Niet meer natuurlijk bevallen

Ik heb bij mijn tweede bevalling een totaalruptuur opgelopen (eerste kind was prematuur). Ik ben nu zwanger van de derde en heb onlangs van de gynaecoloog de keuze gekregen: keizersnede of vaginaal. Ik heb er maar een dag over na hoeven denken en heb toen al besloten voor de keizersnede te gaan. Hoewel ik 'goed' ben hersteld van mijn totaalruptuur (ik ben niet incontinent, maar het is ook niet meer wat het geweest is), was het voor mij zo klaar als een klontje. Ik heb volgens mijn gynaecoloog 10% kans op ontlastingincontinentie na nog een vaginale bevalling. Dat is het me gewoon echt niet waard. Het is wel jammer dat ik het deze keer niet zelf kan doen, maar ik voel me heel erg gesterkt in mijn keuze door de cijfers (hoewel ik er wel bij moet noemen dat er weinig onderzoek naar is gedaan), dus een gevoel van rouw heb ik niet. Misschien komt dat nog? Ik weet het niet. Maar ik weet inmiddels wel dat bevallingen echt heel vaak niet gaan zoals gedacht of gehoopt hoor, ook al praten mensen daar misschien niet over. En misschien is dit wel veel te rationeel voor jouw gevoel nu, maar het kan allemaal zo veel erger dan een (geplande) keizersnede. Geef jezelf de tijd om het te verwerken. Een paar maanden na de geboorte van de eerste was ik nog lang niet hersteld van alle gebeurtenissen en moest veel nog een plek krijgen. Het is ook niet niks, een kind op de wereld zetten!

miluska schreef: ↑

27-06-2017 18:30

Ik heb bij mijn tweede bevalling een totaalruptuur opgelopen (eerste kind was prematuur). Ik ben nu zwanger van de derde en heb onlangs van de gynaecoloog de keuze gekregen: keizersnede of vaginaal. Ik heb er maar een dag over na hoeven denken en heb toen al besloten voor de keizersnede te gaan. Hoewel ik 'goed' ben hersteld van mijn totaalruptuur (ik ben niet incontinent, maar het is ook niet meer wat het geweest is), was het voor mij zo klaar als een klontje. Ik heb volgens mijn gynaecoloog 10% kans op ontlastingincontinentie na nog een vaginale bevalling. Dat is het me gewoon echt niet waard. Het is wel jammer dat ik het deze keer niet zelf kan doen, maar ik voel me heel erg gesterkt in mijn keuze door de cijfers (hoewel ik er wel bij moet noemen dat er weinig onderzoek naar is gedaan), dus een gevoel van rouw heb ik niet. Misschien komt dat nog? Ik weet het niet. Maar ik weet inmiddels wel dat bevallingen echt heel vaak niet gaan zoals gedacht of gehoopt hoor, ook al praten mensen daar misschien niet over. En misschien is dit wel veel te rationeel voor jouw gevoel nu, maar het kan allemaal zo veel erger dan een (geplande) keizersnede. Geef jezelf de tijd om het te verwerken. Een paar maanden na de geboorte van de eerste was ik nog lang niet hersteld van alle gebeurtenissen en moest veel nog een plek krijgen. Het is ook niet niks, een kind op de wereld zetten!

Dit is inderdaad wel waar, mensen willen het niet horen dus praten ze er niet over.

Voor mij persoonlijk was het zwaarste gedeelte dat mijn kindje geheel onverwacht direct na de geboorte bij me weggehaald werd omdat ze niet ademde. Dat op zich is vervelend maar kan gebeuren (kan ik nu heel rationeel zeggen). Dat ik daarna bijna een uur heb moeten wachten voordat iemand me kon bevestigen dat ze nog leefde en dat ze er doorheen kwam... daar ben ik nog steeds niet overheen. Dat is ook de voornaamste reden dat ik geen tweede kind wil, ondanks dat ik weet dat mijn man heel graag nog een kindje wil.

Laatst vroeg iemand aan mij of het waar is dat je de pijn van een bevalling direct vergeten bent zodra je je kindje in je armen houdt. Ik heb alleen maar eerlijk gezegd dat ik niet de juiste persoon was om dat aan te vragen omdat mijn bevalling niet eindigde op de manier van een kindje in je armen en uitgebreid vingers en teentjes tellen, maar dat ik wel kon zeggen dat je de pijn kan plaatsen en dat het het waard is. Ik kreeg direct alle vrouwen aan die tafel over me heen, ik mocht dat niet zo zeggen, ik moest aan een kinderloze vrouw bevestigen dat je inderdaad die pijn direct vergeten bent en mijn horrorverhalen voor me houden.

In mijn ogen heb ik mijn horrorverhaal voor me gehouden omdat ik de pijn die ik voelde toen ik mijn kindje uren later voor het eerst zag niet WIL delen met Jan en alleman, laat staan het hele gevoel van constant van het kastje naar de muur gestuurd worden door de kinderarts. Die pijn zal ik nooit vergeten, maar de pijn van hoe weeën voelden? Nee, die kan ik inderdaad niet meer beschrijven. Je hoort gewoon te zeggen dat je bevalling niet volgens de boekjes is verlopen maar dat je er alle vertrouwen in hebt dat het de volgende keer wel goed zal gaan.

Maar TO, als een keizersnede beter is voor jou en voor je kindje is dat echt geen falen. Ik ben natuurlijk bevallen en geef mezelf ook volledig de schuld van de slechte start van mijn kind. Had ik maar meer dit gedaan en minder dat, beter naar die geluisterd en het advies van die persoon naast me neer gelegd. Ik denk dus niet dat het wel of niet hebben van een keizersnede sowieso een bepaald gevoel op zal roepen. Hoe cliché het ook is, als je kindje maar gezond is. En he, het is wel jouw lijf die dat babytje heeft laten groeien van een eicel tot een volgroeide baby, jouw lijf dat de baby zal voeden als je kiest voor borstvoeding. Misschien beval je voor je eigen gezondheid niet op de natuurlijke manier, je lijf (en dus jij) doet toch ontzettend veel voor je baby!