over 20 jaar heb je meer aan werkervaring dan aan de lezingencommissie van de studentensoos. Maar mijn bekenden zijn op deze leeftijd nog erg tevreden / trots op wat ze bij de vereniging gedaan hebben. (iets meer dan lezingencommissie, dat wel)
Die studentendingen spelen vooral nog bij de eerste sollicitatie, denk ik.
Of is dat een rampscenario dat je bedacht hebt zodat het alleen nog maar kan meevallen?
Hebben je kinderen problemen, momenteel? 'Doen' ze het minder goed dan andere kinderen?
En nee, over 20 jaar heb je meer aan werkervaring dan aan de lezingencommissie van de studentensoos. Maar mijn bekenden zijn op deze leeftijd nog erg tevreden / trots op wat ze bij de vereniging gedaan hebben. (iets meer dan lezingencommissie, dat wel)
Die studentendingen spelen vooral nog bij de eerste sollicitatie, denk ik.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 12 februari 2010 om 12:33
Hallo Hiltje,
wat een kracht straalt er uit jouw posts, dat doet me goed! Je bent dapper bezig met dat wat er in je omgaat; sportschool opzeggen, actiever worden, etc.
Hallo Mamzelle,
Wat verschrikkelijk dat het thuis niet gaat zoals dat je graag zou willen. Hopelijk gaat het met hulp van anderen lukken om goed voor de kinderen en jezelf te zorgen!
Hier al een klein begin gemaakt; ik heb aangegeven dat ik een dip heb (ik wil het nog geen depressie noemen). Van iedereen die het tot nu toe gehoord heeft, krijg ik hele fijne lieve reacties. Mensen om me heen snappen hoe ik me voel, wat ik denk en vooral ook wat ik wil. Niks fijner dan dat!!
Toch nog een moeilijke keus te maken; ga ik mezelf nu een keiharde schop onder mijn kont geven en aan het werk of ga ik bij de pakken neerzitten en vertragen met mijn studie?
Dit is mijn plan: Ik ga iig proberen om eerst bij te werken en de achterstand in te halen. Lukt me dat niet, dan is het ook geen schande om te vertragen, want ik heb het iig geprobeerd.
Is dat iets? Of ga ik mezelf dan verliezen? Of zou mijn studie me overeind kunnen houden?
Fijn weekend!
wat een kracht straalt er uit jouw posts, dat doet me goed! Je bent dapper bezig met dat wat er in je omgaat; sportschool opzeggen, actiever worden, etc.
Hallo Mamzelle,
Wat verschrikkelijk dat het thuis niet gaat zoals dat je graag zou willen. Hopelijk gaat het met hulp van anderen lukken om goed voor de kinderen en jezelf te zorgen!
Hier al een klein begin gemaakt; ik heb aangegeven dat ik een dip heb (ik wil het nog geen depressie noemen). Van iedereen die het tot nu toe gehoord heeft, krijg ik hele fijne lieve reacties. Mensen om me heen snappen hoe ik me voel, wat ik denk en vooral ook wat ik wil. Niks fijner dan dat!!
Toch nog een moeilijke keus te maken; ga ik mezelf nu een keiharde schop onder mijn kont geven en aan het werk of ga ik bij de pakken neerzitten en vertragen met mijn studie?
Dit is mijn plan: Ik ga iig proberen om eerst bij te werken en de achterstand in te halen. Lukt me dat niet, dan is het ook geen schande om te vertragen, want ik heb het iig geprobeerd.
Is dat iets? Of ga ik mezelf dan verliezen? Of zou mijn studie me overeind kunnen houden?
Fijn weekend!
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!
vrijdag 12 februari 2010 om 12:58
Hoi Miss Dubbelfriss,
Ligt er een beetje aan of je veel te doen hebt naast je studie, denk ik.
Als je hele dagen thuis zit 'om dingen in te halen' kan dat wel heel eenzaam zijn. Vergeleken met colleges volgen.
Maar als je leuk woont en genoeg dingen naast je studie doet, kan het ook juist fijn zijn om niet naar college te moeten. Mits je die dingen wel blijft doen.
Ik heb tijdens mijn studietijd ook wel eens een vak minder gedaan (deels omdat ik het niet trok... zie ik nu) en zelfs een tijd geen studie gedaan, maar wel druk geweest met verenigingsactiviteiten. (Anderen deden die dingen naast hun studie, maar dat zou mij teveel geweest zijn op dat moment).
t Hangt er ook vanaf hoe erg je dip is. Als je heel depressief bent kun je soms niet eens meer teksten lezen. Mooi meegenomen als dat nog lukt, natuurlijk.
Ligt er een beetje aan of je veel te doen hebt naast je studie, denk ik.
Als je hele dagen thuis zit 'om dingen in te halen' kan dat wel heel eenzaam zijn. Vergeleken met colleges volgen.
Maar als je leuk woont en genoeg dingen naast je studie doet, kan het ook juist fijn zijn om niet naar college te moeten. Mits je die dingen wel blijft doen.
Ik heb tijdens mijn studietijd ook wel eens een vak minder gedaan (deels omdat ik het niet trok... zie ik nu) en zelfs een tijd geen studie gedaan, maar wel druk geweest met verenigingsactiviteiten. (Anderen deden die dingen naast hun studie, maar dat zou mij teveel geweest zijn op dat moment).
t Hangt er ook vanaf hoe erg je dip is. Als je heel depressief bent kun je soms niet eens meer teksten lezen. Mooi meegenomen als dat nog lukt, natuurlijk.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
vrijdag 12 februari 2010 om 15:05
Miss Dubbelfriss, ik denk dat het handig is om, indien haalbaar, de studie op het bestaande tempo te blijven doen. Niet omdat dat gezond is voor je depressie (bepaald niet) maar wel omdat je je zoveel meer mens voelt als je na al die jaren inzet ook dat gewenste diploma in je zak hebt. Als ik me niet vergis moet je dat zelfs hebben in je werkveld, is er geen andere optie.
Als het niet meer kan houdt het op. Maar dan kun je jezelf in elk geval niet meer vervloeken voor dat je niet harder hebt getrokken.
Ben je by the way al eens naar hulpverlening gegaan, of knok je zelf?
Er is een reele kans dat ik de kinderen naar (een aantal dagen) dagpleegzorg moet laten gaan. Ik zit daar niet op te wachten, volgens mij voegt het alleen onrust toe, maar zulks heeft Jeugdzorg voorgesteld, en dan moet ik wel een hele knappe zijn om de zinloosheid daarvan aan te tonen.
De kinderen hebben geen zichtbare problemen buitenshuis, alleen binnenshuis nemen ze rollen aan en dat wordt bezwaarlijk gevonden, verder zijn er twijfels over het toezicht dat ik op ze heb.
Als het niet meer kan houdt het op. Maar dan kun je jezelf in elk geval niet meer vervloeken voor dat je niet harder hebt getrokken.
Ben je by the way al eens naar hulpverlening gegaan, of knok je zelf?
Er is een reele kans dat ik de kinderen naar (een aantal dagen) dagpleegzorg moet laten gaan. Ik zit daar niet op te wachten, volgens mij voegt het alleen onrust toe, maar zulks heeft Jeugdzorg voorgesteld, en dan moet ik wel een hele knappe zijn om de zinloosheid daarvan aan te tonen.
De kinderen hebben geen zichtbare problemen buitenshuis, alleen binnenshuis nemen ze rollen aan en dat wordt bezwaarlijk gevonden, verder zijn er twijfels over het toezicht dat ik op ze heb.
vrijdag 12 februari 2010 om 18:08
Hi everybody!
Mamzelle: heftig hoor, als ze gedeeltelijk naar pleegzorg zouden gaan (dagpleegzorg lees ik, dus dan blijven ze wel bij je slapen...). Maar als het jou iets zou kunnen ontlasten en de kinderen iets meer stabiliteit zou kunnen geven, tja. Al begrijp ik dat je daar sceptisch tegenover staat. Hoe oud zijn je kinderen ongeveer?
Mis dubbelfris: over het algemeen wordt bij dips en depressies vanuit de gezondheidszorg het beleid gevoerd dat mensen zoveel als mogelijk nog betrokken blijven bij hun normale dagactiviteiten: werk of studie dus. Indien nodig op een lager pitje maar niet helemaal mee stoppen.
Vorig jaar was mijn depressie zo diep dat ik dat helemaal niet kon (wel meerdere keren geprobeerd). Maar dit keer merk ik dat het wel lukt en dat het dus heel goed is. Natuurlijk heb ik vaak het gevoel dat ik helemaal niets wil, maar als ik dan s'ochtends toch op tijd opsta en in de lak naar mijn werk ga en daar een bak koffie pak en dan voel ik me beter.
Mamzelle: heftig hoor, als ze gedeeltelijk naar pleegzorg zouden gaan (dagpleegzorg lees ik, dus dan blijven ze wel bij je slapen...). Maar als het jou iets zou kunnen ontlasten en de kinderen iets meer stabiliteit zou kunnen geven, tja. Al begrijp ik dat je daar sceptisch tegenover staat. Hoe oud zijn je kinderen ongeveer?
Mis dubbelfris: over het algemeen wordt bij dips en depressies vanuit de gezondheidszorg het beleid gevoerd dat mensen zoveel als mogelijk nog betrokken blijven bij hun normale dagactiviteiten: werk of studie dus. Indien nodig op een lager pitje maar niet helemaal mee stoppen.
Vorig jaar was mijn depressie zo diep dat ik dat helemaal niet kon (wel meerdere keren geprobeerd). Maar dit keer merk ik dat het wel lukt en dat het dus heel goed is. Natuurlijk heb ik vaak het gevoel dat ik helemaal niets wil, maar als ik dan s'ochtends toch op tijd opsta en in de lak naar mijn werk ga en daar een bak koffie pak en dan voel ik me beter.
vrijdag 12 februari 2010 om 18:16
Even mijn status van vandaag.
Vanochtend even naar de huisarts geweest (om bij te praten, ze wil altijd wel een beetje op de hoogte zijn hoe het in mijn leven verloopt. Dat liet ze vorig jaar weten toen ik 3 jaar niet was geweest en daar opeens weer jankend zat). Zij gaf ook aan dat het een weloverwogen beslissing was en ze gaf me een compliment met hoe ik het handle.
Ook wat meer vrienden/kennissen geinformeerd en die reageren ook positief (ik zou ook niets anders accepteren). Wat dat betreft heb ik wel een voordeel boven Moonlight en Dubbelfris. Mensen in hun studententijd of begin van hun carriere hebben vaak alleen de blik vooruit en carriere maken en een bepaalde maatschappelijke status verkrijgen staat op nummer 1. Ik zit alweer in een andere leeftijdscategorie en fase en dan zijn mensen wat milder en hebben ook oog voor andere zaken. Bovendien (en dat bedoel ik niet lullig) heb ik me al bewezen de afgelopen 10 jaar en ook nu komt de beslissing vanuit mezelf en staan mijn kwaliteiten en prestaties niet ter discussie. Ik heb dus minder om tegen op te boksen en dat geeft meer rust.
Verder ben ik heeeeeeel moe, maar wel voldoening want vandaag heb ik alle rekeningen die nog lagen betaald, mijn krant opgezegd, mijn autoverzekering verlaagd, mijn mobiele telefoonabbo omgezet naar Sim only en mijn werkster laten weten dat het binnenkort ophoudt terwijl ik nog wel een introductie voor haar heb geregeld bij een nieuw adres.
Vanochtend even naar de huisarts geweest (om bij te praten, ze wil altijd wel een beetje op de hoogte zijn hoe het in mijn leven verloopt. Dat liet ze vorig jaar weten toen ik 3 jaar niet was geweest en daar opeens weer jankend zat). Zij gaf ook aan dat het een weloverwogen beslissing was en ze gaf me een compliment met hoe ik het handle.
Ook wat meer vrienden/kennissen geinformeerd en die reageren ook positief (ik zou ook niets anders accepteren). Wat dat betreft heb ik wel een voordeel boven Moonlight en Dubbelfris. Mensen in hun studententijd of begin van hun carriere hebben vaak alleen de blik vooruit en carriere maken en een bepaalde maatschappelijke status verkrijgen staat op nummer 1. Ik zit alweer in een andere leeftijdscategorie en fase en dan zijn mensen wat milder en hebben ook oog voor andere zaken. Bovendien (en dat bedoel ik niet lullig) heb ik me al bewezen de afgelopen 10 jaar en ook nu komt de beslissing vanuit mezelf en staan mijn kwaliteiten en prestaties niet ter discussie. Ik heb dus minder om tegen op te boksen en dat geeft meer rust.
Verder ben ik heeeeeeel moe, maar wel voldoening want vandaag heb ik alle rekeningen die nog lagen betaald, mijn krant opgezegd, mijn autoverzekering verlaagd, mijn mobiele telefoonabbo omgezet naar Sim only en mijn werkster laten weten dat het binnenkort ophoudt terwijl ik nog wel een introductie voor haar heb geregeld bij een nieuw adres.
zondag 14 februari 2010 om 12:11
Even alleen maar laten weten dat je gelezen bent Hiltje, gisteren al... maar ik ben zo brak, heb zeven kilo lood in mijn benen.
What was I thinking toen ik zeven kinderen uitnodigde voor een discofeestje, waarvan er vijf kwamen en twee bleven slapen.
Het was wel leuk
En dan nog net doen alsof ik door kan gaan met carnaval vieren want dat is maar 1 keer per jaar.
Nog een paar dagen en dan is het feestgedonder eindelijk afgelopen voor dit jaar.
Hoe is het met jou/jullie?
What was I thinking toen ik zeven kinderen uitnodigde voor een discofeestje, waarvan er vijf kwamen en twee bleven slapen.
Het was wel leuk
En dan nog net doen alsof ik door kan gaan met carnaval vieren want dat is maar 1 keer per jaar.
Nog een paar dagen en dan is het feestgedonder eindelijk afgelopen voor dit jaar.
Hoe is het met jou/jullie?
zondag 14 februari 2010 om 13:59
Hoi Mamzelle,
Ik moet zeggen dat ik me vandaag echt goed voel. Vanochtend met een vriendinnetje naar haar paarden geweest en vanavond heb ik een feestje en daar heb ik zin in.
Ik kan me niet heugen dat dat me zo makkelijk afging en dat ik er zoveel plezier beleefde als vandaag. Het was altijd afwegen of ik het wel zou doen, of ik wel de energie had, altijd voorbehouden in mijn hoofd of ik het wel zou trekken.
Dit jaar zag ik ook zo intens op tegen de feestdagen en de drukte van het bezoeken van familie en de etentjes met vrienden. Kon er gewoon niet van genieten, het was een opgave.
Ik vind het allemaal nog wel onwerkelijk, zeker omdat ik nu toch behoorlijk opknap. Dan denk je toch ergens: was het wel allemaal nodig om het zo rigoureus over boord te gooien. Maar als ik mijn openingspost nog eens lees, dan realiseer ik me dat ik me alleen maar beter voel omdat ik weer lucht heb...
Bij jou klinkt het inderdaad behoorlijk druk! Maar wel gezellig toch, al dat trammelant!
Ik moet zeggen dat ik me vandaag echt goed voel. Vanochtend met een vriendinnetje naar haar paarden geweest en vanavond heb ik een feestje en daar heb ik zin in.
Ik kan me niet heugen dat dat me zo makkelijk afging en dat ik er zoveel plezier beleefde als vandaag. Het was altijd afwegen of ik het wel zou doen, of ik wel de energie had, altijd voorbehouden in mijn hoofd of ik het wel zou trekken.
Dit jaar zag ik ook zo intens op tegen de feestdagen en de drukte van het bezoeken van familie en de etentjes met vrienden. Kon er gewoon niet van genieten, het was een opgave.
Ik vind het allemaal nog wel onwerkelijk, zeker omdat ik nu toch behoorlijk opknap. Dan denk je toch ergens: was het wel allemaal nodig om het zo rigoureus over boord te gooien. Maar als ik mijn openingspost nog eens lees, dan realiseer ik me dat ik me alleen maar beter voel omdat ik weer lucht heb...
Bij jou klinkt het inderdaad behoorlijk druk! Maar wel gezellig toch, al dat trammelant!
maandag 15 februari 2010 om 10:40
Zo gezellig dat ik gisteren na een voortijdig afgebroken feestje met een felle migraine op bed lag. Die zo goed als de hele nacht doorduurde.
Op een dag als gisteren zou jij kunnen zeggen dat je eindelijk leefde in plaats van overleefde. En nu dus op weg naar een manier waarop je je gewone verplichtingen kunt combineren met iets van leven. Wat heel erg luxe klinkt (alsof mensen in de derde wereld tijd hebben voor een leven naast het broodvergaren) maar wat aan deze kant van de aardkloot toch wel heel normaal is. Beetje brak is iedereen wel na werk, maar jezelf in je vrije tijd moeten oplappen opdat je maar kunt werken is niet gezond (en het lukte dus ook nog eens niet).
Op een dag als gisteren zou jij kunnen zeggen dat je eindelijk leefde in plaats van overleefde. En nu dus op weg naar een manier waarop je je gewone verplichtingen kunt combineren met iets van leven. Wat heel erg luxe klinkt (alsof mensen in de derde wereld tijd hebben voor een leven naast het broodvergaren) maar wat aan deze kant van de aardkloot toch wel heel normaal is. Beetje brak is iedereen wel na werk, maar jezelf in je vrije tijd moeten oplappen opdat je maar kunt werken is niet gezond (en het lukte dus ook nog eens niet).
maandag 15 februari 2010 om 18:24
Hoi Mamzelle,
Oef, ik hoop dat je inmiddels van je migraine af bent. Beetje ok dag gehad vandaag?
Ik heb vandaag 4 uur gewerkt. Ik vind het bepaald niet meevallen, voel me ook weer een stuk slechter. Met name omdat ik het-ondanks alles- ook erg pijnlijk vind, de beslissing. En daar word ik op kantoor natuurlijk erg mee geconfronteerd.
Maar dat ik me nog niet goed voel, werkt ook wel weer mee met het acceptatieproces. Als ik me opeens constant juichend goed voelde, zou ik me hebben afgevraagd waarom ik de beslissing uberhaupt heb genomen.
Overigens schrijf ik wel de hele tijd over 'beslissing' , maar daar worstel ik juist een beetje mee. Het was niet echt een beslissing, het liep zo. Helaas. Het is wel mijn beslissing om dan actie te ondernemen op die gebeurtenis en het roer om te gaan gooien.
Maar dat proces, daar zit ik nog midden in en ik word heen en weer geslingerd tussen opluchting en verdriet. Tussen trots dat ik voor mezelf kies en het rotgevoel van de confrontatie met de praktische zaken. Ik hoop alleen dat de twijfel of de spijt niet toeslaat, want daar is eigenlijk geen ruimte voor.
Oef, ik hoop dat je inmiddels van je migraine af bent. Beetje ok dag gehad vandaag?
Ik heb vandaag 4 uur gewerkt. Ik vind het bepaald niet meevallen, voel me ook weer een stuk slechter. Met name omdat ik het-ondanks alles- ook erg pijnlijk vind, de beslissing. En daar word ik op kantoor natuurlijk erg mee geconfronteerd.
Maar dat ik me nog niet goed voel, werkt ook wel weer mee met het acceptatieproces. Als ik me opeens constant juichend goed voelde, zou ik me hebben afgevraagd waarom ik de beslissing uberhaupt heb genomen.
Overigens schrijf ik wel de hele tijd over 'beslissing' , maar daar worstel ik juist een beetje mee. Het was niet echt een beslissing, het liep zo. Helaas. Het is wel mijn beslissing om dan actie te ondernemen op die gebeurtenis en het roer om te gaan gooien.
Maar dat proces, daar zit ik nog midden in en ik word heen en weer geslingerd tussen opluchting en verdriet. Tussen trots dat ik voor mezelf kies en het rotgevoel van de confrontatie met de praktische zaken. Ik hoop alleen dat de twijfel of de spijt niet toeslaat, want daar is eigenlijk geen ruimte voor.
zondag 28 februari 2010 om 17:08
Even een update:
Ik ben vorige week helemaal niet wezen werken. Was in het weekend ervoor al zo ongelooflijk kapot moe (gesprek met coach en psychiater gehad en dat hakte er volgens mij ook in).
Woensdag bij de arbo consulent geweest. Hele lieve jongen en ik heb tranen met tuiten gehuild. Hij vond het een duidelijk verhaal en benadrukte dat ik nu echt rust moest gaan nemen. Dus zeker twee weken rust.
Ik blijf moe en vooral heel gespannen. Merk het echt aan hartkloppingen en slaap slecht voor mijn doen. Mijn stemming blijft echter wel redelijk, het is vooral het fysieke.
Ik merk ook dat ik als het ware 'wegren in mijn gedachten'. Aan mijn lijf merk ik dat ik erg veel stress en waarschijnlijk ook emoties heb. Met mijn gedachten zit ik echter alleen maar bij oppervlakkige dingen. Ik ben al flink aan het besparen en ben daar continu mee bezig. Zelfs met meditatie dwaal ik constant af.
Ik dwing mezelf echt af en toe om mijn lijf te voelen, want mijn neiging is om alles te onderdrukken.
In mijn kleine wereldje van thuis zijn, loop ik verder wel wat lekker te scharrelen. De werkster is de deur uit dus ik heb dit weekend zelf het huis op orde gebracht en dat geeft een voldaan gevoel. Verder zwem ik 2 a 3 keer per week en ben ik gisteren maar eens wandelend boodschappen gaan doen. Ik kook elke avond braaf en eet lekker. Voor de rest lig ik heel erg veel op de bank uit te rusten, zonder dat ik daar direct veel effect van merk.
Gisteren op een verjaardagfeestje geweest en dat heb ik 2 uur volgehouden. Het was gezellig en ik had leuke gesprekken. En na 2 uur merkte ik echt dat het op was en dat ik weg moest gaan en dat heb ik ook prompt gedaan.
Ik ben vorige week helemaal niet wezen werken. Was in het weekend ervoor al zo ongelooflijk kapot moe (gesprek met coach en psychiater gehad en dat hakte er volgens mij ook in).
Woensdag bij de arbo consulent geweest. Hele lieve jongen en ik heb tranen met tuiten gehuild. Hij vond het een duidelijk verhaal en benadrukte dat ik nu echt rust moest gaan nemen. Dus zeker twee weken rust.
Ik blijf moe en vooral heel gespannen. Merk het echt aan hartkloppingen en slaap slecht voor mijn doen. Mijn stemming blijft echter wel redelijk, het is vooral het fysieke.
Ik merk ook dat ik als het ware 'wegren in mijn gedachten'. Aan mijn lijf merk ik dat ik erg veel stress en waarschijnlijk ook emoties heb. Met mijn gedachten zit ik echter alleen maar bij oppervlakkige dingen. Ik ben al flink aan het besparen en ben daar continu mee bezig. Zelfs met meditatie dwaal ik constant af.
Ik dwing mezelf echt af en toe om mijn lijf te voelen, want mijn neiging is om alles te onderdrukken.
In mijn kleine wereldje van thuis zijn, loop ik verder wel wat lekker te scharrelen. De werkster is de deur uit dus ik heb dit weekend zelf het huis op orde gebracht en dat geeft een voldaan gevoel. Verder zwem ik 2 a 3 keer per week en ben ik gisteren maar eens wandelend boodschappen gaan doen. Ik kook elke avond braaf en eet lekker. Voor de rest lig ik heel erg veel op de bank uit te rusten, zonder dat ik daar direct veel effect van merk.
Gisteren op een verjaardagfeestje geweest en dat heb ik 2 uur volgehouden. Het was gezellig en ik had leuke gesprekken. En na 2 uur merkte ik echt dat het op was en dat ik weg moest gaan en dat heb ik ook prompt gedaan.
maandag 1 maart 2010 om 21:18
Je mag tevreden zijn over de dingen die je wel doet. Beetje oppassen dat het niet teveel gaat wennen, dat op de bank liggen uitrusten.*mag ik ook wel tegen mezelf zeggen*
Komen die emoties ook niet naar boven bij de coach of psychiater?
Het lijkt me lastig om eigenlijk niet te weten wat de toekomst je gaat brengen, of de arboarts over twee weken alweer aandringt op therapeutisch werken, of dat je je moet gaan bezinnen op een dagbesteding.
Komen die emoties ook niet naar boven bij de coach of psychiater?
Het lijkt me lastig om eigenlijk niet te weten wat de toekomst je gaat brengen, of de arboarts over twee weken alweer aandringt op therapeutisch werken, of dat je je moet gaan bezinnen op een dagbesteding.
dinsdag 2 maart 2010 om 03:01
Ik ben geminderd met forum, wat op zich wel verstandig was voor mij. Maar nu ik niet kon slapen kom ik toch even kijken (schrijf misschien wat warrig door dit tijdstip)
Wat is het herkenbaar allemaal. Altijd die balans: aandacht voor je lichaam of signalen negeren en doorgaan. Want doorgaan geeft voldoening.
Maar je lichaam gaat je tegenwerken, hoe langer het genegeerd wordt.
Hiltje, wat rot dat ook die 4 uur nu teveel bleken te zijn. Misschien heb je veel meer tijd nodig om dingen te verwerken. En vooral deze teleurstelling verwerken. Je hoofd kon de baan aan, je hersenen zogezegd, maar toch ging het niet. En dat voelt als falen als je ziet dat anderen het wel gewoon kunnen.
Ik hoop dat je geniet van de kleine dingetjes. Van lekker koken, eens een nieuw recept proberen. Een praatje op straat. Wandelen (zie je dat het heel voorzichtig lente wordt?)
Die ellendige schaamte en schuldgevoelens hebben heel lang nodig om te slijten.
Ik weet niet of ik de goede dingen schrijf nu, met mijn duffe hoofd. Ik bedoel niet te zeggen dat ik denk dat je niets meer kunt ofzo, alleen nu even niet.
Een depressief (of overspannen) mens is een ander mens dan iemand die gezond is. Maar ze passen beiden in één persoon.
Rust lekker uit. Het lijkt misschien of het niks helpt maar misschien na 100 uur bankhangen in totaal merk je dat je je iets beter voelt dan voor die 100 uur.
Sterkte.
Wat is het herkenbaar allemaal. Altijd die balans: aandacht voor je lichaam of signalen negeren en doorgaan. Want doorgaan geeft voldoening.
Maar je lichaam gaat je tegenwerken, hoe langer het genegeerd wordt.
Hiltje, wat rot dat ook die 4 uur nu teveel bleken te zijn. Misschien heb je veel meer tijd nodig om dingen te verwerken. En vooral deze teleurstelling verwerken. Je hoofd kon de baan aan, je hersenen zogezegd, maar toch ging het niet. En dat voelt als falen als je ziet dat anderen het wel gewoon kunnen.
Ik hoop dat je geniet van de kleine dingetjes. Van lekker koken, eens een nieuw recept proberen. Een praatje op straat. Wandelen (zie je dat het heel voorzichtig lente wordt?)
Die ellendige schaamte en schuldgevoelens hebben heel lang nodig om te slijten.
Ik weet niet of ik de goede dingen schrijf nu, met mijn duffe hoofd. Ik bedoel niet te zeggen dat ik denk dat je niets meer kunt ofzo, alleen nu even niet.
Een depressief (of overspannen) mens is een ander mens dan iemand die gezond is. Maar ze passen beiden in één persoon.
Rust lekker uit. Het lijkt misschien of het niks helpt maar misschien na 100 uur bankhangen in totaal merk je dat je je iets beter voelt dan voor die 100 uur.
Sterkte.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 2 maart 2010 om 11:57
Hee ladies,
Het gaat al wat beter merk ik. Ik heb oog voor dingen om me heen. Zondagavond hebben vrienden me mee uit eten genomen en dat deed me goed. Vanavond neemt een andere vriend me mee uit eten. Zo lief.
Ik heb wat meer energie om dingen te doen/regelen. Zo moest ik gisteren even in de stad zijn en de zon scheen en ik bedacht me dat ik straks tijd (en hopelijk ook energie) ga hebben om een beetje de toerist in mijn eigen stad uit te gaan hangen. Zalig gevoel!
Ik hoop dus dat ik volgende week weer wat uurtjes op kan pakken op mijn werk en dat mijn systeem dan langzaam gewend raakt aan de nieuwe komende situatie.
Ik heb nog steeds geen spijt, het voelt nog steeds als een bevrijding. Alleen zal er natuurlijk toch echt weer gewerkt moeten worden en daar heb ik nog helemaal geen idee van. Voel me zelfs een beetje schuldig dat ik dat nog helemaal niet wil.
Het gaat al wat beter merk ik. Ik heb oog voor dingen om me heen. Zondagavond hebben vrienden me mee uit eten genomen en dat deed me goed. Vanavond neemt een andere vriend me mee uit eten. Zo lief.
Ik heb wat meer energie om dingen te doen/regelen. Zo moest ik gisteren even in de stad zijn en de zon scheen en ik bedacht me dat ik straks tijd (en hopelijk ook energie) ga hebben om een beetje de toerist in mijn eigen stad uit te gaan hangen. Zalig gevoel!
Ik hoop dus dat ik volgende week weer wat uurtjes op kan pakken op mijn werk en dat mijn systeem dan langzaam gewend raakt aan de nieuwe komende situatie.
Ik heb nog steeds geen spijt, het voelt nog steeds als een bevrijding. Alleen zal er natuurlijk toch echt weer gewerkt moeten worden en daar heb ik nog helemaal geen idee van. Voel me zelfs een beetje schuldig dat ik dat nog helemaal niet wil.
dinsdag 2 maart 2010 om 12:59
En dan komt de valkuil weer, want als je van de zon kunt genieten, kun je toch ook weer werken?
Ik heb me vandaag 'af laten keuren' door de bedrijfsarts. Die gaat me een heel lange tijd niet meer lastig vallen.
En ik heb geen idee hoe ik ooit weer werk en kinderen moet combineren zonder op de een of andere manier over mijn grenzen heen te gaan. Ik heb geen idee hoe ik veilig grenzen moet stellen.
Zo lullig, want je ziet niks. Als je iets ziet, is het al veel te laat.
Powernap.
Ik heb me vandaag 'af laten keuren' door de bedrijfsarts. Die gaat me een heel lange tijd niet meer lastig vallen.
En ik heb geen idee hoe ik ooit weer werk en kinderen moet combineren zonder op de een of andere manier over mijn grenzen heen te gaan. Ik heb geen idee hoe ik veilig grenzen moet stellen.
Zo lullig, want je ziet niks. Als je iets ziet, is het al veel te laat.
Powernap.
dinsdag 2 maart 2010 om 13:09
hoi!!
@ Hiltje,
wat fijn dat het steeds beter met je gaat. Leuk om je postings te lezen!! Dus blijf deze stijgende lijn voort zetten!
@ mamzelle,
Jeetje wat heftig allemaal! Hopelijk kun je nu de rust wel vinden om je kinderen de zorg te geven die ze nodig hebben (al dan niet met hulp).
@Moonlight,
Minder forummen kan veel helpen! Dus snap heel goed dat je hier alleen komt met een slapeloze nacht!
Ik moet mezelf nu maar weer bij elkaar rapen en me van het forum gooien en de was gaan doen, moet echt!
Ik merk aan mezelf dat ik weer de goede kant op ga, ik ben weer een heel stuk bijgewerkt met mijn studie. De achterstand is zelfs al weg!! Dat doet me goed. Ik heb intussen al een paar begeleidende gesprekken op mijn werk en op mijn school gehad, waar ik echt veel aan heb gehad. Ze hebben mij goed geholpen.
En ook merk ik dat nu de dagen weer flink langer aan het worden zijn, dat ik mezelf makkelijker kan motiveren om op te staan en te gaan studeren, werken en huishouden te doen.
Tuurlijk ben ik er nog niet, maar ik ben al wel erg blij dat ik dit keer niet direct bij de huisarts ben geweest voor die chemische troep. Voor mij is het nog steeds: hoe minder pillen, hoe beter!
Veel liefs!
MDF
@ Hiltje,
wat fijn dat het steeds beter met je gaat. Leuk om je postings te lezen!! Dus blijf deze stijgende lijn voort zetten!
@ mamzelle,
Jeetje wat heftig allemaal! Hopelijk kun je nu de rust wel vinden om je kinderen de zorg te geven die ze nodig hebben (al dan niet met hulp).
@Moonlight,
Minder forummen kan veel helpen! Dus snap heel goed dat je hier alleen komt met een slapeloze nacht!
Ik moet mezelf nu maar weer bij elkaar rapen en me van het forum gooien en de was gaan doen, moet echt!
Ik merk aan mezelf dat ik weer de goede kant op ga, ik ben weer een heel stuk bijgewerkt met mijn studie. De achterstand is zelfs al weg!! Dat doet me goed. Ik heb intussen al een paar begeleidende gesprekken op mijn werk en op mijn school gehad, waar ik echt veel aan heb gehad. Ze hebben mij goed geholpen.
En ook merk ik dat nu de dagen weer flink langer aan het worden zijn, dat ik mezelf makkelijker kan motiveren om op te staan en te gaan studeren, werken en huishouden te doen.
Tuurlijk ben ik er nog niet, maar ik ben al wel erg blij dat ik dit keer niet direct bij de huisarts ben geweest voor die chemische troep. Voor mij is het nog steeds: hoe minder pillen, hoe beter!
Veel liefs!
MDF
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!
dinsdag 2 maart 2010 om 17:22
quote:mamzelle schreef op 02 maart 2010 @ 12:59:
En dan komt de valkuil weer, want als je van de zon kunt genieten, kun je toch ook weer werken?
Ik heb me vandaag 'af laten keuren' door de bedrijfsarts. Die gaat me een heel lange tijd niet meer lastig vallen.
En ik heb geen idee hoe ik ooit weer werk en kinderen moet combineren zonder op de een of andere manier over mijn grenzen heen te gaan. Ik heb geen idee hoe ik veilig grenzen moet stellen.
Zo lullig, want je ziet niks. Als je iets ziet, is het al veel te laat.
Powernap.
Oei Oei Oei, herkenbaar ja. Dat knaagt nu al een beetje aan me. Ik ben blij omdat ik iets meer energie heb en niet somber ben en dan denk ik ook direct: lekker klaplopen zeg.... Maar dan vergeet ik dat ik nog steeds slecht slaap en een wankel evenwicht heb en dat de enige reden dat ik me nu zo voel, komt omdat er even geen druk is.
En ik heb het nu ook met sommige vrienden. Zaterdag namen twee vrienden me mee uit eten. Nou zijn zij wel een tikkie oppervlakkig en zeker de ene is in zijn hele leven nog nooit met zijn verkeerde been uit bed gestapt, laat staan dat hij enig idee heeft van overspannen of depressief zijn.
En ik wil niet weer lopen zeiken, zeker omdat ik er niet zo slecht aan toe ben als vorig jaar. Dus gedraag ik me monter en voel ik me ook monter en maakte ik op een gegeven moment zelfs een grapje over de situatie. En dat werd echt verkeerd opgevat, er kwam een grap overheen die uiteraard wel een serieuze ondertoon had van: werken voor je geld etc etc. En daar ga ik dan maar weer niet op in en dat laat ik dan zo, maar het knaagt wel.
Ik lok het zelf uit door dat grapje te maken, dat weet ik. Maar ik wil ook weer niet zeiken en zeuren en klagen, dus hebben ze geen idee hoe het echt zit.
En dan komt de valkuil weer, want als je van de zon kunt genieten, kun je toch ook weer werken?
Ik heb me vandaag 'af laten keuren' door de bedrijfsarts. Die gaat me een heel lange tijd niet meer lastig vallen.
En ik heb geen idee hoe ik ooit weer werk en kinderen moet combineren zonder op de een of andere manier over mijn grenzen heen te gaan. Ik heb geen idee hoe ik veilig grenzen moet stellen.
Zo lullig, want je ziet niks. Als je iets ziet, is het al veel te laat.
Powernap.
Oei Oei Oei, herkenbaar ja. Dat knaagt nu al een beetje aan me. Ik ben blij omdat ik iets meer energie heb en niet somber ben en dan denk ik ook direct: lekker klaplopen zeg.... Maar dan vergeet ik dat ik nog steeds slecht slaap en een wankel evenwicht heb en dat de enige reden dat ik me nu zo voel, komt omdat er even geen druk is.
En ik heb het nu ook met sommige vrienden. Zaterdag namen twee vrienden me mee uit eten. Nou zijn zij wel een tikkie oppervlakkig en zeker de ene is in zijn hele leven nog nooit met zijn verkeerde been uit bed gestapt, laat staan dat hij enig idee heeft van overspannen of depressief zijn.
En ik wil niet weer lopen zeiken, zeker omdat ik er niet zo slecht aan toe ben als vorig jaar. Dus gedraag ik me monter en voel ik me ook monter en maakte ik op een gegeven moment zelfs een grapje over de situatie. En dat werd echt verkeerd opgevat, er kwam een grap overheen die uiteraard wel een serieuze ondertoon had van: werken voor je geld etc etc. En daar ga ik dan maar weer niet op in en dat laat ik dan zo, maar het knaagt wel.
Ik lok het zelf uit door dat grapje te maken, dat weet ik. Maar ik wil ook weer niet zeiken en zeuren en klagen, dus hebben ze geen idee hoe het echt zit.
dinsdag 2 maart 2010 om 21:09
Je hoeft ook niet te zeiken.
Je kunt aan een goede vriend vertellen dat je blij bent dat je weer lucht voelt, maar dat je het aan ziet komen dat werken je direct die lucht weer ontneemt, en dat je eigenlijk geen idee hebt hoe je nu verder moet.
In het topic 'hoe stel ik grenzen' (of zo iets) staat wel een goede tip. Heel rustig aan beginnen en heel rustig aan opbouwen. Kijken waar je breekpunt ligt (concentratieverlies, slechter slapen, labieler, sociaal leven laten schieten).
Ik hoop dat je een bedrijfsarts hebt die wat dat betreft met je mee wil denken, voor zover als je contract nog loopt.
Het blijft verschrikkelijk moeilijk om te erkennen dat je grenzen veeel lager liggen dan die van je gemiddelde medemens.
Maar het moet wel. Ooit of nu.
Je kunt aan een goede vriend vertellen dat je blij bent dat je weer lucht voelt, maar dat je het aan ziet komen dat werken je direct die lucht weer ontneemt, en dat je eigenlijk geen idee hebt hoe je nu verder moet.
In het topic 'hoe stel ik grenzen' (of zo iets) staat wel een goede tip. Heel rustig aan beginnen en heel rustig aan opbouwen. Kijken waar je breekpunt ligt (concentratieverlies, slechter slapen, labieler, sociaal leven laten schieten).
Ik hoop dat je een bedrijfsarts hebt die wat dat betreft met je mee wil denken, voor zover als je contract nog loopt.
Het blijft verschrikkelijk moeilijk om te erkennen dat je grenzen veeel lager liggen dan die van je gemiddelde medemens.
Maar het moet wel. Ooit of nu.
