Psyche
alle pijlers
Niet weten waar ik moet beginnen met leven opbouwen
dinsdag 5 december 2017 om 09:36
Ik heb heel wat tegenslagen gehad. Ik ben mijn werk kwijtgeraakt en mijn huis. Mijn leven is nogal ingestort, gecrasht of wat voor synoniemen je er ook voor wilt bedenken. Het resultaat: ik zit als 27-jarige weer thuis bij mijn ouders. Zonder eigen woonruimte. Ik kom net terug van een mislukt buitenlandavontuur, ik dacht twee banen wel even aan te kunnen, maar dat was een beetje te ambitieus in combinatie met flinke psychische problemen (eetstoornis en hevige stemmingswisselingen) En precies waar ik bang voor was is gebeurd, ik kon het niet meer aan.
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
Het enige lichtpuntje is dat ik werk heb: mijn contract is verlengd en vanaf januari ga ik veertig uur per week werken. Tegelijk roept dat veel angst en onzekerheid op. Kan het wel aan, kan ik het wel waarmaken of steven ik weer af op een mislukking? Ik heb geen eigen woonruimte en zou niet weten waar ik moet beginnen met zoeken. Alleen wonen gaat mij heel slecht af, ik voel me eenzaam en kwijn weg. Tot voor kort had ik een druk sociaal leven, maar dat ligt nu op een heel laag pitje. Mensen verliezen hun geduld met mij, omdat ik mijn leven maar niet op de rit krijg. En ik ook met mezelf. Ik weet niet meer waar ik moet beginnen. Met vriendschappen opbouwen, met woonruimte zoeken of met goede hulpverlening? En waar dan? Ik denk zelf dat het allemaal begint met een goede woonplek, van daaruit kan ik ook beginnen met vriendschappen e.d. Iedereen geeft mij ook tegengestelde adviezen. Mijn ouders zeggen steeds tegen mij dat ik het niet kan, op mezelf wonen. Terwijl ik al vijf jaar op kamers heb gewoond. Ja oké, ik maakt er een chaos van, maar ik heb het wel gered. Wat kan ik het beste doen, in deze situatie? Waar moet ik beginnen om mijn leven op te bouwen?
De angst verlamt mij. Ik heb al zo veel teleurstellingen gehad, dat ik haast nergens aan durf te beginnen
woensdag 6 december 2017 om 13:00
Het is makkelijk oordelen van een afstandje, mensen.
DGT was gewoon geen goede behandeling voor mij. Het is een heel rigide methode, die je maar net moet liggen. Daarmee stoppen was een beslissing waar ik heel positief op terugkijk. En verder hadden ze geen passend aanbod. Bij het laatste gesprek hebben ze mij zelfs hun excuses aangeboden, omdat ze mij niet verder hebben kunnen helpen. Dat rekenden ze zichzelf aan. Het is geen onwil van de mensen daar, maar ook het hele systeem daar. En behandelingen die zijn overgedragen aan weer een andere ggz instelling.
Dus nogmaals; trek niet te snel je conclusies.
DGT was gewoon geen goede behandeling voor mij. Het is een heel rigide methode, die je maar net moet liggen. Daarmee stoppen was een beslissing waar ik heel positief op terugkijk. En verder hadden ze geen passend aanbod. Bij het laatste gesprek hebben ze mij zelfs hun excuses aangeboden, omdat ze mij niet verder hebben kunnen helpen. Dat rekenden ze zichzelf aan. Het is geen onwil van de mensen daar, maar ook het hele systeem daar. En behandelingen die zijn overgedragen aan weer een andere ggz instelling.
Dus nogmaals; trek niet te snel je conclusies.
woensdag 6 december 2017 om 13:57
rebecca_90 schreef: ↑06-12-2017 13:00Het is makkelijk oordelen van een afstandje, mensen.
DGT was gewoon geen goede behandeling voor mij. Het is een heel rigide methode, die je maar net moet liggen. Daarmee stoppen was een beslissing waar ik heel positief op terugkijk. En verder hadden ze geen passend aanbod.
Dus nogmaals; trek niet te snel je conclusies.
En vervolgens ben je weer gevlucht in plaats van verder te zoeken naar de juiste behandeling
. Mijn conclusie is dat je niet doorzet in je herstel maar telkens weer wegvlucht als het even te moeilijk wordt/te lang duurt.
woensdag 6 december 2017 om 14:27
.
Rebecca, dat is natuurlijk waar, met een maar: de antwoorden die je hier krijgt zijn gebaseerd op jouw informatie. Als jij niet duidelijk bent of onvolledig, is de kans groot dat de reacties dat reflecteren. Hoe kunnen wij tenslotte raden dat die organisatie de geboden therapie ook niet de juiste vond als jij dat niet erbij zet?
woensdag 6 december 2017 om 14:38
Gevlucht?
het kan ook zijn dat GGZ niet meewerkte aan het vinden van een juiste behandeling.
Overigens vind ik begrijpelijk dat een patiënt, als de wachttijd erg lang is, zelf een oplossing probeert te vinden.
Bijvoorbeeld door werk te zoeken, ook als dat een verhuizing vereist.
Officiëel verklaren "hulpverleners" dat ze de "cliënt" zelfredzaam willen maken, maar stappen die een patiënt daartoe zelf zet leiden vooral tot extra wachttijd of achteruitgang (bijvoorbeeld als de patiënt naar een betere omgeving verhuist, of werk vindt (en dat moet opgeven voor dagbehandeling)).
Dat informatie van Rebecca onvolledig is, is nog geen reden om antwoorden te geven op basis van vooroordelen.Erizon schreef: ↑06-12-2017 14:27.
Rebecca, dat is natuurlijk waar, met een maar: de antwoorden die je hier krijgt zijn gebaseerd op jouw informatie. Als jij niet duidelijk bent of onvolledig, is de kans groot dat de reacties dat reflecteren. Hoe kunnen wij tenslotte raden dat die organisatie de geboden therapie ook niet de juiste vond als jij dat niet erbij zet?
Een patiënt kan zelf ook weleens correct oordelen dat een behandeling (of een diagnose) verkeerd is, ook als de instelling dat niet toegeven wil.
(patiënten kunnen bijvoorbeeld merken dat de inhoud niet overeenkomt met wat afgesproken was, of dat informatie in het dossier onjuist is, of dat het gedrag van een werknemer onprofessioneel is. Dat laatste zult u niet vaak in het dossier zien).
En soms zal een andere instelling later bevestigen dat de diagnose verkeerd was.
Wat is de vraag die ik niet weet maar wel moet stellen?
woensdag 6 december 2017 om 14:52
Ik heb echt met je te doen, je hebt echt niet door hoe ontzettend je jezelf saboteert. Ik schrijf hier ook al een tijdje mee en ik heb al meerdere topics over je psychische problemen gelezen en een terugkerend thema is dat jij het niet eens bent met de behandelaren over de diagnose (ik ben jouw psychiater niet dus ik kan je geen diagnose geven maar alles wat ik hier van je lees schreeuwt inderdaad borderline of persoonlijkheidsstoornis nao als je net niet aan borderline voldoet, wat betekend dat je dus wel veel kenmerken van borderline hebt) en je de behandeling om allerlei redenen vooraf al niets vindt. Naar DGT ben je verdorie maar twee keer geweest voor je weer de handdoek in de ring gooide en naar het buitenland vertrok zonder behandeling (dat opgeven en weglopen als het niet gaat zoals je zou willen is trouwens een typisch borderline kenmerk). Nu wil je weer alles tegelijk en exact zoals jij het wil want anders hoeft het niet. Dus je doet weer wat je al jaren doet en wat dus nog nooit gewerkt heeft en ook nooit zal gaan werken. Ik gun je zo dat je jezelf en de beperkingen die je op dit moment hebt kunt accepteren zodat je op een rijtje kunt zetten wat je nodig hebt om vooruit te komen. Sterkte.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
woensdag 6 december 2017 om 15:12
Ja, naar DGT ben ik twee keer geweest, maar had ik ook al gezegd dat ik dat hele handboek heb doorgenomen en er van alles over heb gelezen? Dat ik midden tussen de snijdende groepsgenoten zat die hartje winter met een T-shirt kwamen aanlopen,helemaal onder de verse snijwonden? Ik ben wel iemand die zich ergens heel erg goed in verdiept en zich echt wil verbinden aan een behandeling, in plaats van na een half jaar alsnog te moeten zeggen 'nee, sorry, het is niks'. En het was niks. Als je zoveel jaar in therapie bent, weet je best wat werkt en wat als een tang op een varken slaat. Ik geloof dat er meerdere wegen zijn die naar Rome leiden. Ik ben totaal niet te spreken over de hulp van de vorige ggz-instelling, maar ben daardoor wel op het spoor gezet om te zoeken naar schematherapie, omdat dat wel bij mij past.
De diagnose borderline is mij in de maag gespitst en nooit echt goed uitgezocht. Mensen in mijn directe omgeving die mij goed kennen, verbazen zich daarover en vinden dat ik een second opinion moet laten doen. En trouwens, bij de ggz instelling waar ik nu zit, vermoeden ze dat er sprake is van ASS in plaats van BPS. Nu word ik mogelijk doorverwezen naar ontwikkelingsstoornissen, daar hoor ik binnenkort meer over. Ik heb mij er ook in verdiept en het schijnt dat het veel vaker voorkomt dat mensen met ASS ten onrechte een persoonlijkheidsstoornisdiagnose krijgen, zoals borderline. Ik hoop dat het nu eindelijk eens goed uit wordt gezocht (en ik zou bijna hopen dat ik het heb, ASS. Liever dat dan borderline.)
Wat mij heel erg verbaast is dat jullie alle schuld in mijn schoenen schuiven. Had je maar die behandeling moeten aangrijpen (welke behandeling? Een behandeling die totaal niet passend is?) , had je maar eerder voor hulp moeten kiezen, eigen schuld, glazen ingegooid etc. Ik vind dat helemaal niet constructief. Als je het nieuws een beetje volgt, dan lees je dat er van alles misgaat in de ggz . Lange wachtlijsten, bureaucratie, verkeerde diagnoses en dus verkeerde behandelingen. Er gaat veel goed, maar ook veel fout. Het is niet alleen mij aan te rekenen.
Ik hoop gewoon dat ik autisme heb.
Want ik weet gewoon, ik voel gewoon, dat borderline niet klopt. Ik ben niet manipulatief, ik heb geen grote mond en ben geen aandachttrekker. Ik zit gewoon in de knoop met mezelf en voel me wanhopig, daarom.
De diagnose borderline is mij in de maag gespitst en nooit echt goed uitgezocht. Mensen in mijn directe omgeving die mij goed kennen, verbazen zich daarover en vinden dat ik een second opinion moet laten doen. En trouwens, bij de ggz instelling waar ik nu zit, vermoeden ze dat er sprake is van ASS in plaats van BPS. Nu word ik mogelijk doorverwezen naar ontwikkelingsstoornissen, daar hoor ik binnenkort meer over. Ik heb mij er ook in verdiept en het schijnt dat het veel vaker voorkomt dat mensen met ASS ten onrechte een persoonlijkheidsstoornisdiagnose krijgen, zoals borderline. Ik hoop dat het nu eindelijk eens goed uit wordt gezocht (en ik zou bijna hopen dat ik het heb, ASS. Liever dat dan borderline.)
Wat mij heel erg verbaast is dat jullie alle schuld in mijn schoenen schuiven. Had je maar die behandeling moeten aangrijpen (welke behandeling? Een behandeling die totaal niet passend is?) , had je maar eerder voor hulp moeten kiezen, eigen schuld, glazen ingegooid etc. Ik vind dat helemaal niet constructief. Als je het nieuws een beetje volgt, dan lees je dat er van alles misgaat in de ggz . Lange wachtlijsten, bureaucratie, verkeerde diagnoses en dus verkeerde behandelingen. Er gaat veel goed, maar ook veel fout. Het is niet alleen mij aan te rekenen.
Ik hoop gewoon dat ik autisme heb.
Want ik weet gewoon, ik voel gewoon, dat borderline niet klopt. Ik ben niet manipulatief, ik heb geen grote mond en ben geen aandachttrekker. Ik zit gewoon in de knoop met mezelf en voel me wanhopig, daarom.
woensdag 6 december 2017 om 15:22
Ik wens jou vooral het volgende:rebecca_90 schreef: ↑06-12-2017 15:12Ik hoop gewoon dat ik autisme heb.
Want ik weet gewoon, ik voel gewoon, dat borderline niet klopt. Ik ben niet manipulatief, ik heb geen grote mond en ben geen aandachttrekker. Ik zit gewoon in de knoop met mezelf en voel me wanhopig, daarom.
“Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien” – Franciscus van Assisi
woensdag 6 december 2017 om 15:27
Hier ben ik het helemaal mee eensMoon-Alisa schreef: ↑05-12-2017 09:47Vervelende situatie.
Als je op kantoortijden werkt, zou ik op zoek gaan naar een therapeut die in de avonden of weekenden werkt. Anders gaan al je vrije uren daaraan op.
Als je omhoog gaat in uren, zou ik juist nog even niet gaan verhuizen. Eerst hier maar ns aan wennen. Hopelijk kun je nog even met de pot mee-eten thuis totdat je wat stabieler bent.
Eerst werken aan jezelf, daarna zorgen dat je baan van 40 uur goed verloopt
Als je dat op een rijtje hebt kun je gaan verhuizen ( wel nu al inschrijven natuurlijk)
Ik denk juist dat je stap voor stap moet doen. Nog even thuis zitten is helemaal niet erg, dat is dan je veilige haven
woensdag 6 december 2017 om 16:15
OopjenCoppit schreef: ↑06-12-2017 15:22Ik wens jou vooral het volgende:
“Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien” – Franciscus van Assisi
Wouw ik had net overwogen die bij mijn post te zetten! Fijn dat je hem nog even af gemaakt hebt.
Difficulty is inevitable, drama is a choice.
woensdag 6 december 2017 om 16:46
Rebecca, het gaat niet om schuld (of iemand de schuld in de schoenen schuiven), maar over hoe je voortaan een betere kans op succes hebt. Als je blijft doen wat je altijd deed, krijg je wat je altijd kreeg. Misschien is het tijd om het ècht anders aan te pakken en voor het moment geen grote veranderingen door te voeren qua woon- of werksituatie.
woensdag 6 december 2017 om 17:38
Jij hebt zeker nog niet alle topics van Rebecca meegemaakt?haarklover schreef: ↑06-12-2017 14:38Gevlucht?
het kan ook zijn dat GGZ niet meewerkte aan het vinden van een juiste behandeling.
Overigens vind ik begrijpelijk dat een patiënt, als de wachttijd erg lang is, zelf een oplossing probeert te vinden.
Bijvoorbeeld door werk te zoeken, ook als dat een verhuizing vereist.
Officiëel verklaren "hulpverleners" dat ze de "cliënt" zelfredzaam willen maken, maar stappen die een patiënt daartoe zelf zet leiden vooral tot extra wachttijd of achteruitgang (bijvoorbeeld als de patiënt naar een betere omgeving verhuist, of werk vindt (en dat moet opgeven voor dagbehandeling)).
Dat informatie van Rebecca onvolledig is, is nog geen reden om antwoorden te geven op basis van vooroordelen.
Een patiënt kan zelf ook weleens correct oordelen dat een behandeling (of een diagnose) verkeerd is, ook als de instelling dat niet toegeven wil.
(patiënten kunnen bijvoorbeeld merken dat de inhoud niet overeenkomt met wat afgesproken was, of dat informatie in het dossier onjuist is, of dat het gedrag van een werknemer onprofessioneel is. Dat laatste zult u niet vaak in het dossier zien).
En soms zal een andere instelling later bevestigen dat de diagnose verkeerd was.
Daarnaast kán het dat een therapie of behandelaar niet bij je past, maar wat veel vaker in therapie gebeurt is dat de cliënt weerstand voelt en het erop gooit dat de therapie niet bij ze past. En dat kunnen ze altijd heel goed verklaren, er is altijd wel een reden. Daarom is het belangrijk om niet te gaan weglopen als je je bang/verdrietig/boos (het is vooral vaak boos, de therapie is niet goed, de therapeut is niet goed), maar die weerstand die je ervaart te onderzoeken. Dit gebeurt juist heel veel bij persoonlijkheidsstoornissen en eetstoornissen en laat Rebecca die nu allebei hebben!
En het zijn Rebecca haar eigen woorden dat aan therapie beginnen niet moeilijk, maar hem afmaken, daar zit het probleem in. Heeft ze zelf geschreven.
Echt en wat hang je (TO) enorm aan je die vooroordelen over psychische stoornissen. Je hoopt dat je autisme hebt, omdat borderline slecht bekend staat. Niet te geloven. Van borderline kan je af komen, van autisme niet. En mensen met borderline zijn niet allemaal stereotiepe manipulerende aandachtstrekkers
En dat van iemand die zegt dat je je in dingen goed verdiept.
woensdag 6 december 2017 om 17:50
OopjenCoppit schreef: ↑06-12-2017 15:22Ik wens jou vooral het volgende:
“Geef me de moed om te veranderen wat ik kan veranderen. Geef me de wijsheid om te accepteren wat ik niet kan veranderen. Geef me het inzicht om het verschil tussen beide te zien” – Franciscus van Assisi
Die is mooi, dankjewel.
woensdag 6 december 2017 om 17:53
Als reactie op bovenstaande:
Ik heb bij mezelf ook onderzocht of er geen sprake was van weerstand, omdat ik dit vaker heb meegemaakt in de therapie. Dan zat ik in de weerstand, terwijl het wel een helpende therapie was. Ik weet dus heel goed wat dat is en kan het bij mezelf herkennen.
Dus leuk geprobeerd, maar DGT was het gewoon NIET voor mij. Net als dat een anorexiabehandeling waarbij de focus ligt op aankomen totaal niet aansloeg, maar een behandeling waarbij er meer werd gekeken naar de functie van mijn eetstoornis en ik zelf mijn doelen mocht bepalen, wél.
Ik vind het jammer dat ik word afgeschilderd als iemand die helemaal nergens voor open staat, dat is gewoon niet zo. Ik heb een negatieve ervaring op gedaan bij de vorige instelling en zij konden mij niet bieden wat ik nodig heb. En tja, ik maak misschien niet altijd even handige keuzes, maar toch zijn er veel dingen die wel goed gaan.
Ik heb bij mezelf ook onderzocht of er geen sprake was van weerstand, omdat ik dit vaker heb meegemaakt in de therapie. Dan zat ik in de weerstand, terwijl het wel een helpende therapie was. Ik weet dus heel goed wat dat is en kan het bij mezelf herkennen.
Dus leuk geprobeerd, maar DGT was het gewoon NIET voor mij. Net als dat een anorexiabehandeling waarbij de focus ligt op aankomen totaal niet aansloeg, maar een behandeling waarbij er meer werd gekeken naar de functie van mijn eetstoornis en ik zelf mijn doelen mocht bepalen, wél.
Ik vind het jammer dat ik word afgeschilderd als iemand die helemaal nergens voor open staat, dat is gewoon niet zo. Ik heb een negatieve ervaring op gedaan bij de vorige instelling en zij konden mij niet bieden wat ik nodig heb. En tja, ik maak misschien niet altijd even handige keuzes, maar toch zijn er veel dingen die wel goed gaan.
woensdag 6 december 2017 om 17:59
Dit.KeaAlpine schreef: ↑06-12-2017 17:38Jij hebt zeker nog niet alle topics van Rebecca meegemaakt?
Daarnaast kán het dat een therapie of behandelaar niet bij je past, maar wat veel vaker in therapie gebeurt is dat de cliënt weerstand voelt en het erop gooit dat de therapie niet bij ze past. En dat kunnen ze altijd heel goed verklaren, er is altijd wel een reden. Daarom is het belangrijk om niet te gaan weglopen als je je bang/verdrietig/boos (het is vooral vaak boos, de therapie is niet goed, de therapeut is niet goed), maar die weerstand die je ervaart te onderzoeken. Dit gebeurt juist heel veel bij persoonlijkheidsstoornissen en eetstoornissen en laat Rebecca die nu allebei hebben!
En het zijn Rebecca haar eigen woorden dat aan therapie beginnen niet moeilijk, maar hem afmaken, daar zit het probleem in. Heeft ze zelf geschreven.
Echt en wat hang je (TO) enorm aan je die vooroordelen over psychische stoornissen. Je hoopt dat je autisme hebt, omdat borderline slecht bekend staat. Niet te geloven. Van borderline kan je af komen, van autisme niet. En mensen met borderline zijn niet allemaal stereotiepe manipulerende aandachtstrekkers
Ik herken me niet in jou TO, ik heb ooit diagnose borderline gehad, ben netjes DGT gaan doen ondanks dat het echt niet bij mij aansloot.
De behandelaar daar wilde toch diagnostiek naar autisme doen, dat kwam eruit.
Borderline staat wel nog steeds op mijn diagnose lijstje, dus ach.
Ik word alleen anders benaderd en krijg echt goede therapie aangeboden, echter is mijn problematiek te complex mij alleen voor autisme te behandelen.
En ik loop ook constant tegen vooroordelen aan. Ik ben ''de aansteller'', ik overdrijf als ik het heb over overprikkeling of het nodig hebben van structuur en overzicht. Mensen worden gek van mij omdat ik eindelijk een beetje ga leven naar hoe ik wil, en dat past niet in normale patronen.
Ik studeerde ook eens ergens anders, op kamers. Ik werd (gedwongen) opgenomen. Daarna namen mijn ouders mij weer in huis. Het was toen al duidelijk dat ik nooit meer zou kunnen werken of studeren. En dat doet pijn.
Echt, zoek hulp, gooi niet alles weg om een etiket. Het belangrijkst is dat je iemand hebt die luistert en als daar medicatie of meer diagnostisch onderzoek uitvloeit is het prima.
Wat je nu doet is proberen zo diep mogelijk te zakken. En geloof mij, hoe dieper je zit, hoe pijnlijker alles wordt voor jezelf.
En dan heb je niks meer aan adviezen of aan 2-3 wekelijkse gesprekken.
Nou ja, ik weet niet precies wat ik wil zeggen, alleen dat ik je verhaal stukjes herken. Maar ook dat ik nu weet dat je stapjes zelf moet zetten en zelf hulp moet accepteren. (Een gerechtelijk bevel wil je echt niet).
Succes en sterkte. Neem jezelf serieus.
woensdag 6 december 2017 om 18:13
"Leuk geprobeerd"? Wat denigrerend. Ik heb al zo vaak op je topics gereageerd. Ik opper iets, en stel het ook nog eens heel algemeen, en jij komt met 'leuk geprobeerd'. En eerlijk gezegd denk ik dat jij op veel aspecten van jezelf geen zicht hebt. Ik denk dat je tot een bepaalde hoogte kan reflecteren, maar dat je ook nogal wat blinde vlekken hebt.
Maar goed. Rebecca, jij weet het beter, daarom kom jij elke keer weer terug met een nieuw topic over je psychische problemen. Daarom heb je zo vaak therapieën niet afgemaakt, daarom ben je vorig jaar minimaal 2x opgenomen geweest. Daarom ben je je huis uitgezet. Daarom heb jij enorm krampachtige vooroordelen over psychische stoornissen. Het is prima.
woensdag 6 december 2017 om 18:37
Het klopt dat DGT inderdaad heel rigide is, maar ik denk eigenlijk dat je dat wel kan gebruiken. Het richt zich met name op het afremmen van de meer heftigere zelfbeschadigende dingen en dat lijkt me nu precies wat o.a. aangepakt moet worden zodat je wat stabieler wordt.rebecca_90 schreef: ↑06-12-2017 13:00Het is makkelijk oordelen van een afstandje, mensen.
DGT was gewoon geen goede behandeling voor mij. Het is een heel rigide methode, die je maar net moet liggen. Daarmee stoppen was een beslissing waar ik heel positief op terugkijk. En verder hadden ze geen passend aanbod. Bij het laatste gesprek hebben ze mij zelfs hun excuses aangeboden, omdat ze mij niet verder hebben kunnen helpen. Dat rekenden ze zichzelf aan. Het is geen onwil van de mensen daar, maar ook het hele systeem daar. En behandelingen die zijn overgedragen aan weer een andere ggz instelling.
Dus nogmaals; trek niet te snel je conclusies.
woensdag 6 december 2017 om 19:05
Mijn wenkbrauwen ging ook even omhoog bij het 'leuk geprobeerd'. Het is geen spelletje wie gelijk heeft Rebecca. Het gaat om jouw welzijn en jouw toekomst, en menig forummer heeft de moeite genomen om mee te denken en suggesties aan te dragen daarvoor. Met 'Leuk geprobeerd' sneer je al die goeie bedoelingen in één achteloze beweging weg. Dat is niet erg vriendelijk.KeaAlpine schreef: ↑06-12-2017 18:13"Leuk geprobeerd"? Wat denigrerend. Ik heb al zo vaak op je topics gereageerd. Ik opper iets, en stel het ook nog eens heel algemeen, en jij komt met 'leuk geprobeerd'. En eerlijk gezegd denk ik dat jij op veel aspecten van jezelf geen zicht hebt. Ik denk dat je tot een bepaalde hoogte kan reflecteren, maar dat je ook nogal wat blinde vlekken hebt.
Ook ik denk dat je blinde vlekken hebt als het om jezelf gaat. Je leest je in, zeg je en je doet research. Dat klinkt goed, maar tegelijk schuilt daarin het risico dat je jezelf selectief informeert en gezien jouw topics en je wijze van reageren, denk ik dat dat het geval is. Als je werkelijk een realistisch inzicht zou hebben in eigen problematiek zou je niet zo'n veelvoud aan topics geopend hebben (die goed beschouwd steeds min of meer hetzelfde behelzen), zou je zonder de input van 'vreemde' forummers kunnen en had je een ander levenspad gekozen en allang passende hulp hebben gekregen.
Ik moet wel zeggen dat ik vind dat je talent hebt voor jezelf saboteren. En dat bedoel ik niet grappig.
woensdag 6 december 2017 om 19:33
KeaAlpine schreef: ↑06-12-2017 18:13"Leuk geprobeerd"? Wat denigrerend. Ik heb al zo vaak op je topics gereageerd. Ik opper iets, en stel het ook nog eens heel algemeen, en jij komt met 'leuk geprobeerd'. En eerlijk gezegd denk ik dat jij op veel aspecten van jezelf geen zicht hebt. Ik denk dat je tot een bepaalde hoogte kan reflecteren, maar dat je ook nogal wat blinde vlekken hebt.
Maar goed. Rebecca, jij weet het beter, daarom kom jij elke keer weer terug met een nieuw topic over je psychische problemen. Daarom heb je zo vaak therapieën niet afgemaakt, daarom ben je vorig jaar minimaal 2x opgenomen geweest. Daarom ben je je huis uitgezet. Daarom heb jij enorm krampachtige vooroordelen over psychische stoornissen. Het is prima.
Kijk, en dat bedoel ik dus.
Ik heb één keer een therapie niet afgemaakt. Een keer, en dat was die stomme DGT.
Eén keer.
woensdag 6 december 2017 om 19:35
Ach ja, gelukkig heb ik daarnaast blijkbaar ook andere talenten, anders had ik nu geen contract gehad.OopjenCoppit schreef: ↑06-12-2017 19:05Mijn wenkbrauwen ging ook even omhoog bij het 'leuk geprobeerd'. Het is geen spelletje wie gelijk heeft Rebecca. Het gaat om jouw welzijn en jouw toekomst, en menig forummer heeft de moeite genomen om mee te denken en suggesties aan te dragen daarvoor. Met 'Leuk geprobeerd' sneer je al die goeie bedoelingen in één achteloze beweging weg. Dat is niet erg vriendelijk.
Ook ik denk dat je blinde vlekken hebt als het om jezelf gaat. Je leest je in, zeg je en je doet research. Dat klinkt goed, maar tegelijk schuilt daarin het risico dat je jezelf selectief informeert en gezien jouw topics en je wijze van reageren, denk ik dat dat het geval is. Als je werkelijk een realistisch inzicht zou hebben in eigen problematiek zou je niet zo'n veelvoud aan topics geopend hebben (die goed beschouwd steeds min of meer hetzelfde behelzen), zou je zonder de input van 'vreemde' forummers kunnen en had je een ander levenspad gekozen en allang passende hulp hebben gekregen.
Ik moet wel zeggen dat ik vind dat je talent hebt voor jezelf saboteren. En dat bedoel ik niet grappig.
In een sector waar amper werk te vinden is ook nog eens.
Dus ik kan ook wel andere dingen goed.
woensdag 6 december 2017 om 19:36
Ceci schreef: ↑06-12-2017 18:37Het klopt dat DGT inderdaad heel rigide is, maar ik denk eigenlijk dat je dat wel kan gebruiken. Het richt zich met name op het afremmen van de meer heftigere zelfbeschadigende dingen en dat lijkt me nu precies wat o.a. aangepakt moet worden zodat je wat stabieler wordt.
Onder andere ja, maar ik zou graag willen onderzoeken waar bepaald gedag vandaan komt, wat het in stand houdt etc.
Daarom ben ik erachter gekomen dat schematherapie het meest passend is.
woensdag 6 december 2017 om 19:36
En hoe vaak heb je therapie niet afgewezen?rebecca_90 schreef: ↑06-12-2017 19:33Kijk, en dat bedoel ik dus.
Ik heb één keer een therapie niet afgemaakt. Een keer, en dat was die stomme DGT.
Eén keer.
