Psyche
alle pijlers
Nee, niet weer in de depressie...
zaterdag 6 februari 2010 om 20:12
Even vloeken: gatver, getver, klote, bah....
Ik voel hem weer: de depressie. Hij was er vorig jaar heel erg. Inmiddels had ik hem aardig de kop ingedrukt met pillen en therapie en mindfulness. Veel geleerd, veel geaccepteerd. En weer gereintegreerd, terug naar 4 dagen werken maar wel weer volledig aan de slag in mijn uitdagende en verantwoordelijke baan. Hij kwam af en toe wel eens om het hoekie gluren maar dan had ik hem na 1 of 2 dagen weer in de tang. Wat overbleef was een lichte depressie. Nog altijd snel moe en af en toe een gevoel van: gatver, is dit het nu. Maar daar valt goed mee te leven als je vanuit een zware depressie komt. En ik had altijd nog de hoop op verder herstel.
Maar het was een bere zwaar jaar. Zeker ook de afgelopen 4 maanden. Nieuwe baan bij nieuw kantoor en een babynichtje waar van alles mee aan de hand was en die drie keer bijna dood was.
Op vakantie geweest, enorm naar toe geleefd, fijne tijd gehad en de eerste week terug op mijn werk voelde ik me beter dan ooit. Maar heb die week ook harder moeten werken dan ooit.
En de tweede week was kwakkelen, en nu aan het einde van die week, lijkt hij er toch echt weer helemaal te zijn: de depressie.
Ik weet het! Mijn gedachten nu zijn niet reeel, ik draai in een kringetje en van het grote " IK WIL DIT NIET WEER- gevoel" wordt het erger. Maar ik kan het ook niet negeren en af doen als ' niets aan de hand', die uitputting, die pijn in mijn lijf. Het voelt ernstiger als alle eerdere terugvalletjes.
En ik ben bang en zo verdrietig: als ik me zo voel heeft dat consequenties. Kan ik mijn baan niet (volledig) aan. Moet ik met de billen bloot. Is het de vraag of de mondelinge contractsverlenging ook echt doorgaat. En hoe kom ik opnieuw de tijd door? En waarom gaan mijn gedachten nu al zover naar de toekomst: hoe red ik het financieel, moet ik een andere huurwoning zoeken, word ik zonder deze baan wel gelukkig, als ik geen contractsverlenging krijg?
Ik loop zo vooruit... en dat maakt me bang. Maar ik wil ook nooit meer alles zo negeren en doorbikkelen als ik eerder heb gedaan... (want god, wat werd ik daar dood en dood ziek van)
Ik voel hem weer: de depressie. Hij was er vorig jaar heel erg. Inmiddels had ik hem aardig de kop ingedrukt met pillen en therapie en mindfulness. Veel geleerd, veel geaccepteerd. En weer gereintegreerd, terug naar 4 dagen werken maar wel weer volledig aan de slag in mijn uitdagende en verantwoordelijke baan. Hij kwam af en toe wel eens om het hoekie gluren maar dan had ik hem na 1 of 2 dagen weer in de tang. Wat overbleef was een lichte depressie. Nog altijd snel moe en af en toe een gevoel van: gatver, is dit het nu. Maar daar valt goed mee te leven als je vanuit een zware depressie komt. En ik had altijd nog de hoop op verder herstel.
Maar het was een bere zwaar jaar. Zeker ook de afgelopen 4 maanden. Nieuwe baan bij nieuw kantoor en een babynichtje waar van alles mee aan de hand was en die drie keer bijna dood was.
Op vakantie geweest, enorm naar toe geleefd, fijne tijd gehad en de eerste week terug op mijn werk voelde ik me beter dan ooit. Maar heb die week ook harder moeten werken dan ooit.
En de tweede week was kwakkelen, en nu aan het einde van die week, lijkt hij er toch echt weer helemaal te zijn: de depressie.
Ik weet het! Mijn gedachten nu zijn niet reeel, ik draai in een kringetje en van het grote " IK WIL DIT NIET WEER- gevoel" wordt het erger. Maar ik kan het ook niet negeren en af doen als ' niets aan de hand', die uitputting, die pijn in mijn lijf. Het voelt ernstiger als alle eerdere terugvalletjes.
En ik ben bang en zo verdrietig: als ik me zo voel heeft dat consequenties. Kan ik mijn baan niet (volledig) aan. Moet ik met de billen bloot. Is het de vraag of de mondelinge contractsverlenging ook echt doorgaat. En hoe kom ik opnieuw de tijd door? En waarom gaan mijn gedachten nu al zover naar de toekomst: hoe red ik het financieel, moet ik een andere huurwoning zoeken, word ik zonder deze baan wel gelukkig, als ik geen contractsverlenging krijg?
Ik loop zo vooruit... en dat maakt me bang. Maar ik wil ook nooit meer alles zo negeren en doorbikkelen als ik eerder heb gedaan... (want god, wat werd ik daar dood en dood ziek van)
zondag 7 februari 2010 om 12:48
Realistisch: met de bedrijfsarts overleggen over hoe je werk en depressieve klachten gaat combineren. Als je er de kracht voor kunt vinden kun je je inlezen in wat het financieel voor je op zijn ongunstigst gaat betekenen als je nog steeds ziek bent en je contract afloopt, maar ik schat dat 70 % van je huidige inkomsten in het komende jaar (of zelfs de komende twee jaar) nog haalbaar moet zijn.
De paniek en angst zullen wel aangepakt moeten worden met medicatie. Is er nog ruimte om je huidige medicatie op te hogen?(lijkt me gunstiger dan een nieuwe proberen).
Of kun je ze al redelijk te lijf met je mindfullness of andere technieken?
Verder: combineer minder werk met meer rust. Je hoeft niet een hele dag actief te zijn, je kunt je dag verdelen in stukjes actief en stukjes (stukken) inactief. Als je maar vasthoudt aan minimaal een uurtje 's ochtends intensief actief en een uurtje 's middags intensief actief moet het toch wel lukken om niet volledig weg te schieten in de depressie? Wat je daarnaast nog aan minder actief kunt realiseren is op dit moment mooi meegenomen.
Een beetje doorbijten is niet erg, als je vier uur op je werk zit de uren door te bijten is het wel erg. En dan zal er een deskundige met je moeten kijken hoe je verder kunt.
Al een heel aantal stappen vooruit: lees je eens in op de WSW. In zo'n constructie kun je je huidige werk blijven doen en wordt de werkgever gesubsidieerd zodat die je uitval kan dragen. Jij krijgt persoonlijke begeleiding bij het integreren van ziekte en werk. Als je zo iets al van tevoren hebt overwogen en uitgezocht, kun je mss je huidige werkgever zo ver krijgen om binnen deze constructie met je verder te gaan. Aanvraag en intake via CWI. Ik weet niet hoe dit gaat bij werkenden, als je blijft werken via normaal contract word je uit de WSW gezet, dus er zitten wel wat haken en ogen aan.
Normaal gesproken zou je natuurlijk gedeeltelijk of geheel arbeidsongeschikt worden verklaard gedurende de depressies, maar met tijdelijke banen is dat best een ramp. Vandaar deze suggestie dus.
De paniek en angst zullen wel aangepakt moeten worden met medicatie. Is er nog ruimte om je huidige medicatie op te hogen?(lijkt me gunstiger dan een nieuwe proberen).
Of kun je ze al redelijk te lijf met je mindfullness of andere technieken?
Verder: combineer minder werk met meer rust. Je hoeft niet een hele dag actief te zijn, je kunt je dag verdelen in stukjes actief en stukjes (stukken) inactief. Als je maar vasthoudt aan minimaal een uurtje 's ochtends intensief actief en een uurtje 's middags intensief actief moet het toch wel lukken om niet volledig weg te schieten in de depressie? Wat je daarnaast nog aan minder actief kunt realiseren is op dit moment mooi meegenomen.
Een beetje doorbijten is niet erg, als je vier uur op je werk zit de uren door te bijten is het wel erg. En dan zal er een deskundige met je moeten kijken hoe je verder kunt.
Al een heel aantal stappen vooruit: lees je eens in op de WSW. In zo'n constructie kun je je huidige werk blijven doen en wordt de werkgever gesubsidieerd zodat die je uitval kan dragen. Jij krijgt persoonlijke begeleiding bij het integreren van ziekte en werk. Als je zo iets al van tevoren hebt overwogen en uitgezocht, kun je mss je huidige werkgever zo ver krijgen om binnen deze constructie met je verder te gaan. Aanvraag en intake via CWI. Ik weet niet hoe dit gaat bij werkenden, als je blijft werken via normaal contract word je uit de WSW gezet, dus er zitten wel wat haken en ogen aan.
Normaal gesproken zou je natuurlijk gedeeltelijk of geheel arbeidsongeschikt worden verklaard gedurende de depressies, maar met tijdelijke banen is dat best een ramp. Vandaar deze suggestie dus.
zondag 7 februari 2010 om 13:31
hmmm helemaal niets doen is indd niet goed maar krijg niet de indruk dat je dat doet, ik bedoelde het ook meer t.o.v je werk, als je daar een (deel van) de druk wegneemt en minder gaat werken in elk geval aan geeft bij je leidinggevende dat je, je niet goed in je vel voelt zitten. Ben je al een stukje verder.
En ik ben het wel met Moonlight eens dat je zoveel op je bordje hebt gekregen dat nu alles even overloopt maar dat al je harde werken van voor die tijd niet voor niets is geweest, je krijgt nu gewoon een heel duidelijk signaal van jezelf dat je het even rustiger aan moet doen.
Doemdenken is net een sneltrein het denderd maar door, word je heel er moe en verdrietig van, ik denk dat je t heel goed doet nu en in de afgelopen maanden.Als ik zulke paniek aanvallen heb, helpt het mij om te bedenken wat kan ik nu doen? Je hebt denk ik alles al gedaan wat je moest doen. Je psych weet ervan, je coach weet ervan, je werk misschien nog niet maar tis weekeinde dus kan dat niet.
Meer hoef en kan je op dit moment niet doen, probeer (gemakkelijk gezegd) je doemgedachten een halt toe te roepen door te zeggen ja ik voel me slecht maar wat ik er aan kon doen heb ik gedaan mij helpt dat altijd wel een beetje. Hoop dat t een beetje duidelijk is wat ik bedoel.
liefs, h
En ik ben het wel met Moonlight eens dat je zoveel op je bordje hebt gekregen dat nu alles even overloopt maar dat al je harde werken van voor die tijd niet voor niets is geweest, je krijgt nu gewoon een heel duidelijk signaal van jezelf dat je het even rustiger aan moet doen.
Doemdenken is net een sneltrein het denderd maar door, word je heel er moe en verdrietig van, ik denk dat je t heel goed doet nu en in de afgelopen maanden.Als ik zulke paniek aanvallen heb, helpt het mij om te bedenken wat kan ik nu doen? Je hebt denk ik alles al gedaan wat je moest doen. Je psych weet ervan, je coach weet ervan, je werk misschien nog niet maar tis weekeinde dus kan dat niet.
Meer hoef en kan je op dit moment niet doen, probeer (gemakkelijk gezegd) je doemgedachten een halt toe te roepen door te zeggen ja ik voel me slecht maar wat ik er aan kon doen heb ik gedaan mij helpt dat altijd wel een beetje. Hoop dat t een beetje duidelijk is wat ik bedoel.
liefs, h
zondag 7 februari 2010 om 15:03
Ik ben net wezen zwemmen en heb daar een lekkere kom yoghurt met fruit en cruesli genomen en een beetje roddelblaadjes zitten lezen.
Ik ben rustiger nu, minder verzet maar wel nog uitgeput.
Ik heb ook een plan: morgen aangeven dat ik deze week terug wil naar halve dagen. Als dat ook niet gaat wordt het helemaal ziek en zie ik weer verder.
Het lukt me nu op dit moment om niet te veel te piekeren over de consequenties. Als ik geheel zou uitvallen voor langere tijd zijn er consequenties want mijn contract loopt 1 april af en met een WW uitkering kom ik gezien mijn goede salaris op veel minder dan 70% uit. Overigens willen ze mijn contract verlengen en met even rustiger aan (week of 2) omdat ik een tijdelijke terugval heb, zullen ze niet direct de stekker eruit trekken. Maar bij langdurige uitval natuurlijk wel.
Maar inzitten over die consequenties heeft geen zin, want het is niet zo dat als ik meer mijn best doe om die consequenties te vermijden het dan beter zou gaan.
Natuurlijk wil ik dit allemaal niet, maar als ik het kon voorkomen had ik dat allang gedaan.
Ik ben rustiger nu, minder verzet maar wel nog uitgeput.
Ik heb ook een plan: morgen aangeven dat ik deze week terug wil naar halve dagen. Als dat ook niet gaat wordt het helemaal ziek en zie ik weer verder.
Het lukt me nu op dit moment om niet te veel te piekeren over de consequenties. Als ik geheel zou uitvallen voor langere tijd zijn er consequenties want mijn contract loopt 1 april af en met een WW uitkering kom ik gezien mijn goede salaris op veel minder dan 70% uit. Overigens willen ze mijn contract verlengen en met even rustiger aan (week of 2) omdat ik een tijdelijke terugval heb, zullen ze niet direct de stekker eruit trekken. Maar bij langdurige uitval natuurlijk wel.
Maar inzitten over die consequenties heeft geen zin, want het is niet zo dat als ik meer mijn best doe om die consequenties te vermijden het dan beter zou gaan.
Natuurlijk wil ik dit allemaal niet, maar als ik het kon voorkomen had ik dat allang gedaan.
zondag 7 februari 2010 om 15:16
zondag 7 februari 2010 om 15:17
Heb trouwens net mijn baas even gebeld. Die had ik vrijdag al aangegeven dat het niet lekker gaat en zij had gezegd dat we dit weekend anders nog even zouden bellen. Maar ze bedoelde dus om over een zaak te bellen waar veel in moet gebeuren. Ze stond nu in een winkel dus we hebben het kort gehouden. Ik heb aangegeven er morgen bijtijds te zijn voor die zaak, maar ik heb ook aangegeven dat ik ook met haar wil praten omdat ik deze week mijn uren moet verminderen omdat het slechter gaat.
Ze gaf aan dat we dat dan morgen ook regelen, maar vroeg ook of ik morgen wel aan die zaak kan werken. Ik heb daarop geantwoord dat het mijn plan is om morgen naar het werk te komen, maar dat ik daar moet kijken hoe het gaat. En dat ik er van uit ga dat ik aan de zaak kan werken, maar als dat niet kan dat we dan op dat moment maar een oplossing moeten vinden.
Opzich prima geantwoord lijkt me. Wat dat betreft heb ik wel wat geleerd. Een jaar geleden durfde ik het niet zo stellig te zeggen, vroeg ik om toestemming om minder te werken en vond ik zo'n zaak belangrijker dan mezelf en had ik gedacht dat ik dan maar toch een hele dag zou doorbuffelen.
Nu weet ik dat als ik vind dat het nodig is, dat het dan ook echt nodig is. En als het meevalt kan ik prima een paar uur aan de zaak werken. Maar als het niet meevalt en ik jankend op mijn werk zit en zit door te bijten, dan houdt het op, dan moet een collega het maar overnemen, en ga ik naar huis.
Uiteindelijk is het mijn leven en mijn welbevinden.
Ze gaf aan dat we dat dan morgen ook regelen, maar vroeg ook of ik morgen wel aan die zaak kan werken. Ik heb daarop geantwoord dat het mijn plan is om morgen naar het werk te komen, maar dat ik daar moet kijken hoe het gaat. En dat ik er van uit ga dat ik aan de zaak kan werken, maar als dat niet kan dat we dan op dat moment maar een oplossing moeten vinden.
Opzich prima geantwoord lijkt me. Wat dat betreft heb ik wel wat geleerd. Een jaar geleden durfde ik het niet zo stellig te zeggen, vroeg ik om toestemming om minder te werken en vond ik zo'n zaak belangrijker dan mezelf en had ik gedacht dat ik dan maar toch een hele dag zou doorbuffelen.
Nu weet ik dat als ik vind dat het nodig is, dat het dan ook echt nodig is. En als het meevalt kan ik prima een paar uur aan de zaak werken. Maar als het niet meevalt en ik jankend op mijn werk zit en zit door te bijten, dan houdt het op, dan moet een collega het maar overnemen, en ga ik naar huis.
Uiteindelijk is het mijn leven en mijn welbevinden.
zondag 7 februari 2010 om 15:19
quote:mamzelle schreef op 07 februari 2010 @ 15:16:
Hiltje, als je in een echte depressie schiet ben je daar per 1 april nog niet uit. En dan geldt de ziektewet, mits je werkgever je ziek meldt uit werk.
Mijn ex is uit een tijdelijk contract zelfs in de WIA terechtgekomen na ziekte tijdens werk.
Ja, je hebt gelijk. Als dit toch een echte depressie wordt, dan houdt het op.
Ik hoop nu nog op een tijdelijke terugval en dat ik met wat rust weer wat kan opkrabbelen. We zullen zien. Ik probeer het morgen op halve kracht. Lukt dat niet, dan wordt het ziektewet scenario en zien we later wel weer verder.
Hiltje, als je in een echte depressie schiet ben je daar per 1 april nog niet uit. En dan geldt de ziektewet, mits je werkgever je ziek meldt uit werk.
Mijn ex is uit een tijdelijk contract zelfs in de WIA terechtgekomen na ziekte tijdens werk.
Ja, je hebt gelijk. Als dit toch een echte depressie wordt, dan houdt het op.
Ik hoop nu nog op een tijdelijke terugval en dat ik met wat rust weer wat kan opkrabbelen. We zullen zien. Ik probeer het morgen op halve kracht. Lukt dat niet, dan wordt het ziektewet scenario en zien we later wel weer verder.
zondag 7 februari 2010 om 15:24
Het is ook verdomd moeilijk om te zeggen dat je een zaak niet aan kan.
Ik heb onlangs mijn laatste client overgedragen (collega werkt heel anders dan ik) en het deed zeer, het voelde alsof ik de client in de steek liet. Ben al wel zover dat ik zit te trillen als ik me ziekmeld, dat ik het ziekmelden (bij SoZa) al drie weken voor me uit heb geschoven.
Eigenlijk is de rotzooi er pas uitgekomen nadat ik erkende dat het niet meer ging.
Wat dat betreft ga ook jij waarschijnlijk een zware tijd tegemoet want dat over grenzen heengaan is zo'n beetje ingebakken bij depressieve klachten.
Ik heb onlangs mijn laatste client overgedragen (collega werkt heel anders dan ik) en het deed zeer, het voelde alsof ik de client in de steek liet. Ben al wel zover dat ik zit te trillen als ik me ziekmeld, dat ik het ziekmelden (bij SoZa) al drie weken voor me uit heb geschoven.
Eigenlijk is de rotzooi er pas uitgekomen nadat ik erkende dat het niet meer ging.
Wat dat betreft ga ook jij waarschijnlijk een zware tijd tegemoet want dat over grenzen heengaan is zo'n beetje ingebakken bij depressieve klachten.
zondag 7 februari 2010 om 15:30
Vergeet je niet dat het misschien een tijdelijke terugval is? Je loopt nu wel op de zaken vooruit.
Het is goed dat je stappen onderneemt op je werk i.v.m. werkdruk, maar misschien voel je je in de loop van de week wel beter.
m.a.w. loop niet te hard van stapel. Wie weet voel je je wel weer goed als je morgen een halve dag aan het werk bent.
Ik zeg dit omdat ik zelf soms die neiging heb, dan gaat het een weekend slecht en zie ik mijn hele leven instorten.
Maar als ik me dan weer naar mijn werk sleep of wat ga doen gaat het gaandeweg weer beter.
Dit is overigens niet bedoeld om te bagataliseren.
Het is goed dat je stappen onderneemt op je werk i.v.m. werkdruk, maar misschien voel je je in de loop van de week wel beter.
m.a.w. loop niet te hard van stapel. Wie weet voel je je wel weer goed als je morgen een halve dag aan het werk bent.
Ik zeg dit omdat ik zelf soms die neiging heb, dan gaat het een weekend slecht en zie ik mijn hele leven instorten.
Maar als ik me dan weer naar mijn werk sleep of wat ga doen gaat het gaandeweg weer beter.
Dit is overigens niet bedoeld om te bagataliseren.
zondag 7 februari 2010 om 18:05
Tja, tijdelijke of definitieve terugval, ik weet het nog niet.
Ben minder depressief vandaag dan toen ik de OP schreef, vandaag nog geen echte paniek. Maar wel nog erg uitgeput en heel gespannen. En veel meer dan vroeger voel ik nu: dit wil ik niet! Dat heb ik namelijk geleerd in therapie: wat wil ik? Voelt dit goed? En dat doet het niet.....
We zullen zien.
Vana: zoals je kunt lezen heb ik nog therapie. En ik heb mijn baas toch al even nu gebeld om haar voor te bereiden. Dat het morgen niet koud op haar dak valt. En voor mezelf dus ook, dat ik al een voorzet heb gegeven en morgen niet vanaf het begin hoef te beginnen.
Ben minder depressief vandaag dan toen ik de OP schreef, vandaag nog geen echte paniek. Maar wel nog erg uitgeput en heel gespannen. En veel meer dan vroeger voel ik nu: dit wil ik niet! Dat heb ik namelijk geleerd in therapie: wat wil ik? Voelt dit goed? En dat doet het niet.....
We zullen zien.
Vana: zoals je kunt lezen heb ik nog therapie. En ik heb mijn baas toch al even nu gebeld om haar voor te bereiden. Dat het morgen niet koud op haar dak valt. En voor mezelf dus ook, dat ik al een voorzet heb gegeven en morgen niet vanaf het begin hoef te beginnen.
zondag 7 februari 2010 om 19:00
Dapper dat je het telefoongesprek zo hebt aangepakt. Het blijft moeilijk om op je werk (waar je je van je beste kant wilt laten zien) op je strepen te staan wat betreft je grenzen.
Succes morgen. Wat fijn dat je zo'n baas hebt trouwens.
Succes morgen. Wat fijn dat je zo'n baas hebt trouwens.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 8 februari 2010 om 11:21
Jee Hiltje, wat ben jij aan het knokken! Heel erg dapper en bewonderenswaardig. Maar zoals Moonlight het al zei: vechten tegen de depressie kost heel erg veel energie, die je nu voor jezelf nodig hebt. Als je het gevoel hebt van een zeephelling af te glijden, heb je de automatische neiging om je overal aan vast te klampen om te voorkomen dat je verder wegglijdt. Helaas werkt dat meestal niet en kost 't bovendien reteveel kracht... Ja, het is goed om bepaalde dingen te blijven doen (sporten, je oefeningen, gezond koken, op tijd naar bed, etc), maar probeer te luisteren naar wat iedere vezel in je lijf aangeeft; als het teveel is, is het teveel. Makkelijker gezegd dan gedaan, ik weet het. Maar zoals je zelf ook al aangeeft; die laatste zware depressie was afschuwelijk voor je en niets is een herhaling van zo'n zwarte periode waard!
Heel veel sterkte!
Heel veel sterkte!
maandag 8 februari 2010 om 11:23
Mee eens.
Maar het knokken houdt je ook weer overeind, op bepaalde manier.
Het is heel dubbel.
Hiltje, ik hoop dat het goed gaat op je werk. Voor zover het goed kan gaan dan, want het is natuurlijk niet de perfecte werkdag...
Maar het knokken houdt je ook weer overeind, op bepaalde manier.
Het is heel dubbel.
Hiltje, ik hoop dat het goed gaat op je werk. Voor zover het goed kan gaan dan, want het is natuurlijk niet de perfecte werkdag...
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 8 februari 2010 om 11:49
Het is inderdaad dubbel. De truc is (denk ik) het echte verbeten knokken ahw los te laten. Leren voelen wanneer nee ook echt nee moet zijn en wanneer je jezelf met zachte hand iets richting (niet over) je grens kunt krijgen om je draagkracht langzaamaan wat op te bouwen. Moeilijk te omschrijven.
Hiltje, ik hoop dat je een goede dag hebt.
Hiltje, ik hoop dat je een goede dag hebt.
maandag 8 februari 2010 om 14:24
Ik ben terug van werk. Het viel bepaald niet mee!
Er was een erg spoedeisende en heel belangrijke zaak en mijn baas wilde later mijn situatie bespreken (ik had aangegeven kortere dagen te willen werken, maar wel deze ochtend aan de zaak te kunnen werken).
Dus daar ben ik aan begonnen en heb ik ook goed gedaan maar ik merkte dat het niet goed was. Hartkloppingen, op het randje van huilen, op mijn laatste krachten.
Toen ik samen met mijn baas met client aan de telefoon zat en besproken werd wat er allemaal nog moest gebeuren, merkte ik dat ik psychisch afhaakte en ik wist dat ik dat niet kon en ging doen. Terwijl we nog aan de telefoon zaten begonnen de tranen al te stromen (client niets van gemerkt en ik heb zelfs nog wat inhoudelijke opmerkingen gemaakt).
Daarna was het ook van mijn baas duidelijk: ik trek het niet meer, het gaat niet goed. Ik heb aangegeven dat alles bij mijn secretaresse lag, dat ze daarmee verder kon en zij gaf ook aan dat ik naar huis moet.
Morgen ga ik naar kantoor en dan praten we verder over hoe en wat met de twee andere kantoormanagers.
Ze vroeg al wel of ik iets kon zeggen over hoe ik de toekomst zag, al wist ze ook dat dat nog niet echt kon. Ik heb aangegeven dat er feitelijk gewoon twee mogelijkheden zijn:
a) Dit is een tijdelijke terugval, zoals ik in november bijvoorbeeld ook heb gehad (al lijkt deze wel zwaarder) en ik knap binnen redelijke termijn weer op. Dan hebben zij gewoon een goed presenterende medewerker die door omstandigheden nog een wat hoger ziekteverzuim heeft. Ik werk verder in de functie en werk verder aan mijn herstel.
b) dit is een grotere terugval en ik kan de functie toch (in ieder geval op dit moment) niet aan. Dan is het aan de werkgever om een beslissing te nemen om mijn contract toch niet te verlengen per 1 april. Maar daar is het vandaag en ook deze week te vroeg voor. Daarvoor moeten we eerst afwachten hoe het loopt.
Ik ben verdrietig, gespannen en heel moe nu. Maar ook rustig. Ik weet uit ervaring dat dat stilte voor de storm kan zijn, want dit soort gebeurtenissen hakken er altijd in en zorgen vaak voor een verdere terugval.
Ik hoop dat ik dat kan voorkomen: ga dus zo maar mijn bed in en ga mijn mindfulness oefeningen doen.
Aan iedereen: dank voor jullie lieve ondersteunende posts, dat doet me erg goed!
Er was een erg spoedeisende en heel belangrijke zaak en mijn baas wilde later mijn situatie bespreken (ik had aangegeven kortere dagen te willen werken, maar wel deze ochtend aan de zaak te kunnen werken).
Dus daar ben ik aan begonnen en heb ik ook goed gedaan maar ik merkte dat het niet goed was. Hartkloppingen, op het randje van huilen, op mijn laatste krachten.
Toen ik samen met mijn baas met client aan de telefoon zat en besproken werd wat er allemaal nog moest gebeuren, merkte ik dat ik psychisch afhaakte en ik wist dat ik dat niet kon en ging doen. Terwijl we nog aan de telefoon zaten begonnen de tranen al te stromen (client niets van gemerkt en ik heb zelfs nog wat inhoudelijke opmerkingen gemaakt).
Daarna was het ook van mijn baas duidelijk: ik trek het niet meer, het gaat niet goed. Ik heb aangegeven dat alles bij mijn secretaresse lag, dat ze daarmee verder kon en zij gaf ook aan dat ik naar huis moet.
Morgen ga ik naar kantoor en dan praten we verder over hoe en wat met de twee andere kantoormanagers.
Ze vroeg al wel of ik iets kon zeggen over hoe ik de toekomst zag, al wist ze ook dat dat nog niet echt kon. Ik heb aangegeven dat er feitelijk gewoon twee mogelijkheden zijn:
a) Dit is een tijdelijke terugval, zoals ik in november bijvoorbeeld ook heb gehad (al lijkt deze wel zwaarder) en ik knap binnen redelijke termijn weer op. Dan hebben zij gewoon een goed presenterende medewerker die door omstandigheden nog een wat hoger ziekteverzuim heeft. Ik werk verder in de functie en werk verder aan mijn herstel.
b) dit is een grotere terugval en ik kan de functie toch (in ieder geval op dit moment) niet aan. Dan is het aan de werkgever om een beslissing te nemen om mijn contract toch niet te verlengen per 1 april. Maar daar is het vandaag en ook deze week te vroeg voor. Daarvoor moeten we eerst afwachten hoe het loopt.
Ik ben verdrietig, gespannen en heel moe nu. Maar ook rustig. Ik weet uit ervaring dat dat stilte voor de storm kan zijn, want dit soort gebeurtenissen hakken er altijd in en zorgen vaak voor een verdere terugval.
Ik hoop dat ik dat kan voorkomen: ga dus zo maar mijn bed in en ga mijn mindfulness oefeningen doen.
Aan iedereen: dank voor jullie lieve ondersteunende posts, dat doet me erg goed!
anoniem_74380 wijzigde dit bericht op 08-02-2010 14:34
Reden: even wat veranderd ivm herkenbaarheid
Reden: even wat veranderd ivm herkenbaarheid
% gewijzigd
maandag 8 februari 2010 om 14:35
Lieve Hiltje... je post raakt me. Ik kan het me zo goed voorstellen. Je hebt de intelligentie en de capaciteiten om je functie aan te kunnen, en toch lukt het niet.
Rust lekker uit. Je hebt vanochtend laten zien dat er geen enkele onwil ik het spel is om te werken.
Heb je al dingen in huis om te 'cocoonen'? Lekkere thee, goede pantoffels, leeswerk of DVD's, goede muziek? (net wat je aankunt in zo'n periode)
Het is nog zo koud ook vandaag, althans, hier wel.
Wat is de afspraak voor morgen? Blijf je thuis?
Rust lekker uit. Je hebt vanochtend laten zien dat er geen enkele onwil ik het spel is om te werken.
Heb je al dingen in huis om te 'cocoonen'? Lekkere thee, goede pantoffels, leeswerk of DVD's, goede muziek? (net wat je aankunt in zo'n periode)
Het is nog zo koud ook vandaag, althans, hier wel.
Wat is de afspraak voor morgen? Blijf je thuis?
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 8 februari 2010 om 14:36
quote:hiltje schreef op 08 februari 2010 @ 14:35:
Zit me nu te bedenken dat het allemaal wel erg herkenbaar is.
Tegelijkertijd schrijf ik geen onoirbare dingen of zaken die mijn baas al niet weet. Dus twijfel ook hoe ik daar mee om zal gaan.En wij zeggen ook een aantal keer dat je het getroffen hebt met je baas. Haha, mocht ze hier ooit komen dan kan ze een veer in haar r**t steken
Zit me nu te bedenken dat het allemaal wel erg herkenbaar is.
Tegelijkertijd schrijf ik geen onoirbare dingen of zaken die mijn baas al niet weet. Dus twijfel ook hoe ik daar mee om zal gaan.En wij zeggen ook een aantal keer dat je het getroffen hebt met je baas. Haha, mocht ze hier ooit komen dan kan ze een veer in haar r**t steken
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 8 februari 2010 om 15:58
Ach, vrouw toch
Eerlijk gezegd hoop ik dat een twintig of zestienuurscontract ook tot de mogelijkheden behoort, als deze terugval niet tijdelijk blijkt.
Ondertussen, probeer jezelf op te hangen aan een wandeling per dag, voldoende rust, en het hoognodige in je huis.
Die tip van cocoonen is natuurlijk ook helemaal geweldig.
Eerlijk gezegd hoop ik dat een twintig of zestienuurscontract ook tot de mogelijkheden behoort, als deze terugval niet tijdelijk blijkt.
Ondertussen, probeer jezelf op te hangen aan een wandeling per dag, voldoende rust, en het hoognodige in je huis.
Die tip van cocoonen is natuurlijk ook helemaal geweldig.
maandag 8 februari 2010 om 18:00
quote:Moonlight82 schreef op 08 februari 2010 @ 14:35:
Lieve Hiltje... je post raakt me. Ik kan het me zo goed voorstellen. Je hebt de intelligentie en de capaciteiten om je functie aan te kunnen, en toch lukt het niet.
Rust lekker uit. Je hebt vanochtend laten zien dat er geen enkele onwil ik het spel is om te werken.
Heb je al dingen in huis om te 'cocoonen'? Lekkere thee, goede pantoffels, leeswerk of DVD's, goede muziek? (net wat je aankunt in zo'n periode)
Het is nog zo koud ook vandaag, althans, hier wel.
Wat is de afspraak voor morgen? Blijf je thuis?
Ben net even in bed gedoken, heb wat kunnen doezelen. Ik voel errug veel stress en voel me ongelukkig. Door de mindfulnes kan ik tot op heden de wanhoop wel vermijden. Ik accepteer het gevoel, het is normaal en hoort bij deze omstandigheden en ik probeer me niet te laten meeslepen door mijn gedachten.
Ik ga morgen naar het werk om te overleggen. Mijn coach is van het principe van doorwerken, ookal is het maar 2 uur per dag, maar ik wil eigenlijk op zijn minst deze week even helemaal niet. Ook omdat ik niet wil dat ze me toch nog zaken laten behandelen, want ik weet dat mijn grenzen dan weer verder worden opgerekt.
Net mijn vader gebeld en dat was vervelend. Want hoewel hij aan het einde van het gesprek begripvol was, begon hij met een aantal vragen. Maar je werkt toch al maar 4 dagen? Maar je kunt toch ook niet in een winkel gaan staan? Wat vind je moeder hiervan? Houden andere mensen op je werk het dan wel vol? Wil je dan een saaie baan?
Maar ik heb hem goed kunnen uitleggen dat ik weliswaar geen saaie baan wil, maar dat wat ik nog minder wil is me zo voelen als de afgelopen maanden. En dat het geen vrijwillige of ideale keuze is die ik nu maak. Maar dat ik wel een keuze maak voor mezelf.
Ik heb het wel eens vergeleken met voetbal. Je kunt nog zo'n goede spits zijn, met een geweldig talent en de wil om te scoren. Maar als je dan een kapotte enkel hebt kun je ook niet in het eerste team voetballen, hoe graag je ook wilt en hoezeer je het onder andere omstandigheden ook had gekund.
Maar goed: die enkel doet nu zeer en het acceptatieproces ook!
Lieve Hiltje... je post raakt me. Ik kan het me zo goed voorstellen. Je hebt de intelligentie en de capaciteiten om je functie aan te kunnen, en toch lukt het niet.
Rust lekker uit. Je hebt vanochtend laten zien dat er geen enkele onwil ik het spel is om te werken.
Heb je al dingen in huis om te 'cocoonen'? Lekkere thee, goede pantoffels, leeswerk of DVD's, goede muziek? (net wat je aankunt in zo'n periode)
Het is nog zo koud ook vandaag, althans, hier wel.
Wat is de afspraak voor morgen? Blijf je thuis?
Ben net even in bed gedoken, heb wat kunnen doezelen. Ik voel errug veel stress en voel me ongelukkig. Door de mindfulnes kan ik tot op heden de wanhoop wel vermijden. Ik accepteer het gevoel, het is normaal en hoort bij deze omstandigheden en ik probeer me niet te laten meeslepen door mijn gedachten.
Ik ga morgen naar het werk om te overleggen. Mijn coach is van het principe van doorwerken, ookal is het maar 2 uur per dag, maar ik wil eigenlijk op zijn minst deze week even helemaal niet. Ook omdat ik niet wil dat ze me toch nog zaken laten behandelen, want ik weet dat mijn grenzen dan weer verder worden opgerekt.
Net mijn vader gebeld en dat was vervelend. Want hoewel hij aan het einde van het gesprek begripvol was, begon hij met een aantal vragen. Maar je werkt toch al maar 4 dagen? Maar je kunt toch ook niet in een winkel gaan staan? Wat vind je moeder hiervan? Houden andere mensen op je werk het dan wel vol? Wil je dan een saaie baan?
Maar ik heb hem goed kunnen uitleggen dat ik weliswaar geen saaie baan wil, maar dat wat ik nog minder wil is me zo voelen als de afgelopen maanden. En dat het geen vrijwillige of ideale keuze is die ik nu maak. Maar dat ik wel een keuze maak voor mezelf.
Ik heb het wel eens vergeleken met voetbal. Je kunt nog zo'n goede spits zijn, met een geweldig talent en de wil om te scoren. Maar als je dan een kapotte enkel hebt kun je ook niet in het eerste team voetballen, hoe graag je ook wilt en hoezeer je het onder andere omstandigheden ook had gekund.
Maar goed: die enkel doet nu zeer en het acceptatieproces ook!
