Psyche
alle pijlers
Nee, niet weer in de depressie...
zaterdag 6 februari 2010 om 20:12
Even vloeken: gatver, getver, klote, bah....
Ik voel hem weer: de depressie. Hij was er vorig jaar heel erg. Inmiddels had ik hem aardig de kop ingedrukt met pillen en therapie en mindfulness. Veel geleerd, veel geaccepteerd. En weer gereintegreerd, terug naar 4 dagen werken maar wel weer volledig aan de slag in mijn uitdagende en verantwoordelijke baan. Hij kwam af en toe wel eens om het hoekie gluren maar dan had ik hem na 1 of 2 dagen weer in de tang. Wat overbleef was een lichte depressie. Nog altijd snel moe en af en toe een gevoel van: gatver, is dit het nu. Maar daar valt goed mee te leven als je vanuit een zware depressie komt. En ik had altijd nog de hoop op verder herstel.
Maar het was een bere zwaar jaar. Zeker ook de afgelopen 4 maanden. Nieuwe baan bij nieuw kantoor en een babynichtje waar van alles mee aan de hand was en die drie keer bijna dood was.
Op vakantie geweest, enorm naar toe geleefd, fijne tijd gehad en de eerste week terug op mijn werk voelde ik me beter dan ooit. Maar heb die week ook harder moeten werken dan ooit.
En de tweede week was kwakkelen, en nu aan het einde van die week, lijkt hij er toch echt weer helemaal te zijn: de depressie.
Ik weet het! Mijn gedachten nu zijn niet reeel, ik draai in een kringetje en van het grote " IK WIL DIT NIET WEER- gevoel" wordt het erger. Maar ik kan het ook niet negeren en af doen als ' niets aan de hand', die uitputting, die pijn in mijn lijf. Het voelt ernstiger als alle eerdere terugvalletjes.
En ik ben bang en zo verdrietig: als ik me zo voel heeft dat consequenties. Kan ik mijn baan niet (volledig) aan. Moet ik met de billen bloot. Is het de vraag of de mondelinge contractsverlenging ook echt doorgaat. En hoe kom ik opnieuw de tijd door? En waarom gaan mijn gedachten nu al zover naar de toekomst: hoe red ik het financieel, moet ik een andere huurwoning zoeken, word ik zonder deze baan wel gelukkig, als ik geen contractsverlenging krijg?
Ik loop zo vooruit... en dat maakt me bang. Maar ik wil ook nooit meer alles zo negeren en doorbikkelen als ik eerder heb gedaan... (want god, wat werd ik daar dood en dood ziek van)
Ik voel hem weer: de depressie. Hij was er vorig jaar heel erg. Inmiddels had ik hem aardig de kop ingedrukt met pillen en therapie en mindfulness. Veel geleerd, veel geaccepteerd. En weer gereintegreerd, terug naar 4 dagen werken maar wel weer volledig aan de slag in mijn uitdagende en verantwoordelijke baan. Hij kwam af en toe wel eens om het hoekie gluren maar dan had ik hem na 1 of 2 dagen weer in de tang. Wat overbleef was een lichte depressie. Nog altijd snel moe en af en toe een gevoel van: gatver, is dit het nu. Maar daar valt goed mee te leven als je vanuit een zware depressie komt. En ik had altijd nog de hoop op verder herstel.
Maar het was een bere zwaar jaar. Zeker ook de afgelopen 4 maanden. Nieuwe baan bij nieuw kantoor en een babynichtje waar van alles mee aan de hand was en die drie keer bijna dood was.
Op vakantie geweest, enorm naar toe geleefd, fijne tijd gehad en de eerste week terug op mijn werk voelde ik me beter dan ooit. Maar heb die week ook harder moeten werken dan ooit.
En de tweede week was kwakkelen, en nu aan het einde van die week, lijkt hij er toch echt weer helemaal te zijn: de depressie.
Ik weet het! Mijn gedachten nu zijn niet reeel, ik draai in een kringetje en van het grote " IK WIL DIT NIET WEER- gevoel" wordt het erger. Maar ik kan het ook niet negeren en af doen als ' niets aan de hand', die uitputting, die pijn in mijn lijf. Het voelt ernstiger als alle eerdere terugvalletjes.
En ik ben bang en zo verdrietig: als ik me zo voel heeft dat consequenties. Kan ik mijn baan niet (volledig) aan. Moet ik met de billen bloot. Is het de vraag of de mondelinge contractsverlenging ook echt doorgaat. En hoe kom ik opnieuw de tijd door? En waarom gaan mijn gedachten nu al zover naar de toekomst: hoe red ik het financieel, moet ik een andere huurwoning zoeken, word ik zonder deze baan wel gelukkig, als ik geen contractsverlenging krijg?
Ik loop zo vooruit... en dat maakt me bang. Maar ik wil ook nooit meer alles zo negeren en doorbikkelen als ik eerder heb gedaan... (want god, wat werd ik daar dood en dood ziek van)
maandag 8 februari 2010 om 18:01
quote:Moonlight82 schreef op 08 februari 2010 @ 14:36:
[...]
En wij zeggen ook een aantal keer dat je het getroffen hebt met je baas. Haha, mocht ze hier ooit komen dan kan ze een veer in haar r**t steken Ik laat het ook maar staan. Ik ben weliswaar herkenbaar voor mijn omgeving, maar mijn baas en mijn kantoor valt niets te verwijten. Ze waren ook zo lief vandaag. Ook de office manager die me ook nog een sms met veel sterkte stuurde!
[...]
En wij zeggen ook een aantal keer dat je het getroffen hebt met je baas. Haha, mocht ze hier ooit komen dan kan ze een veer in haar r**t steken Ik laat het ook maar staan. Ik ben weliswaar herkenbaar voor mijn omgeving, maar mijn baas en mijn kantoor valt niets te verwijten. Ze waren ook zo lief vandaag. Ook de office manager die me ook nog een sms met veel sterkte stuurde!
maandag 8 februari 2010 om 18:03
quote:mamzelle schreef op 08 februari 2010 @ 15:58:
Ach, vrouw toch
Eerlijk gezegd hoop ik dat een twintig of zestienuurscontract ook tot de mogelijkheden behoort, als deze terugval niet tijdelijk blijkt.
Ondertussen, probeer jezelf op te hangen aan een wandeling per dag, voldoende rust, en het hoognodige in je huis.
Die tip van cocoonen is natuurlijk ook helemaal geweldig.En zelfs 16 of 20 uur wil ik nu helemaal niet. Ik wil helemaal niets! Maar weet helaas ook dat ik uit die modus moet gaan komen. Maar ik denk dat ik mezelf even een tijdje niets willen gun.... Ik weet dat ik mezelf uiteindelijk toch eerder te vroeg dan te laat wel weer aan mijn haren omhoog trek.
Ach, vrouw toch
Eerlijk gezegd hoop ik dat een twintig of zestienuurscontract ook tot de mogelijkheden behoort, als deze terugval niet tijdelijk blijkt.
Ondertussen, probeer jezelf op te hangen aan een wandeling per dag, voldoende rust, en het hoognodige in je huis.
Die tip van cocoonen is natuurlijk ook helemaal geweldig.En zelfs 16 of 20 uur wil ik nu helemaal niet. Ik wil helemaal niets! Maar weet helaas ook dat ik uit die modus moet gaan komen. Maar ik denk dat ik mezelf even een tijdje niets willen gun.... Ik weet dat ik mezelf uiteindelijk toch eerder te vroeg dan te laat wel weer aan mijn haren omhoog trek.
maandag 8 februari 2010 om 21:00
Sta jezelf ook even lekker helemaal niks toe. Nou ja, vermits je niet wegzakt, dan moet je jezelf wel bij de kladden grijpen voor die wandeling.
Stel je eens voor dat je door niets te doen nu niet wegzakt, maar juist voelt waar je nu staat als je niet midden in de rat race zit.
Het zou zomaar kunnen, dat je dit keer nog net op tijd aan de bel hebt getrokken, en dan is de schade stukken minder groot.
Stel je eens voor dat je door niets te doen nu niet wegzakt, maar juist voelt waar je nu staat als je niet midden in de rat race zit.
Het zou zomaar kunnen, dat je dit keer nog net op tijd aan de bel hebt getrokken, en dan is de schade stukken minder groot.
maandag 8 februari 2010 om 21:09
Oh Mamzelle, Ik dacht aan die periode werkloosheid en ik dacht: ik ga alleen maar genieten!
Ik zal enorm moeten besparen maar ik ga lekker leuke dingen doen die niets kosten, naar de markt, goedkoop koken etc etc. Geen stress meer, niet meer op mijn tandvlees lopen.
Mijn coach kwam per email nog met een suggestie: om een back office functie vragen, een soort juridisch medewerker die dingen uitzoekt voor anderen en achter de schermen stukken voorbereid. Voor mijn reintegratie de komende weken wel goed.
Raar, maar ik voel vooral opluchting nu. En het onwerkelijke gevoel van: wat is er nu eigenlijk aan de hand, heb je niet wat overdreven, kun je het echt niet als je een nachtje goed slaapt.
Maar die buien herken ik van een voorgaande keer. Toen wisselde ik heel erg in stemmingen en kon ik opeens een paar uur klachtenvrij zijn en me volledig verdwaasd afvragen wat er nu eigenlijk allemaal was gebeurd. Toen ging ik onmiddellijk in de schuld modus (ik was een aansteller er was immers niets aan de hand).
Nu weet ik beter, deze bui zal straks weer omslaan in spanning en verdriet. Maar ik pak nu even mijn rust, nu ik qua stemming even in de luwte zit.
Ik zal enorm moeten besparen maar ik ga lekker leuke dingen doen die niets kosten, naar de markt, goedkoop koken etc etc. Geen stress meer, niet meer op mijn tandvlees lopen.
Mijn coach kwam per email nog met een suggestie: om een back office functie vragen, een soort juridisch medewerker die dingen uitzoekt voor anderen en achter de schermen stukken voorbereid. Voor mijn reintegratie de komende weken wel goed.
Raar, maar ik voel vooral opluchting nu. En het onwerkelijke gevoel van: wat is er nu eigenlijk aan de hand, heb je niet wat overdreven, kun je het echt niet als je een nachtje goed slaapt.
Maar die buien herken ik van een voorgaande keer. Toen wisselde ik heel erg in stemmingen en kon ik opeens een paar uur klachtenvrij zijn en me volledig verdwaasd afvragen wat er nu eigenlijk allemaal was gebeurd. Toen ging ik onmiddellijk in de schuld modus (ik was een aansteller er was immers niets aan de hand).
Nu weet ik beter, deze bui zal straks weer omslaan in spanning en verdriet. Maar ik pak nu even mijn rust, nu ik qua stemming even in de luwte zit.
dinsdag 9 februari 2010 om 12:40
Goedemorgen,
Vanochtend naar mijn werk geweest, tip top in de lak. Goed gesprek gehad met de twee partners. Ze vonden het heel jammer maar begrijpen ook dat mijn gezondheid voorop staat. We nemen nu geen beslissing, ik moet ook eerst de teleurstelling verwerken en dan praten we volgende week verder.
Alle zaken worden overgedragen, aan clienten wordt gezegd dat ik ziek ben en ik werk een paar uur in de ochtend in de luwte.
Ik voel me 10 kilo lichter, het is zoooooo'n opluchting. Ik ben ook wel verdrietig omdat het me niet gelukt is, maar ben heel blij dat ik niet meer hoef te knokken, niet meer aan het einde van de week uitgeput en huilend naar huis rijden....
Waarschijnlijk zit ik dus over een aantal weken zonder werk. Dat wordt flink bezuinigen (want ik zal hooguit 50% van mijn salaris overhouden). Maar gezien mijn luxe leefstijl kan er erg veel beknibbeld worden.
Deze week maar eens beginnen met sportschool, krant en werkster op te zeggen. Ook maar niet mee met een weekendje weg in april. Maar ik vind het niet erg: Ik ben vrij!!!!
Laat de lente maar komen als ik naar de Aldi ga en marktplaats doorspit naar de koopjes. En als de lente of de zomer voorbij is, heb ik vast wel weer een job!!!
(misschien is het al opgevallen, maar het blijkt dus dat ik niet verder wegzak in de depressie)
Vanochtend naar mijn werk geweest, tip top in de lak. Goed gesprek gehad met de twee partners. Ze vonden het heel jammer maar begrijpen ook dat mijn gezondheid voorop staat. We nemen nu geen beslissing, ik moet ook eerst de teleurstelling verwerken en dan praten we volgende week verder.
Alle zaken worden overgedragen, aan clienten wordt gezegd dat ik ziek ben en ik werk een paar uur in de ochtend in de luwte.
Ik voel me 10 kilo lichter, het is zoooooo'n opluchting. Ik ben ook wel verdrietig omdat het me niet gelukt is, maar ben heel blij dat ik niet meer hoef te knokken, niet meer aan het einde van de week uitgeput en huilend naar huis rijden....
Waarschijnlijk zit ik dus over een aantal weken zonder werk. Dat wordt flink bezuinigen (want ik zal hooguit 50% van mijn salaris overhouden). Maar gezien mijn luxe leefstijl kan er erg veel beknibbeld worden.
Deze week maar eens beginnen met sportschool, krant en werkster op te zeggen. Ook maar niet mee met een weekendje weg in april. Maar ik vind het niet erg: Ik ben vrij!!!!
Laat de lente maar komen als ik naar de Aldi ga en marktplaats doorspit naar de koopjes. En als de lente of de zomer voorbij is, heb ik vast wel weer een job!!!
(misschien is het al opgevallen, maar het blijkt dus dat ik niet verder wegzak in de depressie)
dinsdag 9 februari 2010 om 13:15
Nee het klinkt alsof er een knop om is en een last van je schouders is gevallen.
Doe wel een beetje rustig, verkijk je er niet op en ga niet nu iedere dag 3 uur sporten ofzo. (Maar dat kun je zelf ook bedenken). Het kan zijn dat de opluchting nu overheerst maar dat de vermoeidheid er nog wel onder zit.
Ik leef ook al een aantal jaar 'simpel'. Wel met de bedoeling om weer op te klimmen, dat wel. Maar een carriere van 50 uur per week zou niet goed voor me zijn.
Ik denk (vrees) dat mensen die me kenden op de middelbare school vermoeden dat ik op zijn minst iets heel ingewikkelds heb gestudeerd en goed geld verdien. Niet dat ik onafgestudeerd met een Wajong bij mijn ouders woon.
(Hm... dat klinkt ook niet helemaal goed... maar het is tijdelijk!)
Qua intelligentie had ik best wel wat aan gekund. Maar als je lichaam of je psyche je terugfluit, kun je niet 50 uur per week werken zoals sommigen dat wel kunnen. (En moet je dat willen?)
Misschien ben je zo blij met je vrijheid en dat deze last van je schouders is gevallen dat je straks fluitend je Marktplaats-spullen ophaalt.
Kun je wel blijven wonen waar je woont?
Doe wel een beetje rustig, verkijk je er niet op en ga niet nu iedere dag 3 uur sporten ofzo. (Maar dat kun je zelf ook bedenken). Het kan zijn dat de opluchting nu overheerst maar dat de vermoeidheid er nog wel onder zit.
Ik leef ook al een aantal jaar 'simpel'. Wel met de bedoeling om weer op te klimmen, dat wel. Maar een carriere van 50 uur per week zou niet goed voor me zijn.
Ik denk (vrees) dat mensen die me kenden op de middelbare school vermoeden dat ik op zijn minst iets heel ingewikkelds heb gestudeerd en goed geld verdien. Niet dat ik onafgestudeerd met een Wajong bij mijn ouders woon.
(Hm... dat klinkt ook niet helemaal goed... maar het is tijdelijk!)
Qua intelligentie had ik best wel wat aan gekund. Maar als je lichaam of je psyche je terugfluit, kun je niet 50 uur per week werken zoals sommigen dat wel kunnen. (En moet je dat willen?)
Misschien ben je zo blij met je vrijheid en dat deze last van je schouders is gevallen dat je straks fluitend je Marktplaats-spullen ophaalt.
Kun je wel blijven wonen waar je woont?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 9 februari 2010 om 13:28
Hee Moonlight,
Ik ben ook nog wel echt heel moe hoor, ga zo even een tukkie doen. Maar ik had toen ik uit werk kwam wel nog energie om gelijk even boodschappen te doen.
Ik kan wel blijven wonen waar ik zit en ga er ook vanuit dat ik niet al te lang werkloos zal zijn.
Hoe oud ben je Moonlight? En je woont op dit moment bij je ouders, las ik ergens. Of heb ik me vergist?
Ik ben ook nog wel echt heel moe hoor, ga zo even een tukkie doen. Maar ik had toen ik uit werk kwam wel nog energie om gelijk even boodschappen te doen.
Ik kan wel blijven wonen waar ik zit en ga er ook vanuit dat ik niet al te lang werkloos zal zijn.
Hoe oud ben je Moonlight? En je woont op dit moment bij je ouders, las ik ergens. Of heb ik me vergist?
dinsdag 9 februari 2010 om 13:38
Hiltje, jouw situatie is zó herkenbaar. Verander het woord werk voor studie en het zou mijn situatie van een paar jaar geleden kunnen zijn. Inmiddels zit ik, net als Moonlight, met een wajong thuis. Eindelijk na jaren hoppend van de ene depressie naar de andere, heb ik nu de rust waar ik altijd naar zocht, en daarnee durf ik weer vooruit te kijken en voorzichtig nieuwe plannen te maken.
Ik wil gewoon even zeggen dat ik het erg knap vind dat je voor jezelf hebt gekozen. Neem de tijd die je nodig hebt.
Heb je iets van hobby's waar je tijd aan zou kunnen besteden?
Ik wil gewoon even zeggen dat ik het erg knap vind dat je voor jezelf hebt gekozen. Neem de tijd die je nodig hebt.
Heb je iets van hobby's waar je tijd aan zou kunnen besteden?
dinsdag 9 februari 2010 om 13:45
Hoi Anotis,
Fijn dat je je nu beter voelt. Niet iedereen kan al die druk aan.
Ik heb nog het geluk dat ik wel 10 jaar werkervaring heb en een goed CV heb opgebouwd. En dat de baan waar ik nu uitval (advocatuur) ook echt zwaar is. Dus ik kan nog behoorlijk wat stapjes omlaag en toch blijven werken (ga ik van uit).
Fijn dat je je nu beter voelt. Niet iedereen kan al die druk aan.
Ik heb nog het geluk dat ik wel 10 jaar werkervaring heb en een goed CV heb opgebouwd. En dat de baan waar ik nu uitval (advocatuur) ook echt zwaar is. Dus ik kan nog behoorlijk wat stapjes omlaag en toch blijven werken (ga ik van uit).
dinsdag 9 februari 2010 om 13:47
Hiltje, ik woon nu idd bij mijn ouders. Ben wel op zoek naar iets voor mezelf. (er zijn tijden geweest dat ik er niet aan moest denken om alleen te wonen... tijdens mijn depressies)
Ben nu 27. Op mijn 22e ben ik psychisch uit de bocht gevlogen zegmaar, daarvoor had ik een vrij normaal studentenleven.
Het was jammer dat ik tijdens die periode mijn studentenwoning uit moest en 200 km verderop bij mijn ouders terecht kwam. Dat heeft het re-integreren in de maatschappij wel bemoeilijkt.
Ik heb in de afgelopen jaren niet steeds bij mijn ouders gewoond, maar de woningen die ik had waren tijdelijk (het is moeilijk hier woonruimte te vinden). Eén keer had ik iets voor langere tijd maar toen bleek de huisbaas niet helemaal fris te zijn. (Zoals ik zei: het is moeilijk hier woonruimte te vinden )
Ik heb ook een baan gehad tussendoor, heb niet steeds een uitkering gehad.
Zoals je misschien leest ontbreekt het een beetje aan stabiliteit. Toen ik bijv die baan had, ging ik er ook echt voor, ondanks dat het eigenlijk iets teveel stress gaf. En toen ik daar klaar was, was het even wennen aan het 'niets moeten op een dag', maar daarna ook wel weer erg lekker. En ik heb een soort angst voor stress, omdat ik weet wat het met me kan doen.
Maar ik schrijf hier niet om mijn verhaal kwijt te kunnen (dat staat al op zoveel plaatsen op het forum). Wilde aangeven dat ik wel eea. herken en dat het verschil groot is tussen de 'wereld van de hoogopgeleiden' en de niet-werkende Aldi-klanten. (ehm... ja het kan ook allebei maar daar gaat het even niet om)
Maar dat het eenvoudige goedkope leven soms ook wel een verademing is.
Ben nu 27. Op mijn 22e ben ik psychisch uit de bocht gevlogen zegmaar, daarvoor had ik een vrij normaal studentenleven.
Het was jammer dat ik tijdens die periode mijn studentenwoning uit moest en 200 km verderop bij mijn ouders terecht kwam. Dat heeft het re-integreren in de maatschappij wel bemoeilijkt.
Ik heb in de afgelopen jaren niet steeds bij mijn ouders gewoond, maar de woningen die ik had waren tijdelijk (het is moeilijk hier woonruimte te vinden). Eén keer had ik iets voor langere tijd maar toen bleek de huisbaas niet helemaal fris te zijn. (Zoals ik zei: het is moeilijk hier woonruimte te vinden )
Ik heb ook een baan gehad tussendoor, heb niet steeds een uitkering gehad.
Zoals je misschien leest ontbreekt het een beetje aan stabiliteit. Toen ik bijv die baan had, ging ik er ook echt voor, ondanks dat het eigenlijk iets teveel stress gaf. En toen ik daar klaar was, was het even wennen aan het 'niets moeten op een dag', maar daarna ook wel weer erg lekker. En ik heb een soort angst voor stress, omdat ik weet wat het met me kan doen.
Maar ik schrijf hier niet om mijn verhaal kwijt te kunnen (dat staat al op zoveel plaatsen op het forum). Wilde aangeven dat ik wel eea. herken en dat het verschil groot is tussen de 'wereld van de hoogopgeleiden' en de niet-werkende Aldi-klanten. (ehm... ja het kan ook allebei maar daar gaat het even niet om)
Maar dat het eenvoudige goedkope leven soms ook wel een verademing is.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
dinsdag 9 februari 2010 om 20:37
Hoi Hiltje,
Ik wil ook even reageren, omdat ie situatie doet denken aan die van mezelf. Enkele jaren terug had ik een dip (zo noem ik het, anderen een depressie). Ik dacht dat ik op de bodem van de put was beland; alles deed zeer, opstaan na 14 uur slapen was te vermoeiend, mijn eetlust was die van iemand na 2e kerstdag en tegelijk had ik vreetbuien waarin 2 zakken chips, een zak M&M's, een pak koekjes in een uur weg gevreten waren.
En ik dacht dat ik mijn dip gehad had, dat ik er klaar mee was, dat ik op de weg terug naar boven was, dat ik nu wel elke berg kon bewandelen. Maar sinds een week ben ik weer in een dip gevallen. Dit keer is de put niet zo diep, de val des te harder.
Wat schrok ik van mezelf toen ik slapeloze nachten begon te krijgen, weer die eetlust van niks, vreetbuien (ik reed ervoor naar de super, deed ik nooit).
Overigens gaat het in mijn leven nu best op rolletjes; ik woon samen met de meest fantastische vriend in een leuk huis, we gaan trouwen (mijn droom!!), we hebben het samen goed, op alle fronten. Ik heb een leuek baan (werken/leren combi) vol met uitdagingen... het enige is wel dat er een gigantische berg werk/studie bij komt kijken als ik al thuis ben.
En nu mijn vraag; hoe kom ik er bovenop? Ik wil zo graag doorgaan, ik wil weer die opwaartse weg op, op weg naar die bergtop....en ik wil het omdat ik het echt zelf wil, niet omdat anderen het van mij verwachten.
Hiltje, ik vind je dapper dat je duidelijk voor jezelf hebt gekozen!! De rest komt later!
Sterkte! Liefs MDF
Ik wil ook even reageren, omdat ie situatie doet denken aan die van mezelf. Enkele jaren terug had ik een dip (zo noem ik het, anderen een depressie). Ik dacht dat ik op de bodem van de put was beland; alles deed zeer, opstaan na 14 uur slapen was te vermoeiend, mijn eetlust was die van iemand na 2e kerstdag en tegelijk had ik vreetbuien waarin 2 zakken chips, een zak M&M's, een pak koekjes in een uur weg gevreten waren.
En ik dacht dat ik mijn dip gehad had, dat ik er klaar mee was, dat ik op de weg terug naar boven was, dat ik nu wel elke berg kon bewandelen. Maar sinds een week ben ik weer in een dip gevallen. Dit keer is de put niet zo diep, de val des te harder.
Wat schrok ik van mezelf toen ik slapeloze nachten begon te krijgen, weer die eetlust van niks, vreetbuien (ik reed ervoor naar de super, deed ik nooit).
Overigens gaat het in mijn leven nu best op rolletjes; ik woon samen met de meest fantastische vriend in een leuk huis, we gaan trouwen (mijn droom!!), we hebben het samen goed, op alle fronten. Ik heb een leuek baan (werken/leren combi) vol met uitdagingen... het enige is wel dat er een gigantische berg werk/studie bij komt kijken als ik al thuis ben.
En nu mijn vraag; hoe kom ik er bovenop? Ik wil zo graag doorgaan, ik wil weer die opwaartse weg op, op weg naar die bergtop....en ik wil het omdat ik het echt zelf wil, niet omdat anderen het van mij verwachten.
Hiltje, ik vind je dapper dat je duidelijk voor jezelf hebt gekozen!! De rest komt later!
Sterkte! Liefs MDF
Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd!
dinsdag 9 februari 2010 om 21:09
Och Miss Dubbelfris,
Er zijn zoveel redenen waarom mensen een depressie kunnen krijgen. Nou zeg ik niet dat je die perse hebt, maar verstoord eetpatroon en verstoord slaappatroon zijn wel duidelijk fysieke kenmerken...
Voor mij speelt stress en over mijn grenzen gaan ook een hele grote rol. En ik wilde de baan ook, vindt het werk leuk, ben er goed in, krijg er waardering voor. Maar mijn lat ligt lager dan ik hem leg. En ik moet er teveel voor laten, heb naast mijn werk nauwelijks energie over voor andere dingen.
Ik ben single, kind nog kraai maar had de laatste tijd ook te weinig puf om vrienden en familie genoeg te kunnen zien.
Kijk of je gas terug kunt nemen. Rust inbouwen. Makkelijke tip, moeilijk te doen.
Er zijn zoveel redenen waarom mensen een depressie kunnen krijgen. Nou zeg ik niet dat je die perse hebt, maar verstoord eetpatroon en verstoord slaappatroon zijn wel duidelijk fysieke kenmerken...
Voor mij speelt stress en over mijn grenzen gaan ook een hele grote rol. En ik wilde de baan ook, vindt het werk leuk, ben er goed in, krijg er waardering voor. Maar mijn lat ligt lager dan ik hem leg. En ik moet er teveel voor laten, heb naast mijn werk nauwelijks energie over voor andere dingen.
Ik ben single, kind nog kraai maar had de laatste tijd ook te weinig puf om vrienden en familie genoeg te kunnen zien.
Kijk of je gas terug kunt nemen. Rust inbouwen. Makkelijke tip, moeilijk te doen.
dinsdag 9 februari 2010 om 22:54
Hiltje, zorg je er wel voor dat je ziek uit dienst wordt gemeld als je dan nog ziek bent? Sowieso omdat de sollicitatie-eisen die aan een ww-uitkering verbonden zijn veel te belastend zijn en het is heel verleidelijk om alles maar op te geven maar als je ziek bent moet je als ziek beschouwd worden en mss op de lange duur zelfs als arbeidsongeschikt voor een bepaald aantal uren of een bepaalde functie. Je hoeft geen geld te laten liggen, zeg maar.
dinsdag 9 februari 2010 om 23:08
Dank voor de tip Mamzelle, dat ga ik zeker regelen.
Ik hoop voorlopig gewoon wel een paar uur per dag aangepast werk te kunnen doen. Vandaag viel het me niet tegen om op kantoor te zijn, ook al ben ik na het gesprek en wat overdracht en even praten met collega's naar huis gegaan.
Ik realiseerde me wel dat ik omdat ik 4 dagen werkte ook maar voor 4 dagen een uitkering zal krijgen. Dat is echt ruk, want dat is echt veel en veel minder dan ik nu heb. Met vaste lasten is het de vraag of ik dat ga redden.
Maar goed, ik ga er eigenlijk ook wel een beetje vanuit dat ik binnen een paar maanden wel kan werken. Ik lijk tot nu toe niet diep in depressie te zakken, het is vooral vermoeidheid. En mijn baan was ook wel echt behoorlijk hectisch, er zijn ook banen binnen mijn vakgebied met een minder zware belasting.
Ik heb 2,5 jaar als freelancer bij verschillende opdrachtgevers gewerkt. Was ook minder uren, maar ook de werkbelasting was veel minder. Wel veel saaier maar ik had echt stukken minder stress. En ook geen stress van in de organisatie moeten passen, van je baas tevreden houden, een voorbeeld te zijn voor anderen als senior medewerker, functioneringsgesprekken, zelf zaken binnenhalen, omzet halen, borrels aflopen. Allemaal niet!
Een vriendin van mij zei gister nog dat ik in die periode veel gelukkiger was. Ook nooit zei dat ik moe was.
Ik hoop voorlopig gewoon wel een paar uur per dag aangepast werk te kunnen doen. Vandaag viel het me niet tegen om op kantoor te zijn, ook al ben ik na het gesprek en wat overdracht en even praten met collega's naar huis gegaan.
Ik realiseerde me wel dat ik omdat ik 4 dagen werkte ook maar voor 4 dagen een uitkering zal krijgen. Dat is echt ruk, want dat is echt veel en veel minder dan ik nu heb. Met vaste lasten is het de vraag of ik dat ga redden.
Maar goed, ik ga er eigenlijk ook wel een beetje vanuit dat ik binnen een paar maanden wel kan werken. Ik lijk tot nu toe niet diep in depressie te zakken, het is vooral vermoeidheid. En mijn baan was ook wel echt behoorlijk hectisch, er zijn ook banen binnen mijn vakgebied met een minder zware belasting.
Ik heb 2,5 jaar als freelancer bij verschillende opdrachtgevers gewerkt. Was ook minder uren, maar ook de werkbelasting was veel minder. Wel veel saaier maar ik had echt stukken minder stress. En ook geen stress van in de organisatie moeten passen, van je baas tevreden houden, een voorbeeld te zijn voor anderen als senior medewerker, functioneringsgesprekken, zelf zaken binnenhalen, omzet halen, borrels aflopen. Allemaal niet!
Een vriendin van mij zei gister nog dat ik in die periode veel gelukkiger was. Ook nooit zei dat ik moe was.
woensdag 10 februari 2010 om 13:10
Thanks Sneez,
Vandaag ben heb ik van 10.00 uur tot 12.00 uur op het werk gezeten. Naast 1 briefje ingesproken heb ik voornamelijk ook even gegoogled naar hoogte WW/ZW (valt mee omdat ik eerst dacht 80% v/d basisuitkering te krijgen omdat ik 4 dagen werk, maar dat is gelukkig niet zo)
En ik heb gebeld en een brief geschreven om mijn sportschoolabbo vast op te zeggen.
Ik ben extreem vermoeid en best wel down nu. Ik weet nog niet welke kant dat op gaat en hoop niet verder weg te zakken maar probeer mezelf gerust te stellen dat het logisch is omdat alles toch wel heel erg op zijn kop staat nu. Ik moet er maar eens flink aan toegeven en proberen echt alles te voelen ipv het weg te drukken door mijn schouders er weer onder te zetten.
Vandaag ben heb ik van 10.00 uur tot 12.00 uur op het werk gezeten. Naast 1 briefje ingesproken heb ik voornamelijk ook even gegoogled naar hoogte WW/ZW (valt mee omdat ik eerst dacht 80% v/d basisuitkering te krijgen omdat ik 4 dagen werk, maar dat is gelukkig niet zo)
En ik heb gebeld en een brief geschreven om mijn sportschoolabbo vast op te zeggen.
Ik ben extreem vermoeid en best wel down nu. Ik weet nog niet welke kant dat op gaat en hoop niet verder weg te zakken maar probeer mezelf gerust te stellen dat het logisch is omdat alles toch wel heel erg op zijn kop staat nu. Ik moet er maar eens flink aan toegeven en proberen echt alles te voelen ipv het weg te drukken door mijn schouders er weer onder te zetten.
woensdag 10 februari 2010 om 15:55
Hi Hiltje,
Ik heb net het hele topic gescand en ik wil even zeggen dat ik er bewondering voor heb je hoe je je grenzen aangeeft en nu even een tandje terug zet, door deze week even rustig aan doen.
Er zijn ook al heel veel goede adviezen gegeven, waar ik zelf ook heel veel aan heb, want ik heb de neiging om terug te vallen in over-vermoeiheid en (zeer) negatief denken, wat bij mij heel veel met elkaar te maken heeft.
Het enige advies wat ik je kan geven is om vooral dicht bij jezelf te blijven. Als je moe bent, dan doe je wat rustigerer aan, zodat je daarna weer minder moe bent. Heel veel sterkte
Ik heb net het hele topic gescand en ik wil even zeggen dat ik er bewondering voor heb je hoe je je grenzen aangeeft en nu even een tandje terug zet, door deze week even rustig aan doen.
Er zijn ook al heel veel goede adviezen gegeven, waar ik zelf ook heel veel aan heb, want ik heb de neiging om terug te vallen in over-vermoeiheid en (zeer) negatief denken, wat bij mij heel veel met elkaar te maken heeft.
Het enige advies wat ik je kan geven is om vooral dicht bij jezelf te blijven. Als je moe bent, dan doe je wat rustigerer aan, zodat je daarna weer minder moe bent. Heel veel sterkte
donderdag 11 februari 2010 om 15:29
quote:mevrouwtjezonneschijn schreef op 10 februari 2010 @ 15:55:
Hi Hiltje,
Er zijn ook al heel veel goede adviezen gegeven, waar ik zelf ook heel veel aan heb, want ik heb de neiging om terug te vallen in over-vermoeiheid en (zeer) negatief denken, wat bij mij heel veel met elkaar te maken heeft.
Dat is heel herkenbaar en een wisselwerking. Door vermoeidheid ga je negatief denken en van dat negatieve denken word je ook weer zo moe.
Ik ben vandaag tevreden. Ben weer vanochtend paar uurtjes op werk geweest. Ik had het even moeilijk omdat er vandaag 3 hele leuke dingen waren. Een goed vonnis, een oude client die met een nieuwe zaak kwam en een andere zaak waar weer iets in moest gebeuren.
En dan wordt mijn enthousiasme voor het vak weer aangewakkerd en krijg ik de neiging alles op me te nemen. Gelukkig goed met mijn baas gesproken en die zei ook dat ik het echt niet meer moest doen, dat ik voor mijn gezondheid moet kiezen. Bovendien moet zij verder en wel iemand hebben waar ze op aan kan.
Dat het afgelopen is staat wel vast. En daar ben ik heel verdrietig over, maar ik weet ook dat het niet anders kan.
Ben na mijn werk gaan zwemmen en voel me minder uitgewrongen en afgeknoedeld dan gisteren. Heb ook lekker weekend nu.
Hi Hiltje,
Er zijn ook al heel veel goede adviezen gegeven, waar ik zelf ook heel veel aan heb, want ik heb de neiging om terug te vallen in over-vermoeiheid en (zeer) negatief denken, wat bij mij heel veel met elkaar te maken heeft.
Dat is heel herkenbaar en een wisselwerking. Door vermoeidheid ga je negatief denken en van dat negatieve denken word je ook weer zo moe.
Ik ben vandaag tevreden. Ben weer vanochtend paar uurtjes op werk geweest. Ik had het even moeilijk omdat er vandaag 3 hele leuke dingen waren. Een goed vonnis, een oude client die met een nieuwe zaak kwam en een andere zaak waar weer iets in moest gebeuren.
En dan wordt mijn enthousiasme voor het vak weer aangewakkerd en krijg ik de neiging alles op me te nemen. Gelukkig goed met mijn baas gesproken en die zei ook dat ik het echt niet meer moest doen, dat ik voor mijn gezondheid moet kiezen. Bovendien moet zij verder en wel iemand hebben waar ze op aan kan.
Dat het afgelopen is staat wel vast. En daar ben ik heel verdrietig over, maar ik weet ook dat het niet anders kan.
Ben na mijn werk gaan zwemmen en voel me minder uitgewrongen en afgeknoedeld dan gisteren. Heb ook lekker weekend nu.
anoniem_74380 wijzigde dit bericht op 11-02-2010 15:31
Reden: even wat veranderd ivm herkenbaarheid
Reden: even wat veranderd ivm herkenbaarheid
% gewijzigd
donderdag 11 februari 2010 om 22:25
Hai Mamzelle,
Een eigen praktijk wil ik niet. Probleem is nu juist dat je nooit echt de caseload kunt regelen. Je kunt de juridische problemen van je clienten niet voorspellen en in mijn specialisme moet altijd snel en ad hoc gereageerd worden.
Interim werk zou ik wel weer willen. Maar als zelfstandige loop ik wel grote risico's als ik weer ziek zou worden. Een particuliere verzekering sluit psychische klachten bij mij 100% uit.
Hoe gaat het eigenlijk met jou? Heb via het forum wel het een en ander van je meegekregen. Dat je werk had maar dat ze geen geld hadden (overhadden) om je te kunnen houden. En dat je je handen vol hebt aan je 3 schatten van kinderen. Zit je een beetje goed in je vel, of blijft het toch tobben met stemmingen?
Ik zie ook dat je veel mensen op psyche vaak een hart onder de riem steekt!
Een eigen praktijk wil ik niet. Probleem is nu juist dat je nooit echt de caseload kunt regelen. Je kunt de juridische problemen van je clienten niet voorspellen en in mijn specialisme moet altijd snel en ad hoc gereageerd worden.
Interim werk zou ik wel weer willen. Maar als zelfstandige loop ik wel grote risico's als ik weer ziek zou worden. Een particuliere verzekering sluit psychische klachten bij mij 100% uit.
Hoe gaat het eigenlijk met jou? Heb via het forum wel het een en ander van je meegekregen. Dat je werk had maar dat ze geen geld hadden (overhadden) om je te kunnen houden. En dat je je handen vol hebt aan je 3 schatten van kinderen. Zit je een beetje goed in je vel, of blijft het toch tobben met stemmingen?
Ik zie ook dat je veel mensen op psyche vaak een hart onder de riem steekt!
