Neurodiversiteit --> Algemeen topic ❤

Fijn dat dit topic weer wat beter loopt. Ik heb geen adhd oid dus schrijf hier niet echt mee, maar heb last van angsten en paniek waarvan ik begin te vermoeden dat die echt door een druk hoofd dat altijd aan staat en snelle overprikkeling komen.

Anyway, ik heb weinig nuttigs met jullie te delen maar heb veel aan wat jullie doen om je leven in te richten! Ik begin mede dankzij dit topic toch wat dingen over mezelf te leren en hoe ik mijn angsten en paniek wat kan indammen en mezelf te accepteren.

Voor jullie veel sterkte met jullie worstelingen en geniet van de overwinningen

Het was bij mij wel een tijdje goed op orde qua zelfregulering. Een paar dingen gaan mis de laatste tijd: koffie, suiker en dopaminejagen.
Ik ben ooit helemaal gestopt met suiker, koffie (en alcohol) en dat ging beter. Helemaal met meditatie en veel wandelen erbij. Lopen organiseert mijn hoofd heel erg. Ik ben in staat om een kalm en helder hoofd hebben als een stralende winterdag met zo'n strakblauwe lucht. Een gedachte komt binnen alsof je een steentje in een vijver gooit, zo helder kan ik het allemaal zien.
Alsof iemand een strijkijzer over je hoofd haalt. Meestal is het allemaal niet gestroomlijnd in mijn hoofd maar die functionaliteit zit er dus wel op. Misschien kan ik dat wel weer oppakken en proberen te bereiken.

Mia schreef: ↑

12-12-2023 22:57

Fijn dat dit topic weer wat beter loopt. Ik heb geen adhd oid dus schrijf hier niet echt mee, maar heb last van angsten en paniek waarvan ik begin te vermoeden dat die echt door een druk hoofd dat altijd aan staat en snelle overprikkeling komen.

Anyway, ik heb weinig nuttigs met jullie te delen maar heb veel aan wat jullie doen om je leven in te richten! Ik begin mede dankzij dit topic toch wat dingen over mezelf te leren en hoe ik mijn angsten en paniek wat kan indammen en mezelf te accepteren.

Voor jullie veel sterkte met jullie worstelingen en geniet van de overwinningen

Heb je je toevallig wel eens ingelezen op adhd/add? Want een aantal van de dingen die je noemt in je eerste stuk komen ook voor bij adhd. Pas sinds ik er meer over ben gaan lezen heb ik steeds meer momenten. Van ow dit heeft niet iedereen, dit is een onderdeel van adhd.

Daarmee wil ik niet zeggen dat je het hebt of moet laten testen maar meer dat er denk ik genoeg mensen zijn die adhd of add hebben maar dat niet weten of er een ander beeld bij hebben. Vooral bij vrouwen.

Als ik niet geslapen heb en op ben dan duik ik mijn bed in. Dan meld ik me overal af, het blijven uitzonderingen want ik wrik me meestal in alle bochten om altijd overal bij te zijn, ( qua werk dan). Een paar keer heb ik me ziekgemeld. Dat is echt bij uitzondering, want dan ben ik heel boos op mezelf. Tegelijk is het misschien wel gewoon ziek zijn... ziek van je symptomen reguleren.

Ander optie is 50%: planning aanpassen en rustig opstarten en eerder stoppen dus alleen het echt hoognodige doen.

Op mijn werk weten ze niet dat ik adhd heb, ik kan het dus niet echt melden dat ik last heb. Thuis staat alles stil want ik ben alleen en ik zeg tegen de kinderschare dat ik een slechte dag heb en heel moe ben, Soms helpen ze me dan.

Ik vond ADD altijd een zwaktebod. Voordeel daarvan is dat ik heel ver gekomen ben met mezelf aanpassen en aanleren van methoden om te prioriteren en maskeren.

Nadeel is dat ik maar een mens ben en de rek er te snel uit gaat op deze manier. Ik zie nu dat ik op die manier niet door kan gaan tot mijn 50-60-70-80e.

Mijn coach zegt steeds dat ik erg veel bereikt heb "voor een ADD'er" en die woorden steken echt. Moeilijk om los te laten van mijn superheld mindset, de gedachte dat ik alles kan als ik maar beter mijn best zou doen.

Maar als vrouw kom je in de overgang en dat gaat mij rake klappen uitdelen dat zie ik nu al sinds ik geen 35 meer ben.

Ik zeg wel ook dingen af op een slechte dag. Nadeel is dat ik daardoor soms echt wekenlang van de radar kan verdwijnen als ik eraan toegeef. Ik heb geen leven met veel structuur en verplichtingen, niemand gaat dood als ik er niet ben. Ik heb in mijn leven altijd heel erg veel afgezegd en uitgesteld, sinds mijn basisschooltijd al. Ik ben ook zo iemand die zich dan verstopt als iemand aanbelt en nooit de telefoon opneemt, smoezen verzint. Ik verander vrij snel in een kluizenaar zodra ik uit de flow ben van het werkende leven, tot op het punt dat ik ook niet meer voor mezelf zorg. Dat gebeurde althans, nu niet meer zomaar want daar speelden ook andere dingen mee. Maar met afzeggen ben ik veel strikter geworden, want soms heb ik alleen maar aanvallen van vermoeidheid en hoofdpijn omdat ik ergens tegenop zie (schoolziek). Soms moeilijk om de juiste balans te vinden.

LuciFee2023 schreef: ↑

12-12-2023 18:31

Ik hoop dat je wegblijft, met al je nicks, dank. Misschien kom ik dan wel weer lezen hier, zie veel nieuwe aanwas.

Ik ook.

Ook al schreef ik niet echt hier, ik las wel en haalde er veel uit voor mijn omgang met kind (en nu ook man, had ik dat al gemeld )

Maar dit topic werd echt gekaapt.

Kan mij voorstellen hoe onveilig dat kan voelen.

Mangogo schreef: ↑

13-12-2023 13:31

Heb je je toevallig wel eens ingelezen op adhd/add? Want een aantal van de dingen die je noemt in je eerste stuk komen ook voor bij adhd. Pas sinds ik er meer over ben gaan lezen heb ik steeds meer momenten. Van ow dit heeft niet iedereen, dit is een onderdeel van adhd.

Daarmee wil ik niet zeggen dat je het hebt of moet laten testen maar meer dat er denk ik genoeg mensen zijn die adhd of add hebben maar dat niet weten of er een ander beeld bij hebben. Vooral bij vrouwen.

Daar ben ik er één van. Heb me tot bijna m'n 40e echt nooit gerealiseerd dat ik wel eens ADHD zou kunnen hebben, ondanks de vele struggles en vraagtekens in mijn leven. Ik had een totaal ander beeld van ADHD dat beslist niet op mij van toepassing was.

In een topic op dit forum dat over uitstelgedrag ging en waar ik me ontzettend in herkende, droeg iemand de optie ADD aan. Toen ik me vervolgens in ging lezen, viel mijn mond open want àlles wat daar stond ging over 'mij'. Ik ben er dagen beduusd van geweest.
Uiteindelijk was de diagnose meer een bevestiging dan een verrassing. En een opluchting en ook wel spijt dat ik dit niet veel eerder geweten heb, dan was mijn leven waarschijnlijk heel anders verlopen. Maar ja... het is wat het is en ik ben (ondanks een label waar ik echt niet altijd vrolijk van word) blij dat er nu iets mee kan doen en begrijp waarom dingen bij mij vaak anders zijn en verlopen dan bij neurotypische mensen.

bijtie schreef: ↑

13-12-2023 14:30

Maar als vrouw kom je in de overgang en dat gaat mij rake klappen uitdelen dat zie ik nu al sinds ik geen 35 meer ben.

Dat kan ik uit ervaring beamen. Ik heb me de afgelopen 15 jaar min of meer prima kunnen redden met ADHD zonder medicatie op lifehacks en aanpassingen. Maar sinds de overgang z'n intrede heeft gedaan, lukt dat niet meer helaas.
Ik heb dat eerst als tijdelijke overgangsklachten bestempeld, maar inmiddels moet ik concluderen dat het toch echt verergerde ADHD-klachten zijn die niet meer overgaan en me steeds meer belemmeren.
Er blijkt ook wetenschappelijk bewijs te zijn dat ADHD en hormonen een relatie hebben en dat de overgang invloed heeft op de klachten.
(https://impulsenwoortblind.nl/adhd/adhd ... ale-touch/)
Zo ben ik, sinds de overgang, veel meer H in de ADHD geworden en heb ik te kampen met stevige agitatie en belemmerende vergeetachtigheid.
Dat stond voorheen echt veel meer op de achtergrond.

Ik wil niemand ontmoedigen, maar ik denk dat het wel zinvol is dat je je voorbereid dat klachten met de overgang kunnen verergeren en veranderen en dat je mogelijk wat nieuwe aanpassingen in je leven zult moeten maken.

Ja precies dat, je cognitieve functies worden minder, je hormoonhuishouding gaat veranderen, bepaalde onderdelen van het lichaam zullen slijtage opleveren en je maakt dingen mee als mens, dat alles gaat de symptomen op termijn doen uitvergroten.

Met mijn beide ouders heb ik dat ook meegemaakt, ik heb dus de pest dat ik dubbel belast ben. Van hen heb ik ook geen goede voorbeelden gehad van hoe je voor jezelf zorgt, keuzes maakt, regie neemt, hen is altijd alles volledig overkomen en ze konden ondanks allerlei pogingen geen patronen doorbreken. Op vol gas doorzettingsvermogen en wilskracht ben ik dan wel wat verder gekomen, maar wel tegen een prijs en misschien ook gewoon dom geluk.

In mijn jonge jaren heb ik veel stress, angsten en depressies gehad, dat zal ook wel z'n sporen nalaten. Geen idee hoe een zenuwstelsel werkt maar de mijne lijkt erg snel over de zeik te gaan. Maar beetje kip-ei verhaal natuurlijk, misschien ben ik va nature zo. Een vriendin van me met ADD zit chronisch aan de oxazepam, anderen zijn aan de alcohol en softdrugs, dus misschien hoort dat bij het pakketje?

Resiliencia schreef: ↑

13-12-2023 15:11

Dat kan ik uit ervaring beamen. Ik heb me de afgelopen 15 jaar min of meer prima kunnen redden met ADHD zonder medicatie op lifehacks en aanpassingen. Maar sinds de overgang z'n intrede heeft gedaan, lukt dat niet meer helaas.
Ik heb dat eerst als tijdelijke overgangsklachten bestempeld, maar inmiddels moet ik concluderen dat het toch echt verergerde ADHD-klachten zijn die niet meer overgaan en me steeds meer belemmeren.
Er blijkt ook wetenschappelijk bewijs te zijn dat ADHD en hormonen een relatie hebben en dat de overgang invloed heeft op de klachten.
(https://impulsenwoortblind.nl/adhd/adhd ... ale-touch/)
Zo ben ik, sinds de overgang, veel meer H in de ADHD geworden en heb ik te kampen met stevige agitatie en belemmerende vergeetachtigheid.
Dat stond voorheen echt veel meer op de achtergrond.

Ik wil niemand ontmoedigen, maar ik denk dat het wel zinvol is dat je je voorbereid dat klachten met de overgang kunnen verergeren en veranderen en dat je mogelijk wat nieuwe aanpassingen in je leven zult moeten maken.

Yes. En zo gaat dat ook gaan bij een puber die gaat menstrueren. Die hormonale toevoeging aan het leven kan klachten verergeren/ uitvergroten en bij die ADHD-er ook vele malen minder handelbaar maken.

bijtie schreef: ↑

13-12-2023 15:34

Ja precies dat, je cognitieve functies worden minder, je hormoonhuishouding gaat veranderen, bepaalde onderdelen van het lichaam zullen slijtage opleveren en je maakt dingen mee als mens, dat alles gaat de symptomen op termijn doen uitvergroten.

Met mijn beide ouders heb ik dat ook meegemaakt, ik heb dus de pest dat ik dubbel belast ben. Van hen heb ik ook geen goede voorbeelden gehad van hoe je voor jezelf zorgt, keuzes maakt, regie neemt, hen is altijd alles volledig overkomen en ze konden ondanks allerlei pogingen geen patronen doorbreken. Op vol gas doorzettingsvermogen en wilskracht ben ik dan wel wat verder gekomen, maar wel tegen een prijs en misschien ook gewoon dom geluk.

In mijn jonge jaren heb ik veel stress, angsten en depressies gehad, dat zal ook wel z'n sporen nalaten. Geen idee hoe een zenuwstelsel werkt maar de mijne lijkt erg snel over de zeik te gaan. Maar beetje kip-ei verhaal natuurlijk, misschien ben ik va nature zo. Een vriendin van me met ADD zit chronisch aan de oxazepam, anderen zijn aan de alcohol en softdrugs, dus misschien hoort dat bij het pakketje?

ADHDers zijn gevoeliger voor verslavingen en depressies. Dat is nav onderzoek gebleken.

bijtie schreef: ↑

12-12-2023 23:01

Het was bij mij wel een tijdje goed op orde qua zelfregulering. Een paar dingen gaan mis de laatste tijd: koffie, suiker en dopaminejagen.
Ik ben ooit helemaal gestopt met suiker, koffie (en alcohol) en dat ging beter. Helemaal met meditatie en veel wandelen erbij. Lopen organiseert mijn hoofd heel erg. Ik ben in staat om een kalm en helder hoofd hebben als een stralende winterdag met zo'n strakblauwe lucht. Een gedachte komt binnen alsof je een steentje in een vijver gooit, zo helder kan ik het allemaal zien.
Alsof iemand een strijkijzer over je hoofd haalt. Meestal is het allemaal niet gestroomlijnd in mijn hoofd maar die functionaliteit zit er dus wel op. Misschien kan ik dat wel weer oppakken en proberen te bereiken.

Solvitur ambulando - lopend wordt het opgelost
https://en.wikipedia.org/wiki/Solvitur_ambulando

Wat goed dat je het in tijden op ore krijgt met zelfregulatie! Wat bedoel je met dopamine jagen?

bijtie schreef: ↑

13-12-2023 15:34

Ja precies dat, je cognitieve functies worden minder, je hormoonhuishouding gaat veranderen, bepaalde onderdelen van het lichaam zullen slijtage opleveren en je maakt dingen mee als mens, dat alles gaat de symptomen op termijn doen uitvergroten.

Met mijn beide ouders heb ik dat ook meegemaakt, ik heb dus de pest dat ik dubbel belast ben. Van hen heb ik ook geen goede voorbeelden gehad van hoe je voor jezelf zorgt, keuzes maakt, regie neemt, hen is altijd alles volledig overkomen en ze konden ondanks allerlei pogingen geen patronen doorbreken. Op vol gas doorzettingsvermogen en wilskracht ben ik dan wel wat verder gekomen, maar wel tegen een prijs en misschien ook gewoon dom geluk.

In mijn jonge jaren heb ik veel stress, angsten en depressies gehad, dat zal ook wel z'n sporen nalaten. Geen idee hoe een zenuwstelsel werkt maar de mijne lijkt erg snel over de zeik te gaan. Maar beetje kip-ei verhaal natuurlijk, misschien ben ik va nature zo. Een vriendin van me met ADD zit chronisch aan de oxazepam, anderen zijn aan de alcohol en softdrugs, dus misschien hoort dat bij het pakketje?

Dit raakt me wel wat je zegt. Mijn man en ik hebben beiden ADHD, mijn oudste van bijna 6 wordt as we speak getest, de jongste laat ook tekenen zien (maar dan op een ander vlak). Wij hebben ook de boel verre van op orde, net als dat zijn ouders en de mijne dat hadden (maar die hebben geen officiele diagnose). Het valt me ook op dat er veel is over hoe je om moet gaan met neurodiverse kind maar vrij weinig van hoe je als neurodiverse ouder om moet gaan met je eveneens neurodivers kind. Als het goed is krijgen we ook een soort gezinssysteemtherapie als de oudste zijn diagnose krijgt. Dat zou zoveel lucht geven <3 En inderdaad de cirkel te doorbreken dat bij ons niet gebeurt van wat jij beschrijft Bijtje.

Wel echt superknap dat je ondanks alles de boel wel redelijk op de rit gekregen hebt!

Mangogo schreef: ↑

13-12-2023 13:31

Heb je je toevallig wel eens ingelezen op adhd/add? Want een aantal van de dingen die je noemt in je eerste stuk komen ook voor bij adhd. Pas sinds ik er meer over ben gaan lezen heb ik steeds meer momenten. Van ow dit heeft niet iedereen, dit is een onderdeel van adhd.

Daarmee wil ik niet zeggen dat je het hebt of moet laten testen maar meer dat er denk ik genoeg mensen zijn die adhd of add hebben maar dat niet weten of er een ander beeld bij hebben. Vooral bij vrouwen.

Ja, heb er wel wat over gelezen nav dit topic maar ik herken me er verder weinig in. Ik denk niet dat ik aan veel van de criteria van adhd voldoe. Ik herken me hier in het drukke hoofd en snel overprikkeld raken. Ik lees ook over slecht slapen en dan nauwelijks kunnen functioneren en een (mentaal/emotioneel) wrak zijn, en dat heb ik ook, maar ik denk dat bijna iedereen dat heeft - met of zonder adhd.

miepmans schreef: ↑

13-12-2023 22:30

Solvitur ambulando - lopend wordt het opgelost
https://en.wikipedia.org/wiki/Solvitur_ambulando

Wat goed dat je het in tijden op ore krijgt met zelfregulatie! Wat bedoel je met dopamine jagen?

Prikkels zoeken en dingen doen om een stimulans/kick te krijgen.

En mooie term, goeie naam voor een wandelclub ook (die bestaat vast).

miepmans schreef: ↑

13-12-2023 22:35

Dit raakt me wel wat je zegt. Mijn man en ik hebben beiden ADHD, mijn oudste van bijna 6 wordt as we speak getest, de jongste laat ook tekenen zien (maar dan op een ander vlak). Wij hebben ook de boel verre van op orde, net als dat zijn ouders en de mijne dat hadden (maar die hebben geen officiele diagnose). Het valt me ook op dat er veel is over hoe je om moet gaan met neurodiverse kind maar vrij weinig van hoe je als neurodiverse ouder om moet gaan met je eveneens neurodivers kind. Als het goed is krijgen we ook een soort gezinssysteemtherapie als de oudste zijn diagnose krijgt. Dat zou zoveel lucht geven <3 En inderdaad de cirkel te doorbreken dat bij ons niet gebeurt van wat jij beschrijft Bijtje.

Wel echt superknap dat je ondanks alles de boel wel redelijk op de rit gekregen hebt!

Dank je. Wat fijn dat jullie gezinssysteemtherapie kunnen krijgen, lijkt me heel waardevol. Iemand die van buiten naar een gezin kijkt ziet veel meer dan als je er in zit, alleen al daar om.
Wij hebben dat vroeger thuis ook gehad maar mijn ouders wilden/durfden niet echt mee te werken, vanwege schaamte. Dus het bleef bij 2 gesprekken met iedereen en toen kwam die mevrouw nooit meer.

Ik heb die schaamte ook over alles aan mij wat "ADD" is. Maar ik merk nu hoe bevrijdend het is om er wel over te praten met iemand die niet oordeelt (en geen oplossingen aanreikt, dat vooral...).

bijtie schreef: ↑

14-12-2023 10:28

Dank je. Wat fijn dat jullie gezinssysteemtherapie kunnen krijgen, lijkt me heel waardevol. Iemand die van buiten naar een gezin kijkt ziet veel meer dan als je er in zit, alleen al daar om.
Wij hebben dat vroeger thuis ook gehad maar mijn ouders wilden/durfden niet echt mee te werken, vanwege schaamte. Dus het bleef bij 2 gesprekken met iedereen en toen kwam die mevrouw nooit meer.

Ik heb die schaamte ook over alles aan mij wat "ADD" is. Maar ik merk nu hoe bevrijdend het is om er wel over te praten met iemand die niet oordeelt (en geen oplossingen aanreikt, dat vooral...).

Jammer dat het niet gelukt is vroeger Ik moet zeggen, ik vind het ook wel spannend, zeker omdat er een vreemde in ons gezinsleven meekijkt. Als ik overprikkeld ben, kan ik heel snel heel boos worden. Ik ben dan absoluut niet fysiek agressief maar kan dan wel flink mopperen, uit mijn vel schieten, tot schreeuwen aan toe. Niet uitschelden maar wel heel hard "hou op" oid roepen. Ik zie aan mijn kinderen dat ze dat heel erg vinden (iig de oudste) maar ik kan me niet tegenhouden. Dat is ook een van de dingen die ik straks zelf het liefste aan wil pakken. Hoe ik in die situaties mijn kalmte kan bewaren. Het komt soms zo snel op dat ik ook niet de mogelijkheid heb om weg te lopen. Of de kinderen achtervolgen me. Ook feest. Zo heb ik wel eens gillend op de WC gezeten omdat dat de enige ruimte was waar de deur op slot kon (wat erg ook om dat zo zwart op wit te zien staan). Ik gun hun gewoon een ander leven dan ik zelf heb gehad op dat gebied.

Die schaamte snap ik wel. Ik zag eerder ook voorbij komen dat iemand zei "maar dat heeft iedereen wel, los van ADHD etc". Dat soort opmerkingen maken het ook zo moeilijk om uit die schaamte te komen omdat je, je dan zo moet verdedigen waarom je hersens anders werken. Fijn dat je ook de bevrijding hebt! Dat oordeelvrij is zo belangrijk! <3

Ik herken dat niet helemaal. Nooit echt heel boos geworden maar wel burnouts en dagen het minimum van wat moet kunnen doen en dan vergeten zelf te eten of te douchen, dat lukt dan niet meer. Ondertussen is dat anders.

Heb altijd doorgehad dat ik rust in moet bouwen, voor mij maar ook voor mijn 2 add/adhd kinderen.
Bedenk dan steeds wat kunnen we nog proberen. Hyper focus op wat er allemaal te vinden aan informatie en tips. Ondertussen kan ik mijn kinderen dus goed inschatten en helpen/beschermen.

Word ook nooit boos eigenlijk, hoe overprikkeld ik ook ben. Mijn pubers zijn wel redelijk rustig qua puber gedrag al zat de oudste vorig jaar heel slecht in haar vel en hebben een half jaar elke maand dikke mot gehad. Ze zit nun aan de pil en slikt die door. Meeste obstinate, boze en verdrietig was weg.
Ook is ze van havo 3 ipv havo 4 naar het mbo gegaan mbo4 opleiding, creatief.

En was precies wat ze nodig had, ze hebben daar ook goede adhd begeleiding en het weghalen uit het verkeerde schoolsysteem en de pil doorslikken was hier echt een godswonder.

Ik herken mijzelf zo goed in hen dat ik ondertussen weet wat ik moet doen/opzetten qua ritme en schema dat juist heel erg goed gaat. Soms lukt het even niet, ook goed. Morgen weer een dag. Bestel eten of diepvriespizza, tv kijken en klaar.
Of de dag erna opnieuw beginnen met ons ritme en schema.

Heb wel in verleden depressies en burnouts gehad en dan is heel boos worden sneller aan de hand maar ik sla op naar binnen en dat helpt ook niet.
Jaren aan de burnout is ook niet de oplossing. De balans vinden is moeilijk.


Wij hebben bijvoorbeeld allemaal loops oordoppen en koptelefoons met noise-cancelling. Iedereen heeft fidgets overal. Alles is zichtbaar, wat moet gebeuren, lijstje hangen op kamerdeuren. Is je beker schoon, ligt er brood uit voor morgen, leg je kleren klaar ect.
Familie app met afspraken en klusjes van iedereen staan er in, elke zondag word het met partner geüpdate. Kinderen zetten hun eigen afspraken erin. ect. En staan ook adressen en telefoonnummers in. Losse boodschapjes en taken staan erin.

Ook handig voor partners die zogenaamd niets kunnen onthouden, de regeldruk valt dan ook weg bij de adhd-er.
Er word niet met herrie dingen in gemeenschappelijke ruimte gezeten, bellen gaat op eigen kamers. Muziek aan zelfde, of koptelefoon op. Laptoppen, koptelefoon op.

We hebben elke dag doldwaas half uurtje, zingen en dansen voor het eten en vaak gaan ze stoeien met hun vader na het eten. TV gaat alleen aan voor iets gezamenlijks kijken of gamen, maar geluid uit of koptelefoon op, maar geen geklets met anderen dan.

Ook speeldates, eigen ruimtes op wat snacks eten na.

We spreken geen dingen af na zondag 15.00 uur. Of we splitsen op of laten de meiden thuis, ze hebben geen herrieverjaardag/kerstfamiliedingenprikkels nodig voordat de school week begint.
En zo hebben we nog meer dingen, timers, agenda is gedeeld maar er hangt ook schema in de keuken, huiswerk gaat met een timer in stukjes.

Het is veel werk en niet van ene op andere dag gegaan en met kleine kinderen is sowieso zwaarder om ritmes te vinden want die veranderen nogal eens van gedrag en behoeftes.
Maar het gaat echt zoveel beter dan 10 jaar terug.

En iemand je laten helpen op dat vlak, echt niet erg!!! Echt goed als je dat kan en hebt geregeld.

miepmans schreef: ↑

14-12-2023 12:07

Jammer dat het niet gelukt is vroeger Ik moet zeggen, ik vind het ook wel spannend, zeker omdat er een vreemde in ons gezinsleven meekijkt. Als ik overprikkeld ben, kan ik heel snel heel boos worden. Ik ben dan absoluut niet fysiek agressief maar kan dan wel flink mopperen, uit mijn vel schieten, tot schreeuwen aan toe. Niet uitschelden maar wel heel hard "hou op" oid roepen. Ik zie aan mijn kinderen dat ze dat heel erg vinden (iig de oudste) maar ik kan me niet tegenhouden. Dat is ook een van de dingen die ik straks zelf het liefste aan wil pakken. Hoe ik in die situaties mijn kalmte kan bewaren. Het komt soms zo snel op dat ik ook niet de mogelijkheid heb om weg te lopen. Of de kinderen achtervolgen me. Ook feest. Zo heb ik wel eens gillend op de WC gezeten omdat dat de enige ruimte was waar de deur op slot kon (wat erg ook om dat zo zwart op wit te zien staan). Ik gun hun gewoon een ander leven dan ik zelf heb gehad op dat gebied.

Die schaamte snap ik wel. Ik zag eerder ook voorbij komen dat iemand zei "maar dat heeft iedereen wel, los van ADHD etc". Dat soort opmerkingen maken het ook zo moeilijk om uit die schaamte te komen omdat je, je dan zo moet verdedigen waarom je hersens anders werken. Fijn dat je ook de bevrijding hebt! Dat oordeelvrij is zo belangrijk! <3

Ook heel vervelend, wie het ook was hierboven, je bedoeld vast niet zo maar het maakt niet beter.

Iedereen heeft wel een beetje adhd. Iedereen vergeet wel eens wat, iedereen is wel eens druk in het hoofd ect.

Nee zo werkt dat dus niet.

Ik heb deze ergens gelezen en is me altijd bij gebleven:

Iedereen plast, aantal keer op een dag.

Maar adhd is alsof 200 keer moet plassen op een dag, misschien is er dan iets anders mis he? Dat is niet wat iedereen heeft.

Ik vermoed ook dat 1 en misschien wel onze beide zoons adhd hebben. Juist mede omdat ik het bij de oudste vermoed, ben ik zelf diagnosetraject in gegaan. Hoe meer ik mezelf begrijp, hoe beter ik hem hoop te kunnen begrijpen.

En hoe gerichter we hulp kunnen vragen/inzetten indien nodig.

miepmans schreef: ↑

14-12-2023 12:07

Jammer dat het niet gelukt is vroeger Ik moet zeggen, ik vind het ook wel spannend, zeker omdat er een vreemde in ons gezinsleven meekijkt. Als ik overprikkeld ben, kan ik heel snel heel boos worden. Ik ben dan absoluut niet fysiek agressief maar kan dan wel flink mopperen, uit mijn vel schieten, tot schreeuwen aan toe. Niet uitschelden maar wel heel hard "hou op" oid roepen. Ik zie aan mijn kinderen dat ze dat heel erg vinden (iig de oudste) maar ik kan me niet tegenhouden. Dat is ook een van de dingen die ik straks zelf het liefste aan wil pakken. Hoe ik in die situaties mijn kalmte kan bewaren. Het komt soms zo snel op dat ik ook niet de mogelijkheid heb om weg te lopen. Of de kinderen achtervolgen me. Ook feest. Zo heb ik wel eens gillend op de WC gezeten omdat dat de enige ruimte was waar de deur op slot kon (wat erg ook om dat zo zwart op wit te zien staan). Ik gun hun gewoon een ander leven dan ik zelf heb gehad op dat gebied.

Die schaamte snap ik wel. Ik zag eerder ook voorbij komen dat iemand zei "maar dat heeft iedereen wel, los van ADHD etc". Dat soort opmerkingen maken het ook zo moeilijk om uit die schaamte te komen omdat je, je dan zo moet verdedigen waarom je hersens anders werken. Fijn dat je ook de bevrijding hebt! Dat oordeelvrij is zo belangrijk! <3

Oeps, ik had eerst ook getypt dat er bij ons veel geschreeuwd werd in huis, en dat weer weggehaald. Het heeft op mij een grote impact gehad ja.

Daarom (zegt mijn coach ook) die schaamte doorbreken is heel erg moeilijk, maar wel heel belangrijk. Dan kom je verder en laat je je helpen. Maar ik snap heel goed dat dat doodeng is en voelt als falen, ook vanwege je eigen jeugdervaringen misschien. Des te meer mag je trots zijn op jezelf en op jullie, dat de wil er is om het anders te leren doen. Dat is superknap en dat verdient respect.

Je hebt inderaad ook vaak een levenlang gehoord "dat is normaal dat heeft iedereen", zo vaak dat ik het zelf ook ben gaan zeggen en mijn klachten altijd gebagatelliseerd heb. Ik ben best wel competitief en heb veel bewijsdrang, ik wil absoluut niet toegeven dat ik minder zou kunnen dan een ander. Ik kan het niet eens geloven. Dus dat er 23 dagen in de maand een oorlog in mijn hoofd woedt is mij eigen schuld, want ik krijg de boel niet op orde, ik krijg de juiste trucjes niet onder de knie, omdat ik gemakzuchtig ben. Waarom kan ik niet gewoon normaal doorzetten, zoals met dat slaapgebrek, waar anderen dat wel kunnen. Jezelf met stokken slaan en drammen tegen jezelf omdat je vindt dat je iets "gewoon" moet kunnen, "gewoon even" moet doen. Ik vind het maar wat lastig om daarmee te stoppen.

Zo heb ik het ook gedaan. Oudste zit nu in traject, vooral om psycho-educatie voor haar leeftijd te krijgen en de optie tot medicatie. Daar zijn ze nu mee bezig.

En jongste liep al bij een orthodagoog, die kwam al met een diagnose: sensorische integratiestoornis, is bijna altijd onderdeel van add/ahd. Ze begint in januari met haar traject, intake was al duidelijk, maar officiele diagnose word begin volgend jaar.

Zij loopt nu bij een ergotherapeut, specifiek voor zelfregulatie te leren en wat zij nodig heeft op school om beetje de dag door te kunnen komen en wel wat te leren. School moet dan ook de aanpassingen en adviezen doorvoeren en word elke week besproken. Heel fijn.

Beide kinderen hebben op iq redelijk lang volgehouden maar gewone schoolsysteem zonder aanpassingen is gewoon te moeilijk. Jongste heeft bijvoorbeeld moeite met concentratie na een uurtje of 10/11 al, ze is dan qua prikkels al klaar met de dag.

Ze heeft moeite met lange toetsen en heeft echt last van geluid en licht. In een klas met 30 kinderen. Ze heeft heel zwaar op de basisschool qua prikkels dus.

Het is zo fijn als je als ouder dat begrijpt omdat jezelf weet hoe het is en hoe je misschien ergens toch kan helpen/ondersteunen en begrip hebt zodat niet escaleert als niet goed gaat ect. Op school kan gaan vechten voor juiste aanpassingen ect.

Ik heb bewondering voor hoe jullie het in het gezin geregeld hebben Lucifee! Zeker ook omdat ik weet dat je nog veel meer voor je kiezen hebt behalve ADHD.
Ik heb vaak al moeite om mijn eigen leven te managen, laat staan een heel neurodivers gezin, al lijkt me de noodzaak dan ook gelijk weer groter.

Hebben jullie forummers ook zo je eigen 'trucjes' om iets voor elkaar te krijgen?
Ik heb -zoals de meeste ADHD'ers- vaak moeite om aan iets te beginnen en dat uitstellen kan, als ik niet oppas, een hele claim op mijn dagelijkse leven leggen.
Uit ervaring heb ik gemerkt dat het helpt als ik met mezelf 'onderhandel' en dan een 'dealtje' maak om alleen even 5 minuutjes aan die taak te besteden zodat ik het gevoel heb eraan begonnen te zijn. Die 5 minuten kan ik meestal wel opbrengen dus dat helpt me over de drempel.
De kracht van deze truc is dat ik, als ik eenmaal begonnen ben, (negen van tien keer) gewoon door kan gaan na die 5 minuten en uiteindelijk die taak gewoon doe. Het eigenlijke obstakel is de taakinitiatie en de kunst is om die horde te nemen. Dit kunstje helpt mij daarbij.

Ik ben benieuwd welke 'trucjes en kunstjes' jullie gebruiken. Wie weet kunnen we elkaar nog iets bruikbaars meegeven.

bijtie schreef: ↑

14-12-2023 12:48

Je hebt inderaad ook vaak een levenlang gehoord "dat is normaal dat heeft iedereen", zo vaak dat ik het zelf ook ben gaan zeggen en mijn klachten altijd gebagatelliseerd heb. Ik ben best wel competitief en heb veel bewijsdrang, ik wil absoluut niet toegeven dat ik minder zou kunnen dan een ander. Ik kan het niet eens geloven. Dus dat er 23 dagen in de maand een oorlog in mijn hoofd woedt is mij eigen schuld, want ik krijg de boel niet op orde, ik krijg de juiste trucjes niet onder de knie, omdat ik gemakzuchtig ben. Waarom kan ik niet gewoon normaal doorzetten, zoals met dat slaapgebrek, waar anderen dat wel kunnen. Jezelf met stokken slaan en drammen tegen jezelf omdat je vindt dat je iets "gewoon" moet kunnen, "gewoon even" moet doen. Ik vind het maar wat lastig om daarmee te stoppen.

Dat stemmetje zit ook nog steeds in mijn hoofd en ik vraag me of ik het ooit nog stil ga krijgen.
Het is schijnbaar onmogelijk om mezelf ècht te overtuigen dat ik niet lui, laks, ongeïnteresseerd, slap of laf ben maar een afwijking in mijn hersenen heb waardoor zoveel dingen moeizaam gaan of soms zelfs onmogelijk blijken te zijn.
Ik heb denk ik ook te vaak in mijn leven moeten horen dat het aan mij en mijn instelling ligt. En als ik aangaf dat ik me 'anders voelde' , dan was de uitkomt altijd dat ik me niet aan moest stellen omdat iedereen dat nou eenmaal heeft en ik dus gewoon beter m'n best moest doen.
Dat ben ik gaan geloven en -zoals bij veel ADHD'ers- heeft dat mijn zelfbeeld behoorlijk geschaad. Misschien heb ik daar nog wel het meeste verdriet van: al die jaren dat vruchteloze blijven proberen, het onvermijdelijke falen, het onnodige zelfverwijt en het constante gevoel 'mislukt' te zijn.

Resiliencia schreef: ↑

14-12-2023 13:03

Ik heb bewondering voor hoe jullie het in het gezin geregeld hebben Lucifee! Zeker ook omdat ik weet dat je nog veel meer voor je kiezen hebt behalve ADHD.
Ik heb vaak al moeite om mijn eigen leven te managen, laat staan een heel neurodivers gezin, al lijkt me de noodzaak dan ook gelijk weer groter.

Hebben jullie forummers ook zo je eigen 'trucjes' om iets voor elkaar te krijgen?
Ik heb -zoals de meeste ADHD'ers- vaak moeite om aan iets te beginnen en dat uitstellen kan, als ik niet oppas, een hele claim op mijn dagelijkse leven leggen.
Uit ervaring heb ik gemerkt dat het helpt als ik met mezelf 'onderhandel' en dan een 'dealtje' maak om alleen even 5 minuutjes aan die taak te besteden zodat ik het gevoel heb eraan begonnen te zijn. Die 5 minuten kan ik meestal wel opbrengen dus dat helpt me over de drempel.
De kracht van deze truc is dat ik, als ik eenmaal begonnen ben, (negen van tien keer) gewoon door kan gaan na die 5 minuten en uiteindelijk die taak gewoon doe. Het eigenlijke obstakel is de taakinitiatie en de kunst is om die horde te nemen. Dit kunstje helpt mij daarbij.

Ik ben benieuwd welke 'trucjes en kunstjes' jullie gebruiken. Wie weet kunnen we elkaar nog iets bruikbaars meegeven.

Heel eerlijk?

Medicatie. Al het andere werkt maar tijdelijk, zodra te bekend word of even anders gaat is klaar met trukje.