Psyche
alle pijlers
Nee, niet weer in de depressie...
zaterdag 6 februari 2010 om 20:12
Even vloeken: gatver, getver, klote, bah....
Ik voel hem weer: de depressie. Hij was er vorig jaar heel erg. Inmiddels had ik hem aardig de kop ingedrukt met pillen en therapie en mindfulness. Veel geleerd, veel geaccepteerd. En weer gereintegreerd, terug naar 4 dagen werken maar wel weer volledig aan de slag in mijn uitdagende en verantwoordelijke baan. Hij kwam af en toe wel eens om het hoekie gluren maar dan had ik hem na 1 of 2 dagen weer in de tang. Wat overbleef was een lichte depressie. Nog altijd snel moe en af en toe een gevoel van: gatver, is dit het nu. Maar daar valt goed mee te leven als je vanuit een zware depressie komt. En ik had altijd nog de hoop op verder herstel.
Maar het was een bere zwaar jaar. Zeker ook de afgelopen 4 maanden. Nieuwe baan bij nieuw kantoor en een babynichtje waar van alles mee aan de hand was en die drie keer bijna dood was.
Op vakantie geweest, enorm naar toe geleefd, fijne tijd gehad en de eerste week terug op mijn werk voelde ik me beter dan ooit. Maar heb die week ook harder moeten werken dan ooit.
En de tweede week was kwakkelen, en nu aan het einde van die week, lijkt hij er toch echt weer helemaal te zijn: de depressie.
Ik weet het! Mijn gedachten nu zijn niet reeel, ik draai in een kringetje en van het grote " IK WIL DIT NIET WEER- gevoel" wordt het erger. Maar ik kan het ook niet negeren en af doen als ' niets aan de hand', die uitputting, die pijn in mijn lijf. Het voelt ernstiger als alle eerdere terugvalletjes.
En ik ben bang en zo verdrietig: als ik me zo voel heeft dat consequenties. Kan ik mijn baan niet (volledig) aan. Moet ik met de billen bloot. Is het de vraag of de mondelinge contractsverlenging ook echt doorgaat. En hoe kom ik opnieuw de tijd door? En waarom gaan mijn gedachten nu al zover naar de toekomst: hoe red ik het financieel, moet ik een andere huurwoning zoeken, word ik zonder deze baan wel gelukkig, als ik geen contractsverlenging krijg?
Ik loop zo vooruit... en dat maakt me bang. Maar ik wil ook nooit meer alles zo negeren en doorbikkelen als ik eerder heb gedaan... (want god, wat werd ik daar dood en dood ziek van)
Ik voel hem weer: de depressie. Hij was er vorig jaar heel erg. Inmiddels had ik hem aardig de kop ingedrukt met pillen en therapie en mindfulness. Veel geleerd, veel geaccepteerd. En weer gereintegreerd, terug naar 4 dagen werken maar wel weer volledig aan de slag in mijn uitdagende en verantwoordelijke baan. Hij kwam af en toe wel eens om het hoekie gluren maar dan had ik hem na 1 of 2 dagen weer in de tang. Wat overbleef was een lichte depressie. Nog altijd snel moe en af en toe een gevoel van: gatver, is dit het nu. Maar daar valt goed mee te leven als je vanuit een zware depressie komt. En ik had altijd nog de hoop op verder herstel.
Maar het was een bere zwaar jaar. Zeker ook de afgelopen 4 maanden. Nieuwe baan bij nieuw kantoor en een babynichtje waar van alles mee aan de hand was en die drie keer bijna dood was.
Op vakantie geweest, enorm naar toe geleefd, fijne tijd gehad en de eerste week terug op mijn werk voelde ik me beter dan ooit. Maar heb die week ook harder moeten werken dan ooit.
En de tweede week was kwakkelen, en nu aan het einde van die week, lijkt hij er toch echt weer helemaal te zijn: de depressie.
Ik weet het! Mijn gedachten nu zijn niet reeel, ik draai in een kringetje en van het grote " IK WIL DIT NIET WEER- gevoel" wordt het erger. Maar ik kan het ook niet negeren en af doen als ' niets aan de hand', die uitputting, die pijn in mijn lijf. Het voelt ernstiger als alle eerdere terugvalletjes.
En ik ben bang en zo verdrietig: als ik me zo voel heeft dat consequenties. Kan ik mijn baan niet (volledig) aan. Moet ik met de billen bloot. Is het de vraag of de mondelinge contractsverlenging ook echt doorgaat. En hoe kom ik opnieuw de tijd door? En waarom gaan mijn gedachten nu al zover naar de toekomst: hoe red ik het financieel, moet ik een andere huurwoning zoeken, word ik zonder deze baan wel gelukkig, als ik geen contractsverlenging krijg?
Ik loop zo vooruit... en dat maakt me bang. Maar ik wil ook nooit meer alles zo negeren en doorbikkelen als ik eerder heb gedaan... (want god, wat werd ik daar dood en dood ziek van)
dinsdag 2 maart 2010 om 22:10
Vanavond inderdaad goed gesprek met een andere vriend. Die gaf inderdaad aan dat ik het nogal luchtig had gebracht en dat dat voor opgeheven wenkbrauwen zorgt. Dat we allemaal wel eens balen van werk enzo.....
Nu heb ik met deze vriend een beetje haat/liefde verhouding want hij praat ook uit eigen belang. Dit clubje is nogal decadent en als ik eerlijk ben ook wel oppervlakkig. Nogal de hedonistische levensstijl waar ik ook middenin zat. En hij wil natuurlijk wel dat ik aan die levensstijl blijf meedoen.
Maar goed, ik heb het uitgelegd. En als ik dan echt ga vertellen hoe het echt is en hoe is het gegaan, dan komt er toch een gigantische brok emotie bij me boven. Zat werkelijk in tranen in het restaurant en net thuis ook enorme huilbui gehad. Hij begreep het wel en gaf ook wel aan dat hij trots op me was.
Ik houd me de afgelopen tijd erg vast aan het positieve, aan de opluchting en merk dat ik bijvoorbeeld nu vrij geobsedeerd ben met met mijn bezuinigingsmaatregelen en streven naar een simpel en eenvoudig leven. En volgens mij doe ik dat stiekem ook om weg te blijven bij die emoties. Want ik heb die emoties eigenlijk nauwelijks. Behalve als ik even echt moet gaan uitleggen wat er aan de hand is. Zoals vorige week bij de arbo en vanavond bij die vriend. Dan ga ik los.
Het heeft toch een ontzettende impact en ik kan het nog maar moeilijk aan dat alles waar ik zo hard voor heb gewerkt, nu gaat wegvallen. Dat het me niet is gelukt. En dat ik me twee jaar zo ellendig heb gevoeld. En dat het opperdepopperdepop is. Over en uit! Niet gelukt!
Nu heb ik met deze vriend een beetje haat/liefde verhouding want hij praat ook uit eigen belang. Dit clubje is nogal decadent en als ik eerlijk ben ook wel oppervlakkig. Nogal de hedonistische levensstijl waar ik ook middenin zat. En hij wil natuurlijk wel dat ik aan die levensstijl blijf meedoen.
Maar goed, ik heb het uitgelegd. En als ik dan echt ga vertellen hoe het echt is en hoe is het gegaan, dan komt er toch een gigantische brok emotie bij me boven. Zat werkelijk in tranen in het restaurant en net thuis ook enorme huilbui gehad. Hij begreep het wel en gaf ook wel aan dat hij trots op me was.
Ik houd me de afgelopen tijd erg vast aan het positieve, aan de opluchting en merk dat ik bijvoorbeeld nu vrij geobsedeerd ben met met mijn bezuinigingsmaatregelen en streven naar een simpel en eenvoudig leven. En volgens mij doe ik dat stiekem ook om weg te blijven bij die emoties. Want ik heb die emoties eigenlijk nauwelijks. Behalve als ik even echt moet gaan uitleggen wat er aan de hand is. Zoals vorige week bij de arbo en vanavond bij die vriend. Dan ga ik los.
Het heeft toch een ontzettende impact en ik kan het nog maar moeilijk aan dat alles waar ik zo hard voor heb gewerkt, nu gaat wegvallen. Dat het me niet is gelukt. En dat ik me twee jaar zo ellendig heb gevoeld. En dat het opperdepopperdepop is. Over en uit! Niet gelukt!
woensdag 3 maart 2010 om 13:25
Ook weer herkenbaar. Sommige mensen lijken door het leven te dansen en kennen gewoon (nog) geen ellende. Misschien komt het nog bij hen, misschien niet.
Snapte hij het wel ECHT aan het einde?
Het klinkt misschien hard, maar is het goed om ook je vriendenkring eens kritisch te bekijken? Zo'n decadent wereldje is leuk zolang je erin meedraait en succes hebt en alles kunt betalen. Maar als het op een gegeven moment spanningen geeft omdat jouw leven er nu anders uitziet dan dat van hen... wil je dan met ze bevriend blijven?
(Dit zijn vragen die ik mijzelf ook regelmatig stel)
Ik ben soms bijna blij te merken dat er veel meiden van mijn leeftijd zijn die ook moe zijn 's avonds en daarom niet vaak uit gaan. En er zijn er ook (ook onder mijn vriendinnen) die ruim in de energie lijken te zitten en geen problemen hebben met vrijdag + zaterdag op stap en de rest van het weekend ook van alles doen.
Ik zit af en toe meer tegen mezelf te praten dan tegen jou, sorry.
Voor mezelf weet ik dat het goed is om (ook) vrienden en vriendinnen te hebben die zelf ook zuinig moeten leven en niet vanzelfsprekend 3 x per jaar op vakantie gaan. Niet dat ik de vrienden die wel 3 x per jaar andere continenten bekijken niet meer aardig vind... Maar ik wil niet ALLEEN maar zulke contacten want dan voel ik me zielig daartussen.
'Gelukkig' hebben de studentenvrienden (die nu dus carrieres hebben enzo) mij meegemaakt op het moment dat het echt helemaal mis ging en weten ze dat het geen aanstelleritis is. Dat scheelt wel.
Sterkte met alles. En je mag best janken af en toe.
Snapte hij het wel ECHT aan het einde?
Het klinkt misschien hard, maar is het goed om ook je vriendenkring eens kritisch te bekijken? Zo'n decadent wereldje is leuk zolang je erin meedraait en succes hebt en alles kunt betalen. Maar als het op een gegeven moment spanningen geeft omdat jouw leven er nu anders uitziet dan dat van hen... wil je dan met ze bevriend blijven?
(Dit zijn vragen die ik mijzelf ook regelmatig stel)
Ik ben soms bijna blij te merken dat er veel meiden van mijn leeftijd zijn die ook moe zijn 's avonds en daarom niet vaak uit gaan. En er zijn er ook (ook onder mijn vriendinnen) die ruim in de energie lijken te zitten en geen problemen hebben met vrijdag + zaterdag op stap en de rest van het weekend ook van alles doen.
Ik zit af en toe meer tegen mezelf te praten dan tegen jou, sorry.
Voor mezelf weet ik dat het goed is om (ook) vrienden en vriendinnen te hebben die zelf ook zuinig moeten leven en niet vanzelfsprekend 3 x per jaar op vakantie gaan. Niet dat ik de vrienden die wel 3 x per jaar andere continenten bekijken niet meer aardig vind... Maar ik wil niet ALLEEN maar zulke contacten want dan voel ik me zielig daartussen.
'Gelukkig' hebben de studentenvrienden (die nu dus carrieres hebben enzo) mij meegemaakt op het moment dat het echt helemaal mis ging en weten ze dat het geen aanstelleritis is. Dat scheelt wel.
Sterkte met alles. En je mag best janken af en toe.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
maandag 22 maart 2010 om 12:37
Ben een tijdje afwezig geweest, eerst door vakantie, toen door een storing aan het internet.
Hiltje hoe gaat het nu?
Ik heb een paar keer aan het forum gedacht (niet te vaak ) maar dacht daarbij ook aan jou en aan dit topic.
Hiltje hoe gaat het nu?
Ik heb een paar keer aan het forum gedacht (niet te vaak ) maar dacht daarbij ook aan jou en aan dit topic.
Life isn't about waiting for the storm to pass, it's about learning how to dance in the rain
