Psyche
alle pijlers
Neurodiversiteit --> Algemeen topic ❤
woensdag 22 februari 2023 om 11:16
OP met info
= 6e reactie op pagina 1
philó wijzigde dit bericht op 07-03-2023 12:45
93.22% gewijzigd
vrijdag 4 oktober 2024 om 09:40
Ik ben er inmiddels wel uit dat ik soms die schop nodig heb en soms echt even gewoon het gevoel van veiligheid en dat er geluisterd wordt.PeanutbutterJelly schreef: ↑27-09-2024 14:01Aan wie wil je dat duidelijk maken?
Je zegt het al. Liever zijn. Dit aangeven. 'Voor nu helpt dit niet, ik voel me nog kleiner.'
En dan echt een lievere oplossing van diegene? Of eerder nog even een luisterend oor? Dat je je kunt verwoorden?
We zijn nu met zijn tweetjes (partner en ik) mee bezig om alles een beetje te ordenen zodat het voor hem ook duidelijker is.
vrijdag 4 oktober 2024 om 09:43
Hi Amarilis,Amarilis schreef: ↑27-09-2024 10:03Dag allen,
Er was een autisme topic maar dat ligt stil. Mag ik hier inbreken,?
Ik heb ass, diagnose op 46 jarige leeftijd. Nu 50
Ik werk 24u en heb een WIA uitkering daarnaast.
Ik merk dat het even weer niet goed gaat. Loop weer tegen een burn-out out aan.
De bedrijfsarts is al gesproken preventief. Ik heb een fijne manager die goed meedenkt en toch lukt het weer even niet.
Hoe doen jullie dat? Werken met ass?
Hier vorig jaar nog net 38 de diagnose ASS gehad.
Ik werk 38u per week in loondienst (naast nog een eigen bedrijf plus vrijwiligachtig iets).
Hier is het voordeel dat ik alles vanuit huis doe. En ook mijn loondienstwerk redelijk op eigen inrichten kan doen.
Ik weet niet wat voor werk je doet? Maar wellicht is thuiswerken al dan niet deels een optie.
Ik merkte dat ik altijd overprikkeld raakte door de mensen/lichten/geuren en het reizen.
Het kwartje viel wel door de diagnose vorig jaar...op kantoor werken is gewoon geen optie voor mij.
vrijdag 4 oktober 2024 om 12:20
Dank je voor je reactie.yourlocalhero schreef: ↑04-10-2024 09:43Hi Amarilis,
Hier vorig jaar nog net 38 de diagnose ASS gehad.
Ik werk 38u per week in loondienst (naast nog een eigen bedrijf plus vrijwiligachtig iets).
Hier is het voordeel dat ik alles vanuit huis doe. En ook mijn loondienstwerk redelijk op eigen inrichten kan doen.
Ik weet niet wat voor werk je doet? Maar wellicht is thuiswerken al dan niet deels een optie.
Ik merkte dat ik altijd overprikkeld raakte door de mensen/lichten/geuren en het reizen.
Het kwartje viel wel door de diagnose vorig jaar...op kantoor werken is gewoon geen optie voor mij.
Ik werk al 2 van de 3 dagen thuis, 1 kantoordag. Die sloopt me maar de ene keer gaat het beter dan de andere. Uitsluitend thuis kan niet omdat ik ook klanten op kantoor moet spreken.
Het is gewoon lastig merk ik en heel frustrerend als je denkt dat je alles goed geregeld en gepland hebt en toch even weer een dip hebt.
Vandaag vrij. Ik ga van t zonnetje genieten
vrijdag 4 oktober 2024 om 13:39
Hier geen ASS, wel ADHD en sinds paar maanden lage dosering antidepressiva tegen angst. Het helpt mij enorm, een wereld van verschil.yourlocalhero schreef: ↑04-10-2024 09:35Ik ben benieuwd of er hier in dit specifieke dames met ASS (en trauma/angsten) zijn die antidepressiva of antipsychotica krijgen in een hele lage dosis om specifiek bijvoorbeeld angsten te doen verminderen?
Gisteren een gesprek gehad met de psychiater omdat ik nu toe ben aan het even rustig kunnen voelen in het koppie.
vrijdag 4 oktober 2024 om 13:58
Amarilis schreef: ↑04-10-2024 12:20Dank je voor je reactie.
Ik werk al 2 van de 3 dagen thuis, 1 kantoordag. Die sloopt me maar de ene keer gaat het beter dan de andere. Uitsluitend thuis kan niet omdat ik ook klanten op kantoor moet spreken.
Het is gewoon lastig merk ik en heel frustrerend als je denkt dat je alles goed geregeld en gepland hebt en toch even weer een dip hebt.
Vandaag vrij. Ik ga van t zonnetje genieten
Dus eigenlijk is je verdeling al zo optimaal als het kan zijn met wat je doet, lastig dan. Is er geen optie tot het digitaal spreken van de klanten? (lastig als het compleet niet gaat)
Geniet jij van het zonnetje en je vrije dag!
vrijdag 4 oktober 2024 om 13:58
Interstellar schreef: ↑04-10-2024 13:39Hier geen ASS, wel ADHD en sinds paar maanden lage dosering antidepressiva tegen angst. Het helpt mij enorm, een wereld van verschil.
Ik weet niet of het een verschil maakt uiteraard, maar merk dat ik nog best angstig erin ben, maar tegelijkertijd wil ik het zo graag want echt ik wil niet de hele tijd die overdenkingen, die spanning etc.
vrijdag 4 oktober 2024 om 14:02
Ik heb aantal keer AD geslikt, de 'oorzaak' werd er alleen niet mee verholpen. Ben er aan en af geweest voor jaren, mijn burn-outs en depressieve gevoelens bleven terug komen.
Ik ben blij dat ik al jaren geen AD meer slik, al heb ik er soort van baat bij gehad, helaas was meer symptoombestrijding. Maar ik had toen geen juiste diagnose. Dus voor de meeste hier is dan nu anders natuurlijk.
Persoonlijk denk dat als het tijdelijk als ondersteuning bedoeld is, om uit de ergste angst of depressie te komen, prima kan werken.
Mits er synchroon of vlak daarna wel psycho-educatie is en misschien specialistische ergotherapie (hulp met aandoening, dagindeling, regulatiemogelijkheden uitzoeken, accommodaties vragen, grenzen en behoeftes duidelijk kunnen maken) of een andere gerichte therapie op neurodivergente aandoeningen kan worden gevolgd. En helaas gebeurt het dat er vaak zo'n focus blijft van de GGZ ect, op de angst en depressie dat rest van traject stilligt of helemaal niet gebeurt.
Sommige mensen blijven dus AD of andere medicatie slikken zonder dat eigenlijk nodig is als ze beter en meer weten hoe hun brein werkt. En rouw en zelf -acceptatie zou ook meer focus op mogen denk ik. Zou ook veel kunnen helpen met de depressieve gevoelens.
En hoe fijn het is dat ze er zijn, veel hebben ook bijwerkingen die niet zo fijn zijn. Soms langdurig, zoals bij mij.
Ik ben blij dat ik al jaren geen AD meer slik, al heb ik er soort van baat bij gehad, helaas was meer symptoombestrijding. Maar ik had toen geen juiste diagnose. Dus voor de meeste hier is dan nu anders natuurlijk.
Persoonlijk denk dat als het tijdelijk als ondersteuning bedoeld is, om uit de ergste angst of depressie te komen, prima kan werken.
Mits er synchroon of vlak daarna wel psycho-educatie is en misschien specialistische ergotherapie (hulp met aandoening, dagindeling, regulatiemogelijkheden uitzoeken, accommodaties vragen, grenzen en behoeftes duidelijk kunnen maken) of een andere gerichte therapie op neurodivergente aandoeningen kan worden gevolgd. En helaas gebeurt het dat er vaak zo'n focus blijft van de GGZ ect, op de angst en depressie dat rest van traject stilligt of helemaal niet gebeurt.
Sommige mensen blijven dus AD of andere medicatie slikken zonder dat eigenlijk nodig is als ze beter en meer weten hoe hun brein werkt. En rouw en zelf -acceptatie zou ook meer focus op mogen denk ik. Zou ook veel kunnen helpen met de depressieve gevoelens.
En hoe fijn het is dat ze er zijn, veel hebben ook bijwerkingen die niet zo fijn zijn. Soms langdurig, zoals bij mij.
vrijdag 4 oktober 2024 om 14:04
Kan je kijken of er psycho-educatie is voor hem?yourlocalhero schreef: ↑04-10-2024 09:40Ik ben er inmiddels wel uit dat ik soms die schop nodig heb en soms echt even gewoon het gevoel van veiligheid en dat er geluisterd wordt.
We zijn nu met zijn tweetjes (partner en ik) mee bezig om alles een beetje te ordenen zodat het voor hem ook duidelijker is.
En/of ergotherapeut met kennis van neurodivergente aandoeningen is je buurt zit?
Die kan jou/jullie hier ook mee helpen. Op alle vlakken in je leven, thuis en op werk, sociaal ect.
Of gaat dat op zich prima maar heb je meer moeite met accepteren dat het helaas gewoon niet altijd even goed/makkelijk gaat?
Want dat is ook echt vreselijk frusterend, is denk ik het enige waar ik nog echt last van heb. Die acceptatie dat gewoon op en neer gaat en je niet altijd weet wanneer dat is, zelfs als je alles doet wat je 'zou moeten doen' het gewoon soms niet gaat.
anoniem_672bb4a395dd7 wijzigde dit bericht op 04-10-2024 14:10
27.84% gewijzigd
vrijdag 4 oktober 2024 om 14:07
@Lucifee,
Ik heb er jaren niet aan gewild juist om 1 de angst voor afhankelijkheid en 2 het gevoel dat alles nog niet echt het juiste naampje had.
Inmiddels heb ik zoveel therapievormen gehad (die nu wetende dat het ASS is) ander aangepakt hadden moeten worden.
Naast psycho-educatie en behulpzame therapie, heb ik al een poosje psychosomatische fysiotherapie en binnenkort zelfs begeleiding vanuit BOBA om ook de angstpunten aan te pakken.
Het is dus de hoop dat het een berg triggers wat afremt waardoor het allemaal weer makkelijker gaat. Ik doe niet aan symptoombestrijding haha. Maar juist aan behulpzaamheid. (en lief zijn voor mijzelf hierin)
Want hoe tof zou het zijn als ik volgend jaar mijn dochter kan verrassen met een tripje naar Londen
Ik heb er jaren niet aan gewild juist om 1 de angst voor afhankelijkheid en 2 het gevoel dat alles nog niet echt het juiste naampje had.
Inmiddels heb ik zoveel therapievormen gehad (die nu wetende dat het ASS is) ander aangepakt hadden moeten worden.
Naast psycho-educatie en behulpzame therapie, heb ik al een poosje psychosomatische fysiotherapie en binnenkort zelfs begeleiding vanuit BOBA om ook de angstpunten aan te pakken.
Het is dus de hoop dat het een berg triggers wat afremt waardoor het allemaal weer makkelijker gaat. Ik doe niet aan symptoombestrijding haha. Maar juist aan behulpzaamheid. (en lief zijn voor mijzelf hierin)
Want hoe tof zou het zijn als ik volgend jaar mijn dochter kan verrassen met een tripje naar Londen
vrijdag 4 oktober 2024 om 14:07
Ik was je voorLucifee2024 schreef: ↑04-10-2024 14:04Kan je kijken of er ergotherapeut met kennis van neurodivergente aandoeningen is je buurt zit?
Die kan jou/jullie hier ook mee helpen. Op alle vlakken in je leven, thuis en op werk, sociaal ect.
vrijdag 4 oktober 2024 om 14:11
Haha, ik had post ook al aangepast naar aanleiding van mijn eigen frustraties met nooit kunnen bouwen op mezelf.
Ik hoop ook dat je dat gaat lukken!
vrijdag 4 oktober 2024 om 16:08
Hier ook, fluoxetine. Heerlijk spul waar ik gewoon nét iets vlakker van werd (en daar was genoeg ruimte voor want ADHD en alles héél intens voelen). Inmiddels afgebouwd en gestopt. Had het idee dat het niet meer zoveel deed.Interstellar schreef: ↑04-10-2024 13:39Hier geen ASS, wel ADHD en sinds paar maanden lage dosering antidepressiva tegen angst. Het helpt mij enorm, een wereld van verschil.
vrijdag 4 oktober 2024 om 16:12
vrijdag 4 oktober 2024 om 16:18
Lucifee2024 schreef: ↑04-10-2024 14:11Haha, ik had post ook al aangepast naar aanleiding van mijn eigen frustraties met nooit kunnen bouwen op mezelf.
Ik hoop ook dat je dat gaat lukken!
Ik heb net gewoon voor het eerst zitten janken als een klein kind omdat mijn eigen koppie even roet in het eten gooide.
Man schrok zich wezenloos.
Ik voel hier voornamelijk frustratie als iets wat altijd goed ging inene niet lukt.
We gaan afwachten wat de medicatie doet, maar spannend spannend.
vrijdag 4 oktober 2024 om 16:18
Hoi allemaal! Ik kom weer eens even binnenvallen. It has been a while! Hele drukke tijd hier achter de rug, maar veel nieuws te vertellen. Niet quoten want dit haal ik later weer weg --> We hebben een nieuw huis gekocht, ik heb een datum voor mijn promotie èn ik ben 6 weken zwanger!
Ja ja, allemaal super duper en meer van zulks. Maar het betekent nu dus ook voor de zoveelste keer véél teveel hooi op mn vork èn moeten wennen aan een unmedicated life. En ik kan je vertellen; das nie leuk.
Voorheen had ik grip op alles want: masking tot de max, een flinke dosis zelfhaat en een controledwang van hier tot Tokyo. Die zelfhaat en het masking is ontzettend afgenomen met zelfkennis en -begrip, met als gevolg dat ik nu dus regelmatig dingen door mijn vingers voel glippen. Laatst benoemd naar gastouder dat ik kind een dag minder ging brengen. Overal doorgevoerd en geregeld, agenda aangepast. Wat heb ik niet gedaan? Juist... Het bureau mailen. Het gevolg is dat we nu tijdens onze vakantie vrolijk voor 4 dagen zullen betalen i.p.v. 3/week. Echt die ADHD-tax. Ik ervaar dat hele unmasking echt als een opgerold IKEAmatras dat je nóóit meer in de verpakking krijgt, eenmaal ontbonden.
Goed, gezien mijn totale onbetrouwbaarheid qua posten weet ik niet of ik blijf hangen. Het kan twee kanten op
. In ieder geval fijn om jullie weer eens te lezen 
!
vrijdag 4 oktober 2024 om 16:19
Helemaal niets mis met een wat vlakker gevoel...want overwhelming is soms echt te erg!
Voel je nu wel verschil dan voor de fluoxetine?
vrijdag 4 oktober 2024 om 16:21
vrijdag 4 oktober 2024 om 16:41
Dankjewel ! Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik voel. Eén ding weet ik wel: ik voel véél teveel. De ritalin of Elvanse was duidelijk ook een stemmingsmodulator. Ik merk momenteel duidelijk toename van angst, controlehoefte, afwijkend(er) eetgedrag en slaapgedrag.
Oh en de procastination is REAL. In deze fase loop ik tegen zaken aan die ik "niet zwanger + medicated" gepland heb, die ik nu "wel zanger + unmedicated" bijna niet ten uitvoer kan brengen. Heel erg afhankelijk weer van deadlines en adrenaline.
Terugkijkend denk ik dat de fluoxetine hielp in situaties van acute overwhelm, en veel angst, en dat de stimulantia op dagelijkse basis meer structuur brachten. Wat het ook is, ik mis het wel. En de gedachte dat het tot en met een gehele borstvoedingsperiode gaat duren maakt me echt héél verdrietig. Het heeft ook een tijd geduurd voordat ik uberhaupt een 2e zwangerschap aandurfde, precies om deze reden. En dat was, helaas te zeggen, compleet terecht.
! Ik weet eerlijk gezegd niet zo goed wat ik voel. Eén ding weet ik wel: ik voel véél teveel. De ritalin of Elvanse was duidelijk ook een stemmingsmodulator. Ik merk momenteel duidelijk toename van angst, controlehoefte, afwijkend(er) eetgedrag en slaapgedrag. Oh en de procastination is REAL. In deze fase loop ik tegen zaken aan die ik "niet zwanger + medicated" gepland heb, die ik nu "wel zanger + unmedicated" bijna niet ten uitvoer kan brengen. Heel erg afhankelijk weer van deadlines en adrenaline.
Terugkijkend denk ik dat de fluoxetine hielp in situaties van acute overwhelm, en veel angst, en dat de stimulantia op dagelijkse basis meer structuur brachten. Wat het ook is, ik mis het wel. En de gedachte dat het tot en met een gehele borstvoedingsperiode gaat duren maakt me echt héél verdrietig. Het heeft ook een tijd geduurd voordat ik uberhaupt een 2e zwangerschap aandurfde, precies om deze reden. En dat was, helaas te zeggen, compleet terecht.
vrijdag 4 oktober 2024 om 16:56
Mijn mentale gestel is achteraf ook de reden dat er veel leeftijdsverschil zit tussen de kids, ik had herstel en rust nodig. (Oudste is zeventien, dan eentje van dertien en daarna nog eens eentje van vijf )
Heb je een afspraak/doorverwijzing naar een POP-poli om te kijken wat er optioneel en eventueel medicated wel kan? Je hoeft niet te lijden natuurlijk
)Heb je een afspraak/doorverwijzing naar een POP-poli om te kijken wat er optioneel en eventueel medicated wel kan? Je hoeft niet te lijden natuurlijk
vrijdag 4 oktober 2024 om 20:06
Nee ik kan niet zoveel meer aanpassen qua werk. Heb ook goede afspraken met manager maar nu even weer een lastige periode.yourlocalhero schreef: ↑04-10-2024 13:58Dus eigenlijk is je verdeling al zo optimaal als het kan zijn met wat je doet, lastig dan. Is er geen optie tot het digitaal spreken van de klanten? (lastig als het compleet niet gaat)
Geniet jij van het zonnetje en je vrije dag!
Het was een heerlijke dag, lekker in de zon gezeten met een kop thee en een boek.
zaterdag 5 oktober 2024 om 16:10
Dank lieverds, inderdaad; all will pass. Dat helpt!
Ik weet dat er best eea mogelijk is qua medicatie, maar dat voelt voor mij gewoon echt niet goed. Ik weet teveel en ken (zie) de uitzonderingen waarbij er wél invloed is. Of het feit dat we over lange termijn amper iets weten terwijl chemische balans in de hersenen zo nauw kan komen.
Ik wil liever ook niet naar de POP, want áls ik medisch zou worden, wil ik op mijn eigen afdeling bevallen met collega's die ik goed ken. Basically ben ik dan bij de overleggen die oa over mezelf gaan
. Ik wil liever niet dat men op mijn werk tot op díe diepte mijn zieleroerselen kent.
Alle gekheid op een stokje; als ik eraan onderdoor ga zal het moeten en dan doen we dat zonder (oke met ee beetje) morren. Gelukkig heb ik een sterk team om me heen met man, vrienden, familie en verloskundige die een heel goede vriendin van mij is. En als het even kan wil ik graag thuis bevallen, wat dus ook een reden is voor liever geen psychomedicatie tijdens de zwangerschap, gezien je dan vastzit aan observatie van baby in het ziekenhuis.
Vrij rigide allemaal, hè? Ik voel het zelf ook hoor. Ik zoek m'n weg.
Ik weet dat er best eea mogelijk is qua medicatie, maar dat voelt voor mij gewoon echt niet goed. Ik weet teveel en ken (zie) de uitzonderingen waarbij er wél invloed is. Of het feit dat we over lange termijn amper iets weten terwijl chemische balans in de hersenen zo nauw kan komen.
Ik wil liever ook niet naar de POP, want áls ik medisch zou worden, wil ik op mijn eigen afdeling bevallen met collega's die ik goed ken. Basically ben ik dan bij de overleggen die oa over mezelf gaan
. Ik wil liever niet dat men op mijn werk tot op díe diepte mijn zieleroerselen kent.Alle gekheid op een stokje; als ik eraan onderdoor ga zal het moeten en dan doen we dat zonder (oke met ee beetje) morren. Gelukkig heb ik een sterk team om me heen met man, vrienden, familie en verloskundige die een heel goede vriendin van mij is. En als het even kan wil ik graag thuis bevallen, wat dus ook een reden is voor liever geen psychomedicatie tijdens de zwangerschap, gezien je dan vastzit aan observatie van baby in het ziekenhuis.
Vrij rigide allemaal, hè? Ik voel het zelf ook hoor. Ik zoek m'n weg.
woensdag 9 oktober 2024 om 23:55
Voor degenen die ook een stap terug hebben gedaan in werk, hoe is de acceptatie gelukt?
Ik vind het erg lastig om evenwicht te zoeken tussen thuis/werk. Zit nog steeds niet op het niveau van voor uitval/diagnose, maar probeer nog steeds daar naartoe te werken. Na een paar jaar moet ik denk ik accepteren dat dat nu niet lukt. (Zeker niet als ik thuis ook nog ‘alles’ goed wil laten verlopen.
Dus nu de beslissing aan het maken minder te werken. Maar de acceptatie is er nog niet helemaal.
En uiteraard vind ik het fijn dat het nog kan, sommigen keren natuurlijk helemaal niet meer terug in (oude) werkzaamheden.
Ik vind het erg lastig om evenwicht te zoeken tussen thuis/werk. Zit nog steeds niet op het niveau van voor uitval/diagnose, maar probeer nog steeds daar naartoe te werken. Na een paar jaar moet ik denk ik accepteren dat dat nu niet lukt. (Zeker niet als ik thuis ook nog ‘alles’ goed wil laten verlopen.
Dus nu de beslissing aan het maken minder te werken. Maar de acceptatie is er nog niet helemaal.
En uiteraard vind ik het fijn dat het nog kan, sommigen keren natuurlijk helemaal niet meer terug in (oude) werkzaamheden.
Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn
Al een account? Log dan hier in
